อนุสัญญากรุงเวียนนาว่าด้วยกฎหมายสนธิสัญญา ( VCLT ) เป็นข้อตกลงระหว่างประเทศที่ควบคุมสนธิสัญญาระหว่างรัฐ [3]รู้จักกันในนาม "สนธิสัญญาว่าด้วยสนธิสัญญา" โดยกำหนดหลักเกณฑ์ขั้นตอนและแนวทางที่ครอบคลุมเกี่ยวกับวิธีการกำหนดสนธิสัญญาร่างแก้ไขตีความและดำเนินการโดยทั่วไป [4]สนธิสัญญาระหว่างประเทศเป็นข้อตกลงที่เป็นลายลักษณ์อักษรระหว่างกลุ่มวิชากฎหมายระหว่างประเทศซึ่งสะท้อนถึงความยินยอมของพวกเขาต่อการสร้างการเปลี่ยนแปลงหรือการยุติสิทธิและหน้าที่ของตน [5] VCLT ถือเป็นประมวลกฎหมายจารีตประเพณีระหว่างประเทศและแนวปฏิบัติของรัฐเกี่ยวกับสนธิสัญญา [6] Show กฎหมายสนธิสัญญา อนุสัญญาเวียนนาว่าด้วยกฎหมายสนธิสัญญา ภาคี ผู้ลงนาม ไม่ใช่คู่กรณี 23 พฤษภาคม 251227 มกราคม 2523การให้สัตยาบันโดย 35 รัฐ[1]45116 (ณ มกราคม 2561) [2]เลขาธิการสหประชาชาติอาหรับจีนอังกฤษฝรั่งเศสรัสเซียและสเปน[1]อนุสัญญาเวียนนาว่าด้วยกฎหมายสนธิสัญญาที่Wikisourceการประชุมถูกนำมาใช้และเปิดให้ลายเซ็นวันที่ 23 พฤษภาคม 1969 [7] [1]และจะมีผลบังคับใช้เมื่อวันที่ 27 มกราคม 1980 [1]มันได้รับการยอมรับจาก 116 รัฐเป็นของเดือนมกราคม 2018 [2]บางคนที่ไม่ใช่ ภาคีที่ให้สัตยาบันเช่นสหรัฐอเมริกายอมรับว่าบางส่วนของรัฐนั้นเป็นการปรับปรุงกฎหมายจารีตประเพณีและมีผลผูกพันต่อพวกเขาเช่นนี้ [8] VCLT ถือเป็นหนึ่งในเครื่องมือที่สำคัญที่สุดในกฎหมายสนธิสัญญาและยังคงเป็นแนวทางที่เชื่อถือได้ในข้อพิพาทเกี่ยวกับการตีความสนธิสัญญา [6] VCLT ได้รับการร่างโดยคณะกรรมาธิการกฎหมายระหว่างประเทศ (ILC) ของสหประชาชาติซึ่งเริ่มดำเนินการเกี่ยวกับการประชุมในปี พ.ศ. 2492 [7]ในช่วง 20 ปีของการเตรียมการอนุสัญญาและข้อคิดเห็นฉบับร่างหลายฉบับได้จัดทำขึ้นโดยผู้มีความรู้พิเศษของ ILC ซึ่งรวมถึงนักวิชาการที่โดดเด่นกฎหมายระหว่างประเทศเจมส์ Brierly , Hersch Lauterpacht , เจอราลด์ Fitzmauriceและฮัมฟรีย์วาลด็อก [7] ในปีพ. ศ. 2509 ILC ได้นำบทความฉบับร่างจำนวน 75 บทความมาใช้ซึ่งเป็นพื้นฐานสำหรับงานขั้นสุดท้าย [9]สองช่วงในปี 2511 และ 2512 การประชุมเวียนนาเสร็จสิ้นการประชุมซึ่งได้รับการรับรองเมื่อวันที่ 22 พฤษภาคม พ.ศ. 2512 และเปิดให้ลงนามในวันรุ่งขึ้น [7] [9] อนุสัญญาดังกล่าวได้ระบุถึงรากฐานของกฎหมายระหว่างประเทศในปัจจุบันหลายประการ ได้กำหนดสนธิสัญญาเป็น "ข้อตกลงระหว่างประเทศที่สรุประหว่างรัฐในรูปแบบลายลักษณ์อักษรและอยู่ภายใต้กฎหมายระหว่างประเทศ" และยืนยันว่า "ทุกรัฐมีความสามารถในการสรุปสนธิสัญญา" มาตรา 1 จำกัด การนำอนุสัญญาไปใช้กับสนธิสัญญาที่เป็นลายลักษณ์อักษรระหว่างรัฐยกเว้นสนธิสัญญาที่สรุปร่วมกันระหว่างรัฐและองค์กรระหว่างประเทศหรือองค์กรระหว่างประเทศด้วยกันเอง ข้อ 26 กำหนดPacta อยู่ servandaมาตรา 53 ประกาศบรรทัดฐานเด็ดขาดและมาตรา 62 ประกาศพื้นฐานการเปลี่ยนแปลงของสภาพแวดล้อม อนุสัญญานี้เรียกว่า "สนธิสัญญาว่าด้วยสนธิสัญญา" [10]และได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางว่าเป็นแนวทางที่เชื่อถือได้เกี่ยวกับการก่อตัวและผลกระทบของสนธิสัญญา แม้แต่ประเทศที่ไม่ได้ให้สัตยาบันก็ตระหนักถึงความสำคัญของมัน ตัวอย่างเช่นสหรัฐอเมริกายอมรับว่าบางส่วนของอนุสัญญาถือเป็นกฎหมายจารีตประเพณีที่มีผลผูกพันกับทุกรัฐ [8]ศาลฎีกาของอินเดียยังได้รับการยอมรับสถานะจารีตประเพณีของการประชุม [11] อนุสัญญานี้มีผลบังคับใช้เฉพาะกับสนธิสัญญาที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นและสำหรับข้อสรุประหว่างรัฐเท่านั้นและไม่ได้ควบคุมข้อตกลงระหว่างรัฐและองค์กรระหว่างประเทศหรือระหว่างองค์กรระหว่างประเทศด้วยกันเอง แต่ถ้ากฎใด ๆ ของมันมีผลผูกพันโดยอิสระต่อองค์กรดังกล่าว ดังนั้น. [12] VCLT ใช้กับสนธิสัญญาระหว่างรัฐภายในองค์กรระหว่างรัฐบาล [13] อย่างไรก็ตามข้อตกลงระหว่างรัฐและองค์กรระหว่างประเทศหรือระหว่างองค์กรระหว่างประเทศด้วยกันเองอยู่ภายใต้อนุสัญญาเวียนนาปี 1986 ว่าด้วยกฎหมายสนธิสัญญาระหว่างรัฐและองค์กรระหว่างประเทศหรือระหว่างองค์กรระหว่างประเทศหากมีผลบังคับ นอกจากนี้ในสนธิสัญญาระหว่างรัฐและองค์กรระหว่างประเทศข้อกำหนดของอนุสัญญายังคงมีผลบังคับใช้ระหว่างรัฐสมาชิก [12]อนุสัญญาไม่ใช้กับข้อตกลงที่ไม่ได้เขียนไว้ [12] ในเดือนมกราคม 2018 มีรัฐ 116 รัฐที่ให้สัตยาบันอนุสัญญานี้และอีก 15 รัฐได้ลงนาม แต่ยังไม่ได้ให้สัตยาบันในอนุสัญญานี้ [2]นอกจากนี้สาธารณรัฐจีน (ไต้หวัน) ซึ่งปัจจุบันได้รับการยอมรับจากประเทศสมาชิกสหประชาชาติเพียง14 ประเทศได้ลงนามในอนุสัญญานี้ในปี 1970 ก่อนที่จะมีการลงคะแนนเสียงของสมัชชาสหประชาชาติในปี พ.ศ. 2514 เพื่อโอนที่นั่งของจีนไปยังสาธารณรัฐประชาชนจีนซึ่งต่อมาได้รับการยอมรับในอนุสัญญา [2]มี 66 รัฐสมาชิกสหประชาชาติที่ไม่ได้ลงนามหรือให้สัตยาบันในอนุสัญญานี้ ลายเซ็นสัตยาบันและภาคยานุวัติสนธิสัญญาระหว่างประเทศและการประชุมประกอบด้วยกฎระเบียบเกี่ยวกับสิ่งที่หน่วยงานสามารถเข้าสู่ระบบ , ให้สัตยาบันหรือยอมให้พวกเขา สนธิสัญญาบางคนจะถูก จำกัด ไปยังรัฐที่มีสมาชิกของสหประชาชาติหรือภาคีของธรรมนูญศาลยุติธรรมระหว่างประเทศ ในบางกรณีที่เกิดขึ้นไม่บ่อยนักมีรายการของหน่วยงานที่สนธิสัญญา จำกัด ไว้อย่างชัดเจน โดยทั่วไปแล้วจุดมุ่งหมายของรัฐคู่เจรจา[14] (ซึ่งส่วนใหญ่หรือทั้งหมดมักจะกลายเป็นผู้ลงนามในการก่อตั้ง) คือสนธิสัญญาไม่ได้ จำกัด ไว้เฉพาะรัฐใดรัฐหนึ่งดังนั้นข้อความเช่น "สนธิสัญญานี้เปิดให้ลงนามสำหรับรัฐเต็มใจที่จะยอมรับบทบัญญัติของมัน "ถูกนำมาใช้ (" สูตรของรัฐทั้งหมด " [15] ) ในกรณีขององค์กรระดับภูมิภาคเช่นCouncil of EuropeหรือOrganization of American Statesชุดของรัฐคู่เจรจาที่เมื่อตกลงกันแล้วอาจลงนามและให้สัตยาบันสนธิสัญญามักจะ จำกัด เฉพาะรัฐสมาชิกของตนและรัฐที่ไม่ใช่สมาชิกอาจ ยอมรับในภายหลัง [16]อย่างไรก็ตามบางครั้งอาจมีการเชิญกลุ่มรัฐที่ไม่ใช่สมาชิกหรือผู้แสดงที่ไม่ใช่รัฐเข้าร่วมการเจรจา ตัวอย่างเช่นสภายุโรปได้เชิญ "รัฐที่ไม่ใช่สมาชิก" แคนาดา , Holy See ( นครรัฐวาติกัน ), ญี่ปุ่น , เม็กซิโกและสหรัฐอเมริกาให้ "เข้าร่วมในการดำเนินการอย่างละเอียด" ของอนุสัญญาอิสตันบูลปี 2011และอนุญาตเฉพาะสหภาพยุโรป (อธิบายว่าเป็น "องค์การระหว่างประเทศ" แทนที่จะเป็น "รัฐ") เพื่อลงนามและให้สัตยาบันอนุสัญญานี้แทนที่จะยอมเข้าร่วมและ "รัฐอื่นที่ไม่ใช่สมาชิก" ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมเท่านั้น [17] [18] การลงนามและให้สัตยาบันสนธิสัญญาในฐานะรัฐคู่เจรจามีผลเช่นเดียวกับการกระทำตามสนธิสัญญา (หรือ "ยอมรับสนธิสัญญา") โดยรัฐที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการเจรจา [14]โดยปกติแล้วการภาคยานุวัติจะเกิดขึ้นหลังจากที่สนธิสัญญามีผลบังคับใช้เท่านั้น แต่เลขาธิการสหประชาชาติได้ยอมรับการภาคยานุวัติเป็นครั้งคราวก่อนที่สนธิสัญญาจะมีผลบังคับใช้ [14]ข้อเสียเพียงอย่างเดียวของการไม่เป็นรัฐคู่เจรจาคือไม่มีใครมีอิทธิพลเหนือเนื้อหาของสนธิสัญญา แต่ยังคงได้รับอนุญาตให้ประกาศการจองที่เกี่ยวกับบทบัญญัติเฉพาะของสนธิสัญญาที่ผู้หนึ่งประสงค์จะยอมรับ (มาตรา 19 ). คำถามเกี่ยวกับสถานะเมื่อสนธิสัญญาเปิดให้ "รัฐ" อาจเป็นเรื่องยากหรือเป็นไปไม่ได้สำหรับผู้มีอำนาจในการเก็บรักษา[19]ในการพิจารณาว่าหน่วยงานใดเป็นรัฐ หากสนธิสัญญานี้ จำกัด เฉพาะสมาชิกของสหประชาชาติหรือภาคีของธรรมนูญศาลยุติธรรมระหว่างประเทศก็ไม่มีความคลุมเครือ อย่างไรก็ตามมีความยากลำบากในการมีส่วนร่วมในสนธิสัญญาที่เป็นไปได้เมื่อหน่วยงานที่ดูเหมือนเป็นรัฐอื่นไม่สามารถรับเข้าสู่สหประชาชาติหรือเข้าเป็นภาคีของธรรมนูญศาลยุติธรรมระหว่างประเทศได้เนื่องจากการคัดค้านด้วยเหตุผลทางการเมืองของปลัด สมาชิกของคณะมนตรีความมั่นคงหรือยังไม่ได้สมัครเป็นสมาชิก ICJ หรือ UN เนื่องจากความยากลำบากที่ไม่ได้เกิดขึ้นเป็นความกังวลสมาชิกในหน่วยงานที่มีความเชี่ยวชาญเกี่ยวกับการที่ไม่มี "ยับยั้ง" ขั้นตอนจำนวนของรัฐเหล่านั้นกลายเป็นสมาชิกของหน่วยงานที่เชี่ยวชาญและเพื่อให้อยู่ในสาระสำคัญการยอมรับว่าเป็นสหรัฐอเมริกาโดยประชาคมระหว่างประเทศ ดังนั้นเพื่อให้สามารถมีส่วนร่วมได้มากที่สุดจึงมีการประชุมหลายฉบับโดยมีเงื่อนไขว่าพวกเขายังเปิดให้มีส่วนร่วมกับสมาชิกของหน่วยงานเฉพาะของรัฐ ประเภทของอนุสัญญาเวียนนาว่าด้วยกฎหมายสนธิสัญญาต่อมาเรียกว่า "สูตรเวียนนา" และใช้ถ้อยคำในสนธิสัญญาอนุสัญญาและองค์กรต่างๆ [20] สนธิสัญญาบางฉบับที่ใช้รวมถึงบทบัญญัติที่นอกเหนือไปจากรัฐเหล่านี้แล้วรัฐอื่นใดที่ได้รับเชิญจากหน่วยงานหรือองค์กรที่ระบุ (โดยทั่วไปคือสมัชชาใหญ่แห่งสหประชาชาติ[ ต้องการอ้างอิง ]หรือสถาบันที่สร้างขึ้นโดยสนธิสัญญาดังกล่าว) ก็สามารถเข้าร่วมได้ด้วยดังนั้น ขอบเขตของผู้ลงนามที่มีศักยภาพจะกว้างขึ้น
บทความ 31-33 ของ VCLT มีหลักการในการตีความอนุสัญญาสนธิสัญญา ฯลฯ หลักการเหล่านี้ได้รับการยอมรับว่าเป็นตัวแทนของกฎหมายระหว่างประเทศที่เป็นจารีตประเพณีตัวอย่างเช่นโดยInternational Law Commission (ILC) [21] หลักการตีความที่ประมวลไว้ในมาตรา 31 จะต้องถูกนำมาใช้ก่อนที่จะนำมาใช้ในมาตรา 32 ซึ่งระบุไว้อย่างชัดเจนว่าเสนอวิธีการตีความเพิ่มเติม นอกจากนี้ศาลยุติธรรมยุโรปยังได้ใช้บทบัญญัติการตีความของ VCLT ในกรณีต่างๆเช่นคดีBosphorus Queen (2018) [22]ซึ่งศาลได้ตีความขอบเขตของคำว่า "ทรัพยากรใด ๆ " ในมาตรา 220 (6) ของUNCLOS [23] อนุสัญญาเวียนนาว่าด้วยเรื่องใดอนุสัญญากรุงเวียนนาว่าด้วยกฎหมายสนธิสัญญา (อังกฤษ: Vienna Convention on the Law of Treaties) เป็นสนธิสัญญาเกี่ยวกับกฎหมายระหว่างประเทศแผนกคดีเมืองในเรื่องสนธิสัญญาที่ทำขึ้นระหว่างรัฐกับรัฐ โดยเป็นการนำกฎหมายจารีตประเพณีระหว่างประเทศมาประมวลไว้ให้เป็นลายลักษณ์อักษร
องค์ประกอบของสนธิสัญญามีอะไรบ้างองค์ประกอบสนธิสัญญา ความหมายของสนธิสัญญามีองค์ประกอบได้ดังนี้ 1. สนธิสัญญาเป็นเอกสารลายลักษณ์อักษรที่กระทำระหว่างคู่ภาคีสองฝ่ายหรือมากกว่าสองฝ่ายขึ้นไป 2. สนธิสัญญาต้องกระทำโดยคู่ภาคีซึ่งเป็นบุคคลคลระหว่างประเทศ. เป็นความตกลงระหว่างประเทศในรูปลายลักษณ์ อักษร. กระทำขึ้นระหว่างรัฐ. อยู่ในขอบเขตกฎหมายระหว่างประเทศ. อนุสัญญาเวียนนาเป็นกฎหมายระหว่างประเทศเพื่อแก้ไขปัญหาสิ่งแวดล้อมในด้านใดอนุสัญญาเวียนนา (The Vienna Convention) - การป้องกันชั้นโอโซนในบรรยากาศมิให้ถูกทาลาย และร่วมกันแก้ไขปัญหาสิ่งแวดล้อม ที่เกิดจารูโหว่ของชั้นโอโซน โดยสนับสนุนให้เกิดการวิจัย และความร่วมมือในการ แลกเปลี่ยนข่าวสารระหว่างประเทศต่างๆ นอกจากนี้อนุสัญญายังประกอบด้วยข้อตกลง ระหว่างประเทศที่จะลดและเลิกการใช้สารเคมีที่ก่อให้เกิด ...
อนุสัญญาเวียนนาและพิธีสารมอนทรีออลคืออะไรการการอนุรักษ์และการแก้ปัญหาสิ่งแวดล้อมโลก อนุสัญญาเวียนนา Vienna Convention และพิธีสารมอนทรีออล Montreal Protocol. เป็นข้อตกลงระหว่างประเทศที่สืบเนื่องมาจากความวิตกเกี่ยวกับปัญหาโอโซนของโลกถูกทำลายซึ่งเป็นผลมาจาก การใช้สารที่มีตัวทำลายโอโซน ในกิจกรรมต่างๆ
|
อนุสัญญาเวียนนาว่าด้วยเรื่องอะไร
ลิขสิทธิ์ © 2024 th.ketiadaan Inc.
