การเรียงลำดับการบำเพ็ญกิริยาต่างๆ

��й��෾´�ͧ��˹���Ӥѭ�Դ�Դ��Ҿ�к��⾸��ѵ����Һ������鹾�Ъ������� �֧�պ�Ӥ���价����ҡ�ا���ž�ʴ�� ��������ط⸷�зç��蹾�з����� ��Һ㴷���������ѧ�����������繾�����������ط���� ������ǹ����¾�Ъ���վŧ���ҧ��͹

"�Ѫ���һ�Ի�� ��ҧ��¡�ҧ"

���鹿�鹤׹ʵ� ��к��⾸��ѵ����Һ���ɷç�Ԩ�ó����Ի�� ��� ��û�оĵ������ҧ���Թ 㹷ءá����ҷ�����з���������� �֧�ؤ�ŷ���������ͼ�����š���С�з���觡��Ҿ��ͧ�������� ����䩹�ѧ����Ҩ����ؾ��⾸ԭҳ ��� �ѭ�ҷ��е�������繾�оط���� �֧�������˹�ҧ��餧������Ըա�÷��е��������� ���Ǩ���˹�ҧ����������

��й�� �������Թ��Ҹ��Ҫ ���;���Թ��� �ç��Һ��ͻ���Ե��ͧ��к��⾸��ѵ��֧�ӾԳ�Ծ���������Ҵմ����
�� ���˹�觢֧���֧ ����ʹմ��¨֧�Ҵ
�� ���˹�觢֧������͹ ����ʹմ�֧��������§
�� ���˹�觢֧���ʹ� ���֧������͹����ʹմ��ѧ�Դ���§����ШѺ� ��к��⾸��ѵ����ʴѺ���§�Գ�ç�ǹ���֡�֧�Գ�����ͧ���·ç����ҧ��͹ �ç�Ԩ�ó���� �Ѫ���һ�Ի�� ���͡�û�ԺѵԵ���ҧ��¡�ҧ����ͧ ��� ˹�ҧ���⾸ԭҳ

����;�����⾸��ѵ��Ԩ�ó���ѧ��� ���ͧ���ç���������������鹵���ӴѺ ���������ҧ��¿������ó��� �������ҧ��¾�����ó��� ����ອ��Ѥ�շ�� � �������繾��ͧ�������ԡ㹡�÷��ҹ��㹡����ǧ����������� ��Դ������Ҫ���Է�ѵ��Шзç¡��ԡ㹡����ǧ����������� �����ԡ����͡�Ǫ���͡�Ѻ令�ͧ�Ҫ�����ѵ��蠨֧���������ա�ҡ��Ҫ���Է�ѵ���仠 ����������ͧ��������§������ǵ���Ӿѧ�

การบำเพ็ญทุกรกิริยา (อ่านว่า ทุ-กะ-ระ- กิ-ริ-ยา) มักเป็นเรื่องที่ผู้สอนพุทธประวัติทั่วไปจะไม่เข้าใจเท่าไร บางทีก็อธิบายว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้องตามหลักพุทธศาสนา  แต่ที่จริงแล้วเป็นการทรมานตนเอง ซึ่งพระพุทธองค์เรียกว่า “อัตตะกิละมัตถานุโยค” แปลว่าการบำเพ็ญความเพียรเพื่อทรมานตนเอง เป็นวิธีการที่สุดโต่ง ไม่ใช่ทางหลุดพ้นได้  จึงมีคำถามว่า แล้วเหตุไฉนพระพุทธองค์เมื่อก่อนตรัสรู้จึงได้บำเพ็ญทุกรกิริยา  เพราะว่าหลังจากพระองค์ผนวชแล้วทรงได้ศึกษาคำสอน ปฏิบัติตามวิธีการต่างๆ ของนักบวชในสมัยนั้น รวมทั้งการทำทุกรกิริยาด้วย  ซึ่งคิดว่าจะเป็นหนทางบรรลุพระโพธิญาณได้ แต่เมื่อศึกษาและปฏิบัติจนครบถ้วนแล้ว จึงได้เห็นว่าความเชื่อและวิธีการดังกล่าวนั้นไม่ถูกต้อง ไม่ใช่ทางพ้นทุกข์ เพราะไปยึดติดอยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างขาดปัญญา  พระองค์จึงเปลี่ยนแนวทางใหม่คือดำเนินตามมัชฌิมาปฏิปทา หรือทางสายกลาง 

ซึ่งการบำเพ็ญทุกรกิริยา พระองค์ทรงปฏิบัติด้วยวิธีต่างๆ ดังต่อไปนี้ -

๑. ลดพระกระยาหารให้น้อยลงตามลำดับจนกระทั่งเหลือเพียงเท่าเมล็ดในของถั่วพูเท่านั้นในหนึ่ง มื้อของแต่ละวัน
๒. เสวยของโสโครก เช่น เสวยมูลของลูกโค หรือพระบังคลหนักของพระองค์เอง เป็นต้น
๓. เอาของโสโครก เช่น ขี้เถ้า ทาพระวรกายโดยไม่ทรงสนาน(อาบน้ำ)เลยเป็นเวลานับปีจนกระทั่ง สิ่งโสโครกเหล่านั้นเกาะติดพระวรกายเป็นแผ่น
๔. กลั้นลมหายใจโดยใช้พระชิวหากดเพดานปากจนหูอื้อตาลายเกิดอาการวิงเวียนพระเศียร

วิเคราะห์
การที่พระองค์ได้ทรงกระทำทุกรกิริยาอยู่ถึง ๖ ปี จนทำให้พระวรกายของพระองค์ลำบาก สกปรก ซูบผอม และอ่อนล้า ในที่สุดพระองค์ทรงระลึกได้ว่า เมื่อคราวที่ทรงพระชนมายุ ๗ ขวบนั้น ทรงเจริญ
อานาปานสติ คือ การกำหนดลมหายใจเข้าออกจนได้บรรลุปฐมฌาน

ที่มา ::: http://www.vicha.kroophra.net/

คำยืมจากภาษาเขมร
           เขมรเป็นชาติที่มีความสัมพันธ์มานานทั้งททางการค้า การสงคราม การเมืองและวัฒนธรรม
เขมรมีอิทธิพลเหนือดินแดนสุวรรณภูมิก่อนกรุงสุโขทัยหลายร้อยปี จากการมีอาณาเขตติดต่อกัน
ทำให้เขมรภาษาเขมรเข้ามาปะปนกับภาษาไทยตั้งแต่สมัยโบราณ ภาษาถิ่นเขมรก็คล้ายคลึงกับภาษาพูด
ของชาวอีสานใต้ของไทย ตลอดจนชาวภาคตะวันออกตามชายแดนไทย - กัมพูชาด้วย

ลักษณะภาษาเขมร
           1. ภาษาเขมรเป็นภาษาคำโดด คำส่วนใหญ่มีเพียง 1 - 2 พยางค์ ใช้อักษรขอมหวัด
มีพยัญชนะ 33 ตัว เหมือนภาษาบาลี คือ วรรคกะ ก ข ค ฆ ง, วรรคจะ จ ฉ ช ฌ ญ
วรรคฏะ ฏ ฐ ฑ ฒ ณ ,วรรคตะ ต ถ ท น ธ
วรรคปะ ป ผ พ ภ ม ,เศษวรรค ย ร ล ว ส ห ฬ อ
           2. ภาษาเขมรไม่มีวรรณยุกต์แต่อิทธิพลคำยืมบางคำให้เขมรมีรูปวรรณยุกต์ (+)ใช้
           3. ภาษาเขมรมรสระจม 18 รูป สระลอย 18 รูป แบ่งเป็นสระเดี่ยวยาว 10 เสียง สระผสม
2 เสียง ยาว 10 เสียง สระเดี่ยวสั้น 9 เสียง สระประสม 2 เสียง สั้น 3 เสียง
           4. ภาษาเขมรมีพยัญชนะควบกล้ำมากมาย มีพยัญชนะควบกล้ำ 2 เสียง ถึง 85 หน่วย
และพยัญชนะควบกล้ำ 3 เสียง 3 หน่วย

การสร้างคำในภาษาเขมร
           1. การสร้างคำโดยการเติมหน่วยคำเข้าข้างหน้าคำเดิม ทำให้คำเดิมพยางค์เดียวเป็นคำใหม่
2 พยางค์เรียกว่าการลงอุปสรรค บ(บัง,บัน,บำ) เช่น เพ็ญ - บำเพ็ญ ,เกิด - บังเกิด ,โดย-บันโดย
โดยเมื่อ บํ อยู่หน้าวรรคกะ หรือ เศษวรรคจะอ่านว่า "บัง" เช่น บังคม ,บังเกิด,บังอาจ
เมื่อ บํ อยู่หน้าวรรคตะ อ่านว่า "บัน" เช่น บันดาล,บันโดย,บันเดิน
เมื่อ บํ อยู่หน้าวรรคปะ อ่านว่า "บำ" เช่น บำบัด,บำเพ็ญ,บำบวง
           2. การสร้างคำโดยการเติมหน่วยคำเข้ากลาง คำหลัก ทำให้คำเดิมพยางค์เดียว

เป็นคำใหม่ 2 พยางค์เรียกการลงอาคม

                      ก. การลง อำ น เช่น จง- จำนง,ทาย -ทำนาย ,อวย-อำนวย
                      ข. การเติม อำ เช่น กราบ-กำราบ.ตรวจ-ตำรวจ,เปรอ-บำเรอ
                      ค. การเปลี่ยน ข เป็น ก,ฉ เป็น จ และเพิ่มท เช่น ฉัน-จังหัน,แข็ง-กำแหง
                      ง. การเติม ง,น,ร,ล เช่น เรียง-ระเบียง,เรียบ-ระเบียบ,ราย-ระบาย
* เนื่องจากภาษาเขมรพยัญชนะคนละกลุ่ม เมื่อประสมตัวเดียวกันจะออกเสียงต่างกัน ซึ่งต่าง
จากภาษาไทย ลักษณะของภาษาเขมรที่ไทยนำมาใช้จึงมีการเปลี่ยนแปลงรูปบ้าง
เสียงบ้างตามแบบไทย

ลักษณะคำเขมรในภาษาไทย
           1. คำที่มาจากภาษาเขมรส่วนมากมาจากสะกดด้วย จ ญ ร ล เช่น เผด็จ ,บำเพ็ญ,กำธร,ถกล
ตรัส
           2. ต้องแปลความหมายจึงจะเข้าใจ ใช้มากในบทร้อยกรอง
           3. เมื่อมาใช้ในภาษาไทย ข แผลงกระ เช่น ขจาย-กระจาย,ขโดง -กระโดง
           4. นิยมใช้อักษรนำแบบออกเสียงตัวนำโดยพยางค์ต้นออกเสียง อะ กึ่งเสียง
พยางค์หลังออกเสียงตามสระที่ผสมอยู่ เช่น สนุก ,สนาน, เสด็จ ถนน,เฉลียว
           5. คำเขมรส่วนมากใช้เป็นราชาศัพท์ เช่น เสวย,บรรทม,เสด็จ,โปรด

ประมวลคำยืมจากภาษาเขมรที่ใช้บ่อย

กระฉูด
กระชับ แนบแน่น
กระเชอ
กระเดียด
กระโดง

จดไว้เป็นหลักฐาน; ข้อบังคับ
สิ่งที่ทำเป็นซี่ๆ สำหรับขังนก เป็นต้น
ลำดับ, หมวด, หมู่, กอง
เครื่องมือสำหรับตัดโดยใช้หนีบ
หลั่งน้ำอุทิศส่วนกุศล
ชื่อเต่าทะเลหลังเป็นเกร็ดแผ่นโตๆ สีน้ำลายเหลืองปากงุ้ม ขาเป็นพาย
อาการที่ของเหลวพุ่งออกไป
ภาชนะสานคล้ายกระจาดขนาดเล็ก
เอาเข้าสะเอว
ใบเรือ

คำยืมจากภาษาจีน

           ไทยและจีนเป็นมิตรประเทศที่ติดต่อเจริญสัมพันธไมตรี อีกทั้งยังมีการค้าขายแลกเปลี่ยนสินค้าและวัฒนธรรมอันดีงามกันมาช้านานรวมทั้งศิลปะ
สถาปัตยกรรมต่างๆ ด้วย
           ชาวจีนที่เข้ามาค้าขายตลอดจนตั้งถิ่นฐานอยู่ในประเทศไทยเป็นจำนวนมาก ปัจจุบัน
คนไทยเชื้อสายจีนก็เพิ่มพูนขึ้นมากมาย ภาษาจีนจึงเข้ามาสู่ไทยโดยทางเชื้อสาย นอกจากนี้ภาษาจีนและภาษาไทยยังมีลักษณะที่คล้ายคลึงกันจึงทำให้คำภาษาจีนเข้ามาปะปนอยู่ใน
ภาษาไทยจนแทบแยกกันไม่ออก

ลักษณะภาษาจีน
           ภาษาจีนมีลักษณะคล้ายคลึงกับภาษาไทยมาก คือ เป็นภาษาคำโดดและมีเสียงวรรณยุกต์ใช้
เช่นเดียวกัน gมื่อนำคำภาษาจีนมาใช้ในภาษาไทยซึ่งมีวรรณยุกต์และสระประสมใช้จึงทำให้สามารถ
ออกเสียงวรรณยุกต์และสระตามภาษาจีนได้อย่างง่ายดาย คำภาษาจีนยังมีคำที่บอกเพศในตัวเช่นเดียว
กับภาษาไทยอีกด้วย เช่น เฮีย(พี่ชาย), ซ้อ(พี่สะใภ้), เจ๊(พี่สาว),
           นอกจากนี้การสะกดคำภาษาจีนในภาษาไทยยังใช้ตัวสะกดตรงตามมาตราตัวสะกดทั้ง 8 มาตรา
และมีการใช้ทัณฑฆาต หรือตัวการันต์ด้วยประมวลคำยืมจากภาษาจีนที่ใช้บ่อย

ซาลาเปา
เซียน
เซียมซี
ต๋ง
ตะหลิว
ตังเก
ตังฉ่าย
ตังโอ๋
ตั๋ว
ตุน
ตุ๋น
ตุ๊ย
เต้าเจี้ยว
เต้าส่วน
เต้าหู้
เต้าฮวย

คำยืมจากภาษาสันสกฤต
           ภาษาสันสกฤตเกิดจากภาษาพระเวท มีกฎเกณฑ์รัดกุมมาก เปลี่ยนแปลงไม่ได้ เป็นภาษาที่ผู้มีการศึกษาสูงใช้ และเป็นภาษาทางวรรณคดีใช้เขียนคัมภีร์พระเวท เป็นภาษาศักดิ์สิทธิ์มีผู้ศึกษาน้อยจนเป็นภาษาที่ตายไปในที่สุด
การที่ไทยเรารับเอาลัทธิบางอย่างมาจากศาสนาพราหมณ์ ทำให้ภาษาสันสกฤตได้เข้ามามีบทบาทในภาษาไทยด้วย ภาษาสันสกฤตเป็นภาษาที่ไพเราะและสุภาพมากจึงมักใช้ในบทร้อยกรองและวรรณคดี 

พยัญชนะวรรคในภาษาบาลีสันสกฤต

การสร้างคำในภาษาสันสกฤต
           1. การสมาส (ดูภาษาบาลี) เช่น ศิลป + ศาสตร์ = ศิลปศาสตร์, มานุษย + วิทยา =
มานุษยวิทยา
           2. การสนธิ (ดูภาษาบาลี) เช่น คณ + อาจารย์ = คณาจารย์, ภูมิ + อินทร์ = ภูมินทร์
           3. การใช้อุปสรรค คือ การเติมพยางค์ประกอบหน้าศัพท์เป็นส่วนขยายศัพท์ ทำให้ความหมายเปลี่ยนแปลงไป เช่น วิ - วิเทศ, สุ - สุภาษิต, อป - อัปลักษณ์, อา - อารักษ์

ข้อสังเกต
           1. ภาษาสันสกฤตจะใช้สระประสม ไอ เอา ฤ ฤา ฦ ฦา คำประสมสระไอเมื่อเป็นคำไทยใช้สระแอ (ไวทย - แพทย์)
           2. ภาษาสันสกฤตจะใช้พยัญชนะ ศ ษ ฑ (บาลีใช้ ส, ฬ) เช่น กรีฑา, ศิลป, ษมา
           3. ภาษาสันสกฤตมีพยัญชนะประสมและ รร ใช้ เช่น ปรากฏ, กษัตริย์ ; ครรภ์, จักรวรรดิ

ประมวลคำยืมจากภาษาสันสกฤตที่ใช้บ่อย

คำยืมจากภาษาอังกฤษ
           ภาษาอังกฤษเป็นภาษาสากลที่แพร่หลาย สามารถใช้สื่อสารได้ทั่วโลก การที่ไทยติดต่อค้าขายกับอังกฤษมาช้านานจนสมัย ร.3 ไทยเริ่มมีการยืมคำจากภาษาอังกฤษมาใช้ในลักษณะการออกเสียงแบบไทยๆ ตลอดจนเจ้านายและข้าราชการที่ได้ศึกษาภาษาอังกฤษและมิชชันนารีก็เข้ามาเผยแพร่ศาสนาคริสต์ ทำให้ภาษาอังกฤษเข้ามามีบทบาทในภาษาไทยมากขึ้น ร.4 ทรงเห็นประโยชน์ของการศึกษา
ภาษาอังกฤษมากด้วย

ลักษณะภาษาอังกฤษ
           1. ภาษาอังกฤษมีการเปลี่ยนแปลงรูปคำหรือเติมท้ายศัพท์ในลักษณะต่างๆ กันเพื่อแสดงลักษณะไวยากรณ์ เช่น การบอกเพศ พจน์ กาล (go-went-gone) หรือทำให้คำเปลี่ยนความหมายไป
           2. คำในภาษาอังกฤษมีการลงน้ำหนัก ศัพท์คำเดียวกันถ้าลงน้ำหนักต่างพยางค์กันก็ย่อมเปลี่ยนความหมายและหน้าที่ของคำ เช่น record - record
           3. ภาษาอังกฤษมีตัวอักษร 26 ตัว สระเดี่ยว(สระแท้) 5 ตัว สระประสมมากมาย
           4. ภาษาอังกฤษมีพยัญชนะควบกล้ำมากมาย ทั้งควบกล้ำ 2 เสียง 3 เสียง 4 เสียง ปรากฏได้ทั้งต้นและท้ายคำ เช่น spring, grease, strange พยัญชนะต้นควบ
desk, past, text พยัญชนะท้ายควบ

การสร้างคำในภาษาอังกฤษ
           1. การใช้หน่วยคำเติมทั้งหน้าศัพท์ (prefix) และหลังศัพท์ (suffix) โดยศัพท์นั้นเมื่อเติมอุปสรรค, ปัจจัย จะทำให้เกิดศัพท์ความหมายใหม่ หรือ ความหมายเกี่ยวกันก็ได้ การปัจจัย (suffix) เช่น draw (วาด) - drawer (ลิ้นชัก), write (เขียน) - writer (ผู้เขียน) การเติมอุปสรรค (prefix) เช่น -polite (สุภาพ) - impolite (ไม่สุภาพ), action (การกระทำ) - reaction (การตอบสนอง)
           2. การประสมคำโดยการนำคำศัพท์ 2 คำขึ้นไปมาเรียงติดต่อกันทำให้เกิดคำใหม่ ความหมายกว้างขึ้น อาจใช้ นาม + นาม, นาม + กริยา, นาม + คุณศัพท์ ก็ได้ โดยคำขยายจะอยู่หน้าคำศัพท์ คำประสมอาจเขียนติดหรือแยกกันก็ได้

คำภาษาอังกฤษที่กลายเป็นคำยืมในภาษาไทยมักเกิดการเปลี่ยนแปลงตามระบบเสียงที่
แตกต่างกันโดย
           1. การตัดเสียงพยัญชนะต้นคำและท้ายคำ
           2. การเพิ่มเสียง มีทั้งเสียงสระและเสียงพยัญชนะ โดยเฉพาะสระระหว่างพยัญชนะควบ
เช่น copy - ก๊อปปี้, meeting - มี้ตติ้ง เพิ่มเสียงพยัญชนะ
slang - สแลง, screw - สกรู เพิ่มเสียงสระ
           3. การเปลี่ยนแปลงเสียงพยัญชนะทั้งต้นคำและพยัญชนะท้ายคำ
เช่น g = k-golf = กอล์ฟ, g หรือ j = y-jam = แยม gypsy = ยิปซี
sh = ch-shirt = เชิ้ต, v = w-vote = โหวต เปลี่ยนเสียงพยัญชนะต้นคำ
jazz = แจ๊ส, bugalow = บังกาโล เปลี่ยนเสียงพยัญชนะท้ายคำ

ประมวลคำยืมจากภาษาอังกฤษที่ใช้บ่อย