นิยาย พระเอก บังคับ นางเอก กินยาคุม ธัญ วลัย จบ ไม่ติด เหรียญ

การใช้ชีวิตในฐานะภรรยาของพยัคฆ์ก็ไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอย่างที่คิดเท่าไหร่ ความจริงเขาก็... ดูแลเอาใจใส่เธอดีนะ เรียกได้ว่าเป็นสามีที่ดีเยี่ยมคนหนึ่งก็ว่าได้ หากว่าไม่นับคำพูดพล่อยๆ และนิสัยห่ามๆ ของเขาในบางครั้งล่ะก็นะ

รุจาภาเริ่มชินมากขึ้นกับการที่ต้องเรียกเขาว่า ‘คุณเสือ’ หลังจากพยายามปรับตัวมาเดือนกว่าๆ ก่อนหน้านั้น... ทุกครั้งที่เธอหลุดปากเรียกเขาว่า ‘นายเสือ’ เมื่อไหร่ล่ะก็ โดนเขาจับจูบทุกทีเลยสิน่า มีครั้งหนึ่งที่เธอหลุดปากเรียกเขาว่า ‘นายเสือ’ ตอนที่ออกไปตรวจไร่กับเขา พยัคฆ์ก็จับเธอจูบโชว์คนงานเสียอย่างนั้น!!!! แม้เขาจะไม่ได้จับปล้ำอย่างที่ขู่ไว้ แต่มันก็สร้างความอับอายให้กับเธอได้เช่นกัน

เธอได้รับโทรศัพท์ทางไกลจากแพรพิลาศเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เพื่อแจ้งข่าวดีว่าเธอกำลังจะได้เป็นอาของหลานคนแรก แพรพิลาศตั้งท้องได้สองเดือนแล้ว นั่นทำให้รุจาภาเริ่มหวนคิดถึงตนเอง ตั้งแต่แต่งงานกับพยัคฆ์มา ทุกครั้งที่มีสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน ทั้งเขาและเธอไม่เคยป้องกันเลยสักครั้ง บางที... เจ้าตัวเล็กอาจถือกำเนิดอยู่ในท้องของเธอแล้วก็ได้ หญิงสาวรีบไปตรวจที่โรงพยาบาล แล้วผลที่ออกมาก็ทำให้เธอทั้งผิดหวังและโล่งใจในเวลาเดียวกัน... เธอไม่ได้ท้อง!

หญิงสาวผิดหวัง... เพราะอย่างน้อยก็อดแอบหวังไม่ได้ว่า จะมีโซ่ทองคล้องใจเป็นเจ้าตัวน้อย อันจะเป็นหลักประกันว่าการแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความรักครั้งนี้ อาจจะยืนยาวหรือคงอยู่ได้ตลอดไป แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอโล่งใจมากกว่า เพราะการแต่งงานครั้งนี้มันไร้ซึ่งความรัก เขาแต่งงานกับเธอเพียงเพื่อรับผิดชอบที่ปล้นพรหมจรรย์ของเธอไป และต้องการแก้แค้นในสิ่งที่เขาคิดว่าเธอมีส่วนร่วมในการทำผิด ทำให้เขาต้องเจ็บปวดและเสียหน้าเรื่องของแพรพิลาศ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาจะเบื่อเกมแก้แค้นนี้แล้วเฉดหัวเธอออกไปจากชีวิตของเขา และถ้าหากมีลูกแล้วคนที่จะลำบากที่สุดก็คือลูกของเธอนั่นแหละ เธอไม่อยากให้เขาเกิดมาในสภาพที่พ่อแม่แยกทางกัน หรืออยู่ด้วยกันก็จริง แต่ไม่ได้มีความรักให้แก่กันอย่างที่ควรจะเป็น เธอไม่อยากให้ลูกต้องเผชิญกับชะตากรรอย่างนั้น ดังนั้น... จึงตัดสินใจที่จะกินยาคุมกำเนิด เพื่อป้องกันไม่ให้สิ่งที่เธอกังวลเกิดขึ้นจริง

“ไปซื้ออะไรมาบ้างเหรอ?” พยัคฆ์ถามภรรยาสาวที่กำลังก้าวพ้นประตูเข้ามาในบ้าน เขาได้ยินจากป้ามะลิ แม่ของกล้าหาญและแม่บ้านใหญ่ของที่นี่ว่า รุจาภาวานให้กล้าหาญพาไปตลาดในเมืองเพื่อซื้อของ คำถามของเขาเล่นเอาร่างงามสะดุ้งเฮือก กระชับสายกระเป๋าสะพายที่คล้องกับไหล่ไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเขาจะรู้ว่าเธอซ่อนอะไรไว้ในนั้น

“ก็... เสื้อผ้ากับของใช้จำเป็นน่ะ” เธอตอบแล้วก็เลี่ยงหลบตาคมที่ทอดมองมา แม้เขาจะไม่ได้มองด้วยแววตาจับผิด แต่ด้วยความที่มีชนักติดหลัง... รุจาภาจึงไม่กล้าที่จะสบตาเขานัก “เอ่อ... ฉันขอตัวเอาของไปเก็บก่อนนะ”

หญิงสาวบอกแล้วก็รีบเดินเลี่ยงเขาขึ้นไปยังชั้นบน พยัคฆ์ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจกับท่าทีลุกลี้ลุกลนของภรรยา แต่ก็ยังไม่ติดใจว่าอะไร บางที... เธออาจจะเหนื่อยๆ และต้องการพักผ่อนจริงๆ ก็ได้ ช่วงนี้ดูเธอค่อนข้างเครียดๆ ไป คงสักอาทิตย์หนึ่งได้แล้วกระมังที่เธออยู่ในสภาพที่ขรึมขึ้น ไม่ค่อยพูดจาแขวะ หรือหาเรื่องจิกกัดเขาอย่างที่เคยเป็น แต่พยัคฆ์ก็ไม่อยากซักไซ้อะไรเธอมากนัก เกรงว่ามันจะเป็นการรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของกันและกันมากเกินไป แม้ว่าจะเป็นสามีภรรยากันแล้วก็ตามที

รุจาภาหยิบแผงยาคุมกำเนิดแบบ 35 เม็ดขึ้นมามองแล้วถอนใจ เธอเลือกยาคุมกำเนิดแบบที่มีฮอร์โมนเอสโตรเจนและโปรเจสโตเจนต่ำ เพื่อหลีกเลี่ยงอาการบวมน้ำ ไม่อย่างนั้น... คนที่ชอบจับผิดอยู่ตลอดเวลาอย่างพยัคฆ์คงได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเธอแน่ๆ และคงซักไซ้ไล่เรียงจนรู้ว่าเธอกินยาคุมกำเนิดอยู่ แล้ววิสัยที่ชอบเอาชนะและเชื่อมั่นในตัวเองสูงอย่างเขา คงไม่ยอมให้เธอกินยาคุมกำเนิดแน่ๆ แม้ว่าผลที่ตามมาจะยากที่จะรับมือสำหรับเธอก็เถอะ แต่กระนั้นยาคุมกำเนิดก็ส่งผลโดยตรงกับอารมณ์ของเธอ มันทำให้เธอซึมเศร้าขึ้นและวิตกกังวลมากขึ้นอย่างที่เธอก็ไม่รู้ตัวเช่นกัน

“อาบน้ำหน่อยดีกว่า” หญิงสาวรำพันกับตัวเอง หลังจากที่รู้สึกเหนียวตัวเพราะความร้อนและฝุ่นควันที่เพิ่งไปเผชิญมา เธอเก็บยาคุมกำเนิดลงกระเป๋า เพราะมั่นใจว่าอย่างไรเสียพยัคฆ์ก็ไม่มีทางที่จะค้นกระเป๋าเธออย่างแน่นอน เขาเป็นคนที่มีมารยาทพอ

หญิงสาวไม่ได้ถือชุดเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำอย่างเช่นทุกครั้ง เพราะคิดว่าตอนนี้พยัคฆ์คงเข้าไปตรวจงานในไร่แล้ว และคงจะยังไม่กลับมาที่บ้านจนกว่าจะเย็น จึงไม่มีความจำเป็นที่เธอต้องระวังตัวแจเหมือนทุกครั้งว่าต้องเปลือยเปล่าหรืออยู่ในสภาพล่อแหลมต่อหน้าเขา

พยัคฆ์อดไม่ได้ที่จะขึ้นมาที่ห้อง แม้คิดว่าจะไม่ยุ่งวุ่นวายอะไรกับภรรยามากเกินไป แต่ใบหน้าซีดๆ ที่มีร่องรอยของความเครียดกระจายอยู่ และเป็นเช่นนั้นมากว่าอาทิตย์หนึ่ง ก็ทำให้เขาอดเป็นห่วงเธอไม่ได้ เกรงว่าเธอจะไม่สบายอะไรแล้วไม่ยอมไปหาหมอ ก็เธอน่ะ... ขึ้นชื่อเรื่องดื้ออยู่แล้วนี่นา

พอขึ้นมาบนห้องได้... ชายหนุ่มก็สอดส่ายสายตาหาร่างงามที่นอนกกกอดอยู่ทุกคืนมาเดือนกว่าๆ แต่ก็ไม่พบ ได้ยินเพียงเสียงน้ำไหลซู่ๆ ดังมาจากห้องน้ำ พยัคฆ์ตั้งใจว่าจะรอให้เธออาบน้ำเสร็จแล้ว จึงค่อยสอบถามว่าช่วงนี้เธอรู้สึกไม่สบายหรืออะไรบ้างหรือเปล่า? อาการเธอดูแปลกๆ ไป ร่างสูงเดินไปนั่งที่ขอบเตียง เอื้อมมือไปที่โต๊ะเตี้ยๆ ข้างหัวเตียงที่กระเป๋าสะพายของเธอวางไว้ หมายจะหยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้เมื่อคืนแล้ววางไว้บนโต๊ะขึ้นมาอ่านต่อ จังหวะที่เขาชักมือกลับนั้น มือหนาของเขาพลาดไปปัดกระเป๋าสะพายของเธอหล่นลงไปกองกับพื้น ข้าวของในกระเป๋าของเธอบางส่วนกระเด็นกระดอนออกจากกระเป๋าไปกระจายอยู่กับพื้น

“เฮ้อ!!” พยัคฆ์อุทานอย่างหัวเสียกับความซุ่มซ่ามของตัวเอง ก่อนจะทรุดกายลงเก็บของใส่คืนกระเป๋าให้เธออย่างช้าๆ กระทั่งชิ้นสุดท้าย เป็นแผงยาเล็กๆ แผงหนึ่ง เขาหยิบมันขึ้นมาพิจารณาดูอย่างสงสัย แล้วดวงตาสีดำสนิทของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นดวงไฟนิลที่พร้อมจะเผาผลาญทุกอย่างที่ขวางหน้าเมื่อดูออกว่ามันคือ “ยาคุมกำเนิด! เธอทำบ้าอะไรของเธอรุจาภา!”

ครืด!!!

“ว้าย!!!” รุจาภาอุทานอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ ประตูห้องน้ำแบบบานเลื่อนก็เปิดออกอย่างแรง มือบางคว้าผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่ไม่ไกลมาห่อหุ้มกายเปล่าเปลือยชื้นน้ำไว้อย่างลนลาน เมื่อเห็นชัดว่าใครเป็นคนไร้มารยาทที่เข้ามาในห้องน้ำขณะที่เธอกำลังอาบน้ำอยู่ แล้วก็ไม่นึกแปลกใจเลยสักนิด เพราะคนที่ห่าม! ไร้ซึ่งมารยาท! ชอบถือวิสาสะในไร่นี้ก็มีเพียงแต่เขาเท่านั้นแหละ และความโมโหก็ทำให้เธอเรียกเขาด้วยสรรพนามเดิมที่เขาเคยสั่งห้าม “นายเข้ามาทำไมน่ะ!? ไม่เห็นหรือไงว่าฉันอาบน้ำอยู่!”

รุจาภามองเขาตาเขียวปั๊ด แต่คงไม่เท่ากับดวงตาเกรี้ยวกราดของเขาที่มองมายังคงที่พยายามจะห่อหุ้มตัวเองด้วยผ้าขนหนูสีขาวให้เรียบร้อยหรอก มือบางเอื้อมไปปิดให้ฝักบัวหยุดทำงาน ขณะที่มองร่างสูงที่เดินเข้ามาใกล้ด้วยท่าทีคุกคามที่เล่นเอาหัวใจน้อยของเธอเริ่มสั่นไหวด้วยความประหวั่นพรั่นพรึงเสียมากกว่า

“นี่อะไร?”

ยัยจ้าแอบกินยาคุมอย่างนี้ พี่เสือจะจัดการยังไงนะ? ติดตามต่อในตอนหน้าจ้า

อย่าลืมแอดแฟนหรือทิ้งคอมเมนต์เอาไว้พูดคุยกันด้วยนะคะ หรือจะเข้ามาทักทายกันได้ที่ >> https://www.facebook.com/pannarawaya/ นะคะ

หรือติดตามความสนุกแบบเต็มเม็ดเต็มหน่วยคลิกเล้ย >>  https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&book_id=37501