ฉันเดินเข้ามาในซอยก่อนจะหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้าน เมื่อเห็นรองเท้าส้นสูงคู่หนึ่งวางอยู่ “ของใครกัน?” ฉันปิดประตูเข้าไปในบ้านก่อนจะมองหาพ่อก็เจอพ่อกับผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งคุยกันอยู่ ผู้หญิงคนนั้นคือ น้านี “โสน” “น้านี มาทำอะไรที่บ้านของหนูคะ?” ฉันถามขึ้นด้วยความสงสัย น้านีรู้จักบ้านฉันได้ยังไง? แล้วคุยกับพ่ออีก หรือว่าสองคนจะรู้จักกัน “มานี่โสน” พ่อเรียกฉันให้ไปนั่งข้างๆ ฉันจึงเดินไปตามที่พ่อบอก “มึงเลือกมาว่าจะอยู่กับกูหรือจะอยู่กับแม่มึง” “อะไรนะพ่อ!?” ฉันหันไปถามพ่อก่อนจะมองหน้าน้านีที่ตอนนี้กำลังร้องไห้ “นี่คือแม่ที่ทิ้งมึงไปเมื่อ 15 ปีที่แล้วไง” พ่อบอกฉันก่อนจะมองหน้าน้านี “แม่?” “โสน แม่ขอโทษ ฮึก แม่ไม่ได้อยากจะทิ้งลูกไปนะ” น้านีขอโทษฉันก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก นี่มันอะไรกัน? น้านี้เป็นแม่ของฉันงั้นหรอ? ตอนที่ฉันเด็กๆ เวลาที่ฉันถามถึงแม่ พ่อก็จะอารมณ์ไม่ดีแล้วตีฉัน ก่อนจะบอกว่าแม่ฉันหนีตามคนรวยไป แล้วทิ้งฉันให้เป็นภาระของพ่อ ตลอดเวลาฉันเชื่อที่พ่อพูดมาเสมอ เพราะแม่ไม่เคยติดต่อมา หรือกลับมาหาพวกเราเลย ทิ้งให้ฉันอยู่กับพ่อแค่สองคน “เลือกมาว่ามึงจะอยู่กับใคร?” พ่อเร่งฉัน “ทำไมคะน้านี ทำไม?” ฉันถามน้านีออกไป อยากรู้เหลือเกินว่าทำไมน้านีถึงต้องทิ้งฉันกับพ่อไปด้วย “แม่ไม่ได้ทิ้งลูก แต่พ่อของลูก ไม่ยอมให้ลูกไปกับแม่” “กูจะให้มันไปได้ยังไง มันเมื่อมันเป็นลูกของกู มึงก็ไปมีกับผัวใหม่มึงซิ” พ่อฉันสวนขึ้น “เพราะว่าคุณเป็นแบบนี้ไง ฉันถึงทนอยู่ไม่ได้ ที่ผ่านมาฉันตามหาลูกมาตลอด แต่คุณพาลูกหนีมาอยู่ที่นี่ คุณตัดขาดฉันกับลูก” “มันก็ถูกแล้ว เธอเลือกจะไปแล้วจะมายุ่งกับพวกเราทำไม?” “ฉันไม่ได้จะไปมีครอบครัวใหม่ ฉันแค่อยากพาลูกไปอยู่ที่อื่น เพราะพ่อของเขามันเป็นพ่อที่ใช้ไม่ได้” “แล้วตอนนี้หล่ะ อย่าบอกนะว่าเธอไม่มีคนอื่น” “....ฉันแต่งงานใหม่แล้ว แต่ไม่ได้มีลูก เพราะลูกของฉันคือโสน” “พอทีเถอะค่ะ! หนูไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว” ฉันร้องห้ามก่อนจะลุกขึ้นมองสองคนผ่านม่านน้ำตา “หนูอยากรู้ว่าหนูเกิดมาจากความรักของพ่อกับแม่หรือเปล่า?” “......” ทั้งสองคนหลบหน้าฉันไม่ยอมสบตา “หนูเกิดมาจาก...ความผิดพลาดหรอคะ?” ฉันเอ่ยถามเสียงแผ่ว “ไม่ใช่ ลูกไม่ได้เกิดจากความผิดพลาด ลูกเกิดจากความรักของแม่ แต่พ่อของลูกเอาแต่ดื่มเหล้าเมามายไม่สนใจพวกเรา แม่เลยต้องพาลูกหนี แต่พ่อของลูกก็เอาลูกไป...” “ทำไมจ๊ะพ่อ? ทำไมพ่อต้องโกหกหนู” “มึงเป็นลูกกู กูเลี้ยงมึงมามึงต้องเชื่อกูซิ” พ่อชี้หน้าฉันด้วยความไม่พอใจ “หยุดบังคับลูกซักที คุณมั่นใจหรอว่าคุณเลี้ยงลูก? ฉันเจอลูกเดินเร่ขายขนม นั่นคือการเลี้ยงลูกของคุณหรือไง!?” น้านีตะโกนถามพ่อเสียงดัง “ถ้าฉันเข้มแข็งกว่านี้ ฉันจะไม่ปล่อยลูกไว้กับคุณแน่” “......” “โสน แม่รู้ว่าลูกอาจจะไม่ผูกพันกับแม่มากเท่ากับพ่อ แต่ขอร้องหล่ะ ช่วยรับรู้หน่อยได้ไหมว่าแม่เป็นแม่ของหนู” น้านีลุกขึ้นมาจับมือฉันไว้ “หนู....” ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันรู้สึกอย่างไร ทุกอย่างมันตีกันมั่วไปหมด “ให้แม่ได้ดูแลหนูได้หรือเปล่า ชดเชยกับที่แม่เคยทิ้งลูกไป” “น้านี...” “ช่วยเรียก ฮึก แม่ว่าแม่ซักครั้ง จะได้ไหม?” น้านีมองหน้าฉันทั้งน้ำตา “....แม่” ฉันเปล่งเสียงเรียกแม่ออกมา คำนี้ฉันไม่ได้พูดมันมานานเท่าไหร่แล้วนะ “โสน” น้านีโผเข้ามากอดฉันไว้แน่ก่อนจะปล่อยโฮออกมา ฉันกอดน้านีกลับก่อนจะซบหน้าลงที่ไหล่ของเธออย่างโหยหา ในที่สุดฉันก็มีแม่ซักที น้านีผละกอดออกก่อนจะหันไปมองพ่อของฉันที่นั่งอยู่ “ฉันจะขอเอาลูกไปเลี้ยง แล้วฉันจะส่งเงินมาให้ ถือว่าเป็นค่าเลี้ยงดูที่คุณเลี้ยงลูกแทนฉัน แม้ว่าคุณจะไม่เคยทำเลยก็ตาม” “.....” “ฉันเองก็ผิดที่ทิ้งลูกไว้ให้คุณเลี้ยงเพียงลำพัง ฉันขอโทษ” “โสน” พ่อเรียกชื่อฉันก่อนจะลุกขึ้นยืน “จ๊ะพ่อ” ฉันเดินไปหาพ่อ ก่อนที่พ่อจะสวมกอดฉัน “พ่อขอโทษที่พ่อไม่ใช่พ่อที่ดี” “ฮึก ฮือออ” ฉันปล่อยโฮออกมาก่อนจะกอดพ่อไว้แน่น “พ่อขอโทษ” “ไม่จ่ะพ่อ หนูไม่เคยโกรธพ่อเลยนะจ๊ะ” ฉันรีบปฏิเสธ “ไปอยู่กับแม่เขานะ เพื่ออนาคตของลูก” “แต่ว่า...” “พ่ออยู่ได้ ถ้าคิดถึงก็มาหาพ่อ” พ่อบอกก่อนจะลูบหัวฉันเบาๆ “ฮึก พ่อ” “พาลูกไปซิ ดูแลโสนให้ดีกว่าฉันนะ” พ่อจับมือฉันไปส่งให้น้านีก่อนจะยิ้มให้ฉัน มันเป็นรอยยิ้มที่เจ็บปวด และฉันไม่รู้สึกยินดีซักนิดที่ได้รับมัน “ไปกับแม่นะ” น้านีจูงมือฉันออกมาจากบ้าน ฉันมองพ่อทั้งน้ำตา ฉันไม่อยากไปซักนิด “หนูอยากอยู่กับพ่อ” “หนูจะมาหาพ่อได้เสมอ แม่สัญญาว่าแม่ก็จะไม่ปล่อยให้พ่อของลูกลำบากแน่” น้านีรับปากก่อนจะพาฉันมาที่รถตู้ที่คุ้นเคย “คุณหนู” ลุงสนก้มหัวให้ฉันก่อนจะส่งยิ้มมาให้ “ไม่ใช่ค่ะ หนูไม่ใช่คุณหนู” ฉันปฏิเสธก่อนจะก้มหัวให้ลุงสน “ขึ้นรถเถอะ กลับบ้านกับแม่นะ” ลุงสนเปิดประตูรถให้ก่อนที่แม่จะเดินขึ้นไปนั่ง แล้วยื่นมือมัยจับฉันให้ขึ้นไปนั่งข้างๆ “อยากรู้อะไร แม่จะเล่าให้ลูกฟังทุกอย่าง” “แล้วสามีใหม่ของน้านี จะไม่รังเกียจหนูหรอคะ?” ฉันถามออกไป เพราะไม่รู้ว่าจะเข้ากับเขาได้หรือเปล่า “เขาตายไปแล้วจ่ะ” “คะ?” ฉันมองหน้าน้านีที่ยิ้มมาให้ “เขาตายไปสามปีแล้ว ตอนนี้แม่อยู่คนเดียว” “หนูไม่ต้องกังวลอะไร อยู่กับแม่หนูไม่ต้องคิดอะไรทั้งสิ้น หนูจะไม่ต้องลำบากอีกต่อไป” น้านีบอกก่อนจะลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา รถตู้เลี้ยวเข้ามาให้คฤหาสน์แห่งหนึ่ง ก่อนที่ลุงสนจะเดินมาเปิดประตูให้ฉัน “นี่คือบ้านของเรา” น้านีพาฉันเดินเข้ามาในบ้าน โดยมีแม่บ้านมารอต้อนรับ “นี่โสนลูกสาวของฉันเอง ฝากทุกคนดูแลด้วยนะ” “ค่ะ” ทุกคนพยักหน้ารับก่อนจะส่งยิ้มมาให้ฉันอย่างเป็นมิตร “แม่เตรียมทุกอย่างไว้ให้ลูกแล้วนะ อยู่ที่นี่หนูจะไม่ลำบาก” “พาพ่อมาอยู่ที่นี่ด้วยได้ไหมคะ?” ฉันถามออกไป เพราะอยากให้พ่อมาอยู่ด้วย “แม่...” “นะคะแม่ พาพ่อมาอยู่กับเราด้วยได้ไหมคะ?” “โสน ลูก...” “แม่” ฉันเรียกน้านีว่าแม่ ก่อนจะยิ้มออกมา “เอาไว้แม่จะลองไปคุยกับพ่ออีกครั้งแล้วกัน ตอนนี้หนูอยู่ที่นี่ไม้องคิดอะไรรู้ไหม?” “ค่ะ” ฉันพยักหน้ารับก่อนจะเดินตามแม่เข้าไปในห้องที่ถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงาม “นี่คือห้องของลูก ชอบไหม?” “....”ฉันมองไปรอบๆห้องอย่างนึกไม่ถึงว่าชีวิตนี้จะได้มีโอกาสอยู่ในที่แบบนี้ “ทั้งหมดนี่เป็นของที่แม่ได้จากพินัยกรรมของคุณนพสามีของแม่ เขายกทุกอย่างให้แม่ เพราะเขาไม่มีญาติที่ไหน” “.....” “แม่ได้มันมาอย่างชอบธรรม ลูกไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น” “อาบน้ำนอนได้แล้วนะลูกสาวแม่ พรุ่งนี้วันหยุด แม่จะพาหนูไปซื้อของ” “นอนกับหนูได้ไหมคะ?” “ได้สิ แม่ก็อยากนอนกับลูกเหมือนกัน” คืนนี้ฉันได้นอนกับแม่ของตัวเอง ได้อยู่ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของแม่ แต่มันคงจะดีกว่านี้ถ้ามีพ่ออยู่ด้วย ************************************* น้านีคือแม่ของโสนที่จากกันไปเพราะว่าทนพ่อของโสนไม่ได้ แต่น้านีไม่ได้อยากทิ้งโสนนะคะ ตอนนี้โสนก็ไม่ใช่คนจน หรือเด็กสลัมอีกต่อไปแล้ว อ่านแล้วกดถูกใจ คอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ |
นิยาย แม่จะพาหนูไปอยู่ที่อื่น นะลูก ธัญ วลัย
กระทู้ที่เกี่ยวข้อง
ลิขสิทธิ์ © 2024 th.ketiadaan Inc.
