นิทานโลกหุ่น ตอนที่ 3 เทพารักษ์กับคนตัดไม้ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ. ในป่าแห่งหนึ่ง ในสมัยที่ป่าไม้บนโลกยังอุดมสมบูรณ์ และการตัดไม้เพื่อมาทำฟืนเล็กๆน้อยๆ ไม่ได้ทำให้ธรรมชาติเสียหาย ชายตัดไม้คนหนึ่ง...เข้าไปตัดฟืนในป่า ขณะที่กำลังใช้ขวานฟันต้นไม้อยู่นั้น เผอิญเขาทำขวานพลัดตกลงไปในสระน้ำ คนตัดไม้ : โธ่...โธ่...โธ่…ข้าจะทำอย่างไรดี ว่ายน้ำก็ไม่เป็น ขวานหล่นหายลงไปในน้ำอย่างนี้ ข้าจะทำมาหากินอะไรได้อีก มีขวานเล่มเดียวซะด้วย เทพารักษ์ที่อยู่ใกล้ๆ ได้ยินเสียงคร่ำครวญของคนตัดไม้ ก็อดสงสารไม่ได้ จึงปรากฏกายให้เห็น เทพารักษ์ : มีปัญหาอะไรหรือเจ้าคนตัดไม้ คนตัดไม้ : ท่านผู้มีบารมี ข้าบังเอิญทำขวานล่วงหลุดมือลงไปในน้ำขอรับ เทพารักษ์ : เห็นแก่หัวโล้นๆของเจ้า ข้าจะลงไปงมขวาน ให้เจ้าเอาบุญ ก็แล้วกัน บุ๋มๆๆๆ แล้วเทพารักษ์ ก็เอื้อมมือลงไปในสระน้ำ คว้าขวานเล่มหนึ่งส่งให้คนตัดไม้ ซึ่งเป็นขวานที่ทำจากเงิน คนตัดไม้ : โอ...ท่าน...นี่มันขวานเงิน ไม่ใช่ขวานของข้าหรอก เทพารักษ์ : งั้นหรือ งั้นข้าจะลองหาใหม่ บุ๋มๆๆๆ เทพารักษ์จึงงมขวานขึ้นมาให้อีกเล่มหนึ่ง คราวนี้เป็นขวานที่ทำจากทอง เทพารักษ์ : ขวานทองนี่ ใช่ของเจ้าหรือไม่ คนตัดไม้ : โอ นี่ก็ไม่ใช่ขวานของข้าอีกเช่นกันขอรับ ขวานของข้า เป็นขวานเหล็กธรรมดา เก่าๆ กากๆ ไม่ใช่ขวานเงิน หรือขวานทองอันมีค่าอย่างนี้หรอกขอรับ เทพารักษ์ : อืม เจ้าช่างเป็นคนซื่อสัตย์เสียจริงๆ ไม่โลภมาก ไม่คิดเอาของที่ไม่ใช่ของตน คนอย่างเจ้าหายาก สมควรได้รับสิ่งดีๆ เห็นแก่ความซื่อสัตย์ของเจ้า ข้าจะจัดโปรโมชั่นให้เจ้าก็แล้วกัน เอ้า รับขวานเงิน และขวานทองนี่ไปเลย จบโปรโมชั่น กล่าวเสร็จแล้ว เทพารักษ์ก็หายตัวไป คนตัดไม้ นำขวานทองและขวานเงินเดินกลับบ้านด้วยความดีใจ มีเพื่อนบ้านคนหนึ่งถามว่า ได้ขวานเหล่านี้มาได้อย่างไร คนตัดไม้จึงเล่าให้ฟัง เรื่องที่ทำขวานหล่นลงน้ำ และมีเทวดามาช่วย คนตัดไม้ : ข้าไปเจอเทวดา เทวดาท่านดีใจมากเลย ข้านั่งร้องไห้อยู่ริมสระเดี๋ยวเดียวเท่านั้น ท่านก็มางมขวานให้ แล้วก็จัดโปรโมชั่น ให้ขวานเงินกับขวานทองแก่ข้าอีกด้วย เพื่อนบ้านได้ฟังดังนั้น ก็อยากได้บ้าง จึงเข้าไปในป่า ทำทีหาฟืน ตัดไม้พอเป็นพิธี แล้วก็โยนขวานของตนทิ้งลงในน้ำ เพื่อนบ้าน : ฮือ...ฮือ...ฮือ... คราวนี้ข้าหมดทางหากินแน่ ๆ มีเทพารักษ์อยู่แถวนี้ บ้างมั้ยนี่ ช่วยมางมขวานให้ข้าหน่อย และแล้ว เทพารักษ์ปรากฏตัวขึ้น และอาสางมขวานให้เช่นเคย เทพารักษ์ : ทำไมหมู่นี้ คนเราสับเพร่า ทำของหล่นบ่อยจริง เอ้า ขวานทองเล่มนี้ของเจ้าใช่ไหม ? เพื่อนบ้าน : ใช่ ใช่แล้วท่าน ของข้าเอง จัดโปรโมชั่นให้ข้าเลย เทพารักษ์ : นี่เจ้าคนใจคด ไม่น่าคบ ชอบจัดโปรโมชั่นเองตามใจชอบ ขวานทองเล่มนี้ มันใช่ของเจ้าซะที่ไหน ข้าเสกขึ้นมาเพื่อลองใจเจ้าเฉยๆดอก ขวานของเจ้าเป็นขวานเก่าๆ กากๆ ทำไมข้าจะไม่รู้ พูดแล้ว เทพารักษ์ก็หายวับไปกับขวานทอง และเพื่อนบ้านคนนั้น ก็ไม่ได้รับขวานเก่าๆ กากๆ ของตน ที่ตกลงไปในสระคืนอีกด้วย เทพารักษ์ : หมดโปรโมชั่น เพื่อนบ้าน : โธ หมดโปรโมชั่น เสียแล้ว ไม่น่าเลยเรา เพราะความไม่ซื่อสัตย์ของเราแท้ๆ ทำให้เรา อดได้ทั้งขวานเงิน ขวานทอง และยังต้องเสียขวานของตัวเองไปอีก นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ความซื่อสัตย์ ย่อมนำพาความจำเริญมาให้ และ โลภมากมักลาภหาย Share on Twitter Share on Facebook Share on Pinterest Share on LinkedIn Share on Email นิทานอีสป เทพารักษ์กับคนตัดไม้มีเรื่องราวอยู่ว่า ขวานคือของใช้คู่กายของคนตัดไม้ หากขวานนั้นหายไปคนตัดไม้จะทำอย่างไร เรามาติดตามดูด้วยกัน มีชายคนหนึ่งเขามีอาชีพเป็นคนตัดไม้ ทุกวันเขาเข้าไปไปแต่เช้าเพื่อตัดไม้ด้วยความขยันขันแข็ง ชายตัดไม้มีขวานคู่กายอยู่ 1 อัน เป็นขวานเก่าคร่ำครึแต่เขาก็รักมัน เพราะเขาใช้มันจนถนัดและคุ้นเคยดี วันหนึ่งชายตัดไม้เข้าป่าไปตัดไม้เช่นเคย ขณะที่เขากำลังตัดไม้อยุ่นั้น บังเอิญทำขวานหลุดมือ ขวานของเขาตกลงไปในบ่อน้ำลึกที่อยู่บริเวณใกล้ๆ ชายตัดไม้พยายามที่จะเอาขวานขึ้นมาจากน้ำ แต่บ่อน้ำลึกมากและขวานนั้นก็จมลงไปยังก้นบ่อจนไม่สามารถมองเห็นได้ ชายตัดไม้รู้สึกเสียดายและเสียใจที่เขาทำขวานหาย นอกจากจะทำงานไม่เสร็จแล้ว ยังไม่มีขวานไว้ใช้อีกต่อไป เขาจึงนั่งลงร้องไห้ เทพารักษ์ที่ประจำอยู่ในป่านั้นเฝ้าดูอยู่ตลอด รู้สึกสงสารจึงได้ปรากฏกายขึ้น เอ่ยถามชายตัดไม้ว่า “ เหตุใดเจ้าจึงร้องไห้ “ “ข้าทำขวานหล่นลงไปในบ่อ “ “ข้าจะงมขวานนั้นมาให้เจ้า ” เทพารักษ์กล่าว จากนั้นก็หายตัวไป สักครู่เทพารักษ์ก็ปรากฏกายพร้อมกับขวานเงินอันหนึ่ง “ ขวานนี้ใช่ของเจ้าหรือไม่ “ “ไม่ใช่ ขวานนี้ไม่ใช่ของข้า “” เทพารักษ์ได้ฟังก็หายตัวไปอีก สักครู่ก็ปรากฏตัวพร้อมกับขวานทองอร่าม “ นี่ใช่ขวานของเจ้าไหม “ ชายตัดไม้มองดูที่ขวานแล้วจึงตอบว่า “ไม่ใช่นี่ไม่ใช่ขวานของข้า ” เทพารักษ์หายตัวไปอีกครั้งและปรากฏตัวขึ้นพร้อมขวานเก่าคร่ำคร่าของชายตัดไม้ “ นี่ใช่ขวานของเจ้าหรือไม่ “ เทพารักษ์ถามขึ้น เมื่อชายตัดไม้เห็นขวานของเขา เขาก็พยักหน้าดีใจและขอบคุณเทพารักษ์ “ เจ้าเป็นคนซื่อสัตย์ ข้าขอมอบขวานเงิน ขวานทองนี้ให้กับเจ้าพร้อมกับขวานของเจ้าด้วย” ชายตัดไม้กล่าวขอบคุณด้วยความดีใจ เมื่อเขาเดินทางกลับมาจากป่า ระหว่างทางได้พบเข้ากับเพื่อนของเขาที่เป็นคนตัดไม้เหมือนกับ เมื่อชายผู้นั้นถามเขาเกี่ยวกับขวานเงินและขวานทองที่เขานำกลับมา ชายตัดไม้จึงเล่าเรื่องราวให้เพื่อนฟัง เพื่อนของเขาเป็นคนโลภ อยากจะได้ขวานเงินขวานทองบ้าง จึงรีบเข้าไปในป่าและแกล้งทำขวานของตนหล่นลงในบ่อน้ำเช่นเดียวกัน จากนั้นก็เอามือปิดหน้าร้องไห้ เทพารักษ์เห็นเข้าจึงปรากฏกายขึ้น เขาจึงเล่าให้ฟังว่าขวานของเขาตกน้ำและขอให้เทพารักษ์ช่วย เทพารักษ์หายตัวไป สักครู่จึงปรากฏกายขึ้นใหม่พร้อมขวานทองและถามชายผู้นั้นว่า นี่ใช่ขวานของเขาไหม ชายผู้โลภมากจึงตอบว่าใช่ เมื่อเทพารักษ์ได้ยินก็หายตัวไป ชายผู้โลภมากจึงต้องเสียขวนของเขาไปและกลับบ้านไปมือเปล่า จากนิทานอีสปเรื่องเทพารักษ์กับคนตัดไม้ทำให้เราทราบว่า ความซื่อสัตย์นำมาซึ่งสิ่งที่ดีในชีวิต ต่างจากคนโลภและโกหกไม่มีสิ่งดีใดๆสำหรับคนเช่นนั้น ต่อไปอ่านนิทานอีสป แพะสองตัว |