แนวทางการอยู่ร่วมกันอย่างสันติสุข ป 4

เรื่องที่ 2 

การอยู่ร่วมกันในพหุวัฒนธรรม

การอยู่ร่วมกันในพหุวัฒนธรรม

        การอยู่ร่วมกันในสังคม ที่มีความหลากหลายทางด้านวัฒนธรรม จะต้องมีการศึกษาเรียนรู้วัฒนธรรมของประเทศต่างๆ เพื่อความเข้าใจอันดีต่อกัน

การปฎิบัติตนต่อกันอย่างเหมาะสม มีดังนี้

• การเคารพซึ่งกันและกัน
• เคารพในศักดิ์ศรีความเป็นมนูาย์ ยอมรับความแตกต่างด้านความเชื่อ วัฒนธรรม ภาษา และเชื้อชาติ
• เคารพในสิทธิของกันและกัน
• เคารพในความคิดเห็นของผู้อื่น
• ไม่แสดงกิริยาและวาจาดูหมิ่นผู้อื่น
• แสดงกิริยา วาจา สุภาพ
• ไม่กล่าวลบหลู่ในสิ่งที่เขาเคารพศรัทธา
• ไม่พูดจาล้อเลียน เยาะเย้ยคนที่มีวัฒนธรรมต่างจากเรา
• ช่วยเหลือซึ่งกันและกันและมีการแบ่งปัน
• มีน้ำใจที่จะช่วยเหลือผู้อื่นด้วยความเต็มใจ
• เปิดโอกาสให้คนต่างเชื้อชาติต่างวัฒนธรรม เข้ามามีส่วนร่วมในกิจกรรมของสังคม
• ให้ความช่วยเหลือ และเข้าร่วมกิจกรรมที่ดี ที่ชาวต่างชาติจัดขึ้น

เรื่องที่ 2 

การอยู่ร่วมกันอย่างสันติ และการพึ่งพาอาศัยกัน

การปฎิบัติตนอย่างถูกต้องเหมาะสมต่อกัน คือสิ่งสำคัญที่จะช่วยทำให้สมาชิกในสังคมอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข โดยเฉพาะสังคมที่มีลักษณะเป็นสังคมพหุวัฒนธรรม เช่นสังคมไทยนั้น สมาชิกในสังคม ยิ่งจำเป็นต้องเรียนรู้การปฎิบัติตน ให้กลมกลืนไปกับความแตกต่าง เพื่อป้องกันความแตกแยกที่อาจเกิดขึ้นตามมา

        คุณค่าของการอยู่ร่วมกันอย่างสันติและพึ่งพาอาศัยกัน การอยู่ร่วมกันอย่างสันติและพึ่งพาอาศัยกัน ก่อให้เกิดประโยชน์ด้านต่างๆ ดังนี้

ประโยชน์ต่อตนเอง 

• ทำให้อยู่ในสังคมอย่างมีความสุข และรู้สึกปลอดภัยจากอันตรายต่างๆ
• มีผู้คอยให้ความช่วยเหลือเมื่อตกยาก หรือประสบกับความยากลำบากจากเหตุการณ์ต่างๆ และทำให้ไม่รู้สึกโดเดี่ยว หรือไร้ที่พึ่งเมื่อเจอปัญหา
• ประสบความสำเร็จในการประกอบหน้าที่การงาน เพราะได้รับความช่วยเหลือเกื้อกูลจากบุคคลรอบข้าง

ประโยชน์ต่อสังคมและประเทศชาติ

• สังคมเป็นระเบียบเรียบร้อยและสงบสุข ปราศจากปัญหาความแตกแยกขัดแย้งใดๆ
• เกิดการพัฒนาที่รวดเร็วและยั่งยืน เพราะความสงบสุขในสังคม จะกระตุ้นให้เกิดการลงทุนทางเศรษฐกิจ ทำให้ประเทศชาติมีรายได้เพิ่มขึ้น เพียงพอต่อการนำมาปรับปรุงโครงสร้างทางสังคมให้มีประสิทธิภาพ และพร้อมรับมือกับความเสี่ยงหรือการเปลี่ยนแปลงของสถานการณ์
• ความสุขของคนในชาติเพิ่มมากขึ้น เพราะมีความอยู่ดีกินดี รู้สึกปลอดภัยในการดำเนินชีวิต มีหน้าที่การงานและรายได้ที่มั่นคง

แนวทางการอยู่ร่วมกันอย่างสันติ และการพึ่งพาอาศัยกัน 

        การเรียนรู้วิธีการอยู่ร่วมกันในสังคมที่เต็มไปด้วยความหลากหลายและแตกต่าง เพื่อปรับตัวให้เข้ากับบุคคลรอบข้าง จะก่อให้เกิดความสุขในการอาศัยอยู่ร่วมกัน ซึ่งการสร้างสันติสุขให้เกิดขึ้นในสังคม จำเป็นต้องอาศัยความร่วมมือของสมาชิกทุกคน โดยยึดแนวทางการปฎิบัติ ดังนี้

เคารพซึ่งกันและกัน

• แสดงกิริยาที่นอบน้อมต่อกัน
• พูดดีต่อกันทั้งต่อหน้าและลับหลัง
• ยอมรับในความแตกต่างทั้งความเชื่อ ศาสนา ภาษา วัฒนธรรม เชื้อชาติ ผิวพรรณ เป็นต้น

รับฟังความคิดเห็นซึ่งกันและกัน

• เมตตาต่อกัน
• เอาใจเขามาใส่ใจเรา คิดถึงจิตใจของผู้อื่น
• แสดงความห่วงใยต่อบุคคลรอบข้าง ไม่ซ้ำเติมให้ผู้อื่นได้รับความทุกข์ยากมากขึ้น
• ฝึกใจให้รักในการให้ มากกว่าการรับ
• เสียสละประโยชน์ส่วนตน เพื่อประโยชน์ส่วนรวม

ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน

• บริจาคทรัพย์สิน หรือสิ่งของช่วยเหลือผู้อื่นที่ยากลำบากหรือประสบภัยต่างๆ
• ช่วยเหลือผู้อื่นทำงาน หรือช่วยงานตามความสามารถของตนด้วยความทุ่มเทและเต็มใจ
• ให้ความร่วมมือในการปฎิบัติตามข้อกำหนด หรือระเบียบของสังคม

มีความซื่อสัตย์ต่อกัน

• แสดงความจริงใจต่อกันทั้งทางกาย วาจา ใจ ทั้งต่อหน้าและรับหลัง
• รักษาสัจจะวาจา ต้องทำให้ได้ตามที่รับปากไว้
• ไม่ทุจริต หรือเอาเปรียบผู้อื่นด้วยกลอุบายต่างๆ
• ไว้วางใจกัน ไม่ระแวงผู้อื่นจนเกิดความเป็นความบาดหมาง
• ฝึกความมีระเบียบวินัยในตนเองให้กลายเป็นนิสัย

ไม่ลบหลู่ดูหมิ่นกัน

• ไม่ดูถูกการกระทำ คำพูด หรือความคิดของผู้อื่น
• ไม่แสดงกิริยาหรือวาจาดูถูกศรัทธาความเชื่อ วัฒนธรรม เชื้อชาติ หรือชาติพันธุ์ของผู้อื่น
• เคารพสิทธิมนุษยชน ด้วยการปฎิบัติต่อกันอย่างเท่าเทียม