กมฺมุนา วตฺตตี โลโก ตัวอย่าง

เรื่องจริงตาม "พุทธภาษิต" "สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม" เรื่องราวของ "พี่ทิด" ดราม่าโซเชียลรุมถล่มแบบนี้ต้องดึงสติ กมฺมุนา วตฺตตี โลโก แบบนี้ไม่เกิดกับใครไม่รู้

พุทธภาษิตว่า กมฺมุนา วตฺตตี โลโก สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม กำลังพิสูจน์ให้เห็นแก่ทิดสึกใหม่ คนหนึ่ง ที่สึกมาได้เดือนเศษ ต้องเผชิญเรื่องต่างๆ แบบคาดไม่ถึง หรือเป็นกรรม ขอให้จับตาดูว่า กระแสกรรมจะแรงแค่ไหน
หลังจากพี่ทิด ส. ประกาศถอนตัวจากการทำรายการทีวี ของเจ้าแม่ทีวีพูล เมื่อ 2-3 วันที่ผ่านมา เจ้าแม่ทีวีพูลแถลงตัดญาติขาดมิตรกับพี่ทิด ทันที พร้อมทั้งให้ความเห็นว่า ทิดสึกใหม่ นามว่า ส.นั้น ทะเยอทะยาน ต้องการรวยเร็ว อีกทั้งไม่มีความรู้ทางธุรกิจ และยังเกี่ยวกับเงินสีเทาด้วย

ต่อมามีการเปิดเผยว่าการทำรายการทีวี ของพี่ทิด ส. มีค่าตัวตามสัญญา 2 ปี
เมื่อสึกมา พี่ทิดเราก็อาศัยบ้านที่เจ้าแม่ทีวีพูลจัดให้ พร้อมทั้งเสื้อผ้า ชุดแต่งกายก็ลงทุนจัดให้ เพราะพี่ทิดเราบวชนาน ไม่ประสีประสาในการแต่งกายอยู่แล้ว

เมื่อประกาศไม่ทำรายการ ก็ขนของออกจากบ้าน ต่อมาพี่ทิดเราก็แถลงชี้แจงเเต่ละประเด็นที่เจ้าแม่ทีวีพูลแถลงกับสื่อ คำแถลงของพี่ทิด ฟังดูก็มีเหตุมีผล ตบท้ายยังบอกว่าเคารพ นับถือในพี่สาวคนนี้ ที่เมตตาเขาตลอดมา

จะเชื่อหรือไม่ก็ตาม กระแสสังคมในโซเชี่ยลมีเดียแรงมาก ถล่มพี่ทิดเราแบบไม่มีชิ้นดี โดยเฉพาะเมื่อ "นิติพงษ์ ห่อนาค" นักแต่งเพลงชื่อดัง เขียนในเฟสบุ๊กว่า
#เป็นเรื่องน่าพิศวง คนที่บวชอยู่ในวินัยมาหลายสิบปี สึกแล้ว หักศอก กิเลสท่วม
#หลายสิบปีนั้นคืออะไร

ปุจฉาสั้นๆ แต่มีความหมาย เรียกคอมเมนต์ตรึมเลย
แต่ละคอมเมนต์ ถ้าพี่ทิดได้อ่านก็คงมึนไปเหมือนกัน เพราะไม่มีใครเข้าข้างพี่ทิดเลย นอกจากตำหนิ ติเตียน เรียกว่าเสื่อมเร็วกว่าที่คิด

บางคอมเมนต์ว่าแรงเช่น..มีกิเลสแต่ห่มเหลือง แต่ไม่มีใครขุด คือ ภาพลวงตา งงมาก แสดงว่าตอนบวชกิเลสคงหนา แต่มีจีวรคลุมไว้ จึงต้องสำรวมบ้าง ตอนบวช คำพูดบางคำยังไม่สำรวม คนบวชนับสิบปี กับคนไม่บวช ใครกิเลสหนากว่ากัน  ในคอมเมนต์ทั้งหลายนั้น มีคอมเมนต์หนึ่ง ออกมาป้องว่า ตอนเป็นพระ พวก-ไล่ให้สึก มาใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา 

พอสึกออกมาใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา พวก-ก็ถามหาธรรมวินัยของพระ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่การใช้ชีวิตของทิด แต่อยู่ที่ความคิดแบบพวกนี้

เจ้ากรรม –นายเวรที่แท้จริง

• January 4, 2016
• Joseph Romero
• From Ajahn Vallop
• 0 Comments

เจ้ากรรม –นายเวรที่แท้จริง

มีโยมท่านหนึ่งตังคำถามว่า  เจ้ากรรม  นายเวร  มีจริงหรือไม่  อาตมาตอบว่า  มีจริง  โยมได้ถามต่อว่า  ท่านรู้ได้อย่างไร  ท่านเคยเห็นหรือ อาตมาตอบว่า  ใช่  อาตมาเคยเห็น และเห็นเป็นประจำ  เห็นทุกครั้งที่เดินผ่านกระจก  เมื่อได้ฟังคำตอบเช่นนี้  โยมก็ยิ่งงงไปใหญ่  ก่อนที่โยมจะสับสนและจินตนาการอะไรไปมากกว่านั้น อาตมาจึงได้อธิบายเพื่อทำความเข้าใจในประเด็นนี้โดยสังเขปดังนี้

เมื่อพูดถึงคำว่า “เจ้ากรรม-นายเวร” คนส่วนมากจะมีทัศนคติในเชิงลบ โดยจะนึกถึงบุคคล หรือสัตว์ ที่เป็นต้นเหตุให้ตนได้ประสบกับชะตากรรมที่ไม่พึงปรารถนา เป็นต้นว่า เกิดความล้มเหลวในการประกอบอาชีพการงาน  ไม่ประสบความสำเร็จในการครองเรือน  เกิดโรคภัยไข้เจ็บ ประสบอุบัติเหตุ หรือ ประสบภัยพิบัติต่างๆ  ในส่วนบุคคลนั้นอาจเป็นผู้ที่เกิดร่วมสมัยและเกี่ยวข้องกับตนในทางใดทางหนึ่งด้วยก็ได้ เช่น เป็นญาติ  เป็นเพื่อน  เป็นลูกน้อง  เป็นเจ้านาย อีกนัยหนึ่งก็หมายถึงบุคคลที่อยู่ในมิติพิเศษแตกต่างไปจากตน เช่น เทวดา วิญญาณ พระภูมิ เจ้าที่ ภูตฝีปีศาจ ฯลฯ ตามแต่จินตภาพที่คนๆนั้นได้สร้างขึ้นและผลักภาระไปให้  โดยสรุปก็คือเมื่อไรก็ตามที่ต้องประสบกับสิ่งไม่พึงปรารถนาเพราะใคร ก็จะเหมารวมเอาว่าคนๆนั้น หรือสัตว์ตัวนั้นเป็นเจ้ากรรมนายเวร หากไม่มีคนหรือสัตว์ให้กล่าวพาดพิงได้  เจ้ากรรมนานเวรก็จะเป็นบุคคลหรือสิ่งที่อยู่ในอีกมิติพิเศษตามที่ยกตัวอย่างมาข้างต้น  ซึ่งล้วนแต่เป็นปัจจัยภายนอกตนทั้งสิ้น  เป็นการโยนความผิดใหคนอื่น         ชึ่งนอกจากขาดความเป็ธรรมแล้ว  ยังเป็นเหตุให้มองข้ามเจ้ากรรม นายเวรตัวจริงไปด้วย

คำว่า เจ้ากรรม นายเวร  ในทัศนะของอาตมาจึงไม่ได้เกี่ยวกับบุคคลหรือสิ่งภายนอกเลย  แต่หมายถึง ตัวเรานั้นเอง  เพราะไม่ว่าจะถือเอาความหมายตามรูปศัพท์หรือตามพฤติกรรม คำตอบก็เป็นเช่นนั้น  เช่น “เจ้ากรรม”  คำว่า “เจ้า” โดยความหมายบ่งบอกว่าได้แก่ “ผู้ที่เป็นใหญ่ หรือเป็นเจ้าของ”*    คำว่า “กรรม” หมายถึงการกระทำด้วยเจตนา  ดังนั้น เจ้ากรรม จึงแปลรวมกันว่า  ผู้เป็นเจ้าของการกระทำที่สมบูรณ์พร้อมด้วยเจตนา  ส่วน นายเวร คำว่า “นาย” โดยความหมายก็คือ  “ผู้เป็นใหญ่  หรือเป็นเจ้าของ”*  คำว่า “เวร” แปลว่า “ความพยาบาท,ความปองร้าย”* เมื่อรวมความแล้วสามารถแปลได้ว่า ผู้ที่เป็นใหญ่หรือเป็นเจ้าของความพยาบาท ความปองร้ายเป็นต้น

จากความหมายที่กล่าวข้างต้นทำให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่า คำว่า เจ้ากรรม แท้จริงแล้วคือตัวเรานั้นเอง  เพราะเราสร้างกรรมใดขึ้นก็เป็นเจ้าของกรรมนั้น สร้างกรรมดี ก็เป็นเจ้ากรรมดี สร้างกรรมชั่ว  ก็เป็นเจ้าของกรรมชั่ว และเป็นผู้ต้องรับหรือเสวยผลที่เกิดขึ้นจากการกระทำนั้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดั่งพุทธวจนะที่ว่า “กมฺมุนา  วตฺตตี โลโก  สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม”  ดังนั้นเมื่อชีวิตต้องเผชิญกับมรสุมหรือเหตุการณ์ใดๆที่ไม่พึงปรารถนา ก่อนจะเพ่งหาสาเหตุไปที่ปัจจัยภายนอก ควรสำรวจปัจจัยภายในคือพฤติกรรมของตัวเองก่อนว่าสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่นั้นมีสาเหตุมาจากกรรม คือการกระทำของเราหรือไม่   หากใช่ ก็ต้องรีบตัดกรรมด้วยการเลิกพฤติกรรมนั้นเสีย ซึ่งเป็นวิธีเดียวที่ใช้ตัดกรรมได้ และสามารถทำได้ทันทีด้วยตัวเราเอง  โดยไม่ต้องผ่านพิธีใดๆให้เสียเวลาหรือสิ้นเปลืองเงินทองอย่างที่คนส่วนหนึ่งชอบทำกัน   เมื่อพฤติกรรมยุติ  กรรมก็หยุด  ความเป็นเจ้าของกรรมก็ไม่เกิดขึ้น  ถึงแม้ยังจำเป็นต้องรับผลจากกรรมที่ทำมาก่อนหน้านี้  แต่ระยะเวลาก็จะสั้นลงเพราะห่วงโซ่หรือความต่อเนื่องของกรรมได้ถูกตัดทอนลง  เปรียบได้กับการทานอาหารที่มีรสเผ็ด  หากเราไม่หยุดทาน  ความแสบร้อนหรือทุกข์ทรมานที่เกิดจากรสเผ็ดก็จะเกิดอย่างไม่มีวันจบสิ้น   เมื่อเราหยุดทาน  จุดสิ้นสุดของความทุกข์ทรมานเพราะความเผ็ดก็จะปรากฏ  เพราะเมื่อรสเผ็ดจากอาหารที่เราทานเข้าไปแล้วเจือจางหรือหมดลง  ความเผ็ดก็จะสิ้นสุด  เนื่องจากวงจรของรสเผ็ดได้ถูกตัดโดยการที่เราหยุดทาน  ความทุกข์ทรมานจากรสเผ็ดก็จะหมดไปด้วย

ส่วนคำว่า นายเวร  ก็เช่นเดียวกัน  ไม่มีใครสามารถก่อเวรแก่เราได้นอกจากเราก่อขึ้นด้วยตัวเราเอง  ทุกครั้งที่เราคิดพยาบาท  ปองร้ายใคร  เราก็เป็นนายเวร คือเป็นเจ้าของความอาฆาตพยาบาท ป้องร้ายนั้นในทันที  และเกิดผลคือความทุกข์  ความทรมานทั้งทางกายและใจในทันทีเช่นกัน หลายท่านอาจจะแย้งว่า  แล้วคนที่เขาอาฆาตพยาบาท ปองร้ายเราละ ไม่เรียกว่านายเวรเราหรือ  อันที่จริงคนที่มีพฤติกรรมเช่นนั้นไม่ได้เป็นนายเวรเรา  แต่เขาเป็นนายเวรของเขา คือเป็นเจ้าของความอาฆาตพยาทที่เขาได้สร้างขึ้น และต้องทุกข์ทรมานเพราะเวรนั้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุดตราบใดที่ยังไม่ละความคิด  ข้อควรละวังก็คือเราอย่าไปก่อเวรตอบ  หากเราก่อเวรตอบ ความทุกข์ ความเดือดร้อน อย่างรุนแรงจะเกิดขึ้นทั้งกับทั้งสองฝ่าย  เพราะเมื่อสองนายเวรปะทะกัน ย่อมเหมือนกับโจรสองคนมีอาวุธครบมือปะทะกัน  ความวิบัติอย่างใหญ่หลวงย่อมเกิดขึ้น ในกรณีเช่นนี้ให้เราใช้สติ ใช้ความเมตตา และการให้อภัย เป็นเครื่องมือในการต่อสู้หรือเอาชนะ ซึ่งความเมตตา การให้อภัย อาจโน้มจิตที่หยาบกระด้างของบุคคลนั้นให้อ่อนโยนลง จนสามารถเปลี่ยทัศนคติจากศัตรูให้กลายเป็นมิตรได้  หากความดีไม่อาจดึงจิตเขาได้ เราก็ต้องหันมาดูแลรักษาตัวเองด้วยการเจริญสติให้มากหากจำเป็นต้องอยู่ใกล้หรือร่วมงานด้วย ทั้งนี้เพื่อป้องกันอันตราย หรือเพื่อแก้ไขสถานการณ์ต่างๆที่อาจเกิดขึ้นสืบเนื่องจากบุคคลนั้น  แต่สิ่งหนึ่งที่ต้องจำไว้คือ  “อย่าผูกโกรธตอบ”  เพื่อเป็นการตัดวงจรแห่งเวร ต้องถือคติว่า  “เราไม่อาจห้ามบุคคลอื่นไม่ให้ โกรธ เกลียด อาฆาต พยาบาท หรือปองร้ายเราได้  แต่เราสมารถห้ามจิตของเราไม่ให้สร้างอารมณ์เช่นนั้นขึ้นมาได้”

ด้วยเหตุนี้ คำถามที่ว่า เจ้ากรรม นายเวร มีจริงหรือไม่ จึงเป็นคำถามที่ตอบได้ง่ายมาก  เพราะตราบใดที่เรายังไม่สามารถควบคุมจิตให้อยู่เหนืออำนาจการสั่งการของกิเลสได้ ยังคงก่อพฤติกรรมตามอำนาจของกิเลส    ทุกครังที่ส่องกระจกเราก็จะยังเจอกับ  เจ้ากรรมอยู่เสมอ  แล้วแต่ว่าจะเป็นการสั่งการของกิเลสฝ่ายไหน  หากมาจากกิเลสฝ่ายอกุศล ก็จะเจอกับเจ้าแห่งกรรมไม่ดี หรือเจ้าอุกศลกรรม   หากเกิดจากการผลักดันของกิเลสฝ่ายดี  ก็จะเจอกับเจ้ากรรมดี  หรือเจ้ากุศลกรรม   ดังนั้น  เมื่อยากที่จะหนีต่อการเป็นเจ้ากรรมก็จงพยายามเป็นเจ้าแห่งกรรมดีให้มากที่สุด  เพื่อให้กรรมดีที่สร้างเป็นฐานพัฒนาจิตสู่ความเป็นคนเหนือกรรมเหนือเวร อย่างมั่นคงในเร็ววัน