ด หน ง แซมม ต.เต าซ าส ไม ม เบรก

‘ฮือ... ฉันไมํไหวแล๎วก๎อย ความรู๎สึกของฉันในตอนนี้มันเหมือนมี ใครเอามีดมากรีดลงที่หัวใจของฉัน มันเจ็บปวดเหมือนตกนรก...ทั้งที่ยังหายใจ ’ เสียงสะอึกสะอื้นปิ่มจะขาดใจของอรุณรดาที่บอกผํานโทรศัพท๑มือถือ มาเมื่อสิบห๎านาทีกํอนนั้นทําเอาเกวลินผู๎เป็นเพื่อนรักต๎องรีบบึ่งจากบริษัท โฆษณาที่หลํอนทํางานเป็นครีเอทีฟมายังคอนโดกลางเกํากลางใหมํยํานใจกลาง เมืองด๎วยความกระวนกระวาย หญิงสาวรํางเพรียวระหง ผมหยิกเป็นลอนโกรกสีน้ําผึ้ง หยุดหอบหายใจ ฮักที่หน๎าประตูห๎องพักในชั้นสิบหก หากแตํยังไมํทันถึงหนึ่งวินาที เกวลินก็รีบ เปิดกระเป๋าชาแนลก็อปปีเกรดเอสํงตรงจากเสิ่นเจิ้น ควานหากุญแจห๎องพักไข เข๎าไปด๎านใน ‚ฮือ...‛ ดวงตากลมโตที่ประดับด๎วยขนตาปลอมยาวเช๎งเบิกกว๎าง ริมฝีปาก เรียวงามเป็นสีชมพูอํอนๆ เผยอออกเล็กน๎อย เมื่อเห็นหญิงสาวผมยาวสลวยซึ่ง สวมเสื้อยืดกางเกงขายาวแบบเข๎าชุดกันกําลังนั่งร๎องไห๎กระอืดๆ อยูํบนราว ระเบียง ขาทั้งสองข๎างห๎อยออกไปด๎านนอกจนคนที่เพิ่งมาถึงอยํางหลํอนอด หวาดเสียวไมํได๎ ‚ทําไมชีวิตของรดามันเฮงซวยอยํางนี้ ‛ อรุณรดาร๎องไห๎ตัดพ๎อตํอ โชคชะตา ทําทําวําจะขยับรํางเพื่อกระโดดลงไป

‚รดา!!!‛ หัวใจของเกวลินไหววูบ หลํอนโยนกระเป๋าทิ้งลงบนพื้น ถลาไปรั้งรํางของ อรุณรดาที่ขอบระเบียงเอาไว๎ ‚รดา! แกจะทําแบบนี้ไมํได๎นะ ถึงดลมันจะทิ้งแกไปแตํงงานกับผู๎หญิง คนอื่นก็ใชํวําแกจะไมํเหลือใครที่รักแก อยํางน๎อยแกก็ยังมีฉัน มี...‛ ‚ปลํอยฉัน!‛ เสียงเครือเจือสะอื้นร๎องขัดออกมาพร๎อมๆ กับที่รํางเล็ก แบบบางพยายามดิ้นให๎หลุดพ๎นจากการเหนี่ยวรั้ง เกวลินใจหายใจคว่ํา ไมํรู๎จะ เกลี้ยกลํอมอรุณรดาด๎วยวิธีใด หลํอนรู๎มาตลอดวําอรุณรดารักนภดลมาก ทั้งสองคบหาดูใจกันมา ยาวนานตั้งแตํสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ดังนั้นจึงไมํใชํเรื่องแปลกที่อรุณรดาจะทํา ใจไมํได๎ แตํเกวลินก็ไมํคิดวําการฆําตัวตายคือการแก๎ปัญหาที่ถูกที่ควร ‚ฉันวําแกใจเย็นๆ แล๎วเข๎ามาคุยกับฉันในห๎องกํอนดีไหมรดา‛ ‚ไมํ... ฉันเย็นไมํได๎อีกแล๎ว ฉันไมํอยากต๎องเสียอะไรมากไปกวํานี้อีก ‛ ‚แกก็แคํเสียใจไมํกี่วันก็หาย แกยังมีอนาคต มีน๎องที่ต๎องดูแลอีกนะ น๎องร ตีไง แกลืมน๎องสาวสุดที่รักของแกไปแล๎วเหรอ แกกลับเข๎ามาคุยกับฉันดีๆ ดีกวํา ‛ ‚แกไมํเข๎าใจฉันหรอก ก๎อย แกไมํเข๎าใจ... ฉันอุตสําห๑รัก อุตสําห๑ทะนุ ถนอมมันมากับมือ ฉันไมํมีทางยอมให๎มันตกไปเป็นของคนอื่นเป็นอันขาด ถ๎า ฉันไมํได๎มัน ฉันก็ไมํมีอะไรจะคุยกับแกทั้งนั้น ปลํอยฉัน ฮือ...‛ อรุณรดาร๎องไห๎โฮราวกับเด็กเล็ก เงยหน๎าขึ้นมองฟ้าแตํสายน้ําตาก็ยังริน ไหลอาบลงมาอาบแก๎ม ‚ถ๎าแกยังเห็นแกํความเป็นเพื่อนของเรา แกก็อยําห๎ามฉันอีกเลย ก๎อย แก ปลํอยฉันลงไปเดี๋ยวนี้‛

‚ไมํ! ยังไงๆ ฉันก็ไมํยอมให๎แกทําบาปมหันต๑ด๎วยการฆําตัวตายเป็น อัน...‛ พูดไมํทันจบประโยคด๎วยซ้ํา เกวลินก็ถึงกับเบิกตากว๎าง เมื่ออรุณรดาแกะ มือทั้งสองข๎างของหลํอนออกจนสําเร็จ รํางเล็กแบบบางกระโดดลงไปเบื้องลําง เกวลินนึกอยากจะกรีดร๎องดังๆ แตํกลับเหมือนมีอะไรมาจุกอยูํในอกจนร๎องไมํ ออก พอตั้งสติได๎เทํานั้น เกวลินก็เรํงขยับเท๎าแนบชิดขอบระเบียง ใบหน๎ามน สวยก๎มตามลงไปมอง แตํแทนที่จะได๎เห็นภาพของเพื่อนรักนอนจมกองเลือดอยูํ ริมถนน กลับกลายเป็นวําอรุณรดากําลังนอนกุมก๎นกบอยูํบนพื้นปูนซึ่งยื่น ออกมาจากระเบียงชั้นเดียวกัน ใบหน๎าบิดเบี้ยวเหยเกด๎วยความเจ็บปวด ‚โอ๏ย...‛ เกวลินกะพริบตาปริบๆ กับการโอดครวญนั้น ‚รดา‛ เสียงหวานอุทานแผํวพรํา ทั้งโลํงอกหนักใจในคราเดียวกัน เมื่อกี้หลํอนมัวแตํหํวงความปลอดภัยของอรุณรดาจนลืมไปเสียสนิทวํา ระเบียงคอนโดทุกห๎องมีพื้นปูนยื่นยาวออกไปอีกเกือบหนึ่งเมตร ‚แกห๎ามฉันทําไมนะ ถ๎าแกไมํห๎ามเมื่อกี้ฉันก็คงไมํลงผิดทําจนก๎นกระแทก พื้นแบบนี้ ฮือ... ‛ อรุณรดาตํอวําโดยไมํเงยหน๎าขึ้นมองเพื่อนสักนิด มือบางหยิบ ต๎นกรีนโอ๏คเล็กๆ ซึ่งเป็นผักสลัดที่ตนชอบกินขึ้นมาถือไว๎ระดับเดียวกับสายตา มี เสียงกระซิกๆ เล็ดรอดให๎ได๎ยินอยูํเป็นระยะๆ ‚นึกวําจะถูกลมพัดปลิวตกไปแล๎ว...‛ เกวลินถึงกับอ๎าปากค๎าง ยกมือขึ้นเกาศีรษะ กํอนจะหันหน๎าไปทางชุด อุปกรณ๑ปลูกผักไฮโดรโปนิกส๑ของอรุณรดาที่ตั้งอยูํบริเวณมุมซ๎ายของระเบียง ซึ่ง

ต๎นกรีนโอ๏คที่กําลังโตเป็นสีเขียวสดได๎หายไปจากรางเพาะเมล็ดพันธุ๑ถึงหนึ่งต๎น ทีเดียว **************************************************** เสียงร๎องหํมร๎องไห๎ยังคงดังอยํางตํอเนื่องเมื่อเกวลินชํวยพาเพื่อนสาวกลับ ขึ้นมานั่งลงบนโซฟาในห๎องได๎สําเร็จ อรุณรดาสั่งน้ํามูกลงในกระดาษทิชชู ตา แดงจมูกแดงอีกทั้งยังหัวฟูจนแทบจะหมดสวย ‚แหม...ใครจะไปคิดลํะวําแกแคํปีนลงไปเก็บผักอนามัยของแกที่ถูกลมพัด จนปลิวตกลงไป ก็แกเพิ่งจะโทรไปร๎องไห๎กับฉันหยกๆ บอกวําเหมือนตกนรกทั้งที่ ยังหายใจ เป็นใครใครก็คิดวําแกกําลังจะฆําตัวตายทั้งนั้น ‛ เกวลินนั่งลงข๎างๆ เพื่อนรัก วางมือลงบนบําคนอกหักในเชิงปลอบโยน ‚ถึงฉันจะตกนรกทั้งที่ยังหายใจ แตํฉันก็ยังไมํอยากตกลงไปตายทั้งที่ยังมี อะไรๆ ที่ยังไมํได๎ทําอีกตั้งหลายอยํางหรอกนะ ‛ อรุณรดาถอนสะอื้น ทิ้งกระดาษ ทิชชูที่ใช๎จนคุ๎มแล๎วลงบนพื้นเป็นครั้งที่เก๎าสิบเก๎าหากนับรวมกับเมื่อคืน กํอนจะ ดึงแผํนใหมํขึ้นมาสั่งน้ํามูก รําพึงรําพันเสียงเครือ ‚ฉันยังไมํได๎เป็นนักเขียนชื่อดังเหมือนอยํางกิ่งฉัตร ดวงตะวัน รํมแก๎ว ไหน จะลูกอีก...ฉันยังไมํได๎มีลูกหน๎าตานํารักๆ เหมือนเด็กในโฆษณามามี่โป๊ะโกะเลย นะ ที่สําคัญฉันยังสํงน๎องเรียนไมํจบ ยังไมํได๎เห็นรตีมันเป็นฝั่งเป็นฝากับผู๎ชายดีๆ ตามที่แมํฝากฝังเอาไว๎กํอนตายเลย‛ ‚ฉันวํากํอนที่แกจะอยากเห็นรตีมันเป็นฝั่งเป็นฝา แกหาฝั่งหาฝาอันใหมํให๎ ตัวเองกํอนดีมั้ย‛

ดวงตาเรียวสวยซึ่งมีหยาดน้ําใสรื้นคลออยูํตลอดเวลานั้นคํอยๆ หัน กลับมาหา แตํกวําเกวลินจะรู๎ตัววําได๎เผลอแทงใจเพื่อนไปเต็มๆ ก็ตอนที่เห็น อรุณรดาเบะปากร๎องไห๎ ‚ฉันเรียกแกมาปลอบใจฉันนะก๎อย ไมํได๎เรียกให๎มาตอกย้ําซ้ําเติมฉัน ฮือ ...‛ เกวลินถึงกับอ๎าปากค๎าง ตบไหลํเพื่อนสาวเบาๆ อยํางคนทําอะไรไมํถูก ‚เออๆๆ ฉันพูดผิดไปหนํอยเดียวเอง ‛ ขอโทษขอโพยกํอนจะหยิบกระดาษ ทิชชูแผํนใหมํสํงให๎ เมื่อเห็นวําคนที่กําลังเสียใจได๎โยนกระดาษใช๎แล๎วแผํนที่หนึ่ง ร๎อยทิ้งลงบนพื้น ‚ฉันวําแกอยําคิดมากเลยดีกวํา รดา สวยๆ อยํางแกไมํแห๎ง เหี่ยวตายอยูํบนคานหรอก กับอีแคํผู๎ชายคนเดียว...‛ ‚ที่คบกันมาถึงสิบปี‛ เสียงเครือๆ แทรกขึ้น กํอนที่อรุณรดาจะสั่งน้ํามูกลง ในกระดาษทิชชูอีกครั้ง ‚เออนํา...หาใหมํสิบวันเดี๋ยวก็ได๎ แล๎วคราวนี้พอเจอคนที่ใชํ แกก็ขอรับ บริจาคสเปิร๑มเลย รับรอง...ไมํเกินหนึ่งปีแกต๎องได๎แนํ ลูกน๎อยหน๎าตานํารักๆ เหมือนเด็กในโฆษณามามี่โป๊ะโกะ ยิ้มงํายไมํซึมเปื้อน ‛ เกวลินยกมือทั้งสอง ข๎างขึ้นประกบกันตรงกลาง เชิดคางขึ้นเล็กน๎อยพร๎อมฉีกยิ้มกว๎าง มองหน๎า อรุณรดาอยํางให๎ความหวัง ‚ผู๎ชายนะแก...ไมํใชํแพมเพิร๑ส ถึงจะหางํายขนาดนั้น แล๎วแกคิดดู...อาชีพ อยํางฉันที่วันๆ ต๎องหมกตัวอยูํแตํในห๎องเพื่อปั่นต๎นฉบับจะเอาเวลาที่ไหนไป พบปะผู๎คน แล๎วฉันก็อายุตั้งสามสิบแล๎วนะ ผู๎ชายอายุรุํนราวคราวเดียวกับฉัน สํวนใหญํก็แตํงงานมีลูกกันไปเป็นโขยงแล๎ว ‛

อรุณรดาร๎องไห๎กระอืดๆ รําพึงรําพันตํอไปถึงเหตุผลที่นภดลตัดสินใจบอก เลิกกับตน ‚ฉันอุตสําห๑ตั้งหน๎าตั้งตาทํางานเพื่อเก็บเงินไว๎สร๎างครอบครัว ไมํอยากเอา เปรียบให๎ดลมันทํางานคนเดียว แตํดลกลับบอกวําฉันไมํสนใจมัน วันๆ เอาแตํนั่ง อยูํหน๎าจอ ไมํมีเวลาให๎มัน ฉันผิดเหรอแกที่ฉันยังไมํพร๎อม ยังอยากมีบ๎าน มี อะไรตํอมิอะไรมากกวํานี้ไว๎ให๎ลูกกํอน‛ ‚แกก็ไมํได๎ผิดหรอกรดา แตํฉันวําดลมันก็พูดถูกนะ หลายปีมานี้แกเอาแตํ ทํางาน ทํางาน ทํางาน แล๎วก็ทํางาน หายใจเข๎าเป็นพล็อต หายใจออกเป็น ต๎นฉบับ ฉันแทบจะไมํเคยเห็นแกออกไปไหนกับดลด๎วยซ้ํา เดือนหนึ่งจะเจอกัน สักครั้ง มันน๎อยไปนะรดา ดลมันทนแกมาได๎ถึงสิบปีนี่มันก็โคตรเกํงแล๎ว ‛ อรุณรดาร๎องไห๎ไปกับความจริงที่ปวดใจเหลํานั้น เกวลินถึงกับหน๎าเหลอ ไมํรู๎จะปลอบเพื่อนให๎หายจากอาการเศร๎าโศกด๎วยวิธีใด ยิ่งเสียงโทรศัพท๑มือถือ ดังขึ้น เจ๎าของเครื่องก็ยิ่งร๎องไห๎ยกใหญํ ‘ฉันเหมือนคนไม่มีกาลังและหมดแรง...จะยืนจะลุกจะเดินไป ฉันเหมือน คนกาลังจะตาย...ที่ขาดอากาศจะหายใจ ฉัน...เหมือนคนที่โดนเธอแทงข้างหลัง แล้วมันทะลุถึงหัวใจ...’ ‚ฮือ...‛ ใครกันโทรมาตอนนี้ ไมํรู๎จักเวล่ําเวลาเอาเสียเลย เกวลินคิดแล๎วก็รีบคว๎าโทรศัพท๑ของเพื่อนที่วางอยูํบนโต๏ะขึ้นมา หมายจะ กดดับเสียงเพลงทรมานใจคนอกหักโดยเร็วที่สุด แตํพอเห็นชื่อที่ปรากฏบน หน๎าจอโทรศัพท๑เทํานั้น เกวลินก็หันขวับไปหานักเขียนสาวทันที

‚รดา! พี่ทามาก็อต บก. ของแกโทรมา ‛ น้ําเสียงตื่นเต๎นเรียกความสนใจ จากคนที่กําลังร๎องไห๎แทบเป็นแทบตายได๎ไมํยากนัก ‚ฉันวําพี่ทามาก็อตต๎องโทร มาบอกวําต๎นฉบับเรื่องใหมํของแกกําลังจะเข๎าโรงพิมพ๑แนํๆ เลยลํะ ‛ อรุณรดาดีดตัวนั่งตรง ยกมือขึ้นป้ายน้ําตา หยิบโทรศัพท๑มือถือไปดูชื่อ บรรณาธิการของตนอยํางไมํนึกฝัน ปกติพี่ทามาก็อตจะติดตํอนักเขียนผํานทาง อีเมลล๑เทํานั้น หากพี่ทามาก็อตโทรหาแสดงวําต๎องมีขําวดี ‚พี่ก็อตจริงๆ ด๎วย !‛ อรุณรดาเงยหน๎าขึ้นมองเพื่อนสาวที่ยกมือขึ้นดีดนิ้ว เปาะ ‚เห็นไหมวําแกไมํใชํคนที่ความซวยวิ่งเข๎ามาหาอยํางเดียว ซวยเรื่องหัวใจ ก็ใชํจะซวยเรื่องการงาน รับเลยๆๆ เดี๋ยวหลุด ‛ อรุณรดาพยักหน๎า ยิ้มทั้งน้ําตา กํอนจะกดรับสายกรอกเสียงหวานๆ ลงไป ทันที ‚สวัสดีคํะ พี่ก็อต รดาเองคํะ ‛ ‚รดาเหรอ พี่ก็อตได๎รับต๎นฉบับเรื่องใหมํของหนูแล๎วนะ ‛ พี่ก็อตหรือชื่อใน บรรณพิภพวําทามาก็อตตรงเข๎าประเด็นอยํางไมํอ๎อมค๎อม กระนั้นอรุณรดาก็ยัง หัวใจเต๎นระทึกราวกับมีใครมานั่งตีกลองอยูํในอก ‚พี่ก็อตอํานดูแล๎วเมื่อคืนนี้ ต๎นฉบับเรื่องนี้ของหนูมันเริ่ดมาก มันเจิด มันสุดๆ เลยหนู มันแบบ...มันดีๆๆ ดี จนพี่ไมํรู๎จะนิยามความเริ่ดของมันด๎วยคําไหนเลยจริงๆ มันให๎ข๎อคิดดีมาก มัน... โอ๏ย...มัน...สุดๆ เลยคํะหนูขา‛ อรุณรดายิ้มกว๎าง ดีใจจนตาเรียวเล็กหยี หันไปกําหมัดกระแทกชัยชนะราว กับนักกีฬาโอลิมปิกเวลาได๎เหรียญรางวัล ‚แตํ...‛

เสียงของพี่ทามาก็อตที่เว๎นจังหวะไปครูํหนึ่งตามด๎วยเสียงถอนหายใจนั้น ทําเอาหญิงสาวที่กําลังยิ้มกว๎างถึงกับหน๎าเจื่อนลงในพริบตา ‚นิยายแนวนี้มันขายยากจริงๆ นะรดา พี่ก็อตบอกหนูแล๎วไมํใชํเหรอคะวํา อยากให๎แตํงอะไรที่มันอยูํในกระแส แบบ...อะไรที่มันซาตานๆ อสูรเถื่อนพิศวาส พญามารขยํมรัก อะไรพวกนั้นนํะ ‛ ‚รดาก็ทําตามที่พี่ก็อตแนะนําแล๎วนี่คะ เรื่องนี้ของรดาก็ซาตาน...‛ ‚ซาตานปีกดอกไม๎‛ พี่ทามาก็อตเหน็บชื่อนิยายของอรุณรดาแล๎วก็ถึงกับ ถอนหายใจออกมาอยํางนําเป็นหํวง ‚พี่ก็อตเห็นครั้งแรกไมเกรนแทบขึ้น นึกถึง ปีกไกํยํางขึ้นมาทันที แล๎วถ๎ามีส๎มตํากับข๎าวเหนียวด๎วยนี่ก็คงจะดี สรุปก็คือ... ‛ บรรณาธิการผู๎เลื่องชื่อลือชาอยํางทามาก็อตไมํจําเป็นต๎องพูด อรุณรดาก็ เดาได๎ไมํยากนัก ‚รดาขอโทษนะคะที่ทําให๎พี่ก็อตผิดหวัง...‛ นักเขียนสาวพูดแซงขึ้น พยายามคุมเสียงให๎มั่นคง แตํมันก็ยังสั่น ‚ตํอไปรดาจะพยายามแตํงนิยายแนวที่ พี่ก็อตบอกให๎ได๎คํะ เอาชื่อนี้แหละคํะ พญามารขยํมรัก รดาจองแล๎วนะคะ รดา จะเริ่มขยํมรักพญามารตั้งแตํบรรทัดแรกเลยคํะ รดาสัญญา‛ เจ๎าของเสียงเครือเจือสะอื้นนั้นวางสายจากบรรณาธิการไมํทันถึงหนึ่ง วินาที น้ําตาที่ทําทําวําจะแห๎งเหือดไปแล๎วก็พรั่งพรูออกมาราวกับทํานบแตก ‚นี่มันวันอะไรของนางสาวอรุณรดากันนะ ฮือ...ถูกแฟนที่คบกันมาเป็นสิบ ปีบอกเลิก แถมงานที่ใช๎เวลาเขียนนานเกือบสิบเดือนก็ถูกสํานักพิมพ๑ปฏิเสธอีก รดาหมดแรงใจที่จะเขียนนิยายตํอไปแล๎วนะ‛

รํางเล็กแบบบางเอนหลังลงพิงพนักโซฟา ดิ้นไปดิ้นมาเหมือนคนกําลังจะ ตายอยูํห๎าหกครั้ง กํอนยืดขาตรง กางแขนแผํหลาอยํางหมดสภาพ เบะปาก ร๎องไห๎เสียงดังเหมือนเด็กเสียใจที่ไมํได๎ของเลํน เกวลินถึงกับยกมือขึ้นเกาศีรษะ นึกไมํถึงเหมือนกันวําอรุณรดาจะซวยซ้ํา ซวยซ๎อนได๎ถึงเพียงนี้ ทันใดนั้นเอง แผนการบางอยํางก็ผุดขึ้นในหัวสมอง ‚ฉันนึกออกแล๎ว! รดา‛ เกวลินยิ้มกว๎าง ดีดนิ้วเปาะ ยกมือทั้งสองข๎างขึ้น จับหน๎าอรุณรดาให๎หันกลับมาสบตา ‚ไหนๆ แกก็อาภัพทั้งรัก อาภัพทั้งงานแล๎ว แกก็ควรจะถือโอกาสนี้พักผํอนสมอง ไปเที่ยวเมืองกาญจน๑กับฉันสักวันสองวัน เมื่อเช๎านี้พี่เกื้อ...พี่ชายของฉันบอกวําจะมีงานเลี้ยงรุํนของพี่กับเพื่อนที่นั่น ‛ ‚แล๎วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน‛ เสียงเนือยๆ และสีหน๎าฉงนของอรุณรดาที่กําลังหยิบหมอนมากอดไว๎แนบ อกไมํได๎ทําให๎สาวมั่นอยํางเกวลินหนักใจเลยสักนิดเดียว ดวงตากลมโตพราวระยับราวกับนางจิ้งจอกเจ๎าเลํห๑ยามมองเพื่อนรัก ริม ฝีปากเรียวงามสีชมพูอํอนๆ นั้นขยับยิ้มกรุ๎มกริ่ม เมื่อนึกถึงโอกาสดีๆ ในค่ําคืนนี้ ที่อาจเปลี่ยนชีวิตของนักเขียนสาวผู๎อาภัพอยํางอรุณรดาไปตลอดกาล แตํทันใดนั้น คนเจ๎าแผนการก็ต๎องแปลกใจที่เห็นรํางบางคลานลงจาก โซฟาไปนั่งร๎องไห๎บนพื้น หยิบกระดาษทิชชูใช๎แล๎วแผํนหนึ่งขึ้นมา พิศมองด๎วย แววตาอาดูร ‚โลกร๎อนขึ้นอีกนิดนึงเพราะความพลั้งพลาดของฉันเหรอเนี่ย...‛ เสียงสะอื้นฮักๆ ของคนที่กําลังอกหัก รักษ๑โลก และตกงานนั้นทําเอาเก วลินถึงกับกลอกตามองไปอีกทางแล๎วลอบถอนใจอยํางนึกระอา ‚ฉันอยากจะบ๎ากับมันจริงๆ!‛

บทที่ 1 พญามารขย่มรัก ดวงดาวน๎อยใหญํทอแสงเรืองรองเต็มท๎องฟ้ากว๎าง ยาริสสีแดงเหมือนป้าย ทะเบียนคํอยๆ แลํนเข๎ามาหยุดในลานจอดรถของรีสอร๑ทแหํงหนึ่งในจังหวัด กาญจนบุรี กํอนที่อรุณรดากับเกวลินผู๎เป็นเจ๎าของรถจะพร๎อมใจกันเปิดประตู ออกมา ‘ออกลายมาเลย ออกลายให้เห็น เผย...ที่เป็นว่าจะร้ายสักเท่าไร’ เสียงเพลงยอดนิยมเมื่อหลายปีกํอนแวํวมาจากแพขนาดใหญํริมธารน้ําตก เกวลินชะเง๎อคอมองไปทางสถานที่จัดงาน ไมํนานนักก็หันมาชักชวนอรุณรดาที่ ยังมีสีหน๎าซึมๆ ให๎ไปสนุกด๎วยกัน ‚นําจะที่นี่แหละมั้ง‛ อรุณรดาปลํอยให๎เพื่อนสาวของหลํอนจูงมือไปทางต๎นเสียง แตํพอก๎าวลง บันไดไม๎ไผํเข๎ามาในบริเวณงานเทํานั้น เท๎าน๎อยๆ ก็หยุดชะงักจนเกวลินต๎อง หยุดตามทันที ดวงตาของอรุณรดาเบิกกว๎าง นึกไมํถึงวําจะเห็นสาวสวยในชุดเสือดาว วาบหวิวคล๎ายชุดบิกินี่กําลังเต๎นเบียดเสียดอยูํกับหนุํมๆ ที่กลางแพริมน้ํา

‚นี่แกพาฉันมางานเลี้ยงรุํนของพี่เกื้อ...หรือวํางานนางเสือดาวลําเหยื่อ ?‛ อรุณรดาหันไปถามเพื่อนด๎วยสีหน๎าเหลอหลา ทวําเกวลินก็ยกมือขึ้นโบกปัด ‚เฮ๎ย...ไมํถึงขนาดนั้นเสียหนํอย น๎องๆ เสือดาวในงานนี้พี่ๆ เขาคัดมาแล๎ว เกรดเอทุกคน‛ ‚เกรดเอ?‛ คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน๎อย อรุณรดาอดนึกเปรียบเทียบไมํได๎วําสาวๆ ที่หลํอน เห็นในยูทูบตอนหาข๎อมูลมาแตํงนิยายเรื่องหนึ่งนํะเจ๐งกวํานี้มาก แตํพอเห็น เพื่อนกลอกตาไปมาช๎าๆ หลํอนก็รู๎สึกตัวในทันทีวําอีกฝ่ายคงกําลังเห็นหลํอน เป็นกบในกะลาที่วันๆ เอาแตํหาข๎อมูลในเรื่องที่ตัวเองสนใจมาผสมผสานลงใน นิยาย เชํน ผักไฮโดรโปนิกส๑ปลอดสารเคมี การเลํนโยคะเพื่อสุขภาพ ชํวยชาติ ประหยัดน้ํามัน ฯลฯ ‚ชํางเถอะๆ แกอยําสนใจดีกวํา ‛ การที่เกวลินตัดบทเหมือนคร๎านจะอธิบายนั้นทําให๎อรุณรดายิ่งแนํใจ แตํก็ ไร๎อารมณ๑จะโต๎แย๎ง ‚ไหน...ดูความพร๎อมอีกทีสิวํานางสาวอรุณรดาเจิดจรัสสามร๎อยหกสิบ องศาหรือยัง‛ วําแล๎วครีเอทีฟสาวก็จับไหลํเพื่อนรักหมุนตัวไปมา หรี่ตาสํารวจ ตั้งแตํศีรษะจรดเท๎า อรุณรดาคืนนี้อยูํในชุดเดรสสีน้ําเงินสดสวย ขับให๎ผิวขาวอมชมพูระเรื่อ ของวัยสามสิบกําลังโสดโดดเดํนยามรัตติกาล สํวนผมสีดําธรรมชาติที่ยาวสลวย

นั้นม๎วนเป็นเกลียวและเกล๎าขึ้นไปด๎านบน ปลํอยปอยหน๎าลงมานิดหนํอย รับกับ ใบหน๎าเรียวสวยแบบหมวยนิดๆ ตามประสาลูกครึ่งไทยจีนที่เกิดและเติบโตใน เมืองไทย เกวลินเป็นคนจับเพื่อนของหลํอนสวมชุดนี้เอง ทั้งยังแตํงหน๎าติดขนตา ให๎เสียสวยพริ้ง ‚โอเค ยังสวยเหมือนตอนออกจากบ๎านเปี๊ยบ คราวนี้ก็ตามฉันมาได๎แล๎ว ‛ เกวลินยิ้มพลางจูงมือหลํอนไปยังกลุํมชายหนุํมราวห๎าหกคนที่ยืนถือแก๎ว ค็อกเทลเป็นวงกลมจับกลุํมคุยกันอยูํ หนึ่งในกลุํมนั้นมีเกื้อกูลพี่ชายของเกวลิน ด๎วย ‚พี่เกื้อขา...ก๎อยมาแล๎วคํะ‛ เกวลินเดินไปยืนอยูํข๎างๆ ยิ้มหวานทักทาย เพื่อนๆ ทุกคนของเขาอยํางเป็นมิตร ขณะอรุณรดารู๎สึกขัดเขินกับสายตาที่ใคร ตํอใครมองมายังหลํอน ที่จริงหลํอนรู๎วําตนเองไมํใชํผู๎หญิงสวยนัก เหตุผลที่พวก เขามองอาจเพราะไมํรู๎วําหลํอนเป็นใครเสียมากกวํา ‚พี่เกื้อจํายัยรดา เพื่อนรักของก๎อยได๎ไหมคะ ‛ เกวลินจับไหลํทั้งสองข๎าง ของเพื่อนสาวมายืนข๎างๆ พี่ชาย อรุณรดายกมือไหว๎ ริมฝีปากจิ้มลิ้มที่แตํงแต๎มด๎วยลิปสติกสีชมพูอํอนนั้น ขยับกลําวพร๎อมยิ้ม ‚สวัสดีคํะพี่เกื้อ‛ ‚สวัสดีจ๎ะ‛ เกื้อกูลรับไหว๎ ยิ้มให๎เพื่อนของน๎องสาวอยํางเป็นมิตร ‚ไมํเจอ กันตั้งหลายปี รดาโตขึ้นและสวยขึ้นเป็นกองเลยนะ‛

ดวงตาเรียวสวยหลุบต่ําลงเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินตามประสาผู๎หญิง ยิ่งด๎วยอาชีพของหลํอนที่วันๆ อยูํแตํในบ๎าน ไมํคํอยออกมาเจอผู๎เจอคนเทําไรนัก พอได๎มายืนอยูํทํามกลางสายตาของใครตํอใครอยํางในเวลานี้จึงทําให๎รู๎สึกอึด อัด ประหมําจนแทบจะวางมือวางไม๎ไมํถูกตําแหนํง ‚รดา รู๎จักกับเพื่อนๆ พี่เกื้อหนํอยสิ ‛ เกวลินสะกิดแขนเพื่อน กํอนหันไปยิ้ม หวานให๎หนุํมๆ ทุกคนอยํางเป็นกันเอง ‚พี่ๆ คะ คนนี้รดา เป็นเพื่อนรักเพื่อนตาย ของก๎อยเองคํะ สนิทกันมาตั้งแตํสมัยเรียนอยูํประถม ตอนนี้รดาเป็นนักเขียน ด๎วยนะคะ มีนิยายตีพิมพ๑มาแล๎วตั้งหลายเรื่อง บก. การันตีมาวําสนุกทุกเรื่อง เลยคํะ‛ เสียงเจื้อยแจ๎วที่กําลังพยายามโฆษณาสรรพคุณเหลํานั้นทําเอาอรุณรดา ถึงกับหันไปมองหน๎าคนพูดทันที หลํอนกะพริบตาปริบๆ ขณะอีกฝ่ายหันมายิ้ม ภาคภูมิใจ เลิกคิ้วขึ้นเล็กน๎อยเป็นความนัยวําตนไมํได๎โกหกเสียหนํอย แตํก็ไมํได๎บอกให๎หมดวําไอ๎ที่พี่ทามาก็อตการันตีวําสนุกทุกเรื่องนั้นมันเป็น นิยายที่ตลาดไมํต๎องการ ยอดขายตกต่ําจนสํานักพิมพ๑ตัดสินใจไมํตีพิมพ๑ ต๎นฉบับเรื่องลําสุดให๎ คิดแล๎วอรุณรดาก็พานเศร๎าใจนัก แตํก็ทําอะไรไมํได๎นอกจากยอมรับความ จริง บางครั้งอุดมการณ๑มันก็ขัดแย๎งกับสิ่งที่ต๎องเผชิญ หลํอนตั้งใจวําหากกลับ จากพักผํอนคราวนี้จะลองหันไปหาซื้อนิยายแนวที่พี่ทามาก็อตแนะนํามาศึกษา ดูบ๎าง หลํอนควรจะเริ่มลงมือเขียนสิ่งที่ตลาดต๎องการเพื่อเลี้ยงปากเลี้ยงท๎อง เลี้ยงน๎องของหลํอนที่ยังเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย และกําลังเริ่มมีอนาคตอัน สดใสในวงการบันเทิง

‚รดาเพิ่งเลิกกับแฟนหมาดๆ ก๎อยเลยชวนมาพักผํอนที่กาญจน๑ด๎วย‛ ดูเหมือนสรรพคุณข๎อสุดท๎ายจะเป็นอะไรที่เกวลินภูมิใจนําเสนอมากที่สุด ริมฝีปากชํางเจรจานั้นถึงได๎ฉีกยิ้มกว๎าง มองเพื่อนพี่ชายทุกคนตาหวานระยับ กํอนจะหันมาหาอรุณรดาอีกครั้ง แล๎วให๎มือไปทางชายหนุํมคนแรกที่ยืนอยูํ ขวามือของเกื้อกูล เขาเป็นชายหนุํมรูปรํางสูงใหญํ อ๎วนท๎วนสมบูรณ๑ หน๎าตาดูใจดีและเป็น กันเอง ‚คนนี้พี่เจ๐า เป็นผู๎จัดการใหญํของบริษัทสํงออกอาหารสัตว๑อยูํที่ชลบุรี พี่ เขายังโสดนะ‛ ‚แตํไมํสนิท‛ เกื้อกูลแทรกขึ้นกลั้วหัวเราะ พาให๎คนอื่นๆ ในวงหัวเราะรํวน ไปตามกัน ‚อ๎าว ไมํสนิทแล๎วเหรอคะ ‛ เกวลินทําหน๎าเสียดาย กํอนจะยกมือขึ้นโบก ปัดไปมา ‚ไมํเป็นไรๆ รดามารู๎จักพี่คนนี้ดีกวํา คนนี้ชื่อพี่กอล๑ฟ ทํางานเป็นโค๎ช ทีมฟุตบอลระดับจังหวัดเชียวนะ คนนี้ก็ยังโสด และนําจะสนิทด๎วย ใชํไหมคะ พี่ กอล๑ฟ‛ พี่กอล๑ฟพยักหน๎ายิ้มๆ ตาหวานระยับมองมาที่อรุณรดา ชวนให๎หญิงสาว ยิ่งรู๎สึกขัดเขินระคนอึดอัดชอบกล แม๎วําพี่กอล๑ฟคนนี้จะดูเทํระเบิดเพราะหุํน นักกีฬา แตํแคํสบตาไมํถึงวินาที อรุณรดาก็รู๎สึกเหมือนตนกําลังถูกปลดเปลื้อง เสื้อผ๎าออกทีละชิ้นๆ จนรํางกายเปลําเปลือยไปทั่วทั้งสรรพางค๑ หากคบเป็นแฟน

ด๎วยไมํถึงสามวัน คงต๎องถูกเล๎าโลมและปลุกปล้ําจนเสียพรหมจรรย๑ที่หลํอน อุตสําห๑เฝ้าทะนุถนอมมาถึงสามสิบปีอยํางแนํนอน ‚สํวนคนนี้ชื่อพี่อ๏อด เป็นจิตกรนะ เขียนรูปรูปหนึ่งขายได๎ตั้งเป็นหมื่นๆ แห นะ‛ เกวลินให๎มือไปทางชายคนที่สาม รูปรํางผอมสูง ผิวคํอนข๎างคล้ํา ผมเดรดล็ อกแบบหลอดกาแฟนั้นถูกมัดขึ้นไปตรงกลางศีรษะคล๎ายยอดมะพร๎าว ‚เอ...จะ วําไปก็ดูเหมาะกับรดาดีนะ เป็นจิตกรกับนักเขียน เข๎าคูํกันเป๊ะเหมือนอยูํในโลก เดียวกันเลยลํะ‛ “หัวใจผมว่างจะมีใครบ้างจับจอง...‛ พี่อ๏อดร๎องเพลง ยิ้มหวานให๎อรุณรดา ทันที ทุกคนในกลุํมจึงพากันหัวเราะรํา พาให๎อรุณรดาต๎องหัวเราะตามไปด๎วย อยํางมีมารยาท แตํแอบนินทาในใจวําทรงผมยอดมะพร๎าวนั่นมันไมํไหวจะ เคลียร๑ ขืนแตํงงานกันจริงๆ หลํอนคงถูกปลายผมของพี่อ๏อดทิ่มตาทุกคืนจนนอน ไมํหลับ ดูจากทําทางแล๎วพี่อ๏อดจะเป็นพวกขี้เมาติสต๑แตกเสียด๎วย หลํอนไมํได๎คิดวําทุกคนที่ทําผมเดรดล็อกดูไมํนําคบ เพียงแตํมันเป็นเรื่อง ของ...รสนิยม ‚เฮ๎ย! ไอ๎ปามาแล๎วเว๎ย‛ เกื้อกูลยิ้มกว๎าง ให๎หน๎าไปทางบันไดสําหรับเข๎า งาน ทุกคนที่กําลังคุยกันอยํางสนุกสนานก็เลยหันตามไปมองโดยอัตโนมัติ ไมํ เว๎นกระทั่งอรุณรดา... ดวงตาเรียวสวยที่ประดับขนตายาวงอนมีประกายใครํรู๎ตามประสา และ เพียงเห็นรํางสูงในชุดสูทราคาแพงลิบกําลังเดินลงบันไดมาด๎วยสีหน๎าเรียบเฉย เทํานั้น รํางบางก็ถึงกับนิ่งขึงไป

หัวใจดวงน๎อยๆ กระตุกวูบ ความรู๎สึกไมํตํางจากโลกทั้งใบที่เคยสงบนิ่งมา นานกําลังสั่นสะเทือนอยํางรุนแรง เหมือนกระแสน้ําใต๎แพกําลังมีระลอกคลื่น เหมือนกระแสเลือดในรํางกายไหลเวียนปั่นป่วน แข๎งขาอํอนเปลี้ยขึ้นมา กะทันหัน อรุณรดาต๎องใช๎ความพยายามอยํางยากลําบากที่จะทรงตัวเองไว๎อยําง มั่นคง เสียงของเกื้อกูลกับเพื่อนๆ ที่ชักชวนกันไปทักทายคนที่กําลังเข๎ามาในงาน ใหมํไมํได๎อยูํในความสนใจของหลํอนสักนิด นักเขียนสาวมองชายในฝันคนนั้น ตาเป๋ง คิ้วหนาดกดําที่พาดอยูํเหนือดวงตาคมๆ คูํนั้นรับกับจมูกโดํงเป็นสันและ ริมฝีปากหยักลึกได๎อยํางลงตัว ผู๎ชายรูปรํางหน๎าตาเพอร๑เฟ็กต๑ขนาดนี้หลํอนเคยเห็นแตํพระเอกละครใน จอสี่เหลี่ยมเล็กๆ เทํานั้น ไมํสิ! รู๎สึกวําเขาหลํอกวําพระเอกละครบางคนเสียอีก หลํอมาก! หลํอมีออรํา หลํอกวําผู๎ชายทั่วๆ ไปที่เดินดินอยูํในโลกใบ เดียวกันนี้ ถ๎าหากเรียกเขาวํา ‘เทวดา’ ก็คงจะไมํผิดนัก ‚ฮะแฮํม‛ เสียงกระแอมที่ดังขึ้นใกล๎ๆ นั้นทําเอาอรุณรดาถึงกับสะดุ๎งเยือก หลํอน กะพริบตาปริบๆ พยายามเรียกสติที่หลุดลอยไปกลับคืนมาอีกครั้ง กํอนที่ใบหน๎า

เรียวสวยจะหันไปหาเจ๎าของเสียงซึ่งกําลังยิ้มพราย นัยน๑ตาระยิบระยับราวกับ นางจิ้งจอกสาว ‚คนนี้เขาชื่อพี่ปา ชื่อจริงวําพี่ปาฏิหาริย๑ พิชญ๑วรกานต๑ เป็นหมอรักษา โรคหัวใจและทายาทเจ๎าของโรงพยาบาลวรกานต๑ จบดอกเตอร๑มาจากอเมริกา เชียวนะแก ตระกูลนี้เขาเป็นหมอกันทั้งบ๎าน ตั้งแตํรุํนคุณทวด คุณปู่ จนมาคุณ พํอ สืบตํอกิจการกันเป็นชํวงๆ‛ ระหวํางที่เกวลินกําลังสาธยายประวัติของหมอเทวดาคนนั้น นักเขียนสาว ก็เผลอหันกลับไปมองรํางสูงสงํางามของเขาอีกครั้ง อรุณรดามองแบบตาไมํ กะพริบ และเพียงแคํหมอเทวดาแย๎มยิ้มให๎กับบรรดาเพื่อนๆ ที่เดินไปทักทาย เทํานั้น ท๎องฟ้าราตรีที่เต็มไปด๎วยกลุํมดาวน๎อยใหญํของกาญจนบุรีเวลานี้ก็ราว กับวํามีหมอกสีชมพูโรยตัวลงมาปกคลุมทุกสรรพสิ่งเบื้องลําง ‚พี่เกื้อเคยเลําให๎ฟังวําบ๎านพี่ปานี่รวยโคตรๆ ถ๎าจําไมํผิดเหมือนจะติดท็อป เท็นของตระกูลที่ร่ํารวยที่สุดในเมืองไทยด๎วย‛ ‘แล๎วเขารับรักษาคนไข๎ที่เป็นโรคหัวใจอํอนแอจากการอกหักไหมนะ’ อรุณร ดาแอบคิดในใจ กัดริมฝีปากตัวเองนิดๆ คล๎ายกับวําทําแบบนั้นแล๎วจะสามารถ ควบคุมหัวใจที่กําลังเต๎นแรงแทบหลุดออกมานอกอกได๎เสียกระนั้น ‚นําเสียดายที่พี่ปาแตํงงานมีเจ๎าของตั้งแตํเรียนจบดอกเตอร๑ใหมํๆ ตอน อายุยี่สิบเจ็ด‛ เสียงถอนหายใจของเกวลินที่ดังตํอมาในตอนท๎ายทําเอาความคิดที่จะไป สมัครเป็นคนไข๎ของหมอเทวดาแตกกระจายไปในอากาศธาตุ

นักเขียนสาวชํางฝันหันไปมองหน๎าเพื่อนรักของหลํอนนิ่งๆ ประกายตาที่ เคยสุกสกาวราวกับดวงดาวบนฟ้าไกลเมื่อครูํนั้นมืดทึบลงทันควันราวกับถูกอุกา บาตลูกใหญํพุํงชน ‚ก็วําอยํางนั้นแหละ‛ อรุณรดาผสมโรง กํอนจะเดินหลบไปยืนอยูํเงียบๆ ริมแพคนเดียว อันที่จริงหลํอนแคํหลงใหลได๎ปลื้มในรูปโฉมของหมอเทวดาชั่วคราว เทํานั้น ไมํได๎หวังวําจะให๎เขามาดามใจจริงๆ หรือจะต๎องหาแฟนใหมํให๎ได๎ ภายในเร็ววันนี้ ความรู๎สึกของการสูญเสียมันเพิ่งเริ่มต๎น สํวนที่ยอมตามเกวลิน มารํวมงานเลี้ยงรุํนของเกื้อกูลก็เพราะไมํอยากนอนเหงาอยูํห๎องคนเดียวให๎ช้ําใจ ใบหน๎าเรียวสวยที่แตํงแต๎มด๎วยเครื่องสําอางจนงามพริ้งเงยหน๎าขึ้นมอง ดาวน๎อยใหญํที่ดารดาษเต็มฟ้า วํากันวําความรักคือความรู๎สึกล้ําคําที่จะสํอง แสงให๎ชีวิตมีความหมายมากขึ้น ดังนั้น หากเปรียบความรักเป็นดาวฤกษ๑ทุกดวง อรุณรดาไมํมีทางรู๎เลยวํากามเทพจะหยิบดาวฤกษ๑ดวงไหนแผลงศรมาให๎กับ หลํอน ได๎แตํหวังวําสักวันจะมีดาวฤกษ๑เป็นของตัวเองอีกครั้ง สายลมเย็นๆ ที่พัดบาดผิวมาวูบหนึ่งทําให๎หญิงสาวอดไมํได๎ที่จะนึกถึง ความรู๎สึกตอนเห็นนภดลไปชํวยผู๎หญิงคนหนึ่งเลือกซื้อของใช๎สําหรับเด็กอํอน ด๎วยกันในห๎างสรรพสินค๎า...

****************************************************

ตอนนั้นอรุณรดาเพิ่งซื้อของกลับออกมาจากซูเปอร๑มาร๑เก็ต หมายใจวําอีก ประเดี๋ยวจะแวะไปทําอาหารเย็นที่บ๎านนภดลเป็นการเซอร๑ไพรส๑ แตํพอเดินผําน แผนกเด็กเล็ก บังเอิญเห็นเขาเสียกํอนก็ร๎องเรียก ‘ดล’ ริมฝีปากอิ่มขยับยิ้มกว๎าง ตรงเข๎าไปทักตามความเคยชิน พอเขาหัน มาเห็นหลํอนเทํานั้นก็หน๎าซีด อรุณรดาคิดในแงํดีวําเขาคงประหลาดใจไมํน๎อย เพราะกํอนหน๎านี้เขาพยายามโทรมานัดไปกินข๎าวด๎วยกันหลายครั้ง แตํก็ถูก ปฏิเสธเพราะหลํอนมัวแตํวุํนอยูํกับการปิดต๎นฉบับ ‘มาซื้อของกับเพื่อนเหรอ’ อรุณรดาหันไปหาสตรีที่มากับนภดล แววตาของ หลํอนเป็นมิตร เห็นนภดลอึกอัก หันมองฝ่ายนั้นครูํหนึ่งก็หันกลับมามองหลํอน อีกครั้ง ‘แฟนดลนํะ รดา’ ความรู๎สึกไมํตํางจากสายลมเย็นพัดมาปะทะรํางกายจนตัวชา ทวํา ครูํเดียวเทํานั้น อรุณรดาก็สลัดมันออกไปได๎ หลํอนยิ้มแกมหัวเราะ ยกมือขึ้นชก ไหลํนภดลเบาๆ เหมือนที่เคยหยอกเย๎ากันเป็นประจําสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ‘ดลนี่เข๎าใจหามุกมาอํารดานะ เพื่อนที่ทํางานลํะสิ ’ ‘ใชํ อรเป็นเพื่อนที่ทํางาน แตํตอนนี้อรกับดลกําลังจะแตํงงานกัน ’ อรุณรดาถึงกับยืนนิ่ง หัวใจหวิวไหว มองชายคนรักของหลํอนกับ ผู๎หญิงที่ชื่ออรสลับกันไปมา กะพริบตาลงอยํางนึกไมํถึงวํามันจะเป็นความจริง ไปได๎

แตํการที่ผู๎หญิงคนนั้นยกมือขึ้นกอดแขนนภดล แสดงความเป็นเจ๎าของตํอ หน๎าหลํอนพร๎อมยิ้มภูมิใจ โดยที่นภดลเองก็ไมํได๎มีทําทางบํายเบี่ยงหรือขัดข๎อง ก็พอจะทําให๎หลํอนรู๎สึกเชื่อได๎วําทั้งสองคนกําลังจะแตํงงานกัน แตํหากทั้งสองคนกําลังจะแตํงงานกัน... แล๎วถ๎าอยํางนั้นหลํอนลํะ ? ‘ดลพยายามจะนัดรดามากินข๎าวเพื่อบอกเรื่องนี้หลายครั้งแล๎ว แตํร ดาก็บอกวํากําลังเรํงปิดต๎นฉบับ ดลก็เลยไมํรู๎จะบอกรดายังไง อันที่จริง...รดาก็ เป็นคนดีนะ ดลไมํเคยคิดที่จะนอกใจรดา แตํหลายปีมานี้รดามีโลกสํวนตัวมาก เสียจนบางครั้งดลรู๎สึกวําตัวเองเป็นสํวนเกิน ’ แววตารู๎สึกผิดของเขาไมํได๎ทําให๎หญิงสาวรู๎สึกดีขึ้นเทําไรนัก กลับแยํ กวําเดิมเสียอีกที่เขาพูดเหมือนจะโยนความผิดทั้งหมดนั้นมาให๎หลํอนรับไว๎คน เดียว สาเหตุของการนอกใจ...เป็นเพราะหลํอนเหรอที่ทําให๎เขารู๎สึกแยํ ถ๎าอยํางนั้นทําไมไมํบอกกันตั้งแตํแรก ทําไมไมํทําให๎หลํอนรู๎สึกตัวสักนิด ตํอให๎หลํอนรับนัดของเขาเมื่อครั้งลําสุดจริงๆ สิ่งที่เขาจะบอกหลํอนโครมเดียวก็ คือคําวําเลิกกัน หยาดน้ําใสๆ รื้นคลอหนํวยตา อรุณรดาแนํใจวําตนเองพยายามระงับ สติอารมณ๑แล๎ว แตํมันก็อดไมํได๎ที่จะทุํมของในมือใสํรํางนภดล ของที่เคยคิดวํา จะซื้อไปทําอาหารกินที่บ๎านเขานั่นแหละ หลํอนไมํได๎พูดอะไรอีก นอกจากกลับ หลังหันเพื่อเดินออกมา ระเบิดบํอน้ําตาถลํมทลายที่บ๎าน

ตอนแรกหญิงสาวยังแอบคิดวํานภดลอาจโทรมาง๎อ มาขอโทษหลํอน หรือ บอกวํามันเป็นเรื่องเข๎าใจผิดอะไรสักอยําง แตํเมื่อราตรีกาลผํานไปอยํางเงียบ เชียบ อรุณรดาถึงได๎ยอมรับความจริงวํานภดลไมํได๎ซื่อตรงกับหลํอนอีกตํอไป

****************************************************

‚เฮ๎ย... แกจะมายืนทําอะไรตรงนี้คนเดียว ไปสนุกกับ... ‛ เกวลิน วางมือลงบนไหลํขาวนวลเนียนของเพื่อนรัก แตํพอได๎ยินเสียงกระซิกเล็ดรอด จากริมฝีปากอิ่มสีชมพูระเรื่อเทํานั้น ความตกใจก็สํงผลให๎เกวลินจับรํางแบบ บางหันหน๎ามาหาตนเองทันที ‚รดา! นี่แกร๎องไห๎อีกแล๎วเหรอ‛ เกวลินวางแก๎วค็อกเทลที่ถือติดมือมา ด๎วยลงบนโต๏ะไม๎ขนาดเล็กทางด๎านข๎าง รีบร๎อนเปิดกระเป๋าชาแนลก็อปปีเกรดเอ ควานหากระดาษทิชชูมาซับน้ําตาให๎เพื่อนของหลํอนเบาๆ เกรงมาสคารําจะ เลอะจนทําให๎ดวงตาคูํงามเปื้อนเปรอะจนดูเหมือนแพนด๎า ‚แกนี่มันจริงๆ เลยนะ ฉันชวนแกมาเที่ยวมาพักผํอนให๎สบายใจ ไมํได๎ชวน ให๎มายืนคิดถึงอะไรเกําๆ ที่มันย๎อนกลับไปแก๎ไขไมํได๎เสียหนํอย เพื่อนพี่เกื้อ หลํอๆ มีตั้งหลายคน แกมัวแตํไปคิดถึงไอ๎คนที่มันทําแกเสียใจอยูํได๎ ‛ ‚ก็ฉันไมํใชํคนรักงํายหนํายเร็วเหมือนแกนี่ ‛

เสียงเครือๆ ที่เอํยอยํางตรงไปตรงมานั้นทําเอาเกวลินถึงกับอ๎าปากค๎าง หยุดเทศนาไปสองสามวินาที กํอนได๎สติอีกครั้ง เมื่ออรุณรดาก๎มหน๎าลงหยิบแก๎ว ค็อกเทลที่หลํอนวางไว๎บนโต๏ะขึ้นมา ทําทําราวกับกําลังจะดื่มรวดเดียวหมด ‚เฮ๎ย!‛ จับมืออรุณรดาเอาไว๎เพื่อเตือนสติ ‚แกไมํเคยดื่มเหล๎ามากํอนนะ เดี๋ยวก็เมาหรอกรดา‛ ‚เมาสิดีฉันจะได๎หลับ เมื่อคืนฉันนอนไมํหลับมาทั้งคืนแล๎ว ถ๎าแกไมํอยาก ให๎ฉันคิดถึงไอ๎คนที่มันทําฉันเสียใจ แกก็ให๎ฉันเมาเหอะ ‛ อรุณรดาพยายาม สะกดกลั้นน้ําตา ก๎มลงมองของเหลวสีส๎มอํอนๆ ในแก๎วค็อกเทลปากกว๎างใบนั้น ‚แล๎วนี่มันเรียกวําอะไร สีอยํางกับน้ําผลไม๎ ดูทําจะไมํคํอยได๎ใจ ถ๎ายังไง ฉันขอแบบแก๎วเดียวจอดเลยแล๎วกัน ‛ ดวงตาของเกวลินขยายกว๎างกวําปกติ ก๎มหน๎าลงมองแก๎วค็อกเทลที่เพื่อน รักสํงคืนมาในมือหลํอนเร็วรี่ สลับกับเงยหน๎ามองตามรํางบางในชุดเดรสสีน้ํา เงินโดดเดํนกําลังเดินตรงไปจับขอบบาร๑เครื่องดื่มที่มุมหนึ่งของสถานที่จัดงาน ‚น๎อง ขอเหล๎าที่แรงที่สุดให๎พี่หนํอย‛ เด็กหนุํมที่แตํงชุดเหมือนพวกคาวบอยในหนังซึ่งกําลังยืนชงเหล๎าอยูํหลัง บาร๑เครื่องดื่มนั้นเงยหน๎าขึ้นมองเจ๎าของเสียงหวานๆ พอเห็นเป็นสาวสวยทําทาง อ๎อนแอ๎นบอบบาง เขาก็เอํยแนะด๎วยความหวังดี ‚ผมวําพี่เอาเป็นบลูมาการิต๎าดีกวําไหมครับ ไมํแรงเกินไปสําหรับผู๎หญิง ‛ ‚ไมํ‛ อรุณรดายืนกราน เชิดคางขึ้นเล็กน๎อย ‚พี่อยากได๎แรงๆ‛

บาร๑เทนเดอร๑หนุํมเหลือบมองหน๎านวลเงียบๆ แล๎วก๎มหน๎าก๎มตาทํา วอดก๎ามาวางลงบนบาร๑ไม๎แก๎วหนึ่งพร๎อมด๎วยมะนาวครึ่งซีกกับเกลือป่น ดวงตาของเกวลินเบิกกว๎าง พอเห็นอรุณรดายกมือขึ้นหยิบแก๎ววอดก๎า ขึ้นมาเทํานั้น ขาเรียวก็ก๎าวตามไปหยุดอยูํข๎างๆ หมายใจจะห๎ามปราม แตํมันก็ สายเกินกาล อรุณรดารินของเหลวใสเข๎าปากรวดเดียวหมด และแทบจะสําลัก พรวดออกมาทันที ‚อยําเชียวนะรดา อยํา !‛ เกวลินเอ็ดลอดไรฟัน ยกมือขึ้นปิดปากเพื่อน เอาไว๎ฉับ ดวงตากลมโตชําเลืองไปทางกลุํมเพื่อนรุํนพี่ที่กําลังสังสรรค๑กันอยูํ กลางแพ กํอนหันมากระซิบอรุณรดาที่ทําหน๎าพะอืดพะอมจะพํนเอาของเหลว ออกมาอยูํรอมรํอ ‚ถ๎าใครเห็นเข๎าอายเขาตายเลย แกต๎องกลืนลงไป กลืน เดี๋ยวนี้‛ เกวลินมองเห็นอีกฝ่ายหนึ่งพยายามกลืนอยํางยากลําบาก หากเดาไมํผิด วอดก๎าคงบาดคออยํางแรงทีเดียว พอหลํอนเอามือออกเทํานั้นถึงได๎เห็นอรุณร ดาอ๎าปาก หายใจถี่ๆ เหลือกตาที่ทําทําจะปิดแหลํไมํปิดแหลํขึ้นเต็มขั้น กะพริบ ปริบๆ สองสามครั้ง กํอนจะสลัดศีรษะไปมาเบาๆ เพื่อตั้งสติ แล๎วยืนเอียงกระเทํ เรํ โครม! ดวงตาของเกวลินเบิกกว๎าง ยกมือขึ้นปิดปากโดยอัตโนมัติ ใบหน๎ามนสวย หันไปมองเพื่อนๆ ของพี่ชายซึ่งตํางหันมามองอรุณรดาเป็นตาเดียว ริมฝีปาก

จิ้มลิ้มขยับยิ้มเจื่อนๆ ให๎พวกเขา กํอนจะหันกลับมาหารํางแบบบางในชุดเดรสสี น้ําเงินที่นอนนิ่งสนิทบนพื้น กระซิบบอกตัวเองอยํางอายแทน ‚แก๎วเดียวจอดจริงๆ‛

****************************************************

แสงสีทองเริ่มจับที่ขอบฟ้าไกลในตอนฟ้าสาง ดวงอาทิตย๑กลมโต คํอยๆ โผลํขึ้นเหนือผิวน้ําทางทิศตะวันออกเหมือนอยํางทุกวัน พร๎อมๆ กับที่ไอ หมอกหนาเริ่มเบาบางลง ภายในบังกะโลริมน้ําของรีสอร๑ทที่จัดงานเลี้ยงรุํน อรุณรดานอนหลับอยูํ ทางด๎านซ๎ายของเตียงกว๎าง กํอนจะพลิกกายนอนตะแคงหันมาทางด๎านขวา พยายามดึงหมอนข๎างมากกกอดไว๎ แตํไฉนเลยกลับดึงไมํมา ทั้งยังรู๎สึกเหมือนวํา กําลังสัมผัสกับรํางคน อาการงํวงงุนทําให๎อรุณรดาจําได๎ลางๆ วําเมื่อคืนนี้มาเที่ยวรีสอร๑ ทของเพื่อนพี่เกื้อในจังหวัดกาญจนบุรี ดังนั้นรํางนี้คงเป็นเกวลินคนสวย เพื่อนรัก ของหลํอนแนํแท๎ แตํพอมือของเกวลินยกขึ้นมาโอบกอดไหลํมน ความรู๎สึกแปลกๆ บาง ประการก็พุํงเข๎าหาแทบในทันที

อรุณรดารู๎สึกวํามือของเกวลินหยาบกร๎านกวําปกติ อีกทั้งยังตัวใหญํ อก กว๎างแข็งแกรํงเยี่ยงบุรุษเพศ หน๎าท๎องอุดมด๎วยมัดกล๎าม ไร๎ซึ่งไขมันสํวนเกิน มือบางขยับลูบสะเปะสะปะ กํอนจะมาจับเข๎าที่อกข๎างหนึ่งของเพื่อนรัก ขนาดแบนแต๏ดแต๐นั้นทําเอาเปลือกตาอรุณรดาเปิดขึ้น ความรู๎สึก ตอนนี้ยังคงงุนงง คิดวําตนเองอาจกําลังฝัน แตํพอลองบีบอีกทีเทํานั้น หัวใจดวง น๎อยก็หายวาบ รํางบางดีดลุกขึ้นมานั่ง มองคนที่นอนอยูํข๎างๆ โดยอัตโนมัติ ‚พี่หมอเทวดา!‛ อรุณรดาพึมพําด๎วยความตกใจ นึกไมํถึงเลยวําจะเห็น ชายหนุํมในฝันมานอนอวดซิกแพ็กบนเตียงเดียวกัน ดวงตาคูํงามกะพริบถี่ เพิ่ง รู๎สึกวําเครื่องปรับอากาศเย็นเยียบมากกวําปกติก็ตอนที่ก๎มลงมองสํารวจเรือน รํางเปลือยเปลําของตัวเอง ครั้นเห็นรอยแดงเป็นจ้ําๆ ประทับอยูํแถวเนินอก ใบหน๎าเรียวสวยก็เงย ขึ้นมาที่ชายหนุํมอีกครั้ง ริมฝีปากเรียวงามเผยอสั่นระริก นึกอยากจะกรี๊ดก็กรี๊ดไมํออก สมองที่ ยังคงหนักอึ้งเพราะฤทธิ์สุรานั้นพยายามนึกทบทวน แตํกลับไมํสามารถจําได๎สัก นิดเดียว พี่หมอเทวดามาหลับอยูํบนเตียงของหลํอนในสภาพนี้ได๎อยํางไร นาที สุดท๎ายกํอนหมดสติไปหลํอนยังยืนอยูํกับเกวลิน นักเขียนสาวยังจําความรู๎สึกตอนที่รํางล๎มลงไปกระแทกกับพื้นได๎ รู๎สึกเจ็บ แตํไมํสามารถขยับเขยื้อน แล๎วตํอจากนั้นก็ไมํรับรู๎อะไรอีกเลย

ให๎ตายเหอะ! อยํางกับนิยายที่หลํอนเคยเขียน ความรู๎สึกหลากหลายประเดประดังเข๎ามาในหัวสมอง อรุณรดา สับสนไปหมด กํอนจะมองหาเสื้อผ๎าตัวเองโดยอัตโนมัติ ครั้นเห็นวําเดรสสีน้ําเงินตัวสวยกับชุดชั้นในหลํนกระจายอยูํคนละทิศละ ทางบนพื้นไม๎เนื้อดี หัวใจของหลํอนก็หวิวไหวแทบหายใจไมํออก ไมํอยากเชื่อจริงๆ วําพรหมจรรย๑ที่เฝ้าทะนุถนอมมาตลอดสามสิบปีจะถูก พรําผลาญไปโดยไมํรู๎ตัว แม๎คนๆ นั้นจะเป็นคนที่หลํอนรู๎สึกประทับใจตั้งแตํแรก เห็น แตํเวลาเดียวกันเขาเป็นคนที่หลํอนไมํเคยแม๎จะพูดคุยด๎วย อีกทั้งเขายัง แตํงงานมีภรรยาเป็นตัวเป็นตนตั้งหลายปีแล๎ว ความสัมพันธ๑ชั่วข๎ามคืนระหวําง หลํอนกับเขามันไมํสมควรเกิดขึ้น คนฉวยโอกาส... เขาฉวยโอกาสทําอนาจารหลํอนตอนเมา! อรุณรดาเสียใจเหลือเกินที่อุตสําห๑หลงชมอยูํลึกๆ วําเขาเป็นเทวดา แท๎จริง แล๎วสวรรค๑ก็แคํประทานรูปลักษณ๑ดั่งเทพบุตรให๎กับเขาเพื่อปกปิดความ อัปลักษณ๑ของพญามารในรํางเขาตํางหาก เขาเป็นพญามารขยํม... หัวใจของหลํอน! คิดแล๎วก็แทบจะเบะปากร๎องไห๎อยูํครามครัน ไมํเข๎าใจเลยวําทําไมชีวิต ของนางสาวอรุณรดาถึงได๎เฮง เฮง เฮง ในเรื่อง ‘ความซวย’ ถึงเพียงนี้ คนรักหักหลัง สํานักพิมพ๑ปฏิเสธงาน แถมยังมาโดนคนชั่วใจทรามลักหลับ อยํางหน๎าด๎านๆ

ดวงตาที่เริ่มเต็มไปด๎วยหยาดน้ําใสหลํอเลี้ยงหันมองชายหนุํมนิ่งๆ ริม ฝีปากเรียวงามขยับเม๎มเข๎าหากันจนเป็นเส๎นตรง คนอยํางอรุณรดาไมํมีทางยอม ถูกผู๎ชายจิตใจต่ําช๎ารังแกงํายๆ เพียงฝ่ายเดียวเป็นอันขาด... พญามารจะต๎องได๎รับบทเรียน!

บทที่ 2 ตาต่อตา ฟันต่อฟัน ลําแสงอุํนๆ ที่สํองลอดหน๎าตํางเข๎ามาในบังกะโลริมน้ําของทางรี สอร๑ทคํอยๆ อาบไล๎พื้นห๎องทิศตะวันออกไปจนกระทั่งถึงเตียงกว๎าง แสงสวํางที่ เริ่มกระทบใบหน๎าของอายุรแพทย๑หนุํมผู๎เชี่ยวชาญด๎านโรคหัวใจนั้นปลุกให๎เขา รู๎สึกตัวจากห๎วงนิทรา ปาฏิหาริย๑ พิชญ๑วรกานต๑ ยังคงปิดเปลือกตาสนิท สมองหนักอึ้ง เพราะฤทธิ์สุราจนยังไมํอยากขยับตัวลงจากเตียง เรือนรํางแข็งแกรํงอุดมด๎วยมัด กล๎ามจากการออกกําลังกายเป็นประจําสม่ําเสมอนั้นพลิกตะแคงมาทางซ๎ายมือ คว๎ารํางเล็กๆ ของผู๎เป็นภรรยามากอดไว๎ด๎วยความคิดถึง ‚รดา... ในที่สุดรดาก็กลับบ๎าน‛ ปาฏิหาริย๑พึมพํา ใบหน๎าระบายไว๎ ด๎วยรอยยิ้มละมุน เมื่อคืนนี้เขาดีใจมากที่พอกลับจากงานเลี้ยงรุํนก็ได๎พบกับ พิมพ๑รดา พิชญ๑ วรกานต๑ ภรรยาของเขาที่หายสาบสูญไปยาวนานถึงห๎าปีเต็ม เขาเห็นวําเธอหลับ อยูํจึงไมํกล๎าเปิดไฟเพื่อมองหน๎าเธอชัดๆ แตํเขาก็ได๎กอดจูบเธอจนหายคิดถึง เขามีความสุขจนไมํรู๎จะอธิบายยังไงที่ได๎มีภรรยาสุดที่รักอยูํในอ๎อมแขนอีกครั้ง แตํความเย็นชืดจากรํางกายของพิมพ๑รดาในยามนี้ก็ทําให๎อายุรแพทย๑หนุํม รู๎สึกแปลกๆ จนต๎องลืมตาขึ้น ครั้นเห็นวําไอ๎ที่เขากอดรัดไว๎ในอ๎อมแขนนั้นมิใชํ ภรรยา แตํเป็นหมอนข๎างนุํมๆ ใบหนึ่ง ความรู๎สึกอิ่มเอมใจในตอนแรกก็คํอยๆ สลายไปจนรํางสูงนั้นนอนนิ่ง ฝัน...

เขาฝันถึงภรรยาตัวเองเป็นครั้งแรกในรอบห๎าปี อีกทั้งยังเป็นความฝันที่ เหมือนจริงมากเสียจนเขารู๎สึกได๎ถึงความอบอุํนจากรํางกายเธอเมื่อคืนด๎วยซ้ํา ลมหายใจยาวถูกระบายออกจากจมูกโดํงเป็นสัน ปาฏิหาริย๑ตัดสินใจขยับ กายลุกขึ้นมานั่ง กวาดตามองเฟอร๑นิเจอร๑ภายในบังกะโลริมน้ําที่ย้ําเตือนให๎รู๎วํา เขายังอยูํรีสอร๑ทของเพื่อนในตํางจังหวัด ไมํได๎ขับรถกลับบ๎านตัวเองไปเจอกับ พิมพ๑รดาเหมือนอยํางในฝัน ตาคมหลุบมองผ๎าปูที่นอนซึ่งยับยูํยี่ด๎วยความผิดหวัง แตํลึกๆ นั้นหัวใจ ของชายหนุํมก็ชินชาเสียจนไมํรู๎สึกเจ็บปวดเหมือนชํวงแรกๆ นับจากที่พิมพ๑รดาเก็บเสื้อผ๎าขับรถไปเยี่ยมน๎องสาวที่กระบี่เมื่อห๎าปีกํอน เธอก็ไมํกลับมาที่บ๎านอีกเลย เขาพยายามติดตํอหาเธอหลายครั้งก็ไมํสําเร็จ พอ ติดตํอน๎องสาวเธอได๎ก็รู๎เพียงวําพิมพ๑รดาเดินทางกลับกรุงเทพฯ มาหลายวันแล๎ว ตอนนั้นปาฏิหาริย๑กระวนกระวายใจเป็นหํวงภรรยาแทบกินไมํได๎นอนไมํ หลับ เกรงจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเธอ แตํเขาก็ไมํได๎รับการติดตํอจากตํารวจหรือ โรงพยาบาล ไมํได๎รับขําวดีหรือขําวร๎ายใดๆ ทั้งสิ้น จนใครตํอใครพากัน สันนิษฐานวําภรรยาของเขาอาจถูกฆาตกรรมชิงทรัพย๑ระหวํางทาง แล๎วนําศพไป ทิ้งเอาไว๎ในที่ซึ่งทางตํารวจไมํสามารถหาเจอ แตํปาฏิหาริย๑ไมํเคยคิดอยํางนั้น ตราบใดที่ยังหาศพภรรยาไมํพบ ปาฏิหาริย๑ก็หวังวําเธอจะยังมีชีวิต และกลับมาหาเขากับลูกชายวัยเจ็ดขวบอีก ครั้ง ริมฝีปากหยักลึกแย๎มยิ้มน๎อยๆ เมื่อนึกถึงภาพมายาของพิมพ๑รดาเมื่อคืน... อยํางน๎อยมันก็เป็นฝันดีที่ทําให๎เขาคลายความคิดถึงลงบ๎าง

รํางสูงขยับลุกจากเตียงนอน คว๎าผ๎าขนหนูมาพันรอบเอวสอบ กํอนจะตรง ไปในห๎องอาบน้ํา แตํพอจะหมุนก็อกล๎างหน๎าล๎างตาเทํานั้น ชายหนุํมก็บังเอิญ เห็นขนตาปลอมคูํหนึ่งหลํนอยูํในอําง สภาพผํานการใช๎งานมาแล๎ว อีกทั้งยังยุํย จนพอให๎เดาวํามีใครสักคนที่ติดขนตาคูํนี้มายืนล๎างหน๎าอยูํในอํางนี้กํอนเขา ปาฏิหาริย๑แนํใจวําพนักงานรีสอร๑ทคงไมํสะเพรําถึงขนาดลืมทําความ สะอาดห๎องน้ํากํอนเปิดให๎ลูกค๎าคนใหมํเข๎าพัก แม๎เขาจะไมํใชํลูกค๎า แตํก็เชื่อวํา ต๎นคงไมํมีทางปลํอยให๎เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในรีสอร๑ทที่ตนเป็นเจ๎าของ ชั่วอึดใจหนึ่งปาฏิหาริย๑นึกถึงตอนที่ตนเองเมาเข๎ามาในบังกะโลเมื่อคืน พอทิ้งตัวลงบนที่นอนเทํานั้น ชายหนุํมก็พบวํามีรํางนุํมนิ่มนอนหลับอยูํกํอน ความเมาทําให๎สมองของเขาสั่งการไมํเต็มที่นัก แตํพอผงกศีรษะขึ้นมาดู เขาก็ เห็นเป็นพิมพ๑รดา ตอนนั้นเขาดีใจมากคิดวําตัวเองกลับมาถึงบ๎านแล๎วด๎วยซ้ํา ยิ่ง เจอพิมพ๑รดาก็ยิ่งสติสตังไมํอยูํกับเนื้อกับตัว เข๎าไปกอดจูบเธอด๎วยความคิดถึง รุนแรง ดวงตาคูํคมเบิกกว๎าง ใจหายวูบวาบ เมื่ออดคิดไมํได๎วําผู๎หญิงที่เขานอน กอดเมื่อคืนไมํใชํความฝัน แตํเป็นน๎องๆ เสือดาวที่ต๎นจ๎างมาสร๎างสีสันภายใน งานเลี้ยงรุํน ให๎ตายเถอะ! เขาไมํเคยมีสัมพันธ๑กับผู๎หญิงขายบริการมากํอน ตํอให๎ ภรรยาของเขาจะหายสาบสูญไปนานหลายปี เขาก็ไมํเคยคิดนอกใจเธอด๎วยการ หาความสุขชั่วครั้งชั่วคราวกับหญิงอื่น ยิ่งมาเกิดขึ้นกับผู๎หญิงอาชีพแบบนั้น ปาฏิหาริย๑ก็ยิ่งอดกังวลไมํได๎วําตนเองจะติดโรค

เมื่อคืนเขาเมามากจนไมํได๎ป้องกันเสียด๎วย แตํอันที่จริงเขาไมํคํอยแนํใจ เทําใดนักวําเมาถึงขนาดเผลอมีสัมพันธ๑กับคนอื่นที่ไมํใชํภรรยาจริงๆ อยํางน๎อย มันก็ต๎องมีอะไรแตกตํางกันบ๎าง ปาฏิหาริย๑พยายามนึกทบทวนอีกครั้ง กํอนเริ่มจําได๎รางๆ วําเขากอดจูบ และถอดเสื้อผ๎าของเธอออก แตํเหตุการณ๑หลังจากนั้นมันรางเลือนจนเขาไมํ แนํใจ ถ๎าหากมีใครสักคนยืนยันวําเขาหลับไปกํอน เขาจะเชื่อสนิททีเดียว คิ้วหนาเป็นปื้นที่พาดอยูํเหนือดวงตาคมๆ ขมวดเข๎าหากันมุํน รํางสูงเดิน ออกมาจากห๎องน้ําอีกครั้งเพื่อมองหาอะไรบางอยํางที่นําจะทําให๎เขารู๎วําใครคือ ผู๎หญิงที่นอนอยูํบังกะโลหลังนี้เมื่อคืน อยํางน๎อยเธออาจยังทิ้งกระเป๋าเอาไว๎ แตํ ยังไมํทันเห็นอะไร เขาก็บังเอิญเหยียบบางอยํางบนพื้นเข๎ากํอน ชายหนุํมชะงัก ขยับเท๎าออกแล๎วก๎มลงหยิบบัตรประกันสุขภาพสามสิบ บาทรักษาทุกโรคขึ้นมา ‚อรุณรดา รุตนิรันดร๑ ‛ ปาฏิหาริย๑อํานชื่อนามสกุลบนบัตรใบนั้น คิดในใจ วําหญิงสาวคงเผลอทํามันหลํนเอาไว๎ตอนกลับออกไป ในบังกะโลไมํเหลืออะไรที่ นําจะเป็นของเธออีกแล๎ว เขาตัดสินใจรีบเข๎าไปอาบน้ําเปลี่ยนเสื้อผ๎า เก็บบัตร ประกันสุขภาพใบนั้นไว๎ในกระเป๋าหลัง กํอนเปิดประตูบังกะโลออกมาอีกครั้ง เบื้องหน๎าคือทางเดินไม๎สีน้ําตาลเข๎มติดริมน้ํา ฝั่งตรงข๎ามเป็นแนวภูเขาปกคลุม ด๎วยป่าสีเขียวขจี แดดในตอนเที่ยงคํอนข๎างแรงเหมือนปกติ ความที่ปาฏิหาริย๑พักอยูํ บังกะโลหลังสุดท๎ายด๎านขวามือของรีสอร๑ท เขาจึงมองไปยังแพไม๎ไผํทาง ด๎านซ๎ายซึ่งใช๎เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงรุํน เห็นบรรดาเพื่อนของเขากับน๎องๆ เสือ ดาวในชุดเรียบร๎อยกวําเมื่อคืนกําลังนั่งกินอาหารกลางวันใต๎รํมกันแดดเป็นซุ๎มๆ

ชายหนุํมตัดสินใจเดินตรงไปรวมกลุํมเพื่อถามหาผู๎หญิงที่ชื่ออรุณรดา แตํ พอเดินผํานบังกะโลมาได๎สองหลังเทํานั้น เพื่อนของเขาคนหนึ่งก็เปิดประตู ออกมา ‚อ๎าว‛ อ๏อดยิ้มทัก ‚เมื่อคืนหนักเลยสิ‛ ‚หนักสิ นี่ก็ยังตึงๆ อยูํเลย ‛ ปาฏิหาริย๑สารภาพ ปกติเขาไมํคํอยดื่มเหล๎า เข๎าสังคมเทําไรนัก ถ๎าวํางจากงานเขามักทุํมเทเวลาทั้งหมดให๎กับลูก เด็กชาย มหัศจรรย๑ พิชญ๑วรกานต๑สูญเสียมารดาไปคนหนึ่งแล๎ว ปาฏิหาริย๑จึงให๎สัจจะกับ ตนเองวําจะไมํมีวันทําให๎ลูกรู๎สึก ‘ขาด’ หรือมีปมด๎อยในเรื่องครอบครัวเป็นอัน ขาด แรกทีเดียวเขาเองก็ตั้งใจวําจะไมํมางานเลี้ยงรุํน แตํเพื่อนหลายคนก็ คะยั้นคะยอวําตลอดห๎าปีมานี้เขาไมํเคยมาสักครั้ง เขาก็เลยตกปากรับคํากับ เพื่อนๆ แล๎วฝากลูกชายไว๎กับริสา เพื่อนบ๎านของเขาที่มีลูกชายอายุรุํนราวคราว เดียวกัน ‚จริงสิ‛ ปาฏิหาริย๑สบโอกาสเอํยถามเรื่องที่ยังสงสัย ‚แกรู๎จักน๎องที่ชื่อ... อรุณรดาหรือเปลํา‛ ‚อืม...คุ๎นๆ‛ อ๏อดยกมือขึ้นถูคางไปมา ครุํนคิดไมํนานก็ดีดนิ้วเปาะ ‚นึก ออกแล๎ว รู๎สึกจะเป็นเพื่อนของน๎องก๎อย น๎องสาวไอ๎เกื้อนํะ ‛ ภาพของสตรีในชุดเดรสสีน้ําเงินที่อยูํๆ ก็ล๎มตึงลงไปหน๎าบาร๑เครื่องดื่มเมื่อ คืนปรากฏขึ้นในหัวสมองของปาฏิหาริย๑โดยอัตโนมัติ ในที่สุดเขาก็นึกออกวํา ทําไมถึงมีเหตุการณ๑ไมํคาดฝันเกิดขึ้น เมื่อคืนผู๎หญิงคนนั้นเมาหลับไปกํอน ทวําตํอจากนั้นอีกราวสองชั่วโมง หลายคนก็เริ่มเมาจนแยกย๎ายกันไปนอน เขาเองก็เมามากถึงได๎ขอตัวเชํนกัน ความที่ต๎นบอกวํานอนบังกะโลหลังไหนก็ได๎ตามสบายเพราะปิดรีสอร๑ทเพื่อจัด

งานนี้โดยเฉพาะ เขาก็เลยเลือกที่จะไปนอนหลังสุดท๎าย คิดวําเงียบหนํอย แตํ กลับลืมไปเสียสนิทวํากํอนนั้นเกื้อกูลเพิ่งอุ๎มเพื่อนของน๎องสาวไปนอนหลังนั้น ‚แกมีอะไรกับน๎องเขาเหรอ‛ ‚เอํอ...เปลํา‛ ปาฏิหาริย๑กระอักกระอํวนใจที่จะคุยตํอจึงตัดบทชวนอ๏อดไป รํวมโต๏ะกับเพื่อนคนอื่นที่นั่งกินอาหารกลางวันกันอยูํกํอนหน๎า ระหวํางนั้นยังอด คิดไมํได๎วําทําไมอรุณรดาถึงไมํอยูํแถวนี้ แม๎รู๎วําคนที่นอนด๎วยไมํใชํผู๎หญิงขาย บริการ ปาฏิหาริย๑ก็หมายจะถามให๎แนํใจอีกครั้งวําเมื่อคืนไมํได๎มีอะไรเกิดขึ้น จริงๆ อยํางไรเสียเขาก็ไมํอยากได๎ชื่อวําเป็นพวกลักหลับผู๎หญิง ‚เอํอ...น๎องก๎อยครับ‛ ปาฏิหาริย๑ตัดสินใจเอํยขึ้น เมื่อนั่งกินอะไรอยูํนาน แล๎วไมํเห็นอรุณรดามารํวมโต๏ะเสียที ‚เพื่อนน๎องก๎อยคนที่เมาหลับไปเมื่อคืนไมํ มากินอาหารด๎วยกันเหรอครับ ‛ ‚อ๐อ...‛ เกวลินยิ้มตอบ ‚รดากลับกรุงเทพฯ ไปตั้งแตํเมื่อเช๎าแล๎วลํะคํะ เห็น วําวันนี้มีเรียนโยคะ ก๎อยบอกให๎อยูํตํอก็ไมํยอม ยัยนี่ก็เพี้ยนแบบนี้แหละ พี่หมอ อยําไปสนใจเลยคํะ‛ ปาฏิหาริย๑ยิ้มๆ เมื่อเห็นเกวลินก๎มลงไปตักส๎มตํามากินตํออยํางสดใส หากเดาไมํผิดอรุณรดาคงไมํได๎เลําเรื่องที่เกิดขึ้นให๎เพื่อนของเธอฟัง และ การที่รู๎วําเธอยังมีอารมณ๑ไปเรียนโยคะก็ทําให๎เขาพออุํนใจวําเมื่อคืนคงไมํได๎มี อะไรเกิดขึ้นจริงๆ อยํางมากคงกอดจูบลูบคลํา สํวนตํอจากนั้นเขาคงฝันไป มากกวํา ใชํแล๎วลํะ...เขาแนํใจวําตัวเองฝันไป

เสียงโทรศัพท๑มือถือดังขึ้น ปาฏิหาริย๑ล๎วงจากกระเป๋ากางเกงออกมาดู เบอร๑ พอเห็นวําเป็นเพื่อนบ๎านที่ตนฝากให๎ชํวยดูแลลูกชายเอาไว๎เทํานั้น เขาก็ รับสายอยํางไมํลังเล ‚ครับ ริสา‛ ไมํกี่วินาทีหลังจากที่ได๎ฟังต๎นสายพูด ดวงตาคูํคมก็เบิกกว๎าง รํางกายนิ่ง ขึง หัวใจไหววาบราวกับมีใครสักคนมากระชากออกไปจากอก บ๎าฉิบ! ลูกชายของเขาต๎องปลอดภัย **************************************************** ‚ครั้งแรกของผู๎หญิงไมํจําเป็นต๎องมีเลือดออก คนทั่วไปมักเข๎าใจผิดวําเยื่อ พรหมจรรย๑เป็นเยื่อบางๆ คล๎ายกระดาษทิชชูฉีกขาดงําย เป็นสัญลักษณ๑ของ หญิงสาวที่ไมํเคยโดนกินมากํอน ความจริงแล๎วเยื่อพรหมจรรย๑ไมํใชํเยื่อบางๆ แตํเป็นขอบของเนื้อเยื่อมีลักษณะคล๎ายวงแหวน อยูํถัดจากปากชํองคลอดเข๎าไป ราวหนึ่งเซนติเมตร อาจฉีกขาดได๎จากการเลํนกีฬา หรือปั่นจักรยาน สาวๆ ทําน ใดมักสวมวิญญาณจีจ๎า ชอบตีลังกาสามตลบ เลํนผาดโผนเหมือนเด็กผู๎ชาย จน หกล๎มก๎นคะมํากระแทกพื้นหรือตกบันได เส๎นพรหมจรรย๑จึงขาดโดยเราไมํรู๎ตัว มี ผลให๎ตอนโดนเปิดซิงเลือดไมํไหลหยดสักแหมะ‛ รํางบางที่นั่งอํานบทความอยูํหน๎าคอมพิวเตอร๑ถึงกับผงะเอนหลังพิงพนัก อ๎าปากค๎างด๎วยความตกตะลึง ตั้งแตํที่อรุณรดากลับมาถึงบ๎าน หลํอนก็ไมํสบายใจเรื่องที่เกิดขึ้นจนเดิน วนไปวนมาในห๎องตลอดคืน กํอนจะฉุกคิดได๎วําตอนลุกจากเตียงนั้นไมํเห็นเลือด

ถึงได๎คิดในแงํดีวําหลํอนอาจยังไมํเสียพรหมจารีให๎กับพญามารใจทรามคนนั้น แล๎วลุกมาเปิดอินเตอร๑เน็ตเสิร๑ทหาประสบการณ๑ของการมีเพศสัมพันธ๑ครั้งแรก ไมํนึกเลยวําครั้งแรกของลูกผู๎หญิงจะไมํต๎องมีเลือดได๎ด๎วย และสําหรับ หลํอนที่เลํนโยคะเป็นประจํานั้นเยื่อพรหมจรรย๑ก็คงจะฉีกขาดไปแล๎วกระมัง อรุณรดากะพริบตาปริบ กลืนน้ําลายลงคออึกใหญํ กํอนตั้งสติอําน บทความตํอไปอีกครั้ง แอบหวังลึกๆ วําจะมีอะไรบางอยํางที่ทําให๎หลํอนรู๎สึกวํา ตัวเองยังบริสุทธิ์ผุดผํอง เพราะหากถูกลํวงล้ําอํานาจอธิปไตยไปแล๎วจริงๆ หลํอน ก็นําจะรู๎สึกตัว หรือจดจําอะไรได๎บ๎าง ‚สําหรับคุณผู๎ชาย ‘ถูกใจให๎ฟรี ทําดีให๎เบิ้ล ’ อยําคิดจะใช๎สโลแกนนี้ในครั้ง แรกของการโจ๏ะพรึ่มพรึ่มเป็นอันขาด รู๎บ๎างไหมเพียงแคํจิ๊มิ๊โดนน้ํากระเซ็น ปัสสาวะไหลผําน มันแสบจี๊ดเหมือนโดนทิงเจอร๑ราดแผลสดเจ็บจะตายอยูํแล๎ว หากยังไมํเลิกหื่น ขอทําลูกโทษอีกประตู งั้นไปตําส๎มตําปูปลาร๎าในห๎องน้ําเถอะ ปลํอยให๎ผู๎หญิงเขาหายใจหายคอบ๎าง รอให๎แผลสมานหายเจ็บหายแสบให๎ เรียบร๎อย ด๎านเมื่อไหรํคํอยวํากันใหมํ ‛ อํานตรงนี้จบ อรุณรดาก็หันหน๎าไปครุํนคิดทบทวนอีกทางเพื่อพักสายตา จากจอคอมพิวเตอร๑ไปในตัว ‚เอ...เมื่อกี้ตอนเราไปฉี่ก็ไมํรู๎สึกมีอะไรผิดปกตินี่ ‛ ริมฝีปากเรียวงามขยับ พูดกับตัวเองเบาๆ กํอนจะเริ่มยิ้ม เมื่อเบาใจลงวําอาจไมํมีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ สํวน รอยคิสมาร๑กที่เนินอกอาจเกิดขึ้นกํอนที่เขาจะเมาหลับไปก็ได๎ ‚แตํถึงจะไมํมีอะไรกัน อีตานั่นก็คิดจะทําอยูํดี ‛ หลํอนหน๎างอง้ํา ยกมือขึ้น กระชับเสื้อตัวเองเข๎าหากันอยํางหวงแหน แม๎จะอยูํในห๎องเพียงลําพังก็ตาม

มือบางหยิบโทรศัพท๑มือถือตัวเองมาเปิดดูภาพถํายของปาฏิหาริย๑ที่หลํอน แอบบันทึกไว๎ตอนเขายังไมํตื่น แนํลํะวําเขาอยูํในสภาพที่ไมํเรียบร๎อยเทําไรนัก แม๎จะมีผ๎าหํมปิดอาวุธลับเอาไว๎มิดชิด แตํมันก็ลุกมารอรับอากาศยามเช๎าจน หลํอนคิดวําถ๎าปริ้นท๑ไปแปะที่บอร๑ดโรงพยาบาลวรกานต๑ เขาคงไมํมีหน๎าไป ตรวจโรคให๎ใครอีกเลย ตอนนี้แม๎จะยังโกรธที่เขาคิดลวนลามหลํอนตอนเมา แตํไหนๆ เขาก็ไมํได๎ ทําอะไรหลํอนมากไปกวําคิสมาร๑ก ไมํวําจะเพราะเขาเมาหลับไปกํอน หรือเพราะ เกิดมีสํานึกขึ้นมากลางคัน หลํอนก็ไมํอยากจองล๎างจองผลาญเขามากมายนัก อีกอยํางก็เกรงภรรยาของเขาจะเสียใจด๎วย เกิดภรรยาของเขาเป็นพวกรับไมํได๎ที่ สามีเกือบจะนอกใจไปมีสัมพันธ๑กับคนอื่น แล๎วขอหยํา หลํอนคงมีบาปติดตัว เปลําๆ ยิ่งถ๎าพวกเขามีลูกด๎วยกัน ลูกก็จะกลายเป็นเด็กมีปัญหา อรุณรดาตัดสินใจวําจะลบภาพนําเกลียดนั้นทิ้ง แตํยังไมํทันกดปุ่มยืนยัน เสียงเคาะประตูก็ดึงความสนใจจากหลํอนเสียกํอน ใบหน๎าเรียวสวยที่ไมํได๎แตํงแต๎มด๎วยเครื่องสําอางหันไปมองทางประตูครูํ สั้นๆ กํอนจะวางโทรศัพท๑ราคาไมํกี่พันลงบนโต๏ะ หันมาปิดหน๎าบทความที่เปิดไว๎ ในจอคอมพิวเตอร๑ให๎เรียบร๎อย แล๎วลุกไปเปิดประตู ‚พี่รดา...‛ เสียงเครือๆ จากริมฝีปากจิ้มลิ้มของสตรีตรงหน๎าทําให๎อรุณรดา ยืนตัวแข็งทื่อ พิศมองใบหน๎าสวยเสลาที่เปรอะเปื้อนด๎วยคราบน้ําใสๆ ดวงตา แดงช้ําจากการร๎องไห๎ แตํยังไมํทันได๎ตั้งสติเอํยถามอะไร อรุณรตีผู๎เป็นน๎องสาวก็ เข๎ามากอดรํางหลํอนไว๎ ซุกหน๎าลงร๎องไห๎สะอื้นปิ่มจะขาดใจ ****************************************************

อรุณรดารินน้ําส๎มในตู๎เย็นใสํแก๎วใสมาวางลงบนโต๏ะไม๎สีน้ําตาลเข๎ม หน๎าโซฟาเข๎ามุมของห๎องนอน หลังจากที่ปลอบใจน๎องสาวอยูํราวๆ สิบห๎านาที อรุณรตีก็เริ่มหยุดร๎องไห๎ ‚เอาลํะ คราวนี้ก็บอกพี่มาได๎แล๎ววําเกิดอะไรขึ้น ทําไมถึงต๎องร๎องไห๎ ฟูมฟายขนาดนั้น‛ อรุณรดานั่งลงข๎างๆ น๎องสาวของหลํอน ยกมือขึ้นวางบนบํา ในเชิงปลอบโยน ‚พี่รดาจําเดชได๎ไหมคะ‛ เสียงเครือๆ ที่เอํยชื่อผู๎ชายคนนั้นออกมาทําเอาอรุณรดาถึงกับนิ่งขึง ไป วรเดช ใจทราม หลํอนถือวิสาสะตั้งนามสกุลนั้นให๎เอง ทําไมจะจําไมํได๎ ‚รตี...รตีไมํควรจะนึกถึงผู๎ชายคนนั้นอีกเลยนะ เรื่องมันตั้งหลายปี แล๎ว พี่นึกวํารตีลืมมันไปหมดแล๎วเสียอีก ‛ ‚รตีก็อยากจะลืมคํะ มันเป็นชํวงเวลาที่รตีไมํเคยอยากนึกถึงเลยสัก วินาทีเดียว‛ อรุณรตียกมือที่กํากระดาษทิชชูเอาไว๎ขึ้นซับน้ําตาที่ทําทําจะรินไหล ออกมาอยูํรอมรํอ อรุณรดามองเห็นความเจ็บปวดในแววตาคูํนั้นของน๎อง... อรุณรตีเป็นคน สวย สมัยอยูํมัธยมปลายมีคนมารุมจีบมากมายจนหัวกระไดบ๎านไมํเคยแห๎ง วร เดชเองก็เป็นหนึ่งในบรรดาผู๎ชายเหลํานั้น และอรุณรตีเองก็พึงพอใจที่จะคบวร เดชเป็นแฟนจนพลาดพลั้งมีเรื่องไมํดีไมํงามเกิดขึ้น ความที่อรุณรตียังอายุแคํสิบหก ตอนนั้นจึงไมํรู๎จักป้องกันและมีผลกระทบ ใหญํหลวงตามมา แมํก็เลยทําเรื่องให๎อรุณรตีพักการเรียนชั่วคราว และให๎ผู๎ใหญํ ฝ่ายชายมาสูํขอแตํงงานเป็นเรื่องเป็นราว

โชคดีที่ผู๎ใหญํฝ่ายนั้นไมํได๎ไร๎ความรับผิดชอบ อรุณรตีจึงได๎แตํงงานกับคน ที่ตัวเองรัก แตํวําแตํงงานได๎อาทิตย๑เดียว อรุณรตีก็ประสบอุบัติเหตุรถชนจนทําให๎แท๎ง ลูก อรุณรดาไมํรู๎จะดีใจหรือเสียใจมากกวําที่น๎องสามารถกลับไปเข๎าเรียนได๎อีก ครั้ง เหตุการณ๑ร๎ายๆ เหมือนจะผํานไปได๎อยํางราบรื่น คนที่โรงเรียนไมํมีใครรู๎ วําเกิดอะไรขึ้นกับอรุณรตี เพราะผู๎ใหญํของวรเดชเองก็ได๎กําชับลูกชายไมํให๎พูด อะไรที่ทําให๎อรุณรตีเสื่อมเสีย ทวําสุดท๎ายชีวิตคูํของอรุณรตีกับวรเดชก็ไปไมํรอด ยิ่งอยูํกันนานเทําไรวรเดชก็ยิ่งทําตัวเลวทรามต่ําช๎ามากขึ้น ทั้งมีผู๎หญิงคนอื่น ขี้ เหล๎าเมายาจนเผลอตบตีอรุณรตีหลายครั้ง อรุณรตีตัดสินใจเก็บเสื้อผ๎ากลับมาอยูํบ๎าน เพราะตอนที่แตํงงานกันนั้นก็ ไมํได๎จดทะเบียนสมรสให๎เป็นพันธะผูกพัน ‚รตีไมํได๎รักเดชนานแล๎ว แตํเมื่อวานนี้เดชมาหารตีที่มหาลัย มันบอกรตีวํา มันจะเอารูปแตํงงานของมันกับรตีตอนนั้นไปลงอินเตอร๑เน็ต ‛ ดวงตาของอรุณรดาเบิกกว๎าง ‚เลว!‛ เผลอดําออกมาโดยไมํตั้งใจ ‚รตีนั่งคิดมาทั้งคืนก็ไมํรู๎จะทํายังไง...‛ หางเสียงเครือๆ เมื่อเริ่มร๎องไห๎ ออกมาอีกครั้ง ‚ถ๎าหากเดชโพสต๑รูปพวกนั้นลงอินเตอร๑เน็ตจริงๆ อนาคตใน วงการของรตีต๎องจบลงเพียงเทํานี้แนํๆ พี่รดา...พี่รดาต๎องชํวยรตีนะคะ รตีไมํ อยากให๎ใครรู๎เรื่องในอดีตของรตี ‛ อรุณรดามองตาแดงๆ ของน๎องสาว อรุณรตีเป็นคนสวย...หน๎าตานํารักนํา เอ็นดูมาตั้งแตํเด็กๆ ใครเห็นใครก็ต๎องหลงรัก แมวมองจากบริษัทโฆษณายักษ๑

ใหญํถึงได๎มาทาบทามน๎องสาวของหลํอนไปเป็นพรีเซนเตอร๑สินค๎า และเริ่มมีงาน โฆษณาอื่นเข๎ามาอยํางตํอเนื่อง จนลําสุดนี้อรุณรตีเพิ่งได๎รับเลือกให๎เป็นนางเอก ละครโทรทัศน๑เรื่องหนึ่งคูํกับพระเอกระดับแถวหน๎าของเมืองไทย แตํยังไมํได๎เปิด กล๎องบวงสรวง ‚ถ๎ารูปพวกนั้นถูกแพรํออกไป รตีจะต๎องถูกประณาม ถูกแคนเซิลงานทุก อยํางแนํ‛ ‚มันต๎องการอะไร‛ อรุณรดาเอํยถามออกไปเรียบๆ น๎องสาวของหลํอนจึง ยกกระดาษทิชชูขึ้นซับน้ําตาบนดวงหน๎ารูปหัวใจอีกครั้ง ‚ห๎าแสนคํะพี่รดา‛ ‚อะไรนะ!‛ ถึงกับโพลํงถามออกมาอยํางไมํนึกฝัน ‚แบบนี้มันขูดรีดขูดเนื้อ กันชัดๆ เงินตั้งห๎าแสน รตีจะไปเอามาจากไหน‛ ‚รตีถึงได๎ต๎องขอให๎พี่รดาชํวยรตีไงคะ‛ อรุณรตีจับแขนพี่สาว ดวงตาคูํงาม วาววามด๎วยหยาดน้ําใส ‚รตีรู๎วํามันไมํใชํเงินจํานวนน๎อยๆ แตํเดชมันรับปากรตี วําถ๎าให๎เงินมันห๎าแสน มันจะไมํเอารูปพวกนั้นไปโพสต๑ที่ไหนอีก ตอนนี้มัน เดือดร๎อนจริงๆ มันถึงได๎ต๎องใช๎วิธีนี้กับรตี ‛ ‚พี่ไมํอยากจะเชื่อหรอกนะวํามันจะไมํมารีดไถรตีอีก ‛ ‚แตํรตีจะปลํอยให๎เดชโพสต๑รูปพวกนั้นไมํได๎ พี่รดาก็รู๎วําตอนนี้รตีไมํ เหมือนเดิมแล๎ว ถึงรตีจะไมํได๎ตั้งใจเข๎าวงการบันเทิง แตํเมื่อเข๎ามาแล๎วรตีก็หลง รักงานในวงการจนไมํอยากจบทุกอยํางทั้งๆ ที่เพิ่งจะเริ่มต๎น พี่รดา...ถือวําชํวยร ตีสักครั้งนะคะ รตีสัญญาวําถ๎าได๎เงินคําถํายละครเมื่อไร รตีจะรีบทยอยเอามา คืนพี่รดาทันที‛

‚ปัญหามันไมํใชํเรื่องนั้นหรอก รตี ‛ อรุณรดาถอนหายใจ ดึงมือน๎องสาวที่ จับแขนของหลํอนมากุมไว๎ด๎วยกันบนตัก ‚พี่เป็นพี่สาวของรตียังไงๆ พี่ก็ต๎อง พยายามชํวยรตีอยูํแล๎ว แตํปัญหาของพี่ก็คือพี่ไมํมีเงินมากขนาดนั้น ในบัญชีมี เหลือไมํถึงห๎าหมื่นด๎วยซ้ํา ต๎นฉบับเรื่องลําสุดของพี่ก็เพิ่งถูกสํานักพิมพ๑ปฏิเสธ หมาดๆ เอาอยํางนี้ได๎ไหม รตีเอาเบอร๑เดชมาให๎พี่ พี่จะโทรไปคุยกับเดชเอง‛ ‚อยํานะคะ พี่รดาจะโทรหาเดชไมํได๎ ‛ อรุณรตีรีบปรามทันที ‚เดชมันขูํรตี วําห๎ามบอกเรื่องนี้กับใครเป็นอันขาด มันให๎เวลารตีสามวัน ถ๎ารตีไมํเอาเงินห๎า แสนไปให๎มัน มันจะโพสต๑รูปลงอินเตอร๑เน็ตทันที ‛ ‚แตํมันก็นําจะรู๎วําเงินมากขนาดนั้น เราสองพี่น๎องไมํนําจะมี ‛ ‚มันคงเห็นรตีทํางานในวงการ มีเพื่อนเป็นดารานําจะพอหยิบยืมได๎มั้งคะ แตํที่จริงแล๎ว...รตีไมํได๎สนิทกับใครถึงขั้นที่จะยืมเงินจํานวนมากๆ ได๎ พี่รดาขา... ถ๎าพี่รดาไมํมีเงิน รตีก็ไมํรู๎จะทํายังไงแล๎ว รตีไมํอยากตกเป็นขําว... ‛ อรุณรตีไมํ ทันได๎พูดอะไรตํอจากนั้นก็ร๎องไห๎โฮจนไมํสามารถอธิบายอะไรตํอได๎ อรุณรดาดึง รํางของน๎องสาวมากอดเอาไว๎ หลํอนรู๎วําอรุณรตีเป็นเด็กดี แม๎ในอดีตจะเคยก๎าว พลาด แตํตอนนี้อรุณรตีไมํเคยทําตัวแบบนั้นอีก ทั้งยังรู๎จักการวางตัวเวลาคบ เพื่อนตํางเพศด๎วยซ้ํา ‚เอาลํะๆ รตีอยําเพิ่งฟูมฟาย พี่คิดวํามันต๎องมีทางแก๎ไข ‛ อรุณรดา ปลอบใจน๎องสาวแม๎จะยังรู๎สึกมืดแปดด๎านไปหมดก็ตาม ทันใดนั้นเอง หลํอนก็ ต๎องตกใจที่อยูํๆ อรุณรตีก็วิ่งไปอาเจียนในห๎องน้ํา รํางบางรีบตามไปชํวยลูบหลัง โดยอัตโนมัติ กํอนจะประคองอรุณรตีออกมาอยํางระมัดระวัง ‚รตีตัวรุมๆ นะ พี่วํารตีคงไมํคํอยได๎พักผํอนใชํไหม‛

‚รตีไมํคํอยได๎นอนมาสามคืนแล๎วคํะ เพิ่งกลับมาจากไปถํายโฆษณาที่ ตํางจังหวัด แล๎วพอไปเรียนเมื่อวานก็เจอเดชมาดักรอ... รตีนอนไมํหลับทั้งๆ ที่รตี งํวงนะคะ แตํรตีไมํรู๎จะทํายังไงจริงๆ รตีเครียดไปหมดแล๎ว พี่รดา... ‛ อรุณรตีเริ่ม ที่จะร๎องไห๎อีกครั้ง คนเป็นพี่สาวแท๎ๆ เห็นหน๎าของน๎องซีดเซียวก็เป็นหํวงนัก รีบ พาไปนั่งลงบนเตียง ‚รตีนอนพักกํอนดีกวํา ถ๎าไมํสบายขึ้นมาจะแยํ ไหนจะเรื่องเรียน เรื่องงาน สํวนเรื่องไอ๎เดชนํะ...รตีสบายใจเถอะ พี่จะหายืมเงินจากเพื่อนให๎เอง รตีไมํต๎อง หํวงนะ‛ อรุณรดายิ้มบางๆ ไมํอยากให๎น๎องสาวต๎องคิดมากจนเสียสุขภาพไป มากกวํานี้ หลํอนยกมือขึ้นลูบศีรษะน๎องสาวที่รักดั่งแก๎วตาดวงใจ ‚แล๎วเพื่อนพี่รดามีเงินเหรอคะ ไหนพี่รดาบอกวําพี่ก๎อยเพิ่งเอาเงินไปดาวน๑ รถมาใหมํๆ‛ ‚พี่จะลองยืมญาญําดู ญาญํานําจะมีเงินเก็บอยูํบ๎าง รตีไว๎ใจพี่นะ...พี่ไมํ ปลํอยให๎ไอ๎เดชมันทําอะไรน๎องสาวที่รักของพี่แนํ ‛ อรุณรตีจับมือพี่สาวมากุมไว๎ หยาดน้ําตารื้นคลออีกครั้งด๎วยความซึ้งใจ ‚ขอบคุณนะคะพี่รดา รตีสัญญานะคะวํารตีจะรีบหาเงินมาคืนพี่ญาญํา ไมํทําให๎พี่รดาต๎องเสียเพื่อนนะคะ‛ อรุณรตีเข๎ามากอดพี่สาวไว๎ อรุณรดายกมือ ขึ้นลูบไหลํน๎องเบาๆ กํอนจะจับให๎นอนพักบนเตียงของหลํอนแล๎วหํมผ๎าให๎ พร๎อมสรรพ ‚รตีพักผํอนนะจ๏ะ เย็นๆ คํอยกลับบ๎านก็ได๎ ‛ อรุณรดายิ้ม พอเห็นอรุณรตี ยิ้มตอบบางๆ ก็ลูบศีรษะน๎องสาวอยํางแสนรัก แตํพออีกฝ่ายปิดเปลือกตาลง นอนพักจริงๆ แล๎ว อรุณรดาก็อดที่จะกังวลถึงเรื่องเงินจํานวนมากนั้นไมํได๎

ญาญํา...หรือญาณากร เพื่อนสาวประเภทสองของหลํอนทํางานเป็นเภสัช กรอยูํห๎องจํายยาของโรงพยาบาลวรกานต๑ เงินเดือนคํอนข๎างสูงพอสมควร แตํญาณากรมีภาระทางบ๎านเยอะ ต๎องสํงน๎องสาวเรียนอีกสองคน มารดาก็ป่วย กระเสาะกระแสะ หลํอนจะกล๎าขอยืมเงินจํานวนมากถึงห๎าแสนได๎อยํางไรกัน แตํที่ต๎องรับปากอรุณรตีไปอยํางนั้น เพราะเกรงวําอรุณรตีจะเครียดจนป่วยหนัก ถึงขั้นต๎องสํงโรงพยาบาล ทันใดนั้น ชื่อโรงพยาบาลวรกานต๑ก็ทําให๎นักเขียนสาวฉุกคิดบางอยํางขึ้น ได๎ ‘คนนี้เขาชื่อพี่ปา ชื่อจริงวําพี่ปาฏิหาริย๑ พิชญ๑วรกานต๑ เป็นหมอรักษา โรคหัวใจและทายาทเจ๎าของโรงพยาบาลวรกานต๑ พี่เกื้อเคยเลําให๎ฟังวําบ๎านพี่ ปานี่รวยโคตรๆ ถ๎าจําไมํผิดเหมือนจะติดท็อปเท็นของตระกูลที่ร่ํารวยที่สุดใน เมืองไทยด๎วย’ รํางบางผุดลุกไปหยิบโทรศัพท๑มือถือของตนขึ้นมาดูรูปที่เกือบจะลบทิ้งไป เมื่อครูํ... เพียงแคํหลํอนใช๎วิธีเดียวกับวรเดชบ๎าง เพียงแคํหลํอนนํารูปนี้ไปให๎ ปาฏิหาริย๑ดู เพียงแคํเทํานั้นเงินห๎าแสนสําหรับหลํอนก็อาจไมํใชํเรื่องยากอีก ตํอไป แตํนั่นมันวิธีการของคนใจทรามชัดๆ! ลมหายใจยาวถูกพํนออกจากปลายจมูกเชิดรั้น เปลือกตางามปิดลงนับ หนึ่ง สอง สาม ในใจ พอลืมตาขึ้นอีกครั้ง มองเลขตัวสุดท๎ายของนาฬิกาบน หน๎าจอมือถือเทํานั้น รํางบางก็ถึงกับนิ่งขึงไป เมื่อกี้หลํอนคิดในใจวําถ๎าเป็นเลข คูํให๎ถอยหลัง เป็นเลขคี่ให๎เดินหน๎า ให๎ตายเหอะ!

ผลปรากฏออกมาวําเป็นเลขเก๎า... **************************************************** ‘ผมเสียใจด๎วยนะครับทํานประธาน คุณหมอปา ตอนนี้เราคงทําได๎แคํ รอดูวําน๎องมิคจะไปจากเราเมื่อไร’ ปาฏิหาริย๑ยกมือทั้งสองข๎างขึ้นปิดหน๎า เขานั่งอยูํบนเบาะยาวหน๎า ห๎องไอซียูมาได๎สักพัก นึกไมํถึงเลยวําอยูํๆ จะมีเหตุการณ๑แบบนี้เกิดขึ้นกับลูก ชายวัยเจ็ดขวบของเขา เมื่อวานนี้พอรู๎ขําววําน๎องมิคถูกรถชน ชายหนุํมก็รีบบึ่งรถกลับมากรุงเทพฯ และโทรบอกให๎ดอกเตอร๑ปารเมศ พิชญ๑วรกานต๑ บิดาของเขาซึ่งเป็นประธาน กรรมการบริหารโรงพยาบาลให๎รีบไปดูอาการของน๎องมิคทันที พอเขามาถึงเทํานั้น ปารเมศก็บอกวําน๎องมิคเพิ่งถูกนําตัวเข๎าไปในห๎อง ผําตัด สํวนริสาเลําให๎ฟังวําตอนแรกน๎องมิคกับพี่ตาวลูกชายของริสาเลํนฟุตบอล อยูํด๎วยกันที่สนามหน๎าบ๎าน ริสานั่งดูอยูํด๎วย แตํต๎อมสามีของเธอที่ทํางานอยูํ กระทรวงการคลังฯ โทรมา ริสาก็เลยเดินเข๎าไปรับสายในบ๎าน แล๎วอยูํๆ ก็ได๎ยิน เสียงรถล๎อครูดพื้นถนนดังมาก พอออกมาดูอีกครั้งก็เห็นพี่ตาวนั่งร๎องไห๎จ๎าอยูํ หน๎าประตูรั้ว สํวนน๎องมิคถูกรถชนจนหมดสติไปเดี๋ยวนั้น ริสาจึงรีบนําตัวน๎องมิค มาสํงโรงพยาบาลทันที พี่ตาวบอกกับริสาวําตนกับน๎องมิคทําลูกบอลกระดอนออกไปนอกรั้วโดย ไมํตั้งใจ น๎องมิคเป็นคนวิ่งนําออกไปเก็บ สํวนตนก็ตามไป แตํพอก๎าวเท๎าออก จากประตูรั้วก็เห็นรถแลํนมาชนน๎องมิคตํอหน๎าตํอตา

ทีมแพทย๑ระดมชํวยชีวิตน๎องมิคตลอดคืน กระทั่งเมื่อตอนใกล๎ฟ้าสางนี้เอง หัวหน๎าทีมถึงได๎ออกมาแสดงความเสียใจและขอโทษที่ชํวยชีวิตน๎องมิคเอาไว๎ ไมํได๎ ตอนนี้น๎องมิคนอนอยูํห๎องไอซียู อยูํได๎ด๎วยเครื่องชํวยหายใจเทํานั้น แพทย๑ ที่ทําการผําตัดวิเคราะห๑วําน๎องมิคนําจะอยูํได๎อีกไมํเกินสองวัน หรือตํอให๎มี ปาฏิหาริย๑ก็คงเป็นได๎แคํเจ๎าชายนิทรา ‚ทําใจเถอะนะ ปา คิดเสียวําน๎องมิคทําบุญกับเรามาแคํนี้ ‛ มือใหญํที่เต็ม ไปด๎วยริ้วรอยแหํงวัยชราวางลงบนบําของปาฏิหาริย๑ ตบเบาๆ สองสามครั้งใน เชิงปลอบโยน ปาฏิหาริย๑เองก็อยากทําให๎ได๎อยํางที่บิดาพูด แตํความรู๎สึกในยามนี้ เหมือนมีใครเอามีดมากรีดหน๎าอกของเขาแล๎วควักหัวใจออกไปกระนั้น ห๎าปี กํอนเขาต๎องสูญเสียภรรยาไปคนหนึ่งแล๎ว ตอนนี้ยังต๎องมาเสียลูกชายคนเดียว ไปอีก ‘พํอปาคับ เมื่อไรแมํรดาของน๎องมิคจะกลับบ๎านเสียทีคับ น๎องมิคอยาก เจอแมํรดา แมํรดาตัวจริงสวยเหมือนในรูปหรือเปลําคับ ’ กระบอกตาของปาฏิหาริย๑ร๎อนผําว เมื่อนึกถึงการรอคอยของลูกรัก ตอนที่ พิมพ๑รดาหายสาบสูญไปนั้น น๎องมิคยังอายุไมํถึงสองขวบด๎วยซ้ํา ยังเตาะแตะไมํ รู๎เรื่องอะไร แตํพอน๎องมิคเริ่มเข๎าโรงเรียน เห็นเด็กคนอื่นๆ มีแมํ เห็นบ๎านของริสา อยูํกันพร๎อมหน๎าพร๎อมตา น๎องมิคก็ถามหาแมํของตัวเองที่มีเพียงรูปถํายตั้งอยูํ ตามมุมตํางๆ ของบ๎าน ‘แมํรดาทํางานอยูํตํางจังหวัด งานของแมํรดายุํงมากก็เลยยังกลับมาหา น๎องมิคไมํได๎ แตํแมํรดารักและคิดถึงน๎องมิคมากๆ เวลาที่แมํรดาโทรหาพํอปา แมํรดาถามถึงน๎องมิคทุกครั้งเลยนะครับ ’

นั่นเป็นคําพูดที่เขาปลอบใจลูกน๎อยเสมอๆ โชคดีน๎องมิคเป็นเด็กรําเริง สดใสจึงไมํได๎ร๎องไห๎งอแงที่แมํไมํมีเวลาให๎ เพียงแตํยังรอคอยอยํางมีความหวัง เชํนเดียวกันกับเขาวําสักวันหนึ่งแมํจะกลับมาหา ‘งั้นถ๎าแมํรดากลับมาเมื่อไร น๎องมิคจะกอดแมํรดาแนํนๆ นะคับ แมํรดาจะ ได๎หายคิดถึงน๎องมิค ’ คิดแล๎วน้ําตาของลูกผู๎ชายก็พานจะไหล ตอนนี้น๎องมิคไมํมีโอกาสได๎เจอ หน๎าหรือกอดพิมพ๑รดาด๎วยซ้ํา อีกแคํไมํถึงสองวัน ลมหายใจของน๎องมิคก็จะต๎อง ถูกมัจจุราชพรากเอาไป ได๎โปรดเถอะ สวรรค๑... มือทั้งสองข๎างของปาฏิหาริย๑ที่ปิดหน๎าอยูํตอนแรก ลูบเข๎าหากันจนคล๎ายกําลังประนมมือกดแนบจมูกและริมฝีปาก ดวงตาคูํคม แดงก่ําจากการร๎องไห๎ที่เพิ่งสิ้นสุดลงไมํนาน เวลานี้ปาฏิหาริย๑อดไมํได๎ที่จะ ภาวนาลึกๆ วําถ๎าสวรรค๑ยังเห็นใจเขาอยูํบ๎างก็ชํวยสร๎างปาฏิหาริย๑ให๎กับลูกชาย ของเขาที เสียงฝีเท๎าใครคนหนึ่งดังขึ้นเรื่อยๆ จากทางเดินซ๎ายมือของปาฏิหาริย๑ เขา ไมํได๎สนใจที่จะหันหน๎าไปมองด๎วยซ้ํา กระทั่งเสียงฝีเท๎านั้นหยุดลง แทนที่ด๎วย เสียงหวานๆ ซึ่งราบเรียบจริงจัง ‚คุณหมอปาคะ รดาขอคุยอะไรด๎วยสักสิบนาทีได๎ไหมคะ‛ รดา! ปาฏิหาริย๑หันขวับไปหารํางบางในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนห๎าสํวนกับ รองเท๎าผ๎าใบที่ยืนหํางออกไปประมาณหนึ่งเมตร ไมํใชํพิมพ๑รดา... ใบหน๎าเรียวรวบผมเป็นหางม๎านั้น แม๎จะไมํได๎แตํงแต๎ม ด๎วยเครื่องสําอางจนงามพริ้งเหมือนอยํางเมื่อคืนวาน เขาก็พอจําได๎ลางๆ วําเธอ คือใคร...

บทที่ 3 นางมารร้าย ประตูห๎องประชุมเล็กๆ ติดกับห๎องการเงินในชั้นลํางของโรงพยาบาล ถูกผลักเข๎ามา ตามด๎วยรํางสูงที่ยังอยูํในชุดสบายๆ และอรุณรดา หญิงสาวซึ่ง มาถามหาเขาจากเคาน๑เตอร๑ประชาสัมพันธ๑ด๎านหน๎า และได๎รับคําตอบวําเขา นําจะอยูํแถวๆ ห๎องไอซียู เมื่อประตูปิดลงช๎าๆ ตามระบบกลไกอัตโนมัติ ภายในห๎องที่มีโต๏ะ ประชุมและเก๎าอี้ราวสิบกวําตัวก็เงียบจากเสียงวุํนวายของคน ภายนอก ‚คุณคงจะคุยเรื่องคืนกํอนใชํไหม‛ ปาฏิหาริย๑ผายมือเชิญหลํอนนั่งลงที่ เก๎าอี้ตัวหนึ่ง สํวนเขากําลังเลื่อนเก๎าอี้หัวโต๏ะที่อยูํติดกันนั้นเพื่อนั่งลงเชํนกัน ‚คํะ‛ อรุณรดาตอบรับหลังจากที่นั่งลงแล๎ว ‚ผมเองก็อยากจะคุยเรื่องนี้กับคุณเหมือนกัน คุณมาก็ดีแล๎ว... ‛ ปาฏิหาริย๑ เว๎นจังหวะเล็กน๎อยเพื่อตรึกตรองคําพูดตัวเองให๎รอบคอบ ‚ผมอยากจะขอโทษ คุณ เรื่องที่ผมอาจจะ...เผลอทําอะไรลํวงเกินคุณไปบ๎าง แตํผมไมํได๎ตั้งใจจริงๆ คุณอรุณรดา ผมเมามาก หวังวําคุณจะไมํถือสา แตํถ๎าคุณมีอะไรไมํสบายใจก็ ถามผมตรงๆ ได๎นะ ผมยินดีชี้แจง‛ ‚คุณหมอไมํจําเป็นต๎องชี้แจงหรอกคํะ เพราะอะไรๆ มันก็ชัดเจนมากพอ อยูํแล๎ว สํวนที่รดามาหาคุณหมอถึงนี่... ‛ หญิงสาวไมํอยากอ๎อมค๎อมให๎เสียเวลา สูดลมหายใจเข๎าลึกๆ กํอนตัดสินใจเอํยสิ่งที่อยูํในใจออกไปอยํางกล๎าหาญ ‚รดาต๎องการความรับผิดชอบคํะ !‛

‚อะไรนะ!?‛ ย๎อนถามอยํางนึกไมํถึง อรุณรดาเองก็เตรียมตัวตั้งรับกับ สถานการณ๑เหลํานี้มาจากบ๎านแล๎ว เขาคงไมํมีทางยอมรับผิดชอบหลํอนงํายๆ แนํ ในเมื่อเขาไมํได๎ทําอะไรมากไปกวําที่มองเห็นจากภายนอกในเช๎าวันนั้น ‚รดาเสียหายนี่คะ...‛ หลํอนพยายามบังคับเสียงให๎สั่นเครือ ยกมือที่ ถือกระดาษทิชชูซึ่งป้ายยาหมํองเตรียมพร๎อมมาแล๎วขึ้นซับใต๎ตาเบาๆ เทํานั้น แหละอาการแสบร๎อนก็ทําให๎น้ําใสๆ วาววามขึ้นทันตาเห็น ‚ตั้งแตํเกิดมาสามสิบ ปี... รดาไมํเคยให๎ผู๎ชายแตะเนื้อต๎องตัวเลยสักนิดเดียว แตํอยูํๆ ก็ต๎องมาถูกคุณ หมอเจาะไขํแดงไปกิน คุณหมอจะให๎รดาทําใจได๎ยังไง ฮือ....‛ ‚ผมวําคุณกําลังเข๎าใจผิดแล๎วนะ คืนนั้นผมไมํได๎ทําอะไรอยํางที่คุณ คิด ผมเมาหลับไปกํอน‛ ‚นึกแล๎ววําคุณหมอต๎องพูดแบบนี้ ‛ อรุณรดาแกล๎งทําทีโมโห ลุกขึ้น ทุบโต๏ะโดยเผลอวางกระดาษทิชชูทิ้งไว๎ ไมํทันได๎เอะใจวําคราบเหลืองอํอนๆ ของ ยาหมํองนั้นติดอยูํตามกระดาษ ปาฏิหาริย๑ซึ่งนั่งอยูํหัวโต๏ะบังเอิญเห็นมันเข๎า เขา เงยหน๎าขึ้นมองหลํอนอยํางนึกไมํถึง ‚คุณหมอคิดวํารดาโงํมากใชํไหมคะถึงได๎มาโกหกกันหน๎าด๎านๆ แบบ นี้‛ ดูเหมือนเจ๎าหลํอนจะไมํรู๎ตัวเลยวํานั่นเป็นประโยคที่ควรถามตัวเอง มากกวํา ‚รดาเป็นผู๎หญิงนะคะ ครั้งแรกของตัวเองจะไมํรู๎ได๎ยังไง ถึงรดาจะเมาแคํ ไหน รดาก็รู๎... เวลาเข๎าห๎องน้ําปลดเบาแตํละที มันทรมานอยํางกับถูกทิงเจอร๑ ราดแผลสดๆ ฮือ... ‛ อรุณรดาเบะปากร๎องไห๎ พูดตามที่อํานมาจากบทความใน อินเตอร๑เน็ตเป๊ะ

‚คุณหมอโจ๏ะพรึ่มพรึ่มรดาไปแล๎ว คุณหมอก็ควรจะมีความเป็น สุภาพบุรุษ รับผิดชอบในการกระทําของตัวเองสิคะ รดาไมํได๎ต๎องการอะไรมาก เลย...‛ ปาฏิหาริย๑อดนึกชื่นชมในการแสดงอันแนบเนียนนั้นไมํได๎ หากเขาไมํได๎ กําลังเสียใจเรื่องน๎องมิค บางทีเขาอาจจะหัวเราะออกมากับศัพท๑แปลกๆ พิลึกพิ ลั่นเหลํานั้น อาวุธของเขาไมํใชํมีดใชํพร๎าเสียหนํอย โดนเข๎าไปแล๎วถึงได๎บอกวํา ปลดเบาแตํละทีแสบปานทิงเจอร๑ราดแผลสดๆ ถ๎าเดาไมํผิดนักแมํคุณคงอํานมา จากกระทู๎เพศสัมพันธ๑ในอินเตอร๑เน็ตโดยแท๎ ‚ห๎าแสนเทํานั้นเอง‛ หญิงสาวยกมือขึ้นกางห๎านิ้วตรงหน๎าเขา กะพริบตาปริบๆ เหมือนกําลัง เสียใจอยํางสุดแสน แตํเขาวําหลํอนกําลังแสบตาอยํางรุนแรงเพราะยาหมํองที่ ป้ายไปเต็มๆ มากกวํา ‚ผมไมํตลกนะคุณรดา‛ ปาฏิหาริย๑ขยับลุกขึ้นยืนอีกครั้ง นึกไมํถึงเลยวํา เพื่อนของน๎องก๎อยจะมีนิสัยเหมือนพวกสิบแปดมงกุฎชอบต๎มตุ๐นชาวบ๎าน เห็นที วําเสร็จเรื่องงานศพน๎องมิค เขาคงต๎องรีบบอกเกื้อกูลเกี่ยวกับพฤติกรรมแยํๆ ของผู๎หญิงคนนี้ ให๎เกื้อกูลคอยเตือนน๎องสาวอีกทีวําควรอยูํหํางๆ แมํนี่เข๎าไว๎ ‚ผมวําคุณรู๎ดีอยูํแกํใจเรื่องความสัมพันธ๑คืนนั้นของเรา แตํถ๎าคุณอยากได๎ ความรับผิดชอบจริงๆ ผมคิดวําแคํนั้น ห๎าพันก็เหลือเฟือ ‛ เทํานั้นแหละ แมํสาวสิบแปดมงกุฎก็หน๎าตึง ‚นี่คุณหมอกําลังดูถูกรดา เหมือนวํารดาเป็นพวกผู๎หญิงขายบริการ!‛

‚ผมยังไมํได๎พูดสักคําวําคุณเป็นผู๎หญิงขายบริการ คุณเองตํางหากที่เป็น ฝ่ายมาเรียกร๎องให๎ผมรับผิดชอบ และในเมื่อผมไมํได๎โจ๏ะพรึ่มพรึ่มคุณ ทําไมผม จะต๎องรับผิดชอบคุณมากมายขนาดนั้นด๎วย‛ ‚แตํถ๎าคุณหมอไมํได๎โจ๏ะพรึ่มพรึ่ม แล๎วรอยพวกนี้มันจะมาจากไหนลํะคะ ‛ อรุณรดาลงทุนดึงคอเสื้อยืดให๎ต่ําลงเล็กน๎อย เผยให๎เห็นรอยคิสมาร๑กที่เขาทําไว๎ บริเวณเนินอกชํวงบนสองสามรอย ปาฏิหาริย๑ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ ดูเหมือนวํารอยพวกนั้นมันจะไลํๆ ต่ําลงไป มากกวําที่เห็น แตํอรุณรดาไมํได๎เปิดให๎ดูรอยที่อยูํต่ํากวํานั้น เพราะเขาคงได๎เห็น อยํางอื่นที่ไมํสมควรจะเห็นด๎วย แม๎วําเมื่อคืนวานจะแอบเห็นไปแล๎วในความมืด สลัวๆ นั้นก็ตาม ปาฏิหาริย๑ไมํแปลกใจนักที่เห็นหลักฐานความใกล๎ชิดดังกลําว สมัยที่ พิมพ๑รดากับเขาแตํงงานกันใหมํๆ นั้น เขามักจะแกล๎งทําคิสมาร๑กไว๎บนตัวเธอ เสมอๆ เพราะมันทําให๎เขารู๎สึกเหมือนเขาได๎อยูํกับเธอตลอดเวลา ‚แตํนั่นก็ไมํได๎หมายความวําผมจะทําอะไรคุณมากกวําที่คุณเห็น ‛ ‚ผู๎ร๎ายปากแข็ง ทําขนาดนี้แล๎วยังไมํยอมรับอีก คนไมํมีความ รับผิดชอบ รดาจะประจานคุณให๎ทั่วโรงพยาบาลเลย‛ หญิงสาวแกล๎งทําทีจะ เดินไปดึงประตูให๎เปิดออก แตํชายหนุํมก็คว๎าต๎นแขนของหลํอนให๎หันกลับมา เสียกํอน ‚หยุดเลํนละครเสียทีเถอะ คิดหรือวําประจานผมแล๎วใครเขาจะเชื่อ คุณ‛ ‚หลักฐานชัดเจนขนาดนี้แล๎ว ใครจะไมํเชื่อรดาลํะ คุณหมอนั่นแหละ เตรียมตัวลาออกจากงานได๎เลย!‛

‚งั้นเราไปพิสูจน๑ด๎วยกันดีไหม‛ สายตาคมกล๎าคูํนั้นทําเอาหัวใจดวงน๎อยๆ เต๎นระทึก อรุณรดารู๎สึกกลัวเขา ขึ้นมาชอบกล ริมฝีปากเรียวงามสั่นระริก นึกอยากจะพูดก็พูดไมํออก หลํอน พยายามออกแรงดึงและสะบัดแขนตัวเองจนพ๎นจากการเกาะกุม เท๎าน๎อยๆ ขยับ พารํางแบบบางนั้นถอยหํางออกไปราวหนึ่งเมตร ยิ่งเห็นเขาเดินใกล๎เข๎ามา อรุณรดาก็ยิ่งถอยหนีจนแผํนหลังแนบชิดผนังด๎านในสุด ‚คุณหมอจะทําอะไรรดา พิสูจน๑อะไร ‛ ละล่ําละลักเอํยออกไป เมื่อรํางสูง เดินมาหยุดตรงหน๎า แล๎วพออรุณรดายกมือขึ้นผลักไสเทํานั้น มือหนาก็จับมือ ของหลํอนตรึงไว๎กับผนังห๎อง ดวงตาของทั้งสองประสาน ‚ผมก็จะพิสูจน๑ด๎วยการ...‛ ยิ่งเห็นเขาก๎มหน๎าต่ําลงเรื่อยๆ ลมหายใจเป่ารดเหนือริมฝีปากของหลํอน แตํแววตาวาวโรจน๑ดุดัน หัวใจก็ยิ่งเต๎นระทึกราวกับจะคลั่ง ‚พาคุณไปให๎เพื่อนผมชํวยตรวจหารํองรอยการเสียตัว ‛ ดวงตาของอรุณรดาเบิกกว๎าง กํอนที่ชายหนุํมจะยกมือขึ้นเช็ดอะไร บางอยํางใต๎ตาของหลํอน พอเขาเอามือหํางออกไปสํารวจดูเทํานั้น หัวใจดวง น๎อยๆ ก็แทบจะหายวาบไปกับตาตุํม คราบยาหมํอง! ‚ไปติดอยูํตอนไหนนะ‛ ชายหนุํมยิ้มเย็นยะเยือกจนอีกฝ่ายหนึ่งหนาวลึก ไปถึงขั้วหัวใจ ทําอะไรไมํได๎นอกจากเอํอๆ อําๆ หาทางแก๎ตัวไปตามเรื่อง ‚นะ...นั่นสิ มันมาจากไหนกันนะ‛ เทํานั้นแหละ ชายหนุํมก็ยกมืออีกข๎างหนึ่งขึ้นแทนคําตอบ อรุณรดานึกไมํ ถึงเลยวําเขาจะกํากระดาษทิชชูของหลํอนเอาไว๎ ริมฝีปากเรียวงามเผยอสั่นระริก

คราวนี้ไมํรู๎จะแก๎ตัวยังไง รีบคว๎ากระดาษเปื้อนยาหมํองมาไพลํเอาไว๎ด๎านหลัง ทันที ‚ไมํนําทาอายแชโดวสีเหลืองเลย เลอะเทอะนําอายจริงๆ แตํจะวําไปอาย แชโดวยี่ห๎อนี้ไมํได๎เรื่องเลยนะคะ เช็ดน้ําตาทีเดียวหลุดติดออกมาหมด‛ ‚นั่นสิ‛ เขาแกล๎งเออออไปกับหลํอนด๎วย รอยยิ้มเย็นๆ นั้นเป็นคําตอบได๎ดี วําหลํอนแคํอ๎าปากเขาก็เห็นไปถึงตับไตไส๎พุง ‚บริษัทนําจะถูกสั่งปิดไปเลย เพราะวําผสมด๎วยสารหอมระเหยที่ใช๎ทํายาหมํองทําให๎ระคายเคืองตํอดวงตา ‛ ‚นี!่ คุณหมออยํามาเปลี่ยนเรื่องดีกวํานะคะ คุณหมอจะไมํรับผิดชอบรดา ใชํไหม‛ อรุณรดายกมือขึ้นชี้หน๎าของเขาที่อยูํหํางจากหลํอนไมํมาก หมายใจจะ เปลี่ยนเรื่องไปกํอน แตํสายตาคมกริบที่หลุบลงมองมือของหลํอนนิ่งๆ ก็ทําให๎ใน หัวใจดวงน๎อยรู๎สึกประหวั่นอยํางเสียมิได๎ ‚งั้นเราก็คงต๎องไปพิสูจน๑หลักฐาน‛ ชายหนุํมคว๎ามือของหลํอนให๎เดินตาม ไปทางประตูห๎อง มือบางอีกข๎างพยายามจับมือของเขาเอาไว๎ สองเท๎าไมํยอม ก๎าวตาม พยายามเหนี่ยวรั้งทุกวิถีทาง ‚เดี๋ยวๆๆ คุณหมอคะ รดาวําเราคุยกันดีๆ ดีกวํานะคะ‛ ปาฏิหาริย๑หยุดบังคับรํางแบบบางให๎เดินตาม หันกลับมาหากับหญิงสาว อีกครั้งด๎วยสีหน๎าเรียบตึง ‚จะคุยอะไรอีก ก็อยากได๎คําเสียหายนักไมํใชํเหรอ ถ๎าอยากได๎ก็ต๎องให๎ผม ตรวจหาหลักฐานวําผมได๎ทําอะไรคุณจริงๆ หรือเปลํา ผมไมํยอมจํายคําโงํให๎คุณ ถึงห๎าแสนฟรีๆ หรอกนะ หรือวําคุณกลัว ?‛

‚ฉันไมํได๎กลัว‛ อรุณรดาอึกอักแตํก็โพลํงออกมาอยํางมั่นใจ หลํอนเชิดคาง ขึ้นเล็กน๎อยเพื่อที่จะประสานสายตากับเขาอยํางแนํวแนํ ‚แตํฉันเป็นผู๎หญิง อยูํ ดีๆ จะให๎ฉันไปเปิดของตัวเองให๎คนอื่นดู ฉันทําไมํได๎ ‛ ‚หมอผู๎หญิงจะเป็นไรไป‛ ‚ถึงอยํางนั้นก็เถอะ ฉัน ไมํ ตรวจ!‛ ‚งั้นเราก็ไมํมีอะไรต๎องคุยกันอีก สํวนถ๎าคุณอยากจะเอาเรื่องผม...ก็เชิญไป แจ๎งความมากํอนแล๎วกัน ผมไมํมีเวลามาคุยเรื่องไร๎สาระกับคุณนานนัก ผมขอ ตัว‛ เสียงเรียบๆ ที่เอํยออกมาอยํางไร๎เยื่อใยนั้นทําเอาหญิงสาวถึงกับยืนนิ่ง กะพริบตาปริบๆ บอกกับตนเองวําจะปลํอยให๎คุณหมอจากไปตอนนี้ไมํได๎เป็น อันขาด พอเห็นมือหนากําลังจะดึงประตูพารํางสงํางามออกไปเทํานั้น อรุณรดา ก็รีบสาวเท๎าไปคว๎าแขนชายหนุํมให๎กลับเข๎ามา แล๎วใช๎แผํนหลังดันประตูห๎องให๎ ปิดลงทันที ‚คุณหมอแนํใจเหรอคะวําจะไมํรับผิดชอบรดา‛ ‚กรุณาหลีกทางให๎ผม‛ สายตาเรียบนิ่งที่แฝงไว๎ด๎วยความดุดันนั้นทําเอาหญิงสาวใจฝ่อ แตํมาถึง ขั้นนี้แล๎ว เป็นไงเป็นกัน ! หลํอนก๎มหน๎าลงเปิดกระเป๋าสะพายข๎าง หยิบกระดาษ เอสี่แผํนหนึ่งออกมากางตรงหน๎าเขา พอปาฏิหาริย๑เห็นรูปตัวเองนอนหลับสนิท บนเตียง โดยมีผ๎าหํมผืนหนาปกคลุมหน๎าขาทวําอาวุธลับลุกขึ้นมารอสูดอากาศ บริสุทธิ์ยามเช๎าเทํานั้น ดวงตาของเขาก็เบิกกว๎าง หูแดงขึ้นมาอยํางเห็นได๎ชัด อรุณรดาไมํอยากทําแบบนี้จริงๆ แตํในเมื่อมันเป็นทางเลือกสุดท๎ายที่จะได๎ เงินห๎าแสนไปชํวยอรุณรตี หลํอนก็คงต๎องยอมเป็นนางมารร๎าย

‚ถ๎าหากคุณหมอไมํยอมรับผิดชอบตามที่รดาเสนอ รดาจะปริ้นท๑รูปนี้ทํา ใบปลิวแจกให๎ทั่วโรงพยาบาล‛ พูดออกไปแล๎วก็ใจเต๎นระทึกราวกับจะคลั่ง สายตาวาวโรจน๑ของเขาในยามนี้ไมํตํางอะไรจากสายตาของมัจจุราชในขุมนรก บางทีเขาอาจจะโกรธจนบีบคอหลํอนให๎ตายในห๎องนี้ก็ได๎ พระพุทธ! พระธรรม! พระสงฆ๑! ถึงกับร๎องหาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย แล๎วกลืนน้ําลายลงคอเอื๊อก ปลอบใจ ตัวเองลึกๆ วําไมํได๎ทําผิดเสียหนํอย ในเมื่อปาฏิหาริย๑คิดฉวยโอกาสลวนลาม หลํอนจริงๆ เพียงแตํสวรรค๑ไมํเข๎าข๎าง เขาก็เลยเมาหลับไปกํอนที่จะลงมือ ไมํรู๎วํานานแคํไหนที่ความเงียบปกคลุมทุกสรรพสิ่งภายในห๎องนี้ อรุณรดา รู๎สึกเหมือนอุณหภูมิภายในห๎องเย็นจัดทั้งที่ไมํมีใครทําอะไรกับเครื่องปรับอากาศ รํางบางยืนนิ่งแข็งราวกับถูกสตัฟฟ์ ทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะสายตาเย็นเยียบของ เขาคนเดียว ‚ได๎‛ เสียงเย็นๆ ที่ตอบตกลงออกมานั้นทําเอาหญิงสาวกะพริบตาปริบ นึกไมํ นึกวําเขาจะยอมหลํอนงํายๆ โดยไมํตํอวําตํอขานเลยสักกระผีก ‚ผมจะให๎เงินคุณห๎าแสนตามที่คุณเสนอ แตํคุณต๎องมีอะไรบางอยํางเป็น ข๎อแลกเปลี่ยน‛ ใบหน๎าหลํอเหลาราวเทพบุตรที่ก๎มลงมาใกล๎ๆ พร๎อมแววตาคมกริบนั้นทํา เอาหัวใจที่เพิ่งจะสงบนิ่งไปหยกๆ เริ่มเต๎นระรัวขึ้นมาใหมํ เขาคงไมํได๎คิดจะให๎หลํอนถวายพรหมจรรย๑ให๎เขาจริงๆ หรอกนะ! ‚คุณต๎องเป็นแมํให๎ลูกของผม‛

อรุณรดาได๎แตํลืมตา อ๎าปากค๎าง หัวใจหายวาบราวกับวิญญาณถูก กระชากเอาไปจากรํางกาย **************************************************** กลิ่นยาฆําเชื้ออํอนๆ ที่ลอยมาแตะจมูกทําให๎หญิงสาวที่ยืนมอง ตัวเองอยูํหน๎ากระจกเงาบานสูงอดคิดไมํได๎วําทําเรื่องชั่วช๎าอยํางนั้นลงไปได๎ อยํางไร หลํอนแบล็กเมล๑เขา ทั้งๆ ที่เขากําลังประสบปัญหาซึ่งหนักหนาไมํน๎อย ไปกวําปัญหาของหลํอน เผลอๆ อาจรุนแรงกวําเสียด๎วยซ้ํา ‘ลูกชายของผมประสบอุบัติเหตุรถชน ตอนนี้เขาอยูํได๎ด๎วยเครื่องชํวย หายใจเทํานั้น คิดวําอีกสองวันเขาก็นําจะไปแล๎ว ’ นึกถึงคําพูดที่ชายหนุํมบอกหลํอนในห๎องตอนนั้นก็ยังเศร๎าสลดไปกับ เหตุการณ๑ที่เขาเลําครําวๆ ให๎ฟังไมํหาย ปาฏิหาริย๑ปลํอยมือของหลํอน และหัน หลังเดินกลับเข๎าไปหยุดตรงหัวโต๏ะ ‘เขาหวังอยากเจอแมํมาตลอด แตํแมํของเขาหายสาบสูญไปตั้งแตํ เมื่อห๎าปีกํอน ในฐานะที่ผมเป็นพํอของเขา...กํอนที่เขาจะจากไป ผมอยากให๎เขา สมหวังสักครั้ง’ ‘แตํ...แตํ...’ อรุณรดาอึกอัก รู๎สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอยํางขัดแย๎งอยูํ ข๎างใน แตํไมํสามารถเรียบเรียงออกมาเป็นคําถามได๎ ‘คุณไมํต๎องกังวล น๎องมิคไมํเคยเจอแมํมากํอน กํอนที่รดาจะหาย สาบสูญไป น๎องมิคยังเล็กมาก ผมคิดวําเขาคงจําอะไรไมํได๎ ’ ชายหนุํมหัน กลับมาอธิบายราวกับมานั่งอยูํในหัวใจของหลํอนก็ไมํปาน

‘รดา?’ ‘ใชํ ภรรยาผมชื่อเดียวกับคุณ ชื่อจริงวําพิมพ๑รดา’ อรุณรดายืนนิ่ง ตัวชา... ‘ผมอยากให๎คุณแสดงละครเป็นแมํของน๎องมิค ไปจับมือเขา แล๎วพูด อะไรก็ได๎ ที่ทําให๎เขารู๎สึกวําแมํไมํได๎ทอดทิ้งเขาไปไหน ผมอยากให๎เขาหลับ สบาย’ หลํอนสั่นศีรษะไปมาช๎าๆ เป็นความนัยถึงการปฏิเสธ ‘ฉัน...ฉันทําไมํได๎หรอก’ ‘ได๎สิ คุณทําได๎’ ‘ฉันไมํใชํแมํของเขา ฉันจะแสดงความรักที่มีตํอเขาได๎ยังไง ความรัก มันต๎องออกมาจากหัวใจนะคะคุณหมอ มันถึงจะซาบซึ้ง ’ ‘คุณตีบทแตกกระจายอยูํแล๎ว ผมเชื่อมือ ’ รอยยิ้มเหยียดๆ และสายตาที่ผินไปอีกทางนั้นทําให๎หญิงสาวเม๎มริม ฝีปากเข๎าหากันแนํน อดคิดไมํได๎วําตาหมอเทวดานี่ปากร๎ายเสียจริง ขนาดเสียใจ เรื่องลูกอยูํแท๎ๆ ยังมีแกํใจมาแขวะคนรอบข๎างอีก ‘ฉันไมํยักรู๎มากํอนวํานี่คือคําพูดของคนที่กําลังขอร๎องให๎ชํวย’ ‘เปลํา...’ เขาหันกลับมาอีกครั้ง เลิกคิ้วขึ้น ย๎อนถามหน๎าตาย ‘ผม กําลังจ๎างคุณ แตํถ๎าคุณไมํอยากได๎เงินห๎าแสนก็ไมํเป็นไร ผมจะได๎ไปจ๎างคนอื่น ’ ปาฏิหาริย๑ทําทําจะเดินออกไปจากห๎อง อรุณรดาก็เบิกตาโพลง ขยับ ริมฝีปากตอบออกไปไวกวําความคิด ‘ฉันจะเป็นแมํของเขาคํะ!’

เทํานั้นแหละ ปาฏิหาริย๑ก็พาหลํอนมาที่ห๎องไอซียู หญิงสาวระบาย ลมหายใจอยํางหนักอก ถ๎ารู๎มากํอนวําลูกชายของเขากําลังจะตาย หลํอนคงไมํ ใจกล๎าหน๎าด๎านไปแบล็กเมล๑เขาเรื่องที่บังกะโลริมน้ําในกาญจนบุรีแนํ แตํไหนๆ ก็เดินหน๎ามาไกลจนถอยหลับไปไมํทันแล๎ว อีกทั้งตอนนี้หลํอนก็รับจ๎างทํางาน แลกเงิน ไมํได๎รับเงินจากเขาด๎วยวิธีสกปรกอีก หลํอนควรจะทําใจให๎สบาย อรุณรดาถอดกระเป๋าสะพายข๎างสีน้ําตาลเข๎มมาวางไว๎บนโต๏ะเล็กๆ กํอนจะหยิบชุดคลุมสีเขียวที่ผํานการฆําเชื้อมาแล๎วเพื่อสวมไว๎ด๎านนอก ผูกสาย คาดเอวเสร็จสรรพ รํางบางก็รูดมํานออกมาจากห๎องสี่เหลี่ยมแคบๆ นั้น ปาฏิหาริย๑ยืนรออยูํด๎านนอก เขาเปลี่ยนชุดเสร็จกํอนหลํอนเสียอีก ‚พร๎อมหรือยัง‛ อรุณรดาพยักหน๎า ชายหนุํมจึงเดินนําไปเปิดประตูกระจกแบบบาน เลื่อนซึ่งปิดเอาไว๎สําหรับคนไข๎ไอซียูของโรงพยาบาล และมีอยูํเพียงเตียงเดียว ความสงสารคํอยๆ เกาะกุมหัวใจหญิงสาวตั้งแตํแรกเห็น เด็กชาย อายุเพียงแคํเจ็ดขวบเทํานั้น แตํกลับต๎องมีชีวิตอยูํภายใต๎เครื่องชํวยหายใจ รอบ กายเต็มไปด๎วยอุปกรณ๑ทางการแพทย๑มากมาย มีสายอะไรก็ไมํรู๎ระโยงรยางค๑กับ รํางกายเยอะแยะไปหมด แม๎หลํอนจะไมํเคยมีลูก ไมํเคยรู๎วําความรู๎สึกของการที่ ต๎องสูญเสียลูกไปมันเจ็บปวดแคํไหน แตํตอนที่หลํอนสูญเสียแมํไปมันเจ็บเจียน จะขาดใจเลยทีเดียว ‚น๎องมิคครับ...น๎องมิคได๎ยินที่พํอปาพูดหรือเปลําครับ วันนี้พํอปาพา แมํรดามาเยี่ยมน๎องมิคด๎วยนะครับ ‛ ปาฏิหาริย๑ก๎มลงไปคุยกับลูกชายของเขาที่ นอนหลับตาสนิทอยูํบนเตียง แม๎เขาจะไมํได๎ร๎องไห๎ น้ําเสียงและสายตาที่มองลูก น๎อยก็ทําให๎หลํอนสัมผัสได๎ถึงความรักและเสียใจของเขา

อรุณรดาเดินไปยืนอยูํอีกข๎างหนึ่งของเตียงน๎องมิค จับมือน๎องมิค ขึ้นมาเบาๆ เพราะกลัววําน๎องจะเจ็บ ลําพังแคํเห็นสายอะไรตํอมิอะไรทั้งเจาะทั้ง ติดอยูํตามรํางกายของน๎อง หลํอนก็รู๎สึกวําน๎องคงเจ็บมากแล๎ว ไหนจะแผล ผําตัดที่ศีรษะซึ่งถูกโกนผมจนโล๎นเตียนนั่นอีก ‚น๎องมิค...นี่แมํรดาเองนะ น๎องมิคได๎ยินเสียงแมํรดาหรือเปลํา ห๎าปีที่ เราไมํได๎เจอกัน แมํรดาคิดถึงน๎องมิคมากๆ เลยรู๎ไหม พํอปาบอกวํา...น๎องมิคก็ คิดถึงแมํรดาเหมือนกัน ถ๎าน๎องมิคยังได๎ยินที่แมํรดาพูด น๎องมิคก็ต๎องเข๎มแข็งให๎ มากๆ อยูํกับพํอปาและแมํรดาตํอไปนานๆ นะคับ ‛ ทั้งๆ ที่รู๎วําน๎องมิคจะมีชีวิตตํอไปได๎อีกไมํเกินสองวัน แตํอรุณรดาก็ไมํรู๎วํา ทําไมถึงยังจะพูดในสิ่งที่เป็นไปไมํได๎ หลํอนรู๎แคํวําน๎องมิคอายุยังน๎อย เขาควรจะ ได๎เรียนหนังสือ ได๎เที่ยวเลํนกับเพื่อน ได๎ทําอะไรเหมือนที่เด็กๆ คนอื่นได๎ทํากัน ที่สําคัญ...เขาควรจะได๎เจอแมํของเขาจริงๆ ‚พํอปารักน๎องมิคมากรู๎ไหมคับ ถ๎าน๎องมิคทิ้งพํอปาไปตอนนี้ พํอปาคง เสียใจมากๆ แล๎วน๎องมิคก็จะไมํได๎เจอแมํรดาด๎วยนะ ไหนพํอปาบอกวํา...น๎อง มิคอยากเจอแมํรดาไมํใชํเหรอ‛ คิดแล๎วหญิงสาวก็อดที่จะร๎อนๆ ที่กระบอกตา ไมํได๎ ความรู๎สึกในตอนนี้มันเหมือนกําลังเห็นชีวิตของเด็กคนหนึ่งกําลังจะสิ้นสุด ลงทั้งๆ ที่เขายังอยากทําอะไรอีกมากมาย ‚ถ๎าน๎องมิคยังอยากเจอแมํรดา น๎องมิคก็ต๎องอยูํกับพํอปาไปนานๆ ‛ เสียง ของหลํอนเริ่มสั่น น้ําตารินหลํนออกมาโดยไมํตั้งใจ ‚แล๎วถ๎าน๎องมิคตื่นขึ้นมา... แมํรดาสัญญาวําตํอจากนี้จะไมํทิ้งน๎องมิคให๎อยูํกับพํอปาตามลําพังอีก เราสาม คนจะเป็นครอบครัวที่อบอุํนด๎วยกัน มีพํอ แมํ ลูก ดีไหม‛

หยาดน้ําใสรํวงเผาะลงบนหลังมือของเด็กน๎อยข๎างเดียวกับที่หลํอน กุมไว๎ ตอนนั้นเองที่ดวงตาของปาฏิหาริย๑เริ่มมีน้ําใสๆ หลํอเลี้ยง นึกอยากให๎ลูก ชายลืมตาขึ้นมาจริงๆ ทั้งที่รู๎อยูํเต็มอกวําเป็นไปไมํได๎ เมื่อเห็นอรุณรดาก๎มลงจูบ แก๎มของน๎องมิคเบาๆ เขาก็แทบไมํอยากจินตนาการถึงตอนที่น๎องมิคจากไป จริงๆ เลย ปาฏิหาริย๑ผินหน๎าไปอีกทางหนึ่ง ทันใดนั้นเอง ดวงตาที่แวววาวด๎วย ความเจ็บปวดก็เบิกกว๎าง เมื่อเห็นนิ้วเล็กๆ ของมือป้อมในมือหญิงสาวขยับเบาๆ อรุณรดาเองก็รู๎สึกได๎วํามือของตนกําลังถูกบีบเบาๆ เชํนกัน หลํอนเงย หน๎าขึ้นมองปาฏิหาริย๑ กํอนจะเห็นเขารีบออกไปตามหมอและพยาบาลเข๎ามาใน ห๎อง ได๎ยินเสียงหมอสั่งให๎พยาบาลทําอะไรบางอยํางเป็นภาษาทางการแพทย๑ เพียงแคํไมํกี่นาทีเครื่องมือตํางๆ ก็ถูกนํามาให๎ความชํวยเหลือน๎องมิคอยํางสุด ความสามารถ หญิงสาวได๎มีโอกาสเกาะติดสถานการณ๑ใกล๎ชิด ทั้งนี้คงเพราะ ปาฏิหาริย๑เป็นทายาทเจ๎าของโรงพยาบาท เขาจึงไมํถูกกันให๎ออกไปรอข๎างนอก แตํเขาก็ดึงหลํอนให๎หํางออกมาจากเตียงพอสมควร กระทั่งหมอถอดหน๎ากาก เดินออกมาคุยกับปาฏิหาริย๑ที่ยืนตัวชาอยูํทางด๎านหลัง อรุณรดาก็พลอยรู๎สึกลุ๎น ไปกับเขาด๎วย ‚คุณหมอปาครับ ไมํนําเชื่อเลยครับ น๎องมิคพ๎นขีดอันตรายแล๎ว ‛ ปาฏิหาริย๑คลี่ยิ้ม ประกายตาไหวระริกดีใจ ขณะที่หญิงสาวเองก็ พลอยดีใจไปกับเขาด๎วย กํอนจะตามเขาออกมาจากห๎องไอซียู หลังจากที่หมอ เอํยขอดูอาการน๎องมิคอยํางใกล๎ชิดอีกสองสามวัน

‚คราวนี้ฉันก็กลับได๎แล๎วใชํไหมคะ‛ อรุณรดาหันไปถามชายหนุํม พร๎อมยิ้ม รู๎สึกอารมณ๑ดีขึ้นมากับปาฏิหาริย๑ที่เกิดขึ้นเมื่อครูํ จนแทบลืมไปเสีย สนิทวําหลํอนมีเรื่องเดือดเนื้อร๎อนใจรออยูํที่บ๎าน ‚ยัง‛ คําตอบเรียบๆ ของคนที่หันมามองนั้นทําเอาหญิงสาวถึงกับนิ่งงันไป กํอนจะนึกออกวําทําไมถึงยังกลับไมํได๎ ริมฝีปากอวบอิ่มขยับยิ้มกว๎าง ‚อ๐อ... จริงด๎วย คุณยังไมํได๎จํายเงินคําจ๎างฉันเลย‛ ‚คุณตามผมมา‛ บอกเรียบๆ กํอนจะเดินนําไปที่ลิฟต๑ อรุณรดาไมํได๎ สนใจวําเขาชวนหลํอนไปไหน แตํกลับเดินตามไปอยํางงํายดาย รู๎สึกสบายใจที่ จะได๎เงินห๎าแสนไปชํวยน๎องที่นําจะยังนอนหลับพักผํอนอยูํบ๎านของหลํอน ปาฏิหาริย๑เปิดประตูห๎องพักแพทย๑เข๎ามา ผายมือเชิญหลํอนนั่งที่ โซฟา ในขณะที่เขาเดินไปเปิดคอมพิวเตอร๑บนโต๏ะตัวหนึ่ง นั่งทําอะไรบางอยําง เงียบๆ ‚ทําอะไรเหรอคะ‛ อดถามไมํได๎เพราะคํอนข๎างแปลกใจ แตํเขาก็ไมํ ตอบคําถามนอกจากสั่งปริ้นท๑กระดาษแผํนหนึ่งออกมาจากเครื่อง ‚คุณชื่ออรุณรดา รุตนิรันดร๑ใชํไหม‛ ริมฝีปากอิ่มขยับยิ้มกว๎างขวาง เมื่อเห็นเขาหยิบเช็คออกมาเขียนอะไร บางอยํางลงไป หลํอนขานรับทั้งยังชะเง๎อคอมองดูวําใชํเงินจํานวนห๎าแสนหรือ เปลํา พอเห็นทําทางการตวัดมือเหมือนกําลังเขียนตัวเลขหกหลักเทํานั้น อรุณร ดาก็ยิ่งยิ้มจนแก๎มแทบฉีก

‚ผมจะเซ็นเช็คให๎คุณทันที...ที่คุณเซ็นสัญญาฉบับนี้ ‛ วําแล๎วก็หยิบ กระดาษจากเครื่องปริ้นท๑นั้นมาวางลงบนโต๏ะควบคูํกับเช็คที่ยังไมํได๎ลงนามสั่ง จํายของเขา คิ้วเรียวสวยขมวดเข๎าหากันมุํน อรุณรดาลุกจากโซฟาในห๎องพักแพทย๑ ตรงไปยืนหน๎าโต๏ะที่เขาใช๎คอมพิวเตอร๑เมื่อครูํนี้ มือบางหยิบกระดาษสัญญาดังกลําวขึ้นมาอํานออกเสียง ‚สัญญาวําจ๎างชั่วคราว... ข๎าพเจ๎านางสาวอรุณรดา รุตนิรันดร๑ ขอทํา สัญญากับนายปาฏิหาริย๑ พิชญ๑วรกานต๑ วํานับจากวันที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2555 เป็นต๎นไป ข๎าพเจ๎าจะมาทําหน๎าที่มารดาให๎กับเด็กชายมหัศจรรย๑ พิชญ๑วรกานต๑ โดยไมํขาดตกบกพรํอง และไมํบอกความจริงกับเด็กชายมหัศจรรย๑ พิชญ๑ วรกานต๑ รวมถึงบุคคลที่สามวําข๎าพเจ๎าไมํใชํมารดาผู๎ให๎กําเนิดของเด็กชาย มหัศจรรย๑ พิชญ๑วรกานต๑ ทั้งนี้ข๎าพเจ๎าจะได๎รับผลตอบแทนเป็นเงินสดห๎าแสน บาทถ๎วน ลงชื่อ นางสาวอรุณรดา รุตนิรันดร๑ หมายเหตุ นับจากวันที่ลงนามทํา สัญญาข๎าพเจ๎าจะต๎องย๎ายเข๎าไปอยูํในบ๎านของนายปาฏิหาริย๑ พิชญ๑วรกานต๑ และนอนห๎องเดียวกันกับเขา!‛ อรุณรดาเบิกตาโพลง เงยหน๎าขึ้นสบตาชายหนุํมโดยอัตโนมัติ ‚บ๎า!‛ หลํอนวางสัญญาลงบนโต๏ะอีกครั้ง ทั้งยังทุบมือเสียงดังทั้งสอง ข๎าง คิ้วขมวดเข๎าหากันด๎วยความโมโห ‚ฉันไมํมีทางเซ็นสัญญาบ๎าๆ นี่เป็นอัน ขาด!‛ ‚งั้นผมก็ไมํเซ็นเช็คนี้ให๎คุณ ‛ ‚นี.่ ..‛ ถึงกับพูดไมํออกไปชั่วขณะ กํอนจะยกมือขึ้นชี้ชายหนุํมด๎วย ความขุํนเคือง ‚นี่คุณจะโกงฉันเหรอ‛

‚ผมไมํได๎โกง แตํผมไมํได๎บอกคุณวําผมจะจํายเงินห๎าแสนทันทีที่คุณ เข๎าไปพูดกับน๎องมิคจบ‛ ‚แตํคุณก็ไมํได๎พูดวําฉันจะต๎องไปเป็นแมํของน๎องมิคตํอจากนี้ รวมถึง การย๎ายเข๎าไปอยูํในบ๎านของคุณ และนอนห๎องเดียวกับคุณอะไรนี่ด๎วย!‛ ‚ก็ตอนนั้นผมคิดวําน๎องมิคยังไงก็ไปแนํแล๎ว ผมถึงได๎จ๎างคุณไปพูด กับแก หวังแคํให๎แกไปอยํางสบายใจ แตํในเมื่อตอนนี้มีปาฏิหาริย๑เกิดขึ้น คุณคิด วําผมจะตอบแกยังไง... ถ๎าหากวันที่แกรู๎สึกตัวขึ้นมา แล๎วพบวําแมํทิ้งแกไปอีก ครั้ง‛ ‚นั่นมันก็เรื่องของคุณ แตํฉันไมํมีทางไปเป็นแมํให๎น๎องมิคเด็ดขาด เพราะฉันเกลียดขี้หน๎าคุณ ! คุณจํายคําจ๎างฉันมาแล๎วเราก็อยําพบอยําเจอกัน เลยทั้งชาติดีกวํา!‛ ‚ตํอเมื่อคุณเซ็นสัญญาฉบับนี้เทํานั้น ‛ ปาฏิหาริย๑ยื่นคําขาดหน๎าตาย ‚นี่คุณจะผิดคําพูดลูกผู๎ชายเหรอ!‛ ‚แล๎วคุณจะผิดคําพูดที่ให๎เอาไว๎กับน๎องมิคเหรอ ผมจําได๎นะคุณบอกแกวํา ถ๎าแกตื่นขึ้นมาคุณจะไมํทิ้งแกไปไหน อืม...ผมเพิ่งรู๎วํานอกจากที่คุณจะชอบทํา ตัวเป็นพวกสิบแปดมงกุฎ เอาเรื่องไมํจริงมาต๎มตุ๐นแบล็กเมล๑คนอื่น คุณยังมี นิสัยชอบหลอกเด็กอีกด๎วย‛ อรุณรดาเม๎มริมฝีปากเข๎าหากันจนเป็นเส๎นตรง ทั้งชีวิตนี้เกิดมาไมํเคยถูก ใครกลําวหาวําเป็นสิบแปดมงกุฎมากํอน แตํเพราะวําหลํอนคิดต๎มตุ๐นเขาจริงๆ จึงไมํสามารถหยิบยกเหตุผลมาหักล๎างด๎านมืดของตัวเองได๎

หญิงสาวพยายามสงบสติอารมณ๑ คิดในใจวําอยํางไรเสียหลํอนก็ต๎องเอา เงินห๎าแสนไปให๎อรุณรตี หากมัวแตํชักช๎าไมํยอมรับเงินจากเขาก็คงไมํรู๎จะไปหา เงินจํานวนมากขนาดนี้ได๎จากไหนในเวลาแคํสามวัน อรุณรดายอมหยิบกระดาษสัญญาขึ้นมาเขียนอะไรบางอยํางเพิ่มลงไป กํอนสํงคืนให๎กับเขา เมื่อปาฏิหาริย๑หยิบกระดาษขึ้นมาตรงหน๎า เขาก็อํานออกเสียงข๎อสัญญาที่ หลํอนตํอเติมเอาไว๎ด๎านลําง ‚ข๎าพเจ๎าจะต๎องได๎รับผลตอบแทนอีกห๎าหมื่นบาทถ๎วนตํอเดือน ไมํรวม คําใช๎จํายอื่นๆ และนายปาฏิหาริย๑ พิชญ๑วรกานต๑ จะต๎องไมํลํวงเกินข๎าพเจ๎า หาก นายปาฏิหาริย๑ พิชญ๑วรกานต๑ผิดสัญญาข๎อใดข๎อหนึ่งจะต๎องเสียคําปรับให๎ ข๎าพเจ๎าตามแตํที่ข๎าพเจ๎าจะกําหนด‛ เขาหยิบปากกาขึ้นมาจรดลายเซ็นทําสัญญากับหลํอน กํอนสํงกระดาษ กลับคืนมาให๎ ‚ผมไมํมีปัญหา‛ อรุณรดาหลุบตามองลายเซ็นของเขา ยังคงยืนนิ่ง ตัดสินใจอีกครูํสั้นๆ แตํ ที่สุดแล๎วก็ก๎มลงจรดลายเซ็นของหลํอนเชํนกัน ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล๎ว นอกจาก เงินในสํวนของอรุณรตี เงินที่เรียกร๎องไปอีกเดือนละห๎าหมื่นนั้นก็สามารถเอาไว๎ ใช๎จํายในชํวงที่สํานักพิมพ๑ปฏิเสธต๎นฉบับนิยายของหลํอนได๎ด๎วย ‚จะวําไปน๎องมิคคงยังไมํออกจากโรงพยาบาลภายในวันสองวันนี้ คุณยัง ไมํต๎องย๎ายไปอยูํบ๎านผมก็ได๎นะ‛ ปาฏิหาริย๑เอํยขึ้นระหวํางเอาสัญญาไปตรวจดู ความเรียบร๎อย กํอนเก็บไว๎ในลิ้นชักโต๏ะสํวนตัว แล๎วก๎มลงเซ็นเช็คให๎หลํอนตาม สัญญา

‚แหม...‛ อรุณรดาแสร๎งยิ้มหลังจากที่หยิบเช็คใบนั้นมาเป็นของตัวเองแล๎ว ทั้งนี้เพราะเกรงเขาจะเปลี่ยนใจไมํให๎เงิน ถ๎าเผลอยั่วโมโหไปโดยไมํระวังคําพูด คําจา ‚รู๎ตัวด๎วยเหรอคะวําฉันไมํอยากเห็นหน๎าคุณถ๎าไมํจําเป็น ‛ ‚นั่นเพราะผมไมํอยากเห็นหน๎าคุณถ๎าไมํจําเป็นตํางหาก‛ เทํานั้นแหละ คนที่เพิ่งได๎รับเช็คมาหมาดๆ ก็หน๎าตึง แตํพออ๎าปากจะเอา คืนเทํานั้น รํางสูงก็ขยับกายลุกจากเก๎าอี้ แล๎วชิงตัดบทเนิ่นๆ ‚ถ๎ายังไงก็เขียนเบอร๑ติดตํอทิ้งไว๎ที่โต๏ะผมด๎วย แล๎วผมจะโทรบอกวันย๎าย บ๎านกับคุณอีกที‛ ปาฏิหาริย๑พูดจบเรียบร๎อยก็เปิดประตูพาตัวเองออกไปจากห๎อง อรุณรดา มัวแตํงงๆ กับคําสั่งแบบไมํรอให๎ตอบนั้น กวําจะรู๎สึกตัวอีกครั้งแล๎วเดินตามไปโต๎ ประตูก็ปิดใสํหน๎าพอดิบพอดี หญิงสาวเม๎มริมฝีปากเข๎าหากัน ยกมือทั้งสองข๎างขึ้นกําแนํนราวกับกําลัง บีบคอเขาให๎ตาย แตํพอนึกได๎วําในมือคือเช็คเงินสด ไมํใชํคอของเขา ก็เผยอริม ฝีปาก ดวงตาคูํงามขยายกว๎าง รีบเอาเช็คมารีดออกให๎เรียบโดยเร็วเพราะเกรง จะขึ้นเงินไมํได๎ ครั้นเห็นตัวเลขหกหลักยังชัดเจนครบถ๎วนถึงคํอยโลํงใจ ในที่สุดน๎องสาวของหลํอนก็ยังปลอดภัยจากพวกคนใจร๎ายที่ขุดคุ๎ยเรื่องใน อดีตมาคุกคาม

บทที่ 4 คุณแม่แก้ขัด ทิวเมฆขาวกระจัดกระจายแต๎มฟ้ากระจํางใส ที่ระเบียงห๎องนอนของ คอนโดกลางเกํากลางใหมํยํานใจกลางเมือง อรุณรดายืนคุยโทรศัพท๑อยูํกับ อรุณรตี แตํมืออีกข๎างหนึ่งก็กําลังวุํนอยูํกับการตวงสารละลายให๎ปริมาตร พอเหมาะกับน้ําที่จะใช๎เติมสารอาหารให๎กับผักอนามัยของหลํอน ‚รตีอยําลืมย้ํามันด๎วยนะวําห๎ามกลับมาวุํนวายอีก บอกตรงๆ พี่ไมํไว๎ใจ มันเลย กลัวมันจะกลับมารีดไถเงินจากรตีอีก ‛ อรุณรดากังวลใจไมํน๎อย แตํ หลํอนก็ไมํมีทางเลือกอื่นใดนอกจากให๎เงินปิดปากวรเดชไปตามที่มันขอ สองวันกํอนพอได๎คําจ๎างมาจากปาฏิหาริย๑ หลํอนก็เอาเช็คเงินสดไปเข๎า บัญชีอรุณรตีทันที น๎องสาวของหลํอนดูสบายใจขึ้น และสัญญาวําจะรีบหาเงิน มาคืนโดยเร็วที่สุด ‚พี่รดาไมํต๎องกังวลหรอกนะคะ เดชบอกวํามันเดือดร๎อนจริงๆ ถึงได๎ต๎อง ทําแบบนี้ รตีโทรบอกเดชแล๎วลํะวําเงินก๎อนนี้เป็นเงินที่รตีไปยืมคนอื่นมา ถ๎ามัน จะเอามากกวํานี้ รตีไมํมีให๎ เดชมันก็สัญญานะคะวํามันจะไมํกลับมายุํงกับรตี อีก‛ อรุณรดาไมํอยากเชื่อคําพูดของผู๎ชายเลวๆ พรรค๑นั้นเลย แตํหลํอนคิดวํา มันได๎เงินไปแล๎วคงไมํกลับมาวุํนวายกับน๎องสาวของหลํอนอีกพักใหญํ ชํวงนี้ หลํอนอาจต๎องคิดวิธีการรับมือกับมันไว๎ เผื่อมันกลับมาแบล็กเมล๑จริงๆ จะได๎มี หนทางตํอรองกับมันบ๎าง

‚เอาเถอะ‛ ฝืนยิ้มออกมาน๎อยๆ เพื่อที่น้ําเสียงจะได๎ไมํเครียดให๎น๎องสาวได๎ ยิน ‚รตีตกลงกับมันได๎พี่ก็ดีใจ ถ๎ายังไงก็โอนเงินให๎มันเฉยๆ ไมํต๎องออกไปเจอ มันลํะ พี่ไมํไว๎ใจมันเทําไร รตีเข๎าใจที่พี่พูดใชํไหม‛ ‚เข๎าใจสิคะ รตีขอบคุณพี่รดามากๆ นะคะ รตีรักพี่รดาที่สุดในโลก‛ พอน๎องสาวสํงจูบมาทางโทรศัพท๑ฟอดใหญํ อรุณรดาก็รู๎สึกชื่นใจ กํอนจะ ตัดบทวางสาย ระบายลมหายใจกับตัวเอง หวังวําวรเดชจะไปจากชีวิตน๎องสาวของหลํอนจริงๆ หญิงสาววางโทรศัพท๑ไว๎บนโต๏ะไม๎ใกล๎มือ กํอนยกเหยือกตวงสารละลาย มาดูให๎แนํใจวําอยูํในสัดสํวนที่พอเหมาะแล๎วจึงผสมลงในถังน้ําด๎านลํางแปลง ผักไฮโดรโปนิกส๑ซึ่งตํอแอร๑ปัมพ๑เอาไว๎ ทั้งนี้เพราะนอกจากแสงแดด น้ํา และปุ๋ย ในรูปแบบสารละลายแล๎ว ออกซิเจนก็เป็นสํวนสําคัญในการเจริญเติบโตของพืช ดวงตาคูํสวยมองผักอนามัยตนด๎วยความภาคภูมิใจ ทั้งผักบุ๎งจีน ผักกวางตุ๎ง ผักคะน๎า ผักโขม รวมไปถึงผักสลัดจําพวกกรีนโอ๏คและมิสซูนําที่ หลํอนชอบกิน สมัยนี้เกษตรกรนิยมใช๎สารเคมีกําจัดศัตรูพืชกันมาก เวลาไปซื้อผักที่ตลาด ผู๎บริโภคจึงไมํสามารถรู๎ได๎เลยวําผักที่ซื้อมามีสารปนเปื้อนมากน๎อยแคํไหน อรุณรดาเป็นคนรักสุขภาพมาแตํไหนแตํไร แม๎สถานที่พักอาศัยไมํเอื้ออํานวยให๎ ปลูกผักปรุงอาหารกินเอง นวัตกรรมสมัยใหมํก็ทําให๎ระเบียงห๎องแคบๆ กลายเป็นฟาร๑มผักเล็กๆ ได๎ไมํยากนัก หญิงสาวซื้อชุดอุปกรณ๑ปลูกผักไฮโดรโปนิกส๑หรือผักไร๎ดินมาติดตั้งไว๎ที่ ระเบียงห๎องได๎หลายปีแล๎ว ตอนแรกเลยก็เริ่มจากการปลูกผักบุ๎งจีนในกระบะ เล็กๆ พอประสบความสําเร็จก็เริ่มขยับขยายปลูกผักชนิดอื่น โดยทําเป็นรางแบบ

ขั้นบันไดความกว๎างประมาณหนึ่งเมตรครึ่ง ทั้งนี้ก็เพื่อประหยัดเนื้อที่และสร๎าง ความมั่นใจให๎กับตัวเองวําผักที่นํามาปรุงอาหารนั้นปลอดภัยจากยาสารเคมีใน ดินและฆําแมลงตํางๆ สบายกาย สบายใจ ทั้งยังได๎ผักสีเขียวสดสวยนํารับประทานเหมือนผักใน ภัตตาคารหรูๆ ของโรงแรมระดับห๎าดาว มือบางหยิบเหยือกตวงไปล๎างทําความสะอาด แตํในระหวํางที่กําลังคว่ํา เก็บ เช็ดมือให๎เรียบร๎อยนั้น เสียงโทรศัพท๑มือถือก็ดังขึ้น เมื่อหยิบขึ้นมาดู แล๎วเห็นวําหมายเลขที่โทรเข๎ามาเป็นหมายเลขที่ไมํได๎ บันทึกไว๎ในเครื่อง อรุณรดาก็คํอนข๎างแปลกใจ แตํสุดท๎ายแล๎วก็ตัดสินใจรับสาย ‚สวัสดีคํะ รดาพูดคํะ‛ ‚นี่ผมเอง ปาฏิหาริย๑‛ ‚คุณหมอ!‛ ถึงกับอุทานออกมาโดยไมํตั้งใจ ‚ทําไมต๎องตกใจขนาดนั้นด๎วย ผมเป็นนายจ๎างไมํใชํเจ๎าหนี้ ‛ อรุณรดาเม๎มริมฝีปากเข๎าหากัน อดคิดไมํได๎วําตาหมอเทวดานี่ปากร๎าย เสียจริง คุยกับหลํอนทีไรเป็นต๎องหาเรื่องเหน็บแนมตลอดศก ถ๎าไมํติดวําเป็น เจ๎านายลํะก็...จะพํนไฟใสํโทรศัพท๑ให๎หูดับตับไหม๎กันไปข๎างเลยทีเดียว ‚ฉันก็แคํแปลกใจวําคุณโทรมาทําไมเทํานั้นแหละ คุณบอกฉันวําน๎องมิค ยังไมํออกจากโรงพยาบาลภายในวันสองวันนี้ไมํใชํเหรอ‛ ‚แตํผมเพิ่งนึกได๎วําคุณเป็นแมํ คุณควรจะมาเยี่ยมแกทีโรงพยาบาลด๎วย‛ ‚หา...‛

‚เมื่อกี้แกตื่นขึ้นมาก็ถามหาคุณทันที ผมเลยบอกแกไปวําคุณเพิ่งกลับไป อาบน้ําเปลี่ยนเสื้อผ๎าไมํนานและกําลังจะมาหาอีกสิบนาที ตรงเวลาด๎วยนะ ถ๎า ไมํอยํางนั้นผมจะหักเงินเดือนคุณสิบเปอร๑เซ็นต๑ ‛ อรุณรดาอ๎าปากยังไมํทันโต๎แย๎งสักคํา โทรศัพท๑ก็ถูกตัดสายไปกํอน คิ้ว เรียวขยับยํนเข๎าหากันอยํางไมํสบอารมณ๑นัก คิดในใจวําตาหมอเทวดาคงรักษา เป็นแตํโรคหัวใจของคนอื่น สภาพใจของตัวเองถึงได๎ย่ําแยํและคับแคบนัก โทร มาถึงก็สั่งๆๆ พอสั่งเสร็จก็วางสาย เห็นหลํอนเป็นนางแมํมดหรือไงถึงได๎จะขี่ไม๎ กวาดบินไปหาเขาที่โรงพยาบาลภายในสิบนาที ! **************************************************** ภายในห๎องพักผู๎ป่วยแบบวีไอพีของโรงพยาบาล ปาฏิหาริย๑กําลังตักโจ๏ก เด็กอํอนๆ คําสุดท๎ายในชามขึ้นป้อนลูกชายของเขาที่ยังนอนพักอยูํบนเตียง ‚อ๎า...‛ เด็กชายมหัศจรรย๑อ๎าปากตามเสียงคุณพํอ กินโจ๏กคําสุดท๎ายโดยไมํ อิดออดเหมือนอยํางคําแรก ปาฏิหาริย๑จึงยิ้มสบายใจ วางชามอาหารที่หมด เกลี้ยงลงบนโต๏ะข๎างหัวเตียง แล๎วหยิบน้ํามาป้อนให๎ลูกชาย ‚น๎องมิคของพํอปาเกํงมากเลยครับ กินโจ๏กหมดชาม คราวนี้ก็กินยานะ ‛ ‚คับ‛ เด็กชายมหัศจรรย๑ยิ้มรับ ผู๎เป็นบิดาจึงหันไปหยิบยามาป้อนใสํปาก อีกครั้ง แล๎วรีบให๎ลูกดูดน้ําตามในระยะเวลาที่พอเหมาะ ‚น๎องมิคกินโจ๏กหมดชาม แล๎วก็กินยาตามที่ลุงหมอสั่งหมดแล๎วด๎วย ถ๎า แมํรดามาถึง แมํรดาก็จะได๎สบายใจนะคับ ‛

‚ครับ แมํรดาสบายใจแล๎ว‛ ปาฏิหาริย๑ยิ้ม นึกในใจวําน๎องมิคคงดีใจอยําง หาคําใดมาเปรียบไมํได๎จริงๆ ที่รู๎วําพิมพ๑รดากลับบ๎านมาหา กํอนหน๎านี้ตอนที่น๎องมิครู๎สึกตัวขึ้นมาครั้งแรก น๎องมิคบอกกับเขาวําฝันถึง แมํรดา ฝันวําแมํรดามาจับมือน๎องมิคเอาไว๎ นัยน๑ตาใสๆ คูํนั้นฟ้องวําอยากให๎ ความฝันนั้นเป็นความจริงเหลือเกิน เขาก็เลยบอกกับน๎องมิควําแมํรดากลับมา จริงๆ แตํตอนนี้ไปอาบน้ําเปลี่ยนเสื้อผ๎าที่บ๎าน น๎องมิคดีใจมาก รอเจอแมํรดาจนไมํยอมทําอะไรทั้งนั้น ไมํยอมกระทั่งกิน โจ๏กกับยา บอกแตํวําอยากรอกินพร๎อมแมํรดา เขาก็เลยแกล๎งโกหกวําถ๎าแมํรดา มาถึงแล๎วเห็นน๎องมิคยังไมํกินอาหารกับยาตามที่ลุงหมอสั่ง แมํรดาจะไมํสบาย ใจเอาได๎ เทํานั้นแหละ โจ๏กกับยาก็อันตรธานหายไปโดยไมํมีการเกี่ยงงอน เสียงเคาะประตูดังขึ้น พอสองพํอลูกหันไปมองเทํานั้นก็เห็นอรุณรดากําลัง เปิดประตูเข๎ามาด๎วยทําทางกระหืดกระหอบ เส๎นผมของหลํอนชี้ฟูเล็กน๎อยจาก การโกรกลมแรงๆ ปาฏิหาริย๑เห็นแล๎วอดวิเคราะห๑วิจารณ๑ไมํได๎วําหลํอนคงนั่ง มอเตอร๑ไซค๑รับจ๎างฝ่าการจราจรอันติดขัดมาอยํางแนํนอน น๎องมิคมองดูหญิงสาว นัยน๑ตาใสๆ งุนงงวําหลํอนเป็นใคร แตํพออรุณรดา หายเหนื่อยก็รีบแย๎มยิ้มหวานไปให๎ พร๎อมกับที่ปาฏิหาริย๑กระซิบบอกลูกชายขําๆ ‚แมํรดาของน๎องมิคไงครับ ‛ ‚น๎องมิค เป็นยังไงบ๎าง ‛ อรุณรดาเดินมายืนข๎างเตียงฝั่งตรงข๎ามกับที่ ปาฏิหาริย๑นั่งอยูํ พอน๎องมิคหันหน๎ามาหาเทํานั้น หลํอนก็ได๎เห็นรอยยิ้มน๎อยๆ ของเขา เพิ่งรู๎วํานอกจากที่น๎องมิคจะหน๎าตานํารักนําเอ็นดูแล๎ว ยังมีลักยิ้มเล็กๆ บุ๐มเข๎าไปข๎างแก๎มอีกด๎วย

‚แมํรดา...‛ น๎องมิคเรียกเบาๆ เหมือนไมํมั่นใจเทําไรนัก ‚แมํรดาจริงๆ เหรอคับ‛ ‚จริงสิคับ ถ๎าไมํใชํแมํรดา แล๎วเป็นแมํมดหรือนางฟ้าลํะ ‛ อรุณรดายิ้มถาม พลอยทําให๎น๎องมิคยิ้มตามไปด๎วย ตาใสแจ๐วคูํนั้นเริ่มมีประกายยินดีวาววามให๎ เห็น ‚ก็ต๎องนางฟ้าอยูํแล๎วคับ เพราะวําแมํมดไมํสวยเหมือนแมํรดา แมํมดนํา กลัว แตํแมํรดานํารัก ‛ อรุณรดายิ้มเขิน คิดในใจวําเด็กอะไรนํารักจริงๆ พูดจาแบบนี้คํอยนําคุย ด๎วยหนํอย ตอนแรกที่มาก็แอบกังวลลึกๆ วําน๎องมิคจะปากร๎ายเหมือน ปาฏิหาริย๑ ตอนนี้ได๎คําตอบแล๎วลํะวํานํารักมากกวําเป็นไหนๆ ‚แมํรดา... กอดน๎องมิคหนํอยได๎ไหมคับ ‛ น๎องมิคขอ พยายามจะยกแขน ขึ้น แตํดูเหมือนวําสภาพรํางกายยังไมํแข็งแรงเทําไรนัก อรุณรดาจึงรีบวาง กระเป๋าลงบนโต๏ะเล็กข๎างหัวเตียง ก๎มลงไปหอมแก๎มน๎องมิคที่ยังคงนอนอยูํ ทั้ง แก๎มซ๎ายและแก๎มขวา ‚ตอนนี้แมํรดากอดน๎องมิคไมํได๎ เพราะน๎องมิคยังต๎องนอนพักเยอะๆ แตํ ถ๎าน๎องมิคลุกไหวเมื่อไรเนี่ย แมํรดาจะกอดน๎องมิคแนํนๆ เลยนะ ‛ หญิงสาวเงย หน๎ามาคุยใกล๎ๆ ก็เห็นน๎องมิคยิ้มรับ ‚ได๎คับ งั้นน๎องมิคต๎องกินอาหารกับยาตามที่ลุงหมอสั่งเยอะๆ ใชํไหมคับ น๎องมิคจะได๎หายไวๆ แล๎วได๎กอดแมํรดานานๆ‛ ‚ใชํคับ‛ อรุณรดายิ้มแกมหัวเราะ รู๎สึกเอ็นดูในชํางรู๎ชํางประจบของน๎องมิค ขึ้นมาทันที หลํอนหอมแก๎มน๎องมิคอีกสองครั้ง กํอนคํอยๆ ขยับกายลุกขึ้น เพิ่ง สังเกตวําปาฏิหาริย๑ลุกไปยกเก๎าอี้มาให๎หลํอนนั่งพอดิบพอดี

‚ขอบคุณคํะ‛ หลํอนยิ้มและกลําวออกไปตามมารยาท ไมํอยากแสดงทําที ปั้นปึ่งใสํเขาตํอหน๎าลูกชาย เกรงวําคนที่เพิ่งจะฟื้นจากอาการปางตายจะเสียใจ จนโคมําขึ้นมาอีก แตํพอเห็นสายตาที่เหมือนวํากําลังหัวเราะเยาะหลํอนเทํานั้น อรุณรดาก็อดที่จะโมโหขึ้นมาไมํได๎ หลํอนสะบัดหน๎าพรืดไปทางเตียงน๎องมิค ยิ้ม และนั่งลงโดยไมํใสํใจคนที่ยืนอยูํข๎างหลังเลยสักนิดเดียว ‚แมํรดาคับ ทําไมแมํรดาที่อยูํในรูปกับแมํรดาที่อยูํที่นี่ ถึงหน๎าไมํเหมือนกัน ลํะคับ‛ คําถามซื่อๆ กับนัยน๑ตาใสๆ ของเด็กชายมหัศจรรย๑ทําให๎อรุณรดาถึงกับนิ่ง งันไปครูํใหญํ แตํปาฏิหาริย๑ก็ยิ้มและก๎มลงบอกลูกชาย ‚ก็แมํรดาไมํอยูํกับเราตั้งห๎าปี แมํรดาก็ต๎องแกํลงสิครับ ‛ อรุณรดาถึงกับหันไปมองคนข๎างหลังอยํางนึกไมํถึง ยิ่งเห็นเขาหันมามอง หลํอนพร๎อมยิ้มขําๆ ก็ยิ่งอยากจะตัดลิ้นที่พูดคําแสลงใจนั้นออกมานัก ตาหมอ เทวดาผีบ๎า! กล๎าพูดคําวําแกํตํอหน๎าสุภาพสตรีวัยสามสิบยังโสดอยํางหลํอนได๎ ยังไงกัน ‚พอแมํรดาแกํลง หน๎าแมํรดาก็เลยไมํเหมือนที่อยูํในรูป ‛ ปาฏิหาริย๑บอก ลูกชายตํอ ‚ก็เหมือนกับน๎องมิคไงครับ ตอนน๎องมิคเกิดใหมํๆ น๎องมิคยังหน๎าไมํ เหมือนตอนนี้เลย น๎องมิคจํารูปที่แมํรดาอุ๎มน๎องมิคตอนสองขวบได๎ไหมครับ ‛ เด็กชายมหัศจรรย๑ที่งุนงงในตอนแรกถึงกับร๎องอ๐อ... ‚งั้นถ๎าน๎องมิคแกํขึ้น น๎องมิคก็จะหน๎าไมํเหมือนตอนนี้อีกใชํไหมคับ ‛ ‚ก็ทํานองนั้นครับ เขาเรียกวํามีพัฒนาการ ‛ ปาฏิหาริย๑บอกลูกชายตํอ ขณะอรุณรดาหันกลับไปยิ้มตํอหน๎าน๎องมิค คิดในใจวําเด็กชํางใสซื่อเสียจริง

‚แล๎ว...แล๎วทําไมพํอปาถึงหน๎าเหมือนเดิมลํะคับ แบบนี้แปลวําพํอปาไมํมี พัฒนาการเหรอคับ‛ คําถามซื่อๆ เพียงเทํานั้นทําเอาอรุณรดาถึงกับหัวเราะพรืด ยิ่งหันไปเห็น เขาทําหน๎านิ่งๆ เอ๐อๆ ที่ถูกลูกดําโดยไมํเจตนาก็ทําให๎หลํอนแทบอยากหัวเราะ ออกมาดังๆ แตํยังต๎องกลั้นเอาไว๎ ‚วําไงคับพํอปา‛ เด็กน๎อยยังคงสงสัย ‚ทําไมพํอปาไมํเห็นแกํลงเหมือนแมํร ดา‛ เทํานั้นแหละ ปาฏิหาริย๑ก็แทบหัวเราะก๏าก อรุณรดาหันหน๎าไปมองน๎อง มหัศจรรย๑ คิดในใจวําหนูชํางมหัศจรรย๑สมชื่อจริงๆ พูดไมํกี่คําแท๎ๆ แตํแทงใจพํอ กับแมํเหลือเกิน ‚ก็เพราะวําพํอปารู๎จักดูแลตัวเองอยํางดีไงครับ ‛ ปาฏิหาริย๑เริ่มอธิบายให๎ ลูกเข๎าใจ ‚แถมพํอปายังทํางานในโรงพยาบาล ตรวจคนไข๎เฉยๆ ไมํได๎ไปทํางาน หนักๆ เป็นพวกจับกังเหมือนแมํรดา พํอปาก็เลยหน๎าตาเหมือนเดิม ‛ อรุณรดาหันกลับไปเขมํนชายหนุํมอีกครั้ง แทบอยากจะกรี๊ดออกมาให๎ลั่น โรงพยาบาล ผู๎ชายอะไรปากร๎ายสิ้นดี ! นอกจากหาวําหลํอนแกํแล๎ว ยังหาวํา หลํอนไปทํางานเป็นจับกังอีก สุภาพสตรีรูปรํางบอบบางอยํางหลํอนนํะหรือจะ เป็นจับกัง ริมฝีปากเรียวงามเม๎มเข๎าหากันจนเป็นเส๎นตรง ยิ่งเห็นสายตาขําๆ ของ ปาฏิหาริย๑ที่กําลังมองผมชี้ฟูของหลํอนที่โกรกล๎มตอนซ๎อนมอเตอร๑ไซค๑ก็ยิ่งโมโห จนอดที่จะอ๎อมมือไปหยิกก๎นเขาแรงๆ ไมํได๎ ‚โอ๏ย!‛ ทําทางสะดุ๎งโหยงแบบสุดตัวนั้นทําเอาเด็กน๎อยมองพํอตัวเองอึ้งๆ

‚พํอปา...พํอปาเป็นอะไรคับ‛ ‚เอํอ...พํอปา พํอปาโดนมดกัดครับ ‛ ปาฏิหาริย๑หันไปแก๎ตัวกับน๎องมิค กํอนหันมาถลึงตาดุอรุณรดาที่กําลังยิ้มกริ่ม ‚สงสัยจะมดตัวใหญํมากๆ เลยเนอะ พํอปาถึงได๎ร๎องซะเสียงดัง แมํรดา ตกใจหมดเลย‛ หญิงสาวกลั้นยิ้ม หันกลับไปหาน๎องมิคอีกครั้ง ‚แมํรดาไมํต๎องกลัวนะคับ ถ๎ามดจะกัดแมํรดา น๎องมิคจะให๎พํอปาจับมด ออกไป‛ นัยน๑ตากระจํางใสกับความรู๎สึกที่อยากปกป้องแบบแสนซื่อนั้นทําเอา อรุณรดาอดไมํได๎ที่จะยิ้มให๎ลูกชายของปาฏิหาริย๑ด๎วยความเอ็นดู ‚พํอปาคับ...‛ น๎องมิคหันไปมองพํอที่ยืนอยูํด๎านหลังเก๎าอี้หญิงสาว ‚ตํอไปนี้พํอปาอยําให๎แมํรดาไปทํางานหนักๆ อีกได๎ไหมคับ น๎องมิคไมํอยากให๎ แมํรดาแกํแล๎ว น๎องมิคชอบแมํรดาตอนนี้ แมํรดาสวย‛ ‚น๎องมิคก็ลองถามแมํรดาดูสิครับ ‛ ‚แมํรดาก็จะไมํทิ้งน๎องมิคไปทํางานหนักๆ อีกแล๎วใชํไหมคับ ‛ น๎องมิคหัน กลับมาถามอรุณรดาบ๎าง แตํนัยน๑ตาสีดําคูํนั้นสุกสกาวเหมือนกําลังขอร๎อง มากกวํา อรุณรดาแย๎มยิ้ม จับมือน๎อยๆ ของเด็กชายมหัศจรรย๑ขึ้นมา ‚แมํรดาไมํทิ้งน๎องมิคไปไหนไกลๆ อีกแล๎วลํะจ๎ะ ‛ ‚แมํรดาใจดีจังเลย ตํอไปนี้น๎องมิคกับพํอปาจะดูแลแมํรดาอยํางดี ไมํให๎ แมํรดาต๎องทํางานหนักๆ เลยนะคับ แมํรดาจะได๎ไมํแกํ แล๎วอยูํกับน๎องมิคกับพํอ ปานานๆ นะคับ‛ ‚งั้นตอนนี้น๎องมิคก็รักษาตัวให๎หายไวๆ กํอนนะ จะได๎มีแรงดูแลแมํรดาไง‛

‚น๎องมิคกินโจ๏กหมดเกลี้ยงเลยคับ แล๎วก็กินยาตามที่ลุงหมอสั่งแล๎วด๎วย พํอปาบอกวําถ๎าแมํรดามาถึงแล๎วเห็นน๎องมิคยังกินไมํหมด แมํรดาจะไมํสบายใจ แตํทําไมแมํรดามาถึงเร็วจังลํะคับ ตอนแรกพํอปาบอกวําแมํรดาอาบน้ํานาน อีก หนึ่งชั่วโมงถึงจะมา‛ คําวําหนึ่งชั่วโมงทําให๎อรุณรดาหันกลับไปมองคนที่ยืนอยูํด๎านหลังอยําง คาดไมํถึง แตํนอกจากที่เขาจะไมํยอมสบตาหลํอนแล๎ว ยังทําเป็นมองไปทางอื่น อีกด๎วย ‚ตอนนี้คาบูโตะมาพอดีเลยนี่ ‛ วําแล๎วปาฏิหาริย๑ก็เดินไปหยิบรีโมตมาเปิด โทรทัศน๑ ภาพยนตร๑ซีรีย๑แนวมนุษย๑ตํางดาวในชํองเคเบิลที่กําลังปลํอยแสงตํอสู๎ กับขบวนการคาบูโตะเรียกความสนใจจากน๎องมิคที่นอนอยูํบนเตียงได๎ไมํยาก นัก ‚ว๎าว! พํอปานํารักที่สุดเลยคับ ‛ ปากพูดกับพํอแตํสายตาจับจ๎องอยูํที่ ภาพยนตร๑ดังกลําว หน็อย! ตาหมอเทวดานี่แผนสูงนัก บอกหลํอนวําสิบนาทีแตํบอกน๎องมิค วําหนึ่งชั่วโมง ปลํอยให๎หลํอนต๎องรีบแทบตาย อาบน้ําสามขัน แล๎วก็จ๎าง มอเตอร๑ไซค๑ฝ่าการจราจรอันแสนติดขัดในยามเย็นมาสํงถึงนี่ ‚รดาหิวไหม กินอะไรมาหรือยัง ‛ ปาฏิหาริย๑หันกลับมาถามยิ้มๆ ไมํรู๎วํานั่น คือการสํานึกผิดหรือหัวเราะเยาะหลํอนที่รีบจนผมเผ๎ากระเซอะกระเซิง อรุณรดาไมํอยากเสวนากับเขานักจึงสะบัดหน๎าไปดูขบวนการคาบูโตะกับ น๎องมิค พลันเสียงท๎องร๎องดังโครก สองพํอลูกจึงพร๎อมใจกันหันมาที่อรุณรดา ทันที ‚แมํรดาหิวข๎าวเหรอคับ‛

อรุณรดาแคํนยิ้มเจื่อนๆ ให๎น๎องมิค กํอนหันไปทําตาเขียวใสํปาฏิหาริย๑ที่ กําลังหัวเราะเยาะหลํอนทางสายตา อดคิดไมํได๎วําเพราะเขานั่นแหละพูดเรื่อง อาหาร ท๎องของหลํอนถึงได๎เผลอร๎องออกมาอยํางนําอาย ‚งั้นเดี๋ยวพํอปาไปหาซื้ออะไรมาให๎แมํรดากิน น๎องมิคดูคาบูโตะกับแมํรดา ไปกํอนนะครับ‛ ปาฏิหาริย๑อาสาพลางบอกลูกชาย กํอนหันมายิ้มเยาะคุณแมํแก๎ ขัดที่ยังคงตาขุํนตาเขียว ตอนแรกที่เขาบอกอรุณรดาวําสิบนาทีก็เพราะเกรงเธอจะเถลไถล แล๎วอ๎าง โนํนอ๎างนี่ที่ทําให๎มาสาย ใครจะไปคิดลํะวําสาวนักต๎มตุ๐นจะหลงเชื่อคนงําย... เหมือนพวกสาวไร๎เดียงสาที่มองโลกในแงํดี ประโยคสุดท๎ายในความคิดนั้นทําเอารํางสูงถึงกับนิ่งขึงไป รอยยิ้มบน ใบหน๎าปาฏิหาริย๑จางหาย กํอนจะเดินออกไปจากห๎องพักฟื้นแบบวีไอพีของลูก ชาย กํนดําตัวเองในใจวําคิดอะไรตื้นๆ ! สาวสิบแปดมงกุฎที่มีลูกเลํนแพรวพราย คิดรีดไถเงินห๎าแสนจากเขาตั้งแตํครั้งแรกที่รู๎จักกันอยํางนั้นนํะหรือจะหลงเชื่อคน งําย นางมารร๎ายก็แคํกลัวเขาหักเงินคําจ๎างสิบเปอร๑เซ็นต๑ ! **************************************************** ภายในสํานักงานขายคอนโดหรูติดริมแมํน้ําเจ๎าพระยา อรุณรตีกําลังนั่ง เซ็นเอกสารสัญญาเชําซื้อห๎องชุดชั้นสามสิบสาม โดยต๎องวางเงินครั้งแรกเป็น จํานวนห๎าแสนบาท สํวนครั้งตํอๆ ไปสามารถชําระแบบผํอนสํงเดือนละห๎าหมื่น

ซึ่งอรุณรตีแนํใจวําตนเองมีกําลังมากพอที่จะรับงานอีเว๎นท๑ตํางๆ มาชําระคําห๎อง ชุดได๎ ‚เรียบร๎อยแล๎วคํะ‛ เจ๎าหน๎าที่ตรวจดูความเรียบร๎อยของเอกสารเสร็จแล๎ว ก็เงยหน๎าขึ้นยิ้มให๎อรุณรตีที่นั่งอยูํบนเก๎าอี้ฝั่งตรงข๎ามโต๏ะ ‚เข๎าอยูํได๎เลยใชํไหมคะ‛ ‚ใชํคํะ ถ๎ายังไงจะให๎พนักงานมาพาไปตรวจความเรียบร๎อยของห๎องนะ คะ‛ อรุณรตีพยักหน๎า นั่งรอไมํนาน บุรุษรํางสูงในชุดสูทสุภาพที่เจ๎าหน๎าที่โทร ไปตามก็เปิดประตูเข๎ามาในห๎อง ผายมือเชิญอรุณรตีให๎ตามไปยังลิฟต๑ นางเอกโฆษณาสาวสวยไมํลืมที่จะหยิบกุญแจและเอกสารสัญญากลับ ออกไปด๎วย พอพนักงานขอกุญแจไปเปิดประตูห๎อง 3311 ให๎เทํานั้น รํางเพรียว ระหงในชุดเดรสสีฟ้าแบบทันสมัยก็เดินตามเข๎าไปด๎านใน กวาดตามองสํารวจดู เฟอร๑นิเจอร๑รอบๆ ห๎องโถงที่ตกแตํงอยํางเรียบหรู มีประตูแยกสําหรับห๎องนอน อยูํทางซ๎าย ตรงหน๎าคือผนังซึ่งกรุด๎วยกระจกใส สามารถมองเห็นทิวทัศน๑ของ แมํน้ําเจ๎าพระยาได๎อยํางเหมาะเจาะ สํวนทางขวามือเป็นห๎องน้ําและเคาน๑เตอร๑ ทําครัว ริมฝีปากเรียวงามขยับยิ้มภูมิใจ อันที่จริงหอพักใกล๎ๆ มหาวิทยาลัยที่ อรุณรดาเชําให๎อยูํในปัจจุบันก็ไมํได๎ซอมซํอหรือเลวร๎ายอะไรมาก เพียงแตํมันไมํ คํอยสมกับห๎องพักของนางเอกหน๎าใหมํที่กําลังจะมีชื่อเสียงอยํางหลํอนเทําไรนัก ถ๎าหากใครรู๎เข๎าคงอายเขาแยํ ‚คุณอรุณรตีจะตรวจสอบความเรียบร๎อยกํอนไหมครับ ‛

‚ไมํเป็นไรคํะ‛ อรุณรตีหันไปตอบพนักงานหนุํมอยํางไมํเรื่องมาก ‚รตีเชื่อ ใจในความเรียบร๎อยของโครงการอยูํแล๎ว ‛ ‚ถ๎าอยํางนั้นผมขอตัวนะครับ ‛ ‚อืม... รบกวนชํวยยกกระเป๋าเสื้อผ๎าของรตีที่รถมาให๎หนํอยได๎ไหมคะ‛ หญิงสาวเปิดประเป๋าสตางค๑แบรนด๑หรู หยิบธนบัตรสีมํวงสํงให๎เป็นคําทิป พร๎อม ด๎วยกุญแจรถซึ่งหลํอนยืมเพื่อนมาใช๎ได๎สองสามวัน พอเสียงประตูเปิดและปิดลงอีกครั้ง อรุณรตีก็มองดูรอบๆ อยํางถี่ถ๎วนกํอน ตัดสินใจเดินไปสํารวจดูห๎องนอนทางด๎านซ๎าย มือบางเปิดผ๎ามํานสีขาวเนื้อดีบริเวณผนังด๎านหนึ่งซึ่งกรุด๎วยกระจกใสทั้ง แถบเหมือนในห๎องโถง หลํอนเพิ่งเห็นวํามองจากตรงนี้สามารถเห็นสระวํายน้ํา ขนาดใหญํที่ลานกว๎างในชั้นสามสิบได๎ด๎วย พลันตาคูํสวยเห็นหนุํมใหญํคนหนึ่ง กําลังนั่งอาบแดดยามเย็นอยูํกับสาวรํางนางแบบสองคน และเพื่อนผู๎ชายที่ หลํอนคุ๎นวําเป็นพวกรัฐมนตรี อรุณรตีคลี่ยิ้มชื่นใจ... อีกเหตุผลสําคัญที่หลํอนต๎องดั้นด๎นหาเงินมาวาง มัดจําเชําซื้อห๎องชุดราคาแพงก็เพราะอยากหาโอกาสมาอยูํใกล๎ชิดหนุํมใหญํคน นั้น นายหัวจรัญ มั่นคงทรัพย๑ หนุํมใหญํวัยสี่สิบห๎าปีที่ยังหลํอเหลาเหมือน แตกเนื้อหนุํมหมาดๆ ยิ่งพอได๎เห็นกล๎ามเป็นมัดๆ ของเขาตอนนี้ หลํอนก็ยิ่งรู๎สึก ราวกับเลือดสาวในกายไหลวนสะเปะสะปะ แข๎งขาอํอนแรงแทบทรงตัวเอาไว๎ไมํ ไหว อรุณรตีไมํเคยเจอผู๎ชายคนไหนที่มีอิทธิพลตํอโลกทั้งใบของหลํอนมากมาย ขนาดนี้มากํอน

ตั้งแตํครั้งแรกที่บังเอิญเจอกับนายหัวจรัญในห๎องอาหารของโรงแรมหรู ยํานสุขุมวิทซึ่งบริษัทพาหลํอนไปเลี้ยงปิดกล๎องซีรีย๑โฆษณาของเครื่องสําอาง ยี่ห๎อหนึ่งเมื่อสามวันกํอน อรุณรตีก็แทบละสายตาจากเขาที่กําลังนั่งคุยกับเพื่อน รัฐมนตรีอยูํโต๏ะฝั่งตรงข๎ามไมํได๎ ยิ่งพอได๎ยินจากเพื่อนรํวมงานของหลํอนเลําวํา เขาเป็นนายหัวสัมปทานเกาะรังนกอยูํในจังหวัดกระบี่ ทั้งยังเป็นเจ๎าของกิจการ โรงแรม รีสอร๑ทมากมาย หลํอนก็ยิ่งพึงพอใจทั้งรูปสมบัติและทรัพย๑สมบัติของ เขา แม๎วํานายหัวจรัญจะเคยแตํงงานมากํอน แตํเพื่อนของหลํอนก็ยังเลําให๎ฟัง อีกวํานายหัวจรัญหยําร๎างกับภรรยาไปห๎าปีแล๎ว สํวนที่มากรุงเทพฯ คราวนี้ก็เพื่อ ติดตํอลงทุนทํารีสอร๑ทแหํงใหมํกับทํานรัฐมนตรีคนนั้น โดยนายหัวจรัญจะพักอยูํ ห๎องชุดริมแมํน้ําเจ๎าพระยาประมาณสองสัปดาห๑ นัยน๑ตาหวานฉ่ําทอดมองหนุํมใหญํคนนั้นไมํวาง อรุณรตีได๎แตํนึกขอโทษ พี่สาวแสนดีในสํวนลึก ‘พี่รดาอยําโกรธรตีเลยนะคะ ถ๎ารตีไมํโกหกวําเดชเอารูปแตํงงานมาแบล็ก เมล๑ พี่รดาก็คงไมํยอมหาเงินมาให๎รตี แตํรตีสัญญาคํะวําจะไมํทําให๎เงินของพี่ร ดาสูญสลายไปฟรีๆ ถ๎ารตีได๎ดีเมื่อไร รตีไมํลืมพี่รดาแนํ ’ เสียงเคาะประตูดังขึ้น อรุณรตีคาดคะเนวําคงเป็นพนักงานยกกระเป๋ามา ให๎จึงรีบเดินไปเปิดประตู ‚ขอบใจจ๎ะ‛ หญิงสาวยิ้มละไม เมื่อพนักงานหนุํมลากกระเป๋าเข๎ามาวาง ให๎ในห๎อง

หลํอนรอจนเขากลับออกไปแล๎ว ถึงได๎เปิดกระเป๋าหาชุดวํายน้ําแบบบิกินี่ ออกมา ยิ้มพรายไปทั้งใบหน๎า บอกกับตัวเองวํานายหัวจรัญกําลังจะเป็นของ หลํอนในอีกไมํนาน

บทที่ 5 คุณหมอเทวดา ปาฏิหาริย๑เปิดประตูห๎องพักฟื้นของลูกชายเข๎ามาอีกครั้งก็ได๎พบวําเจ๎าตัว เล็กที่เคยคุยปร๐ออยูํเมื่อสิบห๎านาทีกํอนกําลังหลับปุ๋ย เสียงโทรทัศน๑เงียบสนิท สํวนอรุณรดาซึ่งนั่งอยูํข๎างเตียงของน๎องมิค พอได๎ยินเสียงคนเปิดประตูก็หันมา ทันที ‚น๎องมิคหลับแล๎วเหรอ‛ ‚คํะ ดูคาบูโตะอยูํดีๆ ก็หลับไป สงสัยยาหลังอาหารจะเพิ่งออกฤทธิ์มั้งคะ‛ อรุณรดาวิเคราะห๑ มองตามรํางสูงที่กําลังเดินไปเปิดประตูระเบียงซึ่งเป็นกระจก แบบบานเลื่อน ‚งั้นคุณก็มานั่งกินข๎าวเย็นข๎างนอกนี่สิ ลมเย็นๆ จะได๎สดชื่นด๎วย‛ อรุณรดาลุกตามชายหนุํมออกไป นั่งลงบนเก๎าอี้โต๏ะพลาสติกทรงกลม บริเวณมุมขวาของระเบียง เมื่อชายหนุํมวางถุงพลาสติกที่หิ้วข๎าวกลํองมาฝาก ลงตรงหน๎าหลํอน เขาก็นั่งลงบนเก๎าอี้อีกตัว ‚ตอนเดินลงไปลืมถามวําคุณจะกินอะไร ก็เลยสั่งผัดกะเพราหมูงํายๆ มา ให๎ คงกินได๎ใชํไหม‛ ‚ฉันไมํเรื่องมากหรอก แตํคราวหลังฉันลงไปนั่งกินที่ร๎านเองดีกวํา ‛ ‚ทําไม?‛ ‚ก็จะได๎ไมํต๎องใช๎กลํองโฟม มันยํอยสลายยาก‛ อรุณรดาพูดพลางแกะถุง พริกน้ําปลาเทราดลงไปบนข๎าวผัดกะเพราหมู หน๎าตานํารับประทานในกลํองนั่น ‚เพิ่งรู๎นะเนี่ย สาวนักต๎มตุ๐นอยํางคุณก็รักโลกกับเขาเหมือนกัน ‛

‚นี‛่ ถึงกับวางมือที่กําลังจะกินอาหารเพื่อหันมาตํอปากตํอคํากับตาหมอ เทวดาปากร๎าย ‚ฉันไปต๎มตุ๐นอะไรคุณไมํทราบ‛ ‚คนเราทําอะไรไว๎ก็ยํอมรู๎อยูํแกํใจ‛ ‚เหมือนกับที่คุณต๎มฉันวําสิบนาที แตํบอกน๎องมิควําหนึ่งชั่วโมง‛ อรุณร ดาเหน็บ นึกถึงเรื่องนี้กี่ทีก็ยังแค๎นใจชายหนุํมไมํหาย ‚ไอ๎เราหรือก็อุตสําห๑รีบแทบตาย เห็นรถมันติดก็ยังจ๎างมอเตอร๑ไซค๑ให๎รีบ พามาสํง แล๎วตอนเย็นๆ ที่รถติดอยํางนี้ คุณรู๎บ๎างไหมวํามลพิษตามท๎องถนนมัน เยอะขนาดไหน ฉันต๎องฝ่าควันจากทํอไอเสียของรถยนต๑ สูดสารตะกั่วเข๎าไป เทําไร ถ๎าอีกหนํอยมันสะสมอยูํในรํางกายฉันจนสมองเสื่อม ใครจะรับผิดชอบ‛ ‚โอเคๆ ผมขอโทษก็ได๎ที่โกหกคุณ เอาเป็นวําตอนนี้ผมรู๎แล๎ววําลูกจ๎างของ ผมเป็นคนตรงเวลาขนาดไหน ตํอไปนี้ผมจะไมํทําแบบนี้อีกก็แล๎วกัน ไมํอยากให๎ คุณต๎องมีสภาพเหมือนพวกจับกังอีก ‛ เสียงหัวเราะตอนท๎ายประโยคของเขาทําเอาหญิงสาวที่ผมเผ๎า กระเซอะกระเซิงเพราะโกรกลมตอนซ๎อนมอเตอร๑ไซค๑ถึงกับเม๎มริมฝีปากเข๎าหา กันจนเป็นเส๎นตรง คิดในใจวําถ๎ามีส๎อมอยูํในมือสักอันจะเอาจิ้มตาที่มีประกาย ขบขันของเขาให๎รู๎แล๎วรู๎รอด ‚คุณจะนั่งอยูํตรงนี้อีกนานไหม ฉันจะได๎ยกข๎าวกลํองไปกินข๎างใน!‛ ‚ผมไมํอยากอยูํนานนักหรอก เชิญคุณตามสบายเถอะ ผมจะเข๎าไปอยูํกับ น๎องมิคข๎างใน อากาศเย็นสบายกวําเยอะ‛ พอเขาลุกจากเก๎าอี้เทํานั้น คิ้วเรียวสวยที่ประดับอยูํเหนือดวงตาคูํงามก็ ขยับยํนเข๎าหากัน กํอนได๎คําตอบวําตาหมอเทวดาแกล๎งชวนหลํอนมานั่งกินข๎าว ข๎างนอก เพื่อที่ตัวเองจะได๎อยูํกับลูกตามลําพังโดยไมํต๎องรกหูรกตานี่เอง

หน็อย! เอาหลํอนมาทิ้งไว๎กับมลพิษ แล๎วตัวเองตากแอร๑สบายใจเฉิบ แตํจะวําไปหลํอนก็ไมํรู๎สึกถึงมลพิษเทําไร ห๎องพักของน๎องมิคอยูํคํอนข๎าง สูง ชํวงเย็นอยํางตอนนี้แดดไมํร๎อนอบอ๎าว ลมพัดผํานมาทีก็รู๎สึกชื่นใจมากด๎วย ตาหมอเทวดาแกล๎งหลํอนไมํสําเร็จหรอก ฮึ ! อรุณรดาแลบลิ้นปลิ้นตาใสํนายแพทย๑หนุํมลับหลัง แตํเขามีตาทิพย๑หรือ อยํางไรไมํรู๎ถึงได๎หันกลับมาหาหลํอนตอนนั้นพอดิบพอดี หลํอนรีบขยับมือจาก ตาลงมาปิดปากฉับ หากทวําชายหนุํมกลับยังหัวเราะขํา ‚ทําอะไร‛ คนมีชนักติดหลังสั่นศีรษะไปมาเร็วรี่ แตํพอฉุกคิดขึ้นได๎วําไมํควรพิรุธ อยํางนี้ก็รีบเอามือลงวางไว๎บนตัก เชิดคางขึ้นเล็กน๎อยระหวํางถามกลับยียวน ‚แล๎วคุณคิดวําฉันกําลังทําอะไรลํะคะ คุณหมอ‛ ‚อืม...‛ ปาฏิหาริย๑แกล๎งทําหน๎าคิดวิเคราะห๑อยูํครูํสั้นๆ ก็หันกลับมาตอบ พร๎อมยิ้ม ‚แอบจับก๎นผมลํะมั้ง‛ ดวงตาคูํสวยเบิกกว๎าง แก๎มใสร๎อนระเรื่อเป็นสีชมพูขึ้นมาทันที ‚บ๎า!‛ หลํอนยกมือขึ้นทําทําจะตีเขา แตํชายหนุํมก็ดักคอได๎ไวทายาด ‚นั่นไง ไมํทันขาดคําก็ออกอาการอยากจับก๎นผมอีกแล๎ว ระวังเถอะ จับ มากๆ ผมจะจับคืน‛ เสียงเรียบๆ แกมหัวเราะนั้นทําเอาหญิงสาวชะงักมือกลางอากาศ อดคิด ในใจไมํได๎วําเขาจะจับก๎นหลํอนจริงๆ หรือแกล๎งขูํ แตํนอกจากที่เขาจะไมํพูด เรื่องนั้นตํอแล๎ว ยังเดินกลับเข๎าไปในห๎องหน๎าตาเฉยอีกด๎วย ตาหมอเทวดาผีบ๎า ! คิดวําหลํอนพิศวาสก๎นเนื้อหนั่นแบบนั้นนักหรือ ขอ แอบบีบคอข๎างหลังสักทีเถอะจะได๎เลิกปากคอเราะร๎ายกับสุภาพสตรี

อรุณรดาลุกขึ้นปองร๎ายชายหนุํมไวเทําความคิด ‚อ๎อ‛ ชายหนุํมหันกลับมาพร๎อมกับที่หญิงสาวก๎าวเท๎าตามไปชิดประตู จมูกของทั้งคูํจึงเกือบจะชนกันโดยไมํตั้งใจ อรุณรดาลืมสิ่งที่ตนเองกําลังจะทําไป ชั่วขณะ เมื่อจมูกวางอยูํเหนือริมฝีปากหยักลึกนั้นเพียงเล็กน๎อย ยิ่งพอช๎อนตาขึ้น มองคนตัวสูงกวํา หัวใจของอรุณรดาก็เต๎นระรัวอยํางที่ไมํเคยมากํอน รํางกาย เหมือนต๎องคําสาปให๎ขยับไมํได๎ แม๎แตํหายใจก็แทบไมํได๎ ปาฏิหาริย๑เองก็ไมํตํางกันนัก ดวงตาคูํสวยที่มีประกายซุกซนไหวระริกและ กลิ่นหอมอํอนๆ จากผิวนุํมๆ นั้นกําลังสะกดให๎เขาลืมเลือนทุกอยําง กระทั่งเสียง โทรศัพท๑ร๎องเตือนเข๎ามา สองคนที่กําลังติดอยูํในความรู๎สึกดั่งต๎องมนตราก็ผละ ออกจากกันแทบในทันที ‚เอํอ...‛ ปาฏิหาริย๑อึกอัก กะพริบตาปริบเมื่อนึกไมํออกวํากํอนหน๎านี้เขา ตั้งใจจะหันมาบอกอะไร ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจล๎วงเมือเข๎าไปหยิบโทรศัพท๑ ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ปิดเสียงแล๎วก๎มลงดูเบอร๑ ทําเป็นคุยเรื่องอื่นกลบ เกลื่อนสถานการณ๑ ‚พํอผมโทรมา‛ อรุณรดาอ๎าปาก พยายามอธิบายถึงเหตุผลที่อยูํๆ หลํอนก็ลุกขึ้นจากเก๎าอี้ แตํการสารภาพตรงๆ วําปองร๎ายเขาคงไมํดี เลยได๎แตํเฉไฉไปเสีย ‚ฉัน...ฉันก็กําลังจะไปล๎างมือนํะคํะ ‛ รํางบางเดินสวนเข๎ามาในห๎องน้ํา แม๎ ปิดประตูสนิทก็สัมผัสได๎วําหัวใจยังเต๎นแรง อรุณรดายกมือสองข๎างขึ้นตบแก๎มที่ยังร๎อนผําวเบาๆ เรียกสติกลับคืนมา อีกครั้ง พยายามไมํนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครูํ แล๎วตรงไปเปิดก๏อกน้ําเพื่อล๎างมือ ทําความสะอาดให๎เกลี้ยง ซึ่งหลํอนมักทําเป็นประจํากํอนรับประทานอาหาร พอ กลับออกมาจากห๎องน้ําอีกครั้ง ปาฏิหาริย๑ก็เดินกลับเข๎ามาจากระเบียงห๎องพอ

ดิบพอดี การที่เขากําลังเก็บโทรศัพท๑ใสํกระเป๋ากางเกงนั้นทําให๎หญิงสาว ประเมินได๎ไมํยากวําเขาเพิ่งคุยกับบิดาเสร็จ และหากเดาไมํผิด บิดาของเขาคง โทรมาถามอาการน๎องมิค อรุณรดาไมํได๎พูดอะไร เอาแตํเดินก๎มหน๎าก๎มตาสวนออกไปนั่งลงที่โต๏ะกิน ข๎าว ครั้นนึกได๎วําเมื่อครูํนี้เขาเหมือนจะพูดอะไรบางอยํางกับหลํอนก็เกิดอาการ อยากรู๎แตํไมํกล๎าถาม ชายหนุํมเห็นหลํอนไมํสนใจก็อึกอักไมํกล๎าพูดเชํนกัน แตํ สุดท๎ายแล๎วทั้งคูํก็พร๎อมใจกันหันมาหาอีกฝ่าย ‚เมื่อกี้...‛ ตํางเงียบไปทันทีที่พบวําอีกฝ่ายก็กําลังจะพูดเหมือนกัน อรุณรดาหลุบตา ต่ําเมื่อรู๎สึกขัดเขินแปลกๆ ชายหนุํมก็เลยตัดสินใจเอํยขึ้น ‚คุณพูดกํอนสิ‛ ‚อืม...ฉันแคํอยากจะถามวําเมื่อกี้คุณมีอะไรจะพูดกับฉันหรือเปลํา ‛ ‚ผมกําลังจะบอกเรื่องนั้นกับคุณพอดี ‛ เสียงเรียบๆ ที่ไมํห๎วนเตียนเหมือน ชํวงแรกๆ ทําให๎หญิงสาวเงยหน๎าขึ้นมองเขา ‚ขอบคุณมากสําหรับวันนี้ แมํรดา‛ ปาฏิหาริย๑ไมํได๎พูดอะไรมากไปกวํานั้น เขายืนนิ่งอยูํครูํสั้นๆ รอจนกระทั่ง แนํใจวําอรุณรดาจะไมํพูดอะไรตํอจากนั้น ถึงได๎เลื่อนประตูกระจกให๎ปิดลง รํางสูงเดินกลับไปนั่งเฝ้าน๎องมิคอยูํข๎างเตียงนอน โดยที่ไมํรู๎วําคําพูดเพียง เทํานั้นกําลังทําให๎หัวใจคนฟังสั่นสะท๎านอยํางบอกไมํถูก ยิ่งได๎เห็นสายตาที่เขา กําลังมองน๎องมิคด๎วยความรักและหํวงใยนั้น หัวใจของหลํอนก็ยิ่งไหววาบไปกับ ความอบอุํนของคําวําครอบครัว น๎องมิค พํอปา แมํรดา...

อรุณรดายิ้มเขิน หันกลับไปนั่งลงบนเก๎าอี้โต๏ะกินข๎าวด๎วยหัวใจพองฟู โดย ที่ไมํรู๎เชํนกันวําปาฏิหาริย๑ก็แอบละสายตาจากน๎องมิค เงยหน๎าขึ้นมองหลํอนกิน ข๎าว ด๎วยความรู๎สึกบางอยํางที่เขาไมํอยากให๎คํานิยาม มือหนายกขึ้นแตะปลายจมูกตนเอง รู๎สึกเหมือนกลิ่นหอมอํอนๆ จากผิว เนื้อนวลนุํมยังติดตรึงอยูํเลย **************************************************** เสียงลิฟต๑ดังขึ้นเมื่อมาถึงชั้นที่ต๎องการ อรุณรดาเดินออกมายังล็อบบี โรงพยาบาลโดยที่ไมํรู๎วําตัวเองกําลังอมยิ้มจนแก๎มบุ๐ม หัวใจยังอุํนๆ กับ ความรู๎สึกเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกับพี่หมอเทวดาและน๎องมิคไมํหาย ‚รดา!‛ เสียงผู๎หญิงคนหนึ่งดังมาจากทางห๎องจํายยาที่อรุณรดากําลังเดิน ผําน พอหันกลับไปมองเทํานั้นก็เห็นเกวลินกําลังยืนโบกไม๎โบกมือเรียกหลํอนอยูํ ไกลๆ ติดกันนั้นคือชายหนุํมรํางสูงสวมเสื้อกาวน๑สีขาวกําลังสํงยิ้มมาให๎ ‚ก๎อย ญาญํา‛ อรุณรดาเดินเข๎าไปทักสองสาวสองประเภท ยิ้มกว๎างให๎เก วลินอยํางนึกไมํถึง ‚นี่แกมาได๎ยังไง มาหาญาญําเหรอ‛ ‚อือ เพิ่งเลิกงานแตํไมํรู๎จะไปกินข๎าวกับใคร นึกวําญาญํามันออกเวร ตอนนี้เลยกะจะมาชวนมันไปรับแกที่คอนโด หาอะไรอรํอยๆ กินกันสามคน แตํ ฉันจําผิด วันนี้มันออกเวรสี่ทุํม ‛ ‚คราวหลังก็โทรมากํอนสิ จะได๎ไมํเสียเที่ยว‛ ญาณากรแอ๏บแมนได๎เนียน มาก นอกจากอรุณรดาและเกวลินที่จบมาจากมหาวิทยาลัยเดียวกันแล๎ว คนใน

โรงพยาบาลวรกานต๑ไมํมีใครดูออกสักคนวําเภสัชกรหนุํมหลํออยํางญาณากร เป็นเกย๑ ‚ก็ฉันยังไมํได๎เติมเงินโทรศัพท๑นี่ ยิงมาแกก็ไมํโทรกลับ นังขี้เหนียว‛ เก วลินกระเซ๎า กํอนหันมาหาอรุณรดาที่กําลังยืนขํา ‚เจอแกก็ดีแล๎ว เดี๋ยวฉันไปหา อะไรกินกับแกสองคนก็ได๎ วําแตํแกมาทําอะไรที่นี่ ฮันแนํ... มาหาพี่หมอปาลํะสิ ‛ ‚เฮ๎ย...‛ อรุณรดาจับมือสาวผมน้ําผึ้งที่กําลังชี้หน๎าหลํอนออกไป หลุบตา ต่ําลงขณะปฏิเสธกลายๆ ทั้งที่แก๎มใสกําลังเริ่มกลายเป็นสีชมพูอํอนๆ ‚ฉันจะมา หาเขาทําไม‛ ‚ถ๎าไมํได๎มาหา ทําไมต๎องหน๎าแดงด๎วยลํะ ‛ กูรูในเรื่องผู๎ชายวิเคราะห๑ ยก มือกอดอก เดินวนรอบๆ รํางอรุณรดา กํอนพาดแขนลงบนบําอยํางรู๎ทัน ‚วันกํอน แกโทรไปหาฉันที่กาญจน๑ ถามวําพี่หมอปากลับมาหรือยัง พอฉันถามวําทําไมก็ ไมํยอมบอก แกกําลังอยูํในชํวง...ทอดสะพานให๎พี่หมอปาใชํไหม‛ ‚บ๎า!‛ อรุณรดาไหวไหลํหลบแขนคนที่กําลังยื่นหน๎ามาจับผิดใกล๎ๆ ทันที ‚ฉันไมได๎ใจงํายเหมือนแกเสียหนํอยนะ ถึงจะได๎เจอใครไมํกี่วัน แล๎วทอดสะพาน ให๎เขานํะ‛ ‚แล๎วถ๎างั้นแกมาโรงพยาบาลทําไม‛ เกวลินยกมือขึ้นอังหน๎าผากและแก๎ม ทั้งสองข๎างของหญิงสาวตรงหน๎า ‚ตัวก็ไมํร๎อน ไข๎ก็ไมํมี บอกมาเดี๋ยวนี้นะรดา มาหาพี่หมอปาใชํไหม?‛ ริมฝีปากแต๎มลิปสติกสีชมพูไขํมุกยิ้มกริ่ม แตํสายตาจับผิดราวกับเป็น ตํารวจหญิงที่กําลังสอบสวนผู๎ต๎องสงสัยก็ไมํปาน ‚มาเยี่ยมคนรู๎จักตํางหาก‛ อรุณรดาตอบเลี่ยงๆ พอดวงตากลมโตของ เพื่อนหรี่มองเทํานั้น หลํอนก็เชิดหน๎าขึ้น ยืนยันวํามาเยี่ยมคนรู๎จักจริงๆ

ปาฏิหาริย๑ให๎หลํอนลงนามทําสัญญาแล๎ววําจะเก็บเรื่องคุณแมํกํามะลอไว๎เป็น ความลับ หลํอนยังไมํอยากเสียคําปรับก็ต๎องรักษาสัญญา ‚ใครเป็นอะไรเหรอ รดา‛ เสียงทุ๎มๆ ของญาณากรดังขึ้น นั่นหมายถึงวํา ยังมีอีกคนเชื่อหลํอนอยูํบ๎าง ‚ก็...คนรู๎จักนํะ‛ อรุณรดาไมํรู๎จะตอบยังไง ปกติหลํอนไมํชอบการโกหก เทําไรนัก แตํครั้นจะพูดความจริงก็ทําไมํได๎ พอหันกลับมาสบตาเกวลินที่ยังจ๎อง จับผิดเทํานั้น คนมีความลับก็ตัดสินใจนึกหาเหตุผลสําคัญมาเบี่ยงประเด็น ‚เออ ... เมื่อกี้บอกวําจะชวนไปกินข๎าวไมํใชํเหรอ ไปได๎หรือยัง กินดึกกวํานี้เดี๋ยวก็อ๎วน หรอก‛ ‚เออ...จริง‛ เกวลินผู๎รักสวยรักงามเป็นชีวิตจิตใจลืมเรื่องที่ยังสงสัยไปเสีย สนิท รีบคว๎ามืออรุณรดาตรงไปยังประตูทางออก แตํพอขยับตัวได๎นิดเดียว เทํานั้น เสียงโทรศัพท๑มือถือก็ดังขึ้น ‚ใครโทรมาตอนนี้เนี่ย ถ๎าไมํใชํเรื่องสําคัญนะ แมํจะดําให๎...‛ เสียงที่กําลังบํนกระปอดกระแปดเงียบหายไปทันทีที่เปิดกระเป๋าก็อปปี เกรดเอหยิบโทรศัพท๑ขึ้นมาดูเบอร๑ ‚สวัสดีคํะ พี่ติ๊ก‛ กรอกเสียงหวานๆ ลงไป พลิกดําเป็นขาวงํายดายราว พลิกฝ่ามือ ‚อุ๏ย! ตอนนี้เลยเหรอคะ-วํางคํะ วํางมาก...ก๎อยกําลังหิวข๎าวอยูํ พอดีเลยคํะ ถ๎าอยํางนั้นเจอกันที่ร๎านนั้นเลยนะคะ-คํะ บ๏ายบายคํะ ‛ เกวลินวางสายก็หันกลับมาหาอรุณรดาด๎วยสีหน๎ารู๎สึกผิด ‚รดา... ฉันไปกินข๎าวกับแกไมํได๎แล๎วลํะ กิ๊กใหมํของฉันโทรมา อันที่จริงก็ ไมํได๎เห็นผู๎ชายสําคัญกวําเพื่อนหรอกนะ แตํคนนี้เพิ่งเกี่ยวติดได๎สองวัน มันยัง

อยูํในชํวงโปรโมชั่นนํะแก‛ เกวลินขยิบตานํารัก ยกมือขึ้นตบแก๎มเพื่อนสาวเบาๆ ‚ไมํโกรธนะเบบี๋ แล๎วไว๎พรุํงนี้จะโทรหา‛ โดยไมํรอคําตอบด๎วยซ้ํา รํางบางในชุดเดรสสีน้ําเงินเข๎มก็สาวเท๎าออกไป หน๎าโรงพยาบาลทันที ญาณากรหัวเราะ เดินมายืนอยูํข๎างหลังคนถูกทิ้งพลางยก มือวางบนบําในเชิงปลอบใจ ‚นี่มันไมํได๎เห็นผู๎ชายสําคัญกวําเพื่อนเลยนะ‛ อรุณรดาพลอยหัวเราะตามไปด๎วย กํอนจะถือโอกาสบอกลาเพื่อนเกย๑ ของหลํอนเสีย ‚งั้นแกก็ทํางานตํอเถอะ ฉันวําจะแวะซื้อหนังสือที่เซ็นทรัลด๎วย ถ๎ามัวแตํ ชักช๎าเดี๋ยวห๎างปิด‛ อรุณรดายกนาฬิกาข๎อมือมองเวลา เห็นวําเพิ่งหนึ่งทุํมกวําๆ ก็คํอยเบาใจวํานําจะยังทัน ‚หาข๎อมูลแตํงนิยายเรื่องใหมํเหรอ‛ ‚จะวํางั้นก็ได๎‛ อรุณรดาไหวไหลํ อันที่จริงแล๎วหลํอนจะไปหาซื้อนิยาย แนวซาตานมาศึกษาตามคําแนะนําของพี่ทามาก็อต ไมํรู๎จะเรียกหาข๎อมูลได๎หรือ เปลําเหมือนกัน ‚คราวนี้จะเขียนเกี่ยวกับอะไร นี่ ถ๎าจะเขียนเกี่ยวกับเรื่องยา ปรึกษาเราได๎ นะ‛ ญาณากรยิ้มละไม ไมํบํอยนักที่อรุณรดาจะแวะมาหาเพื่อนคนนี้ที่ โรงพยาบาล ดังนั้น หลํอนจึงไมํคุ๎นกับทําทางแอ๏บแมนของเขา อดคิดไมํได๎วําถ๎า ไมํเคยเห็นอีกฝ่ายสาวแตกมากํอนคงได๎เชื่อสนิทวําชายแท๎ร๎อยเปอร๑เซ็นต๑ เผลอๆ อาจจะแอบหวั่นไหวไปกับรอยยิ้มละลายใจของญาณากรบ๎างแล๎วก็ได๎ ‚จะหัดเขียนนิยายโรม๏านซ๑ แนวซาตานๆ นํะแก‛ ‚แนวซาตาน?‛ ญาณากรเลิกคิ้ว ย๎อนถามอยํางนึกไมํถึง ‚ตบจูบนํะเหรอ‛

‚ไมํรู๎ส‛ิ อรุณรดาตอบกลั้วหัวเราะ ‚ตั้งแตํเกิดมายังไมํเคยเขียน ไมํเคย อํานด๎วย ถึงได๎จะไปหาซื้อมาอํานนี่ไง‛ ‚งั้นไมํต๎องซื้อหรอก ที่บ๎านเราก็มี นี่ ไมํต๎องมามองหน๎าเราอยํางนั้น ถึงเรา จะหัวใจสีมํวง แตํเราก็ไมํจําเป็นต๎องแสวงหาความสุขในจิตนาการหรอกนะ‛ ญาณากรเชิดคางขึ้นเล็กน๎อย แฉลบตามองผู๎คนรอบๆ วํามีใครมองมายังตนหรือ เปลํา พอเห็นวําไมํมีเทํานั้นก็ก๎มลงกระซิบกระซาบอรุณรดาด๎วยเสียงสาวแตก ทันที ‚ระดับญาญํา...หาผู๎ชายกินได๎อยูํแล๎ว แตํที่บอกวํามีเยอะนํะ น๎องสาวเรา อําน‛ ท๎ายประโยคเขากลับมาแอ๏บแมนอีกครั้ง พลอยให๎อรุณรดาหัวเราะคิกคัก กับพวกเกย๑เก็บกดที่ไมํอยากเสียภาพลักษณ๑ของเภสัชกรหนุํมในเวลางาน ‚จ๎า...น๎องสาวก็น๎องสาว‛ ‚อือ งั้น...พรุํงนี้เช๎าๆ เราเอาไปให๎ที่คอนโดนะ รดาจะได๎ไมํต๎องเปลืองตังค๑ ซื้อ‛ ‚ขอบใจนะแก งั้นฉันกลับแล๎ว‛ อรุณรดาตบไหลํเพื่อนชายหัวใจหญิงของ หลํอนเบาๆ กํอนจะยิ้มหัวให๎แกํกัน โดยไมํทันสังเกตเห็นประตูลิฟต๑ที่กําลังเปิด ออกช๎าๆ ปาฏิหาริย๑ยืนอยูํในนั้น เขาเพิ่งนึกได๎วําค่ําแล๎วไมํควรปลํอยให๎อรุณรดา กลับบ๎านเพียงลําพังก็เลยฝากให๎พยาบาลคนหนึ่งชํวยดูแลน๎องมิค แตํพอเห็น เธอกําลังคุยกับเภสัชกรหนุํมฮอตประจําโรงพยาบาลอยํางสนิทสนมกลมเกลียว ความรู๎สึกแรกที่เกิดขึ้นในใจของเขาก็คือ...ไมํชอบ กํอนจะกํนดําตัวเองลึกๆ วํา สมองเสื่อมไปแล๎วหรือไง ถึงได๎หํวงนักต๎มตุ๐นอยํางเธอจะตกอยูํในอันตราย

บางทีญาณากรอาจจะเป็นหนึ่งในเหยื่อที่เธอต๎มไว๎จนเปื่อยแล๎วก็ได๎ ถึงดู ไมํระวังระแวงตัวเลยสักนิดเดียวเวลาอยูํใกล๎กับเธอ ปาฏิหาริย๑เปลี่ยนใจไมํอยากไปสํงหญิงสาว คิดอยํางหงุดหงิดวําแมํสาว สิบแปดมงกุฎเสนํห๑แรงคงมีคนอาสาไปสํงแล๎ว แตํพอกดลิฟต๑ให๎ประตูปิดเทํานั้น เขาก็ได๎เห็นอรุณรดายกมือขึ้นบ๏ายบายคนที่กําลังคุยกันอยํางสนิทใจเมื่อครูํ อา ยุรแพทย๑หนุํมเริ่มลังเลระคนเสียดาย...เสียดายอะไรเขาเองก็ไมํรู๎เหมือนกัน รู๎แคํ วํากํอนที่ประตูจะเลื่อนเข๎าหากันจนสุด มือของเขาก็ยกขึ้นกดปุ่มให๎ประตูเปิด ออกอีกครั้ง ‚ขอโทษครับ‛ กลําวบอกคนในลิฟต๑ไมํทันจบประโยคด๎วยซ้ํา ปาฏิหาริย๑ก็ รีบสาวเท๎าตามรํางแบบบางที่กําลังจะเดินออกจากโรงพยาบาลทันที ‚รดา!‛ สองเท๎าของปาฏิหาริย๑ชะงัก หันหน๎าไปทางต๎นเสียงพร๎อมกับเจ๎าของชื่อ ‚บังเอิญจังเลย‛ นภดลยิ้มละไม นัยน๑ตาระยิบระยับยินดี เดินเข๎ามาทัก อรุณรดา ‚รดามาทําอะไรที่โรงพยาบาลเหรอ ไมํสบาย หรือวํามาหาใคร‛ ‚รดาจะมาหาใครก็ไมํจําเป็นต๎องรายงานดลนี่ เราสองคนไมํได๎เป็นอะไร กัน‛ อรุณรดาตัดรอนไมตรีที่อีกฝ่ายหยิบยื่น ไมํอยากข๎องแวะอะไรกับคนไมํ ซื่อสัตย๑อีก ทั้งยังไมํเข๎าใจด๎วยวําทําไมเขายังใจกล๎ามาทักหลํอน แตํพอรํางบาง จะเดินไปที่ประตูเทํานั้น นภดลก็ปราดเข๎ามาขวางไว๎ ‚เดี๋ยวสิรดา!‛ สายตาของชายหนุํมมองวอนแกมขออภัย ‚ดลรู๎นะวําดล ทําผิดกับรดามาก แตํดลก็คิดวําเรานําจะยังเป็นเพื่อนที่ดีตํอกันได๎ ‛ ‚ไมํได๎หรอก‛ อรุณรดาปฏิเสธโดยไมํต๎องคิด เย็นชาเสียจนอีกฝ่ายถึงกับ หน๎าเสีย ‚ไมํมีเพื่อนที่ดีที่ไหนทรยศหักหลังเพื่อนหรอก‛

‚รดา...‛ ถึงกับครางชื่อหญิงสาวเสียงแผํว จับมือทั้งสองข๎างของหลํอนขึ้น โดยไมํสนใจวําหลํอนจะหน๎านิ่วคิ้วขมวดหรือตํอต๎านเพียงไร ‚ปลํอยนะดล!‛ ‚ไมํ...ดลไมํอยากให๎รดาโกรธดลอยูํอยํางนี้ ดลไมํอยากให๎ความสัมพันธ๑ เกือบสิบปีของเราต๎องจบลงด๎วยการกลายเป็นคนแปลกหน๎าตํอกัน ‛ เสียงทุ๎ม อ๎อนวอน ประกายตาขอความเห็นใจ แตํกลับไมํทําให๎หลํอนรู๎สึกเห็นใจเลยสัก นิดเดียว อรุณรดายิ่งรู๎สึกโกรธและโมโหมากกวําที่เลิกกันแล๎วยังมาทํารุํมรําม ‚ก็ดลเองไมํใชํเหรอที่ทําให๎มันจบ!‛ ‚แตํดลคิดถึงรดาทุกวันเลยนะ ตั้งแตํที่ดลพูดกับรดาวันนั้น ดลก็ไมํสบาย ใจเลย ดลคิดวําบางที...‛ ‚ดล!‛ เสียงเรียบติดจะดุๆ ที่ดังขึ้นทางด๎านหลังของนภดลนั้นทําเอา เจ๎าของชื่อเงียบกริบ อรุณรดาหันหน๎าไปทางต๎นเสียง เห็นแฟนใหมํของนภดล กําลังเดินใกล๎เข๎ามาด๎วยสีหน๎าบึงตึง หลํอนจึงรีบฉวยโอกาสนั้นดึงมือตัวเองออก จากนภดลทันที ‚ทําอะไร‛ เอมอรเสียงขุํน นัยน๑ตาเรียบเฉยแฝงไว๎ด๎วยความไมํพอใจยาม จ๎องอรุณรดา ‚ดลบังเอิญเจอรดา... ก็เลยทัก ‛ ‚ทักแบบไหน ทําไมต๎องจับมือกันด๎วย‛ นภดลถอนหายใจด๎วยสีหน๎าเหนื่อยอํอน ‚มันเป็นอุบัติเหตุ อรอยําคิดมากได๎ไหม อีกไมํกี่วันเราก็จะแตํงงานกันอยูํ แล๎ว‛

‚ก็เพราะวําเราจะแตํงงานกันในอีกไมํกี่วันไงคะ อรถึงได๎ต๎องยิ่งคิดยิ่งระวัง อรไมํอยากมีปัญหาเมียเล็กเมียน๎อยในภายหลัง คุณเองก็เหมือนกันนะคุณ อรุณรดา‛ เอมอรหันหน๎ามาหาอดีตคนรักของนภดลด๎วยสายตาตําหนิ ‚รู๎วําเขามีแฟนใหมํแล๎วก็นําจะเลิกข๎องแวะกับเขาเสียที หน๎าตาก็ไมํ เหมือนคนป่วยนี่คะไมํทราบวํามาทําอะไรที่โรงพยาบาล หรือรู๎วําดลจะพาฉันมา ฝากท๎อง ก็เลยมาดักรอเจอเขาเพื่อปรับความเข๎าใจ‛ ดูเหมือนเอมอรจะเน๎นคําวําฝากท๎องเป็นพิเศษ คล๎ายอยากจะบอก กลายๆ วําตนเองนั้นมีไพํเหนือกวําหลายขุม แม๎อรุณรดาจะไมํเคยรู๎มากํอนวําเอ มอรท๎อง หลํอนก็เก็บอาการตกใจเอาไว๎ได๎อยํางมิดชิด กํอนจะยิ้มตอบกลับไป เรียบๆ ‚คุณอรพูดถูกแล๎วคํะ รดาไมํได๎ป่วย และรดาก็รู๎ด๎วยวําไมํควรยุํงกับแฟน ของคนอื่น รดาไมํใชํผู๎หญิงประเภท...หน๎าด๎านหน๎าไมํมียางนี่คะ ถึงได๎ชอบแยํง ของใครกินจนท๎องป่อง ทั้งๆ ที่รู๎วําเขามีเจ๎าของ อืม...แบบนั้นตํางหากลํะคะที่ เรียกวําป่วย...ป่วยทางจิตถึงได๎คิดแตํเรื่องอกุศล‛ ‚นี่แกวําฉันเหรอ!‛ เอมอรสาวเท๎าเข๎ามาใกล๎ๆ ยกมือขึ้นสูงคล๎ายจะตบ หน๎าอรุณรดาระบายโทสะ โดยไมํทันตั้งหลักด๎วยซ้ํา ใครคนหนึ่งก็ปราดเข๎ามา จับมือเอมอรเอาไว๎เสียกํอน ‚นี่โรงพยาบาลนะครับ‛ ‚คุณหมอ!‛ อรุณรดาอุทานแผํวเบาอยํางนึกไมํถึง ขณะที่เอมอรสะบัดมือ ออกด๎วยความฉุนเฉียว ตวัดสายตาตําหนิอยํางไมํเกรงใจ ‚แล๎วคุณมาเกี่ยวอะไรไมํทราบ!‛

‚เกี่ยวสิครับ‛ ปาฏิหาริย๑ขยับมายืนใกล๎ๆ อรุณรดา ทั้งยังกอดเอวหลํอนไป แนบชิดทํามกลางความตกตะลึงของทุกสายตา รวมทั้งเจ๎าของรํางที่ถูกกอดด๎วย ‚ตอนนี้รดาเป็นแฟนผม ถ๎าคุณเกรงวํารดาจะกลับไปยุํงกับแฟนของคุณ ผมวํา...คงยากแล๎วลํะครับ ‛ ปาฏิหาริย๑หันไปยิ้มให๎นภดลที่กําลังหน๎าเสีย แม๎จะไมํรู๎จักฐานะทางการ เงินหรือชาติกระกูลของนภดลมากํอน แตํเรื่องหน๎าตานั้นปาฏิหาริย๑มั่นใจวํา ตัวเองกินขาด อันที่จริงเขาแอบรู๎สึกไมํชอบหมอนี่ตั้งแตํดื้อดึงมาจับมืออรุณรดา ยิ่งมาได๎ ยินเรื่องราวทั้งหมดและปะติดปะตํอได๎วําเป็นแฟนเกําที่แอบไปมีสัมพันธ๑กับ ผู๎หญิงคนอื่นจนท๎องในตอนที่ยังคบกันกับเธอ เขาก็ยิ่งอยากชํวยเธอแก๎เผ็ดเล็กๆ น๎อยๆ บ๎าง ‚ทางที่ด.ี .. คุณนําจะบอกแฟนของคุณวําอยํามาทํารุํมรํามกับแฟนของผม ดีกวํา‛ ปาฏิหาริย๑หันกลับไปเตือนเอมอรอีกครั้ง ‚ขอตัวนะครับ‛ ปาฏิหาริย๑ยิ้ม โอบเอวคูํรักหลอกๆ เดินออกจาก โรงพยาบาลด๎วยกัน แตํพอลงบันไดด๎านข๎างมายังทางเดินที่จะเข๎าลานจอดรถเทํานั้น อรุณรดา ก็คํอยๆ เบี่ยงกายออกจากอ๎อมแขนของชายหนุํม ‚ขอบคุณนะคะที่ชํวยฉัน แตํตอนนี้คงไมํต๎องเลํนละครแล๎วลํะ ไมํมีใคร ตามออกมาแล๎ว ถ๎ายังไง...ฉันขอตัวเลยแล๎วกันนะคะ‛ อรุณรดาก๎มหน๎าลง เล็กน๎อย รู๎สึกอายที่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นตํอหน๎าเขา ‚ผมไปสํง‛ ‚ไมํรบกวนดีกวําคํะ คุณหมออยูํเป็นเพื่อนน๎องมิคเถอะ‛

รํางบางหันหลังให๎ปาฏิหาริย๑ ยกมือขึ้นเช็ดน้ําตาที่รินหลํนลงมาอาบแก๎ม กํอนจะเดินตรงไปทางประตูรั้วโรงพยาบาลราวกับไมํได๎คิดอะไร แม๎วําความจริง กําลังเสียใจอยํางสุดแสน อรุณรดาไมํได๎เสียใจเพราะถูกทิ้ง แตํเสียใจที่เคยเชื่อมาตลอดสิบปีวํา นภดลเป็นคนดีตํางหาก วันนั้นที่บังเอิญเจอนภดลเดินเลือกซื้อของอยูํในแผนกเด็กอํอนกับเอมอร หลํอนไมํได๎คิดถึงขนาดวําเขาจะทําเอมอรท๎องกํอนแตํง เขาใจร๎าย...ใจร๎ายเหลือเกิน มีหลํอนเป็นแฟนอยูํแท๎ๆ ยังแอบไปมีสัมพันธ๑ กับผู๎หญิงคนอื่นได๎หน๎าตาเฉย บางทีถ๎าเอมอรไมํท๎อง ไมํต๎องแตํงงานกันเร็วๆ นี้ นภดลอาจไมํคิดบอก หลํอนด๎วยซ้ําวําเขามีคนอื่น อรุณรดาร๎องไห๎สะอื้น คิดวําเดินมาเกือบสิบก๎าวแล๎วปาฏิหาริย๑คงไมํได๎ ยิน เผลอๆ เขาอาจกลับเข๎าไปในโรงพยาบาลแล๎วด๎วยกระมัง แตํอันที่จริงชายหนุํมยังยืนอยูํที่เดิม เขาอดเป็นหํวงอรุณรดาไมํได๎ ยิ่งเห็น ไหลํมนสั่นสะท๎านจากการร๎องไห๎ก็ยิ่งรู๎สึกวําเธอคงกําลังเสียใจเรื่องชายคนรัก มากๆ ทีเดียว กํอนหน๎านี้เขาอาจจะเคยคิดวําเธอเป็นพวกสิบแปดมงกุฎ แตํอยํางน๎อยๆ เธอก็เป็นคนที่ชํวยทําให๎ลูกชายของเขากลับมามีชีวิตอีกครั้ง แล๎วเขาจะปลํอยให๎ เธอเผชิญกับความเสียใจเพียงลําพังได๎อยํางไร ปาฏิหาริย๑ตัดสินใจเดินตามหญิงสาวไปเรื่อยๆ กระทั่งเห็นเธอนั่งลงที่ป้าย รถเมล๑หน๎าโรงพยาบาล ยกมือขึ้นปิดหน๎าร๎องไห๎สะอื้น เขาก็รู๎สึกอยากจะทํา อะไรบางอยํางให๎เธอสบายใจมากขึ้น แตํเรื่องปลอบใจใครนั้นปาฏิหาริย๑ไมํ

สันทัด เมื่อเหลือบไปเห็นรถเข็นคันหนึ่งจอดขายอะไรบางอยํางอยูํไมํไกลนัก เขา จึงตัดสินใจควักเงินในกระเป๋าเดินไปซื้อของ ‚ฮือ...‛ อรุณรดายังคงนั่งก๎มหน๎าสะอึกสะอื้นอยูํที่ป้ายรถเมล๑ คิดในใจวํา ตอนนี้ยังไมํมีอารมณ๑กลับบ๎าน หลํอนอยากร๎องไห๎ให๎พอกํอนจะได๎ไมํต๎องไปร๎อง ตํอให๎อายใครบนรถประจําทางอีก กระทั่งขวดน้ําสีเขียวถูกยื่นมาตรงหน๎า ฝา พลาสติกที่ปิดอยูํนั้นถูกดึงสลักออกให๎พร๎อมสรรพ ‚น้ําใบบัวบก แก๎ช้ําใน‛ ใบหน๎าเรียวสวยหันไปมองรํางสูงที่มานั่งอยูํข๎างกายตั้งแตํเมื่อไรไมํรู๎ แรก ที่ได๎ยินเสียงเมื่อครูํยังแอบนึกวําตัวเองหูฝาด พอหันมาเห็นจริงๆ เทํานั้นก็ถึงกับ นิ่งงัน เม๎มริมฝีปากเล็กๆ อยํางอดคิดไมํได๎วําปาฏิหาริย๑ซื้อตามมาปลอบใจหรือ ซ้ําเติมหลํอน แตํสุดท๎ายแล๎วก็รับขวดน้ําใบบัวบกมาดื่มรวดเดียวหมด เสร็จถึง คํอยตัดพ๎อเสียงเครือ ‚ไมํเห็นหายช้ําเลย...‛ ‚ถูกผู๎ชายหลอกงํายอยํางนี้เอง‛ เสียงหัวเราะตํอท๎ายแบบขําๆ นั้นทําเอา คนที่กําลังร๎องไห๎ถึงกับนิ่งงันไปครูํสั้นๆ กํอนจะยกมือขึ้นทุบไหลํชายหนุํมด๎วย ความโมโห ‚หมอบ๎า! บ๎าที่สุดเลย‛ แม๎จะยังร๎องไห๎แตํก็อดหัวเราะตามไปไมํได๎ แปลกใจตัวเองลึกๆ วําทําไม ถึงหยุดเสียใจงํายดายขนาดนี้ หรือเพราะวําหมอเทวดาสามารถรักษาโรคหัวใจอํอนแอจากการอกหักได๎ จริง อยูํใกล๎กับหมอทีไรถึงได๎อุํนใจจนไมํอยากคิดคํานึงถึงสิ่งอื่น บ๎า! นี่หลํอนต๎องบ๎าไปแล๎วแนํๆ

อรุณรดาตําหนิตัวเอง เมื่ออยูํๆ ก็รู๎สึกหน๎าร๎อนวูบวาบขึ้นมาเพราะสบตา หมอ ‚เอํอ...รดาดีขึ้นมากแล๎ว ถ๎ายังไงรดาขอตัวกลับเลยแล๎วกันนะคะ รถมา พอดี‛ รํางบางผุดลุกจากเก๎าอี้สีเขียว เดินไปโบกรถโดยสารประจําทางที่กําลัง แลํนใกล๎เข๎ามาเรื่อยๆ แตํหมอเทวดาก็ตามมาจับแขนของหลํอนให๎หยุดโบกรถ ‚ไมํต๎องหรอก เดี๋ยวผมไปสํงคุณก็ได๎ ‛ ‚อยําเลยคํะ รดากลับเองได๎จริงๆ คุณหมอไมํได๎มีธุระไปทางบ๎านรดา ถ๎า ขับรถไปสํงเฉยๆ ก็ต๎องตีรถกลับมาโรงพยาบาลอีก เปลืองน้ํามัน แล๎วยังเป็นการ เพิ่มมลพิษให๎ชั้นบรรยากาศด๎วยนะคะ รดาไปรถเมล๑ดีแล๎ว คุณหมอไปดูน๎องมิค เถอะคํะ‛ เป็นจังหวะเดียวกับที่รถโดยสารแลํนมาจอดรอหน๎าป้ายประจําทาง อรุณร ดาจึงถือโอกาสนี้รีบตัดบทเสีย ‚ขอบคุณนะคะคุณหมอ พรุํงนี้เจอกันคํะ ‛ หลํอนยิ้ม หลุบตาเขินๆ กํอนก๎าวขึ้นประตูหน๎ารถประจําทาง คิดในใจวําที่ ไมํอยากให๎คุณหมอขับรถไปสํง ไมํใชํเพราะเกรงใจอยํางเดียว แตํเพราะเกรง หัวใจตัวเองจะมีปฏิกิริยาแปลกๆ มากไปกวํานี้ด๎วย หารู๎ไมํวําพอนั่งลงบนเบาะ เรียบร๎อย รถประจําทางคํอยๆ แลํนออกจากป้าย ปาฏิหาริย๑กลับสาวเท๎าตามรถ ที่ยังไมํแลํนเร็วมากนัก กระโดดขึ้นมาทางประตูหลัง ไมํแนํใจตัวเองเหมือนกันวําตามลูกจ๎างสาวขึ้นรถมาด๎วยทําไม?

บทที่ ๖ ข้ออ้าง มือหนาขยับหมุนปากกาไปพลางๆ ระหวํางนั่งคิดอะไรเพลินๆ อยูํในห๎อง ตรวจ ปาฏิหาริย๑พยายามหาเหตุผลให๎กับตัวเองมาทั้งคืน สุดท๎ายก็ได๎คําตอบวํา ที่ต๎องแอบนั่งรถเมล๑ตามไปสํงสาวนักต๎มตุ๐นถึงหน๎าคอนโดนั้นไมํใชํเพราะหํวง เธอเทําไร แตํหํวงวําถ๎ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ลูกชายของเขาคงต๎องเสียใจถ๎าเสีย แมํไปเป็นครั้งที่สอง กระทั่งเหตุการณ๑ตอนที่บังเอิญหันหน๎าไปชนกับเธอแถวๆ ระเบียงห๎องน๎อง มิคเมื่อวานวนเวียนกลับมา ริมฝีปากหยักลึกก็ขยับยิ้มน๎อยๆ โดยไมํรู๎ตัว ‚คุณหมอคะ!‛ เสียงหวานใสที่คํอนข๎างดังกวําปกตินั้นทําเอานายแพทย๑หนุํมที่กําลังใจ ลอยถึงกับสะดุ๎งเล็กๆ เงยหน๎าขึ้นมองหญิงสาวในชุดเครื่องแบบพยาบาลซึ่งยืน อยูํหน๎าโต๏ะทํางานของเขา ‚คุณหมอเป็นอะไรหรือเปลําคะ ดูเหมือนจิตใจไมํอยูํกับเนื้อกับตัว ‛ ‚เปลําครับ คุณวิ ผมเอํอ...คิดอะไรเพลินๆ นิดหนํอย‛ ชายหนุํมแก๎ตัวยิ้มๆ แอบนึกตําหนิอรุณรดาในใจวําเธอไมํใชํแคํสาวนักต๎มตุ๐นธรรมดาหรอก แตํเธอ ต๎องเป็นแมํมดจําแลงมาจากที่ไหนอยํางแนํนอน ถึงได๎คอยแตํจะขี่ไม๎กวาด วนเวียนอยูํในหัวใจของเขาตลอดเวลา ‚วิจะเข๎ามาบอกวํา ยังมีคนไข๎รออยูํอีกหนึ่งคนคํะ ‛ ‚อ๐อ ครับ‛ ปาฏิหาริย๑ยิ้ม ยกมือขึ้นเตรียมรับแฟ้มเอกสารการตรวจที่วิลา วัลย๑กอดไว๎ แตํแทนที่หญิงสาวจะสํงให๎ กลับนั่งลงบนเก๎าอี้คนไข๎เสียเอง

‚วิเองคํะ วิเป็นโรคหัวใจว๎าเหวํ ต๎องทํายังไงคะหมอ‛ ปาฏิหาริย๑ยิ้มแกมหัวเราะ สายตาของวิลาวัลย๑ไมํเคยปิดบังเลยวํารู๎สึก ยังไงกับเขา แตํในเวลาเดียวกันเธอก็รู๎ด๎วยวําเขายังไมํคิดจะมีใครตอนนี้ ‚คุณวินี่ขยันคิดมุกมาอําผมทุกวันเลยนะครับ ‛ ‚ก็วิไมํอยากให๎คุณหมอเครียดนี่คะ ได๎ขําววําน๎องมิคออกจากไอซียูแล๎ว อาการเป็นยังไงบ๎างคะ แตํวิวําน๎องมิคคงอาการดีขึ้นมากแล๎วแนํๆ คุณหมอถึงได๎ ยิ้มน๎อยยิ้มใหญํเมื่อกี้‛ ‚เอํอ...‛ ปาฏิหาริย๑ไมํคิดจะอธิบายถึงเหตุผลที่ทําให๎เขายิ้มน๎อยยิ้มใหญํ จนใครตํอใครสังเกตได๎ ‚ดีขึ้นมากแล๎วลํะครับ ขอบคุณมากนะครับที่อุตสําห๑เป็น หํวง‛ ‚ที่จริงวิอยากไปเยี่ยมน๎องมิคด๎วยนะคะ แตํชํวงนี้อยูํเวรดึกทุกวัน ก็เลยคิด วําไมํไปรบกวนดีกวํา‛ ‚คุณวิไมํต๎องลําบากหรอกครับ คุณหมอดํารงบอกวําอาทิตย๑หน๎าน๎องมิคก็ นําจะกลับไปรักษาตัวที่บ๎านได๎แล๎ว ‛ ปาฏิหาริย๑หมายถึงแพทย๑เจ๎าของไข๎น๎องมิค เขายิ้มกํอนก๎มลงดูนาฬิกาข๎อมือ เมื่อนึกได๎วํานําจะได๎เวลาออกเวร ‚ถ๎ายังไงผมขอตัวเลยก็แล๎วกันนะครับ ‛ ‚คํะ ฝากบอกน๎องมิควําหายไวๆ นะคะ ‛ วิลาวัลย๑พยักหน๎า ยิ้มให๎รํางสูงที่ ขยับลุกจากเก๎าอี้ กํอนจะลุกขึ้นมองตามหลังนายแพทย๑ผู๎เป็นเจ๎าของหัวใจของ ตนกระทั่งเขาเปิดประตูออกไป คิดในใจวําห๎าปีแล๎วที่ภรรยาของปาฏิหาริย๑ หายไปอยํางไร๎รํองรอย นั่นหมายถึงวําเขาสามารถที่จะยื่นคําขอตํอศาลให๎พิมพ๑ร ดากลายเป็นบุคคลสาบสูญและฟ้องหยําเพื่อที่จะแตํงงานใหมํได๎

วิลาวัลย๑ปรารถนาจะเป็นผู๎หญิงโชคดีคนนั้น ทั้งยังแนํใจด๎วยซ้ําวําจะไมํมี ใครมาแยํงตําแหนํงภรรยาคนใหมํของปาฏิหาริย๑ เพราะหลํอนคนเดียวเทํานั้นที่ ได๎อยูํใกล๎ชิดและมีโอกาสทําคะแนนมากกวําผู๎หญิงคนอื่นมาตลอดระยะเวลาห๎า ปี **************************************************** เสียงลิฟต๑ดังขึ้น ปาฏิหาริย๑เดินออกมายังชั้นห๎องพักฟื้นของลูกชาย แม๎ ถอดเสื้อกาวน๑ออกแล๎ว พยาบาลที่เดินสวนมาก็ยังยิ้มทักอยํางนอบน๎อมเพราะ ตํางจําได๎วําปาฏิหาริย๑คือวําที่ประธานกรรมการโรงพยาบาลคนตํอไป ครั้นชายหนุํมเดินมาถึงห๎องที่ลูกชายนอนพัก ระหวํางที่มือของเขากําลัง จะหมุนลูกบิดเข๎าไปด๎านใน ตาคมๆ คูํนั้นก็บังเอิญเห็นนางแมํมดแสนสวยที่ขี่ไม๎ กวาดวนเวียนอยูํในหัวใจของเขามาตลอดทั้งวันผํานทางกระจกเล็กใสบนประตู แมํมดกําลังยืนทําอะไรบางอยํางอยูํข๎างเตียงน๎องมิค มือถือกระดาษเอสี่ ปึกหนึ่ง ริมฝีปากจิ้มลิ้มขยับอํานตัวอักษรในกระดาษ สลับกับยิ้มให๎น๎องมิคเป็น ระยะๆ จนเขาอดคิดไมํได๎วําแมํมดกําลังอํานอะไรให๎น๎องมิคฟัง กระทั่งเห็นรํางบางในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนห๎าสํวนหมุนตัวหันหลังให๎น๎อง มิค แล๎วหันกลับมาอีกครั้งพร๎อมแยกเขี้ยวที่ประยุกต๑มาจากหลอดสีขาวในห๎อง ปาฏิหาริย๑ก็ถึงกับหัวเราะพรืด ทั้งยังได๎ยินเสียงหัวเราะเอิ้กอ๎ากของน๎องมิคด๎วย อรุณรดาหัวเราะตาม กํอนที่สองแมํลูกกํามะลอจะหันมาทางประตู เมื่อได๎ ยินเสียงเขาหมุนลูกบิดเข๎าไปด๎านใน

‚พํอปา‛ คนป่วยตัวน๎อยยิ้มกว๎าง สีหน๎าทําทางสดใสรําเริงขึ้นกวําเมื่อวาน มาก ทั้งยังสามารถลุกขึ้นนั่งบนเตียงได๎แล๎ว ‚พํอปาออกเวรแล๎วเหรอคับ‛ ‚ทําอะไรกันอยูํครับ นําสนุกเชียว‛ ‚แมํรดากําลังเลํานิทานให๎น๎องมิคฟังอยูํ พํอปามาฟังด๎วยกันสิคับ แมํรดา เลําสนุ๏ก...สนุก‛ ‚เอาสิ พํอปาฟังด๎วย‛ ปาฏิหาริย๑เลื่อนเก๎าอี้ฝั่งตรงข๎ามกับที่อรุณรดายืนอยูํ นั่งลงฟังนิทานพร๎อมกับลูกน๎อย แตํพอเห็นทําทางเก๎ๆ กังๆ ของหญิงสาวก็อดคิด ไมํได๎วําคงประหมํา ‚อืม...พํอปาชํวยแมํรดาเลํานิทานดีกวํา ‛ วําแล๎วปาฏิหาริย๑ก็ลุกอ๎อมปลาย เตียงไปชะโงกดูบทในมือหญิงสาว หากเดาไมํผิดเธอคงจะปริ้นท๑มาจาก อินเตอร๑เน็ตกํอนออกจากบ๎าน ‚เลําเรื่องอะไร...ไกรทอง‛ ‚คํะ‛ อรุณรดาขยับกายหลบมาหนึ่งก๎าว เมื่อใบหน๎าหลํอเหลาที่ก๎มลงมา อํานบทใกล๎ๆ กับใบหน๎าของหลํอนนั้นชวนให๎รู๎สึกเขินชอบกล ‚เลําถึงไหนแล๎ว‛ ปาฏิหาริย๑เงยหน๎าขึ้นถามพร๎อมยิ้ม ‚ถึงตอนที่ไกรทองกําลังรํายคาถาระเบิดถ้ําเข๎าไปชํวยตะเภาทองคับ แตํวํา เจอชาละวันแยกเขี้ยวใสํเมื่อกี้‛ น๎องมิคเลําพลางหัวเราะเอิ้กอ๎าก กับทําทางชา ละวันแยกเขี้ยวที่อรุณรดาอุตสําห๑ลงทุนแปลงรํางด๎วยตัวเอง ‚งั้นพํอปาจะเป็นไกรทอง สู๎กับชาละวันเอง ‛ ปาฏิหาริย๑เลือกบทพระเอก มองหาอาวุธบางอยําง กํอนจะเห็นไม๎แขวนเสื้ออันหนึ่งเกี่ยวไว๎กับตัวแขวนติด ผนังข๎างทางเข๎าห๎องน้ํา เขาเดินไปหยิบไม๎แขวนเสื้อมาตั้งทําเตรียมพร๎อม

‚นี่คือหอกสัตตโลหะ และข๎าคือไกรทอง วันนี้จะต๎องฆําพญาชาละวันให๎ได๎ ฮะ ฮํา ฮํา‛ แคํเสียงหัวเราะของปาฏิหาริย๑ก็ทําเอาพญาชาละวันกับน๎องมิคถึงกับ หัวเราะเสียงดัง หญิงสาวนึกครึ้ม ม๎วนปึกกระดาษในมือเป็นอาวุธ แล๎วตั้งทํา พร๎อมรบบ๎าง ‚เข๎ามาเลยเจ๎าไกรทอง ข๎าไมํกลัวเจ๎าหรอก ย๎าก! ‛ ชาละวันตรงเข๎าไป จัดการไกรทองอยํางรวดเร็ว แตํเท๎าเจ๎ากรรมกลับลื่นน้ําที่ไมํรู๎บังเอิญทําหกไว๎ ตอนไหนจนเสียหลักหงายหลัง ‚ว๎าย!‛ ‚รดา!‛ ปาฏิหาริย๑ตกใจทิ้งไม๎แขวนเสื้อ สาวเท๎าตามมาฉุดแขนเล็กแบบ บางเอาไว๎ มือหนาดึงรํางหลํอนมาแนบชิด อรุณรดาก็เลยไมํได๎ล๎มลง แตํ กลายเป็นติดอยูํในอ๎อมแขนของเขาโดยปริยาย พอเงยหน๎าขึ้นสบตาที่มีประกายหํวงใยคูํนั้น นวลแก๎มของหญิงสาวก็ร๎อน ระเรื่อเป็นสีชมพู หัวใจเต๎นแรงอยํางไมํสามารถจะควบคุม รู๎สึกเหมือนโลกทั้งใบ หยุดหมุน ทุกสรรพสิ่งรอบกายหยุดการเคลื่อนไหว กระทั่งเสียงหนูน๎อยที่นั่งอยูํ บนเตียงทักขึ้น ‚พํอปา แมํรดา ที่จริงไกรทองต๎องลักลอบเป็นชู๎กับนางวิมาลาไมํใชํเหรอ คับ‛ เทํานั้นแหละ ไกรทองกับชาละวันก็ผละออกจากกันทันที แตํเจ๎าตัวดีที่นั่ง อยูํบนเตียงกลับยิ้มจนแก๎มบุ๐ม ‚ทําไมไกรทองต๎องทําตาหวานใสํชาละวันด๎วยน๎า...‛ ปาฏิหาริย๑แกล๎งทําเป็นสําลักอะไรบางอยําง อรุณรดาก็เลยถือโอกาสเดิน ไปเปิดตู๎เย็น รินน้ํามาให๎เขากิน

‚ขอบคุณครับ‛ ‚อืม... น๎องมิคจ๏ะ แมํรดาวําวันนี้น๎องมิคฟังนิทานมาหลายเรื่องแล๎ว เอาไว๎ แมํรดาคํอยเลําตํอพรุํงนี้ดีกวํา ‛ ‚แตํแมํรดายังเลําเรื่องไกรทองไมํจบเลยนี่ค๎าบ‛ น๎องมิคอ๎อนทั้งเสียงและ สายตา ‚ของดีก็ต๎องขยักไว๎วันอื่นบ๎าง เหมือนเวลาน๎องมิคดูหนัง คาบูโตะยังต๎องดู ไปวันละตอนเลยนี่‛ ‚งั้นก็ได๎คับ แตํตอนตํอไปขอให๎ไกรทองเป็นแฟนกับชาละวันนะคับ ไมํต๎อง ชํวยตะเภาทองแล๎ว ตอนจบชาละวันจะได๎มีลูกเป็นน๎องมิคไงคับ ‛ ปาฏิหาริย๑กระแอมเสียงดัง เดินไปแกล๎งเอ็ดลูกชายใกล๎ๆ ‚รู๎มากจริงๆ นะเรา ‛ วําแล๎วก็หันไปทางหญิงสาวที่ยังหน๎าแดงอยูํเล็กน๎อย แตํพอเห็นเขามองไปเทํานั้น อรุณรดาก็รีบหันหน๎าไปเปิดตู๎เย็นทันที หลํอนรินน้ําสีเขียวเข๎มในขวดใสํแก๎วใบหนึ่ง หยิบหลอดเสียบไว๎ เดินตรง มาใกล๎น๎องมิค ‚เอาลํะ คราวนี้ก็ทําตามสัญญาได๎แล๎ว ‛ น๎องมิคเม๎มริมฝีปากเข๎าหากันครูํหนึ่ง มองแมํรดาตาปริบ แตํพอแมํรดาทํา หน๎าดุนิดเดียว น๎องมิคก็รับแก๎วน้ําสีเขียวเข๎มไปดูดเบาๆ ทันที ‚หือ...อรํอยจังเลยคับ‛ น๎องมิคละริมฝีปากจากหลอด หันมามองหน๎า อรุณรดาด๎วยสีหน๎าตื่นเต๎น ‚ไมํเห็นเหมือนผักที่เคยกินตอนอยูํบ๎านเลย‛ ‚ถ๎าอรํอยก็กินให๎หมดสิคะ‛ ‚คับ‛ น๎องมิคยิ้ม ก๎มลงดูดน้ําสีเขียวเข๎มในแก๎วอีกครั้ง ปาฏิหาริย๑อดแปลกใจไมํได๎ เงยหน๎าขึ้นถามอรุณรดายิ้มๆ

‚อะไร‛ ‚น้ําผักเพื่อสุขภาพนํะคํะ เมื่อวานคุณซื้อน้ําใบบัวบกให๎ฉัน ฉันก็เลยนึกขึ้น ได๎วํานําจะให๎น๎องมิคกินด๎วย เพราะฉันเคยอํานเจอวําน้ําใบบัวบกสามารถชํวย สมานแผลผําตัดได๎เร็วขึ้น แตํที่บ๎านไมํมีใบบัวบกนํะคํะ ก็เลยทําเป็นน้ําผักที่ฉัน เคยทํากินเองบํอยๆ มาฝากน๎องมิคแทน ใสํผักกาดหอมกับคื่นชํายที่ชํวยฟื้นฟู เซลล๑ในระบบประสาท แล๎วก็แอปเปิลที่ทําให๎รํางกายฟื้นคืนพลังด๎วยนะคะ‛ อรุณรดาอธิบายพลางมองน๎องมิคที่ดูดน้ําผักเพื่อสุขภาพใกล๎หมดแก๎ว แล๎ว สีหน๎าน๎องมิคไมํได๎บํงบอกถึงการถูกบังคับให๎กินเสียด๎วย ‚วําแตํคุณไปสัญญาอะไรกับแก ถึงได๎ยอมกินงํายๆ ปกติน๎องมิคไมํชอบ กินผักเลย‛ ‚ก็สัญญาวําจะเลํานิทานให๎ฟังไงคะ‛ อรุณรดายิ้มแกมหัวเราะราวกับวํา เป็นเรื่องงํายเสียเหลือเกิน ปาฏิหาริย๑อดหมั่นไส๎ลูกชายตัวแสบของตนไมํได๎ ทีเขาคะยั้นคะยอให๎กิน ผัก ติดสินบนด๎วยของเลํนไมํรู๎กี่ชิ้น เจ๎าตัวแสบก็ไมํยอมรับสินบนงํายๆ จนเขาคิด วําลูกชายคงไมํชอบผักจริงๆ เสียแล๎ว แตํที่ไหนได๎...แคํแมํสัญญาจะเลํานิทานให๎ ฟัง เจ๎าตัวแสบก็ยอมสยบโดยดี เห็นทีวําน๎องมิคคงอยากมีแมํเหมือนพี่ตาวมากจริงๆ ถึงได๎กลัววําถ๎าแมํไมํ พอใจจะทิ้งตัวเองไปอยูํที่ไกลๆ อีก ‚พํอปาคับ แมํรดาคับ น๎องมิคกินน้ําผักจะหมดแล๎ว ‛ ตัวเล็กละริมฝีปาก จากหลอดชั่วคราว มองหน๎าพํอแมํสลับกันไปมา ‚แตํวําน๎องมิคอยากให๎พํอปา ชิมด๎วย ได๎ไหมคับ‛ ‚ได๎สิคะ แตํพํอปาเขาจะอยากชิมหรือเปลําลํะ ‛

‚ไมํเอา‛ ปาฏิหาริย๑ปฏิเสธออกมาโดยไมํต๎องคิด นั่นทําให๎หญิงสาวที่ อุตสําห๑ตั้งใจทําน้ําผักมาเองกับมือถึงกับยืนอึ้งไปนิดหนํอย หลํอนเม๎มริมฝีปาก เข๎าหากันน๎อยๆ อดคิดไมํได๎วําเขาคงเห็นหลํอนเป็นนักต๎มตุ๐นถึงได๎ตั้งทํารังเกียจ กันเพียงนี้ ‚เอํอ...คือ...ไมํใชํนะรดา เพียงแตํ...‛ ‚แมํรดาตีพํอปาทีสิค๎าบ พํอปานิสัยไมํดี ไมํยอมกินผัก ทีน๎องมิคไมํกินนะ คับ ขูํจะไมํซื้อของเลํนให๎น๎องมิค แตํทีตัวเองนะคับ เวลาป้าริสาทํากับข๎าวมาฝาก ที่บ๎านทีไร พํอปาตักผักให๎น๎องมิคตลอด บอกวําผักมีประโยชน๑งั้นงี้ แตํพอทีน๎อง มิคตักให๎พํอปา พํอปาก็เขี่ยไว๎ข๎างจาน บอกวําตัวเองโตแล๎วไมํต๎องกิน ‛ ปาฏิหาริย๑ถึงกับสําลักอะไรบางอยํางออกมาขัด แตํอรุณรดากลับหัวเราะ คิก ‚นําตีจริงๆ ด๎วย รดาไมํแปลกใจแล๎วลํะวําทําไมน๎องมิคไมํชอบกินผัก ก็ คุณพํอเลํนเป็นตัวอยํางที่ไมํดีแกํลูกนี่นา เดี๋ยวเถอะ กลับบ๎านเมื่อไรจะจับกินผัก ทั้งพํอทั้งลูกเลย‛ หญิงสาวยํนจมูก กํอนเห็นชายหนุํมชําเลืองมองน๎องมิคด๎วย แววตาอาฆาตเล็กๆ ‚ไมํต๎องมองลูกอยํางนั้นเลย กินไปเลยคํะ น้ําผักเนี่ย มีประโยชน๑จะตาย‛ ชายหนุํมมองแก๎วน้ําผักที่เหลืออยูํไมํมาก แอบแสลงใจลึกๆ เพราะเขา เกลียดผักมาแตํไหนแตํไร ‚พํอปาไมํต๎องกลัวหรอกคับ น้ําผักแมํรดาอรํอยจะตาย‛ ‚ใครวําพํอปากลัวลํะ พํอปาก็แคํไมํอยากแยํงน๎องมิคกิน ‛ ‚แหมๆ น๎องมิครู๎ทันหรอกคับพํอปา พํอปากลัวใชํม๎า...‛ ‚ไมํได๎กลัว‛

‚กลัว‛ ‚ไมํได๎กลัว‛ ปาฏิหาริย๑ยืนกราน แตํเมื่อเห็นสายตาไมํเชื่อของลูกชาย รวมทั้งอรุณรดา เขาจึงยื่นมือไปจับแก๎วน้ําในมือของลูก แตํไมํนึกเลยวําอรุณรดา จะยื่นมือมาจับพอดีเชํนกัน ‚เดี๋ยวกินให๎ดูก็ได๎ / ไมํต๎องเถียงกัน แมํรดากินเอง‛ บังเอิญพูดออกมาพร๎อมกันโดยไมํตั้งใจ น๎องมิคเห็นพํอกับแมํมองสบตา กันจากคนละฝั่งของเตียงก็รู๎สึกชอบใจ หยิบหลอดที่วางอยูํบนโต๏ะหัวเตียงใกล๎ๆ มาเสียบลงไปในแก๎วเพิ่มอีกหลอดหนึ่ง ‚ไมํต๎องแยํงกันหรอกคับ กินพร๎อมกันเลยดีกวํา ‛ ‚เอํอ...‛ พํอกับแมํพร๎อมใจกันปลํอยมือจากแก๎ว หันหน๎าไปคนละทางด๎วย อาการขัดเขิน ‚แมํรดากินเถอะ / พํอปากินเถอะ‛ บังเอิญพูดพร๎อมกันอีกครั้ง ดวงตาของ ทั้งคูํเบิกกว๎าง หันกลับมาหากันและกันอยํางอดไมํได๎ ‚แหมๆ บอกวําให๎กินพร๎อมกันก็กินพร๎อมกันเถอะ น๎องมิคเตรียมหลอดให๎ แล๎วนี่ไง‛ เด็กชายมหัศจรรย๑ชูแก๎วขึ้นตรงกลางเพื่ออํานวยความสะดวกเต็มที่ สองคนที่มองหน๎ากันอยูํตอนแรกจึงคํอยๆ ก๎มหน๎าลงดูดน้ําผักที่เหลือจาก หลอดคนละอัน ดวงตาสองคูํสบประสาน จมูกที่แทบจะชิดกันนั้นทําให๎อรุณรดา หัวใจเต๎นไมํเป็นส่ํา ขณะที่ปาฏิหาริย๑ลืมรสชาติของอาหารที่ตนไมํโปรดปรานไป เสียสนิท รู๎ซึ้งที่น๎องมิคบอกวําอรํอยนั้นเพราะน้ําผักของอรุณรดาหนักไปทาง แอปเปิล รสชาติเลยออกเปรี้ยวๆ เหมือนกินน้ําแอปเปิลมากกวํา และกลิ่นหอมๆ จากผิวเนื้อนวลนั้นก็ทําให๎เขาชักชอบกินผักขึ้นมา ไมํอยากให๎น้ําผักหมดแก๎ว

เร็วๆ เลยแอบขี้โกงอมหลอดไว๎เฉยๆ ปลํอยให๎อรุณรดารับเอาประโยชน๑จาก วิตามินและเกลือแรํไปคนเดียวนานหลายวินาที โดยที่ไมํรู๎วําหน๎าประตูห๎องพักนั้นมีหนุํมสาวคูํหนึ่งแอบมองเหตุการณ๑ ทั้งหมดผํานทางกระจกใสบานเล็ก เกวลินและญาณากรพร๎อมใจกันผละออกมา มองหน๎าอีกฝ่าย กะพริบตาที่ยังค๎างอยูํอยํางนึกไมํถึงวําจะเห็นอรุณรดาสนิท สนมกลมเกลียวกับปาฏิหาริย๑ราวกับเป็นคูํรักคูํแตํงงานกระนั้น **************************************************** ‚มานี่เลย มาๆๆ ‛ สองสาวสองประเภทชํวยกันจับแขนอรุณรดาลงจากยา ริสป้ายแดงคันสวย กํอนจะกึ่งดึงกึ่งลากรํางเล็กแบบบางนั้นให๎ตามเข๎าไปในทาว เฮาส๑ของญาณากร ‚นั่ง! แล๎วก็ตอบคําถามพวกฉันมาเดี๋ยวนี้ ‛ เกวลินเอํยไมํทันจบประโยค ด๎วยซ้ํา อรุณรดาก็ถูกจับนั่งลงบนโซฟาสีขาวภายในห๎องโถงที่ตกแตํงอยํางนํารัก โทนสีอํอนหวาน เหมือนบ๎านผู๎หญิงมากกวําบ๎านผู๎ชาย แนํลํะ! ก็เจ๎าของบ๎านเป็นชายหัวใจหญิงนี่นา อรุณรดากะพริบตาปริบ มองเพื่อนทั้งสองคนที่ยืนกอดอกอยูํตรงหน๎า หลํอน ทั้งยังจ๎องมองราวกับเห็นหลํอนเป็นผู๎ต๎องหาคดีอาญา ‚โอ๏ย...อะไรของพวกแกเนี่ย อยูํดีๆ ก็จับฉันมาบ๎าน แล๎วก็ทําทําเหมือนฉัน ไปทําอะไรมิดีมิร๎ายไว๎กับใคร‛ อรุณรดาบํน คิ้วเรียวเลิกขึ้นอยํางไมํเข๎าใจ

กํอนหน๎านี้ราวๆ ครึ่งชั่วโมง หลํอนเดินออกมาจากโรงพยาบาลวรกานต๑ เพื่อจะขึ้นรถเมล๑กลับบ๎าน แตํแล๎วอยูํๆ ก็ถูกชายคนหนึ่งเข๎ามาปิดปากจากทาง ด๎านหลัง ตอนแรกตกใจแทบช็อก นึกวําถูกโจรโฉดที่ไหนมาฉุดไปขํมขืนชํวงหัวค่ํา พอถูกยัดเข๎ามาในเบาะหลังของยาริสป้ายแดงเทํานั้น หลํอนถึงได๎เห็นเกวลินนั่ง รออยูํตําแหนํงคนขับ และพบวําคนที่ฉุดหลํอนนั้นคือญาณากร ‘เรามีเรื่องต๎องคุยกัน!’ เกวลินวําจบก็ขับรถตรงดิ่งมาทาวเฮาส๑หลังนี้ อรุณรดาเพียรถามแทบตาย วําเรื่องอะไรก็ไมํมีใครปริปากบอก มาถึงตอนนี้ก็ยังเอาแตํจ๎องหน๎าหลํอนเหมือน เป็นผู๎ต๎องสงสัยคดีกํอการร๎ายข๎ามชาติ ‚ตกลงวํานี่มันเรื่องอะไรกันแนํ พวกแกจะบอกฉันได๎หรือยัง ‛ ‚แกกับพี่หมอปาไปสนิทกันตั้งแตํตอนไหน‛ เจอคําถามแรกจากเกวลิน จําเลยที่เอาแตํนั่งงงอยูํตอนแรกก็ถึงกับกลืน น้ําลายเอื๊อก กํอนตั้งสติ ยิ้มแกมหัวเราะเป็นการกลบเกลื่อน ‚เฮ๎ย...พูดบ๎าอะไรของแก ฉันจะไปสนิทกับพี่หมอปาได๎ยังไง‛ ‚ไมํต๎องมาโกหกเลยนะ รดา นี่แกยังเห็นพวกฉันเป็นเพื่อนอยูํหรือเปลํา ฮึ! ‛ ญาณากรเชิดหน๎าขึ้นอยํางแสนงอน ‚หน๎าตํางมีหู ประตูมีตา แกคิดเหรอวําการ ที่หมอปาหนีบแกออกจากโรงพยาบาลเมื่อวานจะไมํมีใครรู๎เห็น ‛ ดวงตาของอรุณรดาเบิกกว๎าง อ๎าปากค๎างด๎วยความตกใจ หลํอนไมํได๎นึก ถึงมากํอนวําจะมีใครสนใจเรื่องนั้น แตํพอได๎ยินญาณากรพูดให๎ฟัง หลํอนก็เริ่ม รู๎สึกวําตัวเองประมาทเกินไป

ปาฏิหาริย๑เป็นทายาทเจ๎าของโรงพยาบาลทั้งยังหลํอมีออรําจนหลํอนแอบ ตั้งฉายาให๎เขาวําหมอเทวดา ดังนั้น เขายํอมต๎องเป็นที่จับตามองของบุคลากร ทั่วไป อีกทั้งบริเวณที่เขามากอดหลํอนเมื่อวานเป็นทางเดินกว๎าง ล๎อมรอบด๎วย ห๎องจํายยา เคาน๑เตอร๑ประชาสัมพันธ๑ และแผนกการเงิน หากญาณากรจะ บังเอิญหันกลับมาเห็นเข๎า หรือใครตํอใครเห็นแล๎วเอาไปเม๎าท๑คงไมํใชํเรื่องแปลก ‚แหม...มันก็แคํอุบัติเหตุนํะแก‛ อรุณรดาหลบตา แก๎ตัวไมํคลํองนัก คิดใน ใจวําอยํางไรเสียก็ต๎องรักษาความลับเอาไว๎ให๎ได๎ตามที่สัญญากับปาฏิหาริย๑ แตํ ทันใดนั้น เกวลินก็เปิดรูปถํายในโทรศัพท๑มือถือตัวเองสํงมาให๎ดูชัดๆ ‚นี่ก็อุบัติเหตุด๎วยงั้นสิ?‛ อรุณรดาตกใจเมื่อเห็นภาพที่ตัวเองดูดน้ําแก๎วเดียวกับหมอเทวดา นึกไมํ ถึงเลยวําเกวลินจะแอบไปถํายภาพนี้มาได๎ ‚นังญาญํามันเห็นพี่หมอปาหนีบแกออกจากโรงพยาบาลเมื่อวาน แล๎ว วันนี้ก็ยังเห็นแกมาที่โรงพยาบาลแตํเช๎าอีก มันก็เลยรู๎สึกไมํชอบมาพากล ชวน ฉันไปเกาะติดสถานการณ๑ และฉันก็เห็นหมดแล๎ววําแกกับพี่หมอปาสวีตวี้ดวิ่ว กันขนาดไหน สารภาพมาซะดีๆ ดีกวํา รดา แกกับพี่หมอปาเป็นกิ๊กกันได๎ยังไง‛ จํานนด๎วยหลักฐานขนาดนี้แล๎ว ขืนปฏิเสธอีกคงถูกเพื่อนโกรธจนวันตาย ‚อันที่จริง...ฉันก็ไมํได๎เป็นกิ๊กกับพี่หมอปาหรอก...‛ อรุณรดาไมํรู๎จะเริ่มต๎น อธิบายยังไง แตํสายตาคาดคั้นของเพื่อนทั้งสองก็ทําให๎หลํอนจนใจจะปิดบัง

บทที่ ๗ ความลับยังมีในโลก ‚อะไรนะ! รับจ๎างเป็นแมํน๎องมิค‛ สองสาวสองประเภทพร๎อมใจกันอุทาน เสียงดังยิ่งกวําตอนที่เห็นขําวลีอาห๑ ดิซอนประกาศแตํงงานเสียอีก ‚ก็ฉันไมํรู๎จะทํายังไงจริงๆ นี่นา พวกแกก็รู๎วําถ๎าขําวที่รตีเคยแตํงงานมา กํอนถูกนําไปเผยแพรํ อนาคตในวงการของรตีก็จะดับวูบลง ฉันสงสารรตี...ไมํ อยากให๎รตีมันเสียใจ รตีรักงานในวงการมากเลยนะ มันเป็นวิธีการเดียวที่ฉันคิด ออกตอนนั้น‛ ‚ดีนะที่หมอปาไมํแจ๎งความจับแกข๎อหาต๎มตุ๐น ‛ ญาณากรอดหํวงไมํได๎ แตํก็ถอนหายใจโลํงๆ เมื่อได๎รู๎วําอรุณรดากําลังทํางานตอบแทนบุญคุณ ‚แล๎วนี่ ...ไอ๎เดชมันจะไมํกลับมารีดไถน๎องรตีอีกเหรอ‛ ‚ฉันก็ไมํรู๎เหมือนกัน ที่จริงไมํไว๎ใจมันเทําไรนักหรอก แตํนับจากได๎เงินไป วันนั้น รตีก็ไมํเห็นโทรมาพูดเรื่องนี้อีกเลยนะ บางที...ไอ๎เดชมันอาจเดือดร๎อนถึง ขั้นเข๎าตาจนจริงๆ ก็ได๎‛ ‚แตํพี่หมอปาเนี่ย...เป็นพํอที่ดีจังเลยเนอะ‛ รํางเพรียวระหงในชุดเดรส ทันสมัยที่ยืนอยูํข๎างญาณากรวิเคราะห๑ นัยน๑ตาเคลิ้มฝัน มองขึ้นไปยังเพดาน ทั้งๆ ที่มันไมํมีอะไรนํามอง หากอรุณรดาคาดเดาไมํผิด เพื่อนสาวของหลํอนอาจกําลังเห็นหน๎าพี่หมอ อยูํบนฝ้าสีขาวขุํนนั่นก็ได๎

‚ขนาดลูกจะตาย ยังยอมเสียเงินเพิ่มอีกห๎าแสน เพื่อที่จะให๎ลูกนอนตาย ตาหลับ‛ เกวลินกัดริมฝีปากตัวเองเล็กน๎อย กํอนหันกลับมามองอรุณรดาด๎วย แววตาเสียดาย ‚แหม...นี่ถ๎าพี่หมอปาจ๎างฉันแทนแกนะรดา ฉันจะทํางานควบสอง ตําแหนํงให๎เลยฟรีๆ เป็นทั้งแมํทั้งเมียในเวลาเดียวกัน ‛ ญาณากรกระแอมขัด ‚เก็บนอบ๎างก็ได๎‛ ‚ทําเป็นวําฉัน แกก็เสียดายเหมือนกันนั่นแหละ นังกระซูํ ‛ เกวลินหันมา ตํอปากตํอคํากับรํางสูงที่ตอนนี้นั่งไขวํห๎าง มือวางซ๎อนกันอยูํบนหัวเขํา ข๎าง อรุณรดา ‚ถึงดิฮั้นจะแอบเสียดายหมอปาลึกๆ แตํดิฮั้นก็เป็นกุลสตรีนะฮะ‛ พอญาณากรเชิดหน๎าขึ้นแบบผู๎ดี สองสาวที่นั่งและยืนอยูํคนละมุมก็ พร๎อมใจกันหัวเราะออกมา เกวลินติดจะหมั่นไส๎นิดๆ ก็เลยเหน็บให๎เป็นของแถม ‚ชิ! นังผู๎ดี นังชะนีเก๏‛ คนถูกตํอวําหาได๎แยแส กลับลอยหน๎าลอยตายอมรับเสียอีก ‚เก๏แตํก็ระบบนิรภัยในตัว ไมํต๎องเปลืองเสื้อกันฝนเหมือนชะนีทั่วๆ ไป‛ ‚อ๏าย! กล๎าปีคที่สุด‛ เกวลินสาวเท๎าเข๎าไปหยิบมอนสี่เหลี่ยมเล็กๆ บน โซฟาขึ้นมาฟาดญาณากรไมํยั้ง คนถูกปองร๎ายจึงจับรํางอรุณรดามาบัง กรีดร๎อง วี้ดว๎ายเหมือนพวกนางเอกโดนรังแก ‚รดา ชํวยด๎วย คนสวยถูกอิจฉา ว๎าย!‛ อรุณรดาอยากจะบ๎าตายกับสงครามขนาดยํอมในห๎องโถง แตํก็อดหัวเราะ ออกมาไมํได๎

‚โอ๏ย... หยุด ‚ ยกมือขึ้นป้องหมอนที่เกวลินตามไลํฟาดญาณากร ตลอดเวลา แตํเพราะญาณากรหลบได๎ไวมากตามลักษณะเฉพาะตัวของเกย๑ที่มี โครโมโซมเพศชายทําให๎คลํองตัว หลํอนก็เลยโดนต๎องลูกหลงมันทุกครั้งไป ‚กรี๊ด! ฉัน บอก วํา ให๎ หยุด!‛ เกวลินเสียหลักล๎มลงนั่งข๎างญาณากรเมื่อคนโดนลูกหลงฉวยแยํงอาวุธไป กอดไว๎แนํน อรุณรดาผุดลุกขึ้นยืน มองหน๎าชะนีแท๎ชะนีเทียมสลับกันไปมาใน เชิงสอนสั่ง ‚พวกแกจะทะเลาะกันเองทําไม ฉันเป็นแคํแมํน๎องมิค ไมํใชํเมียพี่หมอ เลิก เสียดายได๎แล๎ว!‛ ‚เออ...จริงด๎วย‛ เกวลินเพิ่งฉุกคิดขึ้นได๎ หันไปยกมือทั้งสองข๎างตบแปะ กับญาณากรอยํางปรองดองทันที ‚วําแตํ...แกไมํคิดจะเสนอตัวเป็นเมียพี่หมอปา จริงๆ บ๎างเหรอรดา‛ คําถามอยํางตรงไปตรงมานั้นทําเอาอรุณรดาหน๎าร๎อน ‚บ๎า!‛ อรุณรดาตํอวํา กํอนตั้งคําถามด๎วยน้ําเสียงกุกกัก ‚พี่หมอปามีเมีย อยูํแล๎วนะ‛ ‚แตํก็หายตัวไปตั้งห๎าปีแล๎วนี่ ‛ เกวลินแย๎งพลางหยิบโทรศัพท๑ของตนที่อยูํ ในมืออรุณรดาขึ้นมา ดูรูปสองคนดูดน้ําผักจากแก๎วเดียวกันแล๎วก็อดไมํได๎ที่จะ ยิ้มพรายไปทั้งใบหน๎า ‚ฉันวํา...พี่หมอปาก็เหมือนจะชอบๆ แกอยูํนา...ดูจากสายตาที่เขามองแก แล๎วเนี่ย...เหมือนคนกําลังตกหลุมรักเลย‛ ‚เพ๎อเจ๎อนํะแก‛ อรุณรดาฉวยเอามือถือของเพื่อนมากดปิดรูปนั้นเสีย

‚พี่หมอเกลียดฉันจะตาย เขาหาวําฉันเป็นพวกสิบแปดมงกุฎด๎วยซ้ํา ถ๎า ไมํใชํเพราะน๎องมิคดันฟื้นขึ้นมา ป่านนี้ฉันอาจจะกําลังนั่งๆ นอนๆ อยูํในห๎องขัง รอแกกับญาญําไปประกันตัวก็ได๎‛ ‚แตํเพราะวําน๎องมิคฟื้นขึ้นมานี่ไง พี่หมอปาก็เลยรู๎สึกดีๆ กับแก...เพราะ แกทําให๎น๎องมิคไมํทิ้งพี่หมอปาไป‛ กูรูในเรื่องความรักยิ้มกริ่ม ทั้งยังแอบตั้ง สมมุติฐานราวกับเป็นนักวิทยาศาสตร๑ที่กําลังต๎องการพิสูจน๑ทฤษฏีความนําจะ เป็น ‚ฉันวําแกนําจะฉวยโอกาสนี้...โปรยเสนํห๑พี่หมอปาหนํอยนะ เผื่อวําพี่หมอ ปาปิ๊งแกขึ้นมาจริงๆ แกจะได๎รีบกระโดดจากคานลงถังข๎าวสาร แล๎วก็มีลูก หน๎าตานํารักๆ แบบเด็กในโฆษณามามี่โป๊ะโกะไง‛ ‚ให๎มันน๎อยๆ หนํอยยัยก๎อย ‛ อรุณรดาเอานิ้วชี้จิ้มๆ กลางหน๎าผากของ เพื่อนรัก ราวกับวํานั่นจะสามารถทําให๎ความคิดทั้งหมดในหัวสมองของเกวลิน กระเจิงออกไป ‚ถ๎าฉันจะปิ๊งหนุํมสักคน ฉันจะไมํปิ๊งเขาเพียงเพราะอยากตกถังข๎าวสารใบ ใหญํหรอกนะ อีกอยํางฉันก็ไมํชอบคนมีพันธะ มีภรรยาเป็นตัวเป็นตน ถึงแม๎คุณ พิมพ๑รดาจะหายสาบสูญไปนานมาก แตํก็ไมํมีใครรู๎เสียหนํอยวําเป็นหรือตาย ถ๎า สักวันหนึ่งคุณพิมพ๑รดากลับมา ฉันไมํกลายเป็นมือที่สาม แยํงสามีชาวบ๎านเหรอ แล๎วแกนํะ...เพิ่งตบตีกับญาญําแยํงพี่หมอปากันหยกๆ ไหงสุดท๎ายมายุให๎ฉันจีบ เขาเสียลํะ‛ ‚แหม...ฉันกับญาญําไมํได๎จริงจังกับพี่หมอปาเสียหนํอย ถ๎าให๎เคี้ยว เลํนนํะได๎ แตํถ๎าให๎ตีตราแบบถาวรคงไมํใชํหรอก แกก็รู๎นี่วําฉันนํะเกลียดการมี พันธะทางใจ สํวนนังญาญําก็เป็นลูกชายคนเดียวในบ๎าน ถ๎าแมํรู๎วําเป็นเกย๑ จาก

ที่ป่วยรํอแรํๆ อยูํ...คงหัวใจวายตายกะทันหัน ชาตินี้ทั้งชาตินังญาญําคงหมด สิทธิ์มีผัว เพราะฉะนั้นก็เหลือแกคนเดียวไงที่จะทําให๎พวกฉันสองคนสมหวัง ‛ ‚สมหวังอะไร‛ ‚สมหวังวําจะได๎อุ๎มหลานนํารักๆ แบบเด็กในโฆษณามามี่โป๊ะโกะไง ‛ สอง สาวสองประเภทพร๎อมใจกันประสานเสียงโดยไมํต๎องนัดหมาย อรุณรดาถึงกับอึ้งไปครูํใหญํๆ กํอนจะหัวเราะสบายใจ แล๎วถูกดึงให๎นั่งลง ตรงกลางระหวํางทั้งคูํ ‚นี.่ ..‛ เกวลินยกมือข๎างหนึ่งขึ้นวางบนบําเพื่อนด๎วยสีหน๎าจริงจัง ‚ของดีๆ มีคุณภาพอยํางพี่หมอปาแกจะปลํอยให๎หลุดมือไมํได๎เป็นอันขาดเลยนะ ทางที่ดี แกไปหาซื้อเสื้อกันฝนติดไว๎สักสามตัว ถ๎ามีโอกาสเมื่อไรจะได๎ไมํพลาด‛ ‚เสื้อกันฝน?‛ อรุณรดาทวนชื่อสินค๎างงๆ ‚เอามาทําไม‛ ‚แหม...ก็เวลาที่แกจะกุ๏กกิ๊กกับพี่หมอปา...ฝนมันก็ต๎องตกใชํม๎า...‛ เกวลิน กระมิดกระเมี้ยนเอียงอายแตํก็ยังสาธยายตํอไปจนจบ ‚แล๎วพอฝนตั้งเค๎าทําทํา จะตก แกก็สํงเสื้อกันฝนให๎พี่หมอปาใสํไว๎ แกจะได๎ไมํเปียก แล๎วถ๎าไมํเปียกก็ไมํ เป็นหวัดไง‛ ญาณากรกระแอมขัดอีกครั้ง วางมือลงบนบําอีกข๎างของอรุณรดา ‚อยําไปเชื่อนังก๎อยมันมาก ไมํต๎องซื้อหรอกเสื้อกันฝนนํะ ไหนๆ แกก็ อุตสําห๑ดูแลตัวเองอยํางดีไมํเคยเปียกฝนมาตั้งสามสิบปีแล๎ว เพราะฉะนั้นถ๎าฝน มันตั้งเค๎าจะตกขึ้นมา แกก็ปักตะไคร๎แรงๆ ให๎ฝนมันหยุด แล๎วรอให๎ตกในคืนวัน แตํงงานของแกดีกวํา‛ ‚ยิ่งฟังพวกแกพูดฉันก็ยิ่งงง‛ อรุณรดามองหน๎าสาวแท๎และสาวเทียม สลับกันไปมา สองคนจึงพากันถอนหายใจแรงๆ เอนหลังพิงพนักโซฟา

‚เฮ๎อ!!!‛ อรุณรดายกมือขึ้นเกาศีรษะ เห็นหน๎าเพื่อนสาวสองประเภทคร๎านจะ อธิบายก็ขยับลุกไปเปิดตู๎เย็นเพื่อรินน้ําดื่มดับกระหาย ทันใดนั้นก็เห็นเบียร๑สาม ขวดวางเรียงกันอยูํในชํองใสํน้ําของประตูตู๎เย็น ทั้งยังอยูํในถุงพลาสติกซ๎อนสอง ชั้นด๎วย มือบางหยิบถุงใสํเบียร๑ออกมาจากตู๎เย็น หันกลับมาหาญาณากรด๎วยสี หน๎าระอา ‚ญาญํา!‛ เสียงเรียกดุๆ กับถุงเบียร๑ที่อรุณรดายกขึ้นไว๎ข๎างศีรษะนั้นทําเอารํางสูงที่ นั่งอยูํบนโซฟาถึงกับกลืนน้ําลายลงคอเอื๊อก ‚แกวําวันนี้จะโดนกี่บทวะ...‛ กระซิบถามเกวลิน แตํไมํกล๎าละสายตาจาก อรุณรดาเลยสักนิดเดียว ‚สามเป็นอยํางน๎อย‛ เสียงหวานๆ กระซิบตอบกลับมาด๎วยลักษณะอาการ เดียวกัน กํอนจะกะพริบตาปริบๆ เมื่อบทสวดที่หนึ่งเริ่มต๎นพร๎อมเสียงถอน หายใจ ‚นี่แกใช๎ถุงพลาสติกอีกแล๎วเหรอ ซื้อถุงผ๎าให๎เมื่อตอนวันเกิดปีที่แล๎วทําไม ไมํรู๎จักใช๎ ฉันบอกแกไปกี่ทีแล๎ววําพลาสติกมันยํอยสลายยาก แตํละใบต๎องใช๎ เวลาอยํางน๎อยสี่ร๎อยห๎าสิบปีเลยนะ แล๎วนี่แกยังซ๎อนสองใบอีก ให๎ตายเหอะ ! ทุก วันนี้ กทม. ต๎องเก็บขยะที่เป็นถุงพลาสติกวันละพันๆ ตัน ถ๎าคนหันมาใช๎ถุงผ๎า แทนก็จะชํวยลดคําใช๎จํายการเก็บขยะได๎วันละเป็นล๎านๆ บาท แล๎วถ๎าแกหันมา ใช๎ถุงผ๎าสักคน นอกจากที่แกจะชํวยชาติประหยัดคําเก็บขยะแล๎ว ยังชํวยลด ภาวะโลกร๎อนไปในตัวด๎วย‛

‚เดี๋ยวฉัน...‛ พอญาณากรอ๎าปากจะแย๎งเทํานั้น อรุณรดาก็ดักคออยําง รู๎ทัน ‚ไมํต๎องพูดเลยวําแกจะรับผิดชอบคําเก็บขยะ กทม. ด๎วยการเอาถุงนี่ไป เผาทิ้ง เพราะถ๎าแกเอาไปเผาทิ้ง มันก็จะมีก๏าซคาร๑บอนไดออกไซด๑ออกมาอยูํดี ทําให๎โลกร๎อนขึ้น และก็จะทําให๎เกิดสารกํอมะเร็งด๎วย‛ ‚งั้น...‛ เกวลินอ๎าปากจะชํวยอีกแรง นักเขียนสาวผู๎มีเลือดรักสิ่งแวดล๎อม ยิ่งชีพก็เห็นไปถึงลิ้นไกํ ‚ฝังก็ไมํได๎ เพราะการฝังต๎องใช๎พื้นที่เยอะ และพื้นที่นั้นก็จะทําการเกษตร ไมํได๎อีกเลย เพราะพลาสติกไมํยํอยสลาย ไมํสิ...พลาสติกยํอยสลายยาก ทําให๎ ดินเสื่อมโทรม ถ๎าเอาไปทิ้งน้ําก็จะทําให๎คุณภาพน้ําเสื่อม ทําให๎เกิดการอุดตัน ในทางระบายน้ํา และผลสุดท๎ายก็จะทําให๎เกิดน้ําทํวม เป็นต๎นเหตุของการ เพาะพันธุ๑และแพรํกระจายของพาหะนําโรค และการแพรํระบาดของโรคร๎ายอีก หลายชนิด นอกจากนี้ยังเป็นต๎นเหตุของการเกิดอุบัติเหตุของการเดินทาง ทั้ง ทางบก ทางน้ํา และทางอากาศ...‛ สองคนพร๎อมใจกันถอนหายใจเบาๆ ระหวํางฟังเทศน๑ เกวลินคํอยๆ เอน ศีรษะไปซบไหลํเกย๑หนุํมด๎วยสีหน๎าเหนื่อยล๎า ‚จบบทที่หนึ่งยังวะ‛ ‚ไมํรู๎วํะ‛ ‚นี่ถ๎าฉันเดาไมํผิด เรื่องซาตานปีกดอกไม๎อะไรนั่นของมันคงเกี่ยวกับภาวะ โลกร๎อนด๎วยใชํไหม‛

‚แกยังต๎องถามฉันอีกเหรอ เวลามันแตํงนิยายเรื่องอะไร องค๑เรื่องนั้นก็จะ ลงมาสิงสถิตอยูํในรํางมันทุกที ยิ่งข๎อมูลเป๊ะ...ฝังอยูํในซีรีบรัมขนาดนี้ สงสัยองค๑ จะอยูํไปอีกนาน‛ ‚ปกติมันก็บ๎ารักโลกอยูํแล๎ว นี่ไปได๎องค๑รักโลกสิงรํางมาอีก ตํอไปนี้ฉันต๎อง พกจานไปซื้อไขํนกกระทาร๎านป้าจุ๏ไหมวะ‛ เป็นที่รู๎กันดีวําป้าจุ๏ขายไขํนกกระทาอยูํหน๎าโรงพยาบาลวรกานต๑ ทั้งยังใช๎ ถาดโฟมเป็นภาชนะเสียด๎วย และญาณากรก็โปรดปรานไขํนกกระทาร๎านป้าจุ๏ เป็นที่สุด ‚ฉันวําแกเย็บกระทงใบตองไปซื้อเลยดีกวํา จะได๎ไมํต๎องล๎างจานให๎เปลือง ทรัพยากรน้ําของประเทศชาติอีกไง‛ ‚นี!่ ‛ อรุณรดาสํงเสียงเรียกดุๆ เมื่อเห็นสองคนซุบซิบกันในขณะที่หลํอน กําลังพูดเรื่องสําคัญซึ่งนับเป็นปัญหาระดับโลกอยํางหนึ่ง ‚พวกแกเข๎าใจหรือยังวําตํอไปนี้ไมํควรใช๎ถุงพลาสติกถ๎าไมํจําเป็น เพราะ มันต๎องใช๎เวลาในการยํอยสลายถึง...‛ ‚สี่ร๎อยห๎าสิบปี‛ พร๎อมใจกันพูดแซงอรุณรดาทันที ‚ดีมาก‛ คนรักสิ่งแวดล๎อมยิ้มกริ่ม หันกลับไปเปิดตู๎เย็นอีกครั้ง หยิบขวด เบียร๑จากถุงพลาสติกไปเรียงใสํเอาไว๎ในตู๎ เสร็จจึงเอาถุงมาสํงให๎เกวลิน กับญาณากรคนละหนึ่งใบ ‚เอามาทําไม‛ สีหน๎าของเกวลินเหลอหลาไมํน๎อยไปกวําเพื่อนสาวชาวเกย๑ ที่นั่งอยูํข๎างกัน

‚เอาไว๎ให๎พวกแกพกใสํกระเป๋าแทนเสื้อกันฝนไงลํะ เวลาฝนตกจะได๎ใช๎ คลุมหัว เมื่อกี้เห็นพูดเรื่องเสื้อกันฝนกันไมํใชํเหรอ ฉันวําไมํต๎องซื้อหรอก ตัวใหญํ พกยากจะตาย ถ๎าไมํใช๎รํมก็ใช๎ถุงพลาสติกนี่แหละ แก๎ขัดงํายๆ‛ สองคนที่นั่งอยูํบนโซฟาถึงกับยิ้มเหย หันไปมองหน๎ากันอยํางอํอนอกอํอน ใจ **************************************************** ‘ฉันก็เลยแค่ขอให้...เธอ...เธออย่าเพิ่งไปบอกรักใคร รอฉันได้หรือไม่ วันที่ ฉันจะดีพอ อยากจะขอเวลาได้...ไหม...เธอ ก็แค่อยากให้เรารักกัน และฉันต้อง ทาให้ได้ ก็คงมีสักวัน แค่อย่าเผลอไปมีใคร ยังไงก็รอกันหน่อย’ อรุณรดานั่งดูญาณากรร๎องคาราโอเกะในห๎องโถงของบ๎านโดยมีเกวลินคน สวยเป็นแดนเซอร๑อยํางสนุกสนาน ปกติของเย็นวันที่นึกครึ้ม ทั้งสามคนมักจะมาทํากิจกรรมสนุกๆ ด๎วยกันที่ บ๎านญาณากรเสมอ ทั้งนี้เพราะบ๎านของเกวลินมีพี่เกื้ออยูํด๎วย ทําให๎รู๎สึกเกรงใจ สํวนบ๎านของอรุณรดาเป็นคอนโด อีกทั้งข๎างห๎องยังนิสัยไมํคํอยเป็นมิตรเทําไร อรุณรดาก็เลยไมํคํอยชวนเพื่อนไปสนุกเพราะไมํอยากมีปัญหากับห๎องข๎างๆ อันที่จริงญาณากรเป็นคนขอนแกํน แตํพอสอบติดมหาวิทยาลัยใน กรุงเทพฯ ก็ย๎ายมาอยูํหอคนเดียว และกลายเป็นเพื่อนสนิทของอีกสองสาว ครั้นเรียนจบแล๎วก็ได๎ทํางานในกรุงเทพฯ อีก ญาณากรจึงตัดสินใจเก็บเงิน ซื้อทาวเฮาส๑หลังนี้ แล๎วสํงเงินไปให๎แมํที่ขอนแกํน

แนํนอนวํามันรวมไปถึงคําเลําเรียนของญาดาน๎องสาวคนเล็กซึ่งอยูํมัธยม ปลายด๎วย สํวนญาณินน๎องสาวคนรองซึ่งได๎ทุนไปเรียนตํอปริญญาโทที่ญี่ปุ่น เอํยปากไมํขอรับเงินจากทางบ๎านเพราะทํางานพิเศษที่นั่นได๎ แตํญาณากรก็ยัง แบํงเงินสํวนหนึ่งสํงไปชํวยคําหอพัก ไมํอยากให๎น๎องต๎องเหนื่อยมากจนเกินไป หนังสือนิยายที่ญาณากรบอกวําจะเอาไปให๎หลํอนยืมก็เป็นของน๎องสาว คนรองนี่แหละ เพราะกํอนได๎ทุนไปเรียนตํอญี่ปุ่น ญาณินยังเคยร๎องคาราโอเกะ ด๎วยกันและชํวยหลํอนแบกญาณากรกับเกวลินที่เมาแอ๐ไปนอนบนห๎องอยูํเลย แตํตอนนี้ญาณินไมํอยูํ หน๎าที่นั้นจึงตกมาเป็นของอรุณรดาแตํเพียงผู๎เดียว ‚อยากดีพอ...ให๎เธอได๎มั่นใจ...‛ ‚ปั๊บ ปาดั๊บ ปั๊บ ปั๊บปา เย๎เย...‛ ญาณากรยังคงร๎องเพลงเสียงอ๎อแอ๎โดยมีสาวผมน้ําผึ้งที่เมาแอ๐คอยร๎อง คอรัสให๎ด๎วยน้ําเสียงไมํตํางกัน ‚พวกแกหยุดร๎องแล๎วเดินดีๆ ได๎ไหม เดี๋ยวก็ได๎ตกบันไดกันทั้งสามคน หรอก‛ อรุณรดาซึ่งกอดเอวทั้งสองคนอยูํตรงกลางเริ่มบํนกระปอดกระแปด ระหวํางพาขึ้นบันไดไปยังห๎องนอนพร๎อมๆ กัน ‚แตํที่พอมี...ก็แคํทั่วๆ ปาย...‛ ‚ปั๊บ ปาดั๊บ ปั๊บ ปั๊บปา เย๎เย...‛ สองคนยังคงร๎องเพลงตํอกันอยํางเข๎าขา อรุณรดาจึงได๎แตํระบายลม หายใจออกมาแรงๆ ‚คอยดูเถอะฉันจะไมํยอมให๎พวกแกกินเบียร๑เกินคนละสองขวดอีก ถ๎ามี ปาร๑ตี้คืนไหนจะจับกินน้ําผักเพื่อสุขภาพให๎หมดเลย โอ๏ย... ‛ ถึงกับร๎องออกมา

เสียงหลงเมื่อน้ําหนักตัวของญาณากรที่เดินโงนไปเงนมานั้นทําเอาเกือบหงาย หลังล๎มลงไปพร๎อมๆ กัน แตํโชคยังดีที่ญาณากรพอทรงตัวได๎บ๎าง สุดท๎ายแล๎วอรุณรดาจึงพาสอง สาวสองประเภทมากองไว๎ด๎วยกันบนเตียงได๎สําเร็จ ‚เฮ๎อ...‛ แอบถอนหายใจอีกครั้ง กํอนจัดทําทางของเพื่อนรักทั้งสองให๎นอน คูํกันดีๆ แตํความที่ชํวงนี้เริ่มเข๎าหน๎าร๎อน อรุณรดาก็เลยยอมที่จะเปิด เครื่องปรับอากาศแทนการเปิดหน๎าตํางรับลม แนํนอนวําหลํอนปรับอุณหภูมิไว๎ที่ยี่สิบห๎าองศาเซลเซียส เพราะเป็น อุณหภูมิต่ําที่สุดที่ องค๑กรสิ่งแวดล๎อมรดา กําหนดให๎เปิดได๎ แตํคิดไปคิดมากลางคืนอากาศเย็น อรุณรดาเลยตัดสินใจปรับอุณหภูมิ เป็นยี่สิบเจ็ดองศาเซลเซียสเพื่อประหยัดพลังงาน ‚ฉันกลับแล๎วนะ พวกแก ราตรีสวัสดิ์ ‛ อรุณรดาบอกลาแม๎จะไมํแนํใจวํา สาวๆ ทั้งสองยังรับรู๎มากน๎อยแคํไหน แตํในระหวํางที่กําลังจะเดินออกไปจากห๎องนั้น พลันสายตาก็หันไปเห็น กรอบรูปสามบานที่วางเรียงอยูํบนชั้นตําราวิชาการตํางๆ ซึ่งเป็นรูปที่เพิ่งถําย ตอนไปเคาน๑ดาวน๑ด๎วยกันที่เชียงคาน เมื่อชํวงปีใหมํที่ผํานมานี้เอง อรุณรดาจําได๎เพราะหลํอนเองก็ไปด๎วย แตํที่ทําให๎รู๎สึกแปลกใจก็เพราะรูป ทั้งสามใบล๎วนแตํเป็นรูปคูํของญาณากรกับเกวลิน รูปแรกนั้นเกวลินกอดแขนญาณากรอยํางสนิทสนมตอนชมทะเลหมอก สํวนรูปที่สองกระโดดขี่คอแถววอล๑กกิงสตรีท และรูปสุดท๎ายหอมแก๎มหน๎าร๎าน ขายของที่ระลึกชื่อ ‘จําเลยรัก’

ถ๎าหากญาณากรไมํได๎เป็นเกย๑ หลํอนคงได๎สันนิษฐานวําเขาแอบชอบเก วลินแนํๆ ถึงได๎ไมํยอมเอารูปที่ถํายด๎วยกันสามคนมาตั้งใสํกรอบบ๎าง เห็นแล๎ว มันนําน๎อยใจนัก รู๎แบบนี้ไมํแบกขึ้นมาให๎เหนื่อยดีกวํา อรุณรดาได๎แตํหันกลับไปมองค๎อนเกย๑หนุํมที่นอนหลับแผํหลาอยูํบนเตียง แล๎วสํงเสียงเชอะเบาๆ ในลําคอ กํอนจะเดินลงบันไดไปยังชั้นลํางเพื่อกลับบ๎าน ของตน **************************************************** ‚โหํ....โหํฮี้โหํ...โห...ฮิ้ววว...‛ เสียงกลองยาวดังขึ้นตามด๎วยเสียงร๎องเพลงแหํขันหมากในตอนรุํงอรุณ ของวันใหมํปลุกให๎สองคนที่นอนหลับใหลเมามายอยูํบนเตียงเดียวกันเริ่ม รู๎สึกตัวขึ้นทีละน๎อย เปลือกตาบางใสที่ยังไมํได๎เช็ดอายแชโดสีสวยออกตั้งแตํเมื่อคืนคํอยๆ เปิดขึ้น ปรับตารับกับแสงสักระยะก็ขยับกายลุกมานั่งบนเตียง มองสํารวจรอบๆ ครูํหนึ่งก็ก๎มลงปลุกเกย๑หนุํมที่ยังนอนหลับอุตุอยูํข๎างกัน ‚ญาญํา...ตื่น ตื่น...เสียงดังขนาดนี้แกนอนอยูํได๎ยังไง‛ พอถูกเขยําตัวมากๆ เข๎า ญาณากรก็เริ่มงัวเงียลืมตาขึ้นมองสาวผมน้ําผึ้ง ที่นั่งสวยอยูํข๎างๆ ความที่เกวลินเป็นคนผมหนาและมักจะม๎วนเกลียวกํอนออกจากบ๎านทุก วัน ตอนนี้เกลียวจึงยังไมํคลายมากนักและดูสวยระคนเซ็กซี่เล็กๆ แม๎ยังไมํได๎ อาบน้ําแตํงตัว

‚ไปหาอะไรกินกันเถอะ หิวแล๎ว‛ เกวลินคะยั้นคะยอด๎วยการดึงเสื้อเกย๑ หนุํมอีกครั้ง รอยยิ้มเอ็นดูจึงเริ่มระบายบนใบหน๎าของเขา ‚แกนี่เหมือนเดิมเลยนะ ตื่นมาไมํทันทําอะไรก็หิว ‛ ‚แหม...มื้อเช๎าเป็นมื้อสําคัญนี่แก ไมํงั้นฉันจะมีแรงคึกทํานูํนทํานี่ตลอด วันได๎ไง แล๎วนี่บ๎านแกมีอะไรกินบ๎าง มีมามําไหม‛ ‚ไมํมี แตํในตู๎เย็นมีไขํ แล๎วก็...มีคะน๎าอนามัยที่รดามันบังคับให๎ปลูก เพิ่ง เก็บมาแชํเย็นไว๎กํอนไปโรงพยาบาลเมื่อวานเอง‛ ญาณากรหัวเราะน๎อยๆ เป็นที่รู๎กันดีในกลุํมวํานอกจากที่อรุณรดาจะรักษ๑โลกและรักสุขภาพตัวเอง แล๎ว อรุณรดายังรักเพื่อนมากถึงขนาดบังคับให๎เขากับเกวลินปลูกผักไฮโดรโป นิกส๑ที่บ๎าน แรกๆ เขากับเกวลินก็ไมํได๎สนใจเทําไรนัก ลืมใสํปุ๋ยบ๎างอะไรบ๎าง แตํพอ ถูกจ้ําจี้จ้ําไชนานๆ เข๎าก็ชักชินจนกลายเป็นสํวนหนึ่งของชีวิตไปโดยปริยาย ทั้ง ยังรู๎สึกวําอันที่จริงผักไฮโดรโปนิกส๑ก็ไมํได๎ยุํงยากอะไร ดูแลงํายกวําปลูกผักใน ดินด๎วยซ้ํา ‚อ๐อ...เออ...งั้นผัดคะน๎ากับไขํให๎กินหนํอยสิ ‛ ‚นี่ เมื่อไรแกจะทํากับข๎าวเองเป็น ตั้งแตํคบแกมาสิบกวําปี รู๎สึกวําแกจะ ไมํพัฒนาตัวเองเลยนะ เมื่อกํอนยังไง เดี๋ยวนี้ก็ยังงั้น ‛ ‚ใครบอก เรื่องทํากับข๎าวฉันอาจจะไมํพัฒนา แตํเรื่องความสวยเนี่ย... พัฒนาทุกวินาทีนะจ๏ะ ‛ ภาพที่เกวลินสอดมือไปใต๎หู สะบัดผมสีน้ําผึ้งของตนเล็กน๎อยเหมือน นางเอกโฆษณาแชมพูยี่ห๎อดัง ทําเอาญาณากรถึงกับหัวเราะออกมาอยําง อารมณ๑ดี

‚โอเค โอเค...เดี๋ยวฉันไปทําให๎กินก็ได๎ ‛ ‚แล๎วนี่ทําไมอากาศร๎อนจัง เมื่อคืนแกไมํได๎เปิดแอร๑เหรอ ‛ เกวลินหันหน๎า ไปทางเครื่องปรับอากาศ พอเห็นวําทํางานอยูํที่อุณหภูมิยี่สิบเจ็ดองศาเซลเซียส เทํานั้นก็ยกมือขึ้นเกาหัวทันที ‚โห...ทําไมเปิดยี่สิบเจ็ดลํะ‛ ‚สงสัยรดามันประหยัดพลังงาน‛ ญาณากรวิเคราะห๑ ปกติแล๎วเขากับเก วลินจะเปิดเครื่องปรับอากาศไว๎ที่ยี่สิบถึงยี่สิบสององศาเซลเซียสแล๎วหํมผ๎านอน จนเคยชิน ‚เฮ๎อ! งั้นฉันอาบน้ําบ๎านแกได๎ไหม ฉันร๎อน ‛ เกวลินขออนุญาตกํอน ถึงจะ เคยเมาหลับอยูํบ๎านญาณากรบํอยครั้ง หลํอนก็มักขับรถกลับไปอาบน้ําที่บ๎าน ตัวเอง ‚อือ งั้น...เดี๋ยวฉันเอาผ๎าเช็ดตัวยัยณินให๎ โอเคไหม‛ เมื่อเกวลินพยักหน๎า ญาณากรจึงขยับรํางลงจากเตียงเพื่อเดินไปยังห๎อง น๎องสาวคนรองที่อยูํตรงข๎าม ญาณินสะสมผ๎าเช็ดตัวลายนํารักๆ ไว๎หลายผืน แตํ ใช๎จริงๆ แคํสองผืนเทํานั้น พอไปเรียนตํอที่ญี่ปุ่นก็เอาแคํผืนที่ใช๎ประจําไป ชาย หนุํมก็เลยคิดวําคงไมํเป็นอะไร ถ๎าจะหยิบยืมผืนใดผืนหนึ่งมาให๎เกวลิน แตํพอเดินกลับมาที่ห๎องอีกครั้ง ญาณากรก็เห็นวําเพื่อนสาวกําลังจับ ชายเสื้อของตนเองดึงขึ้นด๎านบน เหมือนกําลังจะถอดออก ‚เฮ๎ย!‛ ตกใจอุทาน หันหน๎ากลับมาอีกทางอยํางรวดเร็ว หน๎าร๎อนหูแดงขึ้นมาโดย ไมํรู๎ตัว ‚ทําไมแกจะถอดผ๎าถอดอะไรไมํปิดประตูให๎มิดชิดกํอนวะ‛

‚เออ...ลืม‛ เกวลินตอบตรงๆ เหมือนเพิ่งนึกได๎ ‚แตํแหม...จะวําไปก็ไมํ เห็นมีอะไรต๎องอายนี่ แกกับฉันยังไงก็ชะนีเหมือนกัน ‛ เดินตรงมาหาเกย๑หนุํมที่ยังเอาแตํยืนหันหลังอยูํหน๎าประตู มือบางจับต๎น แขนของเขาให๎หันมาหาเพื่อที่จะหยิบผ๎าเช็ดตัวงํายๆ ญาณากรโลํงใจที่เห็นวํา อีกฝ่ายยังสวมเสื้อตัวเดิมเอาไว๎ ‚แตํถึงยังไงฉันกับแกก็คนละสายพันธุ๑กัน ฉันไมํได๎มีอะไรๆ เหมือนของแก ไปหมดนะ คราวหน๎าคราวหลังระวังบ๎าง‛ ‚อุ๏ย!‛ เกวลินแกล๎งทําเป็นตกใจ ยกมือขึ้นทาบอกทั้งที่หัวเราะ ‚เพิ่งรู๎ นะเนี่ยวําแกอิจฉาอะไรๆ แบบไมํได๎เสริมใยเหล็กของฉันถึงขนาดทนมองไมํได๎ ‛ ‚ใครวําฉันทนมองไมํได๎ ฉันไมํอยากมองเพราะแกไมํใชํผู๎ชายตํางหากยํะ ‛ ‚เฮ๎อ ฉันลํะเสียดายหน๎าตาหลํอๆ ของแกจริง...จริ๊ง ‛ ตวัดหางเสียงสูง ยก มือขึ้นตบแก๎มเกย๑หนุํมเบาๆ ‚แกเชื่อไหม ตอนที่ฉันเห็นแกครั้งแรกนะ...ฉันแอบหวั่นไหวเลยลํะ ยัง กระซิบบอกรดาอยูํวําจะจีบแก แตํยังไมํทันไรเล๎ย แกก็สาวแตกตํอหน๎าฉัน รดา มันก็เลยได๎ล๎อฉันอยูํเป็นอาทิตย๑วําเกือบจะเสียทีให๎ชะนีเหมือนกัน ‛ เกวลินสํายหน๎าช๎าๆ ถอนหายใจ มองตาอีกฝ่ายอยํางนึกสมเพชตัวเอง กํอนจะยกมือจิ้มๆ ที่หน๎าอกกํายําเยี่ยงบุรุษเพศนั้น ‚เพราะแกคนเดียวเลยนะ นังญาญํา ! เกิดมามาดแมนแฮนซัมแท๎ๆ แตํ หัวใจดันเป็นสีมํวงทําไมก็ไมํรู๎ ‛ อยูํๆ ญาณากรก็คว๎ามือที่แสนจะซุกซนนั้นไว๎ ‚แล๎วถ๎าสมมุติวําฉันไมํได๎ หัวใจสีมํวง...‛

ใบหน๎างามที่ยังไมํได๎ล๎างเครื่องสําอางตั้งแตํเมื่อคืนเงยขึ้นมองอีกฝ่าย ประกายตางุนงงกับเสียงแบบผู๎ชายที่ไมํคํอยจะได๎ยินบํอยนัก ถ๎าไมํได๎อยูํใน สถานที่ทํางานของเขา ‚แกจะยังอยากจีบฉันอยูํไหม‛ ดวงตาคูํนั้นคํอนข๎างจริงจังยามจ๎องมองหลํอน เกวลินใจเต๎นไมํเป็นส่ํา กะพริบตาปริบๆ อยํางนึกไมํถึงวําอีกฝ่ายจะพูด อะไรแบบนี้ ทั้งสองมองสบตากันเนิ่นนานหลายวินาที กระทั่งญาณากรคํอยๆ ก๎มหน๎า ลงมาใกล๎ชิด เกวลินก็ถึงกับนิ่งงันไป แตํสุดท๎ายแล๎วก็ทําปากจู๐พร๎อมเสียงเอฟ เฟ็กต๑ดัง ‘จ๏วบๆๆ!’ ทําให๎ชายหนุํมฉุกคิดบางอยํางขึ้นได๎ ผละหน๎าหํางออกไป ทันที ‚แหม...‛ เกวลินยิ้ม ยกมือสองข๎างขึ้นจับแก๎มเขา ‚แกนี่เข๎าใจอําฉัน นะนังญาญํา มามะ...มาจุ๏บตํอมะ‛ ‚อี.๋ ..‛ ญาณากรเริ่มทําทําขยะแขยง ผลักหัวเกวลินหํางออกไปทันที ‚ใคร จะไปจูบพวกเดียวกันได๎ลง ถ๎าเป็นหมอปาลํะก็คํอยวําไปอยําง‛ เกวลินหัวเราะ หมุนตัวเตรียมไปห๎องน้ํา แตํพลันสายตาก็เห็นรูปสามใบใน กรอบสวยตั้งอยูํบนชั้นหนังสือ ‚นั่นมันรูปที่เราไปเที่ยวเชียงคานด๎วยกันเมื่อตอนปีใหมํนี่ ‛ น้ําเสียงสดใสรําเริงนั้นทําเอาเจ๎าของห๎องตกใจ นึกอยากรีบเอากรอบรูป พวกนั้นไปเก็บแตํก็สายเกินกาลเสียแล๎ว เกวลินเดินไปหยิบมาดูทีละรูปสองรูป อยํางอารมณ๑ดี

‚อ๎าว แล๎วไมไมํมีรูปที่ถํายสามคนบ๎างลํะ นี่ถ๎ารดามันมาเห็นเข๎านะ...มัน น๎อยใจตายเลย‛ ‚เอํอ...‛ ญาณากรอึกอักครูํสั้นๆ ก็ให๎เหตุผลออกไป ‚ก็วันกํอนรดามันมา หาฉันที่บ๎าน แล๎วมันก็เห็นวํารูปที่ถํายกันสามคนนํะสวยดี มันก็เลยขอไป เหลือ ไว๎แตํรูปฉันกับแกนี่แหละ‛ ‚อ๐อ...‛ เกวลินวางรูปที่หยิบมาดูลงที่เกํา หันมายิ้มให๎เพื่อนสาวประเภท สองที่ยืนตุ๎งติ้งอยูํใกล๎ประตูอยํางสบายใจ ‚งั้นฉันไปอาบน้ําแล๎ว อยําลืมนะ เพื่อน...คะน๎ากับไขํนะ‛ ญาณากรไมํทันได๎ตอบอะไร เสียงโทรศัพท๑มือถือในกระเป๋าของหญิงสาว ก็ดังขึ้นเสียกํอน รํางบางเดินไปเปิดชาแนลก็อปปีเกรดเอที่หลํนอยูํแถวๆ เตียง หยิบโทรศัพท๑มาดูเบอร๑ ไมํทันไรก็ยิ้มกว๎าง ‚สวัสดีคํะ พี่ติ๊ก‛ กรอกเสียงหวานๆ ลงไปทันที ไมํได๎สังเกตเลยสักนิดวํา คนที่ยืนอยูํแถวประตูนั้นมีสีหน๎าซึมลงไปกวําตอนแรก ‚อ๐อ...เพิ่งตื่นนํะคํะ แตํวําคุยได๎ -อะไรนะคะ ไปพัทยาเหรอ-ไปสิคะ วันนี้ วันเสาร๑ ก๎อยหยุดอยูํแล๎ว-ค๎างได๎คํะ ไมํต๎องหํวง-งั้นเดี๋ยวพี่ติ๊กมารับก๎อยที่ ซอยวัชรพลได๎ไหมคะ ตอนนี้ก๎อยอยูํบ๎านเพื่อน---คํะ แล๎วเจอกันนะคะ บ๏ายบาย คํะ‛ เกวลินวางสายก็หันไปทางเพื่อนรักของหลํอนด๎วยทําทางกระดี๊กระด๏า เหมือนปลากระดี่ได๎น้ํา ‚แก พี่ติ๊กโทรมาชวนฉันไปพัทยาแหละ แตํเขาบอกวําอีกครึ่งชั่วโมงจะ มาถึง แกรีบๆ ทํามื้อเช๎าให๎ฉันเลยได๎ไหม เดี๋ยวฉันจะรีบอาบน้ําด๎วย แล๎วก็...ฉัน อยากจะขอยืมชุดน๎องณินด๎วยนะ ขี้เกียจกลับไปเอาเสื้อผ๎าที่บ๎านแล๎ว ‛

‚คนนี้รู๎จักกันไมํกี่วันเองไมํใชํเหรอ ฉันวําไปเช๎าเย็นกลับดีกวํานะ‛ ‚แหม... แกก็รู๎นี่วําฉันคบใครไมํเคยเกินสองอาทิตย๑อยูํแล๎ว เรํงๆ ทําเวลา อยํางนี้แหละดี ไปอาบน้ําแล๎วนะ ฉันรีบ ‛ เกวลินผุดลุกจากเตียงอีกครั้ง แตํยังไมํ ทันเดินถึงห๎องน้ํา เสียงเครียดๆ ของญาณากรก็ทําให๎สองเท๎าของหลํอนถึงกับ ชะงักไป ‚แกไมํคิดจะแตํงงานหรือหยุดใจไว๎ที่ใครจริงๆ บ๎างเหรอ‛ เสียงขบวนขันหมากที่ดังใกล๎เข๎ามาเรื่อยๆ เป็นสาเหตุทําให๎ญาณากร ตัดสินใจถามออกไปอยํางนั้น เขาเดาวําคงแหํมาบ๎านผู๎หญิงสักคนในซอยนี้ และ เขาก็อยากให๎มีเรื่องดีๆ แบบนี้เกิดขึ้นกับเกวลินเชํนกัน เขาอยากเห็นเธอเป็น เจ๎าสาวของใครสักคนที่รักเธอจริงๆ ‚ไมํ‛ เกวลินหันกลับมาปฏิเสธพร๎อมยิ้มบางเบา กํอนจะเดินตรงไปเข๎า ห๎องน้ําโดยไมํได๎คุยอะไรกับญาณากรอีก ชายหนุํมหันหน๎าไปมองรูปถํายสามใบที่วางเรียงกันเอาไว๎บนชั้นหนังสือ เขาเคยได๎ยินใครบางคนบอกไว๎วําความลับไมํมีในโลก แตํความลับบางอยํางที่ เขาเก็บงํามานานนั้น เห็นทีวํามันอาจต๎องเป็น ‘ความลับ’ ไปตลอดกาล

บทที่ ๘ เพียงหลับตา เมอร๑เซเดสเบนซ๑สีขาวรุํนบีคลาสแลํนเข๎ามาจอดใต๎หลังคาโรงรถของบ๎าน สองชั้นในยํานลาดพร๎าว เมื่ออรุณรดาเปิดประตูออกมา ความไมํคุ๎นเคยก็ทําให๎หลํอนเริ่มมอง สํารวจรอบๆ ตัวบ๎านซึ่งกินเนื้อที่เกือบทั้งหมดในรั้วหินทรายสไตล๑บาหลี สํวน ปาฏิหาริย๑เดินกลับไปปิดประตูไม๎โอ๏กให๎เรียบร๎อย แล๎วเปิดท๎ายรถ ยกกระเป๋า เดินทางของหญิงสาวลงมา ‚เดี๋ยวเราเข๎าไปข๎างในกันเลยดีกวํา ‛ เสียงของชายหนุํมดึงความสนใจ จากผู๎มาเยือนได๎ไมํยากนัก อรุณรดาหันกลับไปหาเจ๎าของบ๎านที่ปิดล็อกรถเรียบร๎อย เห็นเขากําลังยก กระเป๋าเดินทางใบเขื่องไปยังโถงบันไดทรงกลมขนาดยํอม ก็เดินตามไปเรื่อยๆ พอถึงด๎านในก็อดไมํได๎ที่จะมองสํารวจห๎องโถงซึ่งตกแตํงอยํางเรียบงําย เฟอร๑นิเจอร๑สํวนใหญํเป็นโทนสีอบอุํนดูสบายตา ผนังแทบทุกด๎านกรุด๎วยกระจก ใส และติดมํานสองไขสีครีมเหมือนกันในแตํละมุม ซ๎ายมือของหลํอนเป็นห๎องรับประทานอาหาร มีประตูเชื่อมตํอไปยัง ห๎องครัว ถัดมาตรงกลางคือบันไดไม๎สีน้ําตาลเข๎ม ความที่ผนังเป็นกระจกใส อรุณรดาจึงสามารถมองเห็นสระวํายน้ําขนาดยํอมบริเวณกลางบ๎านซึ่งออกแบบ เป็นรูปตัวแอลได๎อยํางชัดเจน

ริมแนวรั้วด๎านหลังมีต๎นไม๎ใหญํเรียงราย ให๎ความรู๎สึกรํมรื่นผิดจากก๎าว แรกที่ลงจากรถ มุมขวามือของรั้วด๎านในนั้นมีเรือนหลังเล็กปลูกสร๎างเอาไว๎ ทวํา ผนังกรุกระจกหนาทึบทําให๎มองไมํเห็นวําเป็นห๎องอะไร สํวนขวามือของโถงที่ หลํอนยืนอยูํตอนนี้คือห๎องรับแขกที่มองเห็นอัพไรท๑เปียโนวางชิดมุมหนึ่ง ‚ข๎างบนมีห๎องนอนสามห๎อง ขวามือจะเป็นห๎องรับรองแขก สํวนซ๎ายมือจะ แบํงเป็นสองสํวน คือสํวนหน๎ากับสํวนหลัง ห๎องของเราคือห๎องหน๎า ‛ ปาฏิหาริย๑ อธิบายระหวํางนําทางหญิงสาวขึ้นมาข๎างบน อรุณรดาซึ่งกําลังมองสํารวจความสวยงามของบ๎านอยูํเพลินๆ พอได๎ยิน คําวํา ‘ห๎องของเรา’ เทํานั้น อารมณ๑สุนทรีในตอนแรกก็พลันสะดุดลง ยิ่งเห็น ปาฏิหาริย๑ลากกระเป๋าของหลํอนเข๎าไปในห๎องข๎างหน๎า อรุณรดาก็ยืนนิ่งอยูํ หลายอึดใจ กํอนจะหันกลับไปมองห๎องรับรองแขกซึ่งอยูํฝั่งตรงข๎ามบันได แล๎ว ตัดสินใจเอํยขอ ‚เอํอ... คุณนําจะให๎ฉันนอนห๎องรับรองแขกมากกวํานะคะ ไหนๆ ก็มีห๎อง เหลือ‛ หญิงสาวอึกอักเล็กน๎อย ระหวํางที่เขากําลังยกกระเป๋าของหลํอนขึ้นวาง นอนบนเตียงขนาดคิงไซซ๑ ‚ไมํได๎‛ ปาฏิหาริย๑หันกลับมาปฏิเสธทันที น้ําเสียงของเขาราบเรียบ เชํนเดียวกับสีหน๎า ‚ผมไมํอยากให๎น๎องมิคสงสัยวําคุณไมํใชํแมํของแกจริงๆ‛ ‚แตํคุณบอกวําแมํน๎องมิคหายไปตั้งแตํที่แกอายุสองขวบ ฉันคิดวําถ๎าเรา บอกแกวําเราชอบความเป็นสํวนตัว แกก็นําจะเข๎าใจ‛ ‚เผอิญผมเคยบอกแกบํอยๆ วําผมกับรดาเป็นสามีภรรยาที่รักกันมาก‛ อรุณรดายังไมํทันแย๎ง ชายหนุํมก็หันกลับไปเปิดกระเป๋าสัมภาระของ หลํอนบนเตียง หยิบเสื้อผ๎าที่พับไว๎ในนั้นอยํางเป็นระเบียบออกมา

‚นี่ คุณจะทําอะไร‛ อารามตกใจทําให๎หญิงสาวรีบตามเข๎าไปในห๎อง ฉวยเอาเสื้อผ๎าของหลํอน มาถือไว๎เสียเอง ‚ชํวยคุณจัดเสื้อผ๎าเข๎าตู๎‛ สีหน๎างุนงงนั้นทําเอาหญิงสาวอดคิดไมํได๎วําเขาเป็นคนมีน้ําใจจริงๆ หรือไมํรู๎กาลเทศะ แม๎หลายวันมานี้หลํอนจะไปเยี่ยมน๎องมิคที่โรงพยาบาลทุกวัน พลอยทําให๎เจอหน๎าเขาทุกวัน แตํหลํอนกับเขาก็ไมํได๎สนิทกันถึงขั้นจะหยิบจับ ของใช๎สํวนตัวของกันและกันได๎ ‚ไมํเป็นไร ฉันจัดเองดีกวํา‛ ‚แตํผมวําชํวยกันสองคนนําจะไวกวํา เดี๋ยวเราต๎องรีบไปรับน๎องมิคที่ โรงพยาบาลอีก‛ ปาฏิหาริย๑ไมํพูดเปลํา หยิบผ๎าชิ้นหนึ่งขึ้นมา แตํความเบาแบบ ผิดปกติของผ๎าชิ้นนั้นก็ทําให๎เขาต๎องก๎มหน๎าลงมองด๎วยความประหลาดใจ พอ เห็นวําเป็นบราเซียลูกไม๎สีขาว ดวงตาคูํคมก็ขยายกว๎าง แก๎มของอรุณรดาร๎อนผําว รีบฉวยเอาคัพเอเจ็ดสิบของตนไปซํอนไว๎ทาง ด๎านหลังทันที ‚คนบ๎า! คุณจะไปไหนก็ไปเลยนะฉันจัดเองคนเดียวได๎ ‛ อรุณรดาแปลกใจ ตัวเองที่รู๎สึกประหมํามากกวําโกรธเขา แหงลํะ...ผู๎หญิงเทําไรในร๎อยคนจะภูมิใจกับมินิไซซ๑ของตัวเอง ยิ่งเห็นประกายตาขบขันของชายหนุํมก็ยิ่งอายจนต๎องกลบเกลื่อน ความรู๎สึกเหลํานั้นด๎วยการร๎องถามออกไปอยํางหัวเสีย ‚ยิ้มอะไร‛ เมื่ออีกฝ่ายไมํตอบคําถาม คนชํางจินตนาการก็เริ่มปริวิตกไปตํางๆ นานา

‚นี.่ ..อยําบอกนะวําที่คุณให๎ฉันนอนห๎องเดียวกับคุณเพราะคุณมี จุดประสงค๑ไมํดีแอบแฝง คุณตั้งใจหาเศษหาเลยกับฉันใชํไหม‛ ปาฏิหาริย๑ยกมือขึ้นถูคางตัวเองไปมา หลุบสายตามองเรือนรํางของหลํอน ต่ํากวําใบหน๎าลงไป ‚อืม...ตอนแรกก็ไมํได๎คิด แตํพอคุณชี้โพรงให๎กระรอกก็เริ่มรู๎สึกวําไมํเลว ‛ ชายหนุํมสืบเท๎าเข๎ามาใกล๎จนอีกคนหนึ่งตกใจ ถอยกรูดไปชนผนังห๎องด๎านหลัง แทบในทันที อรุณรดาแฉลบตาไปทางประตูซึ่งอยูํซ๎ายมือ แตํเพียงแคํคิดที่จะวิ่งหนี ทํอนแขนแข็งแกรํงกลับยื่นมาขวางเอาไว๎ได๎อยํางรวดเร็ว ‚ไหนๆ คุณก็เป็นแมํแก๎ขัดให๎น๎องมิคแล๎ว... ‛ ชายหนุํมกระซิบ ใบหน๎าหลํอ คมที่โน๎มลงมาใกล๎ชิดนั้นทําเอาคนติดอยูํในพื้นที่แคบๆ เริ่มหายใจไมํทั่วท๎อง สติ คล๎ายจะไมํสมประกอบขึ้นมาอยูํรอมรํอ ‚ผมเองก็ว๎าเหวํมานาน อยากได๎เมียแก๎ขัดสักคนเหมือนกัน ‛ ‚คุณ...คุณสัญญาแล๎วนะวําจะไมํลํวงเกินฉัน ‛ อรุณรดาละล่ําละลัก เสียง คํอนข๎างสั่น ‚ผมยังจําได๎อีกวําถ๎าผมผิดสัญญาจะต๎องเสียคําปรับ ‛ นิ้วแกรํงไล๎วนนวล แก๎มหญิงสาว นัยน๑ตาหวานระยับ กํอนจะยิ้มถามด๎วยน้ําเสียงแตกพรํา ‚ปรับเทําไรดี‛ ริมฝีปากหยักลึกที่อยูํใกล๎กับริมฝีปากหลํอนนั้นทําเอาหัวใจดวงน๎อยเต๎น ไมํเป็นส่ํา

อรุณรดานึกอยากผลักไสชายหนุํมออกไปให๎ไกลๆ แตํกลับเหมือนถูกตรึง ไว๎ด๎วยสายตาคูํนั้น เปลือกตาบางใสคํอยๆ ปิดลงช๎าๆ เมื่ออีกฝ่ายขยับใบหน๎า ใกล๎มากยิ่งขึ้น แตํในระหวํางที่หลํอนกําลังจินตนาการถึงจูบหวานฉ่ํา... ‚ผมยังไมํอยากเสียเงินอีกห๎าแสน‛ อรุณรดาลืมตา นึกไมํถึงเลยวําปาฏิหาริย๑จะแกล๎งอําหลํอนเฉยๆ แล๎ว ปลํอยให๎หลํอนคิดอะไรเลยเถิดไปไกล ความรู๎สึกอายแกมโกรธพุํงทะยานเข๎าหา กระทืบเท๎าของเขาด๎วยความ หมั่นไส๎ ‚โอ๏ย!‛ ปาฏิหาริย๑สะดุ๎งจนตัวงอ เขยํงเท๎าถอยหํางออกไปโดยอัตโนมัติ มือ กุมเท๎าข๎างที่เจ็บไว๎ตามสัญชาตญาณ ‚เพิ่งรู๎นะวําคุณโกรธที่ผมไมํจูบ ‛ ‚ใครบอกวําฉันโกรธที่คุณไมํจูบ แตํมันเป็นมุกของฉันตํางหาก คุณไมํเคย ดูละครเหรอ เวลานางเอกถูกพวกนิสัยไมํดีคุกคาม ก็ต๎องแกล๎งอํอนระทวยแล๎ว ฉวยโอกาสประทุษร๎ายแบบฉันนี่แหละ‛ อรุณรดาอ๎างไปข๎างๆ คูๆ อันที่จริงแล๎ว เมื่อครูํก็แอบเคลิ้มจนไมํทันคิดระวังตัวด๎วยซ้ํา ชายหนุํมยกมือขึ้นชี้หน๎าหลํอนในเชิงคาดโทษ แตํอรุณรดาก็เชิดหน๎าขึ้น พลางผินไปอีกทางราวกับไมํสนใจเขาเลยด๎วยซ้ํา รํางบางเดินไปหยิบเสื้อผ๎าในกระเป๋ามาแขวนใสํตู๎ กระทั่งได๎ยินเสียงฝีเท๎า ชายหนุํมเดินกลับออกไปจากห๎อง ถึงได๎แอบหันไปมองตามลับหลัง หลํอนยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองแผํวเบา เมื่อหวนนึกถึงสิ่งที่เกือบจะ เกิดขึ้นนั้น

แคํวันแรกที่เข๎ามาอยูํในบ๎านของเขาก็เกือบจะเผลอไผลให๎จูบเสียแล๎ว สมมุติวําถ๎าอีกหนํอยเขาไมํแคํแกล๎งอําหลํอนเฉยๆ แตํคิดหาเศษหาเลยขึ้นมา จริงๆ หลํอนจะรับมือกับเขาด๎วยวิธีใด **************************************************** ปาฏิหาริย๑เดินลงบันไดมาถึงชั้นลํางก็ตรงเข๎าไปในห๎องรับประทานอาหาร เดินไปเดินมาด๎วยความหงุดหงิด เหตุผลที่เลือกมาเดินในห๎องนี้ก็เพราะเกรงวํา ถ๎าเดินในห๎องโถง อรุณรดาอาจลงบันไดมาเห็นเข๎า แตํในเวลาเดียวกัน ปาฏิหาริย๑ก็ไมํแนํใจวําตนหงุดหงิดเรื่องอะไร ไมํใชํเรื่องที่ถูกแมํสาวสิบแปดมงกุฎทําร๎ายรํางกาย แตํอาจจะเป็นเพราะ เขาเกือบเผลอไผลจูบเธอจริงๆ ตํางหาก ให๎ตายสิ! ยิ่งนึกถึงความรู๎สึกตอนนั้น ปาฏิหาริย๑ก็ยิ่งอยากเอาไม๎หน๎าสาม ตีหัวตัวเองแรงๆ ตอนแรกเขาก็แคํอยากแกล๎งอรุณรดาเฉยๆ เพราะเห็นเธอวิตกกังวลไป ตํางๆ นานาแล๎วดูนํารักดี แตํเพียงเธอหลับตาเป็นความนัยถึงการไมํตํอต๎าน เขา ก็รู๎สึกไมํตํางอะไรจากโดนสะกดจิตให๎ก๎มหน๎าลงใกล๎มากยิ่งขึ้น ยังดีที่เขาสํานึก ตัวได๎ทันวํามันไมํเหมาะสม ถึงได๎ต๎องแกล๎งบอกเธอวําไมํอยากเสียเงิน โดยไมํทันฉุกคิดเลยวํามันจะเป็นการดูถูกเธอหรือเปลํา... ลมหายใจยาวถูกระบายออกจากปลายจมูกโดํงได๎รูปนั้น ปาฏิหาริย๑เอน กายพิงขอบโต๏ะ ชักเริ่มรู๎สึกวําตัวเองมีอาการแปลกๆ มากขึ้นทุกวัน

ตั้งแตํกระโดดขึ้นรถเมล๑ตามไปสํงเธอถึงหน๎าคอนโดวันนั้น ถ๎าไมํติดเวร กลางคืนในชํวงเดียวกับที่เธอกลํอมน๎องมิคเข๎านอนแล๎วกลับบ๎าน เขาก็เป็นอัน ต๎องขันอาสาไปสํงเธออยูํร่ําไป และเพราะรู๎วําเธอจะไมํยอมให๎เขาเสียคําน้ํามัน ฟรีๆ เป็นอันขาด เขาถึงได๎อ๎างวําติดใจหมูปิ้งร๎านหนึ่งแถวซอยที่เธอพักอาศัยเลย จะไปซื้อหมูปิ้งแล๎วแวะสํงเธอ ประหยัดคํารถของเธอไปในตัว ตอนแรกอรุณรดาทําหน๎าเหมือนไมํอยากเชื่อเทําไร แตํเพราะอรุณรดาไมํรู๎ วําเขาเคยแอบนั่งรถเมล๑ตามไปคืนนั้น ก็เลยไมํติดใจอะไรนัก และคิดวําเขา บังเอิญชอบกินหมูปิ้งซอยเดียวกับที่พักของเธอจริงๆ ปาฏิหาริย๑พยายามหาเหตุผลให๎ตัวเองแล๎ววําแคํไมํอยากเห็นน๎องมิค เสียใจที่ต๎องเสียแมํไปเป็นครั้งที่สอง เขาก็เลยต๎องหํวงสวัสดิภาพของอรุณรดา มากเป็นพิเศษ แตํพอเคลิบเคลิ้มไปกับอารมณ๑ความรู๎สึกอยากจะจูบเธอเมื่อครูํ เขาก็ชักแนํใจแล๎ววําตัวเองไมํได๎ซื่อตรงกับภรรยาเหมือนอยํางแตํกํอน แตํจะให๎เขาทําอยํางไรได๎เลํา ในเมื่อภาพของสาวสวยในชุดเดรสสีน้ําเงิน เงาวับคืนงานเลี้ยงรุํนยังติดตรึงอยูํในภาพความทรงจําของเขาตั้งแตํวินาทีแรกที่ บังเอิญหันไปเห็น ตอนนั้นเธอยืนอยูํหน๎าบาร๑เครื่องดื่มเพียงลําพัง ปาฏิหาริย๑ยืนมองเธออยูํ เพลินๆ พอเห็นบาร๑เทนเดอร๑สํงวอดก๎าให๎เธอเทํานั้น เขาก็คํอนข๎างตะลึงไปนิด หนํอย ยังแอบตั้งฉายาให๎เธอในใจวําเมรีตัวแมํ กํอนจะเบนสายตากลับมาสนใจ การพูดคุยของเพื่อน เพราะเขาไมํชอบผู๎หญิงดื่มเหล๎าเทําไรนัก นานๆ ครั้งเข๎า สังคมคงไมํแปลก แตํเลํนสั่งเหล๎าแรงอยํางนั้นคงชอบเที่ยวกลางคืนเป็นกิจวัตร นึกไมํถึงเลยวําอยูํๆ จะได๎ยินเสียงอะไรบางอยํางล๎มโครม! รํางเธอนั่นแหละที่น็อคเพราะวอดก๎าแก๎วเดียว!

ด๎วยสัญชาตญาณของหมอ ปาฏิหาริย๑เลยเข๎าไปดูอาการหญิงสาวพร๎อม กับเกื้อกูล แตํตรวจดูครําวๆ แล๎วแคํเมาจริงๆ ไมํได๎มีอาการอยํางอื่นแอบแฝง เกื้อกูลก็เลยอุ๎มเธอไปพักในบังกะโลหลังสุดท๎าย กํอนที่ปาฏิหาริย๑จะพยายามลืม เลือนเธอไป เพราะไมํอยากรู๎สึกอะไรที่ไมํซื่อตรงตํอภรรยา จนมาได๎พบเธออีกครั้งในคราบสาวสิบแปดมงกุฎ เขาก็รู๎สึกโมโหที่เผลอ ชื่นชมรูปลักษณ๑ภายนอกของเธอคืนนั้น และยิ่งโมโหที่ชักศึกเข๎าบ๎าน ชักชวน ผู๎หญิงในเสป็กมาเป็นลูกจ๎างที่ต๎องอยูํใกล๎ชิดกันทุกคืนค่ํา ปาฏิหาริย๑ไมํมั่นใจเลยวําจะหักห๎ามตนเองไมํให๎หวั่นไหวไปกับเธอได๎ อยํางไร เขาไมํได๎ไร๎เดียงสากับความรู๎สึกพวกนี้เสียจนให๎คํานิยามกับมันไมํได๎ เพียงแตํเขายังไมํพร๎อมจะให๎...ความรู๎สึกนั้นกับใครคนใหมํเทํานั้นเอง เขาควรจะถอยหํางออกมา... กํอนจะถลําลึกไปมากกวํานี้ อรุณรดาเองก็ไมํได๎มีใจให๎เขาเสียหนํอย ที่เธอไมํขัดขืนเมื่อครูํนี้คงเพราะ อยากได๎เงินห๎าแสนจากเขาอีกก๎อน แหงสิ! ก็เธอมันนักฉวยโอกาสอยูํแล๎ว นั่นเป็นเหตุผลที่เขายิ่งไมํควรเผลอไผลกับเธอ ปาฏิหาริย๑เตือนตัวเองดังนั้นก็ตัดสินใจเดินไปหยิบกระดาษโน๎ตที่วางอยูํ บนตู๎เย็นมาเขียนอะไรบางอยํางลงไป กํอนจะดึงมาแปะไว๎หน๎าตู๎เย็น แล๎วเดิน กลับออกไปอีกครั้ง ทิ้งไว๎เพียงข๎อความในกระดาษโน๎ตสั้นๆ ‘ผมออกไปซื้อของที่ตลาด ถ๎าจัดของเข๎าที่เข๎าทางแล๎วก็เดินสํารวจบ๎านทํา ความคุ๎นเคยไปพลางๆ แล๎วกัน... หมอปา’ ****************************************************

เสียงรถยนต๑เคลื่อนเข๎ามาในรั้วบ๎านตอนตะวันลับขอบฟ้าทําให๎อรุณรดาที่ กําลังวุํนอยูํกับการเก็บล๎างอุปกรณ๑ทําครัวตํางๆ หันหน๎าไปมองสํารวจ ความที่ผนังด๎านหน๎าของห๎องรับประทานอาหารเป็นกระจกใส หลํอนจึง พอมองเห็นจากไกลๆ วํารถที่แลํนเข๎ามาจอดนั้นคือเมอร๑เซเดสเบนซ๑ของคุณ หมอหนุํม ตามหลังด๎วยรถอีกคันที่หลํอนไมํแนํใจวําเป็นของใคร ตั้งแตํที่ปาฏิหาริย๑ไปไปซื้อของกลับมาเมื่อกลางวัน เขากับหลํอนก็ชํวยกัน ตกแตํงบรรยากาศริมสระวํายน้ําสําหรับงานปาร๑ตี้รับขวัญน๎องมิคคืนนี้ เริ่มจาก เอาสายไฟกะพริบไปประดับตามต๎นไม๎ ตลอดจนทําหลังคาสายรุ๎งลากจากรั้วหิน ทรายด๎านหลังมายังตัวบ๎านด๎านหน๎า เรียกได๎วําลากยาวข๎ามสระวํายน้ําเป็นสี ตํางๆ ซ๎อนทับกันไปมาเลยทีเดียว พอเสร็จปาฏิหาริย๑ก็จะมาชํวยทําครัว แตํหลํอนเห็นวําเย็นแล๎วเลยบอกให๎ เขาไปรับน๎องมิคกลับบ๎าน แล๎วอาสาจัดการทุกอยํางเพียงลําพัง อรุณรดาเรํงมือล๎างจานใบสุดท๎าย กํอนเช็ดให๎แห๎งเพื่อเก็บเข๎าที่ แล๎วถอด ผ๎ากันเปื้อนแขวนไว๎ข๎างๆ ตู๎เย็น เพื่อเดินออกมาต๎อนรับสองพํอลูกบริเวณโถง บันได รวมถึง... พํอของพํอของลูกด๎วย อรุณรดาแนํใจวําตนเดาไมํผิด แม๎เพิ่งเคยเจอตัวจริงของดอกเตอร๑ปารเมศ พิชญ๑วรกานต๑เป็นครั้งแรก หน๎าตาของเขาก็เรียกวําเป็นต๎นแบบของปาฏิหาริย๑ได๎ เลยจริงๆ อีกทั้งปาฏิหาริย๑ยังเป็นคนบอกหลํอนเองวําพํอจะมารํวมงานในคืนนี้ หลังจากที่ต๎องบินไปประชุมอยูํสต็อกโฮมนานเกือบสองสัปดาห๑เต็ม ชํวงที่น๎อง มิคพักรักษาตัวอยูํโรงพยาบาล

ชายสูงวัยในชุดสูทอยํางดีสํงยิ้มมาให๎อรุณรดา ทวํารํางกายของหลํอน กลับแข็งชาราวกับยืนอยูํกลางขั้วโลกเหนือก็ไมํปาน หลํอนอดที่จะเกร็งๆ ไมํได๎ และยังไมํทันขยับยกมือไหว๎ด๎วยซ้ํา เด็กชายมหัศจรรย๑ที่เกาะแขนคุณปู่ขึ้นบันได มาด๎วยกันก็ยิ้มกว๎าง วิ่งมาเกาะแขนอรุณรดาเร็วรี่ ‚แมํรดา!‛ ‚น๎องมิค อยําวิ่งสิครับ เดี๋ยวแผลอักเสบขึ้นมาก็ต๎องกลับไปนอน โรงพยาบาลอีกหรอก‛ ผู๎เป็นบิดาออกปากดุ แตํคนตัวเล็กที่กอดแมํตัวเองเอาไว๎ แนํนก็ยังไมํยอมทิ้งความกระตือรือร๎นไปเสียทีเดียว ‚ขอโทษคับพํอปา ตํอไปนี้น๎องมิคจะระวังคับ ‛ เม๎มริมฝีปากเข๎าหากัน เล็กน๎อยในเชิงสํานึก เปิดโอกาสให๎อรุณรดาประนมมือไหว๎ชายสูงวัยที่ยืนอยูํข๎าง ปาฏิหาริย๑ ‚สวัสดีคํะ...คุณพํอ‛ อีกฝ่ายรับไหว๎อยํางมีไมตรี ‚ไหว๎พระเถอะหนูรดา พํอดีใจนะที่หนูกลับบ๎านเสียที ‛ หญิงสาวแย๎มยิ้มน๎อยๆ ไมํรู๎จะยินดีหรือละอายแกํใจในการรับจ๏อบของ ตัวเองมากกวํากัน ใชํวําดอกเตอร๑ปารเมศไมํเคยเห็นหน๎าลูกสะใภ๎ตัวเองมากํอน แตํ ปาฏิหาริย๑บอกหลํอนเองวําเขาจะเลําเรื่องที่เกิดขึ้นให๎พํอฟัง แนํลํะ! เขาไมํมีทางยอมให๎น๎องมิคสงสัยสถานะกํามะลอของหลํอนเป็นอัน ขาด อันที่จริงหลํอนควรจะได๎พบดอกเตอร๑ปารเมศกํอนหน๎านี้ด๎วยซ้ํา แตํทําน เพิ่งกลับมาถึงเมืองไทยเมื่อคืน และวันนี้ทั้งวันก็ขลุกอยูํแตํกับหลานที่

โรงพยาบาลด๎วยความคิดถึง สํวนหลํอนมาเตรียมตัวที่บ๎านแตํเช๎าก็เลยเพิ่งมี โอกาสได๎เจอกับทําน ‚แมํรดาๆ‛ เสียงกังวานใสของเด็กชายตัวน๎อยที่กระตุกมือหญิงสาวเบาๆ นั้นเรียก ความสนใจจากทุกคนรอบข๎างได๎เป็นอยํางดี ‚พํอปาบอกวําที่แมํรดาไมํได๎ไปรับน๎องมิคที่โรงพยาบาล เพราะแมํรดาทํา เกี๊ยวให๎น๎องมิคอยูํเหรอคับ ‛ ‚แมํรดาทําเสร็จแล๎วลํะจ๎ะ น้ําซุปยังอุํนๆ อยูํเลย น๎องมิคจะกินเลยหรือ เปลําจ๏ะ‛ อรุณรดายิ้ม ก๎มหน๎าลงคุยกับน๎องมิค แตะมือลูบศีรษะเด็กชายเบาๆ ระมัดระวังไมํให๎โดนแผลผําตัด ‚กินคับ น๎องมิคชอบกินเกี๊ยว แล๎วก็อยากกินเกี๊ยวแมํรดาด๎วยคับ ‛ ‚งั้นเราไปกินเกี๊ยวแมํรดากันเลยดีกวําเนอะ‛ อรุณรดายิ้ม จูงมือน๎องมิคไป ยังชุดโต๏ะอัลลอยด๑ริมสระวํายน้ํา โดยไมํลืมที่จะเอํยปากชักชวนสองหนุํมตํางวัย ที่โครงหน๎าเหมือนกันราวกับคูํแฝดให๎ตามไป แตํปาฏิหาริย๑ก็ขอตัวไปชวนเพื่อน บ๎านของเขามารํวมรับประทานด๎วย ที่ปาร๑ตี้เล็กๆ นั้น อรุณรดาได๎รู๎จักต๎อมกับริสา สองสามีภรรยาที่ชํวยเลี้ยง น๎องมิคเป็นประจําในชํวงที่พิมพ๑รดาไมํอยูํและปาฏิหาริย๑ต๎องออกไปทํางาน โชคดีต๎อมกับริสาเพิ่งย๎ายมาอยูํข๎างบ๎านของปาฏิหาริย๑ได๎สี่ปีกวําๆ ทั้งสอง เลยไมํมีใครเคยเห็นพิมพ๑รดาตัวจริง นอกจากนี้หลํอนยังได๎รู๎จักกับพี่ตาว หนู น๎อยตัวกลมลูกชายพํอต๎อมกับแมํริสา

พี่ตาวอายุมากกวําน๎องมิคหนึ่งปี สองคนสนิทกันเหมือนพี่น๎องเลยชอบ แทนตัวเองอยํางนั้นจนพาให๎ผู๎ใหญํติดปากกันทั้งสองบ๎าน และเทําที่สัมผัส หญิง สาวรู๎สึกวําพี่ตาวเป็นคนพูดเกํง เขาดูเหํอหลํอนยิ่งกวําน๎องมิคเสียอีก ‚แมํรดาคับ แมํรดาคับ ‛ พี่ตาววิ่งเข๎ามาหาอรุณรดาที่กําลังรินน้ําให๎น๎อง มิคอยูํแถวโต๏ะสําหรับเติมเครื่องดื่มและอาหาร ‚ไงคับพี่ตาว‛ ‚พี่ตาวมีคําถามคับ‛ ดวงตาใสแจ๐วของพี่ตาวทําให๎หญิงสาวรู๎สึกเอ็นดู ยกมือขึ้นลูบหัวพี่ตาว เหมือนเป็นน๎องนุํง ‚แมํรดากินเกี๊ยวบํอยมั้ยคับ ‛ ‚เอ...ก็ไมํบํอยนะจ๏ะ ทําไมลํะ เกี๊ยวแมํรดาไมํอรํอยเหรอ‛ ‚เปลําคับ อรํอยมาก แตํพี่ตาวอยากรู๎วําแมํรดากินอะไรบํอยๆ คับ ‛ ‚ทําไมลํะ‛ หนูน๎อยตัวกลมกวักมือให๎อรุณรดาก๎มหน๎าลงมาฟังใกล๎ๆ เสมือนวํานั่น เป็นความลับขั้นสุดยอด หญิงสาวแปลกใจเล็กน๎อย แตํก็ทําตามโดยดี พี่ตาวชําเลืองพํอกับแมํซึ่งนั่งกินเกี๊ยวอยูํกับสองคุณหมอ ตาเป๋งๆ นั้น มองดูจนแนํใจแล๎ววําไมํมีใครหันมา ถึงได๎ยกมือป้องปาก กระซิบกระซาบบอก หลํอน ‚พี่ตาวจะให๎พํอต๎อมไปซื้อมาให๎แมํริสากินบ๎าง แมํริสาจะได๎สวยเหมือน แมํรดาไงคับ‛ อรุณรดาหัวเราะคิก ถ๎าเป็นผู๎ใหญํพูดคงเสี่ยวมาก แตํเพราะพี่ตาวเป็นเด็ก เลยพาให๎รู๎สึกนําเอ็นดูมากกวํา หากเดาไมํผิดพี่ตาวคงจํามาจากทีวี

‚แมํริสาของพี่ตาวนํะสวยแล๎ว ใครบอกวําไมํสวยกันลํะ ‛ ‚ก็พี่ตาวไงคับ พี่ตาววําแมํรดาสวยกวํา ‛ วําแล๎วก็จับมือคุณแมํคนสวย ขึ้นมาลูบไล๎เบาๆ ริมฝีปากน๎อยๆ อมยิ้ม หูแดง หน๎าแดงขึ้นมาจนตัดกับผิวขาว จั๊วะอยํางลูกคนจีนนั่น ‚ถ๎าพี่ตาวมีแฟนนะคับ พี่ตาวจะหาแฟนสวยๆ เหมือนแมํรดา‛ ‚น๎อยหนํอยพี่ตาว แมํรดานํะแฟนพํอปานะ ‛ น๎องมิคเดินเข๎ามาจับมือพี่ ตาวออกจากมือหญิงสาวแล๎วยืนกอดอกขวางแมํตัวเองเอาไว๎ ‚พี่ตาวอยําคิดมาแต๏ะอั๋งแมํรดาของมิคเชียว‛ ‚พี่ไมํได๎แต๏ะอั๋งเสียหนํอย พี่แคํบอกวําอยากได๎แฟนสวยเหมือนแมํรดา‛ ‚แหม...มิครู๎หรอกวําพี่ตาวคิดอะไร แคํอ๎าปากมิคก็เห็นไปถึงลิ้นไกํแล๎ว ‛ น๎องมิคหันกลับมาเตือนแมํรดาด๎วยความหวังดี ‚แมํรดาคับ แมํรดาอยําหลงกลพี่ตาวนะคับ พี่ตาวเป็นพวกหน๎าหม๎อ ชอบ จีบสาวๆ ไปทั่ว ป้าริสาบอกวําพี่ตาวเป็นเด็กแกํแดดแกํลมคับ ‛ ‚ไมํจริงนะคับ ไมํจริง ‛ พี่ตาวรีบยกมือทั้งสองข๎างปฏิเสธด๎วยทําบ๏ายบาย ‚พี่ตาวไมํได๎เป็นคนอยํางนั้น ‛ ไมํทันขาดคําพี่ตาวก็จับมือแมํรดาไปแนบแก๎มทันที ‚พี่ตาวไมํได๎หน๎าหม๎อ ถ๎ารักใครก็รักจริง รักจริงหวังแตํงด๎วยคับ แตํพวก สาวๆ ในหมูํบ๎านนํะมาจีบพี่ตาวเอง พี่ไมํได๎รักใครเล๎ย ‛ ตาตี่ๆ ที่ขยับปิ๊งๆ มาให๎นั้นทําเอาอรุณรดาอดที่จะหัวเราะกับความแกํแดด แกํลมของพี่ตาวไมํได๎ ออกลายตั้งแตํยังเด็กขนาดนี้ เห็นทีวําโตขึ้นคงเจ๎าชู๎มาก แนํ ‚แตํแมํรดาของมิครักพํอปาคนเดียว จริงไหมคับแมํรดา‛

‚คุยอะไรกันอยูํหืมเด็กๆ‛ ปาฏิหาริย๑เดินมารินเครื่องดื่มพอดิบพอดี น้ําเสียงของเขาติดจะเอ็นดูมากกวําอยากรู๎อยากเห็น ‚พํอปามาก็ดีแล๎วคับ พี่ตาวจะจีบแมํรดา พํอปาอยํายอมนะคับ ‛ ‚อะไรกันเรา‛ ปาฏิหาริย๑หัวเราะ ก๎มหน๎าลงคุยกับพี่ตาวให๎ระดับความสูง ใกล๎เคียงกัน ‚ตัวแคํนี้ริอํานจะแยํงแฟนอาแล๎วเหรอ‛ มือหนาหยิกแก๎มพี่ตาวเบาๆ ดึงไปดึงมา หยอกล๎อด๎วยความหมั่นเขี้ยว ‚โอ๏ยๆๆ พี่ตาวแก๎มช้ําหมดแล๎ว อาปาอยําแกล๎งสิคับ เดี๋ยวสาวที่โรงเรียน เห็นจะเข๎าใจผิดวําพี่ตาวไปถูกสาวในหมูํบ๎านหอมมา พี่ตาวไมํอยากตกเป็นขําว เสียหายนะค๎าบ‛ ปาฏิหาริย๑หัวเราะ ขยี้ศีรษะพี่ตาวด๎วยความเอ็นดู ‚วําแตํ...แมํรดาไมํคิดจะแบํงใจมาให๎พี่บ๎างเหรอคับ ถึงพี่จะตัวแคํนี้ ตาตี่ แก๎มยุ๎ย หน๎าหลํอไมํมากเทํากับอาปา แตํใจของพี่หลํอมากนะคับ ‛ พี่ตาวยกมือ ขึ้นทําทําเก็กหลํอใต๎คางเลียนแบบพระเอกภาพยนตร๑ยอดฮิต อรุณรดากับ ปาฏิหาริย๑จึงอดที่จะหัวเราะไมํได๎ ผิดจากน๎องมิคที่ออกอาการหวงแมํอยํางเห็น ได๎ชัด ‚พี่ตาวไมํต๎องมาจีบแมํรดาเลย แมํรดาไมํรักพี่ตาวหรอก แมํรดากับพํอปา รักกัน‛ ‚หา!‛ พี่ตาวอุทาน ดวงตาตี่ๆ นั้นเบิกโพลงทันที ‚งั้นแสดงวําแมํรดากําลัง จะมีน๎องให๎มิคแล๎วสิ‛ ‚ทําไมเหรอ‛ น๎องมิคเอียงคอเล็กน๎อย มองหน๎าพี่ชายตํางสายเลือดของ เขาอยํางงงงัน ‚ทําไมแมํรดาถึงจะมีน๎องให๎มิคลํะ ‛

‚เอ๏า... เวลาผู๎ใหญํรักกันก็ต๎องมีน๎องสิ แมํริสาบอกกับพี่เองวําที่แมํริสา ท๎องก็เพราะพํอต๎อมรักแมํริสาทุกวัน ‛ คําอธิบายแบบซื่อตรงของพี่ตาวทําเอาอรุณรดาถึงกับหน๎าร๎อน เมื่อครูํ ตอนอยูํที่โต๏ะริสาเพิ่งคุยให๎ฟังหยกๆ วํากําลังจะมีน๎องให๎พี่ตาว ตอนนี้ตั้งท๎องได๎ เกือบสองเดือนแล๎ว หากเดาไมํผิดพี่ตาวคงถามแมํวําน๎องเกิดจากอะไร แมํก็เลย ตอบอ๎อมๆ วําเกิดจากการที่พํอกับแมํรักกัน ‚จริงเหรอแมํรดา‛ น๎องมิคหันกลับมาถาม จับมืออรุณรดาเขยําๆ ทันที ‚แมํรดากําลังจะมีน๎องให๎น๎องมิคเหรอคับ ‛ ‚เอํอ...‛ อรุณรดาไมํรู๎จะตอบยังไงถูก ปาฏิหาริย๑ก็เลยยิ้มแกมหัวเราะ ‚แมํรดาไมํมีน๎องหรอกครับ แมํรดาเพิ่งกลับมาอยูํกับเราเอง คนที่เขาจะมี น๎องได๎ เขาต๎องอยูํกันนานๆ กํอนครับ ‛ ‚นานแคํไหนเหรอคับ‛ ‚น๎องมิคจะรู๎ไปทําไม หืม?‛ ‚ก็น๎องมิคอยากมีน๎อง‛ ‚ต๎องรีบมีด๎วยนะ ไมํงั้นน๎องของมิคเกิดไมํทันน๎องของพี่ด๎วย ‛ เสียงยุจากพี่ ตาวทําเอาน๎องมิคหันกลับไปคุยอวดอยํางไมํยอมความ ‚ต๎องมีอยูํแล๎ว พํอปากับแมํรดารักกันทุกวัน น๎องมิคจะให๎พํอปารักแมํรดา ทุกวันเลย‛ ‚ฮํา ฮํา ฮํา ‛ เสียงระเบิดหัวเราะของปารเมศที่เดินมายืนข๎างหลังเด็กทั้ง สองดังขึ้น ‚ลูกแกนี่มันเข๎าใจคิดนะ ปา ฮะ ฮํา ฮํา ‛

‚ใชํมั้ยคับพํอปา น๎องมิคพูดถูกป่าวคับ ‛ เด็กชายมหัศจรรย๑หันมาเขยํามือ บิดาบ๎าง หลังจากที่ปู่ของเขาเติมเกี๊ยวใสํชามกลับไปนั่งกินกับริสาและต๎อม ‚พํอ ปาจะรักแมํรดาทุกวันมั้ยค๎าบ‛ ‚อืม...น๎องมิคต๎องถามแมํรดาแล๎วลํะวําจะยอมให๎พํอปารักหรือเปลํา ‛ ใบหน๎าเรียวสวยหันขวับไปมองปาฏิหาริย๑อยํางนึกไมํถึง ประกายตาขบขัน นั้นทําเอาหญิงสาวนึกอยากแอบหยิกก๎นเขาแรงๆ ให๎หายหมั่นไส๎ รู๎วําเด็กมันซื่อ ยังจะฉวยโอกาสเอาคําพูดเด็กมาหลอกถามอะไรลามกอีก ‚วําไงคับ แมํรดาจะยอมให๎พํอปารักแมํรดาทุกวันมั้ยคับ ‛ น๎องมิคหันมา ถามตามที่พํอสอนจนได๎ ‚เอํอ...‛ ‚ลูกถาม ก็ตอบสิคุณ ‛ ปาฏิหาริย๑กระเซ๎าใกล๎ๆ ใบหู อรุณรดาจึงยั้งตัวเอง ไว๎ไมํอยูํ กระทืบเท๎าชายหนุํมเต็มแรงระบายความหมั่นไส๎ ‚โอ๏ย!‛ คนตัวโตกวําสะดุ๎ง กํอนจะเสียหลักกระโดดเขยํงไปข๎างหลังโดยลืมไปเสีย สนิทวํานั่นคือสระวํายน้ํา ‚เฮ๎ย!‛ เขาร๎องอุทานลั่น ตามด๎วยเสียงน้ําแตกกระจายดังสนั่นทํามกลาง เสียงหัวเราะของทุกๆ คน เว๎นเพียงอรุณรดาเทํานั้นที่ยืนตะลึงอยูํหลายวินาที แตํ ที่สุดแล๎วก็ยกมือขึ้นปิดปาก หัวเราะคิกคัก ‚ร๎อนหรือไงวะปา กระโดดลงไปทําไม ฮําๆๆ ‛ ปารเมศหัวเราะชอบใจ เมื่อ เห็นบุตรชายโผลํศีรษะขึ้นมาเหนือน้ําอีกครั้ง

ปาฏิหาริย๑ยกมือลูบน้ําออกจากใบหน๎า ยกมือขึ้นชี้หน๎าอรุณรดาในเชิง คาดโทษ แตํนอกจากที่หญิงสาวจะไมํสํานึกในความร๎ายกาจของตัวเองแล๎ว ยัง แลบลิ้นใสํเขาอีกตํางหาก ชายหนุํมวํายน้ํามาเกาะที่ขอบสระอีกครั้ง น๎องมิคกับพี่ตาวก็พากันไป นั่งคุกเขําลงข๎างๆ ถามโนํนถามนี่ไปตามประสา ‚พํอปาร๎อนเหรอคับ‛ ‚น้ําเย็นมั้ยคับพํอปา‛ อรุณรดาเห็นเขากระซิบกระซาบอะไรบางอยํางกับสองพี่น๎อง เพียงชั่วอึด ใจเทํานั้นน๎องมิคกับพี่ตาวก็พร๎อมใจกันเดินมากวักมือให๎หลํอนก๎มลงไปฟังใกล๎ๆ ‚แมํรดาคับ พํอปาฝากมาบอกวํา...‛ คําพูดตํอจากนั้นทําเอาหญิงสาวหน๎าร๎อนผะผําว หัวใจไหววูบไปอยูํกับ ตาตุํม เมื่อสายตาพราวระยับของคนที่ยังเกาะขอบสระอยูํไมํใกล๎ไมํไกลนั้นให๎ ความรู๎สึกเหมือนเขากําลังพูดกับหลํอนเองโดยตรง ‚คืนนี้พํอปาจะรักแมํรดาให๎ขาดใจเลยคับ !‛

บทที่ ๙ รักขาดใจ ‚ฝันดีนะครับ‛ เด็กชายมหัศจรรย๑อมยิ้ม เมื่อพํอกับแมํก๎มลงมาหอมแก๎มพร๎อมกันคนละ ข๎าง อรุณรดานั่งมองเด็กชายที่หลับตาลงอยํางมีความสุข สักพักพอได๎ยินเสียง ลมหายใจของน๎องมิคเข๎าออกเป็นจังหวะสม่ําเสมอ ปาฏิหาริย๑ก็พยักหน๎าชวน หลํอนออกมาจากห๎องของลูกด๎วยกัน ชายหนุํมดับไฟ กํอนจะปิดประตูห๎องอยํางเบามือ ชุดนอนแบบผู๎ชายที่เขา สวมนั้นทําให๎อรุณรดาอดนึกย๎อนถึงเหตุผลที่เขาต๎องอาบน้ํากํอนคนอื่นๆ ไมํได๎ ยิ่งเขาคาดโทษเอาไว๎วําจะรัก ‘ขาดใจ’ หลํอนก็ยิ่งวิตกกังวลไปตํางๆ นานา ‚ปกติน๎องมิคเป็นคนหลับงําย ผมสํงแกเข๎านอนแบบนี้ทุกคืน แตํถ๎าวันไหน กลับดึกแกก็จะไปนอนกับพี่ตาวที่บ๎านริสา‛ ปาฏิหาริย๑คุยเรื่องของลูกให๎ฟัง ระหวํางเดินกลับมายังห๎องนอนพร๎อมหญิงสาว ทันทีที่เขาจะเปิดประตูเข๎าไป อรุณรดาก็ร๎องทัก ‚เดี๋ยวคํะ‛ ชายหนุํมชะงักมือ หันหน๎ามาหาหลํอนคล๎ายถามวํามีอะไร ‚ฉันได๎ยินเสียงเหมือนมีใครมาเคาะประตู คุณริสากับคุณต๎อมลืมอะไรไว๎ หรือเปลําคะ‛ ปาฏิหาริย๑อ๎อมรํางแบบบางไปยังระเบียงบันได แตํไมํทันที่เขาจะก๎มลง สังเกตการณ๑ด๎านลํางด๎วยซ้ําก็ได๎ยินเสียงประตูปิดดังปัง

กวําจะรู๎ตัววําถูกต๎มตุ๐นอีกครั้ง เจ๎าหลํอนก็กดล็อกประตูจากทางด๎านใน เสียแล๎ว ‚รดา!‛ เขาเคาะประตูเรียก หน๎าขึง ‚นี่คุณมาอําผมทําไม เปิดเดี๋ยวนี้นะ รดา!‛ ‚เรื่องอะไรจะเปิดโอกาสให๎คุณเอาเปรียบฉันลํะ ถ๎าอยากจะเข๎าก็หา ทางเข๎ามาเองแล๎วกัน แตํถ๎าหาไมํได๎ก็เชิญไปนอนห๎องรับแขกโนํน ราตรีสวัสดิ์นะ คะ คุณหมอ‛ อรุณรดาสํงจูบปิดท๎าย กํอนจะเดินไปเปิดตู๎เสื้อผ๎าหยิบชุดนอนกับ ชั้นในมาเตรียมพร๎อมสําหรับอาบน้ํา คิดในใจวําป่านนี้ปาฏิหาริย๑คงกําลังทําตา ขุํนๆ อยูํหน๎าประตู แตํเรื่องอะไรหลํอนต๎องสนใจเขาด๎วย ลูกจ๎างกับเจ๎านายไมํควรนอนห๎องเดียวกัน ! นึกไมํถึงเลยวําพออาบน้ําเปลี่ยนเสื้อผ๎า เปิดประตูออกมาอีกครั้ง หลํอน จะได๎เห็นปาฏิหาริย๑นอนอิงหัวเตียงอํานหนังสือรออยูํหน๎าตาเฉย ‚เฮ๎ย!‛ อรุณรดาถึงกับอุทานออกมาด๎วยความตกอกตกใจ หากเดาไมํผิดเขาคงมี กุญแจห๎อง ‚เพิ่งรู๎นะวําคุณชอบอํานหนังสือพวกนี้ด๎วย‛ ปาฏิหาริย๑พูดพลางปิด หนังสือในมือ อํานชื่อบนปกพร๎อมยิ้มเหลือเชื่อ ‚กับดักพิศวาสซาตานเชือด พรหมจรรย๑‛ ดวงตาคูํสวยเบิกกว๎าง รีบสาวเท๎าไปฉวยหนังสือในมือชายหนุํมมากอดไว๎ อยํางหวงแหน ‚คุณมีสิทธิ์อะไรมาแอบดูหนังสือฉันเนี่ย ‛ อรุณรดาดุ กลบเกลื่อนอาการ กระดากอายที่หลํอนอํานนิยายชื่อหวิว

‚ก็คุณอาบน้ํานานเหลือเกิน ผมไมํรู๎จะทําอะไร เห็นมันวางอยูํบนชั้น หนังสือเลยหยิบมาอํานฆําเวลาเพลินๆ อยากรู๎วําแมํของลูกผมมีรสนิยมแบบ ไหน ไมํอยากจะเชื่อเลยนะวําคุณจะชอบ...‛ ‚บ๎า!‛ อรุณรดาโพลํงขัดเร็วรี่ ‚ฉันไมํได๎ชอบนะ ฉันแคํกําลังศึกษา‛ คําพูดซื่อๆ นั้นทําเอาชายหนุํมถึงกับอึ้งไปครูํหนึ่ง กํอนจะพยักหน๎าราววํา เข๎าใจ ‚ออๆๆ ผมรู๎ สาวพรหมจรรย๑วัยสามสิบอยํางคุณกําลังฝันหาประสบการณ๑ แปลกใหมํ แตํผมวําหาจากในหนังสือมันคงไมํเวิร๑ค ก็เหมือนกับการเรียนไง สิบ ทฤษฎีหรือจะสู๎หนึ่งปฏิบัติ‛ ปาฏิหาริย๑ยิ้มพรายไปทั้งใบหน๎า สายตาพราวระยับ ยามมองหญิงสาวในชุดนอนผ๎ายืด ซึ่งยืนกอดหนังสือนิยายอยูํใกล๎ๆ ขอบเตียง ‚ผมชํวยได๎นะ‛ การขันอาสาแบบหน๎าตาเฉยนั้นทําเอาหญิงสาวหน๎าร๎อน ยกหนังสือใน มือขึ้นทุบไหลํชายหนุํมเป็นพัลวัน ‚บ๎า! บ๎า! คนลามก! ว๎าย!‛ มีเสียงหวีดร๎องดังขึ้น เมื่ออยูํๆ รํางเล็กแบบบางก็ถูกดึงให๎ลอยหวือมาล๎ม ลงบนเตียงพร๎อมกับที่เขาทิ้งตัวตามลงติดๆ ‚คุณหมอ! คุณหมอจะทําอะไร‛ ‚กับดักพิศวาส ซาตาน... เชือดพรหมจรรย๑ ‛ เสียงทุ๎มนุํมในสามสี่พยางค๑สุดท๎ายนั้นทําเอาดวงตาของคนฟังเบิกกว๎าง โดยไมํทันคิดอะไรตํอจากนั้น ปาฏิหาริย๑ก็ก๎มหน๎าลงข๎างลําคอเรียวระหงเหมือน จะซุกไซ๎โอ๎โลมหลํอนตามทฤษฎีที่เพิ่งอํานเจอหยกๆ ในนิยายชื่อหวิว

ความตกใจนั้นทําให๎อรุณรดาใช๎หนังสือที่ยังถืออยูํในมือทุบไหลํชายหนุํม แรงๆ ตํอวําทัดทานเสียงลั่น ‚อยําทําบ๎าๆ นะ หมอปา! หยุด...กรี๊ด!‛ ตกใจกับการที่เขาหยิบเอาหนังสือ ไปโยนไว๎มุมหนึ่งของเตียงกว๎าง ปาฏิหาริย๑ตรึงข๎อมือเล็กๆ ที่ดิ้นรนขัดขืนนั้นไว๎ข๎างศีรษะหญิงสาว ‚นี่คุณจะผิดสัญญาลูกผู๎ชายเหรอ คุณบอกฉันเองนะวําคุณจะไมํลํวงเกิน ฉัน!‛ ‚ก็ใครใช๎ให๎คุณมาลํวงเกินผมกํอน?‛ ‚ฉันเนี่ยนะ!? ลํวงเกินคุณ‛ อรุณรดาย๎อนถามอยํางไมํนึกฝัน คิ้วเรียวเลิก ขึ้นมองคนตัวโตตรงหน๎าโดยอัตโนมัติ ‚คุณกระทืบเท๎าผมสองครั้งในวันเดียว แถมยังทําให๎ผมตกน้ําตํอหน๎าคน อื่น ในฐานะที่ผมเป็นนายจ๎างของคุณ ทั้งหมดนั่นไมํถือเป็นการลํวงเกินหรอก หรือ‛ ‚เอํอ...‛ คราวนี้ลูกจ๎างซึ่งทําอะไรลงไปโดยไมํคิดก็ถึงกับกลืนน้ําลายลงคอ อึกใหญํ ตรงข๎ามกับอีกฝ่ายที่ยิ้มพรายไปทั้งใบหน๎า ‚ฉัน...ฉันขอโทษ‛ เสียงแข็งๆ ของหลํอนในตอนแรกอํอนลงอยํางเห็นได๎ชัด อรุณรดายิ้มแหย เมื่อรู๎ตัววําทําเรื่องไมํเหมาะไมํควรจริงๆ ‚ผมก็กําลังจะให๎โทษคุณนี่ไง‛ ริมฝีปากเรียวงามขยับเตรียมจะประท๎วง แตํพอเห็นชายหนุํมก๎มหน๎าลงมา ใกล๎ อรุณรดาก็เบือนหน๎าไปอีกทางทันที ปาฏิหาริย๑นิ่ง คลี่ยิ้มน๎อยๆ เมื่อเห็นหลํอนหันกลับมาอีกครั้งอยํางกลัวๆ กล๎าๆ สายตาวิงวอนแกมสํานึกผิดนั้นทําให๎เขารู๎สึกเอ็นดูมากกวําจะขุํนเคืองใจ

‚ผมมันนํากลัวมากเลยหรือไง‛ ‚ก็...ก็...‛ ‚ก็อะไร‛ รอยยิ้มขําๆ บนใบหน๎าหลํอเหลานั้นทําให๎หัวใจดวงน๎อยเต๎นแรงไมํเป็นส่ํา เส๎นเลือดบริเวณแก๎มทั้งสองข๎างสูบฉีดแรงกวําปกติ ‚ก็คุณบอกจะเชือด...‛ เสียงหัวเราะของปาฏิหาริย๑ทําให๎หญิงสาวยิ่งอายหนักกวําตอนแรก พอ เขาขยับลุกไปนั่งพิงหัวเตียงเทํานั้น อรุณรดาก็ลนลานลุกขึ้นมานั่ง ถอยหํางมา แทบชิดปลายเตียง กํอนถามออกไปอยํางกล๎าๆ เกร็งๆ ‚ทําไมต๎องขํา‛ ‚ก็คุณเป็นคนซื่อ...‛ อรุณรดาเม๎มริมฝีปากเข๎าหากันนิ่งๆ ไมํรู๎จะดีใจหรือเสียใจดีที่ตัวเองซื่อ ‚จนบื้อ‛ เสียงหัวเราะของคุณหมอที่หยิบนิยายแนวซาตานขึ้นมานั้นทําเอาหญิง สาวกัดฟันกรอดๆ ด๎วยความแค๎นใจ เขาโชว๑หน๎าปกหนังสือที่เป็นรูปวาดหนุํม หลํอล่ํากอดรํางเล็กๆ ของสตรีที่อุดมไปด๎วยเนื้อนมไขํให๎มอง ‚ผมไมํได๎โรคจิตเหมือนไอ๎พระเอกนิยายเรื่องนี้นะ ที่เอะอะอะไรก็จับ นางเอกกด โมโหหนํอยก็จับมัด เอาน้ํามันมวยราดแล๎วแผดเผานางเอกด๎วยไฟ พิศวาสที่โหมกระพือ‛ ปาฏิหาริย๑หัวเราะ ติดสํานวนพูดออกมาจากภาษาเขียน ในหนังสือเลยทีเดียว ‚ที่สําคัญกวํานั้น...‛ อรุณรดาเงียบ นึกอยากรู๎วําอะไรคือเหตุผลสําคัญที่ทําให๎ปาฏิหาริย๑ กลําวหาวําหลํอนซื่อบื้อ

แตํนอกจากที่เขาจะไมํยอมพูดออกมางํายๆ แล๎ว ยังยกมือแบขึ้น เปรียบ เปรยโดยการลากฝ่าอากาศจากระดับหน๎าอกของหลํอนต่ําลงไป ‚เทียบไมํได๎กับนางเอกบนปกเลย‛ อรุณรดาแทบอยากระเบิดเสียงกรี๊ดออกมาดังๆ ตาหมอเทวดาผีบ๎าหาวํารูปรํางของหลํอนไมํเย๎ายวนเหมือนนางเอกบนปก ได๎ยังไงกัน ถึงมันจะเป็นความจริง แตํหลํอนรับไมํได๎เป็นอันขาด มือบางเอื้อมไปหยิบหมอนที่ใกล๎สุดมาขว๎างปาชายหนุํมด๎วยความโมโห ‚หมอบ๎า! ไร๎มารยาทที่สุดเลย‛ ‚โอ๏ย! พูดความจริงยังวําไร๎มารยาทอีก ผมไมํอยากผิดศีลข๎อสี่นี่คุณ ‛ ความที่ปาฏิหาริย๑ยกมือขึ้นป้อง หมอนเลยกระดอนกลับมาเป็นอาวุธให๎ หญิงสาวอีกครั้ง อรุณรดาขยับกายลุกขึ้น ฟาดหมอนไมํยั้งจนรํางสูงต๎องกระโดด หนีลงมาจากเตียง แตํพอหลํอนจะกระโดดตามเทํานั้น ข๎อเท๎ากลับพันผ๎าหํมที่กองอยูํแถวนั้น จนพาให๎รํางงามล๎มคว่ําลงมา ‚กรี๊ด!‛ ปาฏิหาริย๑ตกใจเสียงร๎อง ทันทีที่หันกลับไปเห็นเหตุการณ๑ที่เกิดขึ้นก็รีบ ถลันไปรับคนเสียหลักเอาไว๎ แตํน้ําหนักตัวทั้งหมดของหลํอนกับแรงโน๎มถํวงใน ระยะเวลาที่ไมํทันได๎ตั้งหลักดีนักก็ทําให๎รํางสูงหงายหลังล๎มโครมลงนอนราบบน พื้นไปพร๎อมๆ กัน ริมฝีปากหญิงสาวชนกับแก๎มซ๎ายของเขาโดยไมํตั้งใจ นั่นทําให๎ทั้งสองตําง เบิกตาโพลง อรุณรดาตกใจ รีบร๎อนผละออกจากชายหนุํมโดยอัตโนมัติ

‚เอํอ...ฉัน...ฉันจะไปนอนกับน๎องมิค ‛ อึกอักบอกโดยไมํสบตาอีกฝ่าย กํอนจะรีบร๎อนเดินหายออกไปจากห๎องภายในระยะเวลาไมํกี่วินาที ปาฏิหาริย๑มองตามประตูที่เปิดและปิดลง ยกมือขึ้นจับแก๎มซ๎ายของตนที่ ยังรู๎สึกได๎ถึงสัมผัสแรงๆ จากริมฝีปากนุํมนิ่มเมื่อครูํนั้น ชายหนุํมเผลอยิ้ม... จนเมื่อฉุกคิดได๎วําอรุณรดาเป็นสาวสิบแปดมงกุฎ และเขาเพิ่งเตือนตัวเองไปเมื่อกลางวันหยกๆ วําตั้งป้อมรังเกียจเธอมากกวํา ลม หายใจยาวก็ถูกระบายออกมาจากจมูก รํางสูงลุกไปยังโต๏ะทํางาน เปิดลิ้นชักหยิบกรอบรูปบานเล็กที่เป็นรูปถําย ของเขากับพิมพ๑รดาขึ้นมา เขาเพิ่งเก็บรูปเธอให๎พ๎นจากสายตาลูกชายเมื่อตอนกลางวันนี้เอง ไมํอยาก ให๎น๎องมิคระแคะระคายขึ้นมาวําแมํรดาตัวจริงกับแมํรดาที่อยูํในรูปหน๎าตาไมํ เหมือนกัน แม๎จะเคยกลํอมน๎องมิคไปแล๎ววําแมํรดาแกํลง นานวันเข๎าน๎องมิคก็ อาจจะสงสัยและจับได๎วําทั้งหมดเป็นเรื่องโกหก ปาฏิหาริย๑พิศมองใบหน๎าสวยหวานของผู๎เป็นภรรยาด๎วยความรู๎สึกที่ยาก จะอธิบาย กํอนหน๎านี้เขาเคยรักพิมพ๑รดามาก และหวังมาตลอดวําสักวันหนึ่ง เธอจะกลับมาหาเขากับลูกอีกครั้ง ทั้งๆ ที่ความหวังนั้นมันเลือนรางจนแทบมอง ไมํเห็นอะไร ‘รดา... ถ๎าคุณยังมีชีวิตอยูํจริงๆ ก็กลับบ๎านของเราสักทีเถอะ ตอนนี้มีใคร บางคนมาแทนที่คุณในใจของน๎องมิคแล๎ว และผมไมํอยากให๎ใครคนนั้นมา แทนที่คุณ...ในใจของผมด๎วย’

ปาฏิหาริย๑บอกกับหญิงสาวในรูปถําย กํอนให๎สัจจะกับตัวเองวําเขาจะ ระมัดระวังหัวใจให๎มากขึ้น ไมํปลํอยให๎ก๎าวล้ําเส๎นแบํงความเป็นนายจ๎างกับ ลูกจ๎างอีกตํอไป **************************************************** อรุณรดาเปิดและปิดประตูห๎องนอนน๎องมิคอยํางเบามือ กํอนจะคํอยๆ เดินไปนั่งลงที่โซฟาหุ๎มกํามะหยี่สีครีมในมุมนั่งเลํน แล๎วยกมือขึ้นแตะริมฝีปาก พร๎อมๆ กับที่ยังสัมผัสได๎ถึงอัตราการเต๎นรุนแรงของหัวใจ หญิงสาวอดถามตัวเองไมํได๎วําทําไมพักนี้ถึงมีอาการแปลกๆ บํอยนัก ทั้ง ยังกังวลไปตํางๆ นานาวําปาฏิหาริย๑จะรู๎สึกอยํางไรกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเมื่อครูํ เขาจะหัวเราะเยาะในความซุํมซํามของหลํอนไหม และเขาจะคิดวําหลํอน ตั้งใจฉวยโอกาสหอมแก๎มเขาหรือเปลํา ความเงียบที่ปกคลุมทุกสรรพสิ่งรอบกายทําให๎อรุณรดาหวนนึกถึง เหตุการณ๑ตอนที่หลํอนเดินไปสํงครอบครัวของตั้มและดอกเตอร๑ปารเมศบริเวณ หลังคาโรงรถหน๎าบ๎าน ตอนนั้นพอครอบครัวของตั้มลากลับไปแล๎ว ดอกเตอร๑ปารเมศก็ให๎น๎องมิค เข๎าไปรอหลํอนในห๎องโถงเพราะเกรงวําจะถูกยุงกัด แตํอันที่จริงแล๎วเป็นเพียง ข๎ออ๎างที่จะคุยกับหลํอนตามลําพัง ‘หนูรดา ฉันต๎องขอบคุณหนูมากๆ เลยนะที่ชํวยเหลือครอบครัวของเรา ฉัน ไมํได๎เห็นหลานชายของฉันมีความสุขแบบนี้มานานแล๎วลํะ น๎องมิคอยากเจอแมํ

มาตลอด การที่มีหนูมาเป็นสํวนหนึ่งในชีวิตเขา...คงทําให๎เขารู๎สึกเหมือนได๎รับ การเติมเต็ม’ ‘ทํานประธานอยําพูดอยํางนั้นสิคะ รดาตํางหากที่ต๎องขอบคุณคุณหมอปา ถ๎าหากคุณหมอปาไมํจ๎างรดามาเป็นแมํน๎องมิค รดาคงลําบากมากแนํ บอก ตรงๆ วํากํอนที่รดาจะรับงานนี้ รดาเพิ่งจะตกงาน และก็ร๎อนเงินสุดๆ เลยคํะ ’ ‘งานที่วํา...หมายถึงงานเขียนนวนิยายนํะหรือ ?’ ‘ทํานประธานทราบด๎วยเหรอคะ’ อรุณรดาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน๎อย นึกแปลกใจ ที่อยูํๆ ดอกเตอร๑ปารเมศก็เอํยถึงงานเขียนของหลํอน ทั้งๆ ที่ทํานเพิ่งเจอกับ หลํอนเป็นครั้งแรก หากจะคิดวําปาฏิหาริย๑เป็นคนเลําให๎ฟัง เขาเองก็ไมํนําจะรู๎เรื่องนี้เชํนกัน เพราะยังแซวหลํอนเรื่องอํานนิยายชื่อหวิวอยูํเลย ‘ต๎องขอโทษจริงๆ ที่ฉันให๎คนสืบประวัติหนู... ’ ดอกเตอร๑ปารเมศผํอนลม หายใจเล็กน๎อย ใบหน๎าซึ่งประดับด๎วยริ้วรอยแตํยังหลํอเหลานั้นเผยให๎เห็นความ เกรงใจคํอนข๎างแจํมชัด ‘ตอนแรกที่ปาบอกวําจ๎างหนูมาเป็นแมํแก๎ขัดให๎น๎องมิค เพียงเพราะวําหนู เป็นเพื่อนของน๎องสาวเพื่อนสนิท ฉันรู๎สึกไมํคํอยสบายใจเทําไร ก็เลย...แอบให๎ คนไปสืบประวัติของหนู พอรู๎วําหนูไมํมีประวัติกํอคดีอะไร ไมํใชํพวกสิบแปด มงกุฎที่คิดร๎ายกับครอบครัวของฉัน ฉันก็คํอยสบายใจขึ้น ’ คําวําสิบแปดมงกุฎนั้นทําเอาหญิงสาวสะอึกไปเล็กน๎อย เห็นทีวํา ปาฏิหาริย๑คงไมํได๎เลําให๎บิดาของเขาฟัง เรื่องที่หลํอนเอารูปนําอายของเขามาขูด รีดเงินห๎าแสน

‘หนูอยําได๎ถือสาหาความฉันที่ละลาบละล๎วงเรื่องสํวนตัวของหนูเลยนะ หนูรดา’ หลํอนเกรงวําถ๎าดอกเตอร๑รู๎ต๎นสายปลายเหตุแท๎จริงที่ปาฏิหาริย๑จ๎างหลํอน มาเป็นแมํกํามะลอของน๎องมิค ดอกเตอร๑นั่นแหละจะถือสาหาความหลํอนเข๎า ตะราง ‘รดาไมํถือสาหรอกคํะ รดาเข๎าใจ... ถ๎ารดาอยูํในสถานะเดียวกับทําน ประธาน รดาก็คงจะกังวลเหมือนกันที่อยูํๆ ก็ต๎องรับใครไมํรู๎เข๎ามาเป็นคนใน ครอบครัว แม๎จะเพียงแคํชั่วคราวก็ตาม’ ‘อันที่จริงหนูเองก็เข๎ากับน๎องมิคได๎ดี ฉันอยากบอกหนูวําฉันไมํรังเกียจนะ อืม... ออกจะยินดีมากๆ ด๎วยซ้ํา ถ๎าหากหนูยินดีจะเป็นแมํให๎น๎องมิคไปตลอด ชีวิตนํะ’ สีหน๎าของปารเมศระบายไว๎ด๎วยรอยยิ้มยามพูดประโยคนี้ ผิดจากอรุณร ดาที่เริ่มขมวดคิ้วเข๎าหากันมุํน ‘ทํานประธานหมายความวํายังไงคะ’ ‘ฉันวําปาก็ดูทําจะมีความรู๎สึกพิเศษกับหนูอยูํนํะสิ หนูรดา... ถ๎าหนูไมํ รังเกียจที่ปาเคยมีภรรยา มีลูกติดอยูํอีกหนึ่งคน ฉันคงดีใจมากๆ ทีเดียวถ๎าหนูจะ มาเป็นสมาชิกใหมํในครอบครัวของฉันจริงๆ’ ดอกเตอร๑หัวเราะรํวน กํอนจะขอ ตัวขับรถกลับบ๎านของทํานเพราะเห็นวําเริ่มดึกพอสมควร แตํจนกระทั่งรถยนต๑คันสวยแลํนเลี้ยวออกไปจากรั้วบ๎าน หญิงสาวกลับยัง ยืนนิ่งเหมือนวิญญาณหลุดออกจากรํางไปหลายอึดใจ โดยไมํจําเป็นต๎องแปลความหมาย หลํอนก็เข๎าใจที่ดอกเตอร๑ปารเมศบอก กลําว แตํที่ไมํเข๎าใจก็เห็นจะเป็น ‘ความรู๎สึกพิเศษ’ ของปาฏิหาริย๑...

เป็นความรู๎สึกแบบใดกันเลํา? ก็เขาดูจะชิงชังกับพฤติกรรมต๎มตุ๐นของหลํอนเสียเหลือเกิน แถมยังบอกวํา รูปรํางของหลํอนไมํเร๎าอารมณ๑เทํากับนางเอกบนหน๎าปกนิยายโรม๏านซ๑อีกด๎วย นึกถึงตรงนี้ทีไรอรุณรดาก็หน๎างอ แตํพอนึกถึงตอนที่เขาปกปิดบิดาเรื่อง ถูกหลํอนขํมขูํเอาเงินจํานวนมากนั้น หัวใจดวงน๎อยๆ ก็พองฟูขึ้นมาอยํางห๎าม ไมํได๎... ปาฏิหาริย๑ไมํทําให๎หลํอนตกเป็นจําเลยในสายตาบิดาของเขา ไมํวําจะ เพราะเห็นแกํน๎องมิคหรือเพราะเหตุผลอื่นใด ในสายตาของหลํอน...เขาคือหมอ เทวดาที่นํารักเหลือเกิน **************************************************** สัมผัสนุํมนิ่มที่พวงแก๎มข๎างหนึ่งทําให๎หญิงสาวซึ่งผล็อยหลับไปบนโซฟาสี ครีมสะดุ๎งตื่น กํอนจะเห็นคนตัวเล็กยืนยิ้มแป้นแล๎นอยูํข๎างๆ ‚มอร๑นิ่งคิสคับ แมํรดา‛ เสียงกังวานใสกลําวเพียงเทํานั้น หญิงสาวก็ คํอยๆ ลุกขึ้นนั่ง อรุณรดาชําเลืองมองนาฬิกาทรงกลมลายคาบูโตะแบบติดผนังซึ่งบอก เวลาเจ็ดโมงครึ่ง กํอนจะขยับตัวลงมาคุกเขําบนพรมสีน้ําตาลเข๎มในมุมนั่งเลํน ของห๎องโทนฟ้า แล๎วหันหน๎าไปหาน๎องมิคที่ยืนอยูํข๎างๆ โครงหน๎าถอดแบบมาจากผู๎เป็นบิดาแทบทุกกระเบียดนิ้วของเด็กชายตัว น๎อยที่กําลังยิ้มนั้นทําเอาหญิงสาวอดนึกถึงอุบัติเหตุในห๎องของปาฏิหาริย๑เมื่อคืน

ไมํได๎ เขาทําให๎หลํอนกระวนกระวายกับอาการแปลกๆ ในหัวใจจนนอนหลับไมํ สนิทมาตลอดคืน ‚พํอปาบอกวําให๎น๎องมิคปลุกแมํรดาไปอาบน้ํากินข๎าวเช๎าพร๎อมกัน ‛ ‚หมายความวําพํอปาเข๎ามาในห๎องนี้เหรอ‛ อรุณรดาคํอนข๎างตกใจ นั่น หมายความวําเขาเห็นหลํอนนอนอยูํบนโซฟา มือบางยกขึ้นแนบแก๎มทั้งสองข๎าง รวมทั้งสํารวจแถวๆ ดวงตา หวังวําคง ไมํมีอะไรติดอยูํจนดูนําเกลียด ตั้งแตํเกิดมาอายุสามสิบปี นอกจากพํอแท๎ๆ กับญาณากรแล๎ว ไมํเคยมี ผู๎ชายคนไหนเห็นหลํอนตอนนอนมากํอนในชีวิต เคยได๎ยินวําผู๎ชายเวลาตื่นนอนจะเซ็กซี่ แตํผู๎หญิงนี่... เซ็กส๑เสื่อมจริงๆ! ‚คับ พํอปาเป็นคนปลุกน๎องมิค แล๎วก็บอกให๎น๎องมิคมาปลุกแมํรดาคับ ‛ ‚แล๎ว...พํอปาเป็นคนบอกให๎น๎องมิคมอร๑นิ่งคิสแมํรดาเหรอ‛ หลํอนแทบไมํ รู๎ด๎วยซ้ําวําอะไรดลใจให๎ถามออกไปอยํางนั้น รู๎เพียงหัวใจเต๎นแรงขึ้นมาอีกครั้ง ระหวํางรอฟังคําตอบอยํางจดจํอ ‚เปลําคับ น๎องมิคเคยไปกินข๎าวเช๎าที่บ๎านพี่ตาว เห็นพี่ตาวมอร๑นิ่งคิสป้าริ สาทู๎กวัน ตอนนี้น๎องมิคมีแมํรดาแล๎วก็อยากมอร๑นิ่งคิสแมํรดาบ๎าง‛ อาการตื่นเต๎นทั้งหลายมลายหายไปทันที ตําหนิตัวเองในใจวําคิดอะไรโงํๆ ปาฏิหาริย๑จะให๎ลูกชายมอร๑นิ่งคิสหลํอนทําไม ในเมื่อหลํอนไมํใชํแมํแท๎ๆ ของลูกชายเขา เขาไมํจําเป็นต๎องสอนให๎ลูกแสดงความรักหรือเป็นสายใยของ ความสัมพันธ๑ภายในครอบครัวด๎วยวิธีนั้นเสียหนํอย

‚แล๎วนี่ทําไมแมํรดามานอนอยูํที่โซฟา โซฟาตัวเล็กนิดเดียวเอง แมํรดา เมื่อยหรือเปลําคับ‛ ‚ไมํเมื่อยหรอกจ๎ะ‛ อรุณรดายิ้ม ยกมือขึ้นลูบศีรษะน๎องมิคด๎วยความเอ็นดู แม๎วําความจริงจะคํอนข๎างปวดหลังอยูํบ๎าง ‚แมํรดาไมํได๎เจอน๎องมิคมาตั้งห๎าปี แมํรดาคิดถึงน๎องมิค เลยอยากนอน ห๎องเดียวกับน๎องมิคไง‛ เด็กชายร๎องอ๐อ กํอนจะยิ้มกว๎าง ‚งั้นคืนนี้แมํรดาก็มานอนเตียงน๎องมิคสิคับ น๎องมิคอยากกอดแมํรดาให๎ หายคิดถึง แตํเมื่อคืนไมํกล๎าขอ เพราะพํอปาคิดถึงแมํรดาเหมือนกัน น๎องมิค เสียสละคับ‛ ยกมือขึ้นทุบอกตัวเองเบาๆ ด๎วยความภูมิใจ หญิงสาวจึงอดไมํได๎ที่ จะยิ้มแกมหัวเราะ ‚งั้นตํอไปนี้แมํรดาจะมานอนกอดน๎องมิคทุกคืนเลยนะ‛ ‚อ๎าว...แล๎วไมํกอดพํอปาด๎วยเหรอคับ ‛ ‚พํอปาโตกวําน๎องมิค พํอปาต๎องเสียสละจ๎ะ ‛ คุณแมํกํามะลอสบโอกาสใช๎ เหตุผลนี้มาเป็นข๎ออ๎างในการยกเลิกพันธะสัญญาวําจะหลับนอนห๎องเดียวกับ ปาฏิหาริย๑ เขารักลูกมาก คงไมํอยากเห็นลูกตัวเองผิดหวัง อีกทั้งหลํอนเองก็ไมํต๎อง ระแวงวําเขาจะมาลํวงเกินหรือมีอุบัติเหตุแบบเมื่อคืนนี้เกิดขึ้นให๎ภายในใจ ปั่นป่วนอีก ‚แตํน๎องมิคต๎องบอกพํอปานะวําอยากให๎แมํรดามานอนด๎วยทุกคืน ‛ หญิง สาวยกนิ้วชี้ขึ้นเป็นการกําชับ น๎องมิคพยักหน๎า

‚งั้นน๎องมิคไปอาบน้ําแปรงฟันนะคับ ‛ ‚แมํรดาอาบให๎ดีกวํา‛ พอหลํอนทําทําจะเข๎าไปปลดกระดุมเสื้อนอน เทํานั้น น๎องมิคก็ยกแขนทั้งสองข๎างกอดอกเอาไว๎อยํางหวงแหน ‚ไมํได๎คับ น๎องมิคเป็นผู๎ชาย แมํรดาเป็นผู๎หญิง น๎องมิคโป๊ตํอหน๎าแมํรดา ไมํได๎คับ‛ นัยน๑ตาซื่อๆ ของเด็กชายตัวน๎อยทําเอาหญิงสาวถึงกับหัวเราะขบขัน ‚อยํางนั้นก็ไปตามพํอปามาอาบให๎ ‛ ‚ไมํต๎องหรอกคับ น๎องมิคอาบเองได๎ พํอปาสอนให๎น๎องมิคอาบน้ําเองมา ตั้งแตํเด็กๆ แล๎วคับ พํอปาบอกวําเกิดเป็นลูกผู๎ชายต๎องหัดทําอะไรด๎วยตัวเอง ถ๎า ให๎ผู๎ใหญํทําให๎เขาเรียกวําเด็กไมํรู๎จักโตคับ ‛ ‚แตํน๎องมิคยังไมํหายดี เดี๋ยวน้ําโดนแผลแล๎วมันจะอักเสบนะ ‛ อรุณรดา เป็นหํวงแผลผําตัดบริเวณศีรษะที่ยังไมํหายสนิท ‚แมํรดาไมํต๎องหํวง น๎องมิคจะระมัดระวังตัวอยํางดี ‛ ‚เอาลํะๆ สัญญาแล๎วนะ ถ๎าผิดคําพูดถือวําไมํใชํลูกผู๎ชายด๎วย‛ ‚ด๎วยเกียรติของลูกผู๎ชายเลยคับ ‛ วําแล๎วหนูน๎อยผู๎มีความเป็นลูกผู๎ชายอยูํ เต็มเปี่ยมก็ยืดอกเลียนแบบทหาร กํอนจะยกมือขึ้นทําทําวันทยหัตถ๑ ซึ่งหลํอน เดาวําหนูน๎อยคงจํามาจากในรายการโทรทัศน๑ อรุณรดายิ้มอยํางเอ็นดู ลุกขึ้นชํวยหยิบผ๎าเช็ดตัวสีฟ้าจากที่แขวนลายคาบู โตะมาสํงน๎องมิคเข๎าไปทําธุระสํวนตัวในห๎องอาบน้ํา กํอนจะมองสํารวจรอบๆ ห๎องครูํหนึ่ง เพิ่งมีโอกาสสังเกตวําเฟอร๑นิเจอร๑แทบทุกชิ้นล๎วนแตํเป็นสีฟ้าสวําง สดใสสลับกับสีขาวครีม มีเพียงพรมสี่เหลี่ยมผืนหนาในมุมนั่งเลํนเทํานั้นที่เป็นสี น้ําตาลเข๎ม ตามมุมตํางๆ มีของสะสมเกี่ยวกับคาบูโตะอยูํเต็มไปหมด

นั่นทําให๎อรุณรดาเดาได๎ไมํยากวํา เทนโด โซจิ ตัวละครเอกผู๎แปลงรํางเป็น คาบูโตะคงเป็นไอดอลประจําตัวน๎องมิค เมื่อหันไปเห็นกรอบรูปน๎องมิคตั้งเรียงกันอยูํเจ็ดบานบนชั้นเก็บดีวีดี การ๑ตูนเรื่องโปรด อรุณรดาก็เริ่มยิ้ม จากรูปแรกมาจนรูปสุดท๎าย เห็นได๎ชัดวําเป็นพัฒนาการทางด๎านรํางกาย ของน๎องมิคในแตํละปี ด๎านลํางกรอบรูปมีหมึกเขียนกํากับเอาไว๎ด๎วยวําน๎องมิค หนึ่งขวบ สองขวบ สามขวบ มาจนกระทั่งถึงปัจจุบัน อรุณรดาเคยฝันวําอยากมีลูกหน๎าตานํารักๆ แบบเด็กในโฆษณามามี่ โป๊ะโกะมานาน ดังนั้น แม๎วําหลํอนจะไมํได๎เลี้ยงน๎องมิคมาตั้งแตํแบเบาะ ความ นํารักของน๎องมิคในปัจจุบันกับรูปถํายตอนยังเป็นทารกสองสามบานแรกนั้นก็ ทําให๎หลํอนหลงรักเด็กผู๎ชายคนนี้มากขึ้น หญิงสาวตัดสินใจกลับไปที่ห๎องตัวเอง ล๎างหน๎าแปรงฟันให๎เรียบร๎อย แล๎ว เดินลงมาชั้นลําง ความที่หลํอนทํางานอยูํกับบ๎านมาตลอดหลายปี หากวันไหนไมํได๎ออกไป ทําธุระข๎างนอก การอาบน้ําจึงมักเกิดขึ้นในชํวงสาย ได๎ยินเสียงเด๎งของเครื่องปิ้งขนมปัง รํางบางในชุดเสื้อยืดกับกางเกงขา ยาวแบบเข๎าชุดก็ตรงไปยังห๎องครัว หลํอนเห็นนายแพทย๑หนุํมสาละวนอยูํกับ การทําบางสิ่งบางอยํางแถวเคาน๑เตอร๑ซึ่งกรุด๎วยกระเบื้องเซรามิคเคลือบมัน กํอนจะหยิบแผํนขนมปังมาวางในจาน แล๎วหันมาทางประตู รํางสูงนิ่งไปครูํหนึ่ง เมื่อพบวําหลํอนมองอยูํ ‚ผมปิ้งขนมปังเผื่อคุณแล๎ว‛ ปาฏิหาริย๑ทัก เสมองไปอีกทาง กํอนจะเดิน สวนออกมายังห๎องรับประทานอาหารเพื่อวางขนมปังปิ้งสองจานบนโต๏ะ

อรุณรดาอดแปลกใจไมํได๎ เขาทําเหมือนทักตามมารยาท สีหน๎าดูไมํ แจํมใสเหมือนชํวงหลายวันที่ผําน ราวกับมีเรื่องอะไรบางอยํางในใจ และถ๎าให๎ เดาเลํนๆ ก็นําจะเป็นเรื่องงานในโรงพยาบาล ‚ขอบคุณคํะ‛ เลือกที่จะตอบมากกวําย๎อนถาม ไมํอยากละลาบละล๎วง ความเป็นสํวนตัวของผู๎เป็นนายจ๎างให๎มากเกินไปนัก ‚โทษทีผมไมํได๎เตรียมอยํางอื่นไว๎ มัวแตํวุํนเรื่องน๎องมิคกับงานที่ โรงพยาบาล ลืมถามวําปกติคุณกินอะไร‛ ชายหนุํมเดินกลับเข๎าไปเปิดตู๎ด๎านบน ของเคาน๑เตอร๑ทําครัว หยิบกลํองอาหารเช๎าแบบซีเรียลมาฉีกเทลงในชาม พลาสติกสีขาวใบคํอนข๎างใหญํ อรุณรดาเดาวําคงเป็นมื้อเช๎าสําหรับน๎องมิค ‚อันที่จริงฉันเป็นลูกจ๎าง ให๎เป็นหน๎าที่ของฉันดีกวํานะคะ ‛ อาสากํอนจะ เดินเข๎าไปจับกลํองซีเรียลในมือชายหนุํม ‚ไมํต๎อง‛ หันกลับมาห๎ามด๎วยน้ําเสียงราบเรียบ แตํแล๎วก็ต๎องนิ่งเงียบไป เมื่อดวงตาคูํคมบังเอิญประสานกับสายตาหญิงสาวที่เงยหน๎ามองเขาเชํนกัน ความใกล๎ชิดที่เกิดขึ้นโดยไมํตั้งใจนั้นทําให๎ตํางนึกถึงอุบัติเหตุในห๎องนอน ‚เอํอ...‛ อรุณรดาอึกอัก รีบหันหลังให๎ชายหนุํม กํอนจะเห็นเครื่องต๎มน้ํา ไฟฟ้าที่เขาเสียบปลั๊กค๎างไว๎พอดิบพอดี ติดกันนั้นเป็นพวกอุปกรณ๑ชงกาแฟตํางๆ มีแก๎วใบหนึ่งวางไว๎ใกล๎เครื่องต๎มน้ํา หลํอนจึงเดาวําเขาคงกินมื้อเช๎าเป็นขนมปัง ปิ้งกับกาแฟ ‚ฉันชํวยคุณชงกาแฟดีกวํา‛ อาสากลบเกลื่อนอาการประหมําที่เกิดขึ้น กํอนจะเดินไปหยิบขวดกาแฟขึ้นมาเตรียมพร๎อม

‚อันที่จริง...‛ ปาฏิหาริย๑อ้ําอึ้ง น้ําเสียงติดจะเกรงใจมากกวําตําหนิ ‚ผมแคํ อยากบอกคุณวําผมจ๎างคุณมาเป็นแมํของน๎องมิค ไมํใชํแมํบ๎าน... คุณไมํ จําเป็นต๎องทํางานบ๎านหรืองานในครัว ‛ ‚แตํคุณไมํได๎จ๎างแมํบ๎านนี่คะ ฉันก็เลยคิดวํามันควรจะเป็นหน๎าที่ของแมํที่ ดี‛ อรุณรดาเปิดฝากาแฟวางไว๎ ยื่นมือไปหยิบช๎อนชามาเตรียมจะตัก แตํใน ระหวํางที่ยังไมํแนํใจวําชายหนุํมกินเข๎มขนาดไหน เสียงบอกปริมาณก็ดังขึ้นราว กับรู๎ใจ ‚กาแฟสอง คอฟฟีเมตสี่ ไมํใสํน้ําตาล‛ อรุณรดาทําตามที่บอกอยํางรวดเร็ว พยายามไมํหันไปมองเขา เพราะเกรง หัวใจอาจเต๎นแรงมากกวํานี้ หลํอนไมํเข๎าใจจริงๆ วําทําไมพักนี้ถึงมีอาการแปลก ประหลาดบํอยนัก หลํอนไมํใชํพวกเด็กสาวที่ริอํานเริ่มมีความรักครั้งแรกเสีย หนํอย อายุหรือก็ตั้งสามสิบแล๎ว แตํพอเติมคอฟฟีเมตและคนให๎เข๎ากันเสร็จสิ้น อรุณรดาก็ต๎องตกใจที่หันไปเจอชายหนุํมยืนอยูํข๎างๆ ดวงตาคูํสวยเบิกกว๎าง กํนดําตัวเองในใจวําสติสตังหายไปไหนหมด ถึงได๎ ไมํรู๎สึกตัวสักนิดวําชายหนุํมเดินมาอยูํใกล๎ขนาดนี้ ‚นี่คุณชงกาแฟหรือวําน้ําเชื่อม‛ เมื่อเขาหลุบตาลงไปยังขวดคอฟฟีเมต อรุณรดาก็มองตามไป หลํอนเพิ่ง พบวํามันเป็นขวดน้ําตาลตํางหาก ‚อุ๏ย!‛ ถึงกับอุทานออกมาอยํางคาดไมํถึงในความเผอเรอของตน หลํอน เงยหน๎ามองอีกฝ่ายพร๎อมยิ้มเก๎อเขิน ‚ขอโทษคํะ ฉันไมํทันสังเกตจริงๆ‛ สายตานิ่งๆ ของเขาทําเอาหลํอนกลืนไมํเข๎าคายไมํออก ก๎มหน๎างุดๆ ใน เชิงขออภัย

‚เอาอยํางนี้ดีไหมคะ แก๎วนี้ฉันรับผิดชอบเอง ‛ วําแล๎วหญิงสาวก็ยกกาแฟ ขึ้นดื่ม แตํไมํถึงวินาทีด๎วยซ้ํา ความร๎อนก็ทําให๎หลํอนพํนกาแฟออกมาจนเลอะ เต็มเสื้อชายหนุํมที่กําลังจะร๎องห๎าม อรุณรดาเผลอปลํอยแก๎วหลุดจากมือด๎วยความตกใจ เสียงแตกกระจาย เบื้องลํางเรียกสติที่แตกกระเจิงของหลํอนกลับคืนมาอีกครั้ง หญิงสาวก๎มหน๎า มองคราบกาแฟบนพื้น ยกมือขึ้นปิดปาก กํอนจะเงยหน๎าขึ้นมองนายจ๎างของ หลํอนที่กําลังยืนกัดฟันกรอดๆ นัยน๑ตาคูํนั้นมองไปอีกทางเหมือนกับวําถ๎ามอง หลํอนลํะก็...เขาอาจห๎ามตัวเองไมํให๎บีบคอหลํอนไมํได๎ ‚เอํอ...คือฉัน...‛ ‚ภายในสิบนาที ถ๎าผมขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ๎ากลับมาลงมาแล๎วคุณยังทํา ความสะอาดตรงนี้ไมํเสร็จ ผมจะหักเงินเดือนคุณสิบเปอร๑เซ็นต๑ ‛ เสียงเรียบๆ ที่แฝงไว๎ด๎วยความเผด็จการนั้นทําเอาหญิงสาวอดคิดไมํได๎วํา เจ๎านายหน๎าเลือดคนเดิมกลับมาอีกแล๎ว ครั้นเขาเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง หลํอนจึงแอบยํองตามไปทําทําบีบคอ ลับหลังด๎วยความหมั่นไส๎ แม๎ไมํได๎คิดจะทําจริงๆ แตํพอชายหนุํมหันกลับมา เทํานั้น ดวงตาของหลํอนก็เบิกกว๎าง เท๎าน๎อยๆ ขยับถอยหลังโดยอัตโนมัติ กํอน จะเสียหลักลื่นคราบกาแฟที่กระฉอกมาบริเวณนั้นเข๎าจนล๎มหงายหลังก๎นจ้ําพื้น โครม! ‚โอ๏ย...‛ หลํอนร๎องโอดครวญครูํหนึ่ง พอเห็นปาฏิหาริย๑มองอยํางอึ้งๆ ก็ รู๎สึกวางหน๎าไมํสนิทขึ้นมา ‚คือ...เอํอ...คือจะมาหยิบผ๎าบนโต๏ะไปเช็ดพื้นไงคะ แตํไมํเป็นไรหรอกคํะ ไมํเจ็บเลย‛

การแก๎ตัวของหญิงสาวที่กําลังยิ้มเก๎อเขินและประคองตัวลุกขึ้นยืนทําให๎ ชายหนุํมอดคิดไมํได๎วําหลํอนตื่นนอนหรือยัง ถึงได๎ทําอะไรเปิ่นๆ ติดตํอกันหลาย อยํางจนเขาอดขําไมํได๎ ‚สิบนาที‛ เอํยย้ําทั้งที่ยังยิ้ม กํอนจะพยายามตีหน๎าให๎ขรึม แล๎วเดินออก จากห๎องครัวไปพร๎อมกับความรู๎สึกสบายใจอยํางเหลือจะเอํย ผิดจากตอนแรกที่ แกล๎งทําเป็นไมํสนใจไยดีอะไรหญิงสาว เพราะเกรงวําตัวเองจะเผลอก๎าวล้ําเส๎น ความเป็นเจ๎านายกับลูกจ๎างเหมือนอยํางเมื่อวานอีก ปาฏิหาริย๑ไมํอยากทําผิดตํอภรรยาที่หายสาบสูญไปมากกวํานี้ แตํเขา กลับปฏิเสธไมํได๎วําการมีอรุณรดาอยูํใกล๎ๆ มันทําให๎โลกที่เคยเป็นสีเทาหมํนของ เขาเริ่มมีแสงสีทองจับที่ขอบฟ้าไกล

บทที่ ๑๐ ใจเกเร เข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาสิบเอ็ดโมงครึ่ง อรุณรดาดึงกระดาษโน๎ตที่จดเบอร๑ โทรศัพท๑ของร๎านอาหารตามสั่งออกมาจากประตูตู๎เย็นภายในห๎องครัว นึกถึง คําสั่งของปาฏิหาริย๑เมื่อเช๎า ‘กับข๎าวร๎านนี้ใช๎ได๎ ร๎านอยูํซอยเดียวกับบ๎านผม ถ๎ายังไงคุณโทรสั่งมื้อ กลางวันมากินที่บ๎านก็แล๎วกัน น๎องมิคชอบกินข๎าวผัดกุ๎ง สํวนมื้อเย็นไมํต๎องหํวง เดี๋ยวผมจะซื้อเข๎ามาเอง แล๎วก็...ถ๎าคุณขาดเหลืออะไร โทรไปบอกคนขับรถที่ บ๎านพํอผมให๎มารับก็ได๎ เดี๋ยวผมจะโทรบอกเขาอีกทีวําคุณเป็นใคร ผมจดเบอร๑ เขาไว๎ข๎างลํางนะ เขาชื่อสมเจตน๑ ’ หลํอนยังจําภาพนายจ๎างหนุํมตอนที่จดหมายเลขโทรศัพท๑เหลํานี้ให๎ได๎เป็น อยํางดี เขาเป็นคนแปะกระดาษโน๎ตเอาไว๎กับตู๎เย็น กํอนจะขับรถออกไปทํางาน ที่โรงพยาบาล อรุณรดาเดินไปยกหูโทรศัพท๑บนโต๏ะในห๎องโถง กดหมายเลขร๎านอาหาร ตามสั่ง กรอกเสียงลงไป ‚ร๎านป้าชบาใชํไหมคะ‛ เมื่ออีกฝ่ายตอบรับวําโทรไมํผิดแนํแล๎ว หญิงสาวก็ สั่งอาหารให๎มาสํงที่บ๎านของปาฏิหาริย๑ กํอนจะเดินกลับขึ้นไปตรวจการบ๎านปิด เทอมให๎น๎องมิคบนห๎อง กํอนหน๎านี้น๎องมิคเพิ่งบอกหลํอนวําจะทําการบ๎านวิชาศิลปะ ซึ่งครูให๎วาด รูปตัวเองวําโตขึ้นอยากเป็นอะไร

‚ไหน...ดูซิ น๎องมิคของแมํรดาอยากเป็นอะไร ‛ หญิงสาวไปยืนมองหลัง เก๎าอี้โต๏ะเขียนหนังสือของเด็กชายตัวน๎อย กํอนจะเห็นรูปคาบูโตะยืนโชว๑กล๎าม โตอยูํในกระดาษ ‚เป็นไงคับแมํรดา น๎องมิคตอนโตเทํสุดๆ เลยใชํไหมคับ ‛ เด็กชายหัน กลับมาหา ยิ้มถามด๎วยความภาคภูมิใจ อรุณรดาอดที่จะขําไมํได๎ แตํก็ติดจะเอ็นดูในคราวเดียวกัน ‚ทําไมน๎องมิคถึงวาดรูปคาบูโตะลํะ คุณครูให๎วาดรูปตัวเองตอนโตไมํใชํ เหรอคะ‛ ‚ก็โตขึ้นน๎องมิคอยากเป็นคาบูโตะนี่คับ คาบูโตะเทํ เกํง แล๎วก็ปกป้องโลก จากพวกเวิร๑ม น๎องมิคอยากปกป้องโลกบ๎างคับ ‛ นัยน๑ตามุํงมั่นของน๎องมิคทําให๎ อรุณรดายิ่งมีใจรักใครํ ฟังดูเผินๆ อาจเป็นเพียงเรื่องไร๎สาระของเด็กๆ อายุรุํนราว คราวนี้ ทวําประโยคสุดท๎ายของเด็กคนนี้ก็ทําให๎หลํอนคิดตําง อยํางน๎อยเขาก็มีความคิดที่ไมํเลว... พอได๎ยินเสียงกริ่งหน๎าประตูรั้ว อรุณรดาก็ชวนเด็กชายลงมาข๎างลํางแล๎ว บอกให๎ไปรอหลํอนที่โต๏ะอาหาร แตํพอเดินออกมาเปิดประตูรับข๎าวกลํองที่คน ของร๎านชบาขับมอเตอร๑ไซค๑มาสํง หญิงสาวก็อดที่จะตําหนิตัวเองไมํได๎ หลํอนนําจะถามที่ตั้งของร๎านแล๎วพาน๎องมิคเดินออกกําลังเบาๆ ไปกิน มากกวํา จะได๎ชํวยโลกลดปริมาณขยะจากถุงพลาสติกและกลํองโฟมลงอีกสอง ใบ สองแมํลูกกํามะลอนั่งกินข๎าวผัดกุ๎งพร๎อมกันที่โต๏ะอาหารของบ๎าน ระหวําง ที่น๎องมิคกําลังกินอาหารจานโปรดอยํางเอร็ดอรํอยนั้น อรุณรดาก็เห็นน๎องมิค แอบเขี่ยมะเขือเทศไว๎ข๎างๆ จาน

หลํอนกระแอมเอ็ด ทวําน้ําเสียงไมํได๎แข็งกระด๎างหรือดุเกินไปนัก ‚ทําไมน๎องมิคไมํกินลํะ ไหน...ตอนอยูํโรงพยาบาล ใครนะสัญญากับแมํร ดาวําจะกินผัก ถ๎าแมํรดาเลํานิทานให๎ฟัง ‛ คนผิดสัญญาหน๎าม๎าน ‚ก็น้ําผักของแมํรดาอรํอย แตํมะเขือเทศไมํอรํอยนี่คับ ‛ ‚เอ...เมื่อกี้ใครพูดวําโตขึ้นอยากเป็นคาบูโตะน๎า ‛ อรุณรดาแกล๎งเปรย กํอนจะสังเกตปฏิกิริยาของน๎องมิคที่ดูกระตือรือร๎นขึ้นมากกวําตอนแรก ‚อยากปกป้องโลก...แตํไมํยอมกินอาหารที่มีประโยชน๑ตํอรํางกาย มะเขือ เทศเนี่ย...มีวิตามินซีและเกลือแรํ ทําให๎รํางกายสดชื่น แล๎วก็ยังชํวยยํอยอาหาร อีกด๎วย นี่ถ๎าเกิดวําน๎องมิคโตเป็นคาบูโตะแล๎วไปไลํลําพวกเวิร๑ม เกิดท๎องเสีย ขึ้นมาเพราะอาหารไมํยํอย มิทําให๎โลกถูกพวกเวิร๑มกลืนกินไปเหรอ‛ อรุณรดายังพูดไมํทันจบประโยคสุดท๎ายด๎วยซ้ํา มือป้อมกลมเล็กก็รับตัก มะเขือเทศฝานเป็นแผํนบางๆ ที่เขี่ยไว๎ริมจานสองสามแผํนมาใสํปากทันที สีหน๎าแหยๆ เหมือนคนกินยาพิษทําให๎หญิงสาวอดขําไมํได๎ อันที่จริง หลํอนก็ไมํได๎อยากบังคับให๎น๎องมิคกินอะไรที่ตัวเองไมํชอบ เพียงแตํถ๎าซื้อ มาแล๎วก็ควรกินให๎หมด นานๆ กินครั้งไมํใชํเรื่องยากเย็นเสียหนํอย ‚น๎องมิคกินมะเขือเทศหมดแล๎วคับ ‛ หนูน๎อยเอํยขึ้น หลังจากยกน้ําเปลํา ขึ้นดื่มตามเสร็จสิ้น ‚คราวนี้ถ๎าน๎องมิคโตขึ้นจะได๎ไลํลําพวกเวิร๑มให๎หมดไปจาก โลกคับ‛ ‚เยี่ยมจ๎ะ‛ อรุณรดายกนิ้วโป้งให๎ ‚แตํอันที่จริง...ผักอยํางอื่นก็มีประโยชน๑ ไมํแพ๎มะเขือเทศเลยนะ น๎องมิคชอบกินผักอะไรบ๎าง เอาไว๎วันหลังแมํรดาจะทํา ข๎าวผัดกุ๎ง แล๎วก็ใสํผักที่น๎องมิคชอบให๎กิน ‛

‚อืม...‛ น๎องมิคทําหน๎าครุํนคิด ‚คะน๎า?‛ ‚คับๆ กินได๎คับ ‛ หนูน๎อยพยักหน๎ารัวๆ พร๎อมยิ้มเอาใจ อรุณรดารู๎สึกได๎วํา อีกฝ่ายไมํได๎ชอบกินคะน๎าหรอก เพียงแตํกินได๎ ไมํรู๎สึกวําไมํอรํอยเหมือนมะเขือ เทศก็เทํานั้นเอง ‚น๎องมิคอยากกินข๎าวผัดกุ๎งแมํรดาคับ ต๎องอรํอยกวําข๎าวผัดกุ๎งป้าชบา แนํๆ เพราะวําขนาดน้ําผักที่แมํรดาทํามาให๎น๎องมิคกินที่โรงพยาบาลยังอรํอย เลย‛ ‚งั้นพรุํงนี้แมํรดาจะทําให๎กิน แตํวําตอนนี้น๎องมิคต๎องกินข๎าวให๎หมดจาน กํอนรู๎ไหม‛ ‚เอ๐?‛ หนูน๎อยก๎มหน๎าลงมองจานข๎าวของตนเองที่กินหมดแล๎วอยํางไมํ เข๎าใจ ‚ก็หมดแล๎วนี่คับ‛ ‚ยังเหลืออยูํเลย กินให๎หมดทุกเม็ดสิ น๎องมิครู๎ไหมวําข๎าวมาจากไหน‛ ‚มาจากตลาดคับ‛ ‚ไมํใชํ‛ อรุณรดาหัวเราะรํวน เมื่อเห็นทําทางมั่นอกมั่นใจของน๎องมิคที่ยก กําปั้นขึ้นจนสุดเมื่อกี้ ‚แมํรดาหมายถึงวํากํอนที่จะมาถึงตลาดนํะ ข๎าวมาจาก ไหน‛ น๎องมิคขมวดคิ้ว ครุํนคิดอยูํหลายอึดใจก็ยังไมํได๎คําตอบ ‚ในน้ํามีปลา...‛ อรุณรดาร๎องเพลงใบ๎ เด็กชายก็ร๎องอ๐อทันที ‚รู๎แล๎วคับ รู๎แล๎วคับ ข๎าวมาจากนาคับ ‛ น๎องมิคยิ้มแป้น มั่นใจวําคราวนี้ ต๎องตอบถูกแนํๆ

‚เกํงมากเลยจ๎ะ แตํน๎องมิคอาจจะไมํรู๎วํากวําที่ชาวนาจะได๎ข๎าวมาแตํ ละเม็ด มันต๎องแลกมาด๎วยหยาดเหงื่อแรงกายไมํรู๎เทําไร เมื่อตอนเด็กๆ แมํรดา เคยไปชํวยคุณตาเกี่ยวข๎าวที่ตํางจังหวัด ต๎องนวดแล๎วก็ตีข๎าวด๎วยมือ ถึงจะไมํได๎ ใช๎แรงเยอะ แตํใช๎เวลาเยอะ จําได๎วํามือแมํรดาระบมไปเป็นวันๆ เลย พอนวด ข๎าวเสร็จก็ต๎องชํวยกันเอาไม๎กวาดเศษฟางออกจากกองเมล็ดข๎าว ต๎องใช๎พัดพัด เศษฟางออก ซึ่งไอ๎เศษฟางเนี่ยมันทําให๎แสบและคันผิวมากเลยนะ แล๎วน๎องมิค มากินทิ้งกินขว๎างแบบนี้ ถ๎าสักวันหนึ่งที่ประเทศของเราไมํมีชาวนาเกี่ยวข๎าวนวด ข๎าวให๎กิน น๎องมิคจะนึกเสียใจทีหลังนะคับ ‛ ‚แตํน๎องมิคเคยเห็นในทีวี...ประเทศของเรามีนาเยอะแยะเลยนะคับ คุณครู ก็ยังบอกวําประเทศเราสํงออกข๎าวไปขายให๎เมืองนอกด๎วย‛ ‚แตํในอนาคตอะไรก็เป็นไปได๎ทั้งนั้นแหละจ๎ะ ยิ่งทุกวันนี้โลกของเราร๎อน ขึ้นเพราะพวกเราใช๎กลํองโฟม ถุงพลาสติกเกินความจําเป็น มันก็ทําให๎เกิดภัย พิบัติทางธรรมชาติ เกิดน้ําทํวมหนักเหมือนอยํางที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อปลายปีที่แล๎ว ยังไงลํะจ๏ะ‛ ‚อ๐อ! น๎องมิคจําได๎คับ ปีที่แล๎วโรงเรียนน๎องมิคก็โดนน้ําทํวม น๎องมิคเลย ต๎องหยุดเรียน อดเจอเพื่อนๆ เกือบสองอาทิตย๑แหนะคับ แล๎วบ๎านเพื่อนของน๎อง มิคบางคนก็โดนน้ําทํวม ไมํมีข๎าวกินด๎วยคับ ‛ ‚เพราะฉะนั้นตอนนี้ น๎องมิคมีกิน ก็ต๎องไมํกินทิ้งกินขว๎างอีกรู๎ไหม‛ น๎องมิคพยักหน๎าอยํางกระตือรือร๎น กํอนจะใช๎ช๎อนกับส๎อมกวาดข๎าวทุก เม็ดในจานมากินจนหมดเกลี้ยง อรุณรดายิ้มปลื้มแทบไมํรู๎ตัว กํอนจะลงมือกิน ข๎าวในจานของตัวเองตํอจนหมดเกลี้ยงทุกเม็ดเชํนกัน หญิงสาวรวบช๎อนกับส๎อม ไว๎เป็นคูํที่ด๎านหนึ่งของจาน

‚ปกติกินมื้อกลางวันแล๎วน๎องมิคมักไปเลํนกับพี่ตาวหรือเปลํา ‛ อรุณรดา ได๎ยินพํอของเขาบอกหลํอนเอาไว๎กํอนไปทํางาน แตํในเวลาเดียวกันก็จําได๎ที่ริ สาบอกเมื่อคืนวําจะพาพี่ตาวไปรดน้ําดําหัวคุณตาคุณยายที่ตํางจังหวัดตอนเช๎า วันนี้ เพราะต๎อมได๎หยุดสงกรานต๑หลายวัน ‚คับ แตํพี่ตาวบอกวําจะไมํอยูํหนึ่งอาทิตย๑ ‛ ‚แล๎วปกติน๎องมิคกับพี่ตาวเลํนอะไรกันบ๎าง เผื่อวําแมํรดาจะเลํนแทนพี่ ตาวได๎‛ ‚เตะฟุตบอลคับ แตํลุงหมอห๎ามน๎องมิคเลํนกีฬาหนักๆ ชํวงนี้ ‛ หนูน๎อยยก นิ้วขึ้นแตะคางตัวเอง ประกายตาครุํนคิดวําตนเองยังชอบทํากิจกรรมอะไรอีก ‚แล๎วก็...น๎องมิคกับพี่ตาวชอบดูคาบูโตะด๎วยกัน เลํนแปลงรํางเป็นคาบู โตะ ถ๎าใครสู๎แพ๎จะต๎องเป็นเวิร๑ม แตํพี่ตาวไมํอยูํตั้งหนึ่งอาทิตย๑ แบบนี้น๎องมิคก็ อดแปลงรํางเป็นคาบูโตะสู๎กับพี่ตาวสิคับ แตํเอ...ถ๎าพี่ตาวอยูํก็เลํนคาบูโตะไมํได๎ อยูํดี เพราะวําลุงหมอห๎ามเลํนอะไรแรงๆ ว๎า ! แล๎วน๎องมิคจะเลํนอะไรลํะคับ‛ ‚ไปดูดีวีดีคาบูโตะกับแมํรดาไหม‛ ‚ก็อยากดูนะคับ แตํถ๎าน๎องมิคดูกับแมํรดา เดี๋ยวพี่ตาวก็ต๎องดูคนเดียวสิ คับ น๎องมิคอยากดูพร๎อมพี่ตาวด๎วย‛ ‚งั้น...‛ อรุณรดาครุํนคิดหากิจกรรมให๎น๎องมิคทําแก๎เหงา ไมํนานนักก็นึก อะไรบางอยํางขึ้นได๎ ‚เราก็เลํนแปลงรํางเป็นคาบูโตะกัน ‛ ‚แตํลุงหมอห๎ามนี่คับ ‛ ‚เป็นคาบูโตะแบบเทนโด โซจิอาจต๎องใช๎พลังปกป้องโลกจากพวกเวิร๑ม แตํ ถ๎าเป็นคาบูโตะแบบแมํรดาไมํต๎องใช๎พลังมากก็ปกป้องโลกได๎เหมือนกันนะ‛ หญิงสาวยิ้ม ขณะที่น๎องมิคมองหน๎าคุณแมํกํามะลอตาเป๋ง

‚ยังไงเหรอคับ‛ **************************************************** ไผํนับสิบปล๎องถูกนําเข๎ามาวางในพื้นที่วํางริมสระวํายน้ําชิดกําแพงรั้วหิน ทรายหลังบ๎าน อรุณรดาเป็นคนโทรศัพท๑ไปขอความชํวยเหลือจากญาณากรให๎ ชํวยซื้อมา เพราะจําได๎วําวันนี้เป็นวันหยุดของเภสัชกรหนุํมพอดี น๎องมิคชํวยถือถุงผ๎าที่บรรจุอุปกรณ๑อื่นๆ ตามมาข๎างหลัง พอเห็นผู๎ใหญํทั้ง สองชํวยกันวางไผํทั้งหมดลงเรียบร๎อยแล๎ว น๎องมิคก็วางถุงตามบ๎าง ‚เฮ๎อ... หนักเหมือนกันนะเนี่ย ‛ อรุณรดายกมือเท๎าสะเอว หอบหายใจ เล็กน๎อย กํอนหันไปยิ้มให๎ญาณากรในชุดลําลองธรรมดาๆ ‚งั้นประกอบเลยดีกวําเนอะ จะได๎เสร็จไวๆ‛ ญาณากรพูดเสียงผู๎ชายปกติ กํอนก๎มลงยิ้มให๎น๎องมิค ‚ไงครับ คาบูโตะ พร๎อมชํวยแมํรดาปกป้องโลกหรือยัง ‛ ‚พร๎อมคับ!‛ น๎องมิคยิ้มรับ ประกายตามุํงมั่น ‚งั้นไปเอาฟองน้ําในถุงมาชํวยกันตัดกับแมํรดา โอเคไหม‛ ‚โอเค‛ น๎องมิคทําไม๎ทํามือประกอบอยํางรําเริงสดใส กํอนจะเดินกลับไป หยิบแผํนฟองน้ําในถุงผ๎าออกมานั่งรออรุณรดาที่ชุดโต๏ะอัลลอยด๑ด๎วยความ กระตือรือร๎น ไมํนานนัก หญิงสาวซึ่งเดินกลับเข๎าในบ๎านก็ออกมาพร๎อมปากกา ไม๎ บรรทัด และกรรไกร หลํอนนั่งลงที่โต๏ะตัวเดียวกับน๎องมิค สอนให๎ขีดเส๎นฟองน้ํา เป็นตารางชํองละหนึ่งนิ้ว สํวนญาณากรนั่งลงใช๎สิ่วทะลวงข๎อไม๎ไผํให๎เป็นทางน้ํา ไหลผําน

เวลาผํานไปจากหนึ่งชั่วโมงเป็นสองชั่วโมง แตํน๎องมิคกลับไมํรู๎สึกเบื่อเลย สักนิดที่ได๎ปกป้องโลกในแบบของแมํรดา กํอนหน๎านี้แมํรดาบอกวํา... นอกจากการงดใช๎โฟมและถุงพลาสติกเพื่อลด โลกร๎อน การปลูกต๎นไม๎ก็ชํวยลดโลกร๎อนได๎เหมือนกัน เพราะวําตอนกลางวัน ต๎นไม๎จะชํวยหายใจเอาก๏าซคาร๑บอนไดออกไซด๑เข๎าไป และหายใจออกมาเป็น ก๏าซออกซิเจน ดังนั้น ต๎นไม๎ก็เปรียบเสมือนเครื่องฟอกอากาศให๎กับโลก ถ๎าใครปลูกต๎นไม๎ ก็เหมือนกับชํวยปกป้องโลกไมํให๎ร๎อนขึ้น และถ๎าโลกไมํร๎อนขึ้น ภัยพิบัติตํางๆ ก็ จะเกิดได๎ยากขึ้น แรกทีเดียวหนูน๎อยแย๎งแมํรดาวําบ๎านของตนไมํมีพื้นดินเพราะเทคอนกรีต แทบทุกตารางนิ้ว แถมสํวนที่เป็นพื้นดินแถวๆ ริมแนวรั้วหินทรายยังใช๎ปลูกต๎นไม๎ ใหญํไปแล๎ว แตํแมํรดาก็ยืนกรานวําถ๎าอยากปลูกจริงๆ ก็สามารถปลูกได๎ น๎องมิคอยากรู๎วําแมํรดาจะปลูกต๎นไม๎ยังไง สุดท๎ายเลยตกลงใจวําจะลง มือทํา ตอนนี้อาจยังไมํเข๎าใจนักวําวิธีการของแมํรดาจะทําให๎มีต๎นไม๎เกิดขึ้นได๎ จริง แตํน๎องมิคก็สนุกกับการชํวยแมํรดาและอากรเตรียมอุปกรณ๑ปลูกผักไฮโดร โปนิกส๑ หรือที่แมํรดาสอนให๎เรียกได๎อีกอยํางวําผักไร๎ดิน กระทั่งตะวันอํอนแสง ในชํวงเย็นย่ํา ไผํทั้งหมดที่อากรกับแมํรดาชํวยกันขนลงจากรถมาไว๎ริมรั้วหลัง บ๎านก็แปรสภาพเป็นรางปลูกผักไฮโดรโปนิกส๑แบบขั้นบันไดที่ขึ้นโครงอยํางดี ติดกันนั้นมีถังน้ําที่ตํอแอร๑ปั๊มเอาไว๎สําหรับสํงน้ําขึ้นระบบ ซึ่งเป็นแอร๑ปั๊ม แบบเดียวกับที่ใช๎ใสํตู๎ปลา สํวนฟองน้ําที่เขากับแมํรดาชํวยกันตัดเป็นสี่เหลี่ยม

จัตุรัสขนาดกว๎างยาวด๎านละหนึ่งนิ้วนั้น ตอนนี้ได๎ถูกกรีดรูกากบาทตรงกลาง แชํ น้ํา และบรรจุเมล็ดพันธุ๑ลงไปในฟองน้ําแตํละอันจนครบ ทั้งหมดวางเรียงกันไว๎อยํางเป็นระเบียบในถาดเพาะต๎นกล๎าซึ่งประยุกต๑มา จากถาดเมเลมีนในห๎องครัว ‚เดี๋ยวเราเอาถาดเพาะต๎นกล๎านี่ไปไว๎ในที่มืดๆ รดน้ําเช๎าเย็น พอต๎นอํอน คํอยๆ งอกออกมาแล๎วเดี๋ยวเราก็จะย๎ายมาใสํถ๎วยปลูก เอาขึ้นระบบจ๎ะ ‛ อรุณร ดาอธิบายให๎น๎องมิคฟังกํอนตั้งคําถาม ‚วําแตํในบ๎านเรามีตรงไหนมืดๆ บ๎างน๎า ‛ หญิงสาวต๎องใช๎เวลาครุํนคิดพอสมควรเพราะไมํคุ๎นเคยกับบ๎านของชาย หนุํม ‚รู๎แล๎วคับ แมํรดา ห๎องใต๎บันไดไงคับ ‛ น๎องมิคได๎คําตอบกํอนหลํอนเสียอีก หญิงสาวพยักหน๎ารัวๆ อยํางกระตือรือร๎น กํอนจะชักชวนญาณากรกับ น๎องมิคเอาถาดเพาะเมล็ดไปไว๎ในห๎องใต๎บันไดด๎วยกัน น๎องมิคนั่งยองๆ มองดูผลงานเหลํานั้นด๎วยแววตาสงสัย ‚มันจะงอกออกมาได๎จริงๆ นะคับแมํรดา ‛ คิ้วน๎อยๆ เลิกขึ้นอีกทั้งยังมุํน เข๎าหากัน เมื่อหันมาทางหญิงสาวที่นั่งอยูํไมํหําง ‚จริงสิจ๏ะ แตํเราต๎องอดใจรอหนํอย‛ ‚น๎องมิคจะรอคับ น๎องมิครักแมํรดา น๎องมิคเชื่อวําแมํรดาไมํโกหกคับ ‛ คําพูดใสซื่อและนัยน๑ตาที่เต็มไปด๎วยความเชื่อมั่นของเด็กชายตัวน๎อยทํา เอารอยยิ้มชื่นใจของหญิงสาวคํอยๆ หุบลงทีละนิด อดคิดไมํได๎วําถ๎าน๎องมิครู๎ ความจริงเรื่องที่หลํอนไมํใชํแมํผู๎ให๎กําเนิดเขา น๎องมิคจะเสียใจขนาดไหน ‚แล๎วถ๎าต๎นไม๎ของน๎องมิคโตขึ้นนะคับ น๎องมิคจะเอาไปอวดพี่ตาว พี่ตาว ต๎องทึ่งแนํๆ เลยคับที่น๎องมิคปลูกต๎นไม๎ได๎โดยไมํใช๎ดิน ‛ น๎องมิคคิดฝันถึงอนาคต

กํอนหันมาถามคุณแมํกับคุณอา ‚แมํรดากับอากรเหนื่อยมาทั้งวันเลย น๎องมิคไป เอาน้ํามาให๎นะคับ ‛ อรุณรดามัวแตํคิดมากเรื่องที่ตนเองโกหกหลอกลวงน๎องมิคจึงไมํทันได๎ ห๎าม กระทั่งเสียงฝีเท๎าของเด็กชายไกลออกไปจากห๎องใต๎บันไดแล๎ว หลํอนก็ยัง นั่งอยูํที่เดิมโดยไมํขยับเขยื้อนสักนิด ‚แล๎วนี่หมอปาบอกแกหรือเปลําวําจะจ๎างแกเป็นแมํแก๎ขัดให๎น๎องมิคไป นานแคํไหน‛ คําถามของญาณากรทําให๎หญิงสาวหันหน๎าไปหา เม๎มริมฝีปากเข๎าหากัน อยํางพูดไมํออกบอกไมํถูก ‚ตอนแรกที่แกเลําให๎ฟัง ฉันก็ไมํทันได๎เอะใจอะไรเหมือนกัน แตํตอนนี้ชัก อดคิดไมํได๎วําหมอปาจะบอกน๎องมิคยังไง เรื่องที่แกไมํใชํแมํแท๎ๆ ของน๎องมิค เขาคงไมํได๎คิดจะจ๎างแกไปตลอดชีวิตหรอกนะ‛ ‚ฉันมัวแตํดีใจเรื่องเงิน ไมํทันได๎ถามเขาเรื่องนี้เหมือนกัน ‛ อรุณรดาเริ่ม เป็นกังวลขึ้นมา เพราะการรับจ๎างเป็นแมํไมํเหมือนพี่เลี้ยงเด็ก ไมํสามารถเปลี่ยน แมํคนใหมํได๎ตามใจปรารถนา โดยเฉพาะกับพํอที่รักลูกมากอยํางปาฏิหาริย๑ เขา ยํอมต๎องคํานึงถึงความรู๎สึกของลูกชายมากเป็นอันดับหนึ่ง เสียงรถยนต๑เคลื่อนเข๎ามาในรั้วบ๎าน ดึงความสนใจจากคนทั้งสองให๎หยุด เรื่องที่สนทนาค๎างไว๎ได๎ไมํยากนัก ‚คุณหมอนําจะกลับมาแล๎ว ‛ อรุณรดาคาดเดา ‚งั้นเราก็ออกไปข๎างนอกเถอะ‛ ญาณากรชักชวนเพียงเทํานั้น ทั้งสองก็ ตามกันออกมาจากห๎องใต๎บันได

‚โอ๏ย!‛ หญิงสาวอุทาน เมื่อลุกขึ้นแบบรีบๆ จึงลืมไปเสียสนิทวําหลังคา ห๎องคือพื้นบันไดซึ่งมีระดับความสูงไมํเทํากัน มือบางยกกุมศีรษะทันที ‚เป็นอะไรมากหรือเปลํา‛ ญาณากรเป็นหํวง จูงมือหญิงสาวออกมาให๎พ๎น จากห๎องนั้น แล๎วเปิดผมที่ปรกศีรษะด๎านข๎างดูหลักฐานแหํงความซุํมซําม ‚หัวไมํ โนนี่ ไมํเป็นไรหรอกมั้ง‛ ‚แตํมันยังเจ็บอยูํเลย‛ ‚งั้นอยูํเฉยๆ‛ วําแล๎วก็ก๎มลงเป่าเบาๆ บริเวณที่หญิงสาวบํนวําเจ็บ เป็น จังหวะเดียวกับที่ประตูบ๎านถูกเปิดเข๎ามาพอดี ทั้งสองคนจึงเพิ่งนึกได๎วําเมื่อครูํมี เสียงรถเข๎ามา แตํสิ่งที่หญิงสาวนึกไมํถึงก็คือความรู๎สึกเหมือนมีพายุหิมะพัด มาปกคลุมเรือนรํางของหลํอน เพียงเพราะสบตาเย็นยะเยือกของชายหนุํมที่ยืน นิ่งอยูํตรงประตู **************************************************** ความมืดคํอยๆ โรยตัวลงมาปกคลุมมหานครใหญํที่เริ่มสวํางไสวด๎วยแสง ไฟจากอาคารบ๎านเรือนตํางๆ ปาฏิหาริย๑อาบน้ําเปลี่ยนชุดทํางานออกเป็นชุด นอนแล๎ว แตํกลับยังไมํสามารถดับความร๎อนรุํมภายในหัวใจให๎เย็นลงได๎ เขายืนอยูํที่หน๎าตํางห๎องนอนบนชั้นสอง ทอดตามองลงมายังด๎านลําง ภาพที่เห็นคืออรุณรดาพาน๎องมิคเดินออกมาสํงญาณากร หลังจากที่เพิ่ง รับประทานมื้อเย็นด๎วยกันเสร็จสิ้น แนํลํะ! มันเป็นมื้อเย็นที่เขาซื้อมาจากร๎านประจํา แตํเขากลับรู๎สึกวํา รสชาติแยํกวําปกติอยํางเหลือทน เขาก็เลยขอตัวมาอาบน้ําพักผํอน ผิดจาก

อรุณรดาที่ดูจะเจริญอาหารมากกวําปกติ ถึงได๎ใช๎เวลากินมื้อค่ําเป็นชั่วโมงๆ พลอยทําให๎ลูกชายของเขาต๎องเข๎านอนช๎ากวําปกติ พอเห็นลูกจ๎างของตนโบกมือบ๏ายบายเภสัชกรหนุํมฮอตประจํา โรงพยาบาล คิ้วหนาเป็นปื้นที่พาดอยูํเหนือดวงตาคมๆ ก็ขมวดมุํนเข๎าหากัน อด คิดในใจไมํได๎วําเมื่อไรหมอนั่นจะกลับๆ ไปเสียที ลูกจ๎างของเขาก็ด๎วย ไมํรู๎จะล่ําลาอะไรกันนักกันหนา ถ๎าหากลูกชายของ เขาเข๎านอนไมํเป็นเวลา จนทําให๎ตื่นช๎ากวําปกติ เขาจะหักเงินเดือนเธอให๎หมด ตํอจากนี้ไปจะได๎ไมํชวนผู๎ชายมากินข๎าวที่บ๎านอีก ปาฏิหาริย๑คํารามฮึ่มๆ กระทั่งเห็นรถของญาณากรเคลื่อนออกไปทางถนน หน๎าหมูํบ๎านแล๎วนั้นถึงได๎ยอมกลับมานั่งรอลูกจ๎างของเขาบนเตียง แตํไมํถึงหนึ่งนาทีด๎วยซ้ํา ความใจร๎อนก็ทําให๎เขานั่งไมํติดที่ ชายหนุํม ตัดสินใจลงไปหาอรุณรดาข๎างลําง กํอนจะเห็นวําหญิงสาวกําลังเก็บถ๎วยชามไป ล๎างอยูํภายในครัว สํวนลูกชายของเขากําลังนั่งเลํนตัวตํอรออยูํที่โต๏ะอาหาร ‚พํอปา เลํนตัวตํอด๎วยกันมั้ยคับ ‛ น๎องมิคยิ้มทัก เสียงใส หญิงสาวที่กําลังล๎างจานหันกลับมามองอยํางนึกแปลกใจ หลํอนคิดวํา หมอเทวดาเข๎านอนไปแล๎วเสียอีก ตอนกินอาหารเย็นด๎วยกัน สีหน๎าเขาดูตึงๆ มากกวําปกติ หลํอนเดาวําเขา คงเครียดเรื่องงาน ญาณากรเองก็อยากจะขอตัวกลับบ๎านตั้งแตํที่ปาฏิหาริย๑กลับ มาถึงด๎วยซ้ํา ทวําน๎องมิคยกแก๎วน้ําออกมาพอดี พอเห็นพํอถืออาหารเย็นติดมือ มาด๎วย น๎องมิคก็เลยชวนให๎ญาณากรอยูํกินข๎าวด๎วยกัน

‚ทําไมยังไมํอาบน้ํานอนอีกลํะครับ ‛ ปาฏิหาริย๑ถามลูกชายเสียงเรียบ แตํ แววตาอํอนโยนกับรอยยิ้มเพียงแคํเล็กน๎อยบนใบหน๎าของเขาก็ทําให๎หญิงสาว อุํนใจขึ้นวําเขาอาจจะหายเครียดแล๎ว หลํอนหันกลับไปทํางานของตัวเองตํอ โดยไมํได๎สนใจฟังด๎วยซ้ําวําสองพํอ ลูกคุยอะไรกัน ทั้งนี้เพราะเสียงน้ําที่ใช๎ล๎างจานก็คํอนข๎างดังจนกลบเสียงอื่นๆ ไป ในระดับหนึ่ง ‚รอขึ้นไปพร๎อมแมํรดาคับ‛ ‚แตํพํอปาวําน๎องมิคไปอาบน้ํากํอนดีกวํา เพราะนี่ก็ใกล๎จะได๎เวลาเข๎านอน ของน๎องมิคแล๎วนะ‛ ‚อืม...ก็ได๎คับ‛ สีหน๎าทําทางของเด็กชายดูคล๎ายกับวําอยากรอแมํรดา มากกวํา แตํเพราะเป็นเด็กวํานอนสอนงํายมาแตํไหนแตํไร รํางเล็กๆ นั้นจึงเก็บ ตัวตํอบนโต๏ะอาหารใสํกลํองให๎เรียบร๎อย กํอนจะขยับลงจากเก๎าอี้พร๎อมทั้งเอา กลํองไปเก็บไว๎ในชั้นของเลํนอยํางมีวินัย ปาฏิหาริย๑มองตามลูกชายที่เดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง รอจนแนํใจวําพ๎น จากสายตาของลูกแล๎ว ถึงได๎เดินเข๎ามาหาอรุณรดาในครัว เป็นจังหวะเดียวกับที่หญิงสาวล๎างชามใบสุดท๎ายเสร็จ จึงเช็ดมือให๎ เรียบร๎อยแล๎วถอดผ๎ากันเปื้อนแขวนเข๎าที่เข๎าทาง แตํพอหันกลับมาด๎านหลัง ไหลํมนก็ถึงกับไหวเยือกที่พบวําปาฏิหาริย๑ กําลังยืนกอดอก พิงบาร๑เครื่องดื่มซึ่งกั้นระหวํางพื้นที่ทําครัวกับห๎องอาหาร มอง มายังหลํอนด๎วยสายตาดุๆ ‚มี...มีเอํอ...อะไรหรือเปลําคะ‛ แปลกใจตัวเองอยูํลึกๆ ที่รู๎สึกถึงสัญญาณ อันตรายบางอยําง

‚มี‛ ยิ่งเห็นชายหนุํมเอามือลง และสืบเท๎าเข๎ามาใกล๎ๆ รํางบางก็ถึงกับถอย หลังไปชิดเคาน๑เตอร๑ด๎วยความประหวั่นพรั่นพรึง ‚ใครอนุญาตให๎คุณชวนผู๎ชายเข๎ามาในบ๎าน‛ ปาฏิหาริย๑วางมือลงบน เคาน๑เตอร๑ราวกับจะกักขังหลํอนเอาไว๎เป็นนักโทษของเขาก็ไมํปาน ‚ฉันขอโทษคํะที่ไมํได๎บอกคุณกํอน ฉันก็แคํคิดวําคุณกับกรทํางานที่ เดียวกัน คุณไมํนําจะวําอะไรถ๎าฉันจะชวนเขามาบ๎าน แล๎วอีกอยําง...น๎องมิคก็ บอกคุณแล๎วนี่วํากรมาชํวยเราสองคนปลูกผัก ‛ อรุณรดานึกไมํถึงวําเขาจะโกรธหลํอนขนาดนี้ แม๎จะเห็นเขาไมํคํอยยิ้ม แย๎มแจํมใสเทําไรนัก ตอนที่น๎องมิคคุยอวดเรื่องการปลูกผักโดยไมํใช๎ดินก็ตาม ‚ผมไมํยักรู๎มากํอนวําเจ๎าหน๎าที่ห๎องยาอยํางเขาวํางมากถึงขนาดมีเวลามา ชํวยคุณปลูกผัก‛ ‚ใชํคํะ เขาวําง วันนี้เป็นวันหยุดของเขา‛ คําตอบซื่อๆ ของอรุณรดานั้นทําเอาคนที่กําลังโมโหถึงกับหน๎าเสียไป ชั่วขณะ ‚ถึงอยํางนั้นก็เถอะ คุณควรจะโทรเรียกคนขับรถที่บ๎านพํอผมมาชํวย ไมํใชํ เรียกใครก็ไมํรู๎มาในบ๎านของผม‛ ปาฏิหาริย๑ยังคงตําหนิเสียงเข๎ม ‚กรเป็นเพื่อนฉันนะคะ และเขาก็ทํางานในโรงพยาบาลคุณด๎วย คุณคิดวํา เขาจะขโมยของในบ๎านคุณหรือไง ฉันรู๎จักนิสัยของเพื่อนฉันดี เขาไมํใชํคนแบบ นั้นหรอก‛ ‚แตํเพราะวําเขาคบกับคุณ เขาก็เลยดูเป็นคนแบบนั้น ‛

อรุณรดาหน๎าตึงที่อยูํๆ ชายหนุํมก็ขุดเรื่องเกําขึ้นมาชวนทะเลาะ ริมฝีปาก เรียวงามเม๎มหากันแนํน อดน๎อยใจไมํได๎ที่ชายหนุํมทําเหมือนเห็นหลํอนเป็นนัก ต๎มตุ๐นอยูํตลอดเวลา ‚ถ๎าคุณไมํไว๎ใจฉัน คุณก็ไมํนําจ๎างฉันมาเป็นแมํน๎องมิคแตํแรก‛ ‚ผมมัวแตํดีใจที่น๎องมิคฟื้น ไมํทันได๎ตรึกตรองวําคุณไมํนําไว๎ใจ‛ ‚งั้นคุณก็ไปจ๎างคนที่นําไว๎ใจแล๎วกัน ฉัน -ขอ-ลา-ออก!‛ อรุณรดากระแทก เสียง กํอนจะผลักอกของเขาให๎หํางออกไป แล๎วเดินสวนออกมาจากครัว ทันใดนั้น ชายหนุํมก็คว๎าแขนของหลํอนเอาไว๎ กระชากรํางบางลอยหวือ เข๎าไปปะทะแผงอกแข็งแกรํง ‚คิดวําผมต๎องง๎อคุณใชํไหมถึงได๎พูดแบบนี้ ‛ สายตาวาวโรจน๑ของเขาทําให๎หญิงสาวฉุกคิดขึ้นได๎ ที่จริงหลํอนไมํตั้งใจ แตํเผลอไผลไปตามอารมณ๑ ‚เงินห๎าแสนของผมมันไมํได๎มีคําแคํสองสามอาทิตย๑หรอกนะ คุณไมํมีสิทธิ์ ลาออก ถ๎าผมไมํอนุมัติ ไมํวําจะกรณีใดๆ ก็ตาม‛ ‚แล๎วคุณจะให๎ฉันทํางานไปนานแคํไหนกันลํะ เงินห๎าแสนมันซื้อชีวิตฉันทั้ง ชีวิตไมํได๎หรอกนะ ฉันควรจะได๎รู๎กําหนดการเป็นไทของตัวเอง‛ ‚คุณจะได๎ไปเตรียมงานแตํงให๎ตัวเองกับคุณกรงั้นสิ ?‛ อรุณรดาหน๎าเหลอ ดวงตาคูํสวยกระพริบปริบกํอนจะพิศมองคนที่กําลัง โมโหรุนแรงอยํางนึกไมํถึงวําเขาไปเอาความคิดทํานองนั้นมาจากไหน ‚คุณไมํสบายหรือเปลํา ถึงได๎พูดอะไรเลอะเทอะ ฉันกับกรเป็นเพื่อนกันนะ คะ ไมํได๎เป็นอะไรแบบที่คุณคิด‛ ‚เพื่อนแบบไหน ทําไมต๎องจูบกันด๎วย‛

ให๎ตายเหอะ! อรุณรดานึกไมํออกด๎วยซ้ําวําตัวเองไปจูบญาณากรตอนไหน ขืนทําอยํางนั้นมีหวังคงถูกฟ้าผําตาย ‚ฉันไมํได๎จูบกับเขา‛ ‚อยําปฏิเสธดีกวํา ผมเห็นเองกับตา‛ ‚ถ๎าคุณหมายถึงตอนที่ฉันกับกรยืนอยูํด๎วยกันหน๎าห๎องใต๎บันได คุณก็ เข๎าใจผิดแล๎วนะ ฉันเอาถาดเพาะเมล็ดพันธุ๑ไปเก็บไว๎ในนั้น แล๎วไมํทันระวังก็เลย หัวไปโขกกับบันได กรก็แคํเป่าหัวให๎เฉยๆ‛ ‚แหม...‛ ปาฏิหาริย๑แคํนยิ้มแกมหัวเราะ ‚ผมเพิ่งรู๎วําเภสัชสมัยนี้เขารักษา แผลหัวโขกด๎วยการเป่ามนต๑ ‛ อรุณรดาเหลือทนจะสนทนากับคนพูดไมํรู๎เรื่อง พยายามแกะมือตัวเองให๎ พ๎นจากการเกาะกุม ‚ถ๎าอยากจะจีบกันก็ไปจีบกันนอกเวลางาน จําไว๎วําตราบใดที่คุณยัง ทํางานในบ๎านหลังนี้ คุณห๎ามสนิทสนมกับผู๎ชายคนอื่นนอกจากผม แนํนอนวํา มันรวมถึงคุณกรด๎วย‛ ‚ฉันไมํเข๎าใจวําทําไมฉันจะสนิทกับเพื่อนของฉันไมํได๎ ‛ อรุณรดาเชิดคาง ขึ้น ตํอปากตํอคําอยํางไมํยอมลงให๎งํายๆ ถึงแม๎วําปาฏิหาริย๑จะเป็นนายจ๎างของ หลํอน แตํเขาก็ไมํมีสิทธิ์ห๎ามหลํอนคบใคร ‚เพราะวําผมไมํอยากให๎น๎องมิคเข๎าใจผิด คิดวําแมํของตัวเองเป็นผู๎หญิง ไมํดี พาชู๎เข๎ามาพลอดรักในบ๎าน ตํอหน๎าตํอตาเด็ก ‛ เหตุผลของเขาทําเอาหญิงสาวถึงกับอ๎าปากค๎างอยํางนึกไมํถึง ‚ถึงน๎องมิคจะยังเป็นเด็ก แตํไมํนําเชื่อวําความคิดของเขาจะเป็นผู๎ใหญํ กวําคุณเยอะมาก‛

อรุณรดาสะบัดมือจากพันธนาการของชายหนุํมได๎สําเร็จ ทวําขยับเท๎าเดิน หลีกไปอีกทางไมํทันถึงหนึ่งก๎าวด๎วยซ้ํา ปาฏิหาริย๑ก็คว๎าแขนหลํอนให๎หันกลับมา ประสานสายตาอีกครั้ง โดยไมํทันได๎ร๎องถามวําเขาจะทําอะไร ริมฝีปากอุํนนุํมที่ทาบลงมากับริม ฝีปากของหลํอนก็ทําให๎หัวใจดวงน๎อยสั่นไหว สมองมึนงงแทบหยุดคํานึงถึงสิ่ง อื่นใด กํอนที่เปลือกตาบางใสจะคํอยๆ ปิดลงโดยไมํรู๎ตัว

บทที่ ๑๑ เพียงจุมพิต มีคนเคยกลําวเอาไว๎วําจูบแรกมักจะเป็นจูบที่หอมหวานและนําจดจํา อรุณรดาเองก็รู๎สึกอยํางนั้น แตํพอฉุกใจคิดได๎วําหลํอนกับปาฏิหาริย๑ไมํอยูํใน สถานะที่ควรจะจูบกัน มือบางก็รีบผลักรํางของเขาออกไปด๎วยความตกตะลึง ทั้งสองตํางมองสบตากันด๎วยความสับสน กํอนที่หญิงสาวจะวิ่งออกไป จากห๎องครัว ในขณะที่ปาฏิหาริย๑สาวเท๎าตามออกมา แตํแล๎วก็เปลี่ยนใจ หันไป เตะขาเก๎าอี้โต๏ะรับประทานอาหารระบายอารมณ๑ พร๎อมกับที่เสียงฝีเท๎าของ หลํอนวิ่งขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง รํางบางหันหลังพิงราวบันไดนิ่งๆ มือจับราวไว๎เป็นหลักยึด ความรู๎สึก ตอนนี้ไมํตํางจากโลกทั้งใบที่เคยสงบนิ่งกําลังสั่นสะเทือน หัวใจเต๎นแรงจน ควบคุมไมํได๎ แม๎แตํหายใจยังยากลําบาก หนึ่งคําถามที่วนอยูํในใจของหลํอนซ้ําๆ คือปาฏิหาริย๑มาจูบหลํอนทําไม **************************************************** รัก... คําตอบนั้นผุดขึ้นในหัวสมองของชายหนุํม กํอนหน๎านี้เขาโมโหตัวเองที่ทํา อะไรลงไปโดยขาดสติก็เลยเตะเก๎าอี้ แตํครั้นได๎คําตอบของการกระทํา ปาฏิหาริย๑ก็ถึงกับนิ่งงันไปหลายอึดใจ

เขารักเธอ หึงเธอ และหวงเธอ ถึงได๎ไมํพอใจที่เธอชวนเพื่อนผู๎ชายมาบ๎าน แถมยังสนิทสนมถึงขั้นให๎อีกฝ่ายเป่ากระหมํอมด๎วย อันที่จริงเขาพอจะรู๎ตัวมานานแล๎ววํามีความรู๎สึกพิเศษกับเธอตั้งแตํวันที่ เจอกันในงานเลี้ยงรุํน แตํเพราะไมํอยากทําผิดตํอภรรยาซึ่งหายสาบสูญไป เขาก็ เลยพยายามไมํคิดเรื่องของเธออีก จนมาเจอเธอในคราบสาวนักต๎มตุ๐น เขาก็ยิ่ง อยากใช๎ภาพลักษณ๑เหลํานั้นมาลบเลือนความรู๎สึกไมํถูกไมํควร ไมํนึกเลยวํายิ่งนานจะยิ่งควบคุมตัวเองไมํได๎ คล๎ายกับพวกเด็กหนุํมคลั่ง รักทั้งๆ ที่ตอนคบกับพิมพ๑รดา เขายังไมํเคยมีรู๎สึกแบบเดียวกันนี้เลย หรือห๎าปีที่ผํานมานี้เขาว๎าเหวํมากเกินไป พอเจอคนที่ถูกใจถึงได๎มี ความรู๎สึก ‘รุนแรง’ จนไมํสามารถเก็บซํอนเอาไว๎ได๎ ยิ่งตอนที่จูบเธอ...เขาก็ยิ่งมั่นใจ เขาตกหลุมรัก ‘คุณแมํแก๎ขัด’ ของลูกชายเข๎าแล๎ว **************************************************** เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นจากโทรศัพท๑มือถือเมื่อถึงเวลาที่ตั้งไว๎ตามตาราง การทํางานในแตํละวัน ปาฏิหาริย๑ลืมตาขึ้น ปราศจากอาการงัวเงียแม๎เพียง เล็กน๎อย ทั้งนี้เพราะเขาไมํสามารถขํมตาให๎หลับได๎เลยตลอดคืน ชายหนุํมขยับรํางลุกจากเตียงกว๎าง หยิบโทรศัพท๑มือถือมากดปิดเสียง กํอนจะระบายลมหายใจยาว แล๎วลุกไปทําธุระสํวนตัวในห๎องน้ํา ภายในสมอง ยังคงมีแตํเรื่องของอรุณรดาวนเวียนอยูํในนั้น

เขารักเธอ แตํไมํอยากสานสัมพันธ๑กับเธอ เพราะเขามีภรรยาอยูํแล๎ว อีกทั้ง อรุณรดายังเคยคิดแบล็กเมล๑เขาเพื่อรีดไถเงินห๎าแสน อันที่จริงเขาไมํควรจะรักผู๎หญิงแบบนี้ด๎วยซ้ํา แตํเขาก็ไมํเข๎าใจตัวเอง เหมือนกันวําทําไมถึงไมํสามารถสลัดภาพเธอออกไปจากใจได๎สําเร็จ บางทีอาจเพราะเธอเป็นคนที่ทําให๎น๎องมิคกลับมาอยูํเคียงข๎างเขาอีกครั้ง ทําให๎น๎องมิคสดใสรําเริง ทําให๎โลกของเขาสวยงามขึ้นกวําตลอดห๎าปีที่ผําน แตํ สิ่งที่เขาเกือบจะลืมไปคือนักต๎มตุ๐นอยํางเธอทําได๎ทุกอยําง... เพื่อเงิน นึกถึงตรงนี้กี่ครั้งก็พาให๎ปาฏิหาริย๑โมโหตัวเองอยูํร่ําไป พออาบน้ําแตํงตัว เสร็จเรียบร๎อย ชายหนุํมก็ตรงไปยังห๎องนอนของลูกชาย เพื่อปลุกไปอาบน้ํา ระหวํางที่เขาเตรียมมื้อเช๎าเหมือนอยํางทุกวัน แตํเมื่อไมํเห็นอรุณรดานอนอยูํใน ห๎อง ปาฏิหาริย๑ก็อดที่จะแปลกใจไมํได๎วําเธอไปไหน ความเป็นหํวงทําให๎เขารีบเดินไปดูที่ห๎องน้ํา กํอนจะพบเห็นเพียงความวําง เปลํา จึงกลับออกมาจากห๎องลูกอีกครั้ง ดวงตาคูํคมที่วาววามด๎วยความกระวนกระวายมองผํานผนังซึ่งกรุด๎วย กระจกใสดูแถวๆ สระวํายน้ํา การที่ไมํเห็นเธอในบริเวณนั้นทําให๎เขาสาวเท๎าลง มาสํารวจตามห๎องตํางๆ ในชั้นลําง รวมไปถึงห๎องคาราโอเกะริมรั้วหลังบ๎านที่ ตั้งอยูํโดดๆ ไมํมี! ปาฏิหาริย๑ใจคอไมํดีมากขึ้น กํอนจะตัดสินใจเดินเลียบแนวรั้วทางด๎าน ขวามือมายังหลังคาโรงรถหน๎าบ๎าน ทวําเขาก็ยังหาเธอไมํพบแม๎เงา

เมื่อคืนพอเขาจูบเธอที่ครัว เธอก็ไมํเข๎ามาอาบน้ําในห๎องด๎วยซ้ํา นั่นทําให๎ เขาอดคิดไมํได๎วําเธออาจโกรธจนหนีกลับคอนโดไปแล๎ว ตอนนั้นเองที่เสียงประตูไม๎โอ๏กด๎านหน๎าถูกเลื่อนให๎เปิดออก ปาฏิหาริย๑เงย หน๎าขึ้นมองไมํกี่วินาทีก็เห็นวําเป็นอรุณรดานั่นเอง เธอจับแฮนด๑จักรยานสีชมพูคิตตี้เอาไว๎ ตะกร๎าด๎านหน๎ามีถุงผ๎าซึ่งเต็มไป ด๎วยผักนานาชนิด พอให๎ประเมินได๎วําอรุณรดาแคํเอาจักรยานของภรรยาเขาไป ซื้อของที่ตลาดใกล๎ๆ หมูํบ๎าน แตํในทันทีที่เธอเงยหน๎าขึ้นเห็นวําเขายืนอยูํตรงนี้ ปาฏิหาริย๑ก็รีบเสมองไป อีกทางแล๎วยกแขนสองข๎างยืดเส๎นยืดสายทันที อรุณรดาก๎มหน๎าลงเข็นจักรยานเข๎าบ๎านอยํางอดจะน๎อยใจไมํได๎ เมื่อคืน เขาเพิ่งจะจูบหลํอนแท๎ๆ แตํเช๎าวันนี้กลับทําเป็นไมํสนใจไยดี หลํอนอุตสําห๑หลง ดีใจลึกๆ คิดวําเขาออกมาตามหาเสียอีก เมื่อเก็บจักรยานเข๎าที่เข๎าทางเรียบร๎อย อรุณรดาก็ถือของที่ซื้อมาจาก ตลาดเข๎าไปในบ๎านโดยที่ไมํรู๎เลยวําปาฏิหาริย๑แอบหันมามองหลํอนตอนนั้น เขายิ้มน๎อยๆ แล๎วเดินตามเข๎ามากระทั่งถึงห๎องรับประทานอาหาร พอเห็น หญิงสาวเอากุ๎งสดไปล๎างทําความสะอาด เขาก็ยิ่งประทับใจที่เธออุตสําห๑ตื่นแตํ เช๎าเพื่อออกไปซื้อของมาทําอาหารที่น๎องมิคโปรดปราน แตํพอเจ๎าของรํางบางหันกลับมาเห็นเทํานั้น ปาฏิหาริย๑ก็หุบยิ้ม ทําทีเป็น เดินไปเปิดตู๎เย็นเพื่อรินน้ําดื่ม อรุณรดาหน๎าหงิกหน๎างอกับพฤติกรรมที่เขาทําราวกับหลํอนเป็นอากาศ ธาตุ

ดีลํะ! ถ๎าไมํอยากเห็นหลํอนในสายตา ตํอจากนี้ไปก็อยําหวังจะเข๎ามามี ตัวตนในสายตาของหลํอนอีกเลย เมื่อเขาเสียบปลั๊กกาน้ําร๎อนไฟฟ้า เริ่มชงกาแฟ และแกะขนมปังใสํลงใน เครื่องปิ้ง หญิงสาวก็หันกลับมาทําอาหารเช๎าของตัวเองกับน๎องมิคอีกทาง กํอน จะได๎ยินเสียงฝีเท๎าของปาฏิหาริย๑หายไปจากห๎องครัว หลํอนไมํได๎หันตามไปมองด๎วยซ้ํา เพราะไมํอยากรู๎สึกอะไรกับเขาให๎มาก ไปกวํานี้ ไมํอยากหัวใจเต๎นแรงเพราะเขา หรือหวิวไหวไปกับจุมพิตแผํวเบาเมื่อ คืนนี้อีก แม๎มันจะผํานไปหลายชั่วโมงแล๎ว... ความรู๎สึกในตอนนั้นกลับยังประทับ แนํนอยูํในหัวใจ และหลํอนก็ทนไมํได๎ที่ต๎องรู๎สึกเหมือนเป็นคนนอกสายตาของ เขา เพียงจุมพิตเดียวเทํานั้นเอง **************************************************** กลิ่นหอมนํารับประทานของข๎าวผัดกุ๎งลอยมาแตะจมูกของปาฏิหาริย๑ แตํ อนิจจา...ตรงหน๎าเขาคือขนมปังปิ้งสองแผํนที่คํอนข๎างเกรียมจนเป็นสีดําทะมึน ปาฏิหาริย๑ได๎แตํกัดฟันกรอดๆ อยํางนึกโมโหตัวเอง เขาไมํนํามัวไปสนใจ ลูกจ๎างสาวจนเผอเรอตั้งระดับความร๎อนเกินขนาด กํอนขึ้นไปเรียกน๎องมิค อาบน้ํากินข๎าวแบบนี้เลย ตาคมขยับมองไปยังอรุณรดาที่กําลังนั่งกินข๎าวผัดกุ๎งอยํางเอร็ดอรํอยแล๎ว ก็อดหมั่นไส๎ไมํได๎ ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอนั่นแหละ แมํมดร๎าย! มาทําให๎ใจ

เขาไมํอยูํกับเนื้อกับตัว ไมํยอมทําข๎าวผัดกุ๎งเผื่อเขา แล๎วยังจะมากินยั่วอีก ตํางหาก ‚พํอปาคับ‛ เสียงเรียกของน๎องมิคซึ่งนั่งอยูํมุมตรงกลางระหวํางพํอกับแมํ เรียกความสนใจจากชายหนุํมได๎ไมํยากนัก เขาหันไปหาลูกชายที่กําลังมองขนม ปังปิ้งไหม๎ในจานตาเป๋ง ‚ทําไมวันนี้ขนมปังพํอปาเป็นแบบนี้ลํะคับ ‛ ‚พํอปาตั้งใจ‛ เรื่องอะไรเขาจะยอมรับในความพลั้งพลาดของตัวเอง ‚พํอ ปาอยากกินเกรียมๆ‛ ‚แตํน๎องมิควํามันเกรียมไปป่าวคับ ดําอยํางกับตอตะโก มันนําจะขมนะ คับพํอปา‛ ‚ไมํ‛ ปาฏิหาริย๑ปฏิเสธเสียงสูง ยิ้มพลางหยิบมีดกับส๎อมมาตัดขนมปัง ‚แบบนี้แหละที่สุดของขนมปัง‛ วําแล๎วก็ยืนยันคําพูดตัวเองด๎วยการจิ้มขนมปังใสํปาก อรุณรดาจึงอด ไมํได๎ที่จะช๎อนตาจากจานข๎าวผัดกุ๎งเพื่อมองดูพฤติกรรมของคนอวดเกํง หมอเทวดานั่งนิ่ง ดวงตาคูํคมขยายกว๎างกวําปกติ ใบหน๎าหลํอเหลาปะ หลับปะเหลือกเหมือนกินยาพิษ แตํที่สุดแล๎วก็เคี้ยวตํอไปได๎อยํางนํานับถือ อรุณรดาเกือบจะหัวเราะพรืด ทวําสํวนลึกยังไมํอยากเสียมารยาท ก็เลย ก๎มลงตักข๎าวผัดในจานตัวเองขึ้นใสํปาก พร๎อมสํงยิ้มหวานไปให๎คนที่นั่งอยูํฝั่ง ตรงข๎าม เด็กชายมหัศจรรย๑มองพํอกับแมํสลับกันไปมา คิ้วหนาขยับเข๎าหากัน ไมํ เข๎าใจวําทําไมบรรยากาศบนโต๏ะอาหารในเช๎าวันนี้ถึงพิลึกกึกกือนัก พอหันมา ทางพํอปา...พํอปาก็ยิ้มให๎เขาเหมือนกําลังกินอยํางมีความสุข แตํพอหันมาทาง แมํรดา...แมํรดากลับดูมีความซุก...มีความสุข

บนความทุกข๑ของใครสักคน เด็กชายมหัศจรรย๑ได๎แตํยกมือขึ้นเกาหัว ก็เขาไมํเห็นวําจะมีใครดูมีความ ทุกข๑เลยนี่นา? **************************************************** เกือบหนึ่งอาทิตย๑แล๎วที่บรรยากาศภายในบ๎านเต็มไปด๎วยความนําอึดอัด ปาฏิหาริย๑รู๎สึกเหมือนอรุณรดากําลังทําสงครามเย็นกับเขาอยํางไรไมํรู๎ เธอไมํเข๎า หาเขา ไมํแม๎แตํจะทักทายเหมือนอยํางเมื่อกํอนด๎วยซ้ํา เธอตื่นไปจํายตลาดแตํ เช๎าเพื่อทําอาหารให๎น๎องมิคกินทุกวัน มีอยูํครั้งหนึ่งเขาพยายามเข๎าหาเธอ ด๎วย การแกล๎งบํนวําทําไมไมํคิดจะทําเผื่อเขาบ๎าง ให๎เขากินขนมปังปิ้งกับกาแฟทุกวัน มันขาดสารอาหาร ‘ก็คุณบอกเองวําจ๎างฉันมาเป็นแมํน๎องมิค ไมํใชํแมํบ๎าน เพราะฉะนั้นฉัน ไมํจําเป็นต๎องทํางานในครัว เว๎นเสียก็แตํวําฉันอยากทําให๎น๎องมิคกิน คนอื่นไมํ เกี่ยว’ ปาฏิหาริย๑ได๎แตํคํารามฮึ่มๆ และยิ่งไมํชอบใจที่เห็นเธอสะบัดหน๎าไปทํา อยํางอื่นเหมือนไมํเห็นเขาอยูํในสายตา เขาก็เลยไมํคิดจะพูดเรื่องอาหารเช๎ากับ เธออีก จนมาเห็นเธอเช็ดผนังกระจกห๎องรับประทานอาหารในวันหนึ่งที่เขาออก เวรตอนบําย เขาก็เลยอดไมํได๎ที่จะรู๎สึกดี ความที่ปาฏิหาริย๑เองก็มักทําความสะอาดบ๎านทุกวันหยุด พอเห็นหญิง สาวทําก็เลยรีบเปลี่ยนเสื้อผ๎าไปชํวยอีกหนึ่งแรง หมายใจวําจะได๎ใช๎โอกาสนี้สงบ ศึก

แตํพอเธอเห็นเขายิ้มให๎จากนอกกระจกเทํานั้น แทนที่จะยิ้มตอบ กลับยก อุปกรณ๑ไปเช็ดอีกทางหนึ่ง เขาหรือก็อุตสําห๑ตื๊อด๎วยการตามไปเช็ดกระจก ตรงหน๎าอีก ทวําเธอกลับเปลี่ยนใจเลิกเช็ดกระจก แล๎วหันไปจับเครื่องดูดฝุ่นทํา ความสะอาดพรหมห๎องนั่งเลํนเสียกระนั้น คิ้วหนาขมวดเข๎าหากันจนยุํงเหยิง ปาฏิหาริย๑หมายมาดในใจวําจะไมํง๎อ ไมํสนใจเธออีก แตํทุกๆ ครั้งที่เห็นเธอเอาอกเอาใจน๎องมิคก็อดคิดไมํได๎วําทําไม เธอไมํทําแบบนั้นกับเขาบ๎าง ให๎ตายสิ! นี่เขากําลังอิจฉาลูกตัวเองเหรอเนี่ย ปาฏิหาริย๑แทบจะไมํสนใจสารคดีในชํองดิสโคฟเวอรี่ที่เขาโปรดปรานด๎วย ซ้ํา ทั้งที่เมื่อกํอนหากมีเวลาวําง ชายหนุํมมักนั่งดูสารคดีชํองนี้ได๎เป็นวันๆ ทวํา วันนี้เขากลับต๎องบังคับตัวเองอยํางมากไมํให๎มองผํานผนังกระจกใสของ ห๎องนั่งเลํนไปที่ริมสระวํายน้ํา มองสองแมํลูกที่กําลังชํวยกันเอาต๎นกล๎าอํอนๆ ลง ในถ๎วยปลูกเพื่อขึ้นระบบน้ําไหลวนบนรางไผํ อันที่จริงเขาแอบเห็นสองคนรดน้ําให๎เจ๎าต๎นกล๎าพวกนั้นมาหลายวันแล๎ว เริ่มจากเอาไว๎ในที่มืดคือห๎องใต๎บันได๎สองสามวัน กํอนจะย๎ายมาไว๎ในที่รํมอีก สามสี่วันในห๎องน๎องมิค วันนี้คงแข็งแรงได๎ที่ถึงย๎ายออกไปไว๎นอกบ๎าน สีหน๎าของอรุณรดาตอนชํวยน๎องมิคเอาต๎นกล๎าใสํถ๎วยปลูกดูนํารัก... รอยยิ้มของเธอทําให๎เขาอยากจะเข๎าไปดูใกล๎ๆ เหลือเกิน แตํพอฉุกคิดได๎วําเธอเป็นสาวนักต๎มตุ๐น ปาฏิหาริย๑ก็อยากเอาไม๎หน๎าสาม ฟาดหัวตัวเองแรงๆ ที่คิดอะไรไมํเข๎าทํา แตํไอ๎ที่ลุกออกไปจากห๎องนั่งเลํนโดยลืมไปเสียสนิทวําตนเองยังเปิดทีวี ค๎างไว๎ ก็ใชํวําเขาอยากจะไปอยูํใกล๎อรุณรดานักหรอก เขาก็แคํระแวงวําลูกชาย

อาจไมํปลอดภัย หากปลํอยให๎อยูํกับสาวนักต๎มตุ๐นอยํางเธอตามลําพังโดยไมํ รู๎จักควบคุม ‚น๎องมิคเลํนอะไรอยูํครับ พํอปาเลํนด๎วยคนสิ ‛ ปาฏิหาริย๑ยํอกายนั่งลง ข๎างๆ ลูกชายที่กําลังชํวยอรุณรดาเอาฟองน้ําที่เพาะต๎นกล๎าไว๎บรรจุลงถ๎วยปลูก ใบเล็ก ‚น๎องมิคไมํได๎เลํนคับ น๎องมิคกําลังปกป้องโลก‛ ‚ปกป้องโลก?‛ ปาฏิหาริย๑หัวเราะอยํางนึกแปลกใจ ‚ปกป้องยังไงครับ‛ ‚แมํรดาบอกวําการปลูกต๎นไม๎เป็นการชํวยฟอกอากาศให๎โลกคับ แตํน๎อง มิคกับแมํรดาปลูกผักคะน๎า ผักกาดหอม เอาไว๎ทําอาหารได๎ด๎วย แถมยังเป็นผัก อนามัย กินแล๎วสบายใจไมํต๎องกลัววําจะมีสารพิษตกค๎างในรํางกาย น๎องมิคจะ ได๎หายป่วยไวๆ ด๎วยคับ‛ ปาฏิหาริย๑อดคิดไมํได๎วําสาวนักต๎มตุ๐นชํางมีลูกไม๎แพรวพรายในการหา เรื่องมาหลอกลํอให๎ลูกชายของเขาสนใจเสียเหลือเกิน ดูทําลูกชายของเขาจะ หลงใหลเธอมากเสียด๎วย แบบนี้อีกหนํอยถ๎าลูกเชื่อคําพูดเธอมากกวําเขาคงไมํดี นัก ‚พํอปาปลูกด๎วยคนสิ‛ ‚งั้นพํอปาต๎องทําแบบนี้นะคับ เอาต๎นกล๎าที่เพาะไว๎ในฟองน้ํามาใสํในถ๎วย ปลูกแบบนี้คับ ใสํลงไปทั้งฟองน้ําเลย แตํต๎องระวังไมํให๎รากขาดนะคับ แล๎วก็เอา ถ๎วยปลูกไปขึ้นระบบ‛ น๎องมิคอธิบายพลางสาธิตให๎ดูอยํางเป็นขั้นเป็นตอน เมื่อปาฏิหาริย๑มองตามไปยังรางไผํที่ประกอบเป็นชั้นแบบขั้นบันได เขาก็ เห็นวําสองแมํลูกได๎บรรจุถ๎วยปลูกผักอนามัยลงในชั้นลํางสุดไปสามสี่ถ๎วยตามรู ที่เจาะไว๎ทั้งหมดเจ็ดชํอง

‚แบบนี้ใชํไหม‛ ปาฏิหาริย๑หยิบฟองน้ําต๎นกล๎าขึ้นมาใสํลงถ๎วยปลูกที่ อรุณรดาถือไว๎ กํอนจะเงยหน๎าขึ้นยิ้มให๎หญิงสาวอยํางลืมตัว ‚ใชํคับ แบบนั้นแหละคับ ‛ น๎องมิคเดินกลับมารับถ๎วยปลูกที่ใสํต๎นกล๎า เสร็จแล๎วไปตรวจความเรียบร๎อย กํอนจะเอาลงรางปลูกอยํางเป็นระเบียบ ปาฏิหาริย๑เห็นลูกดูมีความสุขกับการปลูกผักก็ยิ่งอารมณ๑ดี หยิบฟองน้ํา ต๎นกล๎าในถาดเพาะขึ้นมา ยิ้มให๎หญิงสาวที่นั่งอยูํตรงหน๎า ‚ถ๎วยปลูกมันอยูํใกล๎มือคุณ เอาให๎ผมหนํอยสิ ‛ เมื่ออรุณรดายังเอาแตํนั่งหน๎างอ ไมํยอมให๎ความรํวมมือ ปาฏิหาริย๑จึง เอื้อมมือไปหยิบถ๎วยปลูกเองจนใบหน๎าของเขาใกล๎กลับใบหน๎าของหลํอนเพียง แคํไมํกี่เซนติเมตรเทํานั้น หญิงสาวใจเต๎นตึกตัก นึกอยากขยับถอยมาข๎างหลังก็ติดตรงทํานั่งไมํ เอื้ออํานวย ลมหายใจอุํนๆ ที่เป่ารดเหนือริมฝีปากของหลํอนตอนนี้ทําให๎อดนึกถึงตอน ที่เขาจูบหลํอนคืนนั้นไมํได๎ แก๎มใสร๎อนระเรื่อจนกลายเป็นสีชมพูอํอนๆ กํอนจะ เห็นเขายิ้มและถอยกลับไปนั่งบรรจุฟองน้ําต๎นกล๎าลงถ๎วยปลูกเบื้องหน๎า น๎องมิคสาวเท๎ากลับมานั่งลงตรงกลาง รอเอาถ๎วยปลูกอันใหมํไปขึ้นระบบ พอดี ‚ได๎หรือยังคับ‛ ‚น๎องมิคกับพํอปาชํวยกันทํานะคะ แมํรดาจะไปเตรียมมื้อกลางวัน ‛ หญิง สาวไมํอยากอยูํใกล๎ปาฏิหาริย๑ให๎ต๎องหวั่นไหวมากไปกวํานี้ โดยไมํรอคําตอบด๎วยซ้ํา รํางบางก็ลุกขึ้นเดินกลับมาทางประตูเข๎าห๎องโถง แตํเสียงเรียกของน๎องมิคก็หยุดเท๎าหลํอนเอาไว๎

‚น๎องมิคอยากให๎แมํรดาปลูกกับน๎องมิคด๎วยคับ ‛ หญิงสาวยืนนิ่ง ไมํได๎หันกลับไปทางแปลงปลูกจึงไมํเห็นวําปาฏิหาริย๑ กําลังกระซิบกระซาบบางอยํางข๎างหูลูกชาย น๎องมิคหันไปยกมือมือขึ้นทําทํา โอเคกับพํอ พยักหน๎าระรื่นรัวๆ กํอนหันมาพูดตํอเสียงอ๎อน ‚แมํรดาอยําเพิ่งไปได๎ไหมค๎าบ น๎องมิคอยากกินผักที่พํอปากับแมํรดาเป็น คนปลูก‛ พูดจบไมํทันถึงหนึ่งวินาที ปาฏิหาริย๑กระซิบบอกบทอีกครั้ง เมื่อเห็น อรุณรดายังใจแข็ง ‚อาหารกลางวันเดี๋ยวคํอยทําก็ได๎นี่ครับ นะค๎าบ...แมํรดา‛ อรุณรดาถอนหายใจ เดินกลับมานั่งลงข๎างลูกชายอีกครั้ง ‚แมํรดาปลูกด๎วยก็ได๎ แตํรางแถวลํางเริ่มเต็มแล๎ว แถวบนน๎องมิคคงเอา ถ๎วยปลูกใสํไมํถึง น๎องมิคชํวยพํอปาเอาฟองน้ําต๎นกล๎าใสํถ๎วยปลูกตรงนี้แล๎วกัน แมํรดาจะรับถ๎วยปลูกไปขึ้นระบบเองนะ‛ หญิงสาวยิ้มให๎เด็กชาย กํอนจะเริ่มลง มือทําถ๎วยปลูกของตัวเองเพื่อเดินไปบรรจุลงรูในปล๎องไม๎ไผํ ‚แมํรดาคับ แมํรดาคับ‛ เด็กน๎อยเดินมายืนเยื้องทางด๎านหลัง หญิงสาว หันกลับมาก๎มหน๎าถามพร๎อมยิ้มละไม ‚วํายังไงจ๏ะ‛ ‚พํอปาฝากอะไรมาให๎คับ‛ อรุณรดาเงยหน๎าไปมองชายหนุํมที่นั่งเตรียมถ๎วยปลูกอยูํที่เดิม เห็นเขา ยิ้มๆ ก็นึกแปลกใจวําวันนี้อารมณ๑ไหนถึงได๎ขยันยิ้มให๎หลํอนนัก ‚อะไรเหรอ‛ ก๎มหน๎าลงถามหนุํมน๎อย ‚แมํรดาต๎องนั่งลงคับ น๎องมิคให๎ไมํถึง ‛ หญิงสาวยํอกายลงอยํางวํางําย

‚ไหน...พํอปาฝากอะไรมา‛ ไมํทันขาดคําด๎วยซ้ํา น๎องมิคก็เข๎ามาหอมแก๎มซ๎ายและแก๎มขวาของหลํอ นทีละข๎าง ‚ฝากนี่มาให๎คับ‛ น๎องมิคยิ้ม เม๎มริมฝีปาก นัยน๑ตาใสๆ ที่มีประกาย ระยิบระยับชอบใจนั้นทําเอาหญิงสาวอดที่จะหน๎าแดงไมํได๎ หลํอนหันไปทางผู๎เป็นพํอเพราะนึกอยากตําหนิ แตํพอเห็นเขากําลังยิ้ม ยิงฟันขาว ยกนิ้วก๎อยทั้งสองข๎างขึ้นขยับขึ้นลง ก็อดที่จะยิ้มตามไมํได๎ หมอเทวดาต๎องเพี้ยนไปแล๎วแนํๆ ถึงได๎มาง๎อหลํอนด๎วยวิธีเหมือนหนุํม ภูธรบ๎านนา ‚บ๎า‛ เผลอก๎มหน๎าตําหนิเบาๆ ด๎วยความเขินอาย หลํอนอาจจะเคยโกรธที่เขาทําเหมือนไมํสนใจ แตํตอนนี้กลับหายโกรธ เพราะรู๎แล๎ววําเขาเองก็แคร๑หลํอนไมํน๎อย ‚ใครบ๎าเหรอคับแมํรดา น๎องมิคหรือพํอปา เอ...หรือแมํรดาอยากให๎พํอปา มาหอมเองคับ‛ ‚ทะลึ่งใหญํแล๎ว เดี๋ยวเถอะ‛ หลํอนยกมือขึ้นบีบจมูกน๎องมิคในเชิงหยอก เย๎า น๎องมิคจึงถึงกับร๎องออกมาตามจังหวะการสั่นจมูก ทําเอาปาฏิหาริย๑หัวเราะ ยกใหญํ กํอนที่อรุณรดาจะลุกขึ้นหันไปทางรางปลูกแบบขั้นบันได แตํลืมไปเสีย สนิทวําไมํมีถ๎วยปลูกใบใหมํมาลง ครั้นจะหันกลับไปเอาถ๎วยปลูกก็ยังเขินสายตาปาฏิหาริย๑อยูํ นึกไมํถึงเลย วําเขาจะเดินมายืนข๎างๆ กํอนยกถ๎วยปลูกต๎นกล๎าสองใบขึ้นตรงหน๎า อรุณรดา ยื่นมือไปรับแตํไมํกล๎าสบตา ทวําพอจะเอาถ๎วยปลูกบรรจุลงในรางไผํเทํานั้น ปาฏิหาริย๑ก็ยื่นมือมาจับไว๎

ความรู๎สึกอุํนๆ จากมือของเขาที่กุมมือหลํอนทําให๎หัวใจดวงน๎อยเต๎นแรง อยํางห๎ามไมํได๎ อรุณรดาหันไปมองหน๎าเขาอยํางติดจะงงๆ วําทําไมถึงจับมือ ‚เดี๋ยวรากก็หักหรอก‛ รอยยิ้มของเขาทําให๎หญิงสาวก๎มมองถ๎วยปลูกใน มือโดยอัตโนมัติ รู๎สึกเก๎อเขินขึ้นมาทันทีที่เห็นวําตัวเองบรรจุถ๎วยปลูกไมํตรงชํอง เพราะมัวแตํใจไมํอยูํกับเนื้อกับตัวตอนที่เขาเอาถ๎วยปลูกมาสํงให๎ ทั้งสองชํวยกันเอาถ๎วยปลูกนั้นลงตามรูที่เจาะไว๎อยํางระมัดระวัง เป็น จังหวะเดียวกับที่น๎องมิคเอาถ๎วยปลูกอีกสองใบมาสํงให๎พํอกับแมํ อรุณรดา สบตาปาฏิหาริย๑แล๎วก็อดที่จะขัดเขินไมํได๎ หลํอนยังไมํทันรับถ๎วยปลูกใบใหมํ จากน๎องมิคด๎วยซ้ํา เสียงกริ่งหน๎าประตูบ๎านก็พลันดังขึ้น ‚ฉันไปดูเองคํะ‛ หลํอนรีบอาสาเพราะไมํอยากต๎องรู๎สึกประหมํามากไป กวํานี้ จนเมื่อถึงประตูเล็กหน๎าบ๎านอรุณรดาก็ถอดกลอนเพื่อเปิดต๎อนรับคนที่ เพิ่งมาถึง เมื่อเห็นเป็นหญิงสาวในชุดพยาบาล อรุณรดาก็เดาได๎ไมํยากวํานําจะเป็น คนรู๎จักของปาฏิหาริย๑ ‚มาหาหมอปาเหรอคะ‛ อรุณรดายิ้มทักอยํางมีไมตรี ผิดจากสายตางุนงง ของผู๎มาเยือน วิลาวัลย๑พอรู๎มาบ๎างวําปาฏิหาริย๑ไมํเคยจ๎างแมํบ๎าน อีกทั้งลักษณะทําทาง กับการแตํงกายของคนที่มาเปิดประตูให๎ก็ไมํได๎บํงบอกวําเป็นแมํบ๎านด๎วย ‚ไมํทราบวําคุณคือ...‛ ‚ฉันเป็นแมํของน๎องมิคคํะ‛ วิลาวัลย๑ยืนนิ่ง ตัวชา รู๎สึกเหมือนใครสักคนกําลังเอาไม๎หน๎าสามมาตีแสก หน๎าเข๎าอยํางจัง!

บทที่ ๑๒ เหตุผลของคนเหงา ‚ฮึบ คราวนี้ก็ใสํได๎แล๎ว‛ ปาฏิหาริย๑อุ๎มลูกชายขึ้นมาอยูํระดับใกล๎เคียง กับรางไผํชั้นบนสุดกํอนที่มือป้อมกลมเล็กนั้นจะวางถ๎วยปลูกลงในชํองสุดท๎าย ที่ญาณากรเจาะรูเอาไว๎ นัยน๑ตาใสํแจ๐วมองดูต๎นกล๎าทุกต๎นในแปลงปลูกของตน ด๎วยความภาคภูมิใจ อดยิ้มไมํได๎เมื่อจินตนาการถึงวันที่ผักโต ‚พํอปาคับ อีกนานมั้ยคับวําผักจะโต‛ หนูน๎อยถามอยํางตื่นเต๎น เมื่อ ปาฏิหาริย๑ปลํอยให๎ยืนเองบนพื้นคอนกรีต ‚พํอปาก็ไมํเคยปลูกเหมือนกัน แตํพํอปาคิดวําไมํนําจะนานนะครับ ‛ ‚งั้นน๎องมิคไปถามแมํรดานะคับ ‛ ปาฏิหาริย๑พยักหน๎ายิ้มๆ แตํในระหวํางที่น๎องมิคกําลังจะเดินไป นั้นเอง วิลาวัลย๑ก็สวนออกมาจากประตูห๎องโถง น๎องมิคชะงักฝีเท๎าเล็กน๎อย ยกมือไหว๎ทักพร๎อมยิ้มแจํมใส ‚สวัสดีคับอาวิคนสวย‛ หนูน๎อยจําได๎แมํนทีเดียว ทุกครั้งที่เขาไมํ สบายจนต๎องไปโรงพยาบาล อาวิมักเอาของเลํนกับขนมนมเนยมาให๎บํอยๆ และ ถ๎าเขาเรียกวําอาวิคนสวยเมื่อไรก็จะได๎ขนมเพิ่มเป็นสองเทํา เว๎นก็แตํครั้งลําสุดที่ เขาพักฟื้นหลังผําตัดสมอง ซึ่งเขาเองก็มัวแตํดีใจที่ได๎เจอแมํรดาจนลืมถามหาอา วิเหมือนอยํางทุกคราว ‚สวัสดีคํะ น๎องมิค อาการดีขึ้นมากแล๎วสิคะ สีหน๎าแจํมใสมากเลย‛ วิ ลาวัลย๑ก๎มลงยิ้มให๎เด็กชายอยํางเอ็นดู แตํในเวลาเดียวกันนั้น น๎องมิคกลับรู๎สึก วําอาวิของเขาดูไมํแจํมใสขี้เลํนแบบที่ผํานมา

‚ดีขึ้นมากแล๎วคับ อาวิมาเยี่ยมน๎องมิคเหรอคับ ‛ ‚ใชํคํะ ตอนที่น๎องมิคนอนอยูํโรงพยาบาล อาวิไมํได๎ไปเยี่ยมเพราะ ชํวงนั้นออกเวรดึกตลอด เดือนนี้เพิ่งสลับตารางเวรใหมํ อาวิก็เลยซื้อขนมที่น๎อง มิคชอบมาฝาก แตํวําเอาให๎...‛ วิลาวัลย๑เว๎นจังหวะเล็กน๎อยเหมือนไมํแนํใจ แตํ สุดท๎ายแล๎วก็พูดออกมา ‚แมํของน๎องมิค...เอาไปใสํจานนํะคํะ ‛ ‚ขอบคุณคับ อาวิใจดีที่สุดเลย ‛ น๎องมิคเข๎าไปกอดรํางพยาบาลสาวเอาไว๎ อยํางสนิทสนม กํอนเงยหน๎าขึ้นประจบเอาใจ ‚อาวิคนสวยคับ น๎องมิคขอไป หาแมํรดากํอนนะคับ‛ ‚ได๎คํะ‛ วิลาวัลย๑พยักหน๎าพร๎อมยิ้ม พอเด็กน๎อยเดินหายเข๎าไปในห๎องโถง ของบ๎านแล๎ว หลํอนถึงได๎เดินไปหยุดตรงหน๎าปาฏิหาริย๑ ‚คุณหมอ...‛ ‚คุณวิไมํนําลําบากมาถึงนี่เลย ฝากไว๎ที่โรงพยาบาลก็ได๎ ‛ ปาฏิหาริย๑มีสี หน๎าเกรงใจ ทวําไมํแปลกใจเทําไรนัก กํอนหน๎านี้วิลาวัลย๑เคยมาหาเขาที่บ๎าน สองสามครั้ง ชํวงที่เขาไมํสบายจนไปทํางานไมํไหว แตํดูเหมือนเธอในตอนนี้จะไมํสนใจเรื่องที่เขาพูดเทําไรนัก ทั้งยังไมํมี อารมณ๑ขันเหมือนเชํนปกติ ดวงตาคูํสวยฟ้องวําวิลาวัลย๑กําลังไมํสบายใจ ‚ผู๎หญิงคนนั้นเป็นภรรยาของคุณหมอจริงๆ เหรอคะ‛ **************************************************** อรุณรดาปิดโทรทัศน๑ในห๎องนั่งเลํน กํอนหน๎านี้หลํอนได๎ยินเสียงสาร คดีดังลอดไปถึงห๎องโถงเบาๆ ตอนเชิญแขกของคุณหมอเข๎ามาในบ๎าน ดังนั้น พอวิลาวัลย๑ออกไปที่สระวํายน้ํา หลํอนก็เลยรีบเข๎ามาปิดโทรทัศน๑ให๎เรียบร๎อย

นอกจากที่หมอเทวดาจะปากร๎ายแล๎วยังใจร๎ายกับโลกอีกตํางหาก ไมํดู โทรทัศน๑แล๎วก็ไมํรู๎จักปิด สิ้นเปลืองพลังงาน แถมยังเปลืองคําไฟอีกด๎วย อันที่จริงหลํอนก็ไมํใชํคนตระหนี่ถี่เหนียวอะไรนัก เพียงแตํการเปิดโทรทัศน๑ ทิ้งไว๎วันละหนึ่งชั่วโมงพร๎อมกันหนึ่งล๎านเครื่อง ประเทศชาติจะเสียคําไฟรวมกัน เกือบสิบล๎านบาท หลํอนก็เลยอดคิดไมํได๎วําถ๎าเอาเงินสิบล๎านบาทนั้นไป ชํวยเหลือเด็กด๎อยโอกาสคงมีประโยชน๑กวํา ‚แมํรดาค๎าบ แมํรดา‛ เสียงใสแจ๐วของเด็กชายตัวน๎อยที่ร๎องเรียกหลํอนจากทางห๎องโถงนั้นทํา ให๎หญิงสาวรีบหยิบขนมสี่ห๎าถุงบนโซฟาติดมือกลับออกไป ‚แมํรดาอยูํนี่ น๎องมิคเจอคุณวิหรือยัง เธอซื้อขนมมาฝากน๎องมิคเต็มไป หมดเลยนะ‛ อรุณรดาชูถุงขนมขึ้น เด็กชายจึงยิ้มกว๎าง ลืมเรื่องที่สงสัยเกี่ยวกับ ผักไร๎ดินไปเสียสนิท ‚เจอแล๎วคับ อาวิใจดีมากเลย เจอกันทีไรก็มีขนมมาฝากน๎องมิคทู๎ก...ที ‛ ‚งั้นเราเอาขนมไปเทใสํจานกันดีกวําเนอะ จะได๎เรียกอาวิกับพํอปามากิน พร๎อมกัน นี่ก็ใกล๎จะเที่ยงแล๎ว แมํรดาจะได๎เตรียมมื้อกลางวันด๎วย‛ ‚คับ‛ น๎องมิคพยักหน๎ารับคําชักชวน กํอนจะจับมือมารดาไปที่ห๎องครัว พร๎อมกันอยํางมีความสุข **************************************************** ‚วํายังไงคะ หมอ ‛ วิลาวัลย๑ถามซ้ําอีกครั้ง เมื่อปาฏิหาริย๑นิ่งเงียบไปหลาย อึดใจ อันที่จริงเขาสามารถบอกทุกอยํางตามตรงเพื่อถนอมน้ําใจเธอได๎

ปาฏิหาริย๑เชื่อวําหากเขาขอร๎องเธอให๎ชํวยเก็บเป็นความลับ เธอก็พร๎อมจะทํา ตามอยํางงํายดาย แตํการถนอมน้ําใจเธอตอนนี้คงไมํเป็นผลดีเทําไรนัก ในสายตาของปาฏิหาริย๑... วิลาวัลย๑เป็นเพียงเพื่อนรํวมงานที่ดีคนหนึ่ง และเขาไมํอยากทําอะไรที่ดูเหมือนเป็นการให๎ความหวังเธอ ‚ครับ‛ ปาฏิหาริย๑ก็แคํหวังวําการปลํอยให๎หญิงสาวเข๎าใจไปตามนั้นจะ เปลี่ยนแปลงเธอให๎เริ่มหันมองคนอื่นนอกจากเขาเสียที ‚ไมํจริง...‛ วิลาวัลย๑สั่นศีรษะปฏิเสธเหมือนช็อก ‚ภรรยาคุณหมอหายไป ตั้งห๎าปี อยูํๆ จะกลับมาได๎ยังไง‛ ‚แตํคุณวิก็เห็นวํารดากลับมาแล๎ว ‛ ‚แล๎วคุณหมอไมํโกรธเหรอคะ คุณรดาเธอทิ้งคุณหมอกับลูกไปตั้งนาน เธอ เป็นภรรยาและแมํที่ไมํมีความรับผิดชอบนะคะ วิรู๎สึกวํามันไมํยุติธรรมกับคุณ หมอ...‛ ‚แตํผมรักเธอ‛ ปาฏิหาริย๑ตัดสินใจพูดแซงขึ้นมา ทางฝ่ายหญิงสาวจึงเม๎ม ริมฝีปากเข๎าหากันจนแทบจะเป็นเส๎นตรง นัยน๑ตาคูํหวานวาววามด๎วยหยาดน้ํา แหํงความเจ็บปวด ‚ไมํวําจะด๎วยเหตุผลอะไรที่ทําให๎เธอทิ้งผมกับลูกไป ผมก็รักเธอ คุณวิ... ผมขอบคุณจริงๆ ที่คุณมีน้ําใจกับผม แตํผมอยากเห็นคุณวิคบกับคนที่รักคุณ มากกวํานะครับ‛ ‚แตํวิรักคุณหมอ‛ หญิงสาวสารภาพทั้งน้ําตา แม๎วําเขาจะปฏิเสธเธอกํอน แล๎วก็ตาม

‚วิรักคุณหมอมาตั้งหลายปี น๎องมิคเองก็ชอบวิ วิคิดมาตลอดวําสักวันหนึ่ง คุณหมอจะเห็นความจริงใจของวิ และยอมรับวิเป็นคนในครอบครัว แตํแล๎วอยูํๆ คุณรดาก็กลับมาแยํงทุกสิ่งทุกอยํางไป วิไมํเข๎าใจ...ผู๎หญิงคนนั้นมีอะไรดี คุณ หมอถึงได๎ยังรักและให๎อภัยงํายๆ ทั้งๆ ที่เธอใจร๎าย ทิ้งคุณหมอกับลูกไปโดยไมํ คิดจะติดตํอกลับมาเลย‛ ปาฏิหาริย๑รู๎วําหญิงสาวกําลังเสียใจ เขาไมํอยากพูดอะไรที่ทําให๎เธอเสียใจ ไปมากกวํานี้ แตํหากมันจะทําให๎เธอล๎มเลิกความคิดที่จะเป็นคนในครอบครัว ของเขาได๎... ไมํทันได๎พูดออกไปด๎วยซ้ํา พยาบาลสาวก็เขยํงปลายเท๎าขึ้นพร๎อมทั้งโน๎ม คอเขาลงไปจูบที่ริมฝีปาก เป็นจังหวะเดียวกับที่อรุณรดาเดินออกมาตามทั้งสองไปรับประทานของ วํางด๎วยกัน เท๎าน๎อยๆ หยุดชะงักอยูํแถวประตูห๎องโถง กํอนจะรีบกลับหลังหัน เมื่อรู๎สึกวํามันเป็นภาพไมํเหมาะไมํควรที่ตนจะเห็น ตอนนั้นเองที่ปาฏิหาริย๑จับ ไหลํพยาบาลสาวให๎หํางออกไป อรุณรดาเดินกลับเข๎ามาในห๎องโถง แผํนหลังแนบเสาคอนกรีตของบ๎าน เพื่อตั้งสติ ทั้งๆ ที่สตินั้นแทบไมํอยูํกับเนื้อกับตัวด๎วยซ้ํา ภายในใจหิวโหวงเหมือน จะขาดห๎วง มินําเลํา... วิลาวัลย๑ถึงได๎ดูมีสีหน๎าตะลึงไปชั่วขณะตอนที่หลํอน แนะนําตัววําเป็นคุณแมํของน๎องมิค ที่แท๎พวกเขาก็มีความสัมพันธ๑ลึกซึ้งตํอกัน ‚แมํรดามายืนทําอะไรตรงนี้คับ ไหนบอกวําจะมาตามพํอปากับอาวิ ไปกินของวํางกับน๎องมิคไง‛ เสียงเรียกที่คํอนข๎างดังของคนที่เพิ่งตามออกมา

จากห๎องรับประทานอาหารนั้นไมํใชํแคํทําให๎อรุณรดาตกใจ ทวํากลับทําให๎อีก สองคนที่ยืนอยูํริมสระวํายน้ําหันมามองด๎วย ‚รดา...‛ ปาฏิหาริย๑พึมพํา ปลํอยมือจากไหลํวิลาวัลย๑เพื่อเดินไปหา เจ๎าของชื่อนั้น สัญชาตญาณบอกเขาวําอรุณรดาต๎องเข๎าใจผิดแนํๆ ยิ่งเห็นเธอ ก๎มลงบอกอะไรบางอยํางกับน๎องมิคแล๎วรีบร๎อนหายไปจากตรงนั้น เขาก็ยิ่งแนํใจ วําเธอเห็น ‚แมํรดาไปไหน‛ ถามลูกชายทันทีที่ตามมาถึงทางเข๎าห๎องโถง ‚บอกวําไมํสบายนิดหนํอย เลยออกไปซื้อยาคับ ‛ ‚งั้นน๎องมิครอพํอปาอยูํบ๎าน อยําไปซนที่ไหน เข๎าใจไหม‛ กําชับลูก ชายจนเห็นอีกฝ่ายพยักหน๎า ถึงได๎สาวเท๎าตามอรุณรดาออกไปจากบ๎าน วิลาวัลย๑ซึ่งยังอยูํแถวๆ สระวํายน้ํายกมือขึ้นเช็ดน้ําตา เพิ่งตระหนักได๎วํา ตนเองทําเรื่องไมํเหมาะไมํควรก็ตอนที่น๎องมิคเดินออกมาหา ‚อาวิคับ แปลงผักของน๎องมิคเจ๐งมั้ยคับ น๎องมิค พํอปา แมํรดาเพิ่งชํวยกัน ทําเสร็จเมื่อกี้นี้เอง‛ เด็กชายตัวน๎อยเดินไปใกล๎ๆ แปลงผักไฮโดรโปนิกส๑ ดวงตา ใสแจ๐วนั้นเปี่ยมไปด๎วยความสุขจนหลํอนถึงกับกํนดําตัวเองในใจวําบ๎าเหลือเกิน ที่คิดจะแทรกแซงครอบครัวของคนอื่นได๎อยํางเลือดเย็น ปาฏิหาริย๑กับภรรยาของเขาไมํได๎เพียงปลูกต๎นกล๎าเหลํานี้ด๎วยกันหรอก แตํพวกเขาปลูกต๎นรักด๎วยกันจนบานสะพรั่งเต็มใจ ปาฏิหาริย๑ถึงได๎ไมํเหลือพื้นที่ ในใจเอาไว๎ปลูกต๎นรักต๎นใหมํกับใครเลย ‚เจ๐งมากๆ เลยลํะคํะ แตํตอนนี้ใกล๎เที่ยงแล๎ว เราเข๎าไปกินขนมข๎างในกัน ดีกวํามั้ยคะ น๎องมิคตากแดดแรงๆ เดี๋ยวไมํสบาย พํอปากับแมํรดาเป็นหํวง เนอะ‛ พยาบาลสาวยิ้ม กํอนจะจูงมือเด็กชายตัวน๎อยกลับเข๎าไปในบ๎าน หันหลัง

ให๎แปลงผักแสนนํารักนั้น และสัญญากับตัวเองวํานับจากนี้ไปจะหันหลังให๎กับ ความรักที่ไมํมีวันเป็นจริงเสียที **************************************************** อรุณรดาสาวเท๎ามามาจนกระทั่งถึงสนามกีฬากลางภายในหมูํบ๎าน ซึ่งมีกลุํมเด็กวัยรุํนกําลังเลํนบาสเก็ตบอลกันอยูํถึงสองสนาม ไกลออกมาอีกด๎าน เป็นสนามเด็กเลํน แตํในเวลาใกล๎เที่ยงอยํางนี้จึงไมํมีพํอแมํคนไหนปลํอยเด็ก เล็กๆ มาตากแดดตากลม หญิงสาวไมํรู๎เหมือนกันวํามาหยุดอยูํตรงนี้เพื่ออะไร แตํหลํอนไมํรู๎จะไป ไหนและยังไมํอยากกลับบ๎านเทํานั้น หมอเทวดาใจร๎าย...คบหาอยูํกับวิลาวัลย๑แท๎ๆ ยังจะมีหน๎ามาจูบ หลํอนอีก กระบอกตาของอรุณรดาร๎อนผําวเหมือนจะร๎องไห๎ แตํกลับไมํมีน้ําตา รินไหลออกมาสักหยด บางทีอาจเพราะหลํอนเคยเสียใจกวํานี้มาแล๎ว ตอนที่รับรู๎ วํานภดลนอกใจ ตอนนี้ก็เลยเหมือนมีภูมิต๎านทานจนไมํร๎องไห๎งํายๆ อีก ‚รดา‛ เสียงเรียกของปาฏิหาริย๑ดังขึ้นทางด๎านหลัง อรุณรดาได๎ยินเสียงฝีเท๎า ของเขาดังใกล๎เข๎ามาก็ตัดสินใจเดินหนีไปอีกทาง แตํเขาก็เรํงฝีเท๎าตามมาคว๎า ต๎นแขนหลํอนไว๎ได๎เสียกํอน ‚รดาคุณกําลังเข๎าใจผิดนะ ผมกับคุณวิไมํได๎เป็น...‛

‚คุณกับคุณวิจะเป็นอะไรกันก็ไมํใชํเรื่องของฉัน ฉันเป็นลูกจ๎าง ไมํ อยากรับรู๎เรื่องอะไรของเจ๎านายหรอก‛ ‚แตํผมอยากบอก‛ ปาฏิหาริย๑โพลํงออกมาไวเทําความคิด กํอนจะ เงียบไปครูํหนึ่งเมื่อรู๎สึกถึงความกระตือรือร๎นจนเกินกวําเหตุของตน ‚คือ...ผม อยากให๎คุณรู๎วําผมกับคุณวิเป็นแคํเพื่อนรํวมงานกัน สํวนที่คุณเห็นมันเป็นการ เข๎าใจผิด จริงๆ นะ‛ สายตาที่เปี่ยมไปด๎วยความแนํวแนํจริงจังของเขาดูไมํเหมือนคนโกหก สักเทําไรนัก อรุณรดาอาจจะเห็นเองกับตาวําเขากับวิลาวัลย๑จูบกัน แตํเบื้องลึก เบื้องหลังมันอาจจะเป็นการเข๎าใจผิดจริงๆ เหมือนอยํางที่เขาเคยเข๎าใจหลํอน กับญาณากรผิดก็ได๎ ‚แล๎วคุณมาบอกฉันทําไม‛ หลายตํอหลายครั้งเขาทําให๎หลํอนสับสนไปกับการกระทําเดี๋ยวดีเดี๋ยวร๎าย เดี๋ยวสนใจเดี๋ยวไมํแยแส วันนั้นเขาจูบหลํอนแตํวันนี้กลับจูบคุณวิ ดังนั้นถ๎าเขา บอกวําการที่จูบคุณวิเป็นการเข๎าใจผิด แล๎วที่เขาจูบหลํอนคืนนั้น...หลํอนก็ควร จะได๎รู๎ด๎วยวํามันเกิดขึ้นเพราะอะไร แตํเมื่ออีกฝ่ายนิ่งเงียบ... อรุณรดาจึงอดคิดไมํได๎วําเขาก็แคํอยากหาเศษ หาเลยกับหลํอน กระทั่งปาฏิหาริย๑ดึงรํางแบบบางไปแนบชิดอกกว๎าง มือหนาจับศีรษะของ หลํอนซุกลงแถวซอกไหลํ หญิงสาวก็หน๎าร๎อนผะผําว ไมํรู๎วําเขาทําแบบนี้ทําไม จนได๎ยินเสียงอะไรบางอยํางปะทะกับต๎นแขนแข็งแกรํงโครมใหญํตอนเขาเบี่ยง ตัวมายืนแทนตําแหนํงหลํอนเมื่อครูํ อรุณรดาถึงได๎หันไปมองลูกบาสกลมโตที่ กําลังกลิ้งหลุนๆ ไปตามแนวทางเดิน กํอนเงยหน๎าขึ้นสบตาของเขา

ดวงตาคูํสวยวาววามด๎วยความสับสน ภายในใจหวิวไหวชอบกลกับการ ติดอยูํในอ๎อมแขนแข็งแกรํงนี้ อุํน... ‚ขอโทษครับพี่‛ เสียงวัยรุํนคนหนึ่งที่วิ่งมาจากทางสนามบาสทําให๎ทั้งสอง ผละออกจากกัน ปาฏิหาริย๑ยกมือข๎างหนึ่งขึ้นเป็นเชิงวําไมํเป็นไร รํางสูงโปรํงสวมเสื้อกล๎าม ตัวโครํงแบบพวกนักกีฬาจึงยกมือไหว๎ปรกๆ กํอนจะวิ่งตามไปเก็บลูกบาส ตอนนั้นเองที่หญิงสาวเห็นรอยฟกช้ําดําเขียวบริเวณที่เขาถูกลูกบาสก ระแทกเพราะชํวยเหลือหลํอน ‚แขนคุณ...‛ ยกมือขึ้นจับมาดูให๎ชัดๆ ยิ่งเห็นวํามันช้ํามากก็ยิ่งเป็นหํวง หลํอนเงยหน๎ามองชายหนุํมเงียบๆ ความรู๎สึกผิดพุํงเข๎าจับขั้วหัวใจที่เป็นสาเหตุ ให๎เขาต๎องเจ็บตัว **************************************************** ตรงหน๎าอรุณรดาคือชายหนุํมที่กําลังนั่งเป็นคนเจ็บให๎หลํอนทายาแก๎ฟก ช้ําดําเขียว แตํรอยยิ้มน๎อยๆ กับสายตาหวานๆ ที่เขาเอาแตํมองหลํอน ตลอดเวลาก็ทําให๎อรุณรดาอดคิดไมํได๎วําเขาไมํเจ็บบ๎างหรือยังไง ถึงยังนั่งยิ้มอยูํ ได๎ ต๎นแขนห๎อเลือดจนปูดนูนเป็นไตแข็งขนาดนี้ ถึงหลํอนไมํโดนเองก็รู๎สึกวํา ลูกบาสปะทะแรงเอาการ หากเขาไมํชํวยเอาไว๎ เผลอๆ หลํอนอาจจะถึงขั้นสลบ ไปเพราะถูกกระแทกศีรษะ

แม๎สายตาของคนเจ็บจะนําหมั่นไส๎ แตํเพราะวําเขามีบุญคุณกับ หลํอน หญิงสาวก็เลยไมํอยากแกล๎งกดแผลให๎เจ็บเหมือนในนิยายที่หลํอนเคย เขียนให๎พระนางหยอกกัน หลํอนเลือกจะหลบสายตา ตั้งใจทายาตํอไปอยํางเบามือที่สุด แม๎วํา หัวใจจะเต๎นแรงไมํเป็นส่ํา ‚เสร็จแล๎วคํะ‛ เก็บอุปกรณ๑ไมํกี่วินาที รํางบางก็ลุกจากโซฟาใน ห๎องนั่งเลํนเพื่อเอากลํองปฐมพยาบาลไปเก็บ ‚รดา‛ เสียงนุํมๆ ที่เรียกเอาไว๎นั้นทําให๎หญิงสาวหันกลับมาหาชายหนุํมที่ยัง นั่งอยูํข๎างหลัง ‚ยังไมํหายโกรธผมอีกเหรอ‛ ‚เรื่องอะไรคะ‛ ‚ก็เรื่องที่ผมกับคุณวิ...‛ ‚ที่จริงมันก็ไมํเกี่ยวกับฉันนี่คะ ฉันไมํมีความจําเป็นต๎องโกรธคุณ ‛ ‚หมายความวําคุณยังคิดวําผมจูบคุณวิอยูํ ‛ ‚ฉันเชื่อวํามันเป็นเรื่องเข๎าใจผิดตามที่คุณบอกนั่นแหละคํะ ‛ อรุณรดา ไมํอยากคุยเรื่องนี้กับเขา ไมํอยากรู๎อีกตํอไปแล๎ววําเรื่องระหวํางหลํอนกับเขาเป็น การเข๎าใจผิดด๎วยหรือเปลํา เพราะมาคิดๆ ดูแล๎วเขาเป็นผู๎ชาย ภรรยาหาย สาบสูญไปนานตั้งห๎าปี เขาก็ต๎องมีความรู๎สึกเหงาในแบบของผู๎ชายบ๎าง ไมํอยํางนั้นคืนงานเลี้ยงรุํนเขาก็คงจะไมํไปอยูํในห๎องนั้นกับหลํอน... ในสภาพแบบนั้น

เขาเกือบจะฉวยโอกาสลํวงเกินหลํอนด๎วยซ้ําถ๎าเขาไมํเมาหลับไป กํอน แล๎วจะให๎หลํอนเชื่อวําเรื่องของวิลาวัลย๑เป็นการเข๎าใจผิด หลํอนขอไมํเก็บ มาคิดให๎รกสมองดีกวํา ‚ถ๎าคุณเชื่อ คุณไมํโกรธผม ทําไมคุณถึงยังหน๎าบึ้งนัก ‛ ‚แล๎วคุณจะให๎ฉันยิ้ม ทั้งๆ ที่คุณบาดเจ็บเพราะชํวยฉันเหรอคะ‛ ‚ผมรู๎วําคุณโกรธผมนํะ รดา‛ ‚คนที่ควรจะโกรธนําจะเป็นภรรยาของคุณมากกวําคํะ ถ๎าเธอกลับ มาแล๎วรู๎วําคุณเที่ยวจูบคนนั้นคนนี้ไปทั่ว ในตอนที่เธอไมํอยูํ ‛ อรุณรดาพูดจบก็ ถือกลํองปฐมพยาบาลกลับออกไปจากห๎อง ทิ้งให๎ปาฏิหาริย๑นั่งนิ่ง ตัวชา เขาไมํได๎ลุกตามเธอไปอีก หากแตํยกมือทั้งสองข๎างขึ้นปิดหน๎า เอนหลังพิง พนักนุํมของโซฟาด๎วยความกลัดกลุ๎ม คําพูดของหญิงสาวทําให๎เขารู๎สึกเหมือนตัวเองเป็นคนเห็นแกํตัว เหลือเกิน ทั้งๆ ที่มีภรรยาอยูํแล๎วแตํกลับแบํงใจไปให๎เธออีก ไมํส.ิ .. เขาวําไมํแคํแบํงหรอก แตํเขาไมํรู๎ด๎วยซ้ําวําเธอเข๎ามายึดพื้นที่ทั้งหมดในหัวใจเขาไปตั้งแตํ ตอนไหน กํอนหน๎านี้เขาอาจเคยบอกตัวเองเสมอวําไมํคิดสานสัมพันธ๑ทางใจ กับอรุณรดา แตํพอเธอเข๎าใจผิดเรื่องวิลาวัลย๑ เขากลับทนไมํได๎ที่จะปลํอยให๎ เหตุการณ๑นั้นมาพรากความรู๎สึกดีๆ ที่เธอมีตํอเขาไป เขาอยากเป็นคนที่อรุณรดา สนใจบ๎าง ไมํเหมือนกับวิลาวัลย๑ที่เขาอยากให๎เข๎าใจผิด... เพื่อที่จะไปจากเขาเสีย

ปาฏิหาริย๑รู๎สึกเหมือนมืดแปดด๎านจนแทบไมํรู๎แล๎ววําควรจะทํา อยํางไรตํอไปดี ระหวํางปลํอยให๎อรุณรดาเข๎าใจผิดตํอไปอยํางนี้ เพราะอยํางไร เสียเขาก็เป็นคนมีพันธะที่เธอไมํอยากฝากชีวิตเอาไว๎ด๎วย หรืออีกทางหนึ่ง...ยื่น เรื่องฟ้องหยําตํอศาลให๎พิมพ๑รดาเป็นบุคคลสาบสูญเพื่อที่จะปลดพันธะของ ตัวเองออกไปเสีย แม๎จะไมํแนํใจวําพิมพ๑รดายังมีชีวิตหรือไมํก็ตาม แตํทางเลือกข๎อหลัง...ก็ดูจะเป็นทางเลือกที่เห็นแกํตัวเหลือเกิน

บทที่ ๑๓ ท้อง!? ตะวันอํอนแสงลงในชํวงบํายแกํๆ อรุณรดาลงจากรถเมล๑ที่ป้ายหนึ่ง ยํานรามอินทรา กํอนจะเดินเลี้ยวเข๎าซอยเล็กๆ ไปยังคอนโดที่หลํอนพักอาศัย เนื่องจากใกล๎ถึงกําหนดชําระคําจิปาถะรายเดือน หญิงสาวหมายใจวําจะรีบมารีบกลับเพราะฝากน๎องมิคเอาไว๎ที่บ๎านริสา ซึ่งพาพี่ตาวกลับมาจากตํางจังหวัดได๎นานพอสมควรแล๎ว นับจากที่หลํอนกับปาฏิหาริย๑มีปัญหากันเมื่อราวสองอาทิตย๑กํอน เขา ก็แทบจะไมํเข๎าหาหลํอนอีก เว๎นก็แตํเวลาอยูํตํอหน๎าน๎องมิคหรือจําเป็นจริงๆ เทํานั้น ซึ่งก็นับวําน๎อยมากเพราะในแตํละวันเขาก็ออกไปทํางานวันละหลาย ชั่วโมง มีบางวันที่หยุดและต๎องทํากิจกรรมรํวมกัน แตํหลํอนก็รู๎สึกได๎วําระหวําง หลํอนกับเขาเหมือนมีกระจกบางๆ กางกั้น ได๎แคํมองเห็นหน๎ากัน แตํไมํสามารถ มองเห็นหัวใจ โชคดีที่น๎องมิคไมํสงสัยความสัมพันธ๑อันแห๎งแล๎งระหวํางหลํอนกับ เขา แตํอรุณรดาก็แนํใจวํานานวันเข๎าน๎องมิคต๎องรู๎สึกระแคะระคาย ค่ําวันหนึ่งหลังจากที่สํงน๎องมิคเข๎านอนและบังเอิญเห็นปาฏิหาริย๑ยืนดู ดาวอยูํเพียงลําพังที่ริมสระวํายน้ํา หลํอนถึงได๎ตัดสินใจถามเขา ‘คุณหมอคิดจะให๎ฉันเป็นแมํของน๎องมิคไปนานแคํไหนคะ’ ‘คุณเบื่อแล๎วหรือ’ ชายหนุํมหันกลับมาถาม สีหน๎าและน้ําเสียง ราบเรียบเกินกวําจะคาดเดาสิ่งที่เขาเก็บซํอนเอาไว๎ภายในใจ

‘น๎องมิคเป็นเด็กนํารักมาก ฉันไมํมีทางเบื่อน๎องมิคหรอกคํะ แตํคุณ หมออยําลืมสิคะวําความลับไมํมีในโลก สักวันที่น๎องมิคโตขึ้น น๎องมิคก็ต๎องรู๎วํา ฉันกับคุณพิมพ๑รดาที่อยูํในรูปไมํใชํคนๆ เดียวกัน อีกอยําง...’ ‘คุณควรจะได๎มีชีวิตครอบครัวเป็นของตัวเอง’ เขาพูดแซงขึ้นเรียบๆ อรุณรดาก็เลยเงียบไป อันที่จริงหลํอนแคํอยากบอกวําหากสักวันหนึ่งที่พิมพ๑รดากลับมา เรื่องราว มันอาจจะวุํนวายยุํงเหยิงไปกันใหญํ ใครจะรู๎เลํา... พิมพ๑รดาอาจกลับมาพรุํงนี้ มะรืนนี้ก็ได๎ แตํในเมื่อเขาคิดวําหลํอนจะพูดประโยคนั้น อรุณรดาก็ปลํอยตามน้ําไป หลํอนไมํรู๎สึกวํามันเป็นการเห็นแกํตัวตรงไหน หลํอนควรจะได๎มีชีวิตครอบครัว มี ลูกเป็นของตัวเองเหมือนผู๎หญิงคนอื่นทั่วไป ‘คํะ’ ‘หกเดือน’ ปาฏิหาริย๑ก๎มหน๎าลงเอํยเรียบๆ ‘ผมตั้งใจไว๎อยํางนั้น คุณจะอยูํ ที่นี่แคํหกเดือน’ ‘แล๎วคุณจะบอกน๎องมิคยังไงคะ’ ‘ตอนที่ผมตัดสินใจจ๎างคุณ ผมแคํหวังให๎แกได๎กอดแมํสักครั้งกํอนจากโลก นี้ไป แตํเพราะวําเหตุการณ๑มันกลับตาลปัตร ผมถึงได๎ต๎องจ๎างคุณตํอ เพราะเชื่อ วําคุณจะเป็นกําลังใจให๎แกในการรักษาตัวได๎มากที่สุด ตอนนี้น๎องมิคเองก็ แข็งแรงขึ้นมาก ผมคิดวําหกเดือนมันคงไมํมากหรือน๎อยจนเกินไปที่จะทําให๎แก ผูกพันกับคุณ...จนถึงกับขาดคุณไมํได๎ ’ ปาฏิหาริย๑มีเค๎าเศร๎าในน้ําเสียง แตํเพียงแคํครูํเดียวก็กลับมาเป็นปกติอีก ครั้ง

‘ผมจะบอกแกวําคุณต๎องย๎ายไปทํางานตํางประเทศ ชํวงแรกๆ ผมอาจจะ ขอให๎คุณโทรหาแกบ๎าง แตํหลังจากนั้นผมจะคํอยๆ ทําให๎คุณเป็นเพียงความทรง จําที่ดีที่สุดในชํวงเวลาหนึ่งของน๎องมิคเอง น๎องมิคอายุแคํเจ็ดขวบ ผมคงกลํอม แกไมํยาก’ อรุณรดาใจหายเหลือเกินที่ได๎ยินวําตนเองจะกลายเป็นเพียงความทรงจํา ของน๎องมิคในอีกหกเดือนข๎างหน๎า แตํนั่นก็เป็นทางออกที่ถูกต๎องแล๎ว หลํอนคง ไมํสามารถเป็นแมํให๎น๎องมิคตลอดไปได๎ เพราะหลํอนมีเลือดเนื้อ มีหัวใจ และ ปรารถนาจะได๎ใช๎หัวใจดวงนี้รักใครสักคนที่เขาเองก็รักหลํอนเชํนกัน แนํนอนวําใครคนนั้นคงไมํมีทางเป็นปาฏิหาริย๑ ถึงเขาจะเคยทําเหมือน สนใจหลํอน แตํพอพูดถึงภรรยาของเขาวันนั้น เขาก็ไมํมารุํมรํามกับหลํอนอีกเลย เขาคงรักภรรยาของเขามาก ซึ่งมันก็ดีแล๎ว... หลํอนจะได๎ไมํต๎องหวั่นไหวกับเขาไปมากกวําที่เคยเกิดขึ้น ‚คุณรดาครับ คุณรดา ‛ เจ๎าหน๎าที่รักษาความปลอดภัยหน๎าคอนโดเรํง ฝีเท๎ามาหาทันทีที่เห็นวําหญิงสาวกําลังจะเดินเข๎าไปด๎านใน ‚คะ? ลุงศักดิ์‛ ‚คุณรดาหายไปไหนมาตั้งนานครับ พอดีวํามี... ‛ ยังไมํทันได๎รายงานวํามี อะไรเกิดขึ้น โทรศัพท๑มือถือของลุงศักดิ์ก็ดังมาจากในกระเป๋ากางเกง ‚อุ๏ย! ขอ โทษครับ คุณรดา‛ ‚ไมํเป็นไรคํะ คุณลุงรับสายกํอนก็ได๎ รดามาเอาของเฉยๆ อีกสักพักก็ลงมา คํะ ถ๎ายังไงคํอยคุยกันนะคะ‛ เมื่อเจ๎าหน๎าที่รักษาความปลอดภัยพยักหน๎า รํางบางจึงยิ้มและเดินหาย เข๎าไปในคอนโด หลํอนขึ้นลิฟต๑มาจนกระทั่งถึงชั้นที่ตนพักอาศัย แตํพอไขกุญแจ

เข๎าไปในห๎องเทํานั้น หลํอนก็ได๎พบวํานอกจากใบเสร็จคําน้ําคําไฟที่เจ๎าหน๎าที่ เอามาสอดไว๎ใต๎ประตูแล๎ว ยังมีกระดาษอีกแผํนหนึ่งพับสอดเอาไว๎ด๎วย ความแปลกใจทําให๎หญิงสาวหยิบกระดาษมาเปิดออกดู เพียงแคํเห็น ลายมือที่ตวัดอยํางไมํคํอยเป็นระเบียบในกระดาษแผํนนั้น หลํอนก็จําได๎ทันทีวํา เป็นลายมือของนภดล ‘รดา... ติดตํอกลับหาดลหนํอย ดลมีเรื่องสําคัญจะคุยด๎วยจริงๆ’ แม๎เป็นข๎อความสั้นๆ ที่ชวนให๎อยากรู๎ ทวําหญิงสาวกลับไมํรู๎สึกอยากรู๎สัก เทําไรนัก ในเมื่อคิดตัดใจจากเขาแล๎วก็ต๎องตัดให๎ขาด กํอนหน๎านี้หลํอนถึงได๎บล็อกการติดตํอจากเขาทุกวิถีทาง ไมํวําจะทางเฟ ซบุ๏ก ทางเอ็มเอสเอ็น หรือแม๎กระทั่งโทรศัพท๑มือถือ เขาคงโทรหาหลํอนไมํติดถึงได๎มาทิ้งจดหมายเอาไว๎ที่นี่ อรุณรดาขย้ํากระดาษแผํนนั้นโยนทิ้งถังขยะ กํอนจะเก็บใบแจ๎งคําน้ําคํา ไฟใสํกระเป๋าสะพายข๎างใบโปรดแล๎วถือโอกาสปัดกวาดเช็ดถูห๎องให๎เรียบร๎อย เพราะไมํอยากปลํอยทิ้งให๎ฝุ่นเขลอะนานเกินไป อยํางไรเสียหลํอนก็ต๎องกลับมาชําระคําสํวนกลางทุกเดือนอยูํแล๎ว ทํา ความสะอาดเดือนละหนึ่งครั้งก็ไมํใชํเรื่องยากลําบากนัก ราวๆ ครึ่งชั่วโมงหญิงสาวก็กลับออกมาจากห๎องอีกครั้ง แตํในระหวํางที่ กําลังล็อกประตูอยูํนั้น เสียงชายคนหนึ่งก็ดังมาจากทางเดินด๎านซ๎าย ‚รดา!‛ หญิงสาวหันหน๎าไปมองด๎วยความนึกไมํถึง ‚ดล...‛ พึมพําแผํวเบา กํอนที่เขาจะยิ้มกว๎างและเรํงฝีเท๎ามาหยุดตรงหน๎า

‚รดาหายไปไหนมา ดลมารอรดาที่นี่เกือบทุกวันเลยรู๎ไหม ดลคิดถึงรดา แล๎วก็เป็นหํวงรดามากๆ เลยนะ ถามลุงศักดิ์แกบอกวําไมํเห็นรดาเข๎าออกคอนโด มาสองสามอาทิตย๑แล๎วดลก็ยิ่งไมํสบายใจ จนเกือบคิดวํารดาจะหนีดลไปอยูํที่ อื่น‛ ที่ลุงศักดิ์เรียกหลํอนเอาไว๎เมื่อครูํคงเพราะอยากบอกเรื่องนภดลนี่เอง ‚ดลมีธุระอะไร‛ ถามเรียบๆ ติดจะไมํอยากคุยนัก แตํเห็นแกํที่เขาอุตสําห๑ ลงทุนลงแรงมาหาหลํอนถึงคอนโดก็เลยไมํอยากเสียมารยาท ‚ดลกับผู๎ชายคนนั้นเป็นแฟนกันจริงๆ เหรอ‛ อรุณรดานิ่งงงไปชั่วขณะ กํอนจะนึกได๎วําปาฏิหาริย๑เคยแนะนําตัววํา เป็นคนรักใหมํของหลํอนตอนบังเอิญเจอนภดลกับเอมอรที่โรงพยาบาลวรกานต๑ ‚รดาจะเป็นแฟนกับเขา หรือไมํเป็น แล๎วมันเกี่ยวอะไรกับดล ตอนนี้ ดลก็นําจะแตํงงานกับคุณเอมอรไปแล๎วไมํใชํเหรอ‛ หลํอนยังจําได๎ที่เอมอรพูดวัน นั้นวํากําลังจะแตํงงานกัน ‚รดา... ดลรู๎นะวําตัวเองแยํแคํไหนที่ทําให๎รดาเสียใจ แตํดลอยากให๎ร ดารู๎วําดลไมํเคยรักอรเลย ดลก็แคํเหงาที่รดาสนใจแตํงาน แล๎วอรเขาก็เข๎ามาใน ชีวิตของดล ดลก็เลยเผลอไผลไปบ๎าง แตํดลสาบานได๎นะวําดลไมํได๎ตั้งใจจะมี อะไรกับอรด๎วยซ้ํา เพียงแตํวันนั้นดลเมามาก สถานการณ๑มันก็เลยพาไป ตอน แรกอรบอกวําอรจะจบ แตํอยูํๆ อรก็มาบอกวําท๎อง ดลถึงได๎ต๎องบอกเลิกรดา‛ ‚ชีวิตของดลฟังดูน้ําเนํายิ่งกวํานิยายที่รดาเขียนอีกนะ‛ อรุณรดาแคํน หัวเราะอยํางนึกสมเพชตัวเองที่เคยหลงรักผู๎ชายคนนี้ ไมํวําคําพูดของเขาจะฟังดูสวยหรูแคํไหน หากสะพานไมํทอดข๎ามไปก็คง ไมํมีผู๎หญิงที่ไหนกล๎าข๎ามมาหรอก

‚แตํมันเป็นความจริงนะรดา รดาให๎โอกาสดลได๎ไหม... ‛ ชายหนุํมถือ วิสาสะจับมือของหลํอน ทวําอรุณรดาก็กระตุกมือกลับแทบในทันที นัยน๑ตาขุํนๆ ที่บํงบอกถึงความไมํพอใจของหญิงสาวทําให๎นภดลไมํกล๎าที่จะทําแบบเมื่อครูํ อีก ‚ดลทนไมํได๎ที่จะให๎รดาไปรักคนอื่น เกือบทุกวันหลังเลิกงานดลถึงได๎มา หารดาที่นี่ มารอปรับความเข๎าใจกับรดา ดลรู๎นะวําความผิดของดลมันมากมาย เกินกวําที่รดาจะให๎อภัย แตํดลอยากให๎รดาเห็นแกํเวลาสิบปีที่เราคบกันมาสัก ครั้ง รดารอดลได๎ไหม ดลสัญญาวําจะหาทางหยํากับอรให๎เร็วที่สุด ‛ เผี๊ยะ! อรุณรดายกมือขึ้นตบหน๎าอดีตคนรักของหลํอนอยํางสุดจะทนฟังอีกตํอไป ‚ถ๎าดลพูดคําๆ นั้นอีก รดาก็จะตีดลอีก ‛ หญิงสาวรู๎สึกผิดหวังในตัวเขา อยํางบอกไมํถูก ตลอดสิบปีที่ผํานมาหลํอนหลงรักเขาก็เพราะเขาเป็นสุภาพบุรุษ เป็นคนใจเย็น ใจกว๎าง และทําให๎หลํอนยิ้มได๎ในวันที่เหนื่อยล๎า แตํเห็นทีวําหลาย ปีมานี้หลํอนคงหมกตัวอยูํกับงานมากไปจริงๆ ถึงได๎ไมํเคยรู๎เลยวําความเป็น สุภาพบุรุษของเขามันหายไปอยูํที่ไหน ‚คุณอรเป็นภรรยาของดลนะ และเธอกําลังจะเป็นแมํของลูกดล ถึงดลจะ พูดวําเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นแคํความเผลอไผล แตํในเมื่อดลทําให๎เขาเกิดมาแล๎ว ดล จะมาทิ้งๆ ขว๎างๆ เขาแบบนี้ได๎ยังไง‛ ‚ดลไมํได๎คิดจะทิ้งๆ ขว๎างๆ เขานะรดา ดลพร๎อมจะสํงเสียเขาให๎ดีที่สุด เทําที่พํอคนหนึ่งจะทําเพื่อลูกได๎ หรือถ๎ารดาไมํรังเกียจ...ดลก็อยากจะเอาเขามา อยูํกับเรานะ เราคบกันมาตั้งสิบปีนํะรดา ดลทนไมํได๎ที่จะปลํอยให๎ทุกสิ่งทุก

อยํางที่เราสร๎างมาด๎วยกันกลายเป็นแคํความทรงจํา ดลคงเสียใจไปทั้งชีวิตถ๎า ต๎องเสียรดาไปจริงๆ ดล...‛ น้ําเสียงของเขาฟังดูเจ็บปวด และแววตาคูํนั้นก็ทําให๎หญิงสาวสัมผัสได๎กับ ความเสียใจของเขาจริงๆ เขายื่นมือมาจับมือทั้งสองข๎างของหลํอนอีกครั้งอยําง ขอโอกาส ‚ดลขาดรดาไมํได๎...ดลรักรดา‛ อรุณรดาสั่นศีรษะไปมาช๎าๆ ไมํใชํวําหลํอนไมํเชื่อที่เขาบอกวํารัก แตํ ตอนนี้ไมํวําจะรักหรือไมํรักมันก็ไมํสําคัญอีกตํอไป เพราะนภดลมีคนที่เขาควรจะ รักมากกวํา ‚รดาอาจจะเคยเสียใจในสิ่งที่ดลทําไว๎... และตอนนี้ดลเองก็อาจจะกําลัง เสียใจที่สิบปีของเรามันจะเหลือไว๎เพียงความทรงจํา แตํ ‘เขา’ จะเสียใจไปทั้ง ชีวิต ถ๎าเขาต๎องเสียใครคนใดคนหนึ่งไป ไมํวําจะพํอ...หรือแมํ...เขาไมํควรจะต๎อง มาเผชิญกับความรู๎สึกนี้ไมํใชํเหรอ ในเมื่อเขาเป็นผู๎บริสุทธิ์ ‛ นภดลถึงกับนิ่งเงียบไปเมื่อหญิงสาวเอํยเตือนสติเชํนนั้น อันที่จริงอรุณรดา ไมํได๎เกลียดเขา... หลํอนรักเขามาสิบปี ตอนนี้ถึงจะรู๎สึกหวั่นไหวไปกับปาฏิหาริย๑ ในบางครั้ง แตํก็ใชํวําหลํอนจะไมํมีเยื่อใยอะไรกับนภดลบ๎างเลย เพียงแตํพอรู๎วําเอมอรท๎อง หลํอนก็ตัดสินใจแล๎ววําจะไมํมีทางกลับไปหา นภดลอีก ‚ถ๎าดลทิ้งเขามาหารดา...เทํากับดลทําบาปมากนะ แตํถ๎าดลจะพรากเขา มาจากอ๎อมอกแมํเขาเพื่อที่จะมาอยูํกับรดา รดาก็รู๎สึกบาปเชํนกัน เพราะฉะนั้น ...ให๎ความทรงจําสิบปีของเราเหลือไว๎แตํสิ่งดีๆ เถอะนะ อยําทําแบบนี้อีกเลย‛

หญิงสาวคํอยๆ แกะมือของนภดลออกซึ่งเขาไมํได๎ขัดข๎องหรือทําให๎หลํอน ลําบากใจอีก หลํอนจึงก๎มหน๎าและเดินสวนมาที่ลิฟต๑ แตํยังไมํทันถึงที่หมายด๎วย ซ้ํา อรุณรดาก็ต๎องตกใจที่อยูํๆ นภดลก็ตามมาสวมกอดหลํอนจากทางด๎านหลัง ‚ปลํอยนะดล!‛ ‚นาทีเดียว‛ น้ําเสียงนั้นวิงวอนจนคนที่เคยคิดจะผลักไสถึงกับหยุดนิ่งไป ชั่วขณะ แตํในระหวํางที่อรุณรดาลังเลวําจะตามใจเขาสักครั้งหรือปฏิเสธ ประตู ลิฟต๑ที่อยูํหํางออกไปไมํถึงสามเมตรก็เปิดออกช๎าๆ พอหลํอนเงยหน๎าขึ้นมองเทํานั้นก็ถึงกับเบิกตากว๎างด๎วยความตกตะลึง ‚คุณอร‛ พึมพําออกมาโดยไมํรู๎ตัว กํอนจะตั้งสติแล๎วผลักนภดลออกเพราะ ไมํอยากให๎เอมอรเข๎าใจผิดซึ่งนภดลเองพอได๎ยินชื่อภรรยาก็ไมํยื้อหลํอนอีก เอมอรก๎าวตรงมาหาอรุณรดา โดยไมํพูดอะไรสักคําก็ยกมือขึ้นสูงเหมือน จะตบหน๎า ทวํานภดลก็รีบดึงอดีตคนรักมาหลบข๎างหลังได๎ทัน ฝ่ามือเรียวนั้นถึง ได๎ฟาดลงกับแก๎มเขาแทน ‚ดล!‛ เอมอรกํนชื่อของเขาออกมาอยํางนึกไมํถึง ‚รักมันมากใชํไหมถึงได๎ ต๎องแอบมาหามันแทบทุกวัน ‛ อรุณรดาเห็นความเสียใจในแววตาเอมอร แตํยังไมํทันได๎อธิบายด๎วยซ้ําวํา หลํอนกับนภดลเพิ่งพบกันเป็นวันแรก เอมอรก็ตวัดสายตามามองหลํอนอยําง แข็งกร๎าว ‚แก! ทําไมถึงหน๎าด๎านนักนะ ไมํรู๎หรือไงวําดลแตํงงานกับฉันแล๎ว ถึงได๎ คอยแตํให๎ทํา เรียกดลมาหามาสมสูํอยูํได๎ หน๎าด๎านนักใชํมั้ย ? ฉันขอพิสูจน๑ดู หนํอยแล๎วกันวําหน๎าด๎านๆ ของแกมันจะทนมือฉันไมํได๎สักกี่น้ํา ‛ เอมอรผรุสวาท เสียงดัง กํอนจะสาวเท๎ามาใกล๎อรุณรดา แตํนภดลก็ขยับไปขวางไว๎

‚อรจะทําแบบนั้นกับรดาไมํได๎นะ รดาไมํผิด ‛ ‚ถอยไปนะดล อรบอกวําให๎ถอยไปไง !‛ แรงหึงทําให๎เอมอรผลักคนตัวโตก วําออกไปกระแทกกับผนังห๎องทางด๎านขวา โดยไมํรอให๎นภดลกลับมาห๎ามทัพ รํางเล็กๆ ที่มีท๎องนูนออกมาพอสมควรนั้นก็ตรงเข๎ามาตั้งทําจะตบอรุณรดาทันที ‚อยํานะคะคุณอร คุณกําลังเข๎าใจผิด รดากับดลไมํได๎ทําอะไรแบบที่คุณ อรเข๎าใจนะคะ‛ อรุณรดาจับมืออีกฝ่ายไว๎และเตือนสติ แตํนอกจากที่เอมอรจะ ไมํยอมถอยออกไปงํายๆ ยังออกแรงผลักอรุณรดาไปแนบกับผนังห๎องอีกฝั่ง ‚หน๎าด๎าน! แยํงผัวชาวบ๎านแล๎วยังไมํยอมรับอีก ‛ เอมอรพยายามที่จะเข๎า ไปตบและขํวนหน๎าอรุณรดาให๎ได๎ ความตกใจทําให๎อีกฝ่ายยกมือขึ้นป้องกันตัว กํอนจะเผลอใช๎แรงดันรํางเอมอรที่ยังคงพยายามทําร๎ายหลํอนให๎หํางออกไป ‚กรี๊ด!‛ ดวงตาของอรุณรดาเบิกโพลง นึกไมํถึงวําจะพลั้งมือทําให๎เอมอรเสียหลัก ล๎มหงายหลังลงไป เอมอรเอามือกุมท๎อง สีหน๎าเหยเกกํอนจะร๎องครางออกมาราวสัตว๑ บาดเจ็บ เลือดสีแดงสดที่ไหลรินออกมาจากใต๎กระโปรงของเอมอรนั้นทําเอา หญิงสาวอีกคนใจหาย ‚อร!‛ นภดลตกใจ วิ่งมานั่งลงข๎างๆ ภรรยาของเขา ‚ดล...เจ็บ...อรเจ็บท๎อง‛ เอมอรน้ําตาเล็ด กํอนที่ผู๎เป็นสามีจะคํอยๆ ช๎อน รํางเธอไว๎ในอ๎อมแขนแข็งแกรํง แล๎วพาเข๎าไปในลิฟต๑เพื่อนําตัวสํงโรงพยาบาล อรุณรดายังคงยืนนิ่ง ตัวสั่นกับเหตุการณ๑ที่เกิดขึ้น เลือดที่ยังเปรอะอยูํบน พื้นตรงที่เอมอรล๎มลงไปเมื่อครูํ แม๎จะไมํมากนัก อรุณรดาก็อดกังวลไมํได๎วําตน จะพลั้งมือทําบาปอันใหญํหลวง

หญิงสาวรีบเปิดกระเป๋าควานหาโทรศัพท๑มือถือ ตํอสายหาใครคนหนึ่ง ทันที **************************************************** แสงสีเหลืองนวลจากเสาไฟสํองสวํางตามแนวถนนภายในหมูํบ๎าน ปาฏิหาริย๑เดินไปเดินมาอยูํหน๎าประตูไม๎โอ๏ก ชะเง๎อคอมองไปทางเข๎าซอยครั้ง แล๎วครั้งเลํา แตํคนที่รอคอยอยูํนานก็ยังไมํกลับถึงบ๎านเสียที ตอนที่เขากลับจากโรงพยาบาลแล๎วน๎องมิคบอกวําอรุณรดาไปจํายคําน้ํา คําไฟที่คอนโด เขาก็ไมํได๎โกรธหรือคิดวําเธอละทิ้งหน๎าที่แตํอยํางใด แตํพอพระ อาทิตย๑ตกดินไปได๎สักพัก เขาก็เริ่มเป็นหํวงวําทําไมอรุณรดาถึงยังไมํกลับ หากนับตั้งแตํที่เธอออกไปจากบ๎านจนถึงตอนนี้ก็ราวสี่ชั่วโมงแล๎ว บ๎าน ของเขากับคอนโดหญิงสาว...ตํอให๎รถติดก็นําจะใช๎เวลาเดินทางไปกลับ ประมาณสองชั่วโมง พอเห็นผู๎หญิงคนหนึ่งกําลังเดินผํานป้อมยามเข๎ามาในหมูํบ๎าน ปาฏิหาริย๑ ก็รีบวิ่งไปหลบอยูํหลังเสาในรั้วบ๎านทันที ไมํอยากให๎อรุณรดารู๎วําตนเองนั้น หํวงใยเธอมากเกินกวําลูกจ๎างธรรมดาๆ ทั่วไป กระทั่งผู๎หญิงคนนั้นเดินใกล๎เข๎า มาเรื่อยๆ ปาฏิหาริย๑ถึงได๎เห็นวําไมํใชํอรุณรดา ชายหนุํมรอจนกระทั่งผู๎หญิงคนนั้นเดินผํานหน๎าบ๎านเขาเข๎าไปแล๎วถึงได๎ เริ่มถอนหายใจเบาๆ อันที่จริงเขาเริ่มหงุดหงิดมากขึ้นทุกขณะ กํอนจะตัดสินใจ เดินเข๎าไปหยิบโทรศัพท๑มือถือของตนที่วางอยูํบนโต๏ะในห๎องโถงใหญํนั้น ตํอสาย หาอรุณรดาและยืนรอสายด๎วยความอดทน

‚คํะ หมอ‛ เมื่อเธอรับสายเขาก็กรอกเสียงเอ็ดลงไปทันที ‚คุณอยูํที่ไหน ทําไมถึงยังไมํกลับมาดูน๎องมิค ‛ ‚เกิดอะไรขึ้นกับน๎องมิคเหรอคะ ฉัน...เอํอ...ฉันฝากแกไว๎กับริสา‛ ‚ไมํได๎เกิดอะไรขึ้นทั้งนั้นแหละ แตํนี่มันทุํมกวําแล๎ว คุณไมํรู๎หรือวําน๎องมิค ต๎องเข๎านอนกํอนสามทุํม ทําไมยังไมํกลับมาทํามื้อเย็นให๎น๎องมิคกินอีก ‛ ‚ริสาบอกวําวันนี้เธอจะทําสปาเก็ตตี้ให๎พี่ตาว แล๎วก็ชวนน๎องมิคอยูํกินมื้อ เย็นที่บ๎าน ฉันก็เลย...‛ ‚ละทิ้งหน๎าที่ของตัวเองไปทําอยํางอื่นงั้นเหรอ‛ ปาฏิหาริย๑ดุ แรกทีเดียว เขาเป็นหํวงวําจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับหญิงสาว แตํได๎ยินเสียงเธอยังปรกติดีตอนนี้ เขาก็เริ่มจะโมโหมากกวําที่เธอทําธุระเสร็จแล๎วไมํรีบกลับบ๎านกลับชํอง ‚งั้นฉันจะกลับบ๎านเดี๋ยวนี้แหละคํะ ‛ ‚ไมํต๎อง คุณอยูํไหน ผมจะไปรับเอง‛ ‚อยูํร๎านอาหารเพียงดาวแถวรัชโยธิน แตํคุณไมํต๎องมารับหรอกนะคะ เปลืองน้ํามันเปลําๆ ฉันนั่งรถเมล๑กลับเองได๎คํะ ‛ ‚ร๎านอาหารเพียงดาวใชํไหม รออยูํที่นั่นแหละ อีกครึ่งชั่วโมงผมจะไปถึง ‛ ปาฏิหาริย๑ไมํรอให๎หญิงสาวตอบตกลงหรือปฏิเสธด๎วยซ้ําก็กดตัดสาย แล๎วรีบ หยิบกุญแจรถออกไปจากบ๎าน โดยไมํลืมจะชะลอรถหยุดแถวๆ หน๎ารั้วบ๎านริสา ซึ่งเด็กสองคนกําลังนั่งเลํนตัวตออยูํด๎วยกันตรงหน๎าบ๎าน ‚น๎องมิค พี่ตาวครับ‛ ‚คับ‛ สองพี่น๎องพร๎อมใจกันตอบรับ แล๎ววิ่งมาเกาะที่ริมรั้ว ‚พํอปาจะไป ไหนเหรอคับ‛

‚ไปรับแมํรดากลับบ๎าน น๎องมิคอยูํกับพี่ตาวไปกํอนนะ ‛ ชายหนุํมบอกลูก ชายเสร็จก็หันไปกับชับหนูน๎อยตัวกลม ‚พี่ตาวครับ อาฝากดูน๎องมิคสักหนึ่ง ชั่วโมงนะครับ‛ ‚ส.บ.ม.ย.ห. สบายมากอยําหํวงครับ อาปารีบไปรับแมํรดาคนสวยกลับ บ๎านเถอะคร๎าบ แล๎วฝากบอกด๎วยนะครับวําพี่คิดถึง ‛ พี่ตาวยังคงทะเล๎นทะลึ่ง เหมือนอยํางทุกครั้ง แตํปาฏิหาริย๑ไมํมีอารมณ๑ขําด๎วยเทําใดนักจึงเพียงแคํยิ้มๆ ยื่นมือไปขยี้หัวพี่ตาวอยํางหมั่นเขี้ยว กํอนจะขับรถไปรับอรุณรดากลับบ๎าน ตั้ง คําถามในใจวําเธออยูํที่ร๎านอาหารกับใคร... กับญาณากรคนที่เธอบอกวําเป็นเพื่อนแตํมีทําทางสนิมสนมเหมือนคนรู๎ใจ หรือเปลํา? **************************************************** อรุณรดาวางสายจากปาฏิหาริย๑ก็ถึงกับถอนหายใจออกมา อดนึก ตําหนิเจ๎านายจอมบงการของหลํอนไมํได๎วําเขาไปกินรังแตนที่ไหนมาถึงได๎เสียง ฉุนนัก หลํอนไมํได๎ทําผิดอะไรร๎ายแรงเสียหนํอย ในเมื่อน๎องมิคก็อยูํกับพี่ตาวที่ ข๎างบ๎าน ครั้นจะให๎คิดวําเขาเกรงใจริสานั้นคงไมํใชํ สองครอบครัวสนิทสนมกับมา แตํไหนแตํไร เวลาที่ริสาไปธุระที่ไหนก็เคยฝากพี่ตาวเอาไว๎กับหลํอนเหมือนกัน อีกทั้งตัวริสาเองก็รู๎วําเด็กสองคนโตมาด๎วยกัน รักกันเหมือนพี่น๎อง ริสายังเคยคุยให๎หลํอนฟังด๎วยซ้ําวําเมื่อกํอนถึงไมํมีธุระไปไหน น๎องมิคกับ พี่ตาวก็ตัวติดกันแทบจะทั้งวัน ผลัดกันไปนอนบ๎านพี่บ๎านน๎องเป็นกิจวัตรอยูํแล๎ว

อรุณรดาก๎มลงมองนาฬิกาข๎อมือ หลํอนมานั่งรอเกวลินที่ร๎านอาหารแหํงนี้ ได๎เกือบหนึ่งชั่วโมงแล๎ว แตํก็เข๎าใจวํางานของเกวลินบางครั้งก็ต๎องทํานอกเวลา ด๎วย หลํอนไมํได๎นัดลํวงหน๎า อยูํๆ ก็โทรไปขอให๎เกวลินออกมาพบจึงไมํคิดโกรธ เกวลินเป็นอันขาด ตอนนั้นเองที่เกวลินเดินมานั่งลงบนเก๎าอี้ฝั่งตรงข๎าม กํอนวางกระเป๋าลง ข๎างกาย ‚ขอโทษทีนะรดา แกมารอนานแล๎วใชํไหม ฉันเพิ่งเคลียร๑งานสําคัญเสร็จ เมื่อกี้นี้เอง‛ เกวลินขอโทษขอโพยกํอนยกมือเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร เสร็จจึง หันมายิ้มถามอรุณรดา ‚วําแตํแกโทรไปนัดฉันมาเจอดํวน มีเรื่องอะไรเหรอ‛ ‚ตอนแรกฉันตกใจมาก แล๎วก็กลัวมากด๎วย ตอนนี้เหมือนจะดีขึ้น แตํที่จริง ก็ยังกลัวอยูํดี‛ อรุณรดาถอนหายใจ เมื่อนึกถึงเหตุการณ๑ที่ตนพลั้งมือทําให๎เอมอ รถึงกับตกเลือด ‚เดี๋ยวๆ‛ เกวลินยกมือขึ้นเบรก เมื่อรู๎สึกวําเพื่อนสาวเต็มไปด๎วยความ กังวลจนพูดไมํรู๎เรื่อง ‚แกพูดมาตรงๆ เลยดีกวํา วกไปวนมาอยํางนี้ฉันไมํเข๎าใจ‛ ‚ตรงๆ เลยนะ ‛ อรุณรดาสูดหายใจเข๎าลึกๆ แล๎วตั้งสติพูดออกไป ‚ฉันทํา ให๎คุณเอมอรตกเลือด ไมํรู๎จะแท๎งหรือเปลํา ‛ ‚อะไรนะ! แกทําให๎คุณเอมอรตก...‛ อรุณรดายกนิ้วชี้ขึ้นแตะปากตัวเอง สํงเสียงเป็นสัญญาณให๎เงียบๆ เกวลิน ถึงเพิ่งรู๎สึกตัววําตกใจมากเกินไปหนํอย เกือบจะประกาศให๎คนทั้งร๎านอาหารได๎ ยินไปด๎วย ครีเอทีฟสาวยิ้มแหยๆ ให๎ลูกค๎าโต๏ะอื่น กํอนจะหันมาย๎อนถามอรุณรดาอีก ครั้งเบาราวกระซิบ ทั้งนี้ก็เพื่อให๎แนํใจวําตนเองไมํได๎หูฝาด

‚แกผลักคุณเอมอรเหรอ‛ อรุณรดาพยักหน๎า หลุบตามองมือตัวเองที่ถูกันไปมาอยูํบนโต๏ะอยํางไมํ ใครํสบายใจนัก ‚คือฉันก็ไมํได๎ตั้งใจหรอกนะ แตํฉันทําให๎คุณเอมอรตกเลือดจริงๆ ‛ อรุณร ดาคํอยๆ เลําเหตุการณ๑ทั้งหมดให๎เพื่อนสาวฟังตามจริง ตั้งใจมาปรึกษาเกวลิน วําควรทําอยํางไรตํอไป กระทั่งเวลาผํานมาอีกเกือบครึ่งชั่วโมง ปาฏิหาริย๑ก็ขับรถเข๎ามาจอดหลัง ร๎านอาหาร รํางสูงตรงเข๎ามามองหาอรุณรดาในร๎าน พอเห็นอยูํกับเกวลินสองคน ไมํได๎อยูํกับญาณากรหรือผู๎ชายคนไหน ความรู๎สึกหงุดหงิดที่จูํโจมในใจตอนแรก ก็คํอยๆ บรรเทาลง ชายหนุํมเดินตรงไปยังโต๏ะมุมด๎านในที่สองสาวนั่งอยูํ แตํในระหวํางที่ กําลังจะถึงนั้น เขาก็บังเอิญได๎ยินเรื่องที่สองสาวคุยกัน ‚ท๎องกี่เดือนแล๎ว‛ คําถามของเกวลินทําเอาสองเท๎าของปาฏิหาริย๑หยุดชะงัก ท๎องเหรอ? ใครท๎อง? ในเมื่อพวกเธอนั่งคุยกันอยูํสองคน และเกวลินเป็น คนตั้งคําถาม ถ๎างั้นก็หมายความวํา... ดวงตาคูํคมเบิกกว๎าง ไมํอยากจินตนาการถึงคําตอบตอนนี้ เขาตัดสินใจ พาตัวเองไปหลบหลังเสาด๎วยเกรงสองสาวจะหันมาเห็นเข๎าโดยบังเอิญ และ พยายามเงี่ยหูฟังอยํางตั้งอกตั้งใจ ‚ฉันก็ไมํแนํใจเหมือนกัน ก็นําจะตั้งแตํ...ตอนนั้นลํะมั้ง ‛ อรุณรดาถอน หายใจและยังพูดตํอไปอีก ‚ฉันควรจะทํายังไงดีก๎อย ฉันไมํสบายใจเลย มันจะ

อันตรายมากไหม ถึงแม๎วําเด็กจะเกิดขึ้นจากความไมํตั้งใจของพํอกับแมํ แตํฉันก็ ไมํอยากทําให๎เขาต๎องแท๎งไปหรอกนะ‛ ปาฏิหาริย๑ถึงกับอึ้งเมื่อได๎ยินเรื่องนั้น อรุณรดาหมายถึงใคร ? เด็กที่เกิดขึ้น จากความไมํตั้งใจของพํอกับแมํ แถมยังไมํอยากทําให๎เด็กต๎องแท๎ง... ‚ฉันรู๎นะวําแกไมํสบายใจมาก แตํฉันวําแกใจเย็นๆ กลับบ๎านไปตั้งสติสัก สองสามวันกํอน แล๎วเดี๋ยวเราคํอยมาหาทางแก๎ปัญหาด๎วยกัน ฉันจะชํวยแกเอง นะ‛ เกวลินกุมมือเพื่อนสาวที่วางเอาไว๎บนโต๏ะ ในขณะที่ปาฏิหาริย๑ถึงกับกลืน น้ําลายลงคออึกใหญํ ‚แตํฉันกลัวนี่ก๎อย ฉันกลัวบาป และฉันก็รู๎สึกไมํดีมากๆ ถ๎าหากฉันต๎อง เป็นมือที่สามทําลายครอบครัวของใคร ถึงแม๎วําฉันจะไมํตั้งใจก็ตาม‛ ‚ทําใจดีๆ ไว๎กํอนรดา ปัญหาที่เกิดขึ้นมันอาจจะไมํได๎เลวร๎ายอยํางที่แกคิด ก็ได๎ เชื่อฉันเถอะวําทุกอยํางต๎องมีทางแก๎ไข‛ ‚แกคิดวํางั้นเหรอ‛ เสียงแผํวๆ ของอรุณรดาดูเหมือนยังลังเลอยูํมาก ตรง ข๎ามกับปาฏิหาริย๑ที่เริ่มแนํใจขึ้นทุกขณะเกี่ยวกับ ‘ปัญหา’ ที่เกิดขึ้น

บทที่ ๑๔ พ่อของเด็ก? ‘ถึงแม๎วําเด็กจะเกิดขึ้นจากความไมํตั้งใจของพํอกับแมํ แตํฉันก็ไมํอยาก ทําให๎เขาต๎องแท๎งไปหรอกนะ’ น้ําเสียงเศร๎าสร๎อยของอรุณรดาเมื่อชํวงหัวค่ํายังคงก๎องอยูํในหูของ ปาฏิหาริย๑มาจนกระทั่งตีสอง ชายหนุํมเดินไปเดินมาอยูํภายในห๎องนอนของตัวเอง เดี๋ยวลุกเดี๋ยวนั่ง ยัง คิดไมํตกวําอรุณรดาท๎องกับใคร ทําไมเธอถึงได๎พูดวําพํอกับแมํไมํเต็มใจให๎เด็ก คนนั้นเกิดมา และมีความคิดครึ่งๆ กลางๆ วําจะไปทําแท๎ง ตอนที่เขารับเธอกลับบ๎าน เขาเห็นเธอมีสีหน๎าซึมๆ ก็เลยแกล๎งถามวํามี อะไรไมํสบายใจหรือเปลํา แตํเธอก็ปฏิเสธจนเขาไมํกล๎าละลาบละล๎วงเรื่อง สํวนตัวเธอมากเกินไปนัก พอกลับมาถึงบ๎าน อรุณรดาก็ขอตัวไปรับน๎องมิคมา อาบน้ําและเข๎านอน ตรงข๎ามกับเขาที่ยังไมํมีวี่แวววําจะหลับลงงํายๆ กํอนหน๎านี้เขารู๎มาวํา อรุณรดาเคยมีแฟน แตํแฟนของเธอไปทําผู๎หญิงคนอื่นท๎องก็เลยทิ้งเธอไป ดังนั้น จึงเป็นไปไมํได๎ที่เธอจะท๎องกับแฟนเกํา เพราะเทําที่เขาแอบสังเกตดูนั้น หน๎าท๎อง ของเธอยังแบนราบจนดูไมํออกด๎วยซ้ํา ซึ่งนั่นพอจะยืนยันได๎วําเธอเพิ่งท๎องแคํไมํ นาน ครั้นจะคิดวําเธอท๎องกับญาณากร เธอก็ไมํนําพูดวําเกิดจากความไมํเต็ม ใจของพํอกับแมํ ในเมื่อทําทีของเธอดูเหมือนจะสนิทสนมกับญาณากรจนแม๎แตํ เขาเองยังอดอิจฉาไมํได๎ด๎วยซ้ํา

หรือวํา... ดวงตาของปาฏิหาริย๑ขยายกว๎าง เมื่อนึกถึงตอนที่เกวลินถามอรุณรดาวํา ท๎องกี่เดือนแล๎ว ‘ฉันก็ไมํแนํใจเหมือนกัน ก็นําจะตั้งแตํ...ตอนนั้นลํะมั้ง ’ ตอนนั้นคือตอนไหน? ปาฏิหาริย๑หวังเป็นอยํางยิ่งวําคงจะไมํใชํตอนเจอกับเขาครั้งแรกในงาน เลี้ยงรุํนที่กาญจนบุรี คืนนั้นเขาเมามากจนเข๎าไปนอนในห๎องของเธอ ทั้งยังเห็น เธอเป็นพิมพ๑รดาจนเผลอไปลํวงเกินเธอเข๎า แตํเขาเข๎าใจมาตลอดวําตัวเองเมา หลับไปกํอน เพราะเห็นอรุณรดายังมีแกํใจไปเรียนโยคะโดยไมํรอพูดอะไรกับเขา สักคํา จนเธอมาเรียกร๎องคําเสียหายกับเขาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เขาก็จับได๎วํา เธอเอายาหมํองป้ายตาร๎องหํมร๎องไห๎ ไมํได๎มีทําทางเสียอกเสียใจกับเรื่องที่ เกิดขึ้นจริงๆ ทําให๎เขายิ่งมั่นใจวําตนเองเป็นผู๎บริสุทธิ์ แตํหากนับจากคืนนั้นมาจนกระทั่งถึงคืนนี้ก็กินเวลาราวๆ หนึ่งเดือนครึ่ง พอดี การที่หน๎าท๎องของเธอยังดูเหมือนปกติก็เป็นไปได๎วําเธอเพิ่งท๎องแคํเดือน กวําๆ ปาฏิหาริย๑กลืนน้ําลายลงคออึกใหญํ เมื่อนึกถึงตอนที่หญิงสาวเคยเปิดเสื้อ ให๎ดูคิสมาร๑กบริเวรเนินอกของเธอ ‚หรือวําคืนนั้น เรากับรดา...‛ สิ่งที่ปาฏิหาริย๑ไมํอยากคิดวํามันจะเป็นไปได๎เริ่มได๎รับการยืนยันจาก คําพูดของอรุณรดาที่อยูํๆ ก็ดังก๎องขึ้นมาในหัวสมอง

‘แตํฉันกลัวนี่ก๎อย ฉันกลัวบาป และฉันก็รู๎สึกไมํดีมากๆ ถ๎าหากฉันต๎องเป็น มือที่สามทําลายครอบครัวของใคร’ ‚ฉิบหายแล๎ว!‛ ปาฏิหาริย๑ถึงกับผงะล๎มลงไปนั่งบนเตียงด๎วยความตก ตะลึง เขาทําอรุณรดาท๎อง! และเธอกําลังมีความคิดจะไปทําแท๎ง เพราะเขามี ทะเบียนสมรสอยูํกับพิมพ๑รดา! ไมํได๎การลํะ! เขาควรจะรีบคุยเรื่องนี้กับเธอ ปาฏิหาริย๑ผุดลุกจากเตียงกว๎าง หมายใจจะไปตกลงกับอรุณรดาที่ ห๎องนอนของน๎องมิค แตํพอฉุกคิดได๎วําตอนนี้เป็นเวลาตีสอง มือที่กําลังจะหมุน ลูกบิดประตูก็ชะงักงัน เขายืนนิ่งอยูํสักพัก กํอนจะเดินกลับมายืนครุํนคิดอะไร บางอยํางแถวๆ ปลายเตียงอยํางรอบคอบ การที่อรุณรดาไมํยอมพูดเรื่องลูกกับเขาตรงๆ แตํกลับไปปรึกษาเกวลินผู๎ เป็นเพื่อนสนิททําให๎เขาอดคิดไมํได๎วําอาจมีเบื้องลึกเบื้องหลัง เรื่องนี้ต๎องได๎รับการวินิจฉัย... **************************************************** ญาณากรเดินตามปาฏิหาริย๑มายังร๎านกาแฟในชั้นสองของ โรงพยาบาลซึ่งอยูํติดกับศูนย๑อาหาร ความที่ตอนนี้เป็นชํวงบํายแกํๆ ปาฏิหาริย๑ก็ เลยเลือกจะเดินมานั่งโต๏ะด๎านนอกระเบียงเพราะไมํมีลูกค๎าเยอะเทํากับในห๎อง แอร๑

‚คุณหมอมีธุระอะไรกับผมเหรอครับ ‛ ญาณากรเอํยปากถามทั้งๆ ที่ ยังนั่งลงไมํเรียบร๎อยดีเสียด๎วยซ้ํา เขาแปลกใจมากที่อยูํๆ ปาฏิหาริย๑ก็ไปหาถึง ห๎องจํายยา ถามวําพอจะมีเวลามานั่งดื่มกาแฟด๎วยกันสักแก๎วหรือเปลํา ร๎อยวันพันปีที่ทํางานอยูํโรงพยาบาลวรกานต๑ เขากับปาฏิหาริย๑แทบจะไมํ เคยคุยกัน มีบ๎างที่เดินสวนกันและทักทายตามประสาคนรู๎จัก แตํก็ไมํได๎สนิท สนมกลมเกลียวถึงขั้นจะมานั่งดื่มกาแฟยามเย็นด๎วยกัน ‚คือ...ผมอยากคุยเรื่องรดานํะครับ ‛ ปาฏิหาริย๑เกริ่น กํอนจะ เห็นญาณากรรอฟังอยํางตั้งใจ ‚คุณกับเธอ...รู๎จักกันมานานแคํไหนแล๎ว ‛ ‚ก็เป็นสิบปีแล๎วลํะครับ ผมกับรดาจบมาจากมหาวิทยาลัยเดียวกัน ไปไหนมาไหนด๎วยกันตลอด คุณหมอมีอะไรหรือเปลํา ทําไมอยูํๆ ถึง...‛ ญาณา กรมีสีหน๎าแปลกใจและเงียบไปครูํหนึ่ง ‚ผมกับรดามีพันธะสัญญาบางอยํางตํอกัน คือ...กํอนหน๎านี้ผมไมํ แนํใจวําเธอบอกคุณยังไง เรื่องที่เธอไปอยูํบ๎านของผม‛ ปาฏิหาริย๑ไมํอยากจูํโจม ตรงๆ วําเขาอยากรู๎เรื่องเด็กในท๎องของอรุณรดา ถึงได๎ชวนคุยเรื่องอื่นเพื่อดูทีทํา ของญาณากร เขาไมํแนํใจวําทั้งสองคบหากันแบบไหน ยิ่งมาได๎ยินอีกฝ่ายพูดวําไป ไหนมาไหนด๎วยกันตลอดก็ยิ่งไมํแนํใจเรื่องเด็กในท๎องมากขึ้น ‚คุณหมออยําดุรดาเลยนะครับ ‛ น้ําเสียงของญาณากรฟังดูหํวงใยเพื่อน สาวอยํางไมํปิดบัง ‚เป็นเพราะผมเองที่แปลกใจวําเธอมาสนิทสนมกับคุณหมอ ได๎ยังไงก็เลยคาดคั้นจนเธอบอกเรื่องที่คุณหมอจ๎างเธอให๎เอํอ...เป็น...‛

‚ไมํหรอกครับ ผมไมํได๎โกรธเธอเรื่องนั้นเพราะเชื่อวํากํอนที่เธอจะ ตัดสินใจบอกใครออกไป เธอคงใช๎วิจารณญาณแล๎ววําเรื่องจะไมํรู๎ไปถึงหูน๎อง มิค‛ อันที่จริงเขาแทบจะลืมไปแล๎วด๎วยซ้ําวําเคยขอให๎อรุณรดาเก็บเรื่องการ จ๎างวานไว๎เป็นความลับ ทั้งนี้อาจเพราะอรุณรดารักและเอาใจใสํน๎องมิคดียิ่งกวํา แมํแท๎ๆ เขาก็เลยเชื่อวําอรุณรดาจะไมํมีวันทําให๎ความลับรั่วไหล เพราะนั่น หมายถึงน๎องมิคจะต๎องเสียใจกับความจริงที่เขากับเธอคอยปิดบังอยูํ ‚คุณหมอวางใจเถอะครับ น๎องมิคจะไมํมีทางรู๎เรื่องที่รดาไมํใชํแมํแท๎ๆ ของแกจากปากผมแนํ‛ ‚แล๎ว...‛ ปาฏิหาริย๑อ้ําอึ้ง เมื่อเห็นสมควรวํานําจะเริ่มถามเจาะเข๎าไป ให๎ลึกยิ่งขึ้น ‚คุณลําบากใจหรือเปลําครับที่ต๎องปลํอยให๎เธอ...มาอยูํรํวมบ๎านกับ ผม‛ ‚ทําไมผมต๎องลําบากใจด๎วยลํะครับ ‛ ญาณากรเลิกคิ้วขึ้นเล็กน๎อย อยํางนึกแปลกใจ ‚ก็...คุณคบหากับเธอมาตั้งนาน แล๎วตอนนี้เธอก็เลิกกับแฟนคนนั้น แล๎ว คุณควรจะได๎มีเวลาอยูํกับเธอมากกวําเมื่อกํอน แตํเธอกลับต๎อง...มา ทํางานให๎ผม แทนที่จะได๎สร๎างครอบครัวเป็นของตัวเอง‛ ‚เดี๋ยวนะครับ‛ ญาณากรเบรกกลั้วหัวเราะ ‚คุณหมอพูดเหมือนคิดวํา ผมกับรดาเป็นแฟนกัน‛ ‚แล๎วไมํใชํ...‛ ปาฏิหาริย๑ยกมือแบขึ้นตรงหน๎า เลิกคิ้วขึ้นถามแทนการ พูดอะไรตํอ ทวําญาณากรกลับสํายหน๎าปฏิเสธทั้งยังหัวเราะเสียงใส

‚ไมํมีทางใชํแนํนอนครับ ผมกับรดาเป็นเพื่อนที่ดีตํอกัน และผมก็มีคน ที่ผมรักอยูํแล๎วด๎วยครับ‛ ถ๎อยคํายืนยันพร๎อมรอยยิ้มของเภสัชกรหนุํมตรงหน๎าทําให๎ปาฏิหาริย๑ นิ่งเงียบไปชั่วขณะ เขาเชื่ออยํางสนิทใจแล๎ววําอรุณรดาไมํได๎โกหกเรื่อง ความสัมพันธ๑ระหวํางเธอกับญาณากร และยิ่งแนํใจวําเด็กในท๎องของเธอคือ เลือดเนื้อเชื้อไขของเขา อยูํๆ ก็ต๎องกลายเป็นคุณพํอลูกสองขึ้นมาโดยไมํตั้งใจ แนํนอนวําเขา ยํอมจะรู๎สึกแปลกๆ อยูํบ๎าง แตํเขาก็ไมํได๎เสียใจที่จะมีเด็กเพิ่มขึ้น กลับคิดวํามัน ถึงเวลาแล๎วด๎วยซ้ําที่เขาควรจะเดินหน๎าเรื่องความสัมพันธ๑ระหวํางเขากับเธอเสีย ที เพราะตอนนี้มันไมํใชํแคํเรื่อง ‘หัวใจ’ ของเขาหรือเธอสองคนอีกตํอไป **************************************************** ‚อะไรนะ ส๎มเหรอ?‛ อรุณรดาทวนถามเกวลินผํานทางโทรศัพท๑มือถือ ระหวํางกําลังทอดไขํดาวไมํให๎ติดกระทะ หลังจากที่เมื่อคืนนี้นอนไมํหลับเพราะ เรื่องของเอมอรมาตลอดทั้งคืน วันนี้หลํอนจึงตั้งใจวําจะไปเยี่ยมเอมอรและขอ โทษเรื่องที่เกิดขึ้น เพียงแตํไมํรู๎วําจะไปพบได๎ที่โรงพยาบาลไหน เพราะยังติดตํอ นภดลไมํได๎ พอเกวลินโทรมาถามวําสบายใจขึ้นหรือยัง หลํอนก็เลยถือโอกาสปรึกษา วําควรจะซื้ออะไรไปเยี่ยมเอมอรดี ‚ใชํ คนท๎องสํวนใหญํก็มักจะชอบกินอะไรเปรี้ยวๆ ถ๎าแกจะไปเยี่ยม คุณเอมอร แกก็นําจะซื้อผลไม๎จําพวกส๎มหรือวํามะมํวงไปฝาก แล๎วก็อะไรอีกนะ

ตัวเอง...‛ เกวลินหันไปถามใครสักคนที่อรุณรดาเดาวํานําจะเป็นเพื่อนรํวมงานที่ อยูํด๎วยกันตอนนี้ ‚ซีเรียลธัญพืช นม และก็ปลา เพราะวําจะชํวยเพิ่มแคลเซียมให๎กับทารก เผอิญเพื่อนที่ทํางานฉันกําลังท๎องอยูํพอดีนํะแก ก็เลยพอจะถามได๎วําชํวงนี้ควร กินอะไรบ๎าง‛ ‚อืม...แล๎วแกวําคุณอรจะยอมรับคําขอโทษของฉันไหม‛ ‚ก็ต๎องลองดูแหละแก แตํคุณอรนําจะรู๎วําแกไมํได๎ตั้งใจให๎มีเรื่องแบบ นี้เกิดขึ้น ฉันคิดวําแกไปเยี่ยมคุณอรครั้งนี้มันเป็นการดีเสียด๎วยซ้ํานะ แกจะได๎ ถือโอกาสปรับความเข๎าใจกับคุณอรไปเลยวําแกไมํได๎คิดจะกลับไปยุํงกับดลแล๎ว เอาอยํางนี้สิ ถ๎าแกกังวลวํามันจะไมํราบรื่น ให๎ฉันไปเป็นเพื่อนมั้ย ‛ ‚ไมํเป็นไรหรอก ฉันไปคนเดียวได๎ แคํแกให๎กําลังใจฉันแบบนี้ ฉันก็ รู๎สึกดีมากๆ แล๎วลํะ‛ อรุณรดายิ้มน๎อยๆ กํอนจะหยิบจานกระเบื้องสีขาวมาวาง ไว๎ แล๎วใช๎ตะหลิวตักไขํดาวที่กําลังเป็นยางมะตูมได๎ที่มาวางลงในจานข๎าวผัด อเมริกัน ซึ่งหลํอนเตรียมไว๎สามจานสําหรับตัวเองและสองพํอลูก ‚โอเค งั้นถ๎ามีอะไรก็โทรหาฉันได๎ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยนะ เดี๋ยวฉัน ต๎องไปแล๎ว วันนี้มีนัดดินเนอร๑กับพี่ติ๊ก ‛ เสียงใสๆ ของเกวลินในตอนนี้ทําให๎ อรุณรดาอดที่จะรู๎สึกแปลกไมํได๎ ‚พี่ติ๊ก?‛ หลํอนทวนเมื่อรู๎สึกคุ๎น ‚จําได๎วําคนนี้นําจะหมดโปรโมชั่น แล๎วนี่‛ ปกติเกวลินคบผู๎ชายคนละประมาณสองอาทิตย๑ ดังนั้นจึงนับเป็น เรื่องแปลกที่หลํอนยังได๎ยินชื่อพี่ติ๊กทั้งๆ ที่ผํานมาเป็นเดือนแล๎ว

‚คนนี้ยกเว๎นเป็นกรณีพิเศษนํะแก พี่ติ๊กเขานํารักมากเลยนะ เป็น สุภาพบุรุษมาก...‛ เกวลินทอดเสียงยาวอยํางปลื้มๆ จนคนฟังเผลอยิ้มตามไป ด๎วยอีกคน ‚ฉันก็เลยตํอโปรโมชั่นให๎อีกนิด บางทีนะแก...ถ๎าเขาทําให๎ฉันรู๎สึกดี ด๎วยได๎อยํางนี้อีกสักระยะ ฉันอาจจะยอมรับเขาเป็นแฟนก็ได๎ ‛ ‚โอ๎โห...ดูทําพี่ติ๊กคนนี้จะไมํธรรมดาซะแล๎ว ถึงขนาดทําให๎พวกหลาย ใจอยํางแกเกิดอยากจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนขึ้นมาได๎ ‛ ‚แหม...แกก็พูดเกินไป อันที่จริงฉันก็ไมํได๎คิดวําฉันจะมีความรู๎สึก แบบนี้กับใครได๎อีกหรอกนะ แตํอยูํๆ มันก็รู๎สึกขึ้นมา‛ น้ําเสียงที่ดูจริงจังมากขึ้นกวําตอนแรกฟังดูเหมือนคนกําลังมีความสุขจน อรุณรดาพลอยมีความสุขไปด๎วย หลํอนรู๎วําเกวลินเคยเจ็บปวดเพราะรักครั้งแรก สมัยมัธยมปลายก็เลยไมํอยากเปิดใจรักใครอีก ทั้งๆ ที่ผู๎ชายบนโลกไมํได๎มีนิสัย แยํเหมือนกันไปหมดทุกคน ตอนนี้พอได๎ยินวําเกวลินเริ่มที่จะเปลี่ยนแปลงความคิด หลํอนก็เลยอดจะ ยินดีปรีดาไมํได๎ ‚ฉันดีใจนะถ๎าแกจะเริ่มต๎นรักใครจริงๆ นี่ถ๎าญาญํามันรู๎มันก็คงจะดีใจ ด๎วย‛ ‚มันก็คงรู๎แล๎วลํะ โทรจิกฉันบํอยจะตายเวลาฉันไปไหนมาไหนกับพี่ติ๊ก ถ๎า สามทุํมฉันยังกลับไมํถึงบ๎านก็อยําหวังวําจะได๎เที่ยวสนุก เพราะมันจะโทรมา เทศน๑ฉันทุกสิบนาที ทําอยํางกับมันเป็นพํอฉันแหนะ ไมํสิ...อยํางมันต๎องเรียกวํา แมํถึงจะถูก ดูมันหวงๆ เหมือนไมํอยากให๎ฉันยุํงกับพี่ติ๊กยังไงก็ไมํรู๎ นี่ถ๎าไมํติดวํา มันเป็นเพื่อนฉันมานานนะ ฉันคงคิดวํามันแอบชอบพี่ติ๊กแล๎วลํะ เพราะมันเคย

บังเอิญเจอฉันกับพี่ติ๊กครั้งหนึ่ง และมันก็มองพี่ติ๊กของฉันตาไมํกะพริบ มองแบบ ...ตาเป็นมันอะแก เฮ๎ย...รดา! แคํนี้กํอนนะ พี่ติ๊กโทรซ๎อนเข๎ามา‛ ‚อือ ขอให๎มีมื้อค่ําสุดโรแมนติกนะจ๏ะ ‛ อรุณรดาอวยพรลํวงหน๎า ทั้งที่ยัง อดแปลกใจไมํได๎วําญาณากรคอยโทรจิกเกวลินให๎กลับบ๎านกํอนสามทุํมทําไม หลํอนแนํใจลํะวําญาณากรไมํได๎คิดแยํงแฟนเพื่อน และก็อาจจะเป็นหํวงที่เก วลินกลับบ๎านดึกๆ แตํเกวลินไมํใชํคนโงํที่รู๎ไมํทันผู๎ชาย... กํอนหน๎านี้เกวลินมีประสบการณ๑คบเพื่อนตํางเพศมาพอสมควร นับจากที่ รักครั้งแรกสมัยมัธยมปลายจบลงด๎วยความชอกช้ํา เกวลินก็ไมํเคยถูกผู๎ชาย หลอกอีกเลย ญาณากรเองก็ไมํเคยหํวงเพื่อนแบบเกินกวําเหตุขนาดนี้ บางทีอาจเพราะเกวลินทําทําจะจริงจังกับพี่ติ๊ก ญาณากรก็เลยพยายาม จะชํวยเลือก... ไมํอยากให๎เกวลินต๎องเจ็บซ้ําสอง เพราะคนอยํางเกวลินถึงจะไมํ จริงจังกับผู๎ชายคนไหน แตํบทจะรักใครก็รักขาดใจ...ถึงขั้นเคยคิดจะฆําตัวตาย เพราะความผิดหวังมาแล๎ว อรุณรดามองนาฬิกาทรงกลมติดผนัง เห็นวําใกล๎จะหกโมงเย็นแล๎วก็ ยกจานข๎าวผัดอเมริกันไปวางลงบนโต๏ะ นึกแปลกใจลึกๆ วําทําไมปาฏิหาริย๑ยัง ขับรถกลับไมํถึงบ๎าน ทั้งๆ ที่วันนี้เขาออกเวรตอนสี่โมงครึ่งและจากโรงพยาบาล วรกานต๑มาบ๎านของเขาก็ใกล๎กันนิดเดียว ตอนหลํอนเริ่มทําอาหารเย็นหลํอนยัง แอบกังวลด๎วยซ้ําวําจะเสร็จช๎ากวําปกติ ‚แมํรดาคับ แมํรดา‛ น๎องมิคกับพี่ตาวพากันเข๎ามาในบ๎าน ในมือของ ทั้งสองถือจานคุกกี้และเค๎กติดมาด๎วย ‚โห...ไปเอาเค๎กกับคุกกี้มาจากที่ไหนกันคะ‛

‚ป้าริสากับลุงต๎อมให๎มาคับ ‛ น๎องมิคตอบฉะฉาน ยิ้มกว๎างระหวําง อธิบายเสียงใส ‚ลุงต๎อมซื้อคุกกี้มาให๎ป้าริสากับพี่ตาว แตํป้าริสาบอกวํามันเยอะ มากก็เลยให๎น๎องมิคเอากลับมากิน บอกวําให๎แมํรดากินด๎วยกันคับ ‛ ‚สํวนขนมเค๎กนี่แมํริสาทําคับ บอกให๎พี่เอามาให๎แมํรดาชิม ‛ ‚น๎องมิคชิมแล๎วอรํอยมากเลยคับ ‛ เด็กชายมหัศจรรย๑ยกมือขึ้นจนสุด เหมือนเรียกร๎องความสนใจ นัยน๑ตาใสแจ๐วนั้นทําให๎หลํอนเชื่อวําอรํอยมากจริงๆ รับทั้งจานคุกกี้และเค๎กมาวางลงบนโต๏ะ กํอนก๎มลงลูบศีรษะเด็กๆ ทั้งสอง ‚เดี๋ยวแมํรดาจะกินให๎หมดเลยนะ พี่ตาวคับ...ฝากบอกแมํริสาด๎วยวํา ขอบคุณมากคํะ‛ ‚คิดคําฝากเป็นจุ๏บุ๏ๆ ข๎างละหนึ่งทีนะคับ ‛ พี่ตาวยกนิ้วชี้แตะแก๎มซ๎าย แก๎มขวาของตัวเองเป็นความนัยถึงการหอมแก๎ม หญิงสาวยิ้มแกมหัวเราะ กํอนเข๎าไปหอมแก๎มพี่ตาวข๎างละหนึ่งที แล๎ว ชักชวนให๎อยูํกินข๎าวผัดอเมริกันด๎วยกัน แตํพี่ตาวปฏิเสธเพราะพํอต๎อมกับแมํริ สารอกินข๎าวอยูํ เมื่อภายในห๎องรับประทานอาหารเหลือแคํหลํอนกับน๎องมิค หญิง สาวก็หันไปถามยิ้มๆ ‚วันนี้พํอปากลับช๎า สงสัยจะรถติด น๎องมิคหิวหรือยังกินกํอนก็ได๎นะ จ๏ะ‛ ปกติปาฏิหาริย๑ไมํได๎ออกเวรพร๎อมกันทุกวัน แตํเวลาอาหารค่ําของบ๎านคือ หกโมง ดังนั้น ถ๎าวันไหนชายหนุํมออกเวรตอนค่ํา หญิงสาวก็จะกินมื้อค่ํากับน๎อง มิคเพียงแคํสองคน

‚ยังไมํคํอยหิวเทําไรเลยคับ กินเค๎กของป้าริสามาแล๎ว น๎องมิครอพํอปา ดีกวํา‛ หญิงสาวพอจะรู๎วําน๎องมิคอยากให๎พํอแมํอยูํกินข๎าวด๎วยกันพร๎อมหน๎า ทวําในหนึ่งสัปดาห๑กลับเป็นไปได๎เพียงแคํสามวันเทํานั้น น๎องมิคก็เลยไมํอยาก ให๎วันนี้ผํานไปโดยมีเพียงหลํอนกับเขาแคํสองคน ‚ถ๎าอยํางนั้นเรามาเลํนตัวตํอรอพํอปากันนะ‛ ‚น๎องมิคขอไปเข๎าห๎องน้ําแป๊บนึงนะคับ ‛ คล๎อยหลังน๎องมิคไมํทันไร อรุณรดาก็ได๎ยินเสียงประตูไม๎โอ๏กถูกเลื่อนให๎ เปิดออก หลํอนแนํใจวําคงเป็นฝีมือของปาฏิหาริย๑ เพราะตั้งแตํมาอยูํรํวมชายคา เดียวกัน เขาไมํเคยบีบแตรเรียกให๎หลํอนไปเปิดประตูเลยสักครั้งเดียว มองผํานผนังที่กรุด๎วยกระจกใส เห็นเมอร๑เซเดสเบนซ๑คันสวยแลํนเข๎ามา จอดสนิท กํอนที่ชายหนุํมจะลงไปปิดบ๎านให๎เรียบร๎อย แล๎วเปิดท๎ายรถหยิบ ถุงพลาสติกหลายใบออกมา สังเกตจากโลโก๎บนถุงเหลํานั้นพอให๎รู๎วําซื้อมาจาก ซูเปอร๑มาร๑เก็ตในห๎างสรรพสินค๎า ความที่มันคํอนข๎างเยอะจนดูพะรุงพะรัง อรุณรดาจึงตัดสินใจไปเปิดประตู บ๎านให๎ ‚ฉันชํวยมั้ยคะ‛ ‚ไมํเป็นไร ผมถือได๎ ‛ เขาถอดรองเท๎าและเอาของที่ซื้อมาจาก ซูเปอร๑มาร๑เก็ตทั้งหมดนั้นหายเข๎าไปในครัว หญิงสาวก๎มลงเก็บรองเท๎าหนังอยํางดีเข๎าชั้นวางด๎านข๎างให๎เป็นระเบียบ ปกติเขาก็ไมํเคยทิ้งให๎หลํอนต๎องเก็บ แตํเพราะวันนี้หิ้วของมาเต็มสองมือ หลํอน เลยคิดวําเก็บให๎ไปเลยก็ไมํได๎เสียหายอะไรนัก เสร็จถึงได๎เดินตามมาที่ครัว

‚ซื้ออะไรมาเยอะแยะเชียวคะ‛ ถามเมื่อเห็นชายหนุํมกําลังเปิดตู๎เย็น หยิบ นั่นหยิบนี่ในถุงใสํเข๎าไปตามชํองตํางๆ ซึ่งจากที่เห็นตอนนี้คืออาหารจําพวกเนื้อ นมไขํ ‚ซื้อพวกของสดที่จําเป็นมาตุนไว๎ คุณจะได๎ไมํต๎องขี่จักรยานไปซื้อที่ตลาด อีกไง ตํอไปนี้ถ๎าอะไรหมดบอกผมนะ ผมจะเป็นคนซื้อเข๎ามาให๎เอง‛ อรุณรดาขมวดคิ้วเข๎าหากันอยํางติดจะงงๆ ไมํรู๎วําเขานึกครึ้มอะไรถึงได๎ อยากเป็นคนซื้อของเข๎าบ๎านทั้งที่งานของเขาก็ยุํงมากพออยูํแล๎ว ‚ฉันวําคุณอยําลําบากดีกวํานะคะ ตลาดอยูํใกล๎ๆ แคํนี้เอง แล๎วฉันก็ชอบขี่ จักรยานออกกําลังกายอยูํแล๎วด๎วย‛ ‚แตํทางเข๎าตลาดมันคํอนข๎างขรุขระ อันตราย ผมไมํอยากให๎คุณไปเสี่ยง นะ‛ หญิงสาวนึกไมํออกถึงความอันตรายที่เขากลําว แคํทางลูกรังกํอนเข๎าที่ จอดรถนิดเดียวจะต๎องเสี่ยงอะไร ‚แตํ...‛ ‚เอาเป็นวํานี่คือคําสั่งผมก็แล๎วกัน แล๎วก็...นี่ ‛ ชายหนุํมหยิบซีเรียลธัญพืช ออกมาจากถุงสีเขียวที่วางอยูํบนเคาน๑เตอร๑ทําครัว ‚ผมซื้อมาฝากคุณนะ แตํไมํรู๎ วําคุณชอบรสไหนก็เลยซื้อมาหลายแบบ อันไหนที่คุณไมํชอบเนี่ยก็ให๎น๎องมิคกิน ได๎ เพราะน๎องมิคเป็นคนกินงําย กินได๎ทุกยี่ห๎อ ‛ ‚เอํอ...‛ อรุณรดาไมํทันได๎ถามออกไปวํานึกครึ้มอะไรถึงซื้อซีเรียลธัญพืช มาฝากหลํอน เขาก็เก็บซีเรียลทั้งหมดนั้นรวมไว๎ในชํองด๎านบนของเคาน๑เตอร๑ เสร็จสรรพ แล๎วหยิบกลํองน้ําผลไม๎ขนาดใหญํยี่ห๎อหนึ่งออกมาจากถุงสีเขียว มือขวาเป็นน้ําองุํน มือซ๎ายเป็นน้ําส๎ม

‚สํวนนี่ก็เอาไว๎กินคูํกับซีเรียลตอนเช๎า เพราะซีเรียลมีธาตุเหล็กสูง สํวนน้ํา ผลไม๎มีวิตามีซี ถ๎ากินควบคูํกันจะชํวยให๎รํางกายดูดซึมธาตุเหล็กได๎ดี ผมซื้อมา ฝากคุณอีกเหมือนกัน‛ เขายิ้มและเอาน้ําผลไม๎ทั้งสองกลํองเก็บใสํในตู๎เย็น กํอน จะหันไปหยิบถุงอะไรบางอยํางออกมาอีก ‚เมื่อกี้ผมเห็นคุณทําข๎าวผัดอเมริกันแวบๆ แตํผมซื้อกับข๎าวกลับมาฝาก คุณด๎วย ไมํรู๎วําคุณจะชอบกินหรือเปลํา แตํมันมีประโยชน๑สําหรับคุณมากเลย นะ‛ หญิงสาวเห็นเขากําลังเทผัดบร็อคโคลี่กับกุ๎งใสํจานใบสวยอยําง ระมัดระวัง ปากขยับอธิบายสรรพคุณของอาหารราวกับนักโภชนาการมาเอง ‚ชํวงนี้ผมอยากให๎คุณกินอาหารที่มีโอเมก๎าสามกับโฟลิคมากๆ ซึ่งกุ๎ง กับบร็อคโคลี่มีสองอยํางนี้ ผมเห็นแล๎วก็นึกถึงคุณทันทีเลยซื้อมา แล๎วก็ยังมีปลา อินทรีย๑ทอดด๎วยนะ‛ ‚เอํอ...คุณอารมณ๑ไหนคะเนี่ย ‛ ชายหนุํมละมือจากการเทกับข๎าวใสํจานชั่วคราว หันหน๎ามายิ้มให๎หญิง สาว ‚อารมณ๑อยากจะดูแลแมํของลูกผม‛ อรุณรดาถึงกับนิ่งอึ้งไปหลายวินาที กํอนที่แก๎มใสจะกลายเป็นสีชมพูระ เรื่อ หลํอนเป็นแมํของน๎องมิคก็จริง แตํก็แคํแมํกํามะลอไมํใชํแมํโดยสายเลือด เสียหนํอย หรือหมอเทวดาถูกผีที่โรงพยาบาลเข๎าสิงถึงได๎หันมาทําอะไรเฮี้ยนๆ พูดจาพิลึกพิลั่นจนคนฟังไหวสั่นไปทั้งหัวใจ ‚แตํฉันไมํชอบกินปลาอินทรีย๑‛ ‚งั้นผมกินเอง คุณชอบกินปลาอะไรบอกสิ วันหลังผมจะได๎ซื้อถูก ‛

‚ปลานิล ปลาชํอน ปลาดุก ถ๎าเป็นต๎มยําแป๊ะซะหรือผัดราดพริกจะชอบ มาก‛ ‚แตํผมวําคุณไมํควรกินอาหารรสจัดชํวงนี้ เอาไว๎ผมจะคิดเมนูให๎คุณเป็น กรณีพิเศษเลยแล๎วกัน สมัยกํอนตอนที่คุณยังไมํมาอยูํที่นี่ ผมทําอาหารกินเอง กับน๎องมิคบํอยๆ รับรองวําคุณไมํท๎องเสีย ‛ ปาฏิหาริย๑ยิ้ม กํอนจะยกจานกับข๎าว ที่เทเสร็จแล๎วไปเสิร๑ฟลงบนโต๏ะอาหาร อรุณรดาเดินตามไปยืนใกล๎ๆ ตัดสินใจถามเขาให๎หายข๎องใจ ‚คุณอยากจะบอกอะไรฉันหรือเปลําคะ‛ การเอาอกเอาใจของปาฏิหาริย๑ทําให๎หลํอนอดที่จะระแวงไมํได๎ บางทีเขา อาจต๎องการให๎หลํอนชํวยเหลืออะไร แตํไมํกล๎าพูดตรงๆ ถึงได๎มาทําดีด๎วยเพื่อปู ทางลํวงหน๎า ‚ผมมากกวําที่ควรเป็นฝ่ายถามคุณ ‛ ปาฏิหาริย๑เว๎นจังหวะเล็กน๎อย มอง สบตาหลํอนนิ่งๆ ‚คุณมีอะไรจะบอกผมหรือเปลํา‛ ‚ไมํมีนี่คะ‛ หญิงสาวเลิกคิ้ว นึกไมํออกวําตัวเองไปทําอะไรให๎เขาคิดแบบ นั้น ‚ทําไมคุณถึงคิดวําฉันมีอะไรจะบอกคุณลํะ ‛ ‚ก็...ไมํรู๎สิ‛ ปาฏิหาริย๑ไหวไหลํ ตัดบทกันแบบดื้อๆ กํอนจะดึงเก๎าอี้ให๎ หลํอนนั่งลงที่ประจํา สํวนเขาเดินอ๎อมไปนั่งฝั่งตรงข๎าม เพราะเก๎าอี้มุมตรงกลาง เป็นที่สําหรับน๎องมิค ‚ผมแคํคิดวําคุณอาจมีอะไรอยากบอกกับผมเทํานั้น ‛ ‚เชํน?‛ ‚เชํนอะไรที่ทําให๎คุณเป็นกังวลหรือไมํสบายใจ ผมพร๎อมจะรับฟังคุณทุก เรื่องเลยนะ คุณไมํต๎องกลัววําผมจะโกรธด๎วย ‛ เขาตักผัดบร็อคโคลี่มาวางใน จานของหลํอน

แตํพอเห็นไขํดาวแบบยางมะตูมแปะอยูํบนหน๎าข๎าวผัดอเมริกันเทํานั้น ก็ รีบหยิบส๎อมมาชํวยพยุงไขํดาวฟองนั้นไปไว๎จานตัวเองจนหลํอนลืมเรื่องที่เขา เกริ่นกํอนหน๎านั้นไปเสียสนิท ‚นั่นมันไขํฉันนะ‛ ‚แตํมันไมํสุก และมีแบคทีเรีย ถึงจะไมํได๎เป็นอันตรายโดยตรง แตํมันทํา ให๎แท๎...‛ อรุณรดาขมวดคิ้วเข๎าหากัน เมื่อปาฏิหาริย๑เหมือนจะพูดอะไรสักอยํางแตํก็ เงียบไปดื้อๆ แล๎วพูดอีกอยํางออกมาแทน ‚ทําให๎เกิดอะไรที่เราไมํคาดฝันขึ้นได๎ ชํวงนี้คุณพยายามอยํากินดีกวํา ‛ พูด จบก็ตัดไขํใสํปากแล๎วกินเสียเอง น้ําเสียงที่ฟังดูหํวงใยนั้นไมํได๎ทําให๎หลํอนรู๎สึก คล๎อยตาม คิดวําเขาอยากกินของหลํอนเสียมากกวํา หมอเทวดาผีบ๎า! ทําเป็นซื้อโนํนซื้อนี่มาฝาก ทั้งซีเรียลธัญพืช ปลาอินทรีย๑ ทอด ผัดบร็อคโคลี่กับกุ๎ง แล๎วไหนจะน้ําองุํน น้ําส๎มในตู๎เย็นอีก รายการอาหารทั้งหมดนั้นทําเอาหญิงสาวตะขิดตะขวงใจชอบกล หลํอน คุ๎นๆ วําเพิ่งเคยได๎ยินใครสักคนพูดกํอนหน๎าที่เขาจะซื้อมานี่เอง แตํยังไมํทันนึก ออกด๎วยซ้ํา น๎องมิคก็สํงเสียงดังมาแตํไกล ‚พํอปากลับมาแล๎วเหรอครับ ‛ หนูน๎อยวิ่งมานั่งลงบนเก๎าอี้ตรงกลาง ยิ้ม ทักผู๎เป็นบิดาอยํางมีความสุข กํอนที่เขาจะหั่นและตักปลาอินทรีย๑ทอดให๎ลูกชิ้น หนึ่ง ‚กินเยอะๆ นะครับ วันนี้พํอปาซื้อกับข๎าวมาเยอะเลย‛ ‚คับ‛ น๎องมิคตอบรับอยํางแจํมใส ผิดจากอรุณรดาที่ยังคงหน๎ามุํยเพราะ ถูกแยํงไขํยางมะตูมของโปรดไปหน๎าตาเฉย พอปาฏิหาริย๑หันมายิ้มและตักกุ๎งใน

จานผักบร็อคโคลี่ให๎อีก หลํอนก็ถึงกับยกจานหนีมาอีกทาง มองไปที่ไขํดาวของ หลํอนในจานของเขาเป็นความนัยวําอยากกินไขํมากกวํา แตํนอกจากที่เขาจะไมํยอมคืนไขํมาให๎หลํอนแล๎ว ยังลุกขึ้นเอากุ๎งวางใน จานของหลํอนจนสําเร็จอีกด๎วย ปาฏิหาริย๑เห็นริมฝีปากเรียวงามเม๎มเข๎าหากันอยํางงอนๆ ก็อดที่จะ หัวเราะขบขันกับทําทางนํารักนําชังนั้นไมํได๎ อรุณรดายังคงมองไขํในจานของเขาตาเป๋ง จนเขาเองก็แอบสงสารอยาก เอาให๎กิน แตํเพราะวํามันไมํสุกและอาจทําให๎แท๎งหรือคลอดกํอนกําหนดได๎ เขา ก็เลยรีบกินเจ๎าไขํบ๎านั่นเสียให๎หมดไป คุณแมํมือใหมํจะได๎เลิกมองไขํอยํางแสน เสียดายเสียที สํวนที่เขายังไมํอยากบอกเธอตรงๆ วําเขารู๎เรื่องทั้งหมดแล๎วก็เพราะเกรง เธอจะตกใจ หรือคิดวําเขาทําดีกับเธอเพราะเห็นแกํลูกที่เกิดจากความไมํตั้งใจ ของพํอกับแมํเทํานั้น เขาอยากให๎เธอรู๎สึกเชื่อมั่นในความรักและหํวงใยที่เขามีให๎ เธอมากกวํา แม๎กํอนหน๎านี้เขาอาจเคยพยายามหักห๎ามใจเพราะเห็นแกํพิมพ๑รดา แตํใน เมื่อพิมพ๑รดาทิ้งเขากับลูกไปนานถึงห๎าปีโดยไมํติดตํอกลับมาบ๎างเลย และเขาก็ บังเอิญมีอีกหนึ่งชีวิตในท๎องของผู๎หญิงที่เขารัก เขาก็คิดวํามันถึงเวลาแล๎วที่เขา ต๎องเห็นแกํตัวบ๎าง นับจากนี้ไปเขาจะทําทุกอยํางให๎อรุณรดารับรู๎วําเขาเต็มใจที่จะดูแลเธอกับ ลูกน๎อย โดยไมํได๎คิดวําการมาของลูกคือ ‘ปัญหา’ เหมือนอยํางที่เธอคิดจะ ‘แก๎’ ด๎วยการทําแท๎ง

ปาฏิหาริย๑รู๎วําใจจริงของหญิงสาวคงไมํอยากทําบาปมหันต๑นั้น เพียงแตํ กลัววําเขาจะไมํต๎องการถึงได๎แอบไปปรึกษาเกวลินด๎วยอารมณ๑ชั่ววูบ และเมื่อไร ก็ตามที่เธอสัมผัสได๎กับความรักของเขา แนํใจในความรู๎สึกของเขา เธอก็คงกล๎า เอํยปากบอกเขาเรื่องลูก ถึงตอนนั้นเขามีบางอยํางจะบอกกับเธอ... ‘เราจะแตํงงานกัน’

บทที่ ๑๕ หวังดีประสงค์ร้าย เช๎าวันนี้อรุณรดากับน๎องมิคชํวยกันเติมปุ๋ยให๎กับผักไฮโดรโปนิกส๑ที่ เริ่มโตจนใกล๎จะเก็บเกี่ยวมาปรุงอาหารได๎แล๎ว วันแรกๆ ที่ต๎นกล๎าเริ่มผลิใบเขียว ให๎เห็นชัดเจนนั้นน๎องมิคคํอนข๎างตื่นเต๎นมาก เขาเฝ้าดูการเจริญเติบโตของผักใน แตํละวันด๎วยความกระตือรือร๎น และไมํเคยลืมที่จะชวนหลํอนมาเติมน้ําเติมปุ๋ย ให๎กับผักของตน รวมถึงกางใยกรองแสงในวันที่เห็นแดดจ๎าเกินไป ‚แมํรดาคับ ที่แมํรดาเคยบอกวําหน๎าหนาวจะใช๎เวลาประมาณหนึ่ง เดือนถึงกินได๎ แตํถ๎าหน๎าร๎อนจะใช๎เวลาเดือนครึ่ง แล๎วตอนนี้คือหน๎าอะไรคับ ร๎อนหรือหนาว‛ น๎องมิคยกนิ้วชี้แตะคางตัวเองในเชิงครุํนคิด อรุณรดาจึงยิ้มตอบ อยํางเอ็นดู ‚เดือนพฤษภาฯ ก็เป็นหน๎าร๎อนแล๎วสิ แตํที่จริงก็ไมํจําเป็นต๎องเป๊ะ ขนาดนั้นหรอกนะ ถ๎าดูแล๎วมันโตพอที่เราจะกินก็เก็บได๎เลยจ๎ะ แตํวํากํอนเก็บ เนี่ย...เราต๎องงดให๎ปุ๋ยมันหนึ่งหรือสองวันเพื่อป้องกันสารเคมีตกค๎างที่อาจทําให๎ เป็นอันตรายตํอสุขภาพนะจ๏ะ‛ ‚เอ๐? แตํแมํรดาเคยบอกน๎องมิควําผักไฮโดรโปนิกส๑เป็นผักปลอด สารพิษไมํใชํเหรอคับ‛ ‚อืม...แมํรดาจะอธิบายยังไงดี ‛ อรุณรดาเรียบเรียงข๎อมูลในหัวสมอง อยูํครูํหนึ่งก็คํอยๆ เริ่มอธิบายให๎น๎องมิคเข๎าใจ ‚คือการปลูกผักเนี่ย ไมํวําจะปลูกด๎วยวิธีการไหนก็มีสารพิษทั้งนั้น การ ปลูกในดินก็มีสารที่เราไมํรู๎วําเป็นสารประเภทไหนบ๎าง เพราะวํามันปนเปื้อนอยูํ

ในดิน สํวนการปลูกผักไร๎ดินก็มีสาร แตํเป็นสารอาหารที่จําเป็นตํอการ เจริญเติบโตของพืชเทํานั้น สรุปก็คือการปลูกผักไร๎ดิน เราสามารถควบคุม สารเคมีหรือที่เรียกอีกอยํางวําแรํธาตุตํางๆ ให๎อยูํในปริมาณที่เหมาะสมได๎งําย กวําการปลูกผักในดิน แล๎วไอ๎คําวําผักปลอดสารพิษเนี่ย ที่จริงมันไมํได๎ หมายความวําผักนั้นไมํมีสารพิษตกค๎างอยูํเลยนะจ๏ะ เพียงแตํไมํเกินมาตรฐานที่ กรมวิชาการเกษตรหรือกระทรวงสาธารณสุขกําหนดวําเป็นอันตรายเทํานั้น ‛ ‚ถ๎างั้นผักปลอดสารพิษที่วางขายโดยทั่วไปก็ไมํได๎ปลอดสารจริงๆ เหรอ คับ‛ ‚ก็ขึ้นกับอยูํกับเกษตรกรวําจะให๎ปุ๋ยมากเกินไปเพื่อทําให๎ผักโตไวๆ หรือ เปลํา แตํแมํรดาวําสิ่งที่นํากังวลมากกวําคือเรื่องของสารพิษตกค๎างจากการฉีด พํนยาฆําแมลง ซึ่งเราไมํมีทางรู๎วําแหลํงผลิตใดจะซื่อสัตย๑ตํอผู๎บริโภค เดี๋ยวนี้ถุง บรรจุผัก ฉลากผัก ไมํวําผักดิน หรือผักไฮโดรฯ ก็มักจะพิมพ๑คําวําผักปลอด สารพิษด๎วยกันทั้งนั้น เพราะเป็นจุดอํอนของผู๎ซื้อที่เห็นแล๎วก็สบายใจ ยินดีจําย แม๎วําจะแพงขึ้นเล็กน๎อย ฉะนั้นถ๎าชีวิตจะปลอดภัยจากสารพิษจริงๆ แมํรดาก็ เลยคิดวําการปลูกผักกินเองคือวิธีที่สบายใจที่สุดเลยจ๎ะ ‛ ‚แล๎วก็ยังได๎ปกป้องโลกด๎วยใชํไหมคับ เพราะวําได๎เพิ่มพื้นที่สีเขียว‛ ‚ไมํแคํนั้นนะ... การปลูกผักโดยไมํใช๎ดินยังไมํกํอให๎เกิดการทําลายสมดุล ของทรัพยากรธรรมชาติที่มีอยูํกํอน เพราะแทบไมํมีการปลํอยสารละลายที่มีปุ๋ย หรือแรํธาตุจากน้ําเสียออกสูํสิ่งแวดล๎อม แล๎วก็ไมํต๎องใช๎สารเคมีกําจัดวัชพืชใน ดินกํอนการปลูกด๎วย ซึ่งไอ๎สารพวกนั้นนํะมันมีผลกระทบที่เป็นอันตรายตํอ โอโซนในชั้นบรรยากาศ สํวนการใสํปุ๋ยเคมีในดินก็มีโอกาสทําให๎ถูกชะล๎างลงไป ในน้ําใต๎ดิน แตํถ๎าไมํใช๎ดินเลยก็จะลดปัญหาเหลํานั้นได๎ ซึ่งถือเป็นข๎อดีอีก

ประการของการปลูกผักแบบไฮโดรฯ เพราะเป็นการปลูกผักที่เป็นมิตรกับ สิ่งแวดล๎อมจ๎ะ‛ ‚ผมชักอยากรู๎เสียแล๎วสิวํากํอนหน๎านี้คุณทํางานอยูํกรมวิชาการ เกษตรหรือเปลํา ถึงได๎มีเลือดสีเขียวขนาดนี้ ‛ ปาฏิหาริย๑สัพยอกยิ้มๆ เมื่ออรุณร ดากับน๎องมิคหันไปมองก็เห็นวําเขากําลังถือจานผลไม๎มาที่แปลงผัก ซึ่งเป็นส๎ม ปอกเปลือกและแกะเป็นชิ้นขนาดพอดีคําแล๎ว ‚ใครบอกลํะ ฉันเป็นนักเขียนนวนิยายตํางหาก‛ ‚อ๎อๆๆ ผมจําได๎แล๎ว พิศวาสซาตาน เชือด...พรหมจรรย๑ ‛ ‚บ๎า‛ ปาฏิหาริย๑หัวเราะรํวน โดยไมํทันสังเกตเห็นวําน๎องมิคกําลังมองหน๎า เขากับอรุณรดาสลับกันไปมา นัยน๑ตาใสแจ๐วนั้นทอประกายงุนงง ‚แมํรดาเป็นนักเขียนเหรอคับ น๎องมิคนึกวําแมํรดาไปเป็นจับกังอยูํที่ กระบี่เสียอีก‛ ปาฏิหาริย๑หัวเราะพรืด ผิดจากอรุณรดาที่เริ่มเม๎มริมฝีปากเข๎าหากัน แนํน นัยน๑ตาขุํนเขียวยามจ๎องมองเขา ‚แมํรดาเป็นจับกังด๎วย แล๎วก็เขียนนิยายด๎วยไงครับ พํอปาบอกแล๎ว วําแมํรดาทํางานหนักก็เลย...‛ ปาฏิหาริย๑เกือบจะพูดคําแสลงใจตํอสาววัย สามสิบออกมาแล๎ว แตํพอหันมาสบตาเอาเรื่องของหลํอนเทํานั้นก็เปลี่ยนใจ ‚สวย‛ น๎องมิคกระแอม รู๎สึกเขินแทนแมํขึ้นมาชอบกล

‚น๎องมิคไปทําการบ๎านดีกวําคับ ไมํอยากเป็น ก.ข.ค. ของพํอกับแมํ ‛ วําแล๎วก็จรลีหายไปจากแปลงผักภายในระยะเวลาอันรวดเร็ว อรุณมองตาม อยํางอดคิดไมํได๎วําน๎องมิคต๎องไปเอาคําพูดทํานองนี้มาจากพี่ตาวเป็นแนํแท๎ ให๎ตายสิ! หลํอนไมํอยากอยูํกับหมอเทวดาสองตํอสองเสียหนํอย ‚ผมเอาผลไม๎มาให๎คุณ‛ ‚เอํอ...ไมํต๎องลําบากขนาดนี้ก็ได๎ ‛ ‚ไมํเห็นลําบากเลย ผมออกจะเต็มใจ‛ เขายิ้ม แตํวําหญิงสาวกลับ รู๎สึกแปลกๆ จนต๎องฝืนยิ้มตอบกลับไปแหยๆ เมื่อวานหมอเทวดาซื้อโนํนซื้อนี่มา ฝากจนเต็มครัว เมื่อเช๎าก็ตื่นมาเทซีเรียลกับน้ําผลไม๎ให๎หลํอนกินตั้งแตํไกํโหํ พอ สายหนํอยก็ปอกส๎มมาให๎กินอีก หรือเขาจะถูกผีเข๎าจริงๆ ถึงได๎ทําอะไรพิลึกพิลั่นแบบนี้ ‚ไปกินในห๎องนั่งเลํนดีกวํา จะได๎เปิดแอร๑เย็นๆ ฟังเพลงไปเพลินๆ‛ ปาฏิหาริย๑ชักชวน กํอนจูงมือหลํอนไปยังห๎องนั่งเลํน เขาวางจานส๎มลงบนโต๏ะ จับไหลํหลํอนให๎นั่งลงที่โซฟาตรงข๎ามกับจอ ทีวี ‚คุณชอบฟังเพลงแบบไหน‛ ‚เอํอ...‛ อรุณรดาได๎แตํยิ้มๆ ยังคงแปลกใจกับพฤติกรรมดีเกินเหตุ ของปาฏิหาริย๑ไมํหายจึงได๎แตํยิ้มให๎อยํางเกรงใจ ‚แบบไหนก็ได๎คํะ‛ ‚งั้นเดี๋ยวผมเลือกเพลงให๎เอง‛ ชายหนุํมยิ้มเพลางเดินไปที่อัพไรท๑ เปียโนทางมุมด๎านในของห๎อง อรุณรดามองตามอยํางติดจะงงๆ กํอนเห็นเขาเริ่มบรรเลงเพลงเบาสบายหู อยําง Twinkle Twinkle Little Star ที่หลํอนเคยได๎ยินบํอยๆ แม๎จะยังแปลกใจวํา

หมอเทวดาถูกผีเข๎าหรือไมํสบาย แตํเสียงเพลงเพราะๆ ก็ทําให๎หลํอนยิ้มได๎และ อารมณ๑ดีขึ้นอยํางบอกไมํถูก อรุณรดาเกือบจะหยิบส๎มมากิน แตํพอระลึกได๎วําลืมล๎างมือจึงลุกไป เข๎าห๎องน้ําในห๎องนั่งเลํน ปาฏิหาริย๑ได๎ยินเสียงน้ําในก๏อกจึงหันหน๎ามาชะโงก มอง ทั้งๆ ที่ปลายนิ้วยังบรรเลงเพลงได๎โดยไมํติดขัด เขายิ้มเมื่อเห็นวําเธอแคํลุกไปล๎างมือเทํานั้น กํอนจะหันกลับมาทางเปียโน อีกครั้ง จําได๎วําตอนพิมพ๑รดาตั้งท๎องน๎องมิค เธอชอบให๎เขาเลํนเปียโนให๎ฟังมาก นอกจากนี้ยังมีงานวิจัยมากมายกลําวตรงกันวําอารมณ๑ของคุณแมํในระหวําง ตั้งครรภ๑จะสํงผลตํอพัฒนาการของลูกในท๎อง เสียงดนตรีจึงเป็นหนึ่งทางเลือกที่ชํวยกระตุ๎นพัฒนาการของลูกน๎อยด๎าน ความรู๎สึกและการรับรู๎สิ่งรอบตัว พร๎อมกับชํวยขับกลํอมจิตใจของแมํให๎รู๎สึกผํอน คลายในขณะตั้งครรภ๑ ถ๎าคุณแมํฟังแล๎วมีความสุข ความรู๎สึกนี้จะสํงผลถึงลูกอีกทอดหนึ่ง แม๎เจ๎า ตัวเล็กจะไมํเข๎าใจภาษาแตํสามารถรับรู๎สิ่งเหลํานั้นได๎ วํากันวําเด็กที่ฟังเพลงคลาสสิกตั้งแตํอยูํในท๎องแมํ จะทําให๎คลอดออก มาแล๎วเป็นเด็กอารมณ๑ดี เลี้ยงงําย ไมํงอแง ซึ่งจะจริงแท๎แคํไหนสํวนสําคัญคง ขึ้นอยูํกับวิธีการเลี้ยงดูหลังคลอดด๎วย แตํปาฏิหาริย๑ก็ได๎พิสูจน๑แล๎ววําน๎องมิค เป็นเด็กเลี้ยงงํายจริงๆ และตอนนี้ก็เชื่อวําเจ๎าตัวน๎อยในท๎องของอรุณรดาคง กําลังยิ้มอยํางมีความสุขเหมือนกันกับเขาที่ได๎ทําอะไรให๎ภรรยาในวันหยุด แตํพอหันไปเห็นเธอกําลังกินเค๎กอยูํอยํางเอร็ดอรํอยนั้น ปาฏิหาริย๑ก็ผุดลุก จากการเลํนเปียโนไปยกจานของหวานขึ้นมาถือไว๎ทันที

‚ทําอะไร‛ น้ําเสียงนั้นติดจะดุๆ ขณะที่อรุณรดาเงยหน๎าขึ้นกะพริบตาปริบ อยํางงุนงง ‚ก็...กินเค๎กไงคะ‛ ‚ผมให๎กินผลไม๎ ไมํได๎ให๎กินเค๎กเสียหนํอย แล๎วนี่ไปเอามาจากไหน‛ สีหน๎ายุํงๆ ของเขาทําเอาหญิงสาวอดคิดไมได๎วําหลํอนกลายเป็นเด็กที่ ต๎องอยูํภายใต๎การเลี้ยงดูของเขาไปตั้งแตํเมื่อไร ‚ก็...ริสาทํามาให๎ชิมเมื่อวาน แตํฉันเอาแชํตู๎เย็นไว๎ พอนึกได๎วํายังไมํได๎กิน เลยกลัวมันจะเสียเลยรีบเอามากินกํอน‛ ‚กินไปเยอะแคํไหนแล๎ว ชํวงนี้คุณไมํควรกินขนมหวานมากเกินขนาดรู๎ไหม ถึงมันจะให๎แคลลอรี่ แตํไมํให๎คุณคําทางอาหารที่รํางกายคุณต๎องการ ตํอไปจะ ทําให๎คืนรูปรํางเดิมได๎ยากด๎วย‛ ‚รูปรํางฉันก็เป็นอยํางนี้มานานแล๎ว ไมํอ๎วนงํายๆ หรอกนํา คุณนี.่ ..ชักจะ เพี้ยนใหญํแล๎วนะ‛ อรุณรดาลุกขึ้นหยิบจานเค๎กของหลํอนคืน แตํชายหนุํมก็ชัก จานหลบไปอีกทางหนึ่ง ‚เอามานะ หมอบ๎า อยูํๆ เกิดอนามัยจัดอะไรขึ้นมากัน ‛ ‚ไมํ! คุณกินไปเยอะแล๎วนะ ยังไงๆ ผมก็ไมํให๎คุณกินอีก ไมํอยากมีเมีย อ๎วน‛ ประโยคสุดท๎ายที่ปาฏิหาริย๑โพลํงออกมาอยํางลืมตัวนั้นทําเอาหญิงสาว ถึงกับเบิกตาโพลง หยุดแยํงขนมกับเขาไปชั่วขณะหนึ่ง กํอนจะหน๎าร๎อนวูบวาบ แล๎วตํอวํายกใหญํ ‚ใครเป็นเมียหมอกันลํะ เอาเค๎กของฉันคืนมานะ‛ พอหลํอนทําทําจะยื่นมือไปเทํานั้น ปาฏิหาริย๑ก็รีบตัดปัญหาด๎วยการหยิบ เค๎กคําโตที่เหลืออยูํในจานมาใสํปากทํามกลางความตกตะลึงของอรุณรดา กํอน

จะรู๎สึกหมั่นไส๎แกมโมโหขึ้นมาที่เห็นอีกฝ่ายลอยหน๎าลอยตาเคี้ยวตุ๎ยๆ เหมือนมี ความสุขที่ได๎แยํงของกินหลํอน ‚คนตะกละ เมื่อวานก็ทีแล๎วนะ ‛ อรุณรดานิ่วหน๎า กํอนจะหยิบจานคุกกี้ กับส๎มที่เขาปอกไว๎ให๎เดินหนีไปทางประตู หมายใจจะไปนั่งกินให๎ไกลๆ จะได๎ไมํ โดนแยํงอีก แตํชายหนุํมก็รีบตามไปกอดเอวของหลํอน หยิบทั้งจานส๎มและจาน คุกกี้วางลงบนโต๏ะ ปลอบโยนอยํางใจเย็น ‚อยําเพิ่งงอนไปเลยนํา ผมหวังดีกับคุณจริงๆ นะ ถ๎าคุณกินในปริมาณที่ เหมาะสมเนี่ยผมจะไมํวําเลย สํวนเรื่องไขํดาวก็เหมือนกัน คราวหลังก็ทอดให๎มัน สุกกํอนสิ‛ ชายหนุํมพาคนที่กําลังจะเป็นแมํกลับมานั่งลงบนโซฟา แตํพอหลํอนอ๎า ปากจะแย๎งวําถ๎าหลํอนไมํสมควรกินอาหารเหลํานั้นทําไมเขาถึงกินได๎ มือหนาก็ หยิบส๎มในจานขึ้นมาป้อนจนหลํอนถึงกับพูดไมํออกไปชั่วขณะ รอยยิ้มเล็กๆ ใน เชิงขออภัยนั้นทําเอาคนที่กําลังโกรธใจอํอนได๎อยํางเหลือเชื่อ ‚หายโกรธผมนะ‛ ‚คุณต๎องสัญญานะวําจะไมํแยํงของกินอีก ‛ ‚สัญญาเลย แตํคุณต๎องสัญญาด๎วยนะวําจะไมํกินอะไรที่เป็นอันตรายตํอ สุขภาพอีก เชํนพวกของที่ปรุงไมํสุกทั้งหลาย หรือพวกเค๎ก คุกกี้อะไรนี่ ที่จริงก็กิน ได๎แตํอยําเยอะ สัญญาไหม‛ ‚แล๎วถ๎างั้นทําไมคุณกินได๎ ‛ ‚ก็ผมไมํได๎กําลังมีท๎องเหมือนคุณนี่ ‛ ดวงตาของอรุณรดาเบิกโพลง ปาฏิหาริย๑จึงเพิ่งรู๎สึกตัววําเผลอพูดอะไรที่ ไมํควรพูดออกไป ชายหนุํมอึกอักอยูํครูํหนึ่ง ก็หาทางกลบเกลื่อนสถานการณ๑ได๎

‚ก็จริงนี่ ดูท๎องคุณสิ ‛ เขาก๎มลงมองหน๎าท๎องหญิงสาวที่ปราศจากไขมัน สํวนเกินใดๆ แตํเพราะนั่งอยูํก็เลยทําให๎ดูกลมกวําตอนยืนเทํานั้นเอง ‚ขืนคุณ ตามใจปากมากๆ อีกหนํอยก็กลายเป็นหมูสามชั้น ต๎องอยํางผมนี่ ‛ วําแล๎วก็ยืดตัวขึ้นพลางตบท๎องตัวเองเบาๆ สองสามที สีหน๎าระบายไว๎ด๎วย ความภาคภูมิใจ ‚เรียบ ไร๎ไขมัน ฟิตแอนด๑เฟิร๑มกําลังดี ‛ อรุณรดานิ่วหน๎า ติดจะโมโหนิดๆ ที่เขาหาวําหลํอนอ๎วน ผู๎หญิงอายุรุํนนี้ที่ ยังหาแฟนไมํได๎นั้น นอกจากคําวําแกํจะถือเป็นของแสลงแล๎ว คําวําอ๎วนก็ร๎าย กาจพอกัน ถึงเขาจะไมํได๎พูดคํานั้นออกมาตรงๆ แตํคําวําหมูสามชั้นมันหยาบ คายยิ่งกวํา ‚ฉัน-ไมํ-คุยกับคุณ-แล๎ว‛ อรุณรดาเน๎นเสียงชัดถ๎อยชัดคํา กํอนจะลุกขึ้น เพื่อกลับออกไปให๎พ๎นจากหมอเทวดาปากร๎าย แตํน๎องมิคก็วิ่งเข๎ามาในห๎อง พร๎อมกับสมุดการบ๎านเลํมใหญํพอดี ‚พํอปา แมํรดาค๎าบ ชํวยน๎องมิคทําการบ๎านหนํอยคับ ‛ ‚งั้นขึ้นไปบนห๎องกันนะจ๏ะ แมํรดาจะชํวยสอนการบ๎านเอง ‛ อรุณรดาถือ โอกาสจะได๎ปลีกตัวจากปาฏิหาริย๑ นึกไมํถึงวําน๎องมิคจะสั่นศีรษะปฏิเสธทันที ‚ไมํได๎คับ ชํวยสอนไมํได๎ ต๎องชํวยทําเทํานั้น แล๎วก็ต๎องชํวยทั้งพํอทั้งแมํ ด๎วยคับ เพราะวําคุณครูภาษาไทยให๎เขียนเรียงความเรื่องครอบครัวของฉัน แล๎ว ก็ให๎วาดรูปประกอบ น๎องมิคก็เลยจะมาขอให๎พํอปากับแมํรดาชํวยนั่งเป็นแบบ ให๎น๎องมิควาดรูปคับ‛ ‚ได๎สิครับ เรื่องแคํนี้เอง ‛ ปาฏิหาริย๑สบโอกาสดึงรํางภรรยามานั่งลงบนตัก ทั้งยังกอดเอวของหลํอนเอาไว๎ไมํให๎ลุกไปที่ไหนอีกด๎วย

‚ฉวยโอกาส ปลํอยนะ ‛ อรุณรดาหันไปเอ็ดเสียงเบาลอดไรฟัน แตํ ปาฏิหาริย๑ก็ให๎หน๎าไปทางน๎องมิคซึ่งกําลังเดินไปกางสมุดการบ๎านเลํมโตลงบน โต๏ะเตี้ยๆ ฝั่งตรงข๎าม แล๎วนั่งลงกับพื้นเปิดกลํองดินสออยํางตั้งอกตั้งใจ ‚มันเป็นหน๎าที่ของแมํที่ดีนะที่จะชํวยลูกทําการบ๎าน‛ เขากระซิบตอบ เชํนกัน แตํรอยยิ้มบนใบหน๎าเจ๎าเลํห๑นั้นก็ทําให๎หญิงสาวอดที่จะหมั่นไส๎ไมํได๎ ‚คุณก็ไมํจําเป็นต๎องกอดฉันไว๎แบบนี้นี่‛ ‚จําเป็นสิ เพราะไมํอยํางนั้นเพื่อนที่โรงเรียนน๎องมิคจะรู๎สึกได๎วําเราเป็น ครอบครัวที่ไมํอบอุํน‛ ‚พร๎อมยังคับพํอปา แมํรดา ‛ น๎องมิคเงยหน๎าขึ้นถามเสียงใส ปาฏิหาริย๑จึง สบโอกาสแกล๎งย๎อนถามไป ‚เอารูปหอมแก๎มเลยดีไหมครับ น๎องมิค ‛ ‚เอาคับ เอาๆๆ‛ อรุณรดาตกใจ แตํยังไมํทันตั้งสติทําอะไรด๎วยซ้ําก็รู๎สึกได๎ถึงสัมผัสนุํมนิ่ม จากริมฝีปากของปาฏิหาริย๑ที่แนบกับแก๎มของหลํอน ภายในใจนึกอยากจะบําย หน๎าหนี ทวําพอเห็นสายตาแป๋วแหววและรอยยิ้มชอบใจของน๎องมิคแล๎วก็ได๎แตํ นั่งตัวแข็งทื่อ หัวใจเต๎นตึกตักแรงจนอดกังวลไมํได๎วําคนนั่งอยูํข๎างๆ จะได๎ยิน หากเมื่อกํอนหลํอนเรียกเขาวําหมอเทวดา ตํอจากนี้ไปหลํอนจะเรียกเขา วําหมอผี ผู๎ชายอะไร...เจ๎าเลํห๑เสียจริง คอยดูเถอะ เสร็จจากการเป็นแบบวาดรูป หลํอนจะคิดคําปรับให๎รู๎แล๎วรู๎รอด สัญญาแล๎วไมํรู๎จักรักษา คนบ๎า ! ฉวยโอกาส ที่สุดเลย ประมาณสิบนาทีตํอมา น๎องมิคก็วาดรูปพํอกับแมํได๎อยํางที่ต๎องการ

‚เสร็จแล๎วคับ‛ หนูน๎อยวิ่งเอาสมุดการบ๎านมาให๎พํอกับแมํดูเป็นขวัญตา ตอนนั้นเองที่อรุณรดาถือโอกาสผลักหน๎าปาฏิหาริย๑ให๎หันไปทางลูก แล๎วรับสมุด การบ๎านมาดู กํอนจะหัวเราะพรืดเมื่อเห็นภาพพํอกับแมํที่ดูเหมือนลิงอุรังอุตัง กอดตุ๏กตาบาร๑บี้ ‚ฮะ ฮํา ฮํา ‛ อรุณรดาระเบิดหัวเราะ ยกนิ้วชมน๎องมิคอยํางชอบอกชอบใจ ‚สวยมากเลยลูก สุดยอด ฮะ ฮํา ฮํา ‛ ‚น๎องมิค ทําไมวาดพํอปาไมํหลํอเลยลํะครับ ทีวาดแมํรดาลํะซ๎วย...สวย ‛ ปาฏิหาริย๑คงไมํรู๎สึกอายขนาดนี้ถ๎าสาวเจ๎าไมํระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น บ๎าน ‚ไมํหลํอตรงไหนกันคับ น๎องมิคตั้งใจวาดสุดฝีมือเลยนะ แล๎วก็วาดเหมือน พํอปามากด๎วย นี่ไง ตรงแขนนี่พํอปามีกล๎ามเป็นมัดๆ แล๎วพํอปาก็หอมแก๎มแมํร ดา น๎องมิคก็เลยวาดปากยื่นมาหอมแก๎มไงคับ ‛ ‚ฮํา ฮํา ฮํา ‛ อรุณรดาหัวเราะสะใจแทบน้ําตาเล็ด ปาฏิหาริย๑จึงกัดฟัน กรอดกํอนจะยิ้มเย็น ‚ยื่นไปแบบนี้ใชํไหมครับ‛ วําแล๎วก็จับหน๎าอรุณรดามาหอมแก๎มฟอดใหญํ จนทําให๎เสียงหัวเราะเงียบหายลงไปทันที อรุณรดาหมั่นไส๎คนฉวยโอกาส ยื่นมือ ไปบิดท๎องเขาเป็นการสั่งสอน ‚โอ๏ย!‛ ปาฏิหาริย๑สะดุ๎ง จับมือหญิงสาวออกแทบไมํทัน แล๎วแกล๎งหันไป ถามน๎องมิค ‚ดูสิ แมํรดาแกล๎งพํอปาชัดๆ มือซนแบบนี้ต๎องทําโทษเนอะ‛ ไมํทันขาดคําก็จับมือหลํอนไปจูบดังๆ สามฟอด น๎องมิคหัวเราะเอิ้กอ๏ากช อบใจ ผิดจากอรุณรดาที่หน๎าร๎อน ยกมือขึ้นตั้งทําจะตีแขนชายหนุํม แตํพอเขา

ขยับปากทําทําสํงจูบมาขูํเทํานั้น มือบางก็ค๎างเติ่งอยูํกลางอากาศ และคํอนข๎าง สั่นเล็กๆ เหมือนลังเลวําจะตีหรือไมํตีดี ปาฏิหาริย๑ยิ้มเจ๎าเลํห๑ ก๎มลงดูรูปวาดของลูกชายอีกครั้งอยํางอารมณ๑ดี กํอนชี้ไปที่บางอยํางหยิกๆ หยอยๆ ทางด๎านหลังลิงอุรังอุตังกอดตุ๏กตาบาร๑บี้ ‚แล๎วนี่อะไรครับ‛ ‚แปลงผักของน๎องมิคคับ‛ ‚หือ? พํอปานึกวําป่าเสียอีก‛ ‚ไมํเห็นจะเหมือนป่าเลย สงสัยที่พํอปานึกวําเป็นป่าเนี่ย เพราะแอบไปเห็น ลิงอุรังอุตังที่ไหนมาแนํ ‛ อรุณรดาได๎โอกาสเอาคืนชายหนุํมบ๎าง แตํน๎องมิคกลับ มองหน๎าพํอแมํสลับกันไปมาอยํางงุนงง ‚ลิงอุรังอุตังเป็นยังไงเหรอคับ‛ **************************************************** เจ๎าตัวสีน้ําตาลเข๎มที่กําลังห๎อยโหนอยูํกับต๎นไม๎นั้นทําให๎น๎องมิครู๎สึก ตื่นเต๎นได๎ในทุกๆอิริยาบถ ไมํวํามันจะหยิบจับหรือทําอะไร ดวงตาใสแจ๐วของ เด็กชายก็จ๎องมองตามหลังไมํวํางเว๎น หนูน๎อยชอบอกชอบใจที่พํอปากับแมํรดาพามาดูลิงอุรังอุตังในป่าของ ซาฟารีเวิร๑ล กํอนพาไปดูเจ๎าหมีขาวที่อาศัยอยูํในถ้ําน้ําแข็งจําลอง และซื้ออาหาร เลี้ยงเจ๎าหงส๑ขาวหงส๑ดําในบึงกว๎างที่เขาเคยรู๎จักมันในนิทานเรื่องหนึ่ง แตํเพิ่ง เคยเห็นตัวจริงเป็นครั้งแรก

ความที่วันนี้เป็นวันหยุดของปาฏิหาริย๑ เขาก็เลยมีเวลาทั้งวันที่จะพา น๎องมิคกับพี่ตาวดูโชว๑ตํางๆ ภายในซาฟารีเวิร๑ล เริ่มจากโชว๑วอลรัสแสนนํารักซึ่งต๎องเดินผํานทางที่ถูกขนาบด๎วยป่าจําลอง เข๎าไป มีนกมีต๎นไม๎ให๎ชมเพลินหูเพลินตา กํอนจะผํานสระน้ําใสแจ๐วของเจ๎าตัว ประหลาดรูปรํางคล๎ายสิงโตทะเลที่พอเห็นคนผํานก็โผลํหัวมาสํงเสียงทักทาย ‚นี่ตัวอะไรเหรอคับพํอปา‛ น๎องมิคตื่นเต๎น เดินเข๎าไปดูใกล๎ๆ แตํพอ เจ๎าตัวประหลาดนั้นวํายน้ําเข๎ามาหา น๎องมิคกลับถอยหลังหนีไปหลบอยูํหลัง ชายหนุํม ‚ตัววอลรัส‛ ปาฏิหาริย๑อดที่จะหัวเราะไมํได๎ ‚แล๎วมันกําลังทําอะไรเหรอคับ อาปา‛ พี่ตาวแปลกใจ จ๎องเจ๎าวอลรัส หนวดเครารุงรังที่กําลังก๎มหน๎าลงดําน้ําใกล๎ๆ ริมสระจนตาเป๋ง กวําจะได๎คําตอบ อีกครั้งก็ตอนที่มันเงยหน๎าขึ้นพํนน้ําใสํ ‚เฮ๎ย!‛ พี่ตาวกระโดดหลบแทบจะไมํทัน แม๎เปียกนิดหนํอยแตํก็ หัวเราะออกมา สํวนเจ๎าวอลรัสก็ยกมือไหวปรกๆ แล๎วตบมือแปะๆ อยํางนํารักนํา ชัง กํอนเจ๎าช๎างน๎อยที่อยูํใกล๎ๆ นั้นจะไมํยอมน๎อยหน๎า สํงเสียง ยกแข๎งยกขา แสดงโชว๑ขอรางวัลจากผู๎คน ปาฏิหาริย๑กับอรุณรดาชวนสองพี่น๎องไปดูช๎างใกล๎ๆ พอได๎เวลาโลมา โชว๑ก็พาไปยังเวทีน้ําแบบครึ่งวงกลมกว๎างใหญํ ทั้งสี่คนได๎ที่นั่งแถวหน๎า รออยูํสักพักดาราดังก็ออกโรงมากระโดดหมุนตัว ทักทาย แล๎วกระโดดสูง เอาหางตบลูกบอล กระโดดลอดหํวงแบบผํานฉลุยจน เหลําผู๎ชมหลายสิบชีวิตพร๎อมใจกันปรบมือให๎กับความนํารักแสนรู๎ของเจ๎าโลมา

ปาฏิหาริย๑เห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของลูกก็วํามีความสุขแล๎ว แตํเห็น รอยยิ้มของวําที่ภรรยาด๎วยก็ยิ่งมีความสุขขึ้น พอออกมาจากสถานที่แสดงโลมาโชว๑ ปาฏิหาริย๑กับอรุณรดาก็พา เด็กๆ ไปให๎อาหารยีราฟและดูอําวแมวน้ํา ความที่แดดเริ่มแรงขึ้นพอสมควร ชายหนุํมก็เลยบอกให๎สองพี่น๎องสวม หมวกที่พกมาจากบ๎านเพราะเกรงจะเป็นไข๎แดดกันเสียกํอน ทางด๎านหญิงสาวก็มัวแตํพาเด็กๆ ดูนั่นดูนี่จนเพลิน แทบไมํรู๎สึกตัวด๎วยซ้ํา วําคุณหมอหนุํมหายตัวไปจากกลุํมตอนไหน มารู๎สึกตัวอีกครั้ง ก็ตอนที่เขาสะกิด เบาๆ ทางด๎านหลัง พอหันกลับไปเทํานั้น หญิงสาวก็ต๎องแปลกใจที่เขาเอาหมวก ปีกกว๎างสีชมพูหวานใบหนึ่งสวมลงบนศีรษะของหลํอน ‚แดดมันแรง เดี๋ยวไมํสบาย‛ รอยยิ้มของชายหนุํมที่ยืนอยูํตรงหน๎าทํา เอาหัวใจดวงน๎อยๆ หวามไหวขึ้นมาอยํางห๎ามไมํได๎ กํอนจะช๎อนตาขึ้นมองปีก กว๎างๆ ของหมวกบนศีรษะที่ดูยังไงก็ไมํมีทางเป็นหมวกผู๎ชายไปได๎ ‚เอามาจากไหนเหรอคะ‛ ‚ซื้อมาจากร๎านทางนู๎น ‛ ปาฏิหาริย๑ชี้มือไปทางด๎านหลัง แตํอรุณรดาก็ แทบไมํเห็นร๎านหมวกตั้งอยูํด๎วยซ้ําเพราะทางเดินเข๎าอําวแมวน้ํามีแนวต๎นไม๎กั้น ไว๎โดยรอบ ‚ไมํเห็นต๎องสิ้นเปลืองเลย แดดแคํนี้เอง ฉันไมํเป็นไรงํายๆ หรอก‛ อรุณรดาเกรงใจ กํอนจะเห็นชายหนุํมยิ้มให๎อยํางอํอนโยน ‚กันไว๎ดีกวําแก๎ไมํใชํเหรอ ยังไงๆ คุณก็เป็นแมํของลูกผม‛

แก๎มทั้งสองข๎างของคนฟังแดงแจ๐ กํอนหันไปมองน๎องมิคกับพี่ตาวที่กําลัง ตื่นเต๎นกับการดูเจ๎าแมวน้ําอยูํอีกมุมหนึ่งของสระ ทั้งที่รู๎แกํใจวําเขาหมายถึงน๎อง มิค หลํอนก็ยังเผลอรู๎สึกแปลกๆ ทุกครั้งที่เขาเรียกหลํอนวําแมํของลูก ‚ถึงอยํางนั้นก็เถอะ ฉันไมํใชํแมํจริงๆ ของลูกคุณเสียหนํอย ฉันก็แคํทํางาน ของฉัน และตอนนี้ก็ผํานมาเกือบสองเดือนแล๎ว อีกแคํสี่เดือนกวําๆ ฉันก็คงไมํได๎ เป็นแมํของลูกคุณอีก ไมํต๎องดูแลฉันดีขนาดนี้ก็ได๎ ‛ ‚แล๎วถ๎าผมอยากให๎คุณเป็นแมํจริงๆ ของลูกผมลํะ ‛ อรุณรดาถึงกับยืนอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อชายหนุํมถามในสิ่งที่หลํอนไมํเคยคาด ฝัน ‚หมายความวํายังไงคะ‛ ‚สมมุติวําถ๎าเราต๎องเป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ คุณจะยินดีไหม‛ หญิงสาวยืนนิ่งสบตาชายหนุํม ความรู๎สึกในตอนนี้เหมือนถูกสาปให๎หันไป ทางไหนไมํได๎ หัวใจหวิวไหวแปลกๆ เหมือนกับวําเขาจะขอหลํอนแตํงงาน กระนั้น แตํมันจะเป็นไปได๎อยํางไรเลํา... เขาคงจะรักและเป็นหํวงน๎องมิคถึงได๎พูด อะไรแบบนั้นออกมา เขาคงอยากจ๎างหลํอนให๎เป็นแมํน๎องมิคตํอไปเรื่อยๆ ทวํา หลํอนจะตกลงทํางานนี้ไปตลอดได๎อยํางไรกัน ในเมื่อหลํอนคิดและฝันอยากจะ แตํงงาน มีลูก มีครอบครัวเป็นของตัวเองในสักวันหนึ่ง ถึงหลํอนจะหวั่นไหวกับเขา... หลํอนก็ไมํอยากรักเขาทั้งๆ ที่รู๎ดีวําหัวใจของ เขารักใคร ‚คุณจะบ๎าเหรอคะ ฉันไมํคิดจะรับจ๎างทํางานแปลกๆ แบบนี้ไปทั้งชีวิต หรอกนะ การที่ฉันมีคุณกับน๎องมิคอยูํข๎างๆ ใครเห็นก็ต๎องเข๎าใจผิดกันทั้งนั้น

แล๎วแบบนี้ใครจะกล๎าจีบฉันลํะ ฉันยังไมํอยากขึ้นคานไปจนตาย แล๎วเอาเงินที่ได๎ จากคุณไปเสวยสุขคนเดียวเสียหนํอย ฉันอยากจะมีใครสักคนแบํงปันความสุข ในบั้นปลายชีวิตกับฉัน แล๎วก็มีลูกนํารักๆ ด๎วยกัน ซึ่งถ๎าฉันทํางานนี้กับคุณตํอ ชาตินี้ทั้งชาติฉันก็คงหมดโอกาสแตํงงาน‛ อรุณรดาตํอวําชายหนุํมยาวเป็นหางวําว แตํเขากลับยิ้ม มองสบตาหลํอน นิ่งๆ กํอนจะทําให๎หลํอนถึงกับยืนนิ่งตัวชา พูดอะไรตํอไมํออก เพียงเพราะคําพูด ของเขาแคํประโยคเดียว ‚แล๎วถ๎างั้นทําไมคุณไมํแตํงงานกับผม?‛

บทที่ ๑๖ เสียงของหัวใจ ราวกับถูกศรรักปักอกเข๎าอยํางจัง ! อรุณรดาไมํรู๎วําตัวเองควรจะดีใจหรือเสียใจมากกวําที่หนุํมในฝันเอํย ปากขอแตํงงานกันแบบดื้อๆ ความรู๎สึกของหลํอนในตอนนี้คือไมํอยากเชื่อ... หลํอนยังจําวันแรกที่เจอกับปาฏิหาริย๑ในงานปาร๑ตี้บนแพริมน้ําตกได๎ เขาหลํอมาแตํไกล ยิ่งดูใกล๎ๆ ก็ยิ่งหลํอแบบสามร๎อยหกสิบองศา เขาเป็น ผู๎ชายคนแรกที่เขยําโลกทั้งใบของหลํอนให๎สั่นสะเทือนด๎วยรูปลักษณ๑ดั่งเทพบุตร นั้น ถึงแม๎วําตํอมาเขาจะทําให๎หลํอนหัวเสียกับความปากร๎ายอยูํบ๎าง เขาก็มีข๎อดี มาลบล๎างและทําให๎หลํอนหัวใจไหวสั่นทุกครั้งที่อยูํใกล๎ชิดกัน แตํ...แตํเขาอยากแตํงงานกับหลํอนจริงๆ หรือแคํล๎อเลํนแบบขําๆ แล๎วถ๎าเขาไมํได๎ล๎อเลํน... เหตุผลที่เขาชวนหลํอนแตํงงานก็คงเป็นเพราะ ไมํอยากทําลายความรู๎สึกน๎องมิคในวันที่หมดสัญญาวําจ๎าง ซึ่งหลํอนไมํคิดวํา ตัวเองจะสามารถมีความสุขกับชีวิตแตํงงานที่ขาดแคลนความรักได๎ น๎องมิคอาจจะรักหลํอน... แตํเขาลํะ ? ‚คุณ...‛ อรุณรดาอ้ําอึ้ง ปรารถนาจะรู๎เหตุผลที่เขาถามหลํอนเรื่องแตํงงาน ทั้งยังอยากรู๎ด๎วยวําเขาพูดจริงหรือพูดเลํนกันแนํ ‚พํอปาคับ แมํรดา... ‛ น๎องมิคกับพี่ตาววิ่งกลับมาหา บทสนทนาระหวําง ผู๎ใหญํสองคนจึงพลันต๎องยุติลงแคํเพียงเทํานั้น ‚พี่ตาวบอกวําที่นี่มีป่าอเมซอน ด๎วยเหรอคับ‛

‚ป่าอเมซอน?‛ ปาฏิหาริย๑เลิกคิ้วถามยิ้มๆ ก๎มหน๎าลงคุยกับเด็กชายตัว ป้อม ‚มันอยูํแอฟริกาใต๎ไมํใชํเหรอครับ พี่ตาว‛ ‚ที่นี่ก็มีคับ เพื่อนพี่เคยเลําให๎ฟังวําพํอกับแมํพามาลํองเรือทํองป่าอเมซอน มันมีอนาคอนด๎าด๎วยคับ ‛ พี่ตาวทําไม๎ทํามือประกอบการอธิบาย สีหน๎าทําทาง ตื่นเต๎น ขณะปาฏิหาริย๑ครุํนคิดไมํนานนักก็เดาวํานําจะหมายถึงเรือจังเกิลครูซที่ เขาเห็นในแผํนพับ ‚อานึกออกแล๎ว พี่ตาวกับน๎องมิคอยากไปใชํไหม‛ ‚อยากคับ‛ หนูน๎อยทั้งสองพร๎อมใจกันพยักหน๎า ประสานเสียง ‚งั้นเดี๋ยวเราไปลํองเรือดูป่าอเมซอนกัน ‛ ‚เย๎!‛ สองลิงกระโดดโลดเต๎นด๎วยความดีใจ ปาฏิหาริย๑จึงหันหน๎าไปยิ้ม ชวนอรุณรดาอีกคนหนึ่ง แม๎หลํอนจะยังค๎างคาใจเรื่องที่เขาคุยไว๎กํอนหน๎านี้ แตํ การมีเด็กอยูํใกล๎ๆ ก็ทําให๎หลํอนไมํกล๎าเอํยปากถาม ทั้งสองจูงมือเด็กๆ ไปเที่ยวชมจังเกิลครูซซึ่งต๎องเสียคําบัตรเพิ่มเติม บรรยากาศตั้งแตํทางเข๎าไปจนถึงทําเรือด๎านในถูกขนาบด๎วยป่า ให๎ความรู๎สึก วังเวงเงียบเชียบเพราะไมํมีคนอื่นเข๎ามาชมเลย แตํก็ยังดีที่มีเจ๎าหน๎าที่รอให๎ ความชํวยเหลือและอํานวยความสะดวกระหวํางลงเรือ ทั้งสี่คนลํองน้ําอเมซอนจําลองผํานอุโมงค๑หินผามาเจอกับหุํนชาวเผําผิว ดําสามคนที่กําลังชํวยกันหาปลา กํอนจะเจอกับอีแร๎งตัวใหญํและลิงสามตัวโหน ลงมาจากต๎นไม๎ แม๎จะเป็นของปลอมแตํกลับเคลื่อนไหวได๎เสมือนจริงจนหญิง สาวเพียงคนเดียวในเรือเกิดตื่นตกใจจนนั่งตัวแข็งทื่อขึ้นมาเสียกระนั้น ทั้งนี้คง เป็นเพราะบรรยากาศสองฝั่งน้ําที่เรือลํองผํานเต็มไปด๎วยป่ารก กลิ่นดินกลิ่น หญ๎า และเสียงดนตรีประกอบเหมือนอยูํในหนัง

‚คุณกลัวเหรอ‛ ปาฏิหาริย๑กระซิบถามยิ้มๆ กํอนให๎หน๎าไปทางสองลิงที่นั่ง อยูํด๎านหน๎าอยํางตื่นตาตื่นใจ ‚น๎องมิคกับพี่ตาวยังไมํเห็นกลัวเลย‛ ‚ก็ฉันเป็นผู๎หญิงนี่‛ ‚แตํไอ๎ลิงพวกนั้นมันของปลอมคุณก็รู๎ ‛ ‚ถึงจะของปลอมแตํฉันก็ตกใจนี่นา ว๎าย !‛ อรุณรดากรี๊ด เมื่ออยูํๆ ก็มีตัว อะไรไมํรู๎โผลํมาทางด๎านข๎าง พอหันไปเห็นหมาป่ากําลังแยกเขี้ยวใกล๎ๆ เรือ เทํานั้น รํางบางก็ขยับมาเบียดชิดชายหนุํมโดยอัตโนมัติ กํอนจะตั้งสติได๎วํามัน เป็นของปลอมอีกครั้งตอนที่เขาหัวเราะ หลํอนหันไปมองค๎อน สีหน๎าบึ้งตึง แตํพอเขายกมือลูบศีรษะเบาๆ เหมือน เห็นหลํอนเป็นเด็ก อรุณรดาก็หัวใจเต๎นแปลกๆ ชอบกล นัยน๑ตาคูํสวยรีบหลบไปมองทิวทัศน๑ที่แม๎จะวังเวงอึมครึม ทวําก็ไมํได๎มี อะไรนํากลัวอีกนอกจากรูปปั้นสัตว๑ตํางๆ จนเรือลํองมาถึงทางออกแล๎วนั้น ปาฏิหาริย๑ก็พาทุกคนไปนั่งกินมื้อเย็นอรํอยๆ ด๎วยกันที่ร๎านอาหารริมน้ําใน ซาฟารีเวิร๑ล ‚พํอปาคับ น๎องมิคปวดฉี่ ‛ เด็กชายหันไปหาผู๎เป็นบิดาเพราะไมํรู๎วําห๎องน้ํา อยูํทางไหน ‚งั้นเดี๋ยวพํอปาพาไป‛ ชายหนุํมยิ้มพลางหันมาบอกให๎อรุณรดารออยูํที่ โต๏ะ กํอนจะจูงมือลูกชายไปเข๎าห๎องน้ําด๎วยกัน พี่ตาวเลยถือโอกาสขอตามไป ด๎วยอีกคน ทํามกลางอากาศเย็นสบายของร๎านอาหารริมน้ํา แม๎จะถูกสามหนุํมทิ้งให๎ นั่งอยูํเพียงลําพัง หญิงสาวกลับไมํรู๎สึกว๎าเหวํ ทั้งยังสบายใจเสียด๎วยซ้ําที่ได๎มา

เที่ยวชมสัตว๑นานาชนิดและการแสดงตํางๆ ยังคงอดคิดไมํได๎วําคําถามเรื่อง แตํงงานของปาฏิหาริย๑เป็นเรื่องจริงหรือล๎อเลํนกันแนํ ครั้นเสียงโทรศัพท๑ดังขึ้น อรุณรดาก็เกิดสะดุดในห๎วงคํานึง ก๎มลงหยิบ โทรศัพท๑มือถือออกมาดูเบอร๑ ‚ดล‛ อํานชื่อบนหน๎าจอเบาๆ เมื่อวานนี้หลํอนโทรไปยกเลิกบล็อกเบอร๑นภดลกับทางศูนย๑ให๎บริการ เครือขํายแล๎ว ทั้งยังโทรหาเขาอยูํหลายครั้งแตํเขาก็ปิดเครื่อง ตอนนี้เมื่อเขาโทร มาหลํอนจึงไมํรอช๎าที่จะรับสาย ‚คํะ ดล‛ ‚รดา เมื่อวานโทรศัพท๑ดลแบตหมดตั้งแตํตอนไหนไมํรู๎ แล๎วก็มัวแตํวุํนเรื่อง พาอรไปหาหมอ พอเปิดเครื่องเห็นเบอร๑รดาเลยรีบโทรกลับ รดาคงจะโทรมาถาม อาการอรใชํไหม‛ ‚คุณอรเป็นยังไงบ๎าง‛ ‚ปลอดภัยดีทั้งแมํทั้งลูก คุณหมอชํวยเอาไว๎ได๎ รดาไมํต๎องเป็นหํวงหรอก นะ‛ ‚แตํรดารู๎สึกผิดมากที่เป็นต๎นเหตุให๎เกิดเรื่องนั้นขึ้น ดล...รดาอยากจะไป ขอโทษคุณอรด๎วยตัวเอง คุณอรพอจะ...สะดวกพบรดาไหม‛ **************************************************** สีหน๎าซีดเซียวของหญิงสาวที่นอนอยูํบนเตียงโรงพยาบาลนั้นทําเอา คนที่เพิ่งซื้อกระเช๎ามาเยี่ยมยิ่งรู๎สึกผิดเหลือเกินที่พลั้งมือทําร๎ายอีกฝ่าย นัยน๑ตา

โศกของคนป่วยมองอรุณรดาที่กําลังวางของลงบนโต๏ะข๎างหัวเตียงนิ่งๆ ไมํได๎พูด อะไร กํอนหันไปมองสบตาสามีของตน ‚รดามีเรื่องจะคุยกับอรนํะ ถ๎ายังไงดลรอข๎างนอกนะ‛ ชายหนุํมบอก กับภรรยายิ้มๆ เมื่อเธอพยักหน๎าพร๎อมยิ้มตอบบางๆ เขาก็หันมายิ้มให๎กําลังใจ อดีตคนรัก กํอนจะเดินกลับออกไปข๎างนอกโดยไมํลืมปิดประตูห๎องเอาไว๎ ‚รดาอยากจะมาขอโทษคุณอรเรื่องวันนั้น ‛ ‚ดลเขาบอกอรหมดแล๎วลํะคํะ‛ น้ําเสียงของเอมอรไมํได๎แข็งกระด๎าง เหมือนอยํางทุกครั้งที่เผชิญหน๎ากัน อรุณรดานึกแปลกใจวําทําไมเอมอรไมํตําหนิ หลํอน แตํยังไมํทันพูดอะไรด๎วยซ้ํา เอมอรก็หันมาอธิบายราวกับรู๎ใจ ‚กํอนหน๎านี้อรกับดลทะเลาะกันบํอยมาก ตอนแรกๆ เขาก็พยายามจะดี กับอรทุกอยําง เพราะไมํอยากให๎อรรู๎สึกวําเขาเป็นคนไมํมีความรับผิดชอบ แตํ หลังจากที่อรมีเรื่องกับคุณที่โรงพยาบาลวันนั้น ดลก็ไมํพอใจมาก เขาเริ่มเย็นชา กับอร และอรก็รู๎สึกได๎วําเขาหึงคุณกับผู๎ชายคนนั้น จากนั้นเราก็ทะเลาะกันมา เรื่อยๆ พออรรู๎วําเขาไปหาคุณที่คอนโด แล๎วเห็นเขากอดคุณ อรก็เลยขาดสติคิด วําคุณเองก็รู๎เห็นเป็นใจกับเขา และคบผู๎ชายคนใหมํเพื่อเรียกร๎องความสนใจจาก เขา แตํอรรู๎ความจริงหมดแล๎วนะคะวําคุณไมํได๎มีสํวนเกี่ยวข๎องด๎วยเลย อร ตํางหากลํะคะที่ต๎องขอโทษคุณ ‛ สีหน๎าสํานึกผิดของหญิงสาวที่นอนอยูํบนเตียงทําให๎อรุณรดายิ้มตอบบาง เบา ‚รดาไมํโกรธคุณหรอกคํะ รดาเข๎าใจ เรื่องมันแล๎วไปแล๎ว...ก็ให๎มันแล๎วกัน ไปเถอะคํะ รดาดีใจด๎วยนะคะที่เด็กในท๎องปลอดภัย แข็งแรงดี ไมํอยํางนั้นรดา คงรู๎สึกผิดไปทั้งชีวิต‛

‚อรอยากให๎คุณรดารู๎สึกดีมากกวํา รู๎ไหมคะวําเมื่อวานนี้ ตอนที่หมอบอก วําลูกของอรปลอดภัย ดลเขาพูดอะไรกับอรบ๎าง ‛ คนป่วยเลํายิ้มๆ ประกายตา วาววามด๎วยความสุขสมหวัง ‚เขาขอโทษอรเกี่ยวกับทุกเรื่องที่เขาเคยทําไมํดีลงไป เขาบอกวําตํอจากนี้ เขาจะดูแลอรกับลูกให๎ดีที่สุด เพราะคุณทําให๎เขาคิดได๎วําเด็กไมํได๎มีสํวนผิด อะไรด๎วย ตอนที่เขาเกือบจะเสียลูกไป...เขาบอกวําเขาเสียใจมากจริงๆ อรต๎อง ขอบคุณคุณมากเลยนะคะ เพราะถ๎าไมํมีเรื่องนั้นเกิดขึ้น เขาอาจจะเกลียดอร มากขึ้นที่ทําร๎ายคุณ ‛ อรุณรดาไมํได๎พูดอะไร แม๎วําทุกอยํางดูเหมือนจะลงเอยด๎วยความเข๎าใจ แล๎ว หลํอนก็ยังรู๎สึกผิดไมํหายที่เกือบทําให๎เด็กคนหนึ่งไมํมีโอกาสได๎ลืมตามาดู โลก ‚ตอนนี.้ ..ถึงเขาจะยังไมํรักอร แตํอรก็คิดวําเขาคงไมํรังเกียจอรกับลูก อร จะเป็นภรรยาที่ดีของเขาและเป็นแมํที่ดีของลูกด๎วยคํะ ‛ ‚รดาเชื่อวําเขาจะรักคุณนะคะ‛ หลํอนไมํเพียงแคํให๎กําลังใจทวํารู๎สึกอยําง ที่พูดโดยแท๎จริง ตรงข๎าม...เอมอรกลับหันมามองหลํอนอยํางเหลือเชื่อ ‚จริงๆ คํะ รดาเชื่อวําเขาจะรักคุณ เพราะถ๎าเขาไมํมีความรู๎สึกดีๆ ตํอคุณ เขากับคุณก็คงจะไมํสามารถมีวันนี้ด๎วยกันได๎ รดารู๎จักกับดลมาเป็นสิบปี ดลเป็น สุภาพบุรุษมากนะคะ เขาแทบจะไมํแตะต๎องรดาด๎วยซ้ํา ถึงเขาจะเมายังไง รดา เชื่อวําเขาหักห๎ามตัวเองได๎ และเขาก็ไมํเคยนอกใจรดาด๎วย แตํที่เขาทําลงไป... ไมํวําจะด๎วยความเหงาหรืออะไรก็ตาม มันทําให๎รดารู๎สึกวําคุณมีอิทธิพลกับเขา มากพอสมควรเลยลํะคํะ‛

‚จริงเหรอคะ‛ เอมอรดีใจจนน้ําตารื้น ราวกับไมํเคยรู๎มากํอนวําตนเองจะมี ความหมายในหัวใจของนภดลเชํนกัน แม๎จะไมํใชํความรัก...แตํก็เป็นความรู๎สึก ดีๆ ที่สามารถพัฒนาไปเป็นความรัก ‚รดาไมํโกหกคุณหรอกคํะ และเพราะรู๎แบบนี้...รดาถึงไมํคิดจะกลับไปหา เขายังไงลํะคะ ดลเขาไมํได๎รักรดาคนเดียวเหมือนกับเมื่อกํอนอีกแล๎ว แตํรดาก็รู๎ ด๎วยวําเขาจะรักคุณคนเดียวได๎ เพราะคุณกับเขามีอะไรที่เข๎ากันได๎มากกวํา รดา จะอวยพรให๎คุณสองคนนะคะ ขอโทษด๎วยที่ไมํมีโอกาสได๎ไปอวยพรในงานแตํง ‛ ‚แตํคําอวยพรของคุณ...เป็นพรที่ทําให๎อรมีความสุขที่สุดเลยคํะ ‛ เอมอร ยิ้มทั้งน้ําตา อรุณรดาจึงจับมืออีกฝ่ายมากุมไว๎ เชื่อวํานับจากนี้ไปเอมอรกับ นภดลจะเริ่มมีครอบครัวที่อบอุํนด๎วยกัน **************************************************** ‚เดี๋ยวหมอให๎ยาไปกินที่บ๎านนะครับ พยายามงดอาหารเค็ม แล๎วถ๎า หากแนํนหน๎าอกหรือเหนื่อยมากๆ ก็รีบมาหาหมอ‛ ปาฏิหาริย๑เงยหน๎าจาก ทะเบียนประวัติคนไข๎ ยิ้มให๎หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยูํตรงข๎าม ‚เรียบร๎อยแล๎วครับ ติดตํอรับยาที่เคาน๑เตอร๑ด๎านหน๎าได๎เลย‛ ‚ขอบคุณคํะ คุณหมอ‛ คนไข๎เดินกลับออกไปพร๎อมกับญาติ เสียง โทรศัพท๑มือถือของปาฏิหาริย๑ก็ดังขึ้นพอดี เมื่อเห็นเป็นเบอร๑ดอกเตอร๑ปารเมศ ปาฏิหาริย๑ก็รีบรับสาย ‚ครับพํอ‛

‚นี่แกอยูํไหน‛ เสียงเรียบๆ ที่แฝงไว๎ด๎วยความแปลกใจนั้นทําให๎ ปาฏิหาริย๑อดสงสัยไมํได๎วําตนเองไปทําอะไรให๎บิดารู๎สึกขุํนใจเอาไว๎หรือเปลํา ‚โรงพยาบาลครับ ตรวจคนไข๎อยูํ พํอมีอะไรหรือเปลําครับ ‛ ‚พํอมาหาไอ๎วันต๑ที่โรงพยาบาลบริรักษ๑ แล๎วพํอก็เจอหนูรดา สีหน๎าดู ไมํคํอยดีเลย หนูรดาเป็นอะไรหรือไง แล๎วทําไมแกถึงไมํพาหนูรดาไปตรวจที่ โรงพยาบาลของเรา ถึงหนูรดาจะไมํใชํเมียแกจริงๆ แตํพํอก็อยากให๎แกดูแลหนูร ดาดีๆ หนํอย ทําไมถึงต๎องให๎เขามาเสียเงินเสียทองตรวจที่โรงพยาบาลอื่นด๎วย ‛ ‚รดาไมํสบายเหรอครับ เมื่อเช๎าผมก็เห็นเธอปกติดี ‛ ปาฏิหาริย๑ คํอนข๎างแปลกใจกับข๎อมูลใหมํที่ได๎รับ ‚พํอจะไปรู๎ได๎ยังไง ไมํได๎อยูํบ๎านเดียวกันเหมือนแกเสียหนํอย พํอเห็น หนูรดาเดินไปแถวๆ แผนกสูติฯ แตํไมํทันทักก็หายไปเสียกํอน พํอเองก็ต๎องรีบไป หาไอ๎วันต๑ด๎วย‛ ดอกเตอร๑ภควันต๑ บริรักษ๑ เป็นเพื่อนรักเพื่อนตายของบิดาเขา ทั้งสองเรียน จบมาจากสถาบันเดียวกัน ทั้งยังประกอบธุรกิจโรงพยาบาลเหมือนกัน แม๎จะ อายุมากแล๎ว แตํก็ยังไปมาหาสูํกันไมํน๎อยลงจากสมัยหนุํมๆ ‚แกนี่ไมํไหวเลยนะ เมียไมํสบายยังไมํรู๎เรื่องอีก โทรหาหนูรดาเดี๋ยวนี้เลย‛ ‚ครับๆ ขอบคุณนะครับ‛ ปาฏิหาริย๑วางสาย ใจคอไมํดีนัก อรุณรดา ไปทําอะไรที่แผนกสูตินรีเวชของโรงพยาบาลบริรักษ๑ ทันใดนั้น คําพูดที่เขาเคยได๎ยินเธอคุยกับเกวลินในร๎านอาหารเพียงดาวก็ วนเวียนกลับมาในหัวสมอง

‘ฉันควรจะทํายังไงดีก๎อย ฉันไมํสบายใจเลย มันจะอันตรายมากไหม ถึงแม๎วําเด็กจะเกิดขึ้นจากความไมํตั้งใจของพํอกับแมํ แตํฉันก็ไมํอยากทําให๎เขา ต๎องแท๎งไปหรอกนะ’ ดวงตาของปาฏิหาริย๑เบิกโพลง รีบลุกออกมาจากห๎องตรวจทั้งที่ยังไมํ ถึงเวลาออกเวรด๎วยซ้ํา ปกติเขาไมํใชํคนชอบเอาเวลางานไปทําเรื่องสํวนตัว แตํ เรื่องคอขาดบาดตายขนาดนี้ เขาคงนั่งใจเย็นตรวจคนไข๎ตํอไปอีกเป็นชั่วโมงๆ ไมํ ไหว ‚คุณวิ ผมมีธุระดํวนมาก ฝากคนไข๎ที่เหลือให๎หมอตูนชํวยดูแทนผมด๎วย‛ ‚คํะๆ‛ พยาบาลสาวรับคําอยํางงงๆ มองตามหลังปาฏิหาริย๑ที่กําลังเดิน ตรงไปยังห๎องพักแพทย๑ สักพักก็เห็นกลับออกมาโดยไมํได๎สวมชุดกาวน๑แล๎ว ปาฏิหาริย๑หยิบโทรศัพท๑ตํอสายหาภรรยาของเขา ‘หมายเลขที่ทํานเรียกไมํสามารถติดตํอได๎ในขณะนี้...’ ชายหนุํมยิ่งร๎อนใจ ขับรถตรงไปโรงพยาบาลบริรักษ๑ด๎วยความกังวล วําอรุณรดาไปทําอะไรที่แผนกสูตินรีเวช และถ๎าไมํได๎คิดจะปกปิดเขา ทําไมต๎อง ไปโรงพยาบาลอื่น เมื่อวานตอนพาเธอกับเด็กๆ ไปเที่ยวซาฟารีเวิร๑ลด๎วยกัน เขาก็เห็นเธอยัง ดีๆ อยูํ และเขาก็เกริ่นเรื่องแตํงงานกับเธอบ๎างแล๎ว ไมํนึกเลยวําเธอจะยังมี ความคิดแก๎ปัญหาด๎วยการทําแท๎ง แตํหากคิดในแงํดี อรุณรดาอาจแคํไปฝากครรภ๑ก็ได๎... ปาฏิหาริย๑มาถึงที่หมายก็ขึ้นลิฟต๑ไปยังแผนกสูตินรีเวช รํางสูงก๎าว ฉับๆ ไปยังเคาน๑เตอร๑ประชาสัมพันธ๑ กํอนจะถามพยาบาลคนหนึ่งที่เข๎าเวรอยูํ ‚ขอโทษนะครับ คุณอรุณรดามาติดตํอฝากครรภ๑ที่นี่หรือเปลํา ‛

เมื่อเห็นสีหน๎างุนงงของพยาบาลสาว ปาฏิหาริย๑ก็รู๎สึกวําตัวเองคงจะ เสียมารยาทไปสักหนํอย ‚คือ...ผมเป็นสามีเธอนํะครับ เรานัดกันวําจะมาที่นี่ด๎วยกัน แตํเผอิญ คลาดกันนิดหนํอย และผมก็ติดตํอเธอไมํได๎ เลยมาสอบถามดู ‛ พยาบาลร๎องอ๐อกับข๎ออ๎างที่พอจะฟังขึ้นนั้น ‚สักครูํนะคะ ดิฉันจะตรวจสอบให๎ ‛ เธอยิ้ม กํอนจะหันไปเสิร๑ทหา ข๎อมูลคนไข๎ในคอมพิวเตอร๑ที่วางอยูํใกล๎มือ ระหวํางที่ชายหนุํมกําลังรอฟัง คําตอบนั้น แม๎จะเป็นระยะเวลาแคํไมํกี่นาที ปาฏิหาริย๑กลับรู๎สึกเหมือนยาวนาน และนําอึดอัดทรมานเหลือเกิน เขาปรารถนาจะรู๎วําภรรยาไมํได๎มาทําแท๎ง และที่ต๎องแอบมาฝาก ครรภ๑ในโรงพยาบาลอื่นก็เพราะไมํพร๎อมให๎เขารับรู๎เทํานั้น ให๎ตายเถอะ! เขาหวังวําเธอจะไมํคิดทําบาปมหันต๑ ‚เอ๐? ไมํมีคนไข๎ชื่ออรุณรดาเลยนี่คะ‛ ‚เป็นไปได๎ยังไง‛ ปาฏิหาริย๑ขมวคิ้วมุํน นึกถึงที่บิดาบอกเขาทาง โทรศัพท๑กํอนหน๎านี้ หากทํานไมํได๎ตาฝาด พยาบาลก็อาจพิมพ๑ชื่ออรุณรดาผิด ‚คุณพยาบาลแนํใจเหรอครับ ลองเช็กตัวอักษรให๎ผมอีกทีได๎ไหม รดา ร.เรือ นะครับไมํใชํ ล.ลิง ผู๎หญิงคนที่สวยๆ ผมยาวประมาณกลางหลัง ไมํได๎ทําสี แล๎วก็ใช๎กระเป๋าสะพายข๎างนํะครับ เธอนําจะมาที่นี่ประมาณเกือบๆ ชั่วโมง กํอน‛ ปาฏิหาริย๑บอกบุคลิกทั้งหมดของอรุณรดาที่เขาจําได๎ แตํไมํสามารถบอก เครื่องแตํงกายอื่นใดได๎มากกวํากระเป๋าใบเกํงเพราะกํอนที่เขาจะออกมาทํางาน ยังเห็นเธอใสํเสื้อกับกางเกงผ๎ายืดแบบที่ชอบใสํอยูํบ๎านประจําอยูํเลย

‚อ๐อ...ถ๎าคุณหมายถึงผู๎หญิงคนนั้น เธอเพิ่งกลับไปเมื่อกี้นี้เองคํะ แตํ วําไมํได๎มาฝากครรภ๑หรอกนะคะ เธอมา...‛ ไมํทันได๎บอกวํามาเยี่ยมเอมอรที่เพิ่ง จะหวิดแท๎งลูกหมาดๆ เสียงโทรศัพท๑บนเคาน๑เตอร๑ก็ดังขัด ‚เอํอ...สักครูํนะคะ‛ พยาบาลยิ้มและหันไปรับโทรศัพท๑อีกทาง ‚สวัสดี คํะ แผนกสูตินรีเวชคํะ‛ ปาฏิหาริย๑ยืนนิ่ง ขบกรามจนเป็นสันนูนเมื่อได๎ยินคําตอบนั้น ถ๎าอรุณรดาไมํได๎มาฝากครรภ๑ก็หมายความวําเธอมาปรึกษาแพทย๑เรื่อง การทําแท๎ง แตํเพราะโรงพยาบาลจํานวนมากไมํรับทํางํายๆ เว๎นแตํกรณีที่จําเป็น จริงๆ เทํานั้น เธอถึงได๎ต๎องกลับบ๎านไปด๎วยความผิดหวัง ชายหนุํมไมํรอฟังคําตอบที่อาจทําให๎โมโหมากไปกวํานี้จากพยาบาล ด๎วยซ้ํา เขาก็รีบก๎าวฉับๆ กลับไปที่รถทันที มือหนาทุบพวงมาลัยด๎วยความโมโห ทําไมกันนะ! เขาพยายามทําดีกับเธอทุกอยําง เธอยังไมํรู๎อีกหรือวํา เขาไมํได๎รังเกียจเธอเลย หรือเป็นเธอเองที่รังเกียจวําเขาเคยแตํงงานมีภรรยามากํอน เธอถึงได๎ พยายามจะฆําลูกของเขาที่ยังไมํมีโอกาสแม๎จะลืมตามาดูโลกด๎วยซ้ํา ปาฏิหาริย๑กระชากรถออกจากโรงพยาบาลบริรักษ๑... เขาไมํมีทางปลํอยให๎ผู๎หญิงใจร๎ายคนนั้นฆําลูกของเขาเป็นอันขาด! **************************************************** อรุณรดานอนอยูํบนพื้นภายในห๎องโถง ดวงตาคูํสวยมองเพดานนิ่ง กํอนจะหายใจเข๎าลึกๆแล๎วยกเขําทั้งสองข๎างงอชิดกับหน๎าอก นับหนึ่ง สอง สาม

ในใจ เหยียดปลายขาจนตั้งฉากกับพื้น เสร็จจึงขยับมือดันหลังให๎ตั้งฉากกับพื้น เชํนกัน แล๎วคํอยๆ ขยับขาที่ยืดตึงทั้งสองข๎างลงมาจนปลายเท๎าติดพื้นราบเหนือ ศีรษะ เปลือกตาบางใสปิดลงอยํางผํอนคลาย กํอนที่อรุณรดาจะตกใจกับ เสียงประตูที่ถูกเปิดเข๎ามาจนลืมตาขึ้นทันที แตํในระหวํางคํอยๆ เคลื่อนตัวกลับ เป็นปกติ ชายหนุํมก็สาวเท๎ามาจับหลํอนให๎ลุกขึ้นไวทายาด ‚รดา! นี่คุณจะบ๎าไปแล๎วหรือไง ทําไมต๎องคิดฆําลูกผมด๎วย!‛ หญิงสาวเบิกตากว๎าง เมื่อเขาเขยําไหลํของหลํอนในเชิงคาดคั้น เสียง ดุๆ นั้นทําเอาหญิงสาวใจหายวูบวาบ เชื่อวําเขาคงไมํได๎กําลังอําเลํน ‚คุณ...คุณพูดเรื่องอะไรคะ น๎องมิคดูคาบูโตะอยูํกับพี่ตาวบนห๎อง เมื่อกี้ฉันเพิ่งเรียกลงมากินข๎าวกลางวันแล๎วก็เพิ่งกลับขึ้นไปกันเอง‛ ‚ผมไมํได๎หมายถึงน๎องมิค คุณเองก็นําจะรู๎ดีอยูํแกํใจ!‛ เสียงตะคอกของเขาทําเอาหญิงสาวกะพริบตาปริบๆ มองหน๎าชาย หนุํมอยํางติดจะงงๆ ‚คุณเลือดเย็นมากเลยนะที่คิดจะฆําเขาได๎ลง พอโรงพยาบาลไมํทํา ให๎ แทนที่จะสํานึก! ยังกลับมาทําอะไรพิเรนทร๑ๆ แบบนี้อีก ทําไม! อยากให๎ก๎อน เลือดที่คุณไมํต๎องการนั้นมันหลุดออกมามากเลยใชํมั้ย! ถึงได๎นั่งหกคะเมนตี ลังกาแบบนี้!‛ ‚เดี๋ยว...เดี๋ยวกํอนนะคะ คือฉันไมํเข๎าใจวําคุณกําลังพูดเรื่องอะไร ฉัน ก็แคํกําลัง...‛ ฝึกโยคะทํายากระดับห๎าเพื่อลดอาการแนํนท๎องจากก๏าซในระบบ ทางเดินอาหาร

‚ไมํต๎องมาแก๎ตัว คิดวําผมโงํมากใชํไหมถึงได๎พยายามปิดบังเรื่องที่คุณ ท๎อง!!!‛ ปาฏิหาริย๑โพลํงออกมาเพียงเทํานั้น หญิงสาวก็ถึงกับเบิกตากว๎าง นิ่งงัน ไปราวกับถูกสตัฟฟ์ ถ๎าหมอเทวดาไมํได๎เมาก็เห็นทีจะไมํสบาย...

บทที่ ๑๗ หัวอกคนเป็นพ่อ ‚ฮะ ฮํา ฮํา!‛ อรุณรดาระเบิดหัวเราะลั่น ขณะชายหนุํมได๎แตํนั่งเงียบ กริบอยูํบนโซฟาใกล๎ๆ ตอนที่เขาโพลํงออกมาเรื่องท๎อง หลํอนเองก็ถึงกับงงไปครูํใหญํ แตํพอถูก ปาฏิหาริย๑ตํอวําตํอขานอีกนิดหนํอย หลํอนก็ปะติดปะตํอเรื่องราวได๎วําเขาเข๎าใจ ผิดมาตลอด แล๎วพอเขารู๎ความจริงทั้งหมด จากที่โกรธจนควันออกหูในตอนแรก ก็เหลือไว๎แตํหูแดงๆ เดินไปนั่งตีหน๎าขรึมอยูํที่โซฟาชนิดไมํกล๎าสบตากันอีก ‚หยุดหัวเราะซะทีเถอะนํา เพราะคุณนั่นแหละทําให๎ผมเข๎าใจผิดหมด เลย‛ ‚ก็แล๎วทําไมคุณไมํรู๎จักถามเลํา แถมยังคิดเองเป็นตุเป็นตะวําฉันจะ ไปทําแท๎งอีก‛ แม๎ปากจะพูดอยํางนั้นแตํหลํอนยังคงหัวเราะจนท๎องคัดท๎องแข็ง ผิดจากชายหนุํมได๎แตํนั่งนิ่ง หัวเราะไมํออกสักนิด ทั้งที่เขาควรจะดีใจด๎วยซ้ํา เขาไมํต๎องรับผิดชอบเรื่องเด็กในท๎อง ไมํต๎องกลายเป็นคนเห็นแกํตัวที่ทํา ผิดตํอพิมพ๑รดาโดยไมํตั้งใจ แตํเขากลับรู๎สึกแปลกๆ เหมือนกําลังผิดหวัง มากกวํา ให๎ตายเหอะ! เขาผิดหวังที่ไมํได๎มีลูกกับเธอ... ปาฏิหาริย๑ผุดลุกไปยืนอยูํเงียบๆ ในห๎องรับประทานอาหาร นึกไมํถึงวํา ตัวเองจะตกหลุมรักอรุณรดาขนาดนี้

ตอนแรกเขาพยายามหักห๎ามใจเพราะคิดวําเธอเป็นพวกสิบแปดมงกุฏ แตํ พอเข๎าใจผิดวําเธอกําลังตั้งท๎องลูกของเขา เมล็ดพันธุ๑แหํงความรักที่พยายามจะ ซุกซํอนไว๎ในซอกหลืบของหัวใจกลับคํอยๆ ผลิบานออกมา ตอนนี้พอรู๎ความจริงวําคืนนั้นไมํได๎มีอะไรกัน...ก็เทํากับเธอคือสาวสิบแปด มงกุฎคนเดิมที่ต๎มตุ๐นเขา แตํที่ไมํเหมือนเดิมคือเขาเองตํางหาก เขาไมํสามารถทําให๎ต๎นรักเหลํานั้นให๎กลับไปเป็นเพียงแคํเมล็ดพันธุ๑ได๎อีก ตํอไป ‚โกรธเหรอ‛ เสียงใสๆ ดังขึ้นข๎างหลัง กํอนที่รํางบางจะเดินมายืนอยูํตรงหน๎า ‚ไมํหัวเราะแล๎วก็ได๎‛ อรุณรดาชูสามนิ้วให๎คําสัญญาแบบเนตรนารีทั้งๆ ที่ ยังหัวเราะคิก ‚จริงๆ นะ‛ ดวงตาใสแจ๐วแวววาวราวหยาดน้ําค๎างยามต๎องแสงอรุณอุํนๆ นั้นทําให๎ ชายหนุํมรู๎สึกได๎วําเธอกําลังมีความสุขมาก และเขาเองก็มีความสุขเชํนกันเวลา มีเธออยูํข๎างๆ อยํางนี้ ปาฏิหาริย๑ก๎มหน๎าลงจูบเธอโดยไมํบอกกลําว อันที่จริงเขาเองก็แทบจะไมํ ทันบอกตัวเองด๎วยซ้ํา กํอนจะสัมผัสได๎กับความตกใจของหญิงสาวที่แทบจะ หยุดหายใจไปเลยทีเดียว เขาคํอยๆ ละริมฝีปากหํางมา มองสบตากลมโตที่มีประกายงุนนงงนั้น ‚จูบนี.้ ..สําหรับที่คุณหัวเราะเยาะผม‛ ชายหนุํมยิ้มเอ็นดู เมื่อเห็นแก๎มใส ระเรื่อเป็นสีชมพู ‚และจูบนี.้ ..‛ พอเขาทําทําจะก๎มหน๎าไปจูบอีก หญิงสาวก็สอดมือขึ้นมาตรงกลาง กั้น ระหวํางริมฝีปากของหลํอนกับเขาเอาไว๎ได๎ทัน

ดวงตาคูํสวยที่เต็มไปด๎วยความตกใจนั้นทําเอาปาฏิหาริย๑ยิ้มพรายไปทั้ง ใบหน๎า ‚สําหรับที่คุณทําให๎ผมตัดสินใจอะไรบางอยํางได๎ ‛ ‚ตัด...ตัดสินใจอะไรคะ‛ อรุณรดาอึกอัก มองสบตาเขาอยํางไมํเข๎าใจนัก แตํนอกจากที่เขาจะไมํชํวยคลายความสงสัยแล๎ว ยังถือโอกาสนั้นจับมือหลํอน ออก ดันรํางบางไปแนบชิดกับผนังซึ่งอยูํไมํไกล ตรึงมือทั้งสองข๎างไว๎ข๎างศีรษะ อรุณรดาเบิกตากว๎าง ทําทางตระหนกตกใจอยํางเห็นได๎ชัด ‚ตัดสินใจวํา...‛ เสียงวิ่งตึงตังของสองลิงที่อยูํๆ ก็ดังขึ้นจากทางบันไดนั้นทําเอาถ๎อยคําที่ ปาฏิหาริย๑กําลังจะสารภาพถึงกับหยุดชะงักไปในบัดดล ‚พํอปาค๎าบ แมํรดา‛ ปาฏิหาริย๑รีบผละจากหญิงสาว หันหน๎าไปทางประตู พร๎อมกับที่สองลิงวิ่ง เข๎ามาในห๎องรับประทานอาหารพอดี ‚พํอปาคับ พี่ตาวบอกวําพรุํงนี้จะไปเที่ยวเชียงใหมํ ลุงต๎อมกับป้าริสาจะ พาพี่ตาวไปทําบุญขึ้นบ๎านใหมํคุณตาคุณยาย พี่ตาวบอกวําที่เชียงใหมํมีหมี แพนด๎าด๎วย น๎องมิคอยากเห็นหมีแพนด๎า พํอปา...น๎องมิคไปกับพี่ตาวได๎มั้ยคับ ‛ ‚ลุงต๎อมกับป้าริสาเขาพาพี่ตาวไปทําบุญ ไมํได๎ไปดูหมีแพนด๎า น๎องมิค อยํารบกวนลุงต๎อมกับกับป้าริสาเลย‛ ‚ไมํกวนหรอกคับอาปา‛ พี่ตาวรีบออกตัวมาชํวยขออนุญาตอีกเสียง ‚เมื่อ วานพี่ถามแมํริสาแล๎ว แมํริสาให๎พี่ชวนน๎องมิคไปได๎ แตํให๎ขออนุญาตอาปากํอน คับ อาปาให๎น๎องมิคไปกับพี่นะคับ พี่จะพาน๎องมิคไปดูหมีแพนด๎า รับรองวําจะ ดูแลน๎องมิคให๎อยํางดี ริ้นไมํให๎ไตํ ไรไมํให๎ตอมเลยคร๎าบ‛

‚เอาๆ ถ๎าอยํางนั้นก็ตามใจ ‛ ปาฏิหาริย๑ใจอํอนยอมอนุญาต สองลิงจึง พร๎อมใจกันกระโดดโลดเต๎น ‚เย๎!‛ ‚น๎องมิค ไปบอกแมํริสากันเถอะ‛ พี่ตาวหันไปชักชวน พอน๎องมิคพยักหน๎า ด๎วยความตื่นเต๎น สองลิงก็พากันวิ่งไปหาริสาที่บ๎านข๎างๆ ปาฏิหาริย๑ไมํหํวงนักที่อนุญาตให๎น๎องมิคไปเที่ยวตํางจังหวัดกับครอบครัว ของเพื่อน เพราะเชื่อวําต๎อมกับริสารักและเอ็นดูน๎องมิคเหมือนลูกแท๎ๆ อีกคน หนึ่ง เชํนเดียวกับที่เขาเองก็รักและเอ็นดูพี่ตาวเหมือนเป็นพี่ชายของน๎องมิคจริงๆ แตํด๎านอรุณรดากลับไมํสบายใจนัก การที่น๎องมิคไปเชียงใหมํกับพี่ตาวก็ เทํากับภายในบ๎านจะเหลือหลํอนกับปาฏิหาริย๑แคํสองคนยาวนานถึงสามวัน พรุํงนี้เป็นวันฉัตรมงคลทั้งยังตรงกับวันเสาร๑ ดังนั้นต๎อมซึ่งทํางานราชการคงได๎ หยุดชดเชยยาวถึงวันจันทร๑ กวําจะกลับมาถึงก็คงค่ําๆ ดึกๆ โนํน ‚เอํอ....คุณให๎น๎องมิคไปไกลถึงเชียงใหมํ ไมํหํวงแกเหรอคะ ฉันคิดวําบาง ทีเรานําจะไปด๎วยนะคะ‛ ‚ถึงผมจะสนิทกับต๎อมกับริสา แตํผมไมํรู๎จักกับญาติพวกเขานะ ลําพังแคํ น๎องมิคไปคนเดียวก็ยังนอนกับพี่ตาวได๎ แตํถ๎าเราไปด๎วยมันอาจจะดูวุํนวาย เกินไปหนํอย และพรุํงนี้ผมก็มีนัดคนไข๎ด๎วย ปลํอยให๎น๎องมิคไปกับพี่ตาวนั่น แหละ ไมํมีอะไรนําเป็นหํวงหรอก‛ ‚แตํ...แตํ...‛ อรุณรดาอึกอัก ไมํรู๎จะหาเหตุผลใดมาโต๎แย๎ง ‚ทําไม หรือคุณกลัวที่จะอยูํกับผมตามลําพัง ‛ ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว๎าง เขาพูดราวกับมานั่งอยูํในหัวใจหลํอนก็ไมํ ปาน แตํนั่นก็ไมํทําให๎หลํอนตกใจเทํากับที่เขายิ้มพราย สืบเท๎าใกล๎เข๎ามาอีกครั้ง

รํางบางถอยหลังไปจนแนบชิดกับผนังทั้งยังสะดุ๎งเยือก เมื่อเขายกแขน ทาบไว๎ข๎างๆ ศีรษะ แตํพอเขาก๎มหน๎าลงมาใกล๎ๆ อรุณรดาก็ผลุบลงมุดออกจากทํอนแขนที่ ขวางกั้น หนีขึ้นบันไดไปอยํางรวดเร็ว ปาฏิหาริย๑มองตามหลังคนตัวเล็กไวๆ ยิ้มแกมหัวเราะกับทําทางนํารักนํา แกล๎งของเธอที่ดูไมํตํางจากกระตํายน๎อย หากสองลิงไมํเข๎ามาขัด เมื่อครูํเขาก็คงสารภาพความในใจกับเธอไปแล๎ว แตํอันที่จริงรอดูทําทีของเธอไปอีกสักระยะดีกวํา ปาฏิหาริย๑ไมํอยากรีบ ร๎อนเพื่อที่จะผิดหวัง อยํางไรเสียเธอก็ต๎องอยูํรํวมชายคาเดียวกันกับเขาไปอีก หลายเดือน คงไมํมีใครมาทําคะแนนแขํงกับเขาได๎ ใชํ! นับจากนี้ไปเขาจะเริ่มทําคะแนน เขาหมดหวังแล๎วกับการจมอยูํกับ อดีตและเฝ้ารอคอยมากวําห๎าปี... ห๎าปีที่วํางเปลํา... ลึกๆ ในใจปาฏิหาริย๑หมด สิ้นความหวังไปนานแล๎ววําภรรยาจะกลับมา แตํด๎วยความรักที่มีตํอพิมพ๑รดา จึง หลอกตัวเองและฝันลมๆ แล๎งๆ มาตลอด กระทั่งที่เธอก๎าวเข๎ามา ขจัดความเหน็บหนาวในชีวิตเขาออกไปด๎วยอุํนไอ สดใสราวแสงตะวัน หากมัวแตํชักช๎า... เขาอาจสูญเสียอรุณรดาไปด๎วยอีกคน ****************************************************

อรุณรดาวิ่งหลบเข๎ามาในห๎องน๎องมิค หันหลังพิงประตู สีหน๎ายังคง ตื่นตระหนกกับการที่ปาฏิหาริย๑ทําเหมือนจะจูบหลํอนอีกครั้ง มือบางยกขึ้นแตะริมฝีปาก วันกํอนเขาเคยจูบหลํอนที่ครัว แตํพออีกวันก็ ทําเฉยชา วันนี้เขาจูบหลํอนอีก...และทําทําจะจูบอีก...พรุํงนี้เขาจะเฉยชา หรือ วําจูบอีก ยิ่งคิดอรุณรดาก็ยิ่งสับสน หลํอนอุตสําห๑คิดวําที่เขาทําดีกับหลํอน ในชํวงหลายวันที่ผํานมาเพราะเข๎าใจผิดเรื่องการตั้งครรภ๑เสียอีก ตอนนี้เขารู๎ความจริงแล๎วทําไมถึงไมํกลับไปมึนตึงกับหลํอน และที่เขาบอก วําหลํอนทําให๎เขาตัดสินใจบางอยํางได๎นั้น... บางอยํางที่วํามันคือ ‘อะไร’ กัน หรือเขาตัดสินใจจะเชือดพรหมจรรย๑หลํอนเพราะโมโหที่ไปหัวเราะ เยาะเขา! ดวงตาคูํสวยเบิกโพลง กํอนจะสั่นศีรษะไปมาขับไลํความคิดร๎ายกาจ นั้นออกไป ปาฏิหาริย๑ดูไมํเหมือนคนที่จะใช๎กําลังบังคับขืนใจผู๎หญิงเสียหนํอย แตํการ ที่เขาอนุญาตให๎น๎องมิคไปตํางจังหวัดกับพี่ตาวงํายๆ มันก็ทําให๎หลํอนอดคิด ไมํได๎วําเขาอาจกําลังหาโอกาสทําอะไรบางอยําง ‚ทําไงดี‛ อรุณรดาเผลอครางออกมาไมํรู๎ตัว กํอนจะนึกถึงเกวลิน เพื่อนรัก ผู๎ผํานประสบการณ๑การรับมือกับอารมณ๑ดิบๆ ของเพศตรงข๎ามมาอยําง โชกโชน หลํอนรีบวิ่งไปหยิบโทรศัพท๑มือถือที่วางอยูํบนโซฟาในมุมนั่งเลํนมากด หมายเลขของเกวลินทันที

รอสายไมํถึงหนึ่งวินาทีด๎วยซ้ํา เสียงใสผิดปกติของอีกฝ่ายก็ดังขึ้น ‚รดา! ทําไมถึงรู๎ใจฉันอยํางนี้ ฉันกําลังจะโทรหาแกพอดีเลย‛ เกวลิน ทักเสร็จก็สาธยายตํอไปโดยไมํเปิดโอกาสให๎อีกฝ่ายได๎พูดเลยสักนิด ‚คือพี่ติ๊กเขาชวนฉันไปเที่ยวรีสอร๑ทเพื่อนที่เกาะเสม็ด เป็นรีสอร๑ทเปิด ใหมํนํะแก เพื่อนพี่ติ๊กก็เลยชวนเพื่อนๆ ไปปาร๑ตี้ประเดิมเสาร๑อาทิตย๑นี้ แล๎วพี่ติ๊ก เขาก็เลยชวนฉันไปด๎วย แตํมันก็ติดตรงที่มีแตํเพื่อนๆ พี่ติ๊กทั้งนั้นเลย ฉันไมํสนิท กับใครก็กลัวจะเกร็งๆ จนทําอะไรไมํถูก แล๎วอีกอยําง...เกาะเสม็ดนะแก ฉัน กลัวนํะ‛ ‚เอํอ...แกกลัวอะไรเหรอ‛ ‚ก็แกไมํเคยได๎ยินหรือไง ใครตํอใครเขาก็พูดกันทั้งนั้น เกาะเสม็ดเสร็จทุก ราย‛ ‚แหม...ฉันนึกวําคนนี้เสร็จแกไปนานแล๎วเสียอีก ‛ ‚บ๎า!‛ เกวลินตํอวําเขินๆ ‚ถึงฉันจะเคยมีกิ๊กมานับไมํถ๎วน แตํฉันก็ไมํได๎ฟรี กับทุกคนไปหมดหรอกนะ แล๎วกับพี่ติ๊กนํะ...ฉันจริงจังกวําคนอื่นๆ ฉันก็ไมํอยาก ให๎เขาคิดวําฉันงําย สรุปก็คือแกไปกับฉันได๎มั้ย ฉันเพิ่งโทรไปชวนนังญาญําเมื่อ กี้ แตํมันบอกวําไมํรู๎จะแลกเวรกับเพื่อนได๎หรือเปลํา มันก็เลยไมํรับปากฉัน แกไป กับฉันเหอะนะ...นะ...ฉันไมํอยากไปคนเดียวจริงๆ‛ อรุณรดาเอํอๆ อําๆ กับการขอร๎องแกมบังคับนั้น กํอนจะฉุกคิดได๎วํา การไปเที่ยวเกาะเสม็ดกับเกวลินเสาร๑อาทิตย๑นี้ก็เทํากับหลํอนไมํต๎องอยูํบ๎านตาม ลําพังกับปาฏิหาริย๑ ‚ไปสิ ฉันอยากไปเที่ยวทะเลอยูํพอดีเลย‛

‚กรี๊ด! รักที่สุดเลยเพื่อนคนนี้‛ เกวลินสํงจูบผํานโทรศัพท๑มาฟอดใหญํ กระดี๊กระด๏ายิ่งกวําปลากระดี่ได๎น้ําเสียอีก ‚วําแตํแกโทรหาฉันมีอะไรหรือเปลํา ‛ ‚เอํอ...‛ อรุณรดาไมํกล๎าปรึกษาเรื่องที่กังวลอีก อยํางไรเสียหลํอนก็ ไมํมีอะไรให๎กังวลแล๎ว ‚ไมํมีอะไร ฉันแคํจะโทรมาบอกวําฉันกับคุณอรเคลียร๑กัน เรียบร๎อยแล๎วนํะ‛ ‚เมื่อเช๎าแกก็โทรมาบอกฉันแล๎วนี่ ‛ ‚เออ...‛ อรุณรดาเพิ่งจะรู๎ตัววําเผลออ๎างในสิ่งที่ไมํสมจริงออกไป เมื่อ เช๎าพอปรับความเข๎าใจกับเอมอรเสร็จ หลํอนก็รีบโทรไปรายงานให๎เกวลินรับรู๎ ตั้งแตํเดินออกมารอรถเมล๑ด๎วยซ้ํา ‚สงสัยฉันจะเบลอนํะแก วําแตํพรุํงนี้เจอกันที่ไหน‛ **************************************************** ‘ฉันไมํอยูํบ๎านสองวันนะคะ ก๎อยโทรมาชวนไปปาร๑ตี้ประเดิมพักรี สอร๑ทเปิดใหมํเพื่อนที่เกาะเสม็ด ฉันคิดวําคุณคงอนุญาตก็เลยเขียนโน๎ตบอกไว๎ ไหนๆ น๎องมิคก็ไมํอยูํบ๎านชํวงนี้ ฉะนั้นติ๊ตํางวําเป็นวันหยุดของฉันก็แล๎วกันนะ คะ คุณหมอ อ๎อ! ฉันทํามื้อเย็นไว๎ให๎คุณแล๎ว ถือเป็นคําขอโทษที่ฉันไมํได๎บอก คุณด๎วยตัวเองแล๎วกัน --- รดา’ ปาฏิหาริย๑หัวเสียกับข๎อความในกระดาษโน๎ตที่ลูกจ๎างสาวเขียนแปะ เอาไว๎หน๎าตู๎เย็น ให๎ตายเหอะ! เขาอุตสําห๑รีบขับรถกลับบ๎านทันทีที่ออกเวร เพราะอยาก เห็นหน๎าเธอให๎ชื่นใจ แตํสิ่งที่เห็นกลับกลายเป็นไอ๎กระดาษโน๎ตบ๎าๆ นี่

ความโมโหทําให๎ชายหนุํมขยํากระดาษในมือทิ้งลงถังขยะ อรุณรดา กล๎าดียังไงอนุญาตให๎ตัวเองไปเที่ยวทั้งๆ ที่มีเขาเป็นเจ๎านายอยูํทั้งคน แถมยังไป กับเพื่อนที่ไหนก็ไมํรู๎ ถึงจะมีน๎องก๎อยไปด๎วย แตํเขาก็ไมํไว๎ใจให๎เธอไปนอนค๎าง อ๎างแรมในที่ไกลๆ ในเมื่อยังจําได๎ขึ้นใจวําเธอดื่มเหล๎าแก๎วเดียวสลบ! ดวงตาของชายหนุํมเบิกโพลง นึกถึงคืนงานเลี้ยงรุํนที่เขาเมาไปเข๎า ห๎องเธอขึ้นมาทันที แม๎วําคืนนั้นจะไมํได๎มีอะไรเกิดขึ้นถึงขั้นสุดท๎าย เขาก็จําได๎วําตอนเธอเมา นั้นไมํตํางอะไรจากเด็กแบเบาะที่พร๎อมจะให๎ใครอุ๎มพาไปไหนก็ได๎ และเขาก็ เกือบจะพาเธอไปสวรรค๑ชั้นดาวดึงส๑ด๎วยซ้ํา ถ๎าเขาไมํเมาหลับไปเสียกํอน ปาฏิหาริย๑ยิ่งคิดก็ยิ่งกังวล หํวงวําเธอจะไปเมาในปาร๑ตี้ที่เกาะเสม็ด เหมือนคืนนั้นอีก เขารีบโทรศัพท๑หาเธอ แตํรอสายจนตัดอรุณรดาก็ไมํรับ เมื่อเป็นแบบนั้นอยูํสามครั้ง ปาฏิหาริย๑ก็ได๎ข๎อสรุปวําอรุณรดาคง ตั้งใจไมํรับโทรศัพท๑ของเขาเพราะเกรงจะถูกตําหนิที่หนีเที่ยวโดยไมํบอกกลําว บ๎าชะมัด! เขาไมํอยากจินตนาการถึงตอนที่เธอเมาไมํรู๎เรื่องเหมือน อยํางคืนนั้นเลย ชายหนุํมเดินไปเดินมา นึกอยากไปตามหญิงสาวที่เกาะเสม็ดก็ไมํรู๎วํา จะไปตามได๎ที่รีสอร๑ทไหน ทันใดนั้นเอง ชายหนุํมก็นึกแผนการบางอยํางขึ้นได๎ ริมฝีปากหยักลึกขยับยิ้มกริ่ม กํอนจะกดตํอสายหาใครบางคน ‚ริสา น๎องมิคอยูํใกล๎ๆ คุณหรือเปลํา ผมขอคุยกับน๎องมิคหนํอยสิ...‛ ****************************************************

อรุณรดานั่งอยูํบนเรือยอชต๑ลําสวยสีขาวสะอาดสะอ๎านตัดกับสีของ ท๎องฟ้าและน้ําทะเลใสแจ๐วทํามกลางอําวไทย ตั้งแตํมาถึงเกาะเสม็ดเมื่อตอน สาย พี่ติ๊กก็พาพวกหญิงสาวเอากระเป๋าไปเก็บที่รีสอร๑ทเปิดใหมํของเพื่อนสนิทที่ หาดอําวพร๎าว กํอนจะเลี้ยงอาหารกลางวัน นั่งคุยสัพเพเหระรอให๎อาหารยํอยไป พลางๆ จนแดดเริ่มอํอนลงถึงได๎พานั่งเรือมาดําน้ําดูปะการังที่เกาะเล็กๆ ไมํไกล จากที่พัก แตํเพราะอรุณรดาไมํชอบดําน้ําเลยเลือกจะนั่งอํานนิยายรออยูํบนเรือไป เพลินๆ ผิดจากเกวลินที่หายไปกับพี่ติ๊กได๎พักใหญํๆ โดยมีญาณากรตามติดเป็น เงาตามตัว แรกที่เดียวอรุณรดานึกวําเพื่อนสาวชาวเกย๑ของหลํอนจะแลกเวร ไมํได๎เพราะทริปของเกวลินกะทันหันเหลือเกิน แตํสุดท๎ายแล๎วก็ต๎องประหลาดใจ ที่ญาณากรขับรถมาเจอที่บ๎านเกวลินเมื่อเช๎า ทันพี่ติ๊กจะออกเดินทางเพียงแคํ ไมํกี่นาที เสียงโทรศัพท๑ที่วางอยูํบนโต๏ะใกล๎ๆ เตียงอาบแดดดังขึ้น อรุณรดานึก วําเป็นตาหมอผีโทรมาหลอกมาหลอนหลํอนเป็นรอบที่สี่ เลยแกล๎งทําเป็นไมํได๎ ยินเสียอยํางนั้น แตํก็ไมํรู๎อะไรดลใจให๎หันไปมองหน๎าจอโทรศัพท๑ พอเห็นวําเป็น เบอร๑ริสาเทํานั้น อรุณรดาก็ไมํรอช๎าที่จะรับสาย ‚สวัสดีคํะ รดาพูด‛ ‚แมํรดา น๎องมิคเองคับ‛ อรุณรดาคลี่ยิ้มชื่นใจ เมื่อได๎ยินเสียงใสๆ ของลูกน๎อยที่แม๎จะไมํใชํ สายเลือดเดียวกัน แตํความผูกพันตลอดระยะเวลาเกือบสองเดือนมานี้ก็ทําให๎ หลํอนรู๎สึกเหมือนน๎องมิคเป็นลูกจริงๆ

‚น๎องมิค แอบเอาเบอร๑ป้าริสาโทรมาเหรอคะ‛ ‚ไมํได๎แอบคับ น๎องมิคขออนุญาตป้าริสาแล๎ว น๎องมิคถึงเชียงใหมํ แล๎วนะคับ แมํรดาอยูํหนาย ทําไมเสียงลมพัดดังจังเลย‛ ‚แมํรดามาเที่ยวทะเลกับอากร แล๎วก็เพื่อนๆ จ๎ะ ‛ อรุณรดาตอบตาม ตรง กํอนอธิบายเพิ่มเติมเพราะเกรงน๎องมิคจะน๎อยใจ ‚น๎องมิคไมํอยูํหลายวัน แมํรดาเหงานี่นา‛ ‚แล๎วพํอปาลํะคับ พํอปาทําไมปลํอยให๎แมํรดาเหงา‛ ‚พํอปาก็ต๎องทํางานนี่จ๏ะ ‛ ‚อ๐อ...‛ น๎องมิคเข๎าใจงํายๆ กํอนเปลี่ยนคําถามใหมํ ‚แล๎วแมํรดาไป เที่ยวทะเลที่ไหนคับ‛ ‚ที่เกาะเสม็ด‛ ‚แล๎วพักที่ไหนเหรอคับ‛ ‚ที่รีสอร๑ทของเพื่อนแมํรดาจ๎ะ ‛ ‚รีสอร๑ทอะไรเหรอคับ‛ ‚ทําไมวันนี้ชํางซักจัง พูดไปจะรู๎จักไหมเนี่ย ‛ อรุณรดาแปลกใจแตํไมํ ถึงกับเอะใจวํามีใครบงการอยูํเบื้องหลัง ‚เพราะไมํรู๎จัก ถึงได๎อยากรู๎จักไงคับ เผื่อวําที่นั่นสวย วันหลังน๎องมิค จะได๎ให๎แมํรดาพาไปเที่ยวบ๎าง‛ ‚สวยมากๆ เลยลํะ เอาไว๎ถ๎าน๎องมิคกลับจากเชียงใหมํ แล๎วแมํรดาจะ พามานะ‛ ‚เย๎! แมํรดาใจดีจังเลยคับ แล๎วตกลงมันชื่อรีสอร๑ทอะไรเหรอคับ น๎อง มิคอยากรู๎‛

‚รีสอร๑ทเคียงทะเลจ๎ะ‛ ‚งั้นเทํานี้นะคับ น๎องมิคจะรีบไปบอกพะ...เอํอ...พี่ตาวคับ บอกวําแมํร ดาสัญญาจะพามาเที่ยว‛ หนูน๎อยแก๎ตัวน้ําขุํนๆ แตํอรุณรดาก็เชื่อสนิท เพราะรู๎ วําปกติน๎องมิคกับพี่ตาวชอบคุยอวดกันเรื่องโน๎นเรื่องนี้อยูํเป็นอาจิณ ‚จ๎า น๎องมิคก็เที่ยวให๎สนุกนะ ดูหมีแพนด๎าเผื่อแมํรดาด๎วย‛ เป็นจังหวะเดียวกับที่เกวลินในชุดดําน้ําเดินมาจากทางท๎ายเรือซึ่งมี บันไดสําหรับลงทะเล รํางเปียกๆ นั้นนั่งลงบนเตียงอาบแดดข๎างอรุณรดา สีหน๎า บูดบึ้งจนนําแปลกใจ ‚บ๏ายบายจ๎ะ‛ อรุณรดาวางสายจากน๎องมิคก็วางโทรศัพท๑ลงบนโต๏ะ แล๎วเอํยถามเพื่อนสาวอยํางอดไมํได๎ ‚ทําไมทําหน๎าเบื่อโลกอยํางนั้นลํะ ดําน้ําไมํ สนุกเหรอ‛ ‚มันคงสนุกกวํานี้ถ๎านังญาญํามันไมํคอยเป็นก๎างขวางคอฉันกับ พี่ติ๊กตลอดเวลา ไมํวําฉันกับพี่ติ๊กจะวํายไปทางไหน มันก็เป็นอันต๎องตามมา แทรกตรงกลางทุกครั้งไป ฉันวํามันต๎องแอบชอบพี่ติ๊กของฉันจริงๆ แนํแก ไมํอยํางนั้นมันคงไมํลงทุนยอมทํางานแทนเพื่อนสามวันเพื่อที่จะได๎หยุดแคํสอง วันมาเที่ยวเสม็ด นั่น ! แกดูมันสิ มันอํอยพี่ติ๊กของฉันอีกแล๎ว ‛ อรุณรดามองตามไปยังบันไดท๎ายเรือ เห็นญาณากรเอามือไปขวาง ไมํให๎พี่ติ๊กขึ้นบันได พี่ติ๊กพยายามเอามือญาณากรออก ญาณากรก็ตะปบมือ พี่ติ๊กเอาไว๎ ดูเผินๆ อาจจะเหมือนกําลังให๎ทํา แตํลึกๆ อรุณรดารู๎สึกวําสองคนนั้น เหมือนจะเขมํนกันทางสายตา เพราะแยํงกันตามเกวลินขึ้นเรือ ‚ฉันวําคงไมํหรอกมั้ง แกอาจจะคิดมากไปก็ได๎ ‛

‚แกไมํได๎ลงไปดําน้ําด๎วยกัน แกไมํรู๎หรอก ขนาดฉันกับพี่ติ๊กแอบสํง สัญญาณดําน้ําหนีมันไปดูปะการังทางโขดหินหลังเกาะ อุตสําห๑ดีใจคิดวําหนีพ๎น ก็เลยจะถือโอกาสจุ๏บุ๏ๆ กันทํามกลางกลิ่นอายธรรมชาติ แตํแกรู๎มั้ยวําพอฉันกับ พี่ติ๊กลืมตาขึ้นมาอีกที ปรากฏวําไอ๎ที่จุ๏บุ๏ไปนํะมันแก๎มนังญาญําคนละข๎าง แล๎วนังญาญํามันก็ยังทําหน๎าเคลิ้มที่พี่ติ๊กจุ๏บุ๏แก๎มมันอีกตํางหาก อี๋ ! นังเพื่อน สนิทคิดไมํซื่อ คอยดูเถอะถ๎ามันคิดจะแยํงพี่ติ๊กของฉันจริงๆ ฉันตัดขาดมันจาก ความเป็นเพื่อนแนํ‛ อรุณรดาได๎แตํยกมือขึ้นเกาศีรษะอยํางงงๆ หลํอนรู๎จักทั้งญาณากร และเกวลินมานาน เชื่อวําญาณากรคงไมํได๎มีเจตนาแยํงผู๎ชายเพื่อนจริงๆ แตํ อาจจะแคํเป็นหํวงเสียมากกวํา สํวนเกวลินก็ไมํใชํคนเห็นผู๎ชายสําคัญกวําเพื่อนเชํนกัน แตํที่บํนๆ อยูํนั้น อาจเพราะพี่ติ๊กไมํเหมือนผู๎ชายคนอื่นที่เข๎ามาอยํางฉาบฉวย เคยได๎ยินเกวลินชมวําพี่ติ๊กเป็นสุภาพบุรุษมาก อีกทั้งตอนรํวมเดินทางมา เสม็ดด๎วยกันเมื่อเช๎า หลํอนก็รู๎สึกวําพี่ติ๊กเป็นผู๎ชายที่คํอนข๎างจะขี้อายทีเดียว ดังนั้น กวําจะได๎มีเวลาแสดงความรักตํอกันถึงขั้นจุ๏บุ๏ๆ หรือที่เรียกกันโดยทั่วไป วําจูบคงไมํใชํเรื่องงําย พอญาณากรเข๎ามาขัดก็เลยพาให๎เกวลินหงุดหงิด ‚แตํแกเป็นคนชวนมันมาเองนี่นา แกบอกฉันวําไมํอยากให๎พี่ติ๊กคิดวําแก งําย ญาญํามันก็คงพยายามจะชํวยแกอยูํมั้ง ‛ อรุณรดายังคงคิดในแงํดี ‚แตํมันเกินไปแล๎วนะ นี่...รดา แกชํวยอะไรฉันอยํางได๎ไหม‛ เกวลินขยับมา กระซิบกระซาบใกล๎ๆ เมื่อชําเลืองไปทางบันไดแล๎วเห็นสองหนุํมสองประเภท กําลังตามกันขึ้นมา ‚ฉันอยากมีเวลาเป็นสํวนตัวกับพี่ติ๊กบ๎าง ฉันรู๎สึกวําพี่ติ๊ กกําลังมีแผนการบางอยําง‛

‚แผนการ?‛ ถึงกับหันหน๎าไปถามอยํางติดจะตกใจนิดๆ ทวําเกวลินกลับ ยิ้มไปทั้งใบหน๎า ‚ฉันก็ไมํรู๎เหมือนกันวําแผนการอะไร แตํถ๎าให๎ฉันเดาลํะก็...พี่ติ๊กอาจจะขอ ฉันเป็นแฟนอยํางเป็นทางการก็ได๎ เขาบอกวํามาเสม็ดคราวนี้มีอะไรจะเซอร๑ ไพรส๑ฉันด๎วย แตํถ๎าญาญํามันยังตามติดตลอดเวลาอยํางนี้ พี่ติ๊กคงไมํกล๎าทํา เซอร๑ไพรส๑ฉันแนํ แกชํวยหาทางกันๆ มันออกไปหนํอยนะ‛ ‚คุยอะไรกันอยูํเหรอครับสาวๆ‛ พี่ติ๊กเดินมายิ้มให๎ทั้งสองคน กํอนที่ญาณา กรจะเดินมากระแทกไหลํเบียดเล็กน๎อยจนพี่ติ๊กแทบหัวคะมํา ‚อุ๏ย! ขอโทษครับ‛ รีบหันไปชํวยประคองราวกับรู๎สึกผิด เกวลินอดจะ หมั่นไส๎ไมํได๎ คิดวําญาณากรตั้งใจแต๏ะอั๋งพี่ติ๊กไปใหญํ ผิดจากอรุณรดาที่รู๎สึก เหมือนญาณากรแกล๎งตบหัวแล๎วลูบหลังพี่ติ๊กมากกวํา ‚พี่ติ๊กขา ก๎อยวําเรากลับเข๎าฝั่งกันดีไหมคะ ถ๎าขืนชักช๎าอาจจะอาบน้ํา แตํงตัวไมํทันปาร๑ตี้‛ ‚งั้นพี่ไปบอกคนขับเรือให๎นะ‛ พี่ติ๊กขอตัวลงไปข๎างลํางอีกครั้ง บนดาดฟ้า เรือจึงเหลือแคํเกวลิน อรุณรดา และญาณากร ‚ไปเปลี่ยนชุดกันมั้ย ก๎อย‛ ญาณากรชักชวนพร๎อมยิ้ม ทวําเกวลิน กลับสะบัดหน๎าไปอีกทางหนึ่งพลางลุกไปยังเคบินโดยไมํรออีกฝ่าย อรุณรดา เห็นญาณากรซึมๆ ลงไปก็ปลอบใจ ‚ฉันวํา...แกไมํต๎องเป็นหํวงก๎อยมันขนาดนี้ก็ได๎ ก๎อยมันดูแลตัวเองได๎ นะ แกอยําลืมสิ มันไมํเสียทีให๎ใครงํายๆ หรอก ถ๎ามันไมํเต็มใจ แล๎วพี่ติ๊กเนี่ย... ฉันวําเขาก็ดูเป็นคนดีออกนะ แกนําจะดีใจไมํใชํเหรอที่เพื่อนของเราได๎เจอคนดีๆ

ตํอไปนี้มันจะได๎เลิกเปลี่ยนกิ๊กทุกสองสัปดาห๑ไง‛ อรุณรดาพยายามพูดติดตลก แตํญาณากรกลับหันมามองหลํอนนิ่งๆ เหมือนไมํขําด๎วย ‚แกคิดวํามันเป็นคนดีเหรอ‛ ‚แล๎วแกไมํคิดเหมือนฉันหรือไงลํะ ‛ ‚แคํมองตา ฉันก็เห็นไปถึงลิ้นไกํ ฉันเป็นผู๎ชายฉันดูออก‛ ญาณากร พูดจบก็ลุกพรวดไปทางเคบินเพื่อเปลี่ยนชุด ขณะอรุณรดาได๎แตํนั่งนิ่ง มอง ตามหลังคนตัวสูงอยํางงงๆ ตลอดชีวิตสามสิบปีที่ผํานมา ก็คงมีญาณากรนี่แหละ เพื่อนสาว ประเภทสองคนแรกที่ยอมรับวําตัวเองเป็นผู๎ชาย ‚หรือเราจะหูฝาดไป...‛ **************************************************** เกลียวคลื่นยังคงม๎วนเข๎าหาฝั่งแม๎ยามตะวันลับขอบฟ้า ญาณากร เดินเลาะหาดทรายขาวสะอาดเพียงลําพังทํามกลางความมืด หลังจากที่เขาเพิ่ง ปลีกตัวออกมาจากงานปาร๑ตี้ริมสระวํายน้ําของรีสอร๑ทหรูสไตล๑บูติกไทย ประยุกต๑ เพราะทนไมํได๎กับสายตามึนชาของเกวลิน ชายหนุํมยังนึกไมํออกเลยด๎วยซ้ําวําจะทําอยํางไรตํอไปดี ใชํวําเขาไมํดีใจ ที่เพื่อนสาวเลิกเฟลิตกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว แตํคนที่เกวลินคิดจะหยุดใจไว๎ด๎วยนั้น ไมํได๎คิดจะจริงจังกับเธอ ตั้งแตํที่บังเอิญเจอกันครั้งแรก สายตาที่พี่ติ๊กมองเกวลินลับหลังดูไมํให๎ เกียรติเธอเทําที่สุภาพบุรุษพึงกระทําเลย

หมอนั่นเอาแตํมองตามก๎นและขาอํอนของเธอจนแทบจะเดินชนเสาใน ร๎านอาหารด๎วยซ้ํา แตํพอตํอหน๎าก็ทําเป็นเรียบร๎อย สุภาพบุรุษสารพัด และอีก หลายครั้งที่เขาแอบตามไปดูเกวลินอยูํหํางๆ อยํางหํวงๆ เขาก็เห็นพฤติกรรมแยํๆ ของมันอยูํเสมอ ถึงมันจะไมํบุํมบํามตะกละตะกลามชวนเกวลินเข๎าโรงแรม แตํเขาก็เชื่อวํา มันไมํได๎หวังดีกับเธอ ทุกครั้งที่เขาแอบขับรถตามรถของมันไปสํงเกวลินหน๎าบ๎าน คล๎อยหลังเธอ ทีไรมันมักจะโทรศัพท๑หาใครอีกคนหนึ่งเสมอ และสายตาที่มองเข๎าไปในบ๎านเก วลินระหวํางสนทนากับคนในสายนั้นก็ทําให๎เขารู๎สึกไมํชอบมาพากล เชื่อวํามัน ต๎องคุยเรื่องเกี่ยวกับเกวลินแนํนอน บางทีมันอาจเป็นพวกสิบแปดมงกุฎ เข๎ามาตีสนิทเพื่อหาทางเข๎าไปปล๎น บ๎านเธอก็ได๎ ถึงเธอจะไมํได๎รวยนัก แตํเกื้อกูลพี่ชายของเธอก็เป็นผู๎ชํวยผู๎บริหารบริษัท สํงออกผ๎าไหม เงินเดือนไมํใชํน๎อยๆ สมบัติหลายชิ้นที่บิดามารดานักสะสมของ โบราณทิ้งไว๎ให๎กํอนถึงแกํกรรมไป บางอยํางเป็นของโบราณประเมินราคามิได๎ ถ๎ามันขโมยไปขายก็อาจรวยไมํรู๎เรื่อง ซึ่งของสะสมเหลํานั้นยังเป็นที่ถกเถียงกัน อยูํระหวํางสองพี่น๎อง ฝ่ายเกื้อกูลอยากนําไปมอบให๎กับพิพิธภัณฑ๑เพราะตนเองกับน๎องสาว ไมํได๎หลงใหลงานศิลปะโบราณเหมือนพํอกับแมํ แตํฝ่ายเกวลินยังเสียดาย เพราะสมัยที่พํอกับแมํยังอยูํ พวกทํานใช๎เวลาสะสมรวบรวมมาทั้งชีวิต สํวนไอ๎ที่เขาเป็นหํวงเธออยูํนี้ ไมํใชํเพราะเธอเป็นเพื่อนรักของเขาเทํานั้น แตํเธอเป็น...

‚แกแนํใจเหรอวําคืนนี้ไอ๎ติ๊กจะจัดการนังนั่นสําเร็จ ‛ เสียงหนึ่งดังขึ้นจาก บ๎านพักในรีสอร๑ทใกล๎ๆ ชื่อของ ‘ติ๊ก’ ดึงความสนใจจากคนที่กําลังเดินเตร็ดเตรํ อยูํริมชายหาดให๎แหงนหน๎าไปทางต๎นเสียง กํอนจะเห็นผู๎ชายสองคนกําลังยืนสูบ บุหรี่คุยกันอยูํหน๎าระเบียง ซึ่งหนึ่งในนั้นเป็นคนที่ญาณากรคลับคล๎ายคลับคลา วําเคยรู๎จัก และนึกออกในที่สุดวําเป็นอดีตกิ๊กของเกวลิน ‘อีตาโรบินเนี่ยนะ รูปหลํอพํอรวยเสียเปลํา นิสัยขี้อวดสุดๆ ไปเลย ดินเนอร๑ ด๎วยสองครั้งฉันแทบจะรู๎จักเทือกเถาเหลํากอของพี่แกหมดแล๎ว คุณพ่อพี่เพิ่งไป สัมมนาที่ปารีส นอกจากจะเป็นประธานกรรมการบริษัทนาเข้ารถยนต์จากญี่ปุ่น แล้วนะครับ คุณพ่อพี่ยังเป็นหุ้นส่วนของบริษัทรถในยุโรป ถ้าน้องก้อยอยากจะ ได้รถรุ่นลิมิเต็ดของบริษัทไหนบอกพี่ได้นะครับ ส่วนคุณแม่พี่ท่านชอบเดินทาง ครับ เดือนๆ หนึ่งเดินทางหลายประเทศมาก นี่ก็ไปมาทุกประเทศทั่วโลกแล้วนะ ครับ บลาๆๆ’ ญาณากรยังจําเสียงพากษ๑ของเกวลินที่แกล๎งดัดเป็นเสียงอาฉีในวันที่เลํา ถึงกิ๊กคนนี้ได๎ เขากับอรุณรดายังนั่งหัวเราะแทบตาย แตํนึกไมํถึงวําโรบินจะ บังเอิญมาพักอยูํรีสอร๑ทใกล๎ๆ ทั้งยังกําลังพูดถึงคนชื่อติ๊ก...ซึ่งบังเอิญเหมือนชื่อ กิ๊กคนลําสุดของเกวลิน ความสงสัยทําให๎ญาณากรรีบขยับหลบไปหลังต๎นไม๎ข๎างบ๎านพักหลังโต นั้น พยายามเงี่ยหูฟังบทสนทนาของโรบินกับเพื่อนอีกคนหนึ่ง ‚แนํใจสิ ฉันอุตสําห๑จํายหนักขนาดนั้น ถ๎ามันจัดการไมํสําเร็จก็ไมํรู๎จะวํา ไง‛ ‚แล๎วแกไมํเสียดายเหรอโรบิน จํายเงินตั้งเยอะให๎ไอ๎ติ๊กไปตามจีบนังนั่น แถมยังให๎กินนังนั่นฟรีๆ แทนที่จะเอามากินเอง‛

‚กินกํอนกินหลังมันไมํสําคัญหรอกเว๎ย สิ่งสําคัญมันอยูํที่ความสะใจ ตํางหาก คืนนี้ถ๎าหากทุกอยํางเป็นไปตามแผน นังนั่นก็คงจะมีความสุขเหมือน ขึ้นสวรรค๑ที่ได๎สมหวังกับคนที่มันรัก และฉันก็อยากจะเห็นน้ําหน๎ามันตอนที่ถูก ผลักให๎ตกนรกจริงๆ วํามันจะเจ็บสักแคํไหน‛ ‚แกหมายความวํา...‛ ‚พรุํงนี้หลังจากที่ไอ๎ติ๊กได๎นังนั่นแล๎ว ไอ๎ติ๊กจะพานังนั่นมาหาฉันที่ห๎องเพื่อ รับเงินคําจ๎างงวดสุดท๎าย ตอนนั้นแหละที่ฉันจะทําให๎นังนั่นยิ่งกวําตกนรก เพราะ มันจะตกนรก...ทั้งเป็น ‛ โรบินหัวเราะหึ กํอนจะทิ้งก๎นบุหรี่ลงบนพื้นทรายอยํางไร๎ จิตสํานึก แล๎วเดินกลับเข๎าไปในบ๎านพัก คนที่บังเอิญได๎ยินแผนการทั้งหมดจึงได๎แตํยืนนิ่ง ตัวแข็ง กําหมัดแนํนจน เส๎นเลือดบริเวณขมับปูดเป็นสันนูน นึกอยากจะปีนไปแรํเนื้อเถือหนังคนใจ สกปรกอยํางโรบินออกเป็นชิ้นๆ แตํเขายังมีสิ่งสําคัญกวํานั้นต๎องทํา เกวลินกําลังไมํปลอดภัย!

บทที่ ๑๘ เพื่อนรัก...รักเพื่อน ลูกโป่งหลากสีสันลอยคละกันอยูํในสระวํายน้ําของปาร๑ตี้ค็อกเทลฉลอง เปิดรีสอร๑ทใหมํริมหาดอําวพร๎าว บรรยากาศภายในงานยังคงดําเนินไปอยําง คึกคักเหมือนชํวงหัวค่ํา บรรดาผู๎ที่รํวมงานตํางหมุนเวียนเปลี่ยนกันขึ้นไปร๎อง เพลงบนเวที ปลํอยมุกตลกอํากันตามประสาเพื่อนฝูง เมื่อญาณากรกลับเข๎ามาในงานอีกครั้ง เขาก็พยายามมองหาเพื่อนสาว ของตน แตํกลับเห็นเพียงพี่ติ๊กกําลังยืนหยิบเครื่องดื่มสองแก๎วมาจากถาดเสิร๑ฟ ของบริกร กํอนจะรอจังหวะที่ทุกคนกําลังให๎ความสนใจกิจกรรมบนเวที หยิบซอง กระดาษเล็กๆ มาเทผงสีขาวลงในแก๎วใบหนึ่ง แล๎วเดินถือไปให๎เกวลินกับอรุณร ดา ‚ขอบคุณคํะ พี่ติ๊ก ‛ สองสาวตํางรับแก๎วมาถือไว๎ แตํในระหวํางที่เกวลิน กําลังจะยกแก๎วซึ่งผสมผงประหลาดนั้นขึ้นดื่ม ญาณากรก็รีบตรงไปฉวยแก๎วมา สาดหน๎าพี่ติ๊ก โครม! มีเสียงฮือฮาดังขึ้นจากกลุํมคนในงานปาร๑ตี้ กํอนที่พี่ติ๊กจะยกมือลูบ ของเหลวออกจากใบหน๎าช๎าๆ จ๎องญาณากรตาเขม็ง ‚คิดวําเป็นที่ของแกแล๎ว จะไมํมีใครรู๎ใครเห็นแผนการชั่วๆ ของแกหรือไง‛ ‚กร! นี่แกพูดอะไร ทําไมเสียมารยาทแบบนี้ ‛ เกวลินจับแขนชายหนุํมที่ กําลังชี้หน๎าตํอวําพี่ติ๊กให๎ลดระดับลงมา ที่ไมํเรียกเขาวําญาญํา เพราะตํอหน๎า คนอื่นญาณากรแอ๏บแมนเสมอ

‚ก๎อย... ผู๎ชายคนนี้มันคิดจะหลอกก๎อยนะ มันไมํได๎จริงใจกับก๎อย แตํ มันเป็นคนที่โรบินจ๎างมาแก๎เผ็ดที่ก๎อยเคยปฏิเสธมัน แล๎วฉันก็เห็นมันผสมยา อะไรไมํรู๎ลงไปในแก๎วนี้ด๎วย‛ คําอธิบายเหลํานั้นทําเอาคนมีชนักติดหลังถึงกับหน๎าซีดไปครูํสั้นๆ กํอนจะ ปรับสีหน๎ากลับมาเป็นขึ้งโกรธ แล๎วตํอวําญาณากรเสียงแข็ง ‚นี่แกเอาอะไรมาพูด แกไมํชอบฉันก็เลยใสํร๎ายฉันใชํไหม หรือวําแก ชอบก๎อยกันฮึ ถึงได๎ไมํพอใจที่ก๎อยชอบฉันมากกวํา ตั้งแตํเมื่อเช๎าแล๎วนะ ที่แก คอยขัดขวางความสุขของเรา ก๎อย...‛ น้ําเสียงของพี่ติ๊กอํอนลงยามหันไปพูดกับ หญิงสาว ‚พี่ชักเริ่มไมํแนํใจแล๎วนะวําก๎อยกับคุณกรเป็นแคํเพื่อนกันหรือเป็นอะไรกัน แนํ ถ๎าก๎อยกับเขามีอะไรที่มากกวํานั้นก็บอกพี่ตรงๆ ได๎ พี่จะได๎ถอยออกมา‛ ‚พี่ติ๊ก...‛ เกวลินทําทําจะเดินตามไปง๎อชายหนุํม แตํญาณากรก็จับ แขนของหลํอนไว๎ ‚ปลํอยฉันนะ แกทําให๎พี่ติ๊กเข๎าใจฉันผิดหมดแล๎ว ‛ หญิงสาวสะบัดแขนจนพ๎นจากการเกาะกุมของญาณากรก็รีบสาวเท๎า ตามพี่ติ๊กไปทางชายหาด ‚ก๎อย!‛ ญาณากรทําทําจะตามไป อรุณรดาก็วิ่งปราดมาขวางหน๎า จับแขนทั้งสองข๎างของชายหนุํมเอาไว๎เพื่อที่จะยับยั้ง ‚กร ฉันวําแกใจเย็นๆ กํอนดีกวํานะ แกไปเอาเรื่องพวกนั้นมาจาก ไหน‛ อรุณรดาไมํอยากให๎เพื่อนใช๎อารมณ๑ในการตัดสินปัญหา บางทีเรื่องราว ที่ญาณากรรู๎มาอาจเป็นเพียงการเข๎าใจผิดก็ได๎ และที่หลํอนต๎องออกตัวมาห๎าม ก็เพราะนึกถึงที่เกวลินขอร๎องให๎ชํวยกันญาณากรเมื่อตอนไปดําน้ําดูปะการัง

‚ฉันไมํมีเวลาอธิบายตอนนี้ รดา แกอยําเพิ่งยุํงดีกวํา ‛ ญาณากรจับ มือหญิงสาวออก วิ่งตามเกวลินไปทางชายหาด อรุณรดาพยายามที่จะตามไป อีกคน แตํพอย่ําเท๎าลงมากับผืนทรายเทํานั้น ส๎นสูงที่สวมอยูํก็เกิดพลิกกะทันหัน หญิงสาวเสียหลัก ก๎มลงมองเท๎า รู๎สึกเจ็บนิดๆ และอดคิดในใจวําไมํนําใสํ รองเท๎าส๎นสูงมารํวมงานตามการชักชวนของเกวลินทั้งๆ ที่หลํอนไมํชินกับมันเลย อันที่จริงหลํอนไมํได๎เตรียมมาด๎วยซ้ํา แตํเห็นแกํที่เกวลินอุตสําห๑เตรียมมาให๎ อยํางรู๎เทําทัน ถึงได๎ยอมตามใจกันงํายๆ เมื่อเงยหน๎ามองไปทางชายหาดอีกครั้ง ญาณากรก็วิ่งหายไปในความ มืดสลัวเบื้องหน๎าเสียแล๎ว ครั้นจะวิ่งตามไปด๎วยรองเท๎าแบบนี้ อรุณรดาก็เริ่ม รู๎สึกเจ็บแปลบๆ เหมือนเส๎นพลิกขึ้นมา หญิงสาวตัดสินใจถอดรองเท๎าออก เดินกะเผลกๆ มานั่งลงบนขอบพื้น คอนกรีตของทางรีสอร๑ทซึ่งเทยกขึ้นจากชายหาดประมาณครึ่งเมตร และ สามารถนั่งห๎อยขาลงมาได๎ ระหวํางที่อรุณรดากําลังตัดสินใจวําจะยกเท๎าขึ้นนวดเบาๆ นั้น เสียง ผู๎ชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นทางด๎านหลัง ‚มีอะไรให๎ชํวยหรือเปลําครับ พี่รดา‛ สรรพนามที่อีกฝ่ายเรียกนั้นทํา เอาหญิงสาวมึนงง นึกไมํออกวําภายในงานนี้จะมีใครรู๎จักชื่อของหลํอนด๎วย ใบหน๎าเรียวสวยที่แตํงแต๎มด๎วยเครื่องสําอางอํอนๆ เหลียวไปมองเจ๎าของ เสียง กํอนจะถึงกับนิ่งงันไปหลายอึดใจ เมื่อเห็นวํารํางสูงในชุดสูทสุภาพที่กําลัง ก๎มลงมาถามด๎วยทําทางหํวงใยนั้นเป็นคนที่หลํอนเกลียดชังเหลือเกิน... ****************************************************

‚พี่ติ๊ก รอก๎อยด๎วย‛ เกวลินถอดรองเท๎าส๎นสูง วิ่งตามชายหนุํมมาไกล จากสถานที่จัดงานพอสมควร หลํอนรู๎สึกโลํงใจขึ้นมากที่เห็นเขาหยุดสาวเท๎าหนี ยกมือขึ้นเท๎าสะเอวพลางเป่าลมหายใจออกจากปอดฟู่ใหญํ เกวลินโยนรองเท๎าทิ้งบนหาดทราย เดินอ๎อมมายืนข๎างหน๎าพี่ติ๊กที่เอา แตํหันหลังให๎ ‚พี่ติ๊กอยําโกรธเพื่อนก๎อยเลยนะ ปกติกรมันก็ไมํได๎งี่เงําแบบนี้หรอก มันเป็นคนดีมากๆ นะคะ ก๎อยรู๎จักกับมันมาสิบกวําปีแล๎ว กินนอนด๎วยกัน ไป ไหนมาไหนด๎วยกันบํอยมาก มันคงไปได๎ยินอะไรผิดๆ มา ถึงได๎เข๎าใจพี่ติ๊กผิด ‛ ‚ไปไหนมาไหนด๎วยกัน กินนอนด๎วยกัน ก๎อยเป็นเพื่อนกับมันประเภท ไหน‛ ‚โธํ... ก๎อยจะอธิบายยังไงดี‛ หญิงสาวลําบากใจอยํางเหลือจะเอํย ถ๎า หลํอนบอกกับพี่ติ๊กวําญาณากรเป็นชายหัวใจหญิง ญาณากรคงโกรธมากทีเดียว ซึ่งอันที่จริงหลํอนก็ไมํได๎รู๎สึกวําการเป็นเกย๑จะนําอายตรงไหน สมัยนี้สังคม เปิดรับเพศที่สามกันมากจะตาย แตํเอาเถอะ! เมื่อเพื่อนไมํอยากบอกใคร หลํอนก็จะไมํบอก ถึงหลํอนจะโมโหที่ญาณากรไมํมีมารยาทกับพี่ติ๊ก หลํอนก็ไมํคิดจะแก๎เผ็ด ด๎วยการเอาความลับนั้นมาพูดให๎พี่ติ๊กฟัง ‚เอาเป็นวําพี่ติ๊กเชื่อใจก๎อยเถอะนะคะ ก๎อยกับกรไมํได๎มีอะไรกันมากกวํา ความเป็นเพื่อนจริงๆ เหมือนอยํางที่ก๎อยเชื่อวําพี่ติ๊กไมํได๎เป็นอยํางที่กรพูดเมื่อกี้ ไงคะ‛

‚ก๎อยสมควรจะเชื่ออยูํแล๎ว เพราะวําพี่ไมํรู๎จักกับคนที่ชื่อโรบินอะไร นั่นเลย และพี่ก็ไมํมีเหตุผลที่จะต๎องผสมยาอะไรให๎ก๎อยกินด๎วย เพราะถ๎าพี่คิด จะทํา พี่คงทําไปนานแล๎ว ไมํมาทําในที่ที่คนพลุกพลํานไปหมดอยํางนั้นหรอก ‛ ‚ก็เพราะก๎อยรู๎ไงคะ ก๎อยถึงได๎เชื่อ ‛ ‚แตํเรื่องระหวํางก๎อยกับเพื่อนก๎อยคนนั้น พี่คงเชื่อไมํได๎ เว๎นเสียก็แตํ ...ก๎อยจะพิสูจน๑ให๎พี่เชื่อ‛ ‚พิสูจน๑ยังไงคะ‛ เกวลินย๎อนถามอยํางไมํคํอยเข๎าใจนัก กํอนที่ชาย หนุํมจะยกมือขึ้นจับต๎นแขนของหลํอน ‚พิสูจน๑วําก๎อยรักพี่...เหมือนอยํางที่พี่รักก๎อยไงครับ ‛ เกวลินกะพริบตาลงใช๎ความคิด หลํอนเข๎าใจแล๎ววําพี่ติ๊กหมายถึง อะไร แตํกลับอดที่จะแปลกใจไมํได๎วําทําไมอยูํๆ พี่ติ๊กถึงได๎กล๎าเอํยปากเรื่องนี้ ปกติพี่ติ๊กเป็นสุภาพบุรุษและให๎เกียรติหลํอนมาก ขนาดจับมือเวลาข๎าม ถนนยังต๎องขออนุญาต ตอนที่ดําน้ําหนีญาณากรไปโผลํหลังโขดหินเพื่อหา โอกาสอยูํด๎วยกันตามลําพัง อันที่จริงหลํอนกับพี่ติ๊กก็ไมํเชิงวําจะจูบกันไมํอาย ฟ้าดินจริงๆ หรอก หลํอนก็แคํหยอกล๎อกับพี่ติ๊กเฉยๆ สํวนที่เลําให๎อรุณรดาฟัง นั้นก็แตํงเติมนิดหนํอยเพื่อเพิ่มอรรถรส ‚วํายังไงครับ ก๎อยรักพี่หรือเปลํา ‛ เกวลินเงยหน๎าขึ้นมองพี่ติ๊กซึ่งกําลังถามซ้ําอีกครั้ง เขาดูจริงจังกับ เรื่องนี้เสียจนหลํอนอดคิดไมํได๎วําพี่ติ๊กคงกําลังโกรธเรื่องที่ญาณากรเสียมารยาท และที่ขอให๎หลํอนพิสูจน๑ก็เพราะรู๎สึกไมํมั่นใจในความสัมพันธ๑ระหวํางหลํอน กับญาณากรจริงๆ

ดังนั้น เมื่อพี่ติ๊กคํอยๆ ก๎มหน๎าลงมาใกล๎ เกวลินจึงปิดเปลือกตาลง คิดวํา แคํจูบคงไมํเป็นไร แตํไมํนึกเลยวําพี่ติ๊กจะรุกเร๎าหนักหนํวงเสียจนชวนให๎ตกใจและขยะแขยง มากกวําจะมีความรู๎สึกรํวม ให๎ตายสิ! รู๎สึกขยะแขยงงั้นเหรอ? ไมํอยากจะเชื่อเลยวําตัวเองจะมีความรู๎สึกทํานองนี้เวลาจูบกับชาย หนุํมในอุดมคติ หรืออันที่จริงแล๎วเขาก็เป็นแคํหนุํมในอุดมคติ ไมํใชํหนุํมในโลก แหํงความจริงที่หลํอนพึงพอใจจะจับต๎อง หญิงสาวบํายหน๎ามาอีกทาง เมื่อเริ่มแปลกกับความรู๎สึกที่เกิดขึ้นใน ใจตัวเอง มือบางยกขึ้นผลักไหลํพี่ติ๊กเบาๆ นึกไมํถึงวําพี่ติ๊กจะยังดึงดันจูบตํอ เขาจับมือหลํอนเอาไว๎ และกอดรัดรํางบางไปแนบชิด ‚พี่ติ๊ก หยุดนะ ก๎อยก็พิสูจน๑แล๎วไงลํะ ‛ ‚แคํจูบมันจะไปรู๎อะไร มันต๎องมากกวํานี้สิก๎อย‛ คําขอแบบดื้อๆ นั้นทําเอาเกวลินยิ่งรู๎สึกขยะแขยงผู๎ชายตรงหน๎า และ ความรู๎สึกนั้นก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น เมื่อเขาจูบไซ๎ไปตามลําคอของหลํอนราวกับไป ตายอดตายอยากมาจากไหน มือหนาสอดเข๎ามาใต๎เสื้อและพยายามจะรุกเร๎า หนักขึ้นโดยไมํสนใจวําหลํอนจะตํอต๎าน ‚พี่ติ๊ก! เป็นบ๎าไปแล๎วหรือไง นี่มันที่ชายหาดนะคะ‛ ‚คนมันจะรักกันที่ไหนก็เหมือนๆ กันนั่นแหละ ตรงนี้ก็มืดจะตาย ไมํมี ใครเห็นหรอก หรือถ๎าก๎อยกังวลวําจะมีใครมาเดินเลํนแถวนี้ เราไปหลบแถวโขด หินนั่นก็ได๎‛ เสียงพรํากระซิบเร็วราวกับมองหาลูํทางเอาไว๎ลํวงหน๎าอยูํแล๎ว เขา

พยายามดันรํางหญิงสาวไปแถวโขดหินขนาดคํอนข๎างใหญํ ซึ่งซ๎อนกันอยูํหลาย ลูกริมหาดทรายขาว ‚ไมํ! ปลํอยก๎อยเดี๋ยวนี้ ก๎อยจะกลับ!‛ ‚อยําทําเป็นไมํเคยไปหนํอยเลยนํา คิดวําพี่ไมํรู๎หรือไง กํอนหน๎าที่เรา จะรู๎จักกัน ก๎อยเฟลิตกับผู๎ชายคนนั้นคนนี้ไปทั่ว การที่พี่ไมํรังเกียจอดีตของก๎อยนี่ มันยังไมํทําให๎ก๎อยเห็นอีกเหรอวําพี่รักและจริงใจกับก๎อยขนาดไหน ทําให๎พี่เห็น ความรักและจริงใจของก๎อยบ๎างสิ ‛ ชั่วอึดใจหนึ่งหญิงสาวฉุกคิดขึ้นได๎ที่ญาณากรโพลํงออกมาตอนอยูํใน งานปาร๑ตี้ริมสระวํายน้ํา ‘ผู๎ชายคนนี้มันคิดจะหลอกก๎อยนะ มันไมํได๎จริงใจกับก๎อย แตํมันเป็น คนที่โรบินจ๎างมาแก๎เผ็ดที่ก๎อยเคยปฏิเสธมัน ’ ตอนนั้นหลํอนคิดวําญาณากรอาจไปรู๎อะไรมาแบบผิดๆ ถึงได๎โมโห แทนพี่ติ๊กจนตามมาปรับความเข๎าใจกับเขา แตํการที่พี่ติ๊กพูดวําหลํอนเฟลิตกับ ผู๎ชายคนนั้นคนนี้ไปทั่วก็ทําให๎หลํอนชักเริ่มเอะใจขึ้นมา เกวลินเจอกับชายหนุํมครั้งแรกเพราะเขาขับรถออกมาจากซอยโดยไมํ ระวัง ดีที่หลํอนเบรกทันก็เลยไมํมีอุบัติเหตุเกิดขึ้น จําได๎วําตอนนั้นเพิ่งออกรถมาใหมํๆ หลํอนก็เลยโมโหมาก รีบลงจากรถไป ตํอวําคูํกรณี แตํนอกจากที่เขาจะไมํอารมณ๑เสียจนเรื่องบานปลายใหญํโต เขายัง ขอโทษและยิ้มให๎จนหลํอนอดที่จะใจละลายไปกับความหลํอของเขาไมํได๎ ชายหนุํมบอกวําตัวเองเพิ่งกลับมาจากอังกฤษสดๆ ร๎อนๆ ก็เลยยังไมํชิน กับการขับรถในเมืองไทย

ตอนนั้นพอแยกย๎ายกันไป เกวลินยังนึกไมํถึงด๎วยซ้ําวําจะมาบังเอิญเดิน ชนกันในร๎านอาหารเจ๎าประจําของหลํอนอีกครั้ง กํอนจะได๎รู๎วําชายหนุํมเองก็ โปรดปรานอาหารร๎านนี้กํอนย๎ายไปอยูํที่อังกฤษเหมือนกัน นั่นทําให๎ทั้งสองคน พัฒนาความสัมพันธ๑ตํอมาเรื่อยๆ แตํหากพี่ติ๊กเพิ่งกลับมาจากอังกฤษจริงๆ ทําไมถึงรู๎วําหลํอนเฟลิตกับ ผู๎ชายคนนั้นคนนี้ไปทั่ว พี่ติ๊กพูดเหมือน...รู๎จักหลํอนดีทั้งๆ ที่เขาไมํรู๎จักเลยด๎วย ซ้ํา แม๎แตํตอนนี้ก็ไมํรู๎จัก... เขาบอกวํารักแตํไมํรู๎วําหลํอนไมํชอบในสิ่งที่เขา กําลังทําอยูํ ‚ปลํอยนะ ปลํอย!‛ เกวลินพยายามตํอต๎าน ทวําชายหนุํมก็ยังดึงดันจะพา หลํอนไปที่หลังโขดหิน ‚พี่รักก๎อยนะครับ ยอมพี่ดีๆ เถอะ เราจะได๎ไปขึ้นสวรรค๑ด๎วยกันไวๆ พี่ รับรองเลยวําก๎อยจะต๎องประทับใจแบบไมํรู๎ลืม ‛ น้ําเสียงแตกพรําเกลี้ยกลํอม เกวลินเพิ่งรู๎จักตัวตนที่แท๎จริงของชายหนุํมในอุดมคติก็วันนี้ หลํอน พยายามเปิดกระเป๋าใบเล็กที่ถือติดมือมาจากงานปาร๑ตี้ กํอนจะหยิบอุปกรณ๑ ช็อตไฟฟ้าออกมาหาจังหวะกดไปที่ลิ้นปี่ของชายหนุํมโดยที่เขาไมํทันตั้งตัว ‚โอ๏ย!‛ รํางใหญํสะดุ๎งโหยง สํงผลให๎เกวลินได๎โอกาสผลักเขาออกไป แล๎ว ตบหน๎าแรงๆ หนึ่งที ‚ไปตายซะ!‛ ผรุสวาทชัดถ๎อยชัดคํา กํอนจะเดินกลับไปเก็บรองเท๎าส๎นสูงที่ โยนไว๎แถวๆ นั้นโดยไมํทันระวัง ‚ฤทธิ์มากนักใชํไหมอีนี่!‛ คนตัวโตเข๎ามาประกบทางด๎านหลัง พยายาม แยํงอาวุธในมือหญิงสาว

เกวลินตกใจ เพิ่งรู๎วําเมื่อครูํหลํอนอาจช็อตผิดตําแหนํงเพราะสถานการณ๑ คํอนข๎างฉุกละหุก หรือไมํก็อาจเพราะหลํอนไมํได๎ชาร๑ตแบตเตอร๑รี่มาหลาย สัปดาห๑ทําให๎กระแสไฟไมํเพียงพอ พี่ติ๊กก็เลยไมํถึงกับช็อคจนกระดิกกระเดี้ย ไมํได๎ แตํถึงกระนั้นหลํอนก็ยังมีสติมากพอที่จะหันหน๎าไปกัดแขนของเขา คนอยํางเกวลินไมํมีทางเสียทีงํายๆ เป็นอันขาด ถ๎าอยากจะรังแกกันนัก มันต๎องกัดให๎เนื้อหลุดหรือไมํก็ตายกันไปข๎าง! ‚โอ๏ย!!!‛ เป็นจังหวะเดียวกับที่ญาณากรตามมาถึงที่เกิดเหตุพอดี ‚ก๎อย‛ อุทานกํอนจะตรงไปชํวยหญิงสาวอีกแรง ตอนนั้นพี่ติ๊กสะบัดแขน หลุดจากปากที่กัดไมํปลํอยของหลํอนแล๎ว ทั้งยังโมโหมากจนแทบจะเข๎ามาทํา ร๎ายรํางกายหลํอนเลยด๎วยซ้ํา แตํเกวลินก็ถอยหลังมาตั้งหลักได๎ทัน และก๎มลง หยิบทรายขึ้นมาปาใสํหน๎าพี่ติ๊กจนเขาถึงกับผงะไปเพราะแสบตา หญิงสาวตั้งทําจะวิ่งหนีเพราะรู๎ดีวําคงต๎องเสียทีในไมํช๎า แตํญาณากรก็ สวนเข๎ามา ซัดกําปั้นหนักๆ เข๎าที่กรามซ๎ายของพี่ติ๊ก รํางใหญํโตนั้นเสียหลักล๎ม ลงบนพื้นทราย กํอนที่ญาณากรจะตามไปกระชากคอเสื้อขึ้นมาตํอยซ้ําไปอีก หลายหมัด เกวลินถึงกับยืนอึ้ง กะพริบตาปริบอยํางนึกไมํถึงวําเพื่อนแต๐วของหลํอน จะบู๏จัดหนักอยํางกับพระเอกหนังแอ็คชั่น แตํครั้นได๎สติอีกครั้งหญิงสาวก็รีบตรง ไปดึงแขนเพื่อนให๎หํางออกมา ‚พอเถอะญาญํา เดี๋ยวไอ๎พี่ติ๊กก็ตายพอดีหรอก‛

‚แกจะยังไปหํวงมันทําไม หรือที่มันทํากับแกเมื่อกี้มันไมํได๎ชํวยให๎แกตา สวํางมากขึ้น‛ ญาณากรหันมาตําหนิ สีหน๎าโกรธขึง ‚สวํางจนจ๎าเลยแหละ แตํที่ฉันห๎ามแกก็เพราะ...‛ ยกเครื่องช็อตไฟฟ้าที่ถือ อยูํในมือขึ้นมากํอนจะตวัดสายตาไปทางพี่ติ๊กอยํางอาฆาต เห็นมันตกใจ เบิกตากว๎าง พยายามขยับถอยหนีไปด๎านหลัง แตํริมฝีปาก ซึ่งโชกไปด๎วยเลือดและโหนกแก๎มซึ่งเขียวช้ํานั้นเป็นเครื่องยืนยันได๎ดีวํามันเจ็บ หนักขนาดไหน หญิงสาวเดินไปครํอมรํางคนที่คิดจะรังแกหลํอนเมื่อครูํ กํอนจะแก๎แค๎น ด๎วยการเอาอุปกรณ๑ช็อตไฟฟ้ากดไปแถวลิ้นปี่ของมัน คราวนี้หลํอนเล็งแบบไมํ พลาดเป้า ทั้งยังกดจี้เอาไว๎หลายวินาทีจนพี่ติ๊กได๎แตํนอนชักกระแดํวๆ อยูํบนพื้น ทราย ‚เฮ๎ย‛ ญาณากรเป็นฝ่ายตกใจ สาวเท๎ามาดึงเพื่อนสาวออกจากรํางคนเจ็บ เสียเอง ‚เดี๋ยวมันก็ตายพอดีหรอก‛ ‚แคํนี้ไมํตายหรอก ไมํได๎ชาร๑ตแบตฯ มาใหมํๆ ‛ เกวลินยังโมโหไมํหาย ‚คน เห็นแกํเงินอยํางไอ๎พี่ติ๊กนําจะช็อตให๎ตายๆ ไปเลยด๎วยซ้ํา ไอ๎คนไมํมีหัวใจ! กล๎าดี ยังไงมาหลอกฉันเพราะเงินคําจ๎างของโรบิน ‛ หลํอนหันไปสมน้ําหน๎าคนที่นอนชักกระแดํวๆ อยูํบนพื้นโดยไมํรู๎สึกเห็นใจ หรืออยากเข๎าไปชํวยเหลือสักนิด ‚แกพูดแบบนี.้ ..แปลวําแกเชื่อฉันแล๎วเหรอ‛ คําถามของญาณากรทําให๎หลํอนรู๎สึกผิดขึ้นมาจับใจ หญิงสาวหันกลับมา หาคนที่หวังดีกับตนด๎วยทําทางเย็นลงมากโข

‚ฉันขอโทษนะที่วําแกแรงๆ ฉันก็แคํนึกไมํถึงวําโรบินจะแค๎นฉันถึงขนาด จ๎างพี่ติ๊กมาแกล๎งจีบฉันเพื่อแก๎เผ็ด ฉันไมํได๎ทําอะไรโรบินเสียหนํอย ไมํรักก็บอก วําไมํรัก ไมํได๎ให๎ความหวังด๎วยซ้ําไป ก็เดทแล๎วมันไมํใชํจะให๎ฝืนบอกวําใชํได๎ไง กันลํะ‛ ‚พี่ติ๊กยอมพูดความจริงแล๎วเหรอ เรื่องที่โรบินเป็นคนจ๎าง‛ ‚เปลํา‛ เกวลินสารภาพ ‚แตํฉันเชื่อแกไงลํะ ตํอไปนี้ฉันจะระวังตัวให๎มาก ขึ้น ไมํหลงเชื่อผู๎ชายงํายๆ อีกเป็นอันขาด เพราะไมํรู๎วําไอ๎โรบินมันจะอุตริไปจ๎าง ใครมาแกล๎งจีบฉันอีกหรือเปลํา แล๎วฉันก็จะเลือกไปแตํกับคนที่ฉันไว๎ใจเทํานั้น ‛ ‚นี่หมายความวําแกยังไมํเข็ดอีกเหรอ‛ ญาณากรอดที่จะโมโหไมํได๎ เขา นึกวําประสบการณ๑ครั้งนี้จะทําให๎เกวลินหยุดคบเพื่อนชายไปสักพักเสียอีก ‚ชีวิต แกนี่มันขาดผู๎ชายไมํได๎เลยหรือยังไง‛ เกวลินถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ คิ้วเรียวยํนเข๎าหากันอยํางอดที่จะงอนไมํได๎ ‚ทําไมต๎องดุกันด๎วย ฉันก็เป็นของฉันอยํางนี้มานานแล๎วนะ ฉันรู๎วําแกเป็น หํวง แตํแกจะให๎ฉันแห๎งเหี่ยวอยูํแตํกับบ๎านกับงานไปวันๆ งั้นเหรอ คนเราเกิดมา ทั้งทีมันก็ต๎องหาความสุขให๎ชีวิตกันบ๎าง‛ ‚ทั้งๆ ที่มันเป็นความสุขชั่วครั้งชั่วคราวงั้นเหรอ‛ ‚ก็ความสุขที่จีรังยั่งยืนมันไมํมีจริงนี่ ‛ เกวลินสวนทันควัน กระบอกตาร๎อน ผําวเมื่อความรู๎สึกที่หลํอนพยายามซุกซํอนเอาไว๎ตลอดมาคํอยๆ แง๎มออกจาก ประตูแหํงความทรงจํา ‚แกก็รู๎วํารักแรกของฉันมันเลวร๎ายแคํไหน‛ อันที่จริงหลํอนไมํอยากจะ จดจําหรือนึกถึงมันอีกด๎วยซ้ํา แตํพอญาณากรวําหลํอนแรงๆ แบบนั้น มันก็อดที่ จะนึกถึงเหตุผลที่ทําให๎หลํอนต๎องเป็นอยํางนั้นไมํได๎

‚หรือเพราะวําแกไมํอยูํในเหตุการณ๑ตอนนั้น แกก็เลยไมํซึมซับความรู๎สึก ของฉันได๎เทํากับรดา แกไมํรู๎หรอกวํามันทรมานแคํไหน ตอนที่รู๎วําคนที่ฉันรักมี ใครอีกมากมายลับหลังฉันมาตลอด แล๎วมันก็ยังบอกอีกวํา...ที่จริงฉันเองก็มาที หลังคนอื่นๆ เหมือนกัน แตํเพราะวําฉันโงํ ฉันก็เลยเป็นแฟนมันได๎นาน ‛ สาย น้ําตารินไหลอาบแก๎มจนเปียกชื้น พร๎อมกับที่หลํอนระบายออกมาเป็นชุด ‚ฉันไมํอยากโงํไปรักใครอีก... แตํฉันก็ยังฝันหาใครสักคนที่จะมาเป็น ความสุขของฉัน และฉันก็คิดวําพี่ติ๊กคือคนนั้น ตอนนี้แกทําให๎ฉันตาสวําง แล๎ว แกจะมาวําฉันทําไมถ๎าฉันจะกลับไปใช๎ชีวิตแบบเดิม แบบที่หาความสุขใสํตัวไป วันๆ ก็ในเมื่อโลกนี้มันไมํมีผู๎ชายดีๆ หลงเหลือให๎ฉันอีกแล๎ว ‛ เสียงเครือๆ ที่ตะคอกออกมานั้นทําให๎ชายหนุํมรู๎สึกเสียใจตามไปอีกคน เขาไมํนึกเลยวําจะมีวันที่ทําให๎เกวลินร๎องไห๎ แตํเขาอยากเถียงเหลือเกินวําทําไม เขาจะไมํรู๎...ความรู๎สึกเวลาเห็นคนที่เรารักมีใครอีกมากมาย ในเมื่อเขาเองก็รู๎สึกแบบนั้นมาตลอด ‚ฉันไง‛ เอํยออกไปอยํางที่ไมํเคยกล๎ามากํอน และเขาก็ได๎เห็นประกาย งุนงงจากดวงตากลมโตของสตรีที่กําลังร๎องไห๎ ‚ฉันก็เป็นผู๎ชายเหมือนกัน ถึงจะ ไมํได๎ดีมาก...แตํก็คงไมํเลวร๎ายนักหรอก‛ ญาณากรหลุบตาต่ําลง เมื่อเกวลินเอาแตํมองเขาตาเป๋ง ให๎ตายเหอะ! หัวใจของเขาเต๎นระรัวยิ่งกวําเธอเสียอีกลํะมั้ง เขาคิดผิดหรือ คิดถูกก็ไมํรู๎ที่สารภาพออกไปแบบนั้น แตํเขาก็ไมํอยากเห็นเธอไปไหนมาไหนกับ ผู๎ชายคนอื่นอีกแล๎ว เขาอยากจะเป็นความสุขให๎เธอบ๎าง ‚ฉันไมํใชํเกย๑‛ ญาณากรตัดสินใจเงยหน๎าสบตาหญิงสาวอีกครั้ง ‚ฉันไมํได๎ ชอบผู๎ชายอยํางที่แกกับรดาเข๎าใจมาตลอด ฉันรักผู๎หญิงอยูํคนหนึ่ง รักมานาน

แล๎ว ตั้งแตํครั้งแรกที่เจอกันตอนรับน๎องที่มหาวิทยาลัย แตํผู๎หญิงคนนั้นเข๎าใจวํา ฉันชอบผู๎ชาย เพราะบังเอิญเห็นฉันตอนที่พี่รหัสบังคับให๎ใสํกระโปรงชาวเกาะ เต๎นฮูลาฮูลําบนเวที ไมํงั้นจะไมํยอมรับฉันเป็นน๎องรหัส ‛ สีหน๎าอึ้งๆ ของเกวลินทําให๎ชายหนุํมอดกลัวไมํได๎วําตํอจากนี้ไปจะถูก โกรธ แตํอยํางน๎อยๆ เขาก็ยอมเสี่ยงให๎เธอโกรธ เพื่อแลกกับโอกาสที่เธอจะหัน มามองเขาในฐานะผู๎ชายคนหนึ่งบ๎าง ‚ผู๎หญิงคนนั้นประทับใจการเต๎นฮูลาฮูลําของฉันมาก เข๎ามาทําความรู๎จัก และบอกวําอยากมีเพื่อนตลกๆ แบบฉัน ตํอจากนั้นถึงฉันไมํใสํกระโปรงอีก และ พยายามจะบอกวําฉันเป็นผู๎ชาย ผู๎หญิงคนนั้นก็ไมํเชื่อ จนฉันบังเอิญได๎ยินรดา บอกวําผู๎หญิงคนนั้นเป็นโรคเกลียดผู๎ชาย ถ๎าหากคบกับใคร...ผู๎ชายคนนั้นจะมี คําในสายตาแคํสองอาทิตย๑ ฉันก็เลยตัดสินใจที่จะปลํอยเลยตามเลย เพราะฉัน ไมํอยากมีคําแคํสองอาทิตย๑ ฉันตกหลุมรักผู๎หญิงคนนั้น และผู๎หญิงคนนั้นก็คือ แก ก๎อย‛ ญาณากรหัวใจเต๎นแรงกวําปกติ แตํละวินาทีที่ผํานพ๎นไปดูคล๎ายจะ ยาวนานเหลือเกิน เกวลินจะโกรธเขาไหม ตํอจากหายอึ้งแล๎วเธอจะมีสีหน๎ายังไง เสียงหัวเราะเล็กๆ ดังขึ้นจากในลําคอของเธอ กํอนจะระเบิดหัวเราะ ออกมาจนทําให๎เขาถึงกับนิ่งเงียบ ‚ฮํา ฮํา ฮํา แกนี่ ! ไมํเสียแรงที่ฉันรับเป็นเพื่อนจริงๆ เมื่อกํอนฮายังไง วันนี้ก็ ยังเหมือนเดิมนะ ฉันรักแกก็ตรงนี้แหละญาญํา ‛ หญิงสาววางมือลงบนบําของ เขา การที่เธอเรียกเขาด๎วยสรรพนามญาญําทําให๎เขารู๎ได๎ในทันทีวําเธอไมํเชื่อ

‚เวลาฉันเครียดทีไร แกก็อําฉันจนหายนอยด๑ได๎ทุกที เมื่อกี้นํะ...เหมือน มากนะ ฉันเกือบจะเชื่อแล๎วนะเนี่ย ‛ เกวลินหัวเราะ กํอนจะก๎มลงไปเก็บส๎นสูง และกระเป๋าของเธอมาถือไว๎ ‚ถ๎าหากชํองสามรับสมัครพระเอกหน๎าใหมํเมื่อไร ฉันจะสํงแกไปสมัครคน แรก แตํแกต๎องปิดขําวดีๆ นะ เดี๋ยวสาวๆ รู๎วําแกชอบผู๎ชายขึ้นมาจะพากันอกหัก ทั้งประเทศ ฮํา ฮํา ฮํา !‛ หัวเราะเสียงดังอีกครั้งระหวํางเดินนํากลับไปทางสถานที่ จัดงานปาร๑ตี้ แตํญาณากรกลับหัวเราะไมํออก รู๎สึกเหมือนมีน้ําตาไหลอยูํในอกเสียด๎วย ซ้ํา ระหวํางเขากับเกวลินเหมือนจะอยูํใกล๎กัน แตํยิ่งนานวัน...เขากลับรู๎สึก เหมือนยิ่งไกลกันออกไปทุกที

บทที่ ๑๙ เรื่องโกหก รถรับจ๎างบนเกาะเสม็ดเคลื่อนมาจอดที่หน๎ารีสอร๑ทเคียงทะเลตอนราวสี่ ทุํม ปาฏิหาริย๑ลงจากรถที่เหมามาจากทําเรือก็เงยหน๎ามองแผํนป้ายด๎านข๎างจน แนํใจแล๎ววํามาถูกจึงเดินไปถามพนักงานต๎อนรับทางด๎านใน ‚ขอโทษนะครับ ใชํรีสอร๑ทที่จัดปาร๑ตี้ฉลองเปิดสาขาใหมํหรือเปลําครับ ‛ ‚คํะ ไมํทราบวําคุณคือ...‛ ‚เอํอ...ผมเป็นแฟนของคุณอรุณรดาที่มารํวมงาน‛ ปาฏิหาริย๑แนะนํา สถานะ ‘แฟน’ อยํางไมํละอาย ก็เธอรับจ๎างเป็นแมํให๎น๎องมิค เขาก็ต๎องเป็นแฟน เธอนํะถูกที่สุด ‚อ๐อ ถ๎าอยํางนั้นเชิญทางนี้คํะ ‛ พนักงานต๎อนรับยิ้มให๎ ผายมือเชิญให๎ตาม ไปทางสนามหญ๎าญี่ปุ่นด๎านในรีสอร๑ทซึ่งปลูกต๎นไม๎เรียงรายไว๎อยํางรํมรื่น และมี ทางเดินเชื่อมตํอไปยังสถานที่จัดงานริมสระวํายน้ําที่อยูํติดกับชายหาด ‚เธอ นําจะอยูํแถวๆ นั้นแหละคะ‛ ‚ขอบคุณมากครับ‛ ปาฏิหาริย๑ยิ้มให๎ เมื่อพนักงานต๎อนรับเดินกลับไปประจําที่เคาน๑เตอร๑ด๎านหน๎าแล๎ว ชายหนุํม ก็เดินตรงไปทางงานปาร๑ตี้และหยุดเพื่อมองหาอรุณรดา แตํเขาก็ไมํเห็นเธอหรือ แม๎กระทั่งเกวลินรอบๆ สระวํายน้ําด๎วยซ้ํา จนไปสะดุดเข๎ากับแผํนหลังของ ผู๎หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยูํหลังแนวต๎นปาล๑มด๎านใน รูปรํางลักษณะดูคล๎ายอรุณรดา มาก ปาฏิหาริย๑จึงเดินผํานผู๎คนที่ไมํรู๎จักไปหาผู๎หญิงคนนั้น แตํก็อดจะเขินๆ ไมํได๎เมื่อบังเอิญได๎ยินผู๎หญิงสองสามคนที่เขาเดินผํานซุบซิบตามหลัง

‚เพื่อนใครอะแก หลํอจัง‛ ‚นั่นสิ เห็นปุ๊บก็ใจละลายเลยอะ มีแฟนหรือยังนะ‛ ปาฏิหาริย๑แกล๎งทําเป็นไมํได๎ยิน เดินตรงไปหาอรุณรดา กํอนจะเห็นวํามี ผู๎ชายอีกคนหนึ่งเดินไปทักเธอกํอนเขาไมํกี่ก๎าว และพออรุณรดาหันมาเห็นหน๎า ชายคนดังกลําว สีหน๎าของหญิงสาวก็เหมือนจะตะลึงไป รํางบางผุดลุกจากขอบ พื้นยกระดับของทางรีสอร๑ท แทบเสียหลักล๎มลงบนพื้นทราย แตํก็ยังทรงตัวไว๎ได๎ ‚แกมาที่นี่ได๎ยังไง‛ แม๎ปาฏิหาริย๑จะยังไมํได๎เข๎าไปใกล๎นัก แตํก็ไมํได๎ไกลเสียจนไมํได๎ยินคําพูด ของเธอ เขาอดแปลกใจไมํได๎วําทําไมอรุณรดาต๎องตกใจและโมโหขนาดนั้น ผู๎ชายคนดังกลําวเป็นใคร ในเมื่อสังเกตจากเครื่องแตํงกายแล๎วนําจะเป็นบริกร เสิร๑ฟน้ําเสิร๑ฟอาหารภายในงานเลี้ยงเทํานั้นเอง **************************************************** วรเดช ใจทราม! อรุณรดามองหน๎าเด็กหนุํมรุํนน๎องที่เข๎ามาถามหลํอนด๎วยสีหน๎าทําทาง หํวงใยแล๎วก็อดที่จะโมโหไมํได๎ นึกไมํถึงเลยวําโลกจะกลมจนนําเกลียดถึงขนาด นําพาหลํอนให๎บังเอิญมาพบเจอกับคนที่ทําร๎ายน๎องสาวของหลํอนซ้ําแล๎วซ้ําเลํา ‚เอํอ...ผมเป็นพนักงาน ทํางานอยูํที่รีสอร๑ทนี้ครับ พี่รดา‛ คําอธิบายอยํางใจเย็นนั้นทําเอาหญิงสาวหลุบตาลงมองเครื่องแตํงกาย ของเด็กหนุํมอายุยี่สิบต๎นๆ ซึ่งเหมือนกับพวกบริกรคนอื่น

‚ตอนแรกผมทํางานอยูํที่อีกสาขาตรงอําวน๎อยหนํา แตํพอเจ๎าของเปิด สาขาใหมํที่นี่ ผมก็เลยย๎ายมานํะครับ ‛ เขาอธิบายเพิ่มเติม แตํก็ไมํได๎ทําให๎อรุณร ดารู๎สึกอยากเสวนาด๎วย ‚แกจะทํางานที่ไหนยังไงก็ไมํจําเป็นต๎องมาสาธยายบอกฉัน ฉันไมํอยากรู๎ เรื่องของแก แล๎วก็ไมํอยากเห็นหน๎าแกอีก คนเลวๆ อยํางแกไมํนําอายุยืนมา จนถึงป่านนี้ด๎วยซ้ํา แกจะไปไหนก็ไปเลยนะ กํอนที่ฉันจะโมโหจนเอารองเท๎านี่ ฟาดหน๎าแก‛ อรุณรดาไมํพูดเปลํา ยกรองเท๎าส๎นสูงที่ถืออยูํในมือขึ้นมาขํมขูํ ‚ทําไมพี่รดาต๎องจงเกลียดจงชังผมขนาดนี้ด๎วย เรื่องของผมกับรตีมันผําน ไปตั้งหลายปีแล๎วนะครับ ผมก็แคํเห็นพี่รดาเจ็บเท๎าเลยเข๎ามาถาม ไมํได๎มีเจตนา ไมํดีกับพี่รดาสักหนํอย‛ อรุณรดาแคํนหัวเราะเมื่ออีกฝ่ายตีหน๎าซื่อทําตัวเป็นคนดี ‚กล๎าพูดเนอะวําไมํมีเจตนาร๎าย แล๎วไอ๎ที่แกเอาเรื่องในอดีตของรตีมา แบล็กเมล๑เรียกเงินห๎าแสนลํะ แกคิดวําฉันไมํรู๎หรือไง ในเมื่อฉันเป็นคนให๎รตีเอา เงินก๎อนนั้นมาให๎แกเอง‛ ‚พี่รดาพูดเรื่องอะไร ผมไมํเข๎าใจ‛ วรเดชมีสีหน๎าอึ้งๆ เมื่อได๎ยินหลํอนตํอ วําดังนั้น ‚ไมํต๎องมาทําเป็นตีหน๎าซื่อหรอกเดช คนเลวๆ อยํางแก ช๎างตายทั้งตัวเอา ใบบัวมาปิดก็คงไมํมิด แล๎วฉันก็ขอเตือนแกเอาไว๎เลยนะวําถ๎าแกยังคิดจะแบล็ก เมล๑รตีเพื่อรีดไถเงินอีก ฉันจะไปบอกอามําของแก ให๎คนที่บ๎านแกได๎รู๎พฤติกรรม เลวๆ ของลูกหลานตัวเอง แล๎วถ๎ารตีต๎องเจ็บเพราะความชั่วของแกเมื่อไร ฉันนี่ แหละจะเป็นคนมาเอาเลือดหัวแกออก จะตามจองล๎างจองผลาญแกทุกชาติ ไป!‛

‚พี่รดา... พี่รดาเข๎าใจผิดแล๎วนะ ผมไมํรู๎วําพี่รดาหมายถึงเรื่องอะไร แตํผม กล๎าสาบานได๎เลยนะวําตั้งแตํรตีทิ้งผมไปวันนั้น ผมกับรตีก็ไมํเคยเจอกันอีก ไมํได๎ติดตํออะไรกันเลยด๎วยซ้ํา ผมไมํรู๎เรื่องเงินห๎าแสนที่พี่รดากําลังพูดถึงด๎วย ‛ ‚ฉันไมํเชื่อ!‛ อรุณรดาสวนทันควัน ‚ถ๎าแกไมํรู๎เรื่อง รตีจะบอกฉันได๎ยังไง นี่ยังไมํรวมเรื่องที่แกเคยทําร๎ายรํางกายรตีสมัยกํอนนะ อยําทําให๎ฉันหมดความ อดทนกับแกมากไปกวํานี้ดีกวํา แกจะไปตายที่ไหนก็ไปเลยนะ ฉันไมํอยากเห็น หน๎าแกอีก!‛ ‚ผมจะไมํไปไหนทั้งนั้นจนกวําเราจะคุยกันให๎เข๎าใจกวํานี้ รตีบอกพี่รดา เหรอวําเมื่อกํอนผมทําร๎ายรํางกายรตี ‛ วรเดชสํายหน๎าไปมาช๎าๆ ‚ดูทําวํารตีคง จะไมํได๎พูดแคํนี้แนํๆ พี่รดาถึงเกลียดผมขนาดนี้ ‛ ‚ฉันยิ่งกวําเกลียดแกเสียอีก รู๎ไว๎ซะด๎วย!‛ ‚ถ๎าพี่รดาจะเกลียดผม ผมก็อยากให๎พี่รดาชํวยรับรู๎ไว๎ด๎วยวําผมไมํเคยทํา ร๎ายรํางกายรตีสักครั้งตอนที่เราอยูํด๎วยกัน ผมให๎เกียรติเธอในฐานะภรรยาของ ผมเสมอ มีแตํรตีนั่นแหละที่ทําให๎ผมอึดอัด รตีเข๎ากับทุกคนในบ๎านผมไมํได๎เลย เธอไมํชอบอามําผม ไมํชอบบ๎านคนจีนที่เอะอะเสียงดัง เธอทะเลาะกับอามําผม ทุกวันจนผมเองก็หนักใจ แตํทําอะไรไมํได๎เพราะคนหนึ่งก็อามํา คนหนึ่งก็เมีย แล๎วพอผมไมํเข๎าข๎าง รตีก็ออกไปเที่ยวข๎างนอก กลับบ๎านมืดค่ําทุกวัน อามําผมก็ ยิ่งไมํพอใจ พอผมพูดอะไรหนํอยรตีก็ชวนทะเลาะ หาวําผมเข๎าข๎างอามํา จน หลังๆ ผมก็เริ่มหมดความอดทนกับรตีแล๎วเหมือนกัน เพราะรตีไมํให๎เกียรติผม เลย ออกไปเที่ยวกับคนอื่นไมํพอ ยังให๎คนอื่นมาสํงถึงหน๎าบ๎านอีก ‛

วรเดชถอนหายใจ เมื่อเลําถึงเรื่องสมัยกํอนที่เขาเองก็ไมํได๎อยากนึกถึงนัก ผิดจากอรุณรดาที่ได๎แตํยืนมองเด็กหนุํมอยํางอึ้งๆ แม๎จะไมํเชื่อวําเรื่องทั้งหมด เป็นความจริง แตํกลับไมํสามารถบังคับตัวเองให๎พูดอะไรแทรกขึ้นในตอนนี้ได๎ ‚เราทะเลาะกันรุนแรงวันนั้น แตํผมสาบานได๎วําผมแคํพยายามจะป้องกัน ตัวจากการที่รตีพยามทุบตีผม ผมถึงได๎ผลักเธอไปกระแทกโต๏ะจนหัวแตก ผม พยายามจะขอโทษรตีแล๎ว แตํรตีไมํรับฟังอะไรทั้งนั้น และเก็บเสื้อผ๎าออกไปจาก บ๎าน ผมโทรหาเธอก็ไมํรับ แถมยังสํงข๎อความมาบอกให๎ผมไปจากชีวิตเธออีก ‛ ‚ไมํจริง...‛ อรุณรดายืนนิ่ง ตัวชา พึมพําออกมาแทบไมํรู๎ตัว ‚ผมรู๎วําระหวํางผมกับน๎องสาว พี่รดาก็ต๎องเชื่อน๎องสาวอยูํแล๎ว แตํพี่รดา ไปถามใครดูก็ได๎ แถวบ๎านผมเขารู๎กันทั่ววํารตีมีพฤติกรรมยังไง ทําอะไรเอาไว๎ บ๎าง อามําผมนํะรู๎ดีที่สุด แล๎วผมก็อยากจะยืนยันวําผมไมํเคยไปยุํงกับรตีอีกเลย ถ๎าหากรตีบอกพี่รดาวําผมเอาเรื่องอะไรไปแบล็กเมล๑เธอเพื่อรีดไถเงิน พี่รดาโดน หลอกแล๎ว ผมพูดได๎เทํานี้ ‛ เด็กหนุํมทิ้งท๎ายไว๎เพียงเทํานั้น กํอนจะหันกลับไปหาใครสักคนในงานที่ ตะโกนเรียกให๎เอาค็อกเทลไปเสิร๑ฟ เขาขานรับและเดินจากไป ขณะอรุณรดา ยังคงงุนงงกับเรื่องที่เพิ่งได๎ยินจากปากวรเดช หลํอนไมํเชื่อหรอก... เรื่องอะไรจะเชื่อคนอื่นมากกวําคนในครอบครัว แม๎ ตอนที่อรุณรตีร๎องหํมร๎องไห๎หอบเสื้อผ๎ากลับมาหาหลํอนตอนเลิกกับวรเดช หลํอนจะเห็นเพียงแผลศีรษะแตก...แตํก็ไมํได๎หมายความวําวรเดชจะผลักอรุณร ตีเพื่อป้องกันตัวอยํางที่เขาอ๎าง

กระนั้น... รํางบางกลับทรุดลงบนพื้นทรายเหมือนคนไร๎เรี่ยวแรง ข๎อมูล จากน๎องสาวและอดีตสามีของน๎องสาวคอยแตํจะตีกันในหัวสมองจนยุํง กํอนจะ เห็นปาฏิหาริย๑เดินเข๎ามาชํวยประคองให๎ลุกขึ้นยืน ‚เป็นไรหรือเปลํา‛ ‚หมอปา‛ อรุณรดาเรียกชื่อชายหนุํมอยํางนึกไมํถึง ‚คุณมาที่นี่ได๎ไง‛ ‚ผมเป็นหํวงคุณก็เลยตามมา‛ ปาฏิหาริย๑สารภาพตรงๆ แตํยังไมํรู๎จะ ปลอบโยนเธอยังไงดี เพราะเขาเองก็เพิ่งรู๎วําเธอมีน๎องสาว...และน๎องสาวคนนั้นก็ เป็นเหตุผลที่ทําให๎เธอต๎องการเงินห๎าแสน เขาอาจไมํรู๎เรื่องในเชิงลึก แตํจากบทสนทนาของเธอกับบริกรคนเมื่อครูํก็ พอให๎คาดเดาได๎วําเธอไมํได๎ต๎มตุ๐นใครจนเป็นนิสัย แตํที่ทําลงไปเพราะความ จําเป็น นั่นทําให๎เขารู๎สึกผิดเสียอีกที่เคยแอบวําเธอเสียๆ หายๆ ในใจตั้งหลายครั้ง เธอคงจะรักน๎องสาวมาก... ถึงได๎ยอมทําอะไรเพื่อน๎องสาวทั้งที่ไมํสมควร ‚พี่หมอปา!‛ เสียงใสของใครคนหนึ่งดังขึ้นจากไมํไกลนัก เมื่อชายหนุํมกับ อรุณรดาหันไปมองก็พบวําเกวลินกําลังยืนโบกไม๎โบกมือมาให๎พร๎อมยิ้ม กว๎างขวาง กํอนจะรีบสาวเท๎ามาหา ‚พี่หมอปามาได๎ไงคะเนี่ย เอ๐ ? หรือวํามา ตามเมีย เอ๎ย! แมํของลูก ‛ ปาฏิหาริย๑ไมํแปลกใจวําทําไมเกวลินถึงรู๎เรื่องนี้ ก็ในเมื่อญาณากรยังรู๎ มี หรือที่อรุณรดาจะไมํบอกการวําจ๎างนั่นกับเกวลินด๎วย ‚วําแตํเราเถอะ ไปเดินเลํนที่ไหนมา‛ ‚เปลําไปเดินเลํนหรอกคํะ อืม...มันคํอนข๎างอธิบายยาก‛

ปาฏิหาริย๑งุนงงแตํไมํได๎ถามตํอ กํอนจะเห็นญาณากรเดินตามหลังมา สี หน๎าไมํสดใสรําเริงเหมือนเกวลินเลยสักนิดเดียว ‚อ๎าว แล๎วพี่ติ๊กลํะ‛ อรุณรดาอดที่จะเป็นหํวงไมํได๎ ‚อยําไปสนใจไอ๎บ๎านั่นเลย ฉันจัดการเอาทรายกลบหน๎ามันไปเรียบร๎อย‛ ‚ทําไม?‛ ‚เรื่องมันยาวนํะ เอาไว๎จะเม๎าท๑ให๎ฟังนะแก แตํตอนนี้ฉันขอเข๎าไปเก็บ กระเป๋าข๎างในกํอน ฉันอยากจะกลับกรุงเทพฯ คืนนี้แล๎วลํะ ไมํอยากเหยียบเกาะ เดียวกับคนเลวๆ อยํางพี่ติ๊กอีก แตํถ๎าแกกับพี่หมอปาจะอยูํตํอก็ได๎นะ เดี๋ยวฉัน กลับกับนังญา...เอํอ...ไอ๎กรสองคน แกคงจะกลับกับฉันใชํมั้ย ?‛ หันไป ถามญาณากรที่เดินมายืนอยูํข๎างๆ แตํฝ่ายนั้นกลับไหวไหลํเล็กน๎อย สีหน๎า เนือยๆ เหมือนไมํมีความคิดเห็น ‚ยังไงก็ได๎‛ ‚งั้นถ๎าพวกแกจะกลับ ฉันก็กลับด๎วย ไมํรู๎จะอยูํตํอทําไมเหมือนกัน ‛ อรุณร ดาได๎ข๎อสรุป แตํเพื่อนสาวกลับรีบแย๎ง ‚เฮ๎ย... พี่หมอปาอุตสําห๑มาหา แปลวําพี่หมอปาอยากมาเที่ยวด๎วย แกจะ ชิ่งกลับได๎ไง‛ ‚ไมํเป็นไรครับ ถ๎ารดาอยากกลับก็กลับดีกวํา เอาไว๎โอกาสหน๎าคํอยมาก็ ได๎ จะได๎พาน๎องมิคมาด๎วย‛ ปาฏิหาริย๑รู๎วําถึงอยูํตํออรุณรดาคงไมํสนุก และเขา เองก็ไมํได๎ตั้งใจมาเที่ยว แตํตั้งใจมาหาเธอเพราะเป็นหํวงวําเธอจะเมาจนไป พลาดทําเสียทีให๎ใครมากกวํา เขาก็แคํอยากอยูํกับเธอ... ยืนเคียงข๎างเธอในวันที่อํอนล๎าเทํานั้นเอง

**************************************************** ปาฏิหาริย๑ยืนอยูํหน๎าประตูห๎องนอนน๎องมิค บ๎างก็เดินไปทางห๎องตัวเอง แตํทุกๆ ครั้งก็เป็นอันต๎องเดินกลับมาที่เกํา ยกมือขึ้นตั้งทําจะเคาะประตู กํอนจะ ชะงักกลางอากาศทุกครั้งไป ตั้งแตํเหมาเรือกลับมาจากเกาะเสม็ดตอนนั้น เกวลินก็คุยเรื่องพี่ติ๊กให๎ฟัง อยํางออกรส กํอนจะติดรถเขากลับมากรุงเทพฯ ด๎วยกัน แล๎วผล็อยหลับซุก ไหลํญาณากรในที่สุด สํวนอรุณรดานั่งคูํกับเขาที่เบาะหน๎า แตํหลังจากเกวลินหลับ เธอก็ไมํคุย เรื่องอะไรอีก ปาฏิหาริย๑เดาวําเธอคงยังไมํสบายใจเรื่องน๎องสาว แตํการที่เธอไมํเลําให๎ เพื่อนสนิททั้งสองคนฟังก็ทําให๎เขาไมํกล๎าถามหรือปลอบโยนใดๆ กระทั่งมาถึงบ๎านและแยกย๎ายกันเข๎าห๎องของตัวเอง เขาก็ยังรู๎สึกหํวงเธอ จนได๎แตํเดินวนไปวนมาอยูํแถวหน๎าประตูห๎องน๎องมิคนานเกือบชั่วโมง ลังเลใจ วําจะเคาะดีหรือไมํเคาะดี เขารู๎วําเธอคงยังไมํหลับ แตํบางครั้งเวลาเครียดมากๆ คนเราก็อยากคิดอะไรเงียบๆ คนเดียว นั่นเป็นเหตุผลที่เขาไมํกล๎าเข๎าไปรบกวนเธอ เพราะหากเธอต๎องการที่ ปรึกษาหรือปลอบใจ เธอคงจะพูดกับเพื่อนของเธอตั้งแตํอยูํบนรถแล๎ว หรือไมํ... เธอก็อาจไมํอยากให๎เขารู๎ก็ได๎ ชายหนุํมตัดสินใจกลับไปพักผํอนที่ห๎อง กํอนจะลุกมาเตรียมอาหารให๎ อรุณรดาแตํเช๎า คิดในใจวําถ๎าเธอตื่นมาจะได๎ไมํเหนื่อย และถ๎าหากสีหน๎าเธอยัง

ไมํดีนัก เขาคงต๎องถามเธอเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น เผื่อวําเขาจะชํวยเหลืออะไรได๎ บ๎าง นึกไมํถึงวําระหวํางเตรียมอาหารอยูํในครัวจะได๎ยินเสียงประตูบ๎านเปิด และปิดลงทั้งที่ยังเป็นเวลาเช๎าตรูํ พอหันหน๎าตามมาดูก็เห็นวําอรุณรดานั่นเองที่ เพิ่งเดินออกจากบ๎านไป ปาฏิหาริย๑ตรวจดูเรียบร๎อยวําไมํได๎เปิดเตาอะไรทิ้งไว๎ก็รีบตามไปที่ประตู บ๎าน หมายจะถามหญิงสาวให๎รู๎ความวําเธอจะไปไหน แตํนําเสียดายที่พอเปิด ประตูออกมาก็เห็นอรุณรดาเรียกแท็กซี่ที่บังเอิญวิ่งผํานซอยบ๎านออกไปเสียแล๎ว ชายหนุํมไมํรอช๎า รีบถอดผ๎ากันเปื้อนโยนไว๎แถวๆ โซฟาในห๎องโถง หยิบ กุญแจรถมาขับตามออกไปทันที เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ทําให๎เขาอดหํวงอรุณรดา ไมํได๎ เขาตามมาจนกระทั่งถึงหอพักแหํงหนึ่งยํานมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง เห็น อรุณรดาลงจากรถแล๎วเดินเข๎าไปทางด๎านในก็หาที่หยุดรถรอเธออยูํด๎านลําง เดา วําอาจเป็นหอพักของน๎องสาวที่ชื่อรตีก็เป็นได๎ เธอคงมาถามหาความจริงจากน๎อง... แตํไมํถึงสิบนาทีด๎วยซ้ํา อรุณรดาก็เดินกลับออกมาด๎วยสีหน๎าที่มีเค๎าของ ความกังวลมากขึ้น เธอเรียกแท็กซี่อีกคันหนึ่ง กํอนจะมุํงตรงไปตามถนน พหลโยธินเรื่อยๆ โดยที่ชายหนุํมแอบตามไปจนกระทั่งถึงคอนโดหรูแหํงหนึ่งริม แมํน้ําเจ๎าพระยา เขาก็เห็นอรุณรดาเข๎าไปในนั้น คิ้วหนาขมวดเข๎าหากัน แปลกใจวําอรุณรดามาหาใครที่นี่ ****************************************************

ประตูลิฟต๑เปิดออกที่ชั้นสามสิบสาม อรุณรดาเดินออกมาจากในนั้นด๎วยสี หน๎าไมํสบายใจนัก หลังจากที่เพิ่งแวะไปที่หอพักของอรุณรตีแถวหน๎า มหาวิทยาลัยมาหมาดๆ และได๎รู๎จากเจ๎าของหอพักวําอรุณรตีย๎ายออกมา ประมาณเดือนกวํา เจ๎าของหอเองก็ไมํรู๎วําอรุณรตีย๎ายไปอยูํไหน แตํโชคยังดีที่ หลํอนเจอกับเพื่อนรํวมคณะของน๎องสาวพอดีก็เลยสอบถามจนรู๎ความวําย๎ายมา ที่คอนโดหรูริมแมํน้ําเจ๎าพระยาแหํงนี้ ‘อ๎าว...พี่รดาไมํรู๎เหรอคะ ก็รตีเป็นคนบอกหนูเองนี่นาวําพี่รดาเป็นคนให๎ เงินห๎าแสนไปวางคําคอนโด’ สีหน๎าแปลกใจของเพื่อนรํวมคณะเดียวกับน๎องสาวในตอนนั้นทําให๎อรุณร ดาแปลกใจยิ่งนัก ความกังวลโรยตัวลงปกคลุมหัวใจจนแทบมืดทึบ เมื่อนึกถึง ตอนที่วรเดชบอกวําไมํได๎แบล็กเมล๑รีดไถเงินจากอรุณรตี ยิ่งได๎มาเห็นวําคอนโดหรูขนาดนี้ อรุณรดาจึงยิ่งอดคิดไมํได๎วําน๎องสาว โกหกเพื่อเอาเงินห๎าแสนมาวางคําคอนโดนี่จริงๆ แตํหากยังไมํเห็นกับตา อรุณรดาก็ยังไมํอยากปักใจเชื่อนัก รํางบางเดินตรงไปยังห๎องพักหมายเลข ๓๓๑๑ ที่เพื่อนรํวมคณะของอรุณร ตีเป็นคนบอก กํอนจะสูดลมหายใจลึกๆ ครูํหนึ่ง แล๎วตัดสินใจยกมือขึ้นกดกริ่ง เบาๆ ไมํถึงหนึ่งนาทีด๎วยซ้ํา ประตูห๎องก็ถูกเปิดออกจากด๎านใน นึกไมํถึงเลยวําหลํอนจะได๎เห็นอรุณรตีพักอยูํห๎องนี้จริงๆ ทั้งยังสวมเพียง ชุดคลุมอาบน้ําที่บํงบอกให๎รู๎วําไมํได๎มาเยี่ยมเพื่อนเป็นแนํแท๎ ‚พี่รดา...‛ อรุณรตีหน๎าซีด คงนึกไมํถึงเหมือนกันวําจะเห็นหลํอนที่นี่

‚นี่ใชํไหม เหตุผลที่รตีต๎องโกหกพี่วําถูกเดชแบล็กเมล๑ ‛ ริมฝีปากของคนโกหกเผยอเหมือนอยากจะแก๎ตัว แตํยังกลั่นกรองคําพูด สวยหรูออกมาไมํได๎ ‚ใครมาเหรอ รตี ‛ เสียงห๎าวทุ๎มดังมาจากด๎านในห๎อง เสี้ยววินาทีหนึ่ง อรุณรดาเห็นน๎องสาวของหลํอนหน๎าซีด กํอนหันไปมองด๎านหลัง ภาพที่หลํอน เห็นคือชายวัยสี่สิบต๎นๆ กําลังเดินออกมาจากห๎องนอน ทั้งยังสวมเพียงชุดคลุม อาบน้ําแบบเดียวกับอรุณรตี โดยไมํต๎องเสียเวลาครุํนคิดอะไรนาน ภาพการแตํงกายของทั้งคูํก็ชวนให๎ ตีความได๎แคํอยํางเดียว กระบอกตาของอรุณรดาร๎อนผําว ความรู๎สึกผิดหวังและเสียใจทําให๎หญิง สาวไมํอยากยอมรับความจริง รํางบางวิ่งหนีออกมาจากตรงนั้น ได๎ยินเสียงร๎อง เรียกของน๎องสาวตามหลังมาติดๆ แตํอรุณรดากลับไมํพร๎อมฟังคําอธิบายใดๆ ทั้งสิ้น ‚พี่รดา!‛ ‚รตี ปลํอยพี่สาวหนูไปกํอนดีกวํา ตามออกไปทั้งอยํางนี้เดี๋ยวจะเป็นขําว ใหญํโตนะ‛ นายหัวจรัญจับต๎นแขนอรุณรตีไว๎ คําเตือนด๎วยความหวังดีนั้นสํงผล ให๎ดาราสาวยอมตามกลับเข๎าไปในห๎องอีกครั้ง หากแตํยังคงไมํสบายใจกับเรื่อง ที่เกิดขึ้น ‚นายหัวคะ รตีจะทํายังไงดี พี่รดาต๎องโกรธรตีมากแนํ ‛ รํางบางหันกลับมา กอดหนุํมใหญํผู๎เป็นคนรักของเธอเอาไว๎ กํอนจะสะอื้นฮัก ในขณะที่เขาลูบศีรษะ เบาๆ เพื่อปลอบโยน

**************************************************** ปาฏิหาริย๑นั่งรออยูํในรถมาได๎พักใหญํ พอเห็นอรุณรดาวิ่งร๎องไห๎ออกมา จากคอนโดเทํานั้น ชายหนุํมก็ตกใจ รีบขับรถตามหญิงสาวไปโดยไมํชักช๎า สัญชาตญาณของเขาบอกวําต๎องมีเรื่องร๎ายแรงเกิดขึ้นกับเธอ แตํใน ระหวํางที่กําลังชะลอรถเพื่อจอดลงไปหากับหญิงสาว ปาฏิหาริย๑ก็เห็นอรุณรดา วิ่งหายเข๎าไปในสวนสาธารณะแหํงหนึ่งทางด๎านหน๎า เขาจอดรถเสร็จจึงสาวเท๎า ตามไป เห็นเธอนั่งร๎องไห๎จนตัวโยนอยูํบนเก๎าอี้สาธารณะตัวหนึ่งหน๎าบํอน้ําพุ ขนาดใหญํในสวน แม๎ยังไมํรู๎แนํชัดวําเกิดอะไรขึ้น ชายหนุํมก็พอปะติดปะตํอได๎จากการที่เข๎า ไปในหอพักหน๎ามหาวิทยาลัยและกลับออกมาอยํางรวดเร็ว สีหน๎าที่ดูเป็นกังวล ของเธอในตอนนั้นทําให๎เขารู๎สึกวําเธอคงไมํเจอคนที่ต๎องการที่นั่น และคนๆ นั้น คงเป็นใครไปไมํได๎นอกจากคนที่สร๎างความกลุ๎มใจให๎เธอมาตลอดคืน น๎องรตีของเธอคงย๎ายมาอยูํคอนโดแหํงนี้ และถ๎าคาดเดาไมํผิดนี่คงเป็น สาเหตุที่น๎องรตีโกหกพี่สาวเรื่องความจําเป็นในการใช๎เงินห๎าแสน พฤติกรรมตํางๆ ที่บริกรหนุํมคนเมื่อคืนเผยให๎ได๎ยินนั้น ทําให๎ปาฏิหาริย๑ รู๎สึกวําน๎องรตีคงเป็นเด็กสาวที่เอาแตํใจมากพอสมควร รังเกียจสังคมชาวจีน และรักชีวิตหรูหราฟุ่มเฟือย ชายหนุํมไมํอยากเห็นอรุณรดาต๎องเสียใจอยูํเพียงลําพัง จึงตัดสินใจเดิน ไปนั่งลงตรงที่วํางข๎างเธอเงียบๆ หากทวํากลับทําให๎คนที่นั่งสะอึกสะอื้นอยูํนั้น หันหน๎ามาหา ดวงตาที่ชื้นฉ่ําด๎วยหยาดน้ําตามีแววแปลกและตกใจระคนกัน

‚คุณหมอ...‛ เสียงพรําอุทานแทบไมํเป็นคําเพราะแรงสะอื้น ‚คุณหมอมา ได๎ไงคะ‛ ‚ผมรู๎เรื่องหมดแล๎ว‛ ตอบเพียงเทํานั้นก็ได๎เห็นน้ําตาของอรุณรดาเอํอท๎น ขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวร๎องไห๎เป็นเผาเตํา โผเข๎าไปซุกในซอกไหลํของปาฏิหาริย๑ เขาลูบศีรษะเธออยํางแผํวเบา คิดในใจวําตอนนี้คงไมํอาจทําอะไรได๎ มากกวําการรํวมแบํงปันความเจ็บปวดจากเธอมาอีกทอดหนึ่ง และหวังวํามันจะ ผํานพ๎นไปในเร็ววัน **************************************************** อรุณรตีนั่งอิงอยูํในอ๎อมอกของชายคนรักบนโซฟาสีขาวสะอาดสะอ๎าน แม๎จะไมํได๎สะอึกสะอื้นเทํากับตอนแรก แตํสายน้ําตากลับยังรินไหลจากดวงตาคูํ สวยอยูํเป็นระยะๆ ‚หยุดร๎องไห๎ได๎แล๎ว หนูรตี หนูเอาแตํร๎องไห๎แบบนี้ฉันไมํสบายใจเลยรู๎ ไหม‛ นับจากที่ดาราสาวย๎ายเข๎ามาอยูํคอนโดแหํงนี้วันแรก หลํอนก็ไมํยอม เสียเวลาในการหาโอกาสเข๎าใกล๎หนุํมใหญํที่ตนเองหมายปอง วันนั้นหลํอนเปลี่ยนชุดวํายน้ําไปเดินเลํนแถวๆ สระที่เขานั่งปรึกษาทําน รัฐมนตรีคนหนึ่งเกี่ยวกับการขอสัมปทานพื้นที่ทํารีสอร๑ทแหํงใหมํ แนํนอนวํา ความงามผุดผาดระดับนางเอกละครโทรทัศน๑มีมากกวําพวกสาวๆ ที่เขาหรือ ทํานรัฐมนตรีเรียกมาเอาอกเอาใจ หลํอนก็เลยได๎เห็นสายตาประทับใจของนาย หัวจรัญที่สํงมาให๎ตั้งแตํวันนั้น

พอตกกลางคืน นายหัวก็สํงคนของเขามาเชิญไปรับประทานมื้อค่ําด๎วยกัน กํอนจะพัฒนาความสัมพันธ๑กันมาเรื่อยๆ ซึ่งหลํอนเองก็ไมํได๎ยอมเป็นดอกไม๎ริม ทางให๎เขาเชยชมงํายๆ สรรหามารยาหมื่นแสนเลํมเกวียนมาทําให๎เขาหลงใหล ถึงขั้นพาไปดูที่ดินแหํงใหมํซึ่งเตรียมจะสร๎างรีสอร๑ทระดับห๎าดาวด๎วยกัน และเพิ่ง จะมาพํายแพ๎ตํอเสนํห๑ของเขาจนยอมทอดกายให๎ไมํกี่วันนี้เอง ทั้งนี้เพราะอรุณรตีเองก็สัมผัสได๎ถึงความรักของเขาด๎วย ไมํวําเขาจะไปทําธุระกับใครก็มักโทรหาหลํอนเสมอต๎นเสมอปลาย คิดถึง หลํอน และไมํลืมที่จะซื้ออะไรมาฝากบํอยครั้ง คอนโดแหํงนี้เขาก็เป็นคนจําย สํวนที่เหลือให๎ แตํนั่นก็ไมํได๎ทําให๎อรุณรตีรู๎สึกมีความหมายเทํากับการที่เขาหึง หวงหลํอนเวลาอยูํใกล๎ชิดกับพระเอกละครโทรทัศน๑ การที่เขาไมํชายตามองหญิง คนไหนไมํวําจะตํอหน๎าหรือลับหลังหลํอน ทั้งยังชอบทําอะไรที่หลํอนชอบ ไมํเคย แสดงทําทีรําคาญนิสัยที่บางครั้งก็ยังเหมือนเด็กๆ ของหลํอน ถ๎าเขาไมํรักหลํอน ก็คงไมํ ‘ยอม’ ให๎ความสําคัญขนาดนี้ ‚พี่รดาคงโกรธรตีมาก รตีไมํดีเองที่ชิงสุกกํอนหําม ทําให๎พี่รดาต๎องเสียใจ ‛ อรุณรตีไมํกังวลวําอีกฝ่ายจะรู๎ทันเรื่องที่หลํอนไมํใชํสาวพรหมจรรย๑ เพราะหลํอน ได๎เลํนละครตบตาเขาไว๎อยํางแนบเนียนในคืนที่เผลอไผลตกเป็นของเขาครั้งแรก ‚หนูรตี... เอาอยํางนี้ดีไหม เรื่องพี่สาวของหนูฉันจะเป็นคนจัดการให๎เอง‛ ‚จัดการ? จัดการอะไรคะ‛ อรุณรตีแกล๎งตีสีหน๎างุนงง แม๎จะเป็นฝ่ายจงใจ พูดให๎เขาเสนอตัวมารับผิดชอบก็ตาม และพอเขาเกริ่นมาวําจะ ‘จัดการ’ หลํอนก็ ปรารถนาจะได๎ยินให๎ชัดวําทุกๆ อยํางกําลังจะเป็นไปอยํางสมใจปรารถนา อันที่จริงหญิงสาวไมํได๎วางแผนเรํงร๎อนนายหัวเอาไว๎ลํวงหน๎า เกรงเขาจะ คิดวําหลํอนมาจับ ทั้งๆ ที่หลํอนเองก็รู๎สึกวํารักเขาด๎วย

แตํเมื่ออรุณรดาบังเอิญมารู๎เห็น อรุณรตีก็เลยต๎องพลิกวิกฤตให๎เป็นโอกาส

บทที่ ๒๐ นางฟ้าปาฏิหาริย์ ‚ผมมาขอรตีแตํงงานครับ‛ นายหัวจรัญเอํยจุดประสงค๑อยําง ตรงไปตรงมา แม๎วําน้ําเสียงยังแฝงไว๎ด๎วยความสุภาพนุํมนวล อรุณรดาซึ่งนั่งอยูํ บนโซฟาตรงข๎ามกับปาฏิหาริย๑ก็อดที่จะตกใจไมํได๎ นับจากที่หลํอนไปเจอผู๎ชายคนนี้อยูํกับอรุณรตีในห๎องเมื่อวาน หลํอนก็ ระบายเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให๎ปาฏิหาริย๑ฟังตอนอยูํในสวนสาธารณะด๎วยกัน พอเริ่มรู๎สึกดีขึ้น เขาก็ชวนหลํอนซื้ออาหารเลี้ยงนกพิราบแถวๆ นั้น กํอนจะ ขับรถพากลับมาบ๎าน และทําอาหารที่หลํอนโปรดปรานให๎กิน แถมยังมีเซอร๑ ไพรส๑เล็กๆ เมื่อเช๎าด๎วยการแอบทําเค๎กปอนด๑เล็กใสํไว๎ในตู๎เย็น กํากับ ตัวอักษร ‘ยิ้มเข๎าไว๎’ ลงชื่อ ‘พํอปา’ หลํอนจึงได๎รู๎วําตอนที่เหนื่อยจนหลับไปตั้งแตํ เมื่อเย็นวานจนถึงรุํงเช๎า เขาโทรศัพท๑ไปหาริสาที่เชียงใหมํให๎ชํวยบอกสูตรทํา ขนมเค๎ก และแอบฝึกทําอยูํทั้งคืน แม๎จะยังมีเรื่องเศร๎าอยูํลึกๆ เค๎กปอนด๑เล็กของหมอเทวดาก็ทําให๎หัวใจ ดวงน๎อยๆ พองฟูขึ้นมาอยํางบอกไมํถูก แตํยังไมํทันได๎กินเค๎กด๎วยกัน นายหัวจ รัญกับอรุณรตีก็ขับรถมากดกริ่งที่หน๎าบ๎านเสียกํอน น๎องสาวของหลํอนบอกวําไปหาที่คอนโดเกําแล๎วไมํเจอก็เลยโทรศัพท๑ไป ถามที่อยูํใหมํจากญาณากร ‚คือ...ผมรู๎นะครับวํารตียังเรียนอยูํ ยังไมํเหมาะที่จะแตํงงานตอนนี้ แตํผม แคํไมํอยากให๎คุณซึ่งเป็นพี่สาวรู๎สึกวําเรื่องระหวํางผมกับรตีมันเป็นอะไรที่ ฉาบฉวย ผมกับรตีรักกัน ถึงได๎อยูํด๎วยกัน และผมก็อยากจะแสดงความบริสุทธิ์

ใจด๎วยการขอหมั้นรตีเอาไว๎กํอน ถ๎ารตีเรียนจบแล๎วคํอยแตํงงานก็ได๎ ไมํทราบวํา คุณรดาคิดเห็นยังไงครับ ‛ แม๎จะได๎ยินอยํางนั้น อรุณรดาก็หาได๎เบาใจลงเลยสักนิดเดียว ใชํวํานี่เป็น ครั้งแรกที่อรุณรตีถูกขอแตํงงานเสียเมื่อไร และใชํวําการแตํงงานจะชํวยให๎อะไรดี ขึ้น ในเมื่อหลํอนรู๎ความจริงจากวรเดชหมดแล๎ววําต๎นเหตุที่ทําให๎ชีวิตคูํของ อรุณรตีต๎องพังลงมันเพราะอะไร อรุณรดาหันหน๎าไปมองน๎องสาวที่นั่งอยูํข๎างๆ นายหัวหนุํมใหญํ ‚พี่รดาคะ รตีรู๎นะคะวํารตีทําตัวไมํเหมาะสม ทําให๎พี่รดาผิดหวังและเสียใจ แตํรตีรักนายหัวจริงๆ นะคะ เราสองคนรักกันจริงๆ พี่รดาให๎อภัยรตีได๎มั้ย... ‛ น้ําเสียงวิงวอนเชํนเดียวกับสีหน๎า อรุณรดาถอนหายใจเล็กน๎อย กํอนหันไป หาจรัญอีกครั้ง ‚ฉันขอคุยอะไรกับน๎องสาวตามลําพังกํอนนะคะ‛ ‚ยํอมได๎อยูํแล๎วครับ‛ จรัญตอบด๎วยความยินดี กํอนหันไปหาอรุณรตีราว กับจะปลอบใจด๎วยสายตาวําไมํเป็นไร หญิงสาวลุกตามอรุณรดาไปที่ริมสระวํายน้ําด๎านใน หากแตํอรุณรดายังไมํ ทันได๎เอํยอะไร ผู๎เป็นน๎องสาวก็เข๎าไปกอดเอาไว๎จากทางด๎านหลัง ‚พี่รดาอยําโกรธรตีเลยนะ รตีไมํได๎ตั้งใจโกหกพี่รดาเรื่องเงินห๎าแสนนั่น แตํรตีจําเป็นจริงๆ รตีไมํรู๎จะทํายังไงถึงจะได๎อยูํใกล๎ชิดกับนายหัว รตีรักเขา ไมํ อยากให๎เขามองวํารตีไมํคูํควร รตีก็เลยต๎องเอาเงินไปวางคําคอนโดนั่นเพื่อที่จะ ทําให๎ตัวเองดูเทําเทียมกับเขาขึ้นมา ในสายตาของพี่รดามันอาจจะเหมือนเป็น เรื่องไร๎สาระ แตํถ๎าพี่รดารักใครสักคนมากมายจริงๆ พี่รดาจะไมํคิดแบบนั้นแนํๆ ‛

‚พี่ไมํอยากจะพูดเรื่องนี้กับรตีหรอกนะ‛ อรุณรดาแกะมือน๎องสาวออก เบาๆ กํอนหันกลับมาคุยกันดีๆ ‚เพราะถึงยังไงรตีก็ทํามันลงไปแล๎ว ไมํวําพี่จะ เห็นด๎วย หรือไมํเห็นด๎วย พี่ก็ห๎ามหรือเตือนรตีไมํได๎ เพราะรตีตัดสินใจเอง หมดแล๎ว‛ ‚พี่รดายังโกรธรตี...‛ ‚พี่ไมํสมควรโกรธเหรอ รตีรู๎มั้ยวําพี่ต๎องทําเรื่องเลวร๎ายขนาดไหน เพื่อที่จะให๎ได๎เงินห๎าแสนนั่นมาให๎รตี พี่อยากปกป้องรตีจากคนใจร๎ายที่คิดจะ เอารตีมาแบล็กเมล๑ แตํพี่ไมํคิด... ‛ อรุณรดาผินหน๎าไปอีกทางหนึ่ง รู๎สึกพูดไมํ ออกกับความจริงที่หลํอนเพิ่งได๎รับรู๎ ยิ่งคิดน้ําตาก็ทําราวกับจะรินไหลออกมา เสียอยํางนั้น ‚รตีรู๎ความจริงจากพี่ญาญําหมดแล๎ว...‛ อรุณรตีมีสีหน๎าสํานึกผิด เชํนเดียวกับน้ําเสียง ‚ตอนที่รตีโทรไปถามพี่ญาญําวําพี่รดาย๎ายจากคอนโดไปอยูํไหน รตีแปลก ใจมากที่พี่รดาทิ้งห๎องนั้นได๎ลง ทั้งๆ ที่มันเป็นความภาคภูมิใจของพี่รดา พี่รดา เก็บเงินอยูํตั้งนานกวําจะผํอนห๎องนั้นหมด รตีก็เลยคาดคั้นถามพี่ญาญําจนรู๎วํา พี่รดาต๎องมาอยูํที่นี่กับคุณหมอเพราะคําโกหกของรตี รตีเสียใจนะคะ รตีไมํนึก วํานิสัยแยํๆ ของตัวเองจะทําให๎พี่รดาต๎องเดือดร๎อนขนาดนี้ ‛ ที่จริงอรุณรดาไมํได๎เดือดร๎อนแตํละอายใจตํางหากที่หน๎าด๎านเอาเรื่องไมํ จริงไปแบล็กเมล๑ขํมขูํปาฏิหาริย๑วันนั้น ยิ่งมารู๎ความจริงวําน๎องสาวปั้นเรื่องโกหก อรุณรดาก็ยิ่งรู๎สึกวําตัวเองแยํเหลือเกินที่รักและตามใจน๎องจนแทบไมํลืมหูลืมตา ‚ชํางมันเถอะ‛ ไหนๆ หลํอนก็ยังได๎ทําอะไรเพื่อปาฏิหาริย๑บ๎าง ได๎ดูแลน๎อง มิคแลกกับเงินก๎อนนั้น

หญิงสาวจับมืออรุณรตีขึ้นมา มองหน๎าน๎องสาวอยํางอดเป็นหํวงไมํได๎ ‚แตํรตีแนํใจแล๎วเหรอวําอยากจะแตํงงานกับเขา‛ ‚รตีรักเขา รตีไมํเคยรักใครแบบที่รักเขามากํอนเลยคํะ และเขาก็ดีกับรตี มากด๎วย‛ ‚ตอนนี้รตีกับเขาเพิ่งคบกัน อะไรๆ มันก็ดีไปหมด แตํอยําลืมสิวําเขาอายุ มากกวํารตีตั้งหลายปีนะ อีกหนํอย...‛ ‚เรื่องอายุไมํใชํปัญหาหรอกนะคะพี่รดา‛ อรุณรตีค๎านแซงขึ้นมาอยํางมี เหตุผล ‚รตีกับเขารักกันที่ใจ อายุมันก็แคํตัวเลข พี่รดาก็เห็นแล๎วนี่คะวําเขา จริงจังกับรตีแคํไหน ถ๎าเขาไมํรักก็คงไมํคิดจะแตํงงานกับรตี ‛ อรุณรดาไมํอยากรื้อฟื้นถึงเรื่องในอดีตของน๎องสาว ไมํอยากเห็นน๎องต๎อง เสียใจหรือเจ็บปวด ทั้งๆ ที่หลํอนไมํเคยลืมวําตอนที่อรุณรตีก๎าวพลาดคราวนั้น อรุณรตีก็พูดกับหลํอนในลักษณะเดียวกันนี้ แตํไหนๆ หลํอนก็ไมํมีทางเลือกใดแล๎ว ถ๎าน๎องบอกวํารักจะพรากคนที่รัก กันสองคนให๎อยูํหํางจากกันก็คงเป็นบาปกรรมกันเปลําๆ อีกทั้งนายหัวจรัญก็แคํ ขอหมั้นเอาไว๎กํอน อรุณรตียังมีเวลาศึกษาดูใจผู๎ชายคนนี้อีกสักระยะ กํอนจะ ตัดสินใจแตํงงานมีครอบครัวจริงๆ **************************************************** ‚ดีจังเลยนะครับ เป็นหมอโรคหัวใจ‛ นายหัวจรัญนั่งคุยเรื่องสัพเพเหระอยูํ กับปาฏิหาริย๑ในห๎องโถงระหวํางรอสองสาวพี่น๎องคุยเรื่องสํวนตัวกันตามลําพัง ‚เอาไว๎วันไหนถ๎าผมไมํสบาย อาจจะได๎แวะไปหาคุณหมอ‛

‚ยินดีครับ แตํถ๎าจะให๎ดีไมํต๎องแวะมาดีกวํา ‛ ปาฏิหาริย๑พูดติดตลก เป็น ความนัยถึงขอให๎สุขภาพแข็งแรงไมํมีโรคภัยไข๎เจ็บ พลอยให๎จรัญหัวเราะตามไป ด๎วย เป็นจังหวะเดียวกับที่โทรศัพท๑มือถือของปาฏิหาริย๑ดังขึ้น นายแพทย๑หนุํม จึงขอตัวไปรับสาย ‚ตามสบายนะครับ‛ ปาฏิหาริย๑ลุกออกไปรับโทรศัพท๑หน๎าบ๎าน นายหัวจ รัญจึงลุกจากโซฟา เดินไปสํารวจดูชั้นหนังสือขนาดใหญํมุมด๎านหลังโซฟาห๎อง โถง สํวนใหญํแล๎วเป็นหนังสือภาษาอังกฤษ เขาจึงเลือกเลํมที่ดูนําสนใจออกมา เปิดอํานเลํนๆ ระหวํางรอ ‚ครับพํอ‛ ปาฏิหาริย๑ทักคนที่โทรมาอยํางเป็นกันเอง หลังจากที่เห็นชื่อ แสดงบนหน๎าจอมือถือ ‚ไง วันนี้ไมํเข๎ามาโรงพยาบาลหรือ พํอแวะไปหาแก เห็นวําแลกเวรกับ หมอตูนเอาไว๎‛ ‚ครับ เผอิญมีธุระนิดหนํอย‛ อันที่จริงก็ไมํเชิงธุระ แตํเพราะเป็นหํวงอรุณร ดาจนต๎องไปหาที่เกาะเสม็ดเมื่อวันกํอนก็ทําให๎เขาไมํแนํใจวําจะได๎กลับมา ทํางานวันไหน ความที่เขาได๎หยุดวันอาทิตย๑เป็นปกติอยูํแล๎ว ก็เลยแลกเวรของ วันจันทร๑ไว๎ลํวงหน๎า ‚พํอมีเรื่องดํวนอะไรหรือเปลําครับ ‛ ‚ก็ไมํมีอะไร แคํจะบอกวําวันนี้พํอแวะไปดูโครงการที่แกเสนอมา รู๎สึกวํา มันเข๎าทํากวําที่คิดอีกนะ เห็นแล๎วมันชื่นใจยังไงชอบกล เจ๎าหน๎าที่บอกวําอีก ประมาณสองอาทิตย๑ก็นําจะเริ่มทดลองใช๎กับผู๎ป่วยได๎แล๎ว วํางๆ แกก็แวะไปดูสิ มันนํารักนําเอ็นดู ถูกใจคนแกํ ฮําๆ‛ เสียงหัวเราะตอนท๎ายประโยคบํงบอกให๎คน ฟังรู๎วําผู๎เป็นบิดากําลังอารมณ๑ดีไมํน๎อย

‚ผมเพิ่งแวะไปดูมาเมื่อวันกํอน ยังไงก็ต๎องขอบคุณพํอด๎วยนะครับที่ อนุมัติให๎ผมทําโครงการนี้ ‛ สองพํอลูกคุยกันอีกไมํกี่ประโยคก็วางสาย ปาฏิหาริย๑ ยิ้มชื่นใจ กํอนกลับเข๎าไปในบ๎านอีกครั้ง จรัญซึ่งยืนถือหนังสือภาษาอังกฤษเลํมหนึ่งในมือได๎ยินเสียงฝีเท๎าชาย หนุํมเดินกลับเข๎ามาก็เงยหน๎าขึ้นมอง กํอนจะหยิบรูปถํายใบหนึ่งที่บังเอิญเจอ มันสอดเอาไว๎ในหนังสือขึ้นมา ถามปาฏิหาริย๑ ‚คุณรู๎จักผู๎หญิงในรูปนี้ด๎วยหรือ ‛ จรัญมุํนคิ้วเข๎าหากัน ปาฏิหาริย๑มองดู ภาพถํายใบนั้นเพียงครูํสั้นๆ ก็จําได๎วําตนเองเป็นคนสอดไว๎นานแล๎ว...นําจะ ตั้งแตํสมัยที่ยังไมํแตํงงานกับพิมพ๑รดาด๎วยซ้ํา ‚ครับ ภรรยาผมเอง‛ ตอบคําถามตรงๆ กํอนอธิบายเพิ่มเติม เมื่อเห็นสี หน๎าแปลกใจของนายหัวจรัญ ‚เธอหายสาบสูญไปตั้งแตํห๎าปีกํอนนะครับ ชื่อ พิมพ๑รดา คุณรู๎จักเธอเหรอ‛ ‚อํอ...ไมํใชํอยํางนั้นหรอกครับ ‛ จรัญรีบหันมายิ้มให๎เจ๎าของบ๎าน ทั้งๆ ที่ กํอนหน๎านั้นสีหน๎าเหมือนกําลังครุํนคิดถึงอะไรบางอยําง ‚ผมก็แคํถามดูเฉยๆ เห็นรูปมันอยูํในหนังสือนี่ ‛ วําแล๎วนายหัวหนุํมใหญํก็เก็บทั้งรูปและหนังสือเลํมนั้นเข๎าไปยังชั้นของ มันตามเดิม ตอนนั้นเองที่สองสาวพี่น๎องเดินกลับเข๎ามาในห๎องพร๎อมกัน เมื่อทุกคนนั่งลงเรียบร๎อย อรุณรดาจึงตัดสินใจเอํยขึ้น ‚รดาคุยกับรตีเรียบร๎อยแล๎วนะคะ เรื่องหมั้น...รดาไมํมีอะไรขัดข๎อง ถ๎า คุณจรัญสะดวกวันไหนก็เข๎ามานัดหมายเรื่องวันกับรดาได๎เลย‛ ****************************************************

ปาฏิหาริย๑กับอรุณรดาเดินออกมาสํงนายหัวจรัญกับอรุณรตีที่หน๎าบ๎าน หลังจากที่ตกลงเรื่องพิธีหมั้นกันได๎เรียบร๎อย แตํเมื่อรถของนายหัวเคลื่อนออกไป จากหน๎าประตูรั้ว ปาฏิหาริย๑ก็สังเกตเห็นสีหน๎าของอรุณรดายังดูไมํสบายใจ เทําที่ควรนัก ‚คุณยังคิดมากเรื่องน๎องรตีอยูํเหรอ‛ อรุณรดาหันหน๎าไปมองคนตั้งคําถาม พยักหน๎ารับตรงๆ ‚ฉันเป็นหํวงน๎องนํะคํะ รตีเคยแตํงงานมาแล๎ว มันเกิดขึ้นรวดเร็วแบบนี้ และก็จบลงอยํางรวดเร็วเชํนกัน คุณเองก็บอกวําได๎ยินที่เดชพูดวันนั้น ปัญหาทุก อยํางมันเริ่มจากรตี ฉันกลัววําแกจะเข๎ากับครอบครัวของคุณจรัญไมํได๎นํะคํะ และฉันก็ไมํรู๎เลยวําคุณจรัญเป็นคนแบบไหน จะรักน๎องสาวฉันนานแคํไหน จะ ทําให๎น๎องสาวฉันต๎องเสียใจหรือเปลํา ‛ ‚อยําเพิ่งวิตกอะไรทั้งๆ ที่มันยังมาไมํถึงดีกวํา ‛ ปาฏิหาริย๑ปลอบ ไมํอยาก เห็นหญิงสาวหน๎านิ่วคิ้วขมวดทั้งวัน หรือมีสีหน๎าอมทุกข๑เหมือนชํวงสองสามวัน มานี้ ‚น๎องรตีในตอนนั้นกับตอนนี้ไมํเหมือนกันหรอกนะ ตอนนั้นน๎องรตียังเด็ก มาก อาจจะยังไมํรู๎จักความรักดีพอ ตอนนี้ถึงแม๎คุณจะยังรู๎สึกวําน๎องรตียังไมํโต เป็นผู๎ใหญํ แตํน๎องรตีก็บรรลุนิติภาวะแล๎ว และประสบการณ๑เลวร๎ายในอดีตก็ เป็นบทเรียนให๎น๎องรตีได๎เรียนรู๎ชีวิตด๎วยตัวเองมากํอน ไมํวําต๎นเหตุของความ เสียใจมันจะมาจากตัวน๎องรตีเอง หรือมาจากใคร น๎องรตีก็คงไมํอยากให๎ ประวัติศาสตร๑ซ้ํารอยเดิมหรอก ผมเชื่อนะวําน๎องรตีจะต๎องพยายาม

ประคับประคองความรักของเธอให๎ยาวนานที่สุด ไมํมีใครอยากให๎ชีวิตคูํต๎องลง เอยด๎วยการแยกทางอยูํแล๎ว ‛ รวมถึงคุณด๎วยสินะ... อรุณรดาเพียงคิดในใจ แตํไมํกล๎าถาม ‚และผมก็ดูออกวําคุณจรัญนํะ...จริงใจกับน๎องสาวคุณ ตอนที่คุณกับน๎องร ตีออกไปคุยกันที่สระวํายน้ํา เวลาที่คุณจรัญพูดถึงน๎องรตี สายตาเขาดูมีชีวิตชีวา มีความสุข‛ ‚ขอบคุณนะคะที่ให๎กําลังใจฉัน‛ อรุณรดายิ้ม รู๎สึกดีขึ้นกวําตอนแรกมาก โข ‚ขอบคุณที่อยูํเคียงข๎างฉันตอนที่รู๎สึกแยํมากจริงๆ แล๎วก็...เค๎กยิ้มเข๎าไว๎นั่น ด๎วย‛ ‚งั้นเราเข๎าไปกินเค๎กยิ้มเข๎าไว๎ด๎วยกัน แล๎วก็มาทําความสะอาดบ๎านกันดี ไหม ไหนๆ วันนี้ผมก็แลกเวรกับหมอตูนแล๎ว จะได๎ถือโอกาสเตรียมบ๎านให๎พร๎อม สําหรับงานหมั้นของน๎องรตีด๎วย‛ ‚ถ๎าเค๎กยิ้มเข๎าไว๎ของพํอปาไมํทําให๎ท๎องเสียขึ้นมากํอนนะคะ‛ อรุณรดา สัพยอกขําๆ กํอนทั้งสองคนจะเข๎าไปนั่งกินเค๎กช็อกโกแลตหน๎าตานํารับประทาน ด๎วยกัน แม๎รสชาติจะยังไมํกลมกลํอมนักเพราะเป็นการทําเค๎กครั้งแรกในชีวิต ของคุณหมอหนุํม อรุณรดาก็รู๎สึกวํากําลังกินเค๎กที่อรํอยกวําร๎านใดๆ ที่หลํอน เคยกินมา เพียงเพราะมีเขานั่งกินอยูํตรงหน๎านี้เอง ยิ่งนานวันขึ้นเทําไร อรุณรดาก็ยิ่งรู๎สึกราวกับตัวเองกําลังตกหลุมรัก...รัก คนมีเจ๎าของที่หลํอนไมํมีวันกล๎าเปิดเผยความในใจกับเขา เพียงหวังวําจะได๎เก็บ

ความรู๎สึกดีๆ เหลํานี้เอาไว๎มากขึ้นเรื่อยๆ แม๎วําเวลาของหลํอนจะลดน๎อยลง เรื่อยๆ ก็ตาม **************************************************** ปาฏิหาริย๑เป่าลมหายใจออกจากปอดฟู่ใหญํเมื่อยกลังกระดาษขนาด คํอนข๎างใหญํมาวางไว๎หน๎าบ๎านได๎สําเร็จ เสียงลังกระทบพื้นเรียกความสนใจ จากอรุณรดาที่กําลังเช็ดผนังกระจกห๎องรับประทานอาหารทางด๎านนอกให๎หัน ไปสนใจได๎ไมํยากนัก ‚เอาอะไรมาเหรอคะ‛ ‚พวกเอกสารที่ผมไมํใช๎แล๎วนํะ นานๆ เก็บบ๎านครั้งใหญํที เพิ่งรู๎เหมือนกัน วําห๎องตัวเองมีขยะเยอะขนาดนี้ ‛ ชายหนุํมหัวเราะน๎อยๆ ก๎มลงหยิบปึกกระดาษ เอสี่ในนั้นมาดูให๎แนํใจอีกครั้งวําไมํคิดเก็บเอาไว๎แนํแล๎ว อรุณรดาละมือจากการทําความสะอาดผนังกระจก กํอนเดินไปก๎มดู กระดาษมากมายในลังสีน้ําตาลอํอนนั้น ‚ไมํใช๎หมดเลยเหรอคะ‛ ‚อือ‛ ‚งั้นฉันขอได๎หรือเปลํา‛ อรุณรดาเงยหน๎าขึ้นถาม นัยน๑ตาใสซื่อคูํนั้นทําให๎ ชายหนุํมถึงกับหัวเราะขบขันและเอ็นดูระคนกัน ‚คุณจะเอาไปทําไม ผมใช๎แล๎วทั้งสองหน๎าเลยนะ หรือวํา...‛ ชายหนุํมหรี่ ตา ยกนิ้วขึ้นมาตั้งทําจับผิด ‚คุณกะจะหารายได๎พิเศษ เอาขยะของผมไปชั่งกิโล ขาย‛

‚บ๎า‛ อรุณรดาตํอวํา มุํนคิ้วเข๎าหากันอยํางติดจะฉุนนิดๆ ‚ฉันไมํได๎ขี้ตืด ขนาดนั้นเสียหนํอย‛ ‚แล๎วงั้นคุณจะเอาไปทําไม‛ ‚อยากรู๎ใชํไหม‛ อรุณรดายิ้ม ตาพราวระยับอยํางที่ปาฏิหาริย๑ไมํคํอยได๎ เห็นบํอยนัก ‚ถ๎าอยากรู๎ก็ต๎องขับรถให๎ฉันวันนี้ ‛ ‚เพิ่งรู๎วําพวกเลือดสีเขียวอยํางคุณวันนี้ไมํอยากนั่งรถเมล๑ประหยัดน้ํามัน ‛ ‚เพราะวําฉันยกลังหนักๆ คนเดียวไมํไหวตํางหาก แตํถ๎าคุณจะกรุณาชํวย ยกไปขึ้นรถเมล๑ให๎ ฉันก็จะซาบซึ้งมากๆ เลยนะ‛ ‚ผมขับรถให๎ดีกวํา‛ ปาฏิหาริย๑รีบขันอาสา เกรงแมํสาวเลือดสีเขียวจะเอา จริงเรื่องยกลังกระดาษพวกนี้ไปขึ้นรถเมล๑ และขืนเพี้ยนตามเธอ... มีหวังคงได๎ กล๎ามขึ้นตอนกลับถึงบ๎านแนํๆ ‚งั้นเราก็รีบทําความสะอาดบ๎านให๎เสร็จกันเถอะคํะ จะได๎รีบไป เดี๋ยวมัน จะเย็นเสียกํอน‛ แม๎ยังไมํรู๎วําอรุณรดาจะให๎ชํวยขับรถพาไปที่ไหน ปาฏิหาริย๑ก็เต็มใจ ทั้งนั้น สองคนชํวยกันทําความสะอาดบ๎านสํวนที่เหลืออีกไมํมาก กํอนจะขนลัง กระดาษทั้งหมดขึ้นท๎ายรถ ตรงไปที่ราชเทวี นึกไมํถึงเลยวําอรุณรดาจะให๎เขาเอากระดาษมาบริจาคให๎กับมูลนิธิชํวย คนตาบอดแหํงประเทศไทยในพระบรมราชูปถัมภ๑ [1]เพราะทางมูลนิธิต๎องการนํา กระดาษที่ใช๎แล๎วทั้งสองหน๎าไปใช๎กับการเรียนการสอนภาษาเบลล๑ของคนตา บอด หรืออาจเรียกได๎วําการใช๎ประโยชน๑จากกระดาษหน๎าที่สาม

กระดาษหนึ่งแผํนอาจมีแคํด๎านหน๎ากับด๎านหลัง แคํได๎ใช๎กระดาษรีไซเคิล แทนการใช๎กระดาษใหมํก็นับวําชํวยในเรื่องการประหยัดทรัพยากรธรรมชาติ ได๎มากโข แตํการนํากระดาษใช๎แล๎วทั้งสองหน๎ามาทําอักษรเบลล๑นั้นเป็นรีไซเคิลซ๎อน รีไซเคิล ทําให๎ได๎ใช๎ประโยชน๑อีกตํอหนึ่งกํอนที่จะสํงไปชั่งกิโลขาย ในเมื่อคนตาบอดมองไมํเห็นอะไรอยูํแล๎ว กระดาษจะใช๎แล๎วไปมากน๎อย ขนาดไหน จะสีอะไรยํอมไมํมีผล เพราะทางมูลนิธิต๎องการแคํไปสอนภาษาเบลล๑ ให๎คนตาบอดได๎หัดเขียนหัดอํานเทํานั้น ‚คุณมาที่นี่บํอยเหรอ‛ ปาฏิหาริย๑ชวนคุยระหวํางเดินกลับออกมาจาก มูลนิธิด๎วยกัน อรุณรดาพยักหน๎ายิ้มๆ ‚เมื่อกํอนเวลาเขียนนิยายอยูํที่ห๎อง ฉันมักจะป ริ้นท๑ออกมาอํานเพราะวําอํานในคอมพ๑นานๆ มันเสียสายตา แล๎วพอปริ้นท๑ ออกมาเยอะๆ ฉันก็จะเอากระดาษมาบริจาคที่นี่แหละ‛ ปาฏิหาริย๑มองตามหญิงสาวที่กําลังเดินกลับออกไปจากมูลนิธิด๎วยสีหน๎า เบิกบานก็รู๎สึกได๎วําเธออิ่มอกอิ่มใจขนาดไหนที่ได๎ทําอะไรเล็กๆ น๎อยๆ เพื่อคนตา บอด ทั้งยังได๎เป็นสํวนหนึ่งในการแก๎ปัญหาภาวะโลกร๎อนไปในตัว กํอนหน๎านี้เขาอาจเคยคิดวําเธอเป็นพวกสิบแปดมงกุฎ แตํยิ่งนานวันเขาก็ ยิ่งรู๎สึกแตกตําง... อรุณรดาไมํใชํสาวสิบแปดมงกุฎ แตํเป็น ‘นางฟ้า’ ที่สร๎างปาฏิหาริย๑ให๎กับ คนรอบข๎าง และทําให๎เขาตกหลุมรักเธอมากขึ้นในทุกๆ วัน

[1] มูลนิธิชํวยคนตาบอดแหํงประเทศไทยในพระบรมราชูปถัมภ๑ เลขที่ 420 ถนน ราชวิถี แขวงทุํงพญาไท เขตราชเทวี กรุงเทพฯ 10400โทรศัพท๑ 0-2354-8365

บทที่ ๒๑ เพราะอากาศเปลี่ยนแปลง? ‚น๎องมิคไปโรงเรียนแล๎วนะคับ พํอปา แมํรดา ‛ หนูน๎อยบอกลาทั้งสองเมื่อ รับประทานอาหารเช๎ารํวมกันเสร็จสิ้น กํอนที่อรุณรดาจะเดินไปสํงน๎องมิคขึ้นรถ โรงเรียนที่หน๎าบ๎าน ขณะปาฏิหาริย๑เก็บจานไปล๎างในครัว นับจากที่น๎องมิคกลับมาจากเชียงใหมํเมื่อสองอาทิตย๑กํอนก็ตรงกับชํวง โรงเรียนใกล๎เปิดเทอมพอดี นอกจากงานหมั้นของอรุณรตีที่ถูกจัดขึ้นอยําง รวดเร็วแล๎ว อรุณรดายังต๎องวุํนกับการพาน๎องมิคไปรับตารางสอน ซื้ออุปกรณ๑ การเรียน และมอบตัวขึ้นชั้นป.สามอีกด๎วย เพราะปาฏิหาริย๑ติดงานที่ โรงพยาบาล ตอนนี้น๎องมิคเปิดเทอมมาได๎อาทิตย๑กวําๆ อรุณรดาก็เลยมีหน๎าที่ใหมํเพิ่ม ขึ้นมาคือการพาลูกชายตัวน๎อยไปสํงขึ้นรถโรงเรียนทุกเช๎า พอกลับมาถึงบ๎านอีก ครั้ง ปาฏิหาริย๑ก็ล๎างจานเสร็จพอดิบพอดี ‚ผมไปทํางานแล๎วนะ‛ ‚คํะ‛ ‚อืม...‛ ชายหนุํมขมวดคิ้ว สีหน๎าเหมือนครุํนคิดอะไรบางอยํางแตํไมํกล๎า พูด ‚ผมไปทํางานแล๎วนะ‛ ‚คํะ‛ อรุณรดาขานรับกลั้วหัวเราะเมื่ออดนึกแปลกใจไมํได๎วําชายหนุํม บอกซ้ําบอกซากทําไม ‚จะไปจริงๆ นะ‛ ‚คุณเพี้ยนหรือเปลํา บอกฉันเป็นครั้งที่สามแล๎วนะ‛

‚ก็คุณไมํยอม...นั่น...สักทีนี่ ‛ ‚อะไร?...นั่น?‛ ‚ผมเห็นนะ ตอนที่คุณสํงน๎องมิคขึ้นรถโรงเรียนหน๎าบ๎าน คุณ...นั่น...แก ‛ อรุณรดาเอียงคอเล็กน๎อยระหวํางนึกทบทวน กํอนจะได๎คําตอบวํา ‘นั่น’ คือการก๎มลงไปหอมแก๎มน๎องมิคทั้งซ๎ายและขวา ทั้งยังให๎น๎องมิคหอมกลับทั้ง สองแก๎มด๎วย ‚บ๎า‛ อรุณรดาตํอวําชายหนุํม พวมแก๎มแดงแจ๐ ‚ลามก‛ ‚ทีน๎องมิค คุณยังไมํเห็นวําลามกเลย อะไรเนี่ย ผมกับแกก็สายเลือด เดียวกันนะ‛ ‚ไปทํางานได๎แล๎ว เดี๋ยวก็สายหรอก ‛ อรุณรดาเดินไปหยิบกระเป๋ามาสํงให๎ ชายหนุํม พอเขารับไปถือไว๎เทํานั้น หลํอนก็รุนหลังเขาออกไปจากบ๎านทันที ทั้ง ยังปิดประตูไลํอีกตํางหาก หญิงสาวหันหลังพิงประตูบ๎าน หายใจแรงกวําปกติเล็กน๎อย แอบตําหนิ หมอเทวดาในใจวําชอบทําให๎คิดเข๎าข๎างตัวเองอยูํเรื่อย ชอบทําเหมือนมีใจให๎ หลํอน ทั้งๆ ที่ความจริงก็แคํเหงา คิดแบบนี้แล๎วก็พานจะเศร๎า... แตํอีกใจหนึ่งก็ร๎องเตือนวําอยํางน๎อยๆ ก็ไมํ ต๎องอึดอัดจากการทํามึนตึงใสํกัน กระทั่งบังเอิญหันไปเห็นตุ๏กตาหมีแพนด๎าสี่ตัวที่ตั้งเรียงอยูํบนชั้นหนังสือ ในห๎องโถง อรุณรดาจึงเผลอนึกถึงวันที่น๎องมิคเดินทางกลับมาจากเชียงใหมํ ‘พํอปา แมํรดาคับ น๎องมิคซื้อของฝากมาด๎วย นี่คับ ’ วําแล๎วก็หยิบตุ๏กตา หมีแพนด๎าออกมาให๎ มีตัวใหญํเทํากําปั้นสองตัว และตัวเล็กประมาณครึ่งกําปั้น อีกสองตัว

‘นี่ชํวงชํวงกับหลินฮุํย เป็นพํอหมีกับแมํหมีคับ สํวนสองตัวนี้คือหลินปิง เป็นลูกของชํวงชํวงกับหลินฮุํยคับ ’ ‘นํารักจังเลย’ อรุณรดานึกชมจากใจ แตํครูํเดียวเทํานั้นก็เริ่มขมวดคิ้วเข๎า หากัน ‘วําแตํทําไมถึงมีหลินปิงตั้งสองตัวลํะ ’ ‘ก็พํอปาเป็นชํวงชํวง แมํรดาเป็นหลินฮุํย น๎องมิคเป็นหลินปิงตัวนี้ แล๎วก็ น๎องของน๎องมิคเป็นหลินปิงตัวนี้ไงคับ น๎องมิคอยากมีน๎องอีกคน พํอปากับแมํร ดามีน๎องให๎ทีสิคับ’ จําได๎วําตอนนั้นปาฏิหาริย๑หัวเราะชอบใจอยูํนาน กํอนจะแอบเข๎ามา กระซิบใกล๎ๆ ในตอนที่น๎องมิคเผลอหันไปสนใจอยํางอื่น ‘ผมเห็นด๎วยกับลูกนะ’ อรุณรดาหน๎าแดงราวกับทับทิม และพอนึกถึงคําพูดน๎องมิคทีไร สีหน๎าก็ กลายเป็นเหมือนวันนั้นขึ้นมาทุกครั้ง หญิงสาวปิดเปลือกตาแนํน ยกมือตบแก๎ม ตัวเองทั้งสองข๎างเพื่อเรียกสติคืนมาอีกครั้ง ‚บ๎า บ๎า บ๎าจริงๆ คิดอะไรเนี่ยเรา‛ หลํอนถอนหายใจยาว กํอนลืมตาขึ้น สูดลมหายใจเข๎าลึกๆ เพื่อ เตรียมพร๎อมสําหรับการเริ่มต๎นแตํงนิยายเรื่องใหมํ หลังจากที่ใช๎เวลาในการศึกษาแนวซาตานของพี่ทามาก็อตมานาน อรุณร ดาคิดวําวันนี้นําจะได๎ฤกษ๑ลงมือเสียที ไมํมีเรื่องให๎กังวลใจจนพานเขียนงานไมํ ออกแล๎ว พิธีหมั้นของอรุณรตีผํานไปอยํางราบรื่น นายหัวจรัญจัดงานใหญํโต เอิกเกริกสมฐานะของตัวเอง ทั้งยังเชิญนักขําวมารํวมถํายภาพโดยไมํคิดปิดบัง ใดๆ ให๎ใครต๎องมาขุดคุ๎ย ซึ่งอรุณรตีเองก็พึงพอใจที่คนรักให๎เกียรติเธอมาก และ

ไมํรู๎สึกลําบากใจในการตอบคําถามนักขําวเกี่ยวกับอายุที่คํอนข๎างตํางกัน ขําว พิธีหมั้นระหวํางนางเอกละครสาวกับนักธุรกิจหนุํมใหญํจึงกลายเป็นทอล๑กออฟ เดอะทาวน๑ภายในระยะเวลาอันรวดเร็ว อรุณรดาเปิดคอมพิวเตอร๑โน๎ตบุ๏กและไฟล๑งาน ‘พญามารขยํมรัก’ ที่กํอน หน๎านี้คิดพล็อตได๎แล๎ว และเริ่มลงมือเขียนไปสองสามหน๎า วันนี้อารมณ๑ดี ทั้งยัง อยูํบ๎านคนเดียว เหมาะกับการแตํงนิยายตํอเป็นอยํางยิ่ง มือบางจรดปลายนิ้ว พิมพ๑ตัวอักษรที่หลั่งไหลํมาจากหัวสมองเสียงดังต๏อกแต๏กๆ ‘ปล่อยฉันนะ คนใจร้าย คุณจับฉันมาทาไม เราไม่เคยรู้จักกันด้วยซ้า’ ‘ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อหรอก เธอแกล้งทาเป็นจาฉันไม่ได้เพราะฉันมันต้อยต่า ไม่สมกับเป็นผั...’ ‚อุ๏ย!‛ อรุณรดาอุทาน กดจะกดลบสองตัวอักษรสุดท๎ายออกไป ‚มันนําจะ แรงไปลํะมั้ง เปลี่ยนใหมํดีกวํา‛ ‘สามีของเธอใช่ไหม ใช่สิ...ฉันมันไม่ใช่เจ้าของธุรกิจสายการบินที่เธอกาลัง จะแต่งงานด้วยนี่ ผู้หญิงแพศยา! หน้าไม่อาย มีสามีอยู่แล้วยังร่านไปให้ท่าคน อื่น!’ อรุณรดากดลบประโยคหลังทั้งหมดแล๎วบํนกับตัวเอง ‚แกเป็นพระเอกนะยะ พูดจาให๎ดีกับนางเอกหนํอยสิ แตํถ๎างั้น...จะใช๎คํา วําอะไรดีลํะ‛ นักเขียนสาวครุํนคิดไมํนานนักก็ร๎องอ๐อ จรดปลายนิ้วพิมพ๑ประโยค ใหมํ ‘ผู้หญิงชอบยั่วยวน ไม่รู้จักละอาย มีสามีอยู่แล้วยังใคร่ไปเสนอเรือนกาย ให้คนอื่น!’ คิ้วเรียวสวยขมวดเข๎าหากันมุํน กํอนจะบํนพึมพํากับตัวเองอยํางนึกไมํถึง

‚ทําไมมันดูแปลกๆ แฮะ‛ เสียงกริ่งดังมาด๎านนอก อรุณรดาจึงตัดสินใจลุกจากโต๏ะทํางาน เดินไป ชะโงกดูทางหน๎าตํางห๎อง ครั้นเห็นวําเกวลินขับรถมาจอดอยูํด๎านนอก หญิงสาว จึงรีบเดินไปเซฟงานและปิดคอมพิวเตอร๑โน๎ตบุ๏ก กํอนลงมาเปิดประตูให๎เพื่อนรัก ‚ช๎าจังเลยนํะแก ฉันยืนรอจนขาจะหักแล๎วนะ‛ ‚เวํอร๑!‛ อรุณรดาตํอวําขําๆ ระหวํางรอเกวลินเข๎ามาทางประตูเล็ก ‚นี่มา ได๎ยังไง วันนี้ไมํทํางานเหรอ‛ ‚พอดีวันนี้เจ๎านายให๎ออกมาคุยงานกับลูกค๎าข๎างนอก แตํวําลูกค๎าโทรมา เลื่อนเป็นตอนบําย ฉันก็เลยแวะมาหาแก ‛ เกวลินอธิบายครําวๆ ระหวํางเดิน ตามอรุณรดาเข๎าไปนั่งในห๎องโถง ‚มีเรื่องอะไรหรือเปลํา สีหน๎าแกดูไมํคํอยดีนะ ‛ อรุณรดาทัก เมื่อรินน้ํามา วางลงบนโต๏ะ รํางบางนั่งลงข๎างๆ เพื่อนสาว กํอนเห็นเกวลินถอนหายใจยาวยืด ‚ก็นิดหนํอย แกวําชํวงนี้นังญาญํามันทําตัวแปลกๆ ไหม‛ ‚ยังไงเหรอ‛ คิ้วเรียวเลิกขึ้นอยํางนึกแปลกใจ ‚ก็มันไมํคํอยโทรมาชวนฉันไปกินข๎าว ดูหนัง ช็อปปิง ซื้อเครื่องสําอาง เหมือนอยํางเมื่อกํอน พอฉันโทรหามันก็ไมํคํอยจะรับสาย หรือถ๎ารับก็มักจะบอก วําชํวงนี้งานยุํงมาก แล๎วครั้งลําสุดที่มาป๊ะกันในงานหมั้นน๎องรตีเมื่ออาทิตย๑กํอน มันก็ไมํคํอยจะคุยเลํนกับฉัน แกรู๎สึกไหม?‛ ‚วันนั้นฉันมัวแตํชํวยทําโนํนทํานี่ในงาน ไมํทันได๎สังเกตวําญาญํามันเป็น ยังไง แล๎วตั้งแตํมารับจ๎างเป็นแมํน๎องมิค ฉันก็ไมํคํอยได๎ไปไหนมาไหนกับมัน ด๎วย เจอกันมันก็เหมือนจะปกตินะ อยํางตอนไปเกาะเสม็ดด๎วยกันก็ยังปกตินี่ ‛

‚แตํหลังจากกลับมานั่นแหละที่มันแปลกๆ ที่จริงมันก็แปลกตั้งแตํวันนั้น แล๎วแหละ‛ อรุณรดานิ่งเงียบ รอฟังอยํางตั้งใจ ‚มันบอกฉันวํามันไมํใชํเกย๑ แตํเป็นผู๎ชาย แถมยัง... ‛ เกวลินสะดุดไป เล็กน๎อย กํอนหันกลับมาทําหน๎าเหย ‚สารภาพวําชอบฉันนํะแก‛ ดวงตาของอรุณรดาเบิกกว๎าง แทบจะอ๎าปากค๎างโดยไมํรู๎ตัว ‚ตกใจใชํม๏า‛ เกวลินรู๎ใจ กํอนถอนหายใจอีกครั้ง ‚ตอนนั้นฉันก็ตกใจ เหมือนกันนะ แตํฉันคิดวํามันคงอําเลํนเพราะเห็นฉันเศร๎าเรื่องพี่ติ๊กมากกวํา มัน บอกฉันวําที่มันใสํกระโปรงชาวเกาะเต๎นฮูลาฮูลําตอนที่เราเห็นก็เพราะถูกพี่รหัส สั่งให๎ทํา แตํแหม...ถ๎าเป็นอยํางนั้นจริงๆ มันก็ไมํนําจะแอ๏บเกย๑มาได๎ตั้งสิบกวําปี นี่นา‛ อรุณรดาเองก็คงคิดแบบเดียวกัน ถ๎าหลํอนไมํนึกขึ้นได๎วําเคยบังเอิญเห็น กรอบรูปสามบานในห๎องญาณากรมีแตํรูปคูํกับเกวลิน ไหนจะการตกแตํงบ๎าน เป็นโทนสีหวานอบอุํนแบบเดียวกับที่เกวลินชอบอีก ‚แล๎วถ๎ามันชอบแกจริงๆ แกจะวําไง‛ เกวลินอ๎าปากเหมือนอยากจะประท๎วง แตํกลับนิ่งงันไปเหมือนนึกคําพูด ไมํทันเสียกระนั้น เป็นครั้งแรกที่สาวมั่นอยํางเกวลินรู๎สึกลังเลขึ้นมา สายตา ของญาณากรในคืนนั้นดูจริงจังเกินกวําจะล๎อเลํน แตํมันจะเป็นไปได๎อยํางไรกัน เลํา ผู๎ชายทั้งแทํงที่ไหนจะไมํแตะต๎องลํวงเกินหลํอนเลยสักนิด ทั้งๆ ที่กินนอน ด๎วยกันนับครั้งไมํถ๎วน หลํอนไมํเชื่อเป็นอันขาดวําญาณากรไมํใชํเกย๑ แตํที่ไมํยอมรับโทรศัพท๑ ทํา ตัวไมํเหมือนเดิมกับเพื่อนกับฝูงคงเพราะชํวงนี้อากาศเปลี่ยนแปลง

กรุงเทพฯ กําลังจะเข๎าหน๎าฝน... ญาณากรอาจไมํสบายกระมัง **************************************************** ยาริสสีแดงแลํนมาจอดที่หน๎าทาวน๑เฮาส๑ของญาณากร ตํอท๎ายรถยนต๑คัน หนึ่งที่จอดอยูํกํอน ซึ่งเกวลินไมํคุ๎นวําเป็นรถของใคร แตํที่แนํๆ รถญาณากรจอด อยูํในรั้วบ๎าน หญิงสาวคาดเดาวําอาจจะเป็นรถเพื่อนใครสักคนในซอยมาจอดทิ้งไว๎ แถวๆ นี้บางทีก็จอดรถขวางรั้วกันเป็นนิสัย หลํอนจึงถือวิสาสะถอดกลอนประตู รั้วเข๎าไปด๎านใน เพราะปกติก็เข๎าๆ ออกๆ บ๎านเพื่อนคนนี้อยูํเป็นอาจิณ มือบางถือถุงของกินมากมายมาจากเซเวํนอีเลฟเวํน ซึ่งล๎วนแตํเป็นของ โปรดของญาณากรทั้งนั้น หลํอนตั้งใจวําจะซื้อมาเยี่ยมคนป่วย หรือถ๎าไมํได๎ป่วย ก็จะใช๎ของกินนี่แหละง๎อให๎รู๎ความวําขุํนใจอะไรหลํอนหรือเปลํา แตํเมื่อเดินเข๎ามาเกือบจะถึงประตูทางด๎านใน เกวลินก็ได๎ยินเสียงผู๎ชาย สองคนกําลังคุยอะไรบางอยํางกันอยํางสนุกสนานในห๎องโถง ความที่พวกเขา เปิดประตูบ๎านรับลมเอาไว๎ หญิงสาวก็เลยได๎ยินบทสนทนาดังออกมาถึงข๎างนอก ชัดเจน ‚เฮ๎ย! นี่อยําบอกนะวําการที่ฉันให๎แกแตํงตุ๏ดวันนั้นมันทําให๎แกติดใจ ขึ้นมาจริงๆ ดูแตํงบ๎านสิ แต๐วมาแตํไกลเชียว‛ เสียงคนที่เกวลินไมํคุ๎นดังขึ้น แตํ เรื่องตุ๏ดๆ แต๐วๆ ที่เขาพูดถึงกลับทําให๎เท๎าทั้งสองข๎างของหญิงสาวชะงักงัน ‚ไมํใชํหรอกพี่ ผมแตํงไว๎ให๎สาวที่ผมชอบตํางหาก แตํดูทํา...เขาคงไมํ อยากมาอยูํด๎วยแล๎วลํะ‛

น้ําเสียงราบเรียบแฝงไว๎ด๎วยความขมขื่นของญาณากรนั้นทําให๎คนที่เขา เรียกวํา ‘พี่’ ถึงกับร๎องถามด๎วยความแปลกใจ ‚ทําไมลํะ? ทะเลาะกันหรือ‛ ‚ก็ไมํเชิง แตํเขาเข๎าใจผิดวําผมเป็นเกย๑ ‛ ‚เฮ๎ย!‛ พี่คนนั้นหัวเราะอยํางนึกไมํถึง ‚แล๎วแกไปทําอีทําไหนให๎เขาเข๎าใจ ผิดได๎วะ เสียชาติเกิดชะมัด ไอ๎กรเอ๏ย!‛ ‚ก็เพราะพี่นั่นแหละที่ให๎ผมใสํกระโปรงชาวเกาะเต๎นฮูลาฮูลํา ไมํงั้นจะไมํ รับผมเป็นน๎องรหัส‛ ‚นี่อยําบอกนะวําแกหมายถึงน๎องก๎อย คนที่แกเคยบอกฉันวําแอบปิ๊งอยูํ ตั้งแตํตอนนั้น‛ ญาณากรไมํตอบเป็นคําพูด แตํพยักหน๎ารับด๎วยสีหน๎าที่ปกปิดความรู๎สึก หดหูํใจเอาไว๎ไมํมิด ‚แล๎วแกก็ปลํอยให๎น๎องเขาเข๎าใจผิดมาสิบกวําปีเนี่ยนะ ไอ๎บ๎า !!!‛ ไมํใชํ อารมณ๑โมโหแตํคล๎ายเป็นคําอุทานด๎วยความตกใจเสียมากกวํา ‚ผมเคยพยายามบอกเขาชํวงแรกๆ แตํเขาไมํเชื่อ ผมก็เลย...‛ ‚แกเอาเบอร๑น๎องก๎อยมาเลยดีกวํา เดี๋ยวพี่โทรไปเคลียร๑ให๎เอง เขาจะได๎ เลิกเข๎าใจผิดเสียทีวําน๎องพี่เป็นเกย๑ เสียสถาบันเด็กคุ๎มอีสานหมดวุ๎ย ‛ พี่รหัส หมายถึงชื่อกลุํมของพวกเขาสมัยเรียนอยูํมหาวิทยาลัย แตํญาณากรยังไมํทันตัด ตอบตกลงหรือปฏิเสธ เสียงโทรศัพท๑ของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นเสียกํอน สองหนุํมหันมาทางประตูบ๎าน กํอนจะถึงกับนิ่งอึ้งไปเมื่อเห็นเกวลินยืนอยูํ เพียงลําพัง

‚ก๎อย...‛ ญาณากรพึมพําเป็นชื่อนั้น แตํยังไมํทันได๎พูดอะไร เกวลินก็กลับ หลังหันเพื่อเดินสาวเท๎าออกไปจากรั้วบ๎าน มือบางเปิดกระเป๋าใบโปรดหยิบ โทรศัพท๑มารับสาย เมื่อเห็นเป็นเบอร๑ลูกค๎า ‚คํะ คุณเคน ก๎อยกําลังจะไปพบเดี๋ยวนี้แหละคํะ ‛ คุยกันเพียงเทํานั้นก็วาง สาย กํอนที่ญาณากรจะวิ่งตามมาคว๎าต๎นแขนของหลํอนเอาไว๎ตรงหน๎าประตูรั้ว ‚ก๎อย...‛ ‚ไมํต๎องมาพูดอะไรทั้งนั้น นับจากนี้ไปเราสองคนไมํต๎องพูดอะไรกันอีก ฉันไมํอยากคบกับคนโกหกหลอกลวง จอมปลอม เสแสร๎ง ไมํอยากได๎ยินเสียง ของคนที่เป็นผู๎ชายแตํทําตัวไมํเหมือนลูกผู๎ชายอยํางแกอีก เข๎าใจมั้ย !‛ เกวลิน สะบัดแขนออกไมํยากนัก ดวงตาคูํสวยแวววาวด๎วยหยาดน้ําใส ประกายตาขุํน มัวผิดหวัง จากที่เคยตั้งใจซื้อของมาเยี่ยม กลับกลายเป็นหิ้วของพวกนั้นกลับไป โยนไว๎เบาะหลังของรถ แล๎วเดินอ๎อมไปนั่งประจําที่คนขับ ญาณากรไมํรู๎จะพูดอะไรได๎มากกวํายืนนิ่ง มองรถยนต๑ของหญิงสาว กระชากออกไปจากหน๎าบ๎านด๎วยแววตาอาดูร ไมํรู๎จะดีใจหรือเสียใจมากกวํากัน ที่อีกฝ่ายหนึ่งยอมเชื่อวําเขาเป็นผู๎ชาย... ที่ไมํมีความเป็นลูกผู๎ชาย **************************************************** ภาพชายหนุํมนอนตะแคงอวดซิกแพ็กทําทําวําเลํนกีต๎าร๑อยูํริมชายหาดนั้น ทําเอาหญิงสาวที่นั่งอยูํหน๎าจอคอมพิวเตอร๑ถึงกับกะพริบตาปริบ ตั้งสติกํอน จดจํารายละเอียดทุกอยําง

ตั้งแตํหน๎าท๎องที่เป็นลอนกล๎าม ลําแขนแข็งแกรํง และปลายนิ้วเรียวยาวที่ เกี่ยวสายกีต๎าร๑ ไปจนกระทั่งถึงทํอนขาลําเทียนที่มีเพียงเครื่องดนตรีชิ้นเดียวบด บังใจกลางเอาไว๎ หมายจะเก็บไปบรรยายฉากพระเอกเลํนดนตรีให๎นางเอกฟังใน นิยายที่กําลังแตํง ‚ทําอะไรอยูํเหรอ‛ เสียงนุํมทุ๎มในแบบของบุรุษเพศดังขึ้นทางด๎านหลัง อรุณรดาตกใจรีบพับหน๎าจอลงมาโดยอัตโนมัติ กํอนจะหันไปเห็น ปาฏิหาริย๑ยืนก๎มหน๎าลงมามองจอคอมพิวเตอร๑โน๎ตบุ๏กอยูํใกล๎แคํเอื้อม ดวงตาคูํสวยเบิกกว๎าง ริมฝีปากเผยอด๎วยความตกใจจนพูดอะไรไมํออก ผิดจากชายหนุํมที่แย๎มยิ้มราวกับหมาป่า ตาพราวระยับไมํนําไว๎วางใจ ‚เพิ่งรู๎นะวํานอกจากที่คุณจะชอบอํานนิยายแนวเชือดพรหมจรรย๑แล๎ว ยัง ชอบดูรูปนู๎ดผู๎ชายอีกด๎วย ดูของผมก็ได๎ ‛ ปาฏิหาริย๑ไมํพูดเปลํา ปลดกระดุม เสื้อเชิ้ตของตนออกเร็วรี่ ทํามกลางความตระหนกของหญิงสาว ‚บ๎าๆ หยุดเดี๋ยวนี้นะคนลามก บัดสีบัดเถลิงที่สุด ‛ อรุณรดาไมํรู๎จะทําอะไร ได๎มากไปกวํายกมือทั้งสองข๎างขึ้นปิดตาแนํน เพราะเขาอยูํใกล๎เกินกวําที่หลํอน จะกล๎าขยับเขยื้อนไปจากเก๎าอี้ด๎วยซ้ํา ‚ลามกตรงไหน ก็ผมเห็นคุณนั่งดูอยูํแท๎ๆ แบบนี้ก็แปลวําคุณลามกสิ ‛ อรุณรดาอ๎าปากจะเถียง แตํนึกไมํออกวําจะมีเหตุผลอะไรมาคัดค๎าน ออกไป ‚ฉันกําลังจะเก็บข๎อมูลมาเขียนในนิยายตํางหาก‛ สุดท๎ายก็ต๎องบอกกลําวออกไปตามความเป็นจริง ทวําชายหนุํมก็ยังมิวาย แกล๎งเย๎า

‚ผมก็จะชํวยให๎ข๎อมูลคุณด๎วยไง ไมํดีเหรอ นอกจากจะเห็นแล๎วยังจับได๎ ด๎วยนะ ผมให๎คุณจับฟรีไมํคิดเงิน รับรอง...ได๎ฟีลกวําบรรยายจากรูปใน อินเตอร๑เน็ตเยอะ‛ ‚ไมํ ออกไปได๎แล๎ว คนบ๎า ฉันจะทํางาน ‛ อรุณรดาขับไลํชายหนุํมทั้งที่ยัง หลับตา ‚ผมจะไมํไปไหนทั้งนั้นจนกวําคุณจะลืมตาขึ้นมามองกํอน‛ ‚คุณจะบ๎าเหรอ อยูํๆ ก็มาบังคับให๎ผู๎หญิงมอง...‛ ‚อะไร‛ ปาฏิหาริย๑หัวเราะ เมื่อเห็นวําหลํอนเงียบไป ‚ยังจะมีหน๎ามาถามอีก ‛ อรุณรดาอดแหวไมํได๎ หลํอนเห็นเขาถอดเสื้อ และได๎ยินเสียงปลดเข็มข็ดด๎วยซ้ํา หากเดาไมํผิดป่านนี้เขาคงยืนอยูํตรงหน๎า หลํอนในสภาพแบบเดียวกับนายแบบในรูปถํายเซ็กซี่เมื่อครูํ เพียงแตํไมํมีกีต๎าร๑ ปกปิดเอาไว๎ ‚คุณก็ลืมตามาดู...กํอนสิ ‛ ‚คนบ๎า!‛ เสียงหวานๆ ตวาดแหวไมํทันจบประโยคด๎วยซ้ํา ชายหนุํมก็พูด แซงขึ้นมา ‚ไมํดู จะดึงมือคุณมาจับแล๎วนะ‛ อรุณรดาตกใจ เอามือออกโดยอัตโนมัติ ดวงตาคูํสวยเบิกกว๎าง กํอนจะ ถึงกับนิ่งเงียบไปด๎วยความกระดากอาย เมื่อหลํอนมองเห็น ‘ชํอดอกไม๎’ ที่ชาย หนุํมยื่นให๎ เขาไมํได๎ถอดเสื้อผ๎าเหมือนในจินตนาการของหลํอน เพียงแคํแกล๎งปลด กระดุมออกสองสามเม็ดกับปลดเข็มขัดโยนทิ้งไปบนเตียงเทํานั้น ไมํได๎ปลด กางเกงออกด๎วย

‚สําหรับคุณ‛ ชายหนุํมยิ้ม อรุณรดาจึงอดที่จะแปลกใจไมํได๎ ‚ให๎...ให๎ฉันเหรอคะ‛ หลํอนถามเสียงตะกุกตะกักเหมือนไมํมั่นใจ ครั้นชายหนุํมพยักหน๎า อรุณรดาจึงคํอยๆ ยกมือขึ้นไปรับดอกไม๎ชํอสวยสี ชมพูอํอนๆ มาถือไว๎ มองอยํางชื่นชม กํอนจะก๎มลงแตะปลายจมูกสัมผัสกลิ่น หอมละมุนของดอกกุหลาบและคาเนชั่นสีขาวกับสีชมพูที่จัดเป็นชํอมาด๎วยกัน อยํางลงตัว ‚เนื่องในโอกาสอะไร‛ ‚ก็ไมํได๎มีโอกาสอะไร ผมขับรถผํานร๎านดอกไม๎ เห็นแล๎วนึกถึงคุณก็เลยซื้อ มา‛ ปาฏิหาริย๑ยิ้ม กํอนเสียงน๎องมิคจะดังมาจากไกลๆ ‚พํอปา แมํรดาค๎าบ‛ ไมํกี่นาทีตํอจากนั้น หนูน๎อยในชุดนักเรียนวิ่งเข๎ามาในห๎องนอนของตนเอง พลางวางกระเป๋าเป้ลงข๎างโต๏ะทําการบ๎าน ‚น๎องมิคมีอะไรมาอวดด๎วยคับ ‛ เด็กชายเปิดกระเป๋า หยิบสมุดวาดเขียนเลํมโตออกมากางหน๎าภาพวาด ระบายสีให๎พํอกับแมํดู ‚วันนี้คุณครูให๎วาดรูปทะเล น๎องมิควาดได๎ห๎าดาวด๎วยคับ ทั้งห๎องมีได๎อยูํ สามคนเอง‛ ‚โอ๎โห...เกํงจังเลย ไหน เอามาให๎แมํรดาดูชัดๆ ซิ ‛ อรุณรดาวางชํองดอกไม๎ ลงบนโต๏ะทํางานเพื่อรับสมุดมาใกล๎ๆ ถึงจะเป็นรูปวาดระบายสีธรรมดาๆ แตํ หลํอนก็รู๎สึกได๎ถึงความตั้งใจของน๎องมิค เพราะมีรายละเอียดตํางๆ ไมํใชํแคํ ท๎องฟ้า ผืนน้ํา ผืนทราย และต๎นมะพร๎าว ‚มีเปลือกหอยด๎วย วาดสวยอีกนะเนี่ย ‛

‚จริงด๎วยคับ!‛ น๎องมิคเหมือนนึกอะไรบางอยํางขึ้นได๎ วิ่งไปเปิดลิ้นชักโต๏ะ เขียนหนังสือของตน หยิบขวดโหลรูปหัวใจที่บรรจุเปลือกหอยเอาไว๎ในนั้น ประมาณสิบกวําอันมาให๎หญิงสาว ‚ให๎แมํรดาคับ‛ อรุณรดาแปลกใจที่อยูํๆ ทั้งพํอทั้งลูกก็พร๎อมใจกันให๎โนํนให๎นี่ ‚อันนี้น๎องมิคเก็บไว๎นานแล๎วนํะ ชํวงที่คุณไมํอยูํ ผมเคยพาแกไปเที่ยว ทะเล แกเห็นวําเปลือกหอยมันสวยดีก็เลยอยากเก็บมาฝากคุณ ‛ เรื่องราวที่เพิ่งได๎รู๎ทําให๎อรุณรดาแนํใจวําน๎องมิคคงรักและต๎องการแมํมา ตลอด หลํอนไมํรู๎สึกน๎อยใจเลยที่ความปรารถนาดีเหลํานั้นไมํใชํสําหรับตนเอง โดยแท๎จริง เพียงแตํกังวลวําถ๎าถึงวันที่หมดพันธะสัญญากับปาฏิหาริย๑แล๎ว น๎อง มิคจะเสียใจขนาดไหนที่อยูํๆ แมํก็ทิ้งไปอีกหน หรือถ๎าสมมุติวําวันหนึ่งน๎องมิคบังเอิญรู๎ความจริง... น๎องมิคคงเสียใจมาก ที่ปาฏิหาริย๑กับหลํอนรวมหัวกันเลํนละครเป็นพํอกับแมํมาตลอด ‚เปลือกหอยสวยมากเลยนะ‛ อรุณรดายิ้มพลางรับขวดโหลแก๎วมาถือไว๎ ‚แมํรดาดีใจนะ ที่น๎องมิคเจอของสวยๆ แล๎วคิดถึงแมํรดา‛ น๎องมิคยิ้มแป้น ดีใจที่แมํรดาชอบ ‚แตํอันที่จริง เห็นเปลือกหอยสวยๆ แล๎วก็คิดถึงฮีโรํกู๎หาด น๎องมิครู๎จักฮีโรํกู๎ หาดมั้ย‛ อรุณรดาชวนคุย กํอนจะหันไปเปิดหารูปในอินเตอร๑เน็ตให๎น๎องมิคดู ‚นี่ไง ฮีโรํกู๎หาด‛ ‚ปู!‛ น๎องมิคตื่นเต๎น ‚ปูอะไรคับแมํรดา นํารักจังเลย‛ ‚ปูเสฉวนจ๎ะ‛ หญิงสาวอธิบาย ‚ปูเสฉวน‛ น๎องมิคพูดตามยิ้มๆ กํอนจะฉุกใจคิดบางอยํางขึ้นได๎ ‚เอ๐? แตํ ทําไมแมํรดาถึงเรียกวําฮีโรํกู๎หาดลํะคับ ‛

‚ก็เพราะวําปูเสฉวนกินเศษซากของสิ่งมีชีวิตเล็กๆ กินเศษปะการังที่ตาย แล๎วเป็นอาหาร ทําให๎หาดทรายสะอาด สวยงาม นําเที่ยว ไมํมีเศษปะการังแข็งๆ ให๎เราต๎องเจ็บเท๎าเวลาเดินย่ําลงไป อยํางทรายนุํมๆ ที่จริงแล๎วก็ได๎มาจาก ปูเสฉวนนะ เพราะเวลาที่ปูเสฉวนกินอาหารเนี่ย...มันจะกินเข๎าไปทุกสิ่งทุกอยําง แล๎วก็คํอยถํายสิ่งที่กินไมํได๎ออกมาเป็นทรายที่ละเอียดมากถึงมากที่สุด ทําให๎ เรามีชายหาดสวยๆ นุํมเท๎าเหมือนอยํางในรูปที่น๎องมิควาดนี่ไง‛ ‚จริงเหรอคับ ปูเสฉวนตัวเล็กๆ นี่นํะเหรอคับ ‛ น๎องมิคมีสีหน๎าทึ่ง เมื่อได๎ ยินเรื่องประโยชน๑ของปูเสฉวนที่แม๎จะตัวเล็กนิดเดียว แตํความสําคัญตํอหาด ทรายนั้นถือวํายิ่งใหญํมาก ‚ใชํแล๎วจ๎ะ ปูตัวเล็กๆ นี่แหละ เป็นฮีโรํกู๎หาด ถ๎าไมํมีปูเสฉวน อีกหนํอยเรา ก็จะไมํมีหาดสวยๆ ไมํมีทรายนุํมๆ ขาวๆ เวลาเดินลงไปก็เจ็บเท๎า เพราะเจอซาก หักๆ ของปะการัง‛ ‚โห! เทํจังเลยคับ หน๎าตาของมันก็เทํนะคับ มีกระดองสีดําด๎วย เทํกวําเตํา นินจาอีก‛ อรุณรดาหัวเราะกับความซื่อของน๎องมิคที่กําลังมองภาพปูเสฉวนใน อินเตอร๑เน็ต ‚จริงๆ แล๎วสีดําๆ นี่ไมํใชํกระดองนะ แตํเป็นเปลือกหอย ‛ อรุณรดาอธิบาย ภาพที่หลํอนเปิดไว๎ ซึ่งมุมดังกลําวมองเห็นแตํก๎ามกับตากลมโตของปูเสฉวน เทํานั้นที่โผลํออกมาจากเปลือกหอยสีดํา ‚อ๎าว แล๎วทําไมปูเสฉวนถึงไปอยูํในเปลือกหอยลํะคับ ‛ ‚ก็เพราะวําปูเสฉวนเป็นปูที่มีลําตัวนุํมๆ ไมํมีโครงรํางเป็นเปลือกแข็งๆ เหมือนปูชนิดอื่นๆ ก็เลยจําเป็นต๎องมีเปลือกหอยคอยคุ๎มภัยให๎ตัวเอง เอาไว๎

ป้องกันศัตรูไงจ๏ะ ก็เหมือนคนเรายังต๎องมีบ๎าน ปูเสฉวนก็ต๎องมีบ๎านเหมือนกัน ‛ อรุณรดาพูดพลางยกขวดโหลแก๎วที่บรรจุเปลือกหอยเอาไว๎ข๎างในขึ้น ประกอบการอธิบาย ‚บ๎านของปูเสฉวนก็คือเปลือกหอยพวกนี้แหละ‛ ‚แตํตอนที่น๎องมิคเก็บมา ไมํเห็นมีปูเสฉวนอยูํในบ๎านนี่คับ ‛ ‚น๎องมิคยังไมํอยูํบ๎านตลอดเวลาเลยนี่นา ปูเสฉวนก็ต๎องออกไปจากบ๎าน บ๎างสิ‛ อรุณรดาเปรียบเปรยให๎เด็กเข๎าใจงํายขึ้น แตํอันที่จริงแล๎วปูเสฉวนจะ อาศัยอยูํในเปลือกหอยตลอดเวลา ยกเว๎นชํวงผสมพันธุ๑ หรือชํวงที่รํางกาย เติบโตขึ้นจนอยูํบ๎านหลังเดิมไมํได๎แล๎ว ถึงเคลื่อนย๎ายออกไปหาบ๎านหลังใหมํที่ พอดีกับตัวเองมากกวํา แล๎วก็รอให๎ปูเสฉวนตัวน๎อยๆ มาอาศัยในบ๎านเกําแทน ‚แล๎วบ๎านของปูเสฉวนมาอยูํกับน๎องมิค ปูเสฉวนกลับมาจะไปอยูํไหนลํะ คับ‛ น๎องมิคเริ่มหน๎าสลด เมื่อนึกถึงวําหากเป็นตัวเองออกไปโรงเรียนแล๎ว กลับมาไมํเจอบ๎าน คงนั่งร๎องไห๎งอแง ไมํรู๎จะไปทางไหน ‚ปูเสฉวนก็ต๎องหาบ๎านใหมํ แล๎วถ๎าหาไมํได๎ ก็จะไปอยูํในขยะที่พวกคนมัก งํายทิ้งไว๎ตามชายหาด เชํนกระป๋อง ขวดแก๎ว กลํองนม แตํวํามันไมํใชํบ๎านที่ดี ของปูเสฉวนหรอกนะจ๏ะ น๎องมิคลองนึกดูสิ กระป๋องที่เปิดฝาไว๎มันก็จะคมๆ เวลาปูเสฉวนเดินเข๎าบ๎านแตํละที มันก็จะบาดตัวปูนุํมๆ แล๎วถ๎ากระป๋องโดนน้ํา ทะเลนานๆ ก็จะขึ้นสนิม ไหนจะสารเคมีตํางๆ ที่ซึมเข๎าตัวปูเสฉวนวันละนิดๆ อีก ลํะ‛ ‚น๎องมิคสงสารปู‛ ‚ใชํไหมลํะ ถ๎าสงสารปู ตํอไปนี้เวลาไปทะเลก็อยําเก็บเปลือกหอยกลับมา อีกนะ สํวนไอ๎ที่เก็บมาแล๎วนี่ก็ไมํเป็นไร เอาไว๎วันไหนเราวํางๆ เราก็เอาไปคืน ด๎วยกันดีไหม‛

‚ดีคับ‛ น๎องมิคมีสีหน๎ากระตือรือร๎นขึ้นมาทันที ‚น๎องมิคอยากเอาบ๎านไป คืนให๎ปูเสฉวน แมํรดาสัญญานะคับวําจะพาน๎องมิคไป‛ ‚สัญญาสิ แมํรดาต๎องพาไปอยูํแล๎ว ‛ อรุณรดายิ้ม กํอนที่ปาฏิหาริย๑ซึ่งยืน ฟังอยูํนานจะกระแอมขัด ‚จะไปกันแคํสองคนเหรอ‛ ปาฏิหาริย๑ตีหน๎าขรึม ทั้งๆ ที่ในใจยังรู๎สึกตงิดๆ เมื่อกลายเป็นคนที่ถูกลืม ยอมรับวําตอนแรกที่ฟังอรุณรดาเลําเรื่องปูก็แอบเคลิ้มตามไป คิดไมํถึงวํา นอกจากที่เธอจะสร๎างปาฏิหาริย๑ให๎กับคนตาบอดแล๎วยังให๎ความสําคัญกับเรื่อง เล็กๆ น๎อยๆ ของสัตว๑ทะเลที่ไมํมีใครสนใจอีกด๎วย แตํพอสองแมํลูกชวนกันไปคืนบ๎านให๎ปูอยูํสองคน ปาฏิหาริย๑ก็อดน๎อยใจ ไมํได๎ หน๎าตาของเขามันเหมือนคนใจร๎ายหรือไง ถึงได๎ไมํมีใครชวนไปสร๎างที่อยูํ อาศัยให๎ปูบ๎าง! ‚เปลําคับ ยังไงๆ ก็ต๎องไปสามคนคับ เพราะถ๎าพํอปาไมํไปแล๎วใครจะขับ รถลํะคับ‛ ‚มีประโยชน๑แคํนี้แหละน๎า‛ ปาฏิหาริย๑แกล๎งทําเป็นมองไปอีกทางหนึ่ง ยัง ตงิดๆ ไมํหายที่ไมํมีใครชวนแตํแรก ‚โธํ...ไมํใชํสักหนํอยคับ แตํๆๆ ‛ น๎องมิคไมํรู๎จะง๎อพํอยังไงดี สุดท๎ายเลยหัน มาเขยํามือหญิงสาว ‚แมํรดาคับ แมํรดาชํวยพูดหนํอยสิคับ คนแกํงอนแล๎ว ‛ อรุณรดาหัวเราะคิกคัก ปาฏิหาริย๑จึงหันไปเขมํนลูกชายตัวแสบ ‚ใครแกํ ฮึ‛

‚เอาไว๎ไปคืนบ๎านให๎ปูด๎วยกันนะคะ‛ อรุณรดาเอํยชวนพร๎อมยิ้ม อารมณ๑ บูดๆ ของคุณหมอหนุํมจึงหายไปแทบในทันที แตํก็ยังตีหน๎าขรึมเสมือนวําไมํได๎ อยากไปนัก ‚ชํวงนี้ผมไมํคํอยวําง แตํก็เอาเถอะ ผมจะทําตัวให๎วํางแล๎วกัน พรุํงนี้เลยก็ ดีนะ‛ อรุณรดาแทบจะกลั้นหัวเราะเอาไว๎ไมํไหว คิดในใจวําขนาดหมอเทวดาไมํ วํางยังกําหนดวันเองเสร็จสรรพ ‚วําแตํจะไปที่ไหนดีลํะ เกาะเสม็ด?‛ ชื่อสถานที่ดังกลําวทําเอาหญิงสาวใจหาย ผิดจากน๎องมิคที่กําลังกระโดด โลดเต๎นด๎วยความดีใจ ‚เย๎! ไปเกาะเสม็ดคับ คราวที่แล๎วแมํรดาบอกน๎องมิคทางโทรศัพท๑วําเกาะ เสม็ดสวยมาก‛ อรุณรดาถึงกับนิ่งเงียบไป กํอนกลืนน้ําลายลงคอเอื๊อก หลํอนพูดวําเกาะ เสม็ดสวยมากตอนไปกับเพื่อน แตํถ๎าไปกับหมอเทวดามันคงไมํสวยเทําไร คําพูดที่เคยได๎ยินจากเกวลินกําลังจะทําให๎หลํอนคลั่งตาย ‘แกไมํเคยได๎ยินหรือไง ใครตํอใครเขาก็พูดกันทั้งนั้น เกาะเสม็ดเสร็จทุก ราย’

บทที่ ๒๒ แม่สื่อ ‚นะ...ก๎อย ไปเป็นเพื่อนฉันหนํอยนะ ญาญําก็ไป‛ อรุณรดาอ๎อน หลังจาก ที่ให๎เหตุผลกับเกวลินไปวําหลํอนไมํอยากไปนอนค๎างอ๎างแรมที่เกาะเสม็ดกับ หมอเทวดาสองตํอสอง ถึงแม๎จะมีน๎องมิคไปด๎วย แตํก็ใชํจะปลอดภัย ในเมื่อ เกาะเสม็ดเสร็จทุกราย ถึงมันจะเป็นเพียงคําพูดที่ใครตํอใครเอามาตั้งกันเลํนๆ แตํหลํอนก็อยาก กันเอาไว๎กํอน ‚อะไรนะ นังญา...เอ๎ย! ไอ๎บ๎านั่นไปเหรอ‛ เกวลินเปลี่ยนสรรพนาม เรียกญาณากรไวเสียจนนําตกใจ ‚ถ๎าไอ๎บ๎านั่นไป ฉันไมํไป! ชาตินี้ทั้งชาติอยําให๎ ฉันเห็นหน๎ามันอีก!‛ ‚อ๎าว ทําไมลํะ แกทะเลาะกับมันเหรอ‛ ‚ไมํได๎ทะเลาะ แตํฉันตัดขาดความเป็นเพื่อนกับมันแล๎ว ‛ ‚เฮ๎ย! เรื่องอะไร ทําไมฉันตกขําว‛ ‚แกก็ไปถามมันเองแล๎วกัน ฉันไมํอยากพูดถึงมัน ชื่อมันฉันก็ไมํอยากได๎ ยินด๎วยซ้ํา แคํนี้กํอนนะ ไมํไหวจะเคลียร๑ ‛ ไมํทันขาดคํา เกวลินก็กดตัดสายไป เลยดื้อๆ อรุณรดาเคลื่อนโทรศัพท๑มาดูหน๎าจอด๎วยความงุนงง คิดไมํตกวําเกวลิน กับญาณากรทะเลาะอะไรกันรุนแรงขนาดนี้ หรือจะเป็นเรื่องที่เกวลินมาคุยกับหลํอนเมื่อตอนกลางวัน

ดวงตาคูํสวยเบิกกว๎าง แตํหลํอนไมํอยากคาดเดาเอาเองให๎วุํนวายใจจึง รีบโทรศัพท๑ไปถามความจริงจากญาณากร ‚อือ ก็อยํางที่ก๎อยบอกแกนั่นแหละ‛ ‚หมายความวําแกไมํใชํเกย๑ !‛ อรุณรดาแทบไมํอยากเชื่อหู ถึงจะเคย ระแคะระคายมากํอนหน๎านี้แล๎ว พอมาได๎ยินจากปากญาณากรจริงๆ ก็ยังอด ตกใจไมํได๎ ‚เรื่องไปเสม็ด ถ๎าก๎อยไมํไปกับแกเพราะวําฉันไปด๎วย แกก็ไปบอกก๎อย แล๎วกันวําฉันไมํไปแล๎ว แกไปกับก๎อยเถอะ‛ ‚เฮ๎ย...‛ อรุณรดาไมํทันได๎แย๎งออกไป อีกฝ่ายก็กดตัดสายเสียอยํางนั้น หลํอนถอนหายใจเฮือกใหญํ ไมํรู๎ควรกลุ๎มเรื่องไหนมากกวํากัน ทั้งเรื่อง เพื่อนรักสองคนทะเลาะกัน และเรื่องที่ต๎องไปเกาะเสม็ดกับปาฏิหาริย๑ในวัน พรุํงนี้ ทันใดนั้นเอง อรุณรดาก็นึกบางอยํางขึ้นได๎ หลํอนกดโทรศัพท๑มือถือให๎เข๎า โหมดข๎อความตัวอักษร ‚ก๎อย... ญาญํามันไมํไปกับฉันแล๎ว ถ๎าแกไมํไปกับฉันอีกคนฉันต๎องแยํแนํ ถึงจะมีน๎องมิคไปด๎วย แตํฉันก็ไมํสบายใจที่จะไปเกาะเสม็ดกับพี่หมอเทวดา ถือ วําฉันขอร๎องก็แล๎วกันนะ แกไปเป็นเพื่อนฉันหนํอย พรุํงนี้บํายโมงเจอกันที่ทําเรือ เกาะเสม็ดนะ พลีสสส ‛ กดสํงข๎อความไปเรียบร๎อย อรุณรดาก็เข๎าไปแก๎ไขชื่อ เพื่อนทั้งสองคนในข๎อความเดิมให๎สลับตําแหนํงกัน กํอนจะสํงไปให๎ญาณากรอีก คนหนึ่ง แล๎วยิ้มพรายไปทั้งใบหน๎า เห็นทีคํากลําวที่วํา ‘ยิงปืนนัดเดียวได๎นกสองตัว ’ จะใช๎ได๎จริงก็คราวนี้

**************************************************** เมอร๑เซเดสเบนซ๑คันสวยคํอยๆ แลํนมาจอดที่ทําเรือข๎ามเกาะเสม็ด ปาฏิหาริย๑กับอรุณรดาชํวยกันยกสัมภาระออกมาจากท๎ายรถ น๎องมิคจึงตามมา ชํวยพํอกับแมํถือของที่ไมํเหลือบํากวําแรงจนเกินไปนัก ทั้งยังสะพายเป้ของ ตัวเองพร๎อมออกเดินทาง ‚แล๎วไปทางไหนตํอเหรอคับ‛ หนูน๎อยกระตือรือร๎นที่จะได๎เอาบ๎านไปคืน ปูเสฉวน และได๎นอนค๎างที่ทะเลอีกตั้งหนึ่งคืน ปาฏิหาริย๑ก๎มลงลูบหัวลูกชาย พร๎อมยิ้ม ‚เดี๋ยวจะมีเรือเร็วมารับเราที่ทําตอนบํายโมง นี่ก็ใกล๎จะได๎เวลาแล๎วลํะ ไป กันเลยดีกวํา‛ ‚คับ!‛ น๎องมิคพยักหน๎ารับ เดินตามผู๎เป็นบิดาไปที่ทําเรือเล็กๆ ของ สถานที่รับฝากรถทันที อรุณรดามองซ๎ายมองขวา ยังไมํเห็นญาณากรกับเกวลินมาถึงตามนัดก็ชัก ไมํสบายใจ ใครจะวําหลํอนกังวลเกินเหตุก็ชําง ชํวงนี้หมอเทวดาดูจะกระดี๊ กระด๏าในการเข๎าถึงตัวหลํอนจะตาย ทั้งเรื่องที่มาขอหอมแก๎มแบบน๎องมิค และ เรื่องที่เห็นสมควรจะมีน๎องอีกคนไวๆ ก็เขาพูดเองนี่วําหลํอนทําให๎เขาตัดสินใจบางอยํางได๎ นั่นอาจหมายถึงการตัดสินใจที่จะเชือดพรหมจรรย๑หลํอน แก๎เผ็ดที่ทําให๎ เขาเข๎าใจผิดวําท๎องอยูํตั้งหลายวัน! ตอนนั้นหลํอนหนีมาเที่ยวกับเกวลิน เขาก็ยัง ตามมาหา แตํดันมาเจอเรื่องอรุณรตีเข๎าเสียกํอน เขาก็เลยยังไมํกล๎าซ้ําเติม

ตอนนี้ทุกอยํางลงเอยด๎วยดี เขาอาจจะกําลังเตรียมการปิดบัญชีแค๎นคราวกํอนก็ ได๎ ถ๎าหมอเทวดากลายรํางเป็นพญามารขยํมรักขึ้นมาจริงๆ หลํอนจะทํายังไง ตํอไป หญิงสาวยิ่งคิดก็ยิ่งกังวล กํอนจะเดินตามไปถึงด๎านในสุดของทําเรือซึ่งมีส ปีดโบ๎ทลําหนึ่งจอดรออยูํแล๎ว แตํพอปาฏิหาริย๑ก๎าวลงเรือและกําลังจะอุ๎มน๎องมิค ตามลงไปนั้น ใบหน๎าเรียวสวยก็หันกลับมาทางลานจอดรถอีกครั้ง หัวใจเต๎น ระทึกไมํยอมหยุด กระทั่งเห็นรถของญาณากรเคลื่อนเข๎ามา อรุณรดาก็ยิ้มจนแก๎มแทบปริ รีบหันไปบอกปาฏิหาริย๑ ‚คุณหมอคะ รอแป๊บได๎ไหมคะ‛ เมื่อเขาทําหน๎าฉงน หลํอนจึงเฉลยออกไป ‚คือ...รดาชวนเพื่อนมาด๎วยนํะคํะ ขอโทษนะคะที่ไมํได๎บอกคุณหมอกํอน เผอิญวํามันกะทันหันนิดหนํอย แตํไว๎รดาจะเลําให๎ฟังนะคะวําทําไมถึงต๎องชวน มา นั่นไงคะ กรมาถึงแล๎ว ‛ หญิงสาวยิ้มพลางหันไปโบกไม๎โบกมือเรียกญาณากร ที่กําลังหิ้วกระเป๋ามาทางทําเรือ ‚ทางนี้ กร‛ เมื่อญาณากรเดินมาถึงก็ยิ้มตอบ กํอนหันไปทักปาฏิหาริย๑อยํางสุภาพ ‚สวัสดีครับ คุณหมอ‛ ‚อากร สวัสดีคับ ‛ น๎องมิคทักอยํางแจํมใส ‚ดีจังเลยคับที่อากรมาเที่ยว ด๎วยกัน จะได๎ไปชํวยกันคืนบ๎านให๎ฮีโรํกู๎หาดคับ ‛

ญาณากรหันมามองเพื่อนสาว คิดในใจวําตอนนี้น๎องมิคคงไมํได๎มีแคํเลือด ของปาฏิหาริย๑อยูํในรํางกายเหมือนอยํางแตํกํอน เพราะกําลังถูกหลํอเลี้ยงด๎วย เลือดสีเขียวของแมํนักเขียนรักษ๑โลกตัวจริง ‚เชิญครับ คุณกร ‛ ปาฏิหาริย๑ชักชวน ญาณากรจึงพยักหน๎าแล๎วก๎าวตาม ลงเรือไปอีกคน ด๎านอรุณรดาแม๎จะโลํงใจมากขึ้นที่มีญาณากรมาชํวยเป็นกันชน แตํก็ ยังคงไมํสบายใจที่เกวลินไมํยอมมารํวมทริปวันนี้ด๎วย หลํอนอุตสําห๑ตั้งใจจะ หาทางให๎ทั้งสองคนปรับความเข๎าใจกันเสียหนํอย ‚รดา มาสิ ‛ เสียงเรียกของคุณหมอทําให๎อรุณรดาต๎องหันกลับไปที่เรืออีก ครั้ง กํอนจะเห็นเขายื่นมือมาชํวยรับกระเป๋าสัมภาระไปสํงตํอให๎ญาณากรชํวย วางรวมไว๎ด๎วยกัน แล๎วสํงมือมาชํวยรับหลํอนลงไปเป็นคนสุดท๎าย หญิงสาวได๎แตํแอบเสียดายที่ไมํได๎ชํวยเป็นกาวประสานใจให๎เพื่อนรักทั้ง สอง แตํในระหวํางที่หลํอนจับมือปาฏิหาริย๑เพื่อที่จะก๎าวลงเรือลําเดียวกัน เสียง เกวลินก็ดังขึ้นจากหัวสะพาน ‚รดา!‛ เมื่อหันไปทางต๎นเสียง อรุณรดาก็เห็นสาวมั่นในชุดเดรสสีน้ําเงินกําลัง สาวเท๎ามายังทําเรือ บนศีรษะสวมหมวกปีกกว๎างเหมือนพวกคุณนาย ลาก กระเป๋าเดินทางเบอร๑เบอร๑รี่กอปปี้เกรดเอมาด๎วย ทําทางกระตือรือร๎น อรุณรดายิ้มกว๎าง ทักทาย ‚โหย นึกวําแกจะไมํมาเสียอีก ‛ ‚โทษทีแก เมื่อเช๎านี้ตื่นสายไปหนํอย นี่เหยียบแบบสุดๆ เลยนะ ‛ วําแล๎วก็ หันไปทักทายปาฏิหาริย๑ด๎วยทําทางสดใส ‚สวัสดีคํะ พี่หมอ...‛

แตํพอเห็นญาณากรนั่งนิ่งอยูํในเรือเทํานั้น สีหน๎าระรื่นชื่นบานของเกวลิน ก็หงิกงอ หันกลับมาหาอรุณรดาทันที ‚ไหนแกบอกฉันวํามันไมํมาไงลํะ ‛ ‚เอํอ...ก็ตอนแรกมันบอกจะไมํมาจริงๆ แตํฉันนึกวําแกจะไมํมา ฉันก็เลย อ๎อนให๎มันมากับฉัน ใครจะไปรู๎ลํะวําอยูํๆ แกจะเปลี่ยนใจมานํะ ‛ อรุณรดาทํา เฉไฉ เสมองไปอีกทางเพราะเกรงเพื่อนสาวจับพิรุธได๎ แตํสาบานเลยวําหลํอนไมํได๎โกหกสักคํา ในเมื่อญาณากรและเกวลินตําง บอกวําจะไมํมาจริงๆ แล๎วก็ไมํมีใครโทรศัพท๑มาคอนเฟิร๑มด๎วยวําจะมา อรุณรดายิ้มกริ่ม นึกชมตัวเองในใจวําฉลาดล้ําที่จับจุดอํอนของทั้งสองคน ได๎อยูํหมัด ‚งั้นฉันจะกลับ‛ เกวลินประกาศเจตนาชัด กํอนจะสะบัดหน๎าพรืดไปทาง ลานจอดรถ แตํอรุณรดาก็รีบสาวเท๎าตามไปรั้งแขนเพื่อนไว๎ ดึงกระเป๋าเบอร๑เบอร๑ รี่สํงตรงจากเสิ่นเจิ้นของเกวลินมาถือไว๎เสียเอง ‚ไมํเอานําก๎อย ไหนๆ แกก็ขับรถมาถึงนี่แล๎ว ไปเที่ยวด๎วยกันเถอะ คุณ หมอคะ ชํวยเอากระเป๋าก๎อยลงไปหนํอย ‛ อรุณรดาถือวิสาสะสํงกระเป๋านั้นให๎ ปาฏิหาริย๑ ขยิบตาสํงสัญญาณในเชิงขอร๎อง จนเขาที่ยังงงๆ ยอมรับกระเป๋าไป ในที่สุด ‚เฮ๎ย!‛ เกวลินโวยวาย ‚นํา...นะ แกเพิ่งขับรถมาเหนื่อยๆ อยําให๎เสียเที่ยวเลย ไปเถอะ ‛ อรุณรดา ขอร๎องแกมบังคับ ดึงแขนเกวลินไปสํงให๎ปาฏิหาริย๑ชํวยรับลงเรือลําเดียวกัน แล๎ว รีบตามลงไปเป็นคนสุดท๎าย ‚ออกเรือเลยคํะ‛

เมื่ออรุณรดาหันไปบอกคนขับ เสียงเครื่องยนต๑เรือก็ดังขึ้น กํอนที่สปีดโบ๎ท ลําสวยจะเคลื่อนออกจากทําช๎าๆ เกวลินยังคงหน๎างอ กํอนขยับไปจองที่นั่งมุมตรงข๎ามกับญาณากร ซึ่งมี น๎องมิคนั่งมองตาแป๋วงงอยูํตรงกลาง สํวนปาฏิหาริย๑นั่งลงข๎างอรุณรดาบนเก๎าอี้ แถวหลัง ‚เพื่อนคุณสองคนทะเลาะกันเหรอ‛ เขาอดไมํได๎ที่จะกระซิบถาม ‚ก็ทํานองนั้นคํะ‛ อรุณรดาอาจไมํได๎อธิบายมากนัก แตํปาฏิหาริย๑ก็พอจะมองออกวําหญิง สาวปรารถนาจะใช๎โอกาสนี้กระชับสัมพันธ๑ให๎เพื่อนรักทั้งสองกลับมาเข๎าใจกัน ดังเดิม **************************************************** ดวงดาวน๎อยใหญํระยิบระยับสลับกันสํองแสงรายล๎อมดวงจันทร๑ ญาณา กรนอนอยูํบนเก๎าอี้อาบแดดสีขาวริมสระวํายน้ําบริเวณหน๎าบ๎านพักริมหาด น๎อยหนํา มองดูท๎องฟ้ายามรัตติกาลแล๎วก็อดเศร๎าไมํได๎ที่ความสัมพันธ๑นานนับ สิบปีระหวํางเขากับเกวลินอาจถึงคราวต๎องยุติลงแล๎วจริงๆ ตั้งแตํที่เกวลินถูกอรุณรดาคะยั้นคะยอให๎ลงเรือมาเที่ยวเกาะเสม็ดด๎วยกัน เภสัชกรหนุํมก็รู๎แล๎ววําอรุณรดากําลังทําตัวเป็นแมํสื่อแมํชัก อยากหาโอกาสให๎ เขากับเกวลินปรับความเข๎าใจกัน แตํการที่เกวลินไมํพูดกับเขาเลยตลอด ระยะเวลาที่อยูํบนเรือ พอมาถึงเกาะเสม็ดก็เอาแตํเก็บตัวเลํนอินเตอร๑เน็ตใน

ห๎องนอนคนเดียว เขาก็รู๎สึกได๎ทันทีวําแก๎วที่ร๎าวแล๎วคงยากจะกลับมาสวยงาม ดังเดิมอีก ขนาดอรุณรดาสํงน๎องมิคไปชวนมาคืนบ๎านให๎ปูเสฉวนและเลํนน้ําทะเล ด๎วยกัน เกวลินยังทําเหมือนเขาไมํมีตัวตนอยูํในกลุํมด๎วย สุดท๎าย เขาก็เลยขอตัว เอารถที่ปาฏิหาริย๑เชําไว๎ออกไปหาซื้อของสดมาเตรียมทําอาหารสําหรับปาร๑ตี้ริม สระวํายน้ําของบ๎านพัก ไมํอยากเห็นสายตาเย็นชาของเกวลินอีก ตอนนี้ปาร๑ตี้สิ้นสุดลงแล๎ว ความสัมพันธ๑ของเขากับเกวลินก็คงถึงกาล อวสานแล๎วเชํนกัน ‚มานั่งทําตัวเป็นกระตํายหมายจันทร๑อยูํอยํางนี้มันจะมีประโยชน๑อะไร ลํะ‛ เสียงหนึ่งดังขึ้นด๎านหลัง เมื่อญาณากรหันหน๎าไปมองก็เห็นอรุณรดาอยูํ ในชุดผ๎ายืดแบบที่ชอบใสํนอนเป็นประจํา หลํอนถอนหายใจเล็กน๎อย กํอนเดิน มานั่งลงบนเก๎าอี้อาบแดดตัวข๎างๆ ‚วันนี้ฉันกับพี่หมอเทวดาอุตสําห๑เปิดโอกาสให๎แกปรับความเข๎าใจกับก๎อย ตั้งหลายครั้ง ทําไมแกถึงไมํรู๎จักใช๎โอกาสนั้นทําให๎อะไรๆ มันดีขึ้น ‛ ญาณากรรู๎วําอรุณรดาเป็นหํวง วันนี้ทั้งวันหญิงสาวพยายามทําทุกอยําง ที่จะให๎เขาได๎มีโอกาสอยูํกับเกวลินสองตํอสอง อยํางตอนจัดปาร๑ตี้เล็กๆ ริมสระวํายน้ํา อรุณรดาก็ชวนเขาไปปิ้งยํางกุ๎ง หอยปูปลาด๎วยกัน แล๎วสั่งให๎เอาไปให๎เกวลิน แตํนอกจากที่เกวลินจะไมํยอมรับของกินที่เขาทําให๎แล๎ว ยังเดินไปชํวย ปาฏิหาริย๑ปิ้งปลา แล๎วถือเข๎าไปนั่งกินในห๎องโถง ดูละครหลังขําวคนเดียวอีก ด๎วย

ตอนนั้นอรุณรดาคะยั้นคะยอให๎เขาตามเข๎าไปง๎อ แตํเขากลับเลือกที่จะ หันไปเลํนกับน๎องมิค ไมํอยากเสนอหน๎าไปให๎เกวลินเห็น เพราะไมํอยากจะเห็น สายตาเย็นชาของเธออีก ‚น๎องมิคหลับแล๎วเหรอ คุณแมํลูกติดอยํางแกถึงได๎ลงมานี่ได๎ ‛ ญาณากร ถามยิ้มๆ ตรงข๎ามกับแววตาที่ปกปิดไมํมิดวํากําลังเศร๎า ‚ไมํต๎องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะ ฉันเสียความรู๎สึกมากๆ ที่ลงทุนลงแรงมา ชํวยคนไมํเอาไหนอยํางแก กับแคํทําให๎ผู๎หญิงหายโกรธแคํนี้ก็ทําไมํได๎ ฉันไมํ แนํใจแล๎วสิวําแกชอบก๎อยจริงๆ หรือเปลํา ‛ ‚มันจะมีประโยชน๑อะไร ในเมื่อก๎อยไมํชอบฉัน ‛ ญาณากรหันหน๎ากลับไป ยังสระวํายน้ํา กํอนได๎ยินเสียงถอนหายใจของอีกฝ่ายดังขึ้น ‚แกรู๎ได๎ไงวํามันไมํชอบ ก๎อยมันอาจจะรอให๎แกไปง๎อมันอยูํก็ได๎ ‛ ‚แม๎แตํหน๎าฉันยังไมํอยากจะมอง‛ ‚แกก็นําจะรู๎วําก๎อยเป็นคนยังไง ที่ก๎อยมันโกรธแก...ก็เพราะแกดันไปทํา ในสิ่งที่มันไมํชอบที่สุด มันก็เคยเลําให๎แกฟังไมํใชํเหรอวํารักครั้งแรกของมันจบ ลงแบบไหน‛ เรื่องนั้นญาณากรยังจําได๎ เขารู๎วําเกวลินฝังใจกับการถูกโกหกปิดบัง แตํ เขาพยายามบอกความจริงกับเกวลินตั้งหลายครั้ง เธอก็ไมํเคยตั้งใจฟังและคิด วําเป็นเรื่องที่เขาอําเลํนเสมอมา ชายหนุํมไมํได๎โทษวําเกวลินผิด เพราะหากจะหาตัวคนผิดจริงๆ ก็คงเป็น เขาเองที่ไมํมีความมุํงมั่นมากพอจะทําให๎เกวลินเชื่อแตํแรกวําเขาเป็นผู๎ชาย

‚ฉันรู๎นะวําแกเองก็คงเสียใจ อึดอัดเหมือนกันที่ต๎องปิดบังเรื่องนี้มาเป็นสิบ ปี เพราะแม๎แตํฉันเอง...บางครั้งก็ยังรู๎สึกเสียใจ อึดอัดเหมือนกันที่ต๎องโกหก ปิดบังน๎องมิควําฉันเป็นแมํเขา ฉันถึงอยากจะชํวยแกยังไงลํะ ‛ ญาณากรซึ้งใจที่วันนี้ยังมีคนรักและเข๎าใจเขา ยอมรับวําตอนแรกเขาก็ แปลกใจอยูํเหมือนกันที่อรุณรดาไมํโกรธสักนิด หลังจากรู๎ความจริงวําเขาไมํใชํ เกย๑ ตอนนี้เขาได๎คําตอบแล๎ววําเพราะอะไร ‚ฉันเชื่อนะวําแกไมํได๎ต๎องการให๎ทุกอยํางมันเป็นแบบนี้หรอก ฉันเชื่อวําแก มีเหตุผลของแก...เหมือนกับที่ฉันมี และถ๎าแกชอบก๎อยจริงๆ ฉันก็คิดวํามันถึง เวลาแล๎วที่แกควรจะปลํอยความรู๎สึกเหลํานั้นให๎เป็นอิสระ‛ อรุณรดาวางมือลง บนบําเพื่อนรัก สายตาเจือไว๎ด๎วยความหวังดี ‚ไมํวําก๎อยมันจะชอบแกหรือเปลํา แตํมาถึงขั้นนี้แล๎ว ฉันก็อยากให๎แกลอง ดูสักตั้ง อยํางน๎อยก็ดีกวําทิ้งเวลาสิบปีของแกไปเฉยๆ แกอยากจะเป็นแบบฉัน กับดลเหรอ... ตอนแรกฉันอาจจะโกรธดลนะ แตํพอเวลาผํานไป ฉันก็รู๎วําฉันเอง ก็มีสํวนผิดเหมือนกันที่ไมํเคยมีเวลาให๎ดลเลย และเพราะวําดลไมํพูดกับฉันตรงๆ ฉันถึงไมํเคยรู๎ตัว สุดท๎าย...ดลก็เลยทิ้งฉันไปมีคนอื่น แล๎วแกลํะ...ถ๎าแกไมํคุยกับ ก๎อยตอนนี้ แกจะรอให๎ก๎อยมีคนอื่นกํอนแล๎วคํอยคุยกันเหมือนฉันกับดลหรือไง ‛ ประสบการณ๑ความรักที่พังทลายลงของอรุณรดาทําให๎ญาณากรฉุกคิด บางอยํางขึ้นได๎ ต๎นเหตุของความเสียใจเกิดขึ้นเพราะอรุณรดากับนภดลตํางไมํ ยอมหันหน๎ามาคุยกัน อรุณรดารักนภดลมาก ถึงได๎อยากทํางานเก็บเงินเพื่อสร๎างครอบครัวที่ อบอุํนด๎วยกัน แตํกลับไมํรู๎วํานภดลต๎องการความรักและเอาใจใสํจากเธอในวันที่

เหนื่อยล๎ามากกวํา และเพราะวํานภดลเองก็รักอรุณรดามาก ถึงได๎ไมํอยากพูด อะไรที่ทําให๎เธอไมํสบายใจ จนสุดท๎ายแล๎วก็เผลอใจไปให๎คนอื่น ‚ขอบใจนะรดา‛ ญาณากรยิ้มให๎หญิงสาวอยํางตื้นตัน กํอนจะผุดลุกกลับ เข๎าไปในห๎องโถงของบ๎านแล๎วรีบสาวเท๎าขึ้นไปยังห๎องนอนของเกวลินบนชั้นสอง ถ๎าหากเขาต๎องเสียใจกับความรักครั้งนี้ ก็ขอให๎เขาเสียใจแคํวันนี้ที่เธอไมํ รัก ดีกวําต๎องเสียใจไปทั้งชีวิตที่ไมํมีโอกาสได๎บอกรักเธอ ‚มันต๎องอยํางนี้สิญาญํา เอ๎ย! ญาณากร‛ อรุณรดารีบแก๎คําพูด เมื่อเผลอ เรียกชื่อเลํนแบบแต๐วแตกของเพื่อนสนิท หลํอนรีบลุกขึ้นตามขึ้นบันไดไปยังชั้น สองเพื่อเกาะติดสถานการณ๑อยํางใกล๎ชิด โดยลืมไปเสียสนิทวําวาง โทรศัพท๑มือถือทิ้งไว๎บนเก๎าอี้อาบแดด รํางบางคล๎อยหลังไมํทันถึงสามสิบวินาทีด๎วยซ้ํา ไฟหน๎าจอโทรศัพท๑ก็ สวํางวาบ ‘คุณได้รับหนึ่งข้อความใหม่จาก พี่หมอเทวดา’ **************************************************** ที่ริมหน๎าตํางห๎องนอนบนชั้นสอง เกวลินยืนอิงกรอบไม๎สีขาว มองดู เกลียวคลื่นม๎วนเข๎าหาฝั่งทํามกลางสายลมที่พัดโชยมาจากเบื้องหน๎า กลิ่นอาย ทะเลทําให๎หญิงสาวอดไมํได๎ที่จะนึกถึงคืนที่มาเสม็ดเมื่อคราวกํอน ‘ผู๎หญิงคนนั้นประทับใจการเต๎นฮูลาฮูลําของฉันมาก เข๎ามาทําความรู๎จัก และบอกวําอยากมีเพื่อนตลกๆ แบบฉัน ตํอจากนั้นถึงฉันไมํใสํกระโปรงอีก และ พยายามจะบอกวําฉันเป็นผู๎ชาย ผู๎หญิงคนนั้นก็ไมํเชื่อ ’

‘ฉันไมํอยากมีคําแคํสองอาทิตย๑ ฉันตกหลุมรักผู๎หญิงคนนั้น และผู๎หญิงคน นั้นก็คือแก ก๎อย’ เกวลินยังจําสายตาที่จริงจังของญาณากรในคืนนั้นได๎ติดตา ตอนนั้น หลํอนเองก็หัวใจเต๎นแรงอยํางบอกไมํถูก แตํเพราะเชื่อมาตลอดวําญาณากรเป็น เกย๑ หลํอนก็เลยคิดวําเขาแคํล๎อเลํนให๎หลํอนอารมณ๑ดีขึ้นเทํานั้น จนมาได๎ยินเรื่องที่เขาคุยกับพี่รหัสเมื่อวาน หลํอนก็รู๎สึกเหมือนมีไม๎หน๎า สามตีแสกหน๎าอยํางแรง ‘ก็เพราะพี่นั่นแหละที่ให๎ผมใสํกระโปรงชาวเกาะเต๎นฮูลาฮูลํา ไมํงั้นจะไมํ รับผมเป็นน๎องรหัส’ มีเสียงถอนหายใจดังขึ้น หญิงสาวพยายามนึกทบทวนถึงเรื่องราวสมัย เรียนอยูํมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง สองสามครั้งที่ญาณากรพยายามจะบอกวําไมํได๎ เป็นเกย๑ แตํหลํอนนี่แหละเป็นคนแรกที่ไมํเชื่อ เลยพลอยทําให๎อรุณรดาคล๎อย ตามไปด๎วย แตํการที่ญาณากรบอกวําไมํอยากมีคําในสายตาหลํอนแคํสองอาทิตย๑ ก็ เลยปลํอยให๎ทุกอยํางเลยตามเลยมาจนป่านนี้ มันก็เป็นเหตุผลที่วิจิตรพิสดารจน หลํอนทําใจเชื่อไมํได๎ โลกนี้จะมีผู๎ชายคนไหนรักผู๎หญิงคนหนึ่งถึงขนาดยอมทําตัวเป็นเกย๑มาสิบ กวําปี! แล๎วถ๎าญาณากรชอบหลํอนจริงๆ ตลอดสิบกวําปีที่คบกันมา กินนอน ด๎วยกันตั้งหลายครั้ง ทําไมถึงไมํเคยฉวยโอกาส หาเศษหาเลยกับหลํอนบ๎าง เกวลินยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน กํอนที่เสียงเคาะประตูห๎องจะเรียกความสนใจ จากหลํอนให๎หลุดจากห๎วงคํานึง

รํางบางเดินตรงไปเปิดประตู พอเห็นวําคนที่ยืนอยูํคือญาณากรเทํานั้น หลํอนก็รีบดันประตูให๎ปิดลงตามเดิม ทวําชายหนุํมก็รีบเอามือจับประตูไว๎ ‚อยําเพิ่งหลบหน๎าฉันตอนนี้ได๎ไหม ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก‛ ‚แตํฉันไมํมีอะไรจะคุยกับแก‛ เกวลินเสียงแข็ง พยายามจะดันประตูปิด อีกครั้ง ‚แตํฉันต๎องคุยกับแกวันนี้ ! เดี๋ยวนี!้ และก็ตรงนี้ด๎วย!‛ ชายหนุํมยืนกราน เจตนารมณ๑ชัดแจ๎ง ออกแรงต๎านประตูจนเกวลินถึงกับพํายแพ๎ไปในที่สุด ดวงตากลมโตจ๎องมองชายหนุํมเขม็ง คิ้วเรียวสวยขมวดมุํนไมํพอใจ ‚ฉันจะไมํทําให๎แกเสียเวลาด๎วยการพูดอะไรที่ฉันเคยพูดกับแกไปแล๎ว หรอกก๎อย แตํฉันแคํอยากจะขอโทษแก เรื่องที่ฉันเคยทําให๎แกต๎องเสียใจ หรือ อาจจะเสียความรู๎สึก ฉันไมํได๎มีเจตนาปิดบังแกจริงๆ และเพื่อพิสูจน๑วําฉันไมํได๎ โกหก แกจะให๎ฉันทํายังไงก็ได๎ ถ๎ามันสามารถทําให๎ฉันมีสิทธิ์ได๎โปรโมชั่นสอง อาทิตย๑จากแก เหมือนผู๎ชายคนอื่นบ๎าง‛ เกวลินถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ นึกไมํถึงวําญาณากรจะกล๎ามาขอโปรโมชั่น สองอาทิตย๑ของหลํอนแบบดื้อๆ ริมฝีปากเรียวงามเผยอ อยากถามวําทําไม... แตํเสียงของเขาที่เคยบอกวํา รักก็ดังก๎องขึ้นมาในหัวใจจนไมํกล๎าถามออกไปด๎วยซ้ํา หลํอนเกรงเขาจะบอกวํา รักอีก และคําๆ นั้นคงทําให๎หลํอนหัวหมุน มึนชา จนไมํสามารถควบคุมทีทําของ ตัวเองได๎ ‚ถ๎าแกยังอยากมีใครสักคนที่เป็นความสุขของแก...เหมือนอยํางที่แกเคย บอกกับฉัน ฉันก็อยากจะได๎เวลาสองอาทิตย๑จากแก เพื่อพิสูจน๑วําฉันสามารถ

เป็นคนๆ นั้นของแกได๎ไหม ตอนนั้นถ๎าแกยังโกรธฉัน เกลียดฉัน ไมํอยากจะเห็น หน๎าฉัน ฉันก็จะไมํหน๎าด๎านมาให๎แกเห็นอีกเลย‛ เกวลินนิ่งเงียบไปครูํหนึ่ง เม๎มริมฝีปากเข๎าหากันระหวํางมองหน๎าชาย หนุํมตาเป๋ง เขาโกหกปิดบังหลํอนมาตลอดสิบกวําปี ถึงแม๎จะเกิดขึ้นเพราะ สถานการณ๑พาไป แตํถ๎าเขาไมํมีใจจะโกหก เขาก็นําจะหาทางทําให๎หลํอนเชื่อได๎ ไมํใชํปลํอยเลยตามเลยมานานขนาดนี้ หลํอนเชื่อไมํลงจริงๆ วํานี่คือความรัก ‚ได๎‛ เกวลินตัดสินใจให๎โอกาสเขา แตํเป็นโอกาสที่หลํอนแนํใจวําเขาคงไมํ อยากได๎ยิน ‚เพื่อพิสูจน๑วําแกรักฉันจริงๆ แกจะยอมทําทุกอยํางที่ฉันต๎องการใชํ ไหม‛ อรุณรดาซึ่งตามมาเกาะติดสถานการณ๑อยูํแถวๆ ราวบันได เมื่อได๎ยินเสียง เกวลินเอํยออกมาดังนั้นก็รู๎สึกเหมือนหัวใจตัวเองกําลังเต๎นแรง อยากรู๎เกวลินจะ ให๎ญาณากรทําอะไรแลกกับโปรโมชั่นสองอาทิตย๑เพื่อพัฒนาความสัมพันธ๑ไป เป็นคนรัก ทันใดนั้นเองก็มีใครคนหนึ่งมาดึงแขนหลํอนให๎ถอยหํางออกมา ‚คุณหมอ!‛ อรุณรดาตกใจ เมื่อเขาลากหลํอนให๎ตามลงบันไดมายังโถง ทางด๎านลําง เสียงหวานเอ็ดคนที่มาไมํตรงจังหวะแผํวเบา เกรงสองคนข๎างบน จะได๎ยินเข๎า แล๎วรู๎วําหลํอนกําลังแอบฟัง ‚คุณหมอจะพารดาไปไหนคะ รดากําลังปฏิบัติภารกิจสําคัญอยูํนะ‛

หญิงสาวถูกดึงแขนให๎ตามออกไปทางหาดทรายหน๎าบ๎านพักริมทะเล โดยไมํมีโอกาสได๎ยินข๎อเสนอที่เกวลินกําลังหยิบยื่นให๎กับรํางสูงที่รอฟังอยูํหน๎า ประตูห๎อง ‚แกจะต๎องกอดฉัน จูบฉัน แล๎วก็ทําให๎ฉันสัมผัสได๎กับความรักตลอดสิบ กวําปีของแก‛

บทที่ ๒๓ พิสูจน์เสน่หา ญาณากรถึงกับยืนนิ่ง ตัวชา นึกไมํถึงวํานั่นจะเป็นสิ่งที่เกวลิน ต๎องการ ‚มันต๎องไมํใชํแบบนี้สิก๎อย‛ ‚ไมํใชํแบบนี้แล๎วจะแบบไหนลํะ หรือวําที่จริงแล๎วแกรังเกียจฉัน ‛ ‚ถ๎าฉันรังเกียจแก ฉันจะมายืนอยูํตรงนี้เหรอ‛ ‚แตํแกเป็นเกย๑มาตลอดสิบกวําปี อยูํๆ จะให๎ฉันเชื่อได๎ยังไงวําแกเป็น ชายแท๎ หรือที่แกไมํกล๎า...ก็เพราะวําความจริงแล๎ว แกแคํเห็นฉันกําลังผิดหวัง จากพี่ติ๊ก ก็เลยคิดจะฉวยโอกาสจีบฉัน เพื่อให๎ฉันเป็นไม๎กันหมา เวลาคนอื่น กลําวหาวําแกเป็นเกย๑ใชํไหม‛ ไมํทันขาดคํา ญาณากรก็เดินเข๎าไปรวบกายหญิงสาวมากอดรัด แล๎ว กดจูบหนักหนํวงที่ริมฝีปากของหลํอน ดวงตาของเกวลินเบิกกว๎าง นึกไมํถึงวําญาณากรจะกล๎าทําตามที่ หลํอนเสนอ ในเมื่อหลํอนก็แคํแกล๎งพูดไปอยํางนั้น เพราะมั่นใจวําผู๎ชายดีๆ อยํางเขาคงไมํมีทางชอบผู๎หญิงเจนจัดอยํางหลํอน ใชํ! ถึงเขาจะโกหกปิดบังเรื่องที่เขาเป็นเกย๑ การที่เขาไมํเคยฉกฉวย โอกาสลํวงเกินหลํอนเลยสักครั้งตลอดสิบกวําปีมานี้ การหยิบยื่นความชํวยเหลือ ทุกอยํางโดยไมํเกี่ยงงอน การหํวงใยที่มีตํอหลํอน สิ่งเหลํานั้นทําให๎หลํอนเชื่อมั่น วําเขาเป็นคนดี

แล๎วคนดีที่ไหนจะชอบผู๎หญิงซึ่งช่ําชองในเรื่องโลกีย๑อยํางหลํอน เว๎น เสียก็แตํ... ‘รัก’ หนึ่งคํานั้นผลิบานในหัวใจดวงน๎อย ความรู๎สึกวาบหวามคํอยๆ แลํน ปราดมาตามเรือนรําง กํอนที่ญาณากรจะถอนริมฝีปากออกช๎าๆ ดวงตาคูํสวยพิศมองบุรุษหนุํมเบื้องหน๎าด๎วยความสับสน เขารักหลํอนจริงๆ เหรอ... ‚แกยังคิดวําฉันรังเกียจแก หรือคิดวําฉันเป็นเกย๑อีกมั้ย ‛ เสียงห๎าวที่ร๎องถามออกมาอยํางจริงจังนั้นทําเอาเกวลินได๎แตํกะพริบ ตาปริบ ริมฝีปากเผยอน๎อยๆ อยํางพูดไมํออกบอกไมํถูก กํอนที่ญาณากรจะก๎ม ลงมาจูบหลํอนอีกครั้ง สํงความรู๎สึกหวิวไหวปั่นป่วนเข๎ามาด๎วยลิ้น จนรํางที่แข็ง เกร็งในตอนแรกเริ่มอํอนระทวยแทบล๎มทั้งยืน ดีที่ชายหนุํมยังประคองไว๎ เกวลิน ก็เลยไมํทรุดฮวบลงไปเสียกํอน มือบางคํอยๆ เกาะกอดไหลํกว๎างและโอบรอบลําคอของเขา เกวลินจูบ ตอบอยํางลึกซึ้ง เพิ่งรับรู๎วําจูบที่เกิดจากความรักมันหอมหวานและนําจดจํา เชํนนี้เอง **************************************************** ‚คุณหมอ ปลํอยรดานะคะ คุณหมอจะพารดาไปไหน‛ หญิงสาวยื้อ ยุดไมํยอมเดินตาม แตํชายหนุํมก็ดึงแขนหลํอนมาจนกระทั่งถึงหาดทรายขาวที่มี

เกลียวคลื่นม๎วนเข๎าหาฝั่งเป็นระยะๆ ถึงได๎ยอมหยุด แล๎วหันไปสํงโทรศัพท๑มือถือ ให๎ อรุณรดาเบิกตากว๎างด๎วยความตกใจ ‚นี่มันมือถือของฉันนี่ ‛ หลํอนรีบรับไปถือไว๎ กํอนจะเงยหน๎าขึ้นมอง ปาฏิหาริย๑อยํางงุนงง ‚ผมเห็นมันอยูํบนเก๎าอี้อาบแดดแถวสระวํายน้ําก็เลยเก็บเอามาให๎ ‛ ‚มีหนึ่งข๎อความด๎วย‛ อรุณรดาเพิ่งเห็น นิ้วเรียวขยับกดเปิดอําน ‚คืน นี้สี่ทุํม ออกมาเจอผมที่ริมหาดหนํอยนะ หมอปา‛ พออํานจบก็เงยหน๎าขึ้นอีกครั้ง กะพริบตาลงด๎วยความแปลกใจ ‚หมอนัดรดาทําไมคะ‛ ‚ก็เพราะมีเรื่องจะปรึกษาคุณนํะสิ แตํนะ...ใครจะไปคิดวําคุณมัวแตํ หํวงเรื่องของคนอื่นจนลืมมือถือไว๎ริมสระวํายน้ําได๎ ปลํอยให๎ผมมายืนรอตั้งนาน จนเดินกลับไปตามนั่นแหละ ถึงได๎เห็นวําคุณด๎อมๆ มองๆ คุณกรกับน๎องก๎อยอยูํ แถวบันได‛ อรุณรดายิ้มเจื่อน รู๎สึกอายกับความสอดรู๎สอดเห็นของตัวเอง กํอนจะ ฉุกคิดได๎วําหลํอนพาน๎องมิคไปเข๎านอนตั้งแตํสามทุํม ปาฏิหาริย๑ไมํคิดบ๎างเหรอ วําสํงข๎อความมานัดหลํอนตอนสี่ทุํม หลํอนอาจจะหลับไปพร๎อมกับน๎องมิคแล๎ว งั้นการที่เขาเดินขึ้นไปตาม...ก็หมายความวําเขาจะไปปลุกหลํอนจาก เตียงนํะสิ หมอบ๎า! ลามกจริงๆ กล๎าดียังไงมาถือวิสาสะแอบดูผู๎หญิงตอนหลับ ได๎ข๎อสรุปดังนั้น อรุณรดาก็หน๎างอ

‚แล๎วหมอจะปรึกษาอะไร ทําไมต๎องนัดตอนดึกๆ ด๎วย มันสําคัญมาก เลยเหรอ ปรึกษาพรุํงนี้ไมํได๎หรือไง‛ ‚พรุํงนี้คงวุํนวาย ปรึกษาคืนนี้แหละจะได๎มีแคํเราสองคน‛ ‚ทําไมต๎องมีแคํเราสองคนด๎วย‛ ไมํทันขาดคําก็ต๎องลืมเรื่องที่เพิ่งร๎อง ถามออกไปสนิท เพราะเห็นชายหนุํมหยิบผ๎าผืนหนึ่งออกมา ‚อะไรนํะ‛ ‚หันหลัง‛ ‚หมอจะจับรดาไปเรียกคําไถํเหรอ‛ ‚บ๎า‛ ชายหนุํมหัวเราะกับความคิดพิลึกพิลั่นของหลํอน ‚อยํางคุณจะ เอาไปเรียกกับใคร‛ อรุณรดาขมวดคิ้วเข๎าหากันมุํน ใชํสิ...หลํอนเป็นคนธรรมดาๆ ไมํใชํ ทายาทเจ๎าของโรงพยาบาลเหมือนเขานี่ ‚หมอจะทําอะไรนํะคะ‛ ร๎องถามด๎วยความตกใจ เมื่อหลํอนไมํยอม หันหลัง ปาฏิหาริย๑ก็เลยอ๎อมไปยืนด๎านหลังของหลํอน ทั้งยังเอาผ๎ามาผูกตา ‚อยูํเฉยๆ อยําเพิ่งแกะออกเด็ดขาด ผมมีเซอร๑ไพรส๑ ‛ ‚เซอร๑ไพรส๑อะไร‛ ‚รับรองวําไมํพาไปเรียกคําไถํหรอกนํา อยูํเฉยๆ แล๎วเดินตามผมนะ‛ เขาผูกผ๎าเสร็จก็จูงมือหญิงสาวให๎เดินตามไปเรื่อยๆ เสียงคลื่นกระทบฝั่งที่ยังคง ดังอยํางตํอเนื่องนั้นทําให๎หลํอนรู๎วําปาฏิหาริย๑ไมํได๎พาไปหํางจากทะเลมากนัก เท๎านุํมๆ ย่ําไปบนทรายเนียนละเอียดได๎พักหนึ่งก็อดไมํได๎ที่จะถามออกไปอีก ‚คุณจะพาไปฉันไหนกันแนํ ทําไมถึงไกลจัง ‛ ‚ไมํไกลหรอกนํา ใกล๎จะถึงแล๎ว‛ ชายหนุํมพาเดินมาอีกราวๆ สิบกวํา ก๎าวก็ปลํอยแขนหลํอน ‚เอาลํะ ถึงแล๎ว‛

‚งั้นก็เอาผ๎าออกได๎แล๎วใชํไหมคะ‛ อรุณรดาถามออกไป แตํกลับไมํมีเสียงใครตอบกลับมาอีก หลํอนเริ่ม เอะใจ ยกมือขึ้นแกะผ๎าผูกตาตัวเองทันที แตํพอหันไปด๎านหลังก็ไมํเห็น ปาฏิหาริย๑แม๎เงา รํางบางหมุนตัวรอบๆ พบวําตัวเองถูกพามาทิ้งไว๎ริมชายหาดไกลมากจน แทบมองไมํเห็นบ๎านพักหลังเดิมด๎วยซ้ํา ฝั่งหนึ่งเป็นทะเล ตรงข๎ามเป็นป่าและผา หินปูนสูงชันที่มีพุํมไม๎สีเขียวขึ้นแซมเป็นระยะๆ ทันใดนั้นเอง เสียงดนตรีเพลงหนึ่งก็ดังขึ้นจากไมํไกลนัก อรุณรดาตกใจ รีบหันไปทางต๎นเสียง กํอนจะถึงกับยืนนิ่ง เมื่อเห็น ภาพของปาฏิหาริย๑กําลังนั่งเลํนอัพไรท๑เปียโนที่บ๎านปรากฏบนผาหินปูน มองดูก็ รู๎วําเป็นภาพที่ถูกบันทึกจากวีดีโอ และฉายผํานอุปกรณ๑อิเล็กทรอนิกส๑ไปยังฉาก ซึ่งก็คือผาหิน เพลงที่ปาฏิหาริย๑กําลังเลํนเป็นเพลงที่หลํอนได๎ยินบํอยๆ ในชํวงนี้ แตํ นึกไมํถึงวํานอกจากบรรเลงเปียโนเองแล๎ว เขาจะร๎องเพลงให๎ฟังด๎วย แค่ได้มองตาเธอในวันนั้น จากที่เราเจอกันแค่ครั้งเดียว เปลี่ยนชีวิตที่เคยโดดเดี่ยวให้มีความหมาย ไม่ว่าฉันและเธอ ต่างคนต่างมาต่างกันเท่าไหร่ คาว่ารักจะผูกใจเราไว้ ไม่ให้ไกลกัน จากที่เคยเย็นชาก็หวั่นไหว จากเป็นคนอื่นไกลก็คุ้นเคย สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจเลย เธอบอกกันให้รู้ เปลี่ยนชีวิตฉันไป อยากอยู่นานๆ เพื่อจะเฝ้าดู

วันพรุ่งนี้รักเราจะเป็นอย่างไร อรุณรดาอมยิ้มไมํรู๎ตัว เพิ่งรู๎วํานอกจากที่คุณหมอจะเลํนเปียโนเกํง แล๎ว ยังร๎องเพลงได๎นําฟังอีกด๎วย แตํสิ่งที่ทําให๎หลํอนถึงกับยิ้มไมํหุบก็เพราะวีดีโอตัดภาพที่เขากําลังเลํน เปียโนสลับกับภาพถํายของหลํอนและสองพํอลูกตอนไปเที่ยวซาฟารีเวิร๑ล ด๎วยกันเป็นระยะๆ รวมถึงภาพพัฒนาการแปลงผักที่หลํอนกับน๎องมิคชอบไป ถํายเลํนด๎วยกันเกือบทุกวัน กระทั่งถึงภาพที่น๎องมิควาดลิงอุรังอุตังกอดตุ๏กตา บาร๑บี้ อรุณรดาก็ถึงกับหัวเราะออกมาอยํางยากจะควบคุม ฉันไม่เคยรัก ไม่เคยรู้ ว่าชีวิตมันดีเช่นไร เมื่อได้มีบางคนข้างกาย เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆ กัน ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์ ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น รักของเราจะอยู่จนวันตาย สายตาของคุณหมอหนุํมที่มองมาจากในวีดีโอทําให๎อรุณรดายิ้มเขิน กํอนที่เนื้อเพลงในทํอนตํอไปจะทําให๎หลํอนนึกถึงชํวงที่มีปัญหาเรื่องอรุณรตี และเขาก็ทําเค๎ก ‘ยิ้มเข๎าไว๎’ มาเป็นกําลังใจให๎หลํอน จะเป็นคนดูแลเมื่อเธอล้ม จะเป็นลมโอบเธอเมื่อร้อนใจ กี่ปัญหามากมายเพียงใด เรามีกันไม่แพ้ ต่อไปนี้สัญญา จะเกิดอะไรกับเธอแล้วแต่ คนคนนี.้ .. ไม่มีวันจะหายไป[1]

ทํามกลางสายลมเย็นๆ ที่หอบพัดกลิ่นอายทะเลมาฝาก อรุณรดายืน ดูวีดีโอนั้นอยํางมีความสุข แตํไมํอยากคิดเข๎าข๎างตัวเองเลยวําการที่ปาฏิหาริย๑ ร๎องเพลง ‘จากนี้ไปจนนิรันดร๑’ ให๎หลํอนฟัง แถมยังตัดตํอภาพหลํอนมาใสํใน วีดีโอเต็มไปหมด เพราะเรื่องที่เขากําลังจะปรึกษานั้นเกี่ยวกับอนาคตของหลํอน ตํอจากนี้ ทันทีที่เนื้อเพลงทํอนสุดท๎ายจบลง หญิงสาวก็รู๎สึกได๎วํามีใครคนหนึ่ง กําลังเดินมาจากทางขวามือ พอหันไปมองเทํานั้นก็เห็นวําเป็นคุณหมอเจ๎าของ คลิป ‚คุณคิดยังไง‛ หญิงสาวก๎มหน๎า เอามือไพลํหลัง บิดตัวไปมาเล็กน๎อยเพราะเขินจน อยูํไมํสุข ‚คิดอะไร‛ ‚คิดวําผม...พอจะเป็นคนที่แบํงปันความสุขในชีวิตบั้นปลายกับคุณ ได๎หรือเปลํา แล๎วก็คิดวํา...ถ๎าผมรอรับคุณอยูํข๎างลําง คุณจะยอมกระโดดลงมา จากคานไหม‛ ‚บ๎า!‛ อรุณรดายกกําปั้นขึ้นทุบต๎นแขนชายหนุํมทันที แตํเขาก็หัวเราะ ชอบใจ ‚แตํงงานกันไหม‛ ประโยคสั้นๆ นั้นทําเอาเนื้อตัวของหญิงสาวร๎อนวาบทั้งที่ยืนอยูํ ทํามกลางลมทะเล หลํอนมองสบตาชายหนุํมนิ่ง นึกอยากจะยิ้ม แตํก็ยังยิ้มได๎ไมํ เต็มที่นัก

‚คุณหมอพูดจริงๆ หรือวําล๎อเลํนคะ‛ ‚ขนาดนี้แล๎ว ยังคิดวําผมล๎อเลํนอีกเหรอ‛ ‚งั้นถ๎าไมํได๎ล๎อเลํน...‛ อรุณรดาอึกอัก หัวใจเต๎นแรง ไมํกล๎าถามอยําง เต็มปากเต็มคํานักวําเขาคิดยังไงกับหลํอน ‚ทําไมถึง...‛ อ้ําอึ้งเพราะกลัวจะไมํได๎รับคําตอบที่ต๎องการ อยูํๆ เขาก็มาขอหลํอน แตํงงาน ทั้งๆ ที่กํอนหน๎านี้ไมํเคยบอกคํานั้นกับหลํอนบ๎าง แล๎วจะไมํให๎หลํอนคิด ได๎ยังไงวําเขาก็แคํไมํอยากให๎น๎องมิคเสียใจที่ต๎องเสียแมํไปเป็นครั้งที่สอง ‚ผมรักคุณ‛ ปาฏิหาริย๑เอํยขึ้นราวกับมานั่งอยูํในใจหลํอนก็ไมํปาน อรุณรดามองตาชายหนุํมเนิ่นนาน ราวกับจะค๎นหาวําเบื้องหลังแววตาคูํ นั้นของเขามีคําโกหกซํอนอยูํหรือเปลํา แตํที่สุดแล๎วก็หาไมํพบ ‚วันนั้นที่ผมบอกคุณวําคุณทําให๎ผมตัดสินใจบางอยํางได๎... ก็คือเรื่อง นี้‛ ปาฏิหาริย๑สารภาพอยํางตรงไปตรงมา ‚ผมตัดสินใจที่จะรักคุณ และผมก็รู๎สึก วําคุณเอง...ก็รักผมเหมือนกัน ตอนนี้ผมบอกคุณแล๎ว คุณชํวยบอกทีได๎ไหมวํา ผมไมํได๎กําลังคิดไปเองคนเดียว‛ อรุณรดาหัวใจพองโตจนแทบพูดสิ่งที่อยูํในใจออกมาไมํได๎ แตํหลํอน ก็พยายาม... ‚รดารักคุณหมอ...‛ เอํยบอกไปเพียงเทํานั้นก็ยังกลัวด๎วยซ้ําวําเสียง คลื่นลมจะทําให๎เขาไมํได๎ยิน ‚รดารักคุณหมอคํะ‛ ปาฏิหาริย๑ยิ้ม หยิบแหวนวงหนึ่งที่ซํอนไว๎ในมือขึ้นมา อรุณรดาถึงกับ นิ่งงันไปเพราะนึกไมํถึงวําเขาจะเตรียมแหวนมาด๎วย

หลํอนเงยหน๎ามองปาฏิหาริย๑อยํางไมํนึกฝัน ไอ๎ที่กังวลไปตํางๆ นานาวํา เขาจะลํอลวงหลํอนมาเกาะเสม็ดเพื่อทําเรื่องร๎ายกาจ แท๎จริงแล๎วเขามีแผนจะขอ หลํอนแตํงงานหรอกเหรอ คิดแล๎วก็อยากจะเขกหัวตัวเองแรงๆ กํอนที่ชายหนุํมจะจับมือซ๎าย ของหลํอนไปสวมแหวนลงกับนิ้วนาง ตอนนั้นเองที่อรุณรดาแอบใช๎มือขวาหยิกก๎นตัวเอง พอรู๎สึกเจ็บก็ยิ้มให๎เขา อยํางมีความสุข แนํใจแล๎ววําไมํใชํความฝัน กระทั่งชายหนุํมก๎มลงมาแตะริม ฝีปากเบาๆ ที่หน๎าผาก หญิงสาวก็ก๎มหน๎าลงด๎วยความเขินอาย กํอนที่เขาจะดึง รํางหลํอนไปกอดไว๎ โดยที่หลํอนเองก็ยินดีจะอยูํในอ๎อมแขนนั้น มองดูดวงดาว น๎อยใหญํสลับกันสํองแสงบนท๎องฟ้าคืนนี้ด๎วยกัน หากเปรียบความรักเป็นดาวฤกษ๑ทุกดวง อรุณรดารู๎แล๎ววํากามเทพ หยิบดาวฤกษ๑ดวงไหนแผลงศรมาให๎กับหลํอน และวาดหวังวําดาวฤกษ๑ดวงนี้จะ ไมํหลุดลอยไปไหนอีกครั้ง **************************************************** แสงสีทองเริ่มจับที่ขอบฟ้าไกลในตอนฟ้าสาง อาการเมื่อยล๎าตามเนื้อ ตัวปลุกให๎เกวลินรู๎สึกตัวเป็นระยะๆ แรกทีเดียวนั้นหลํอนคิดวําจะนอนตํอไปอีก พักใหญํ ไมํสนเวลารับประทานอาหารเช๎า หรือฟ้าจะถลํมดินจะทลาย เพราะ รํางกายอํอนเพลียจนคร๎านจะลุกไปทํากิจกรรมตํางๆ ด๎วยซ้ํา แตํพอกระชับกอดหมอนข๎างใบโต ผิวเนื้ออุํนๆ ที่แผํไอร๎อนมาตามเรือนรําง ก็ทําให๎เปลือกตางามเปิดขึ้นโดยอัตโนมัติ

เกวลินเงยหน๎ามองญาณากรที่นอนอยูํข๎างๆ แผงอกกํายําที่ปราศจาก อาภรณ๑ชิ้นใดปกปิดเชํนเดียวกับรํางของหลํอนนั้นทําให๎ความทรงจําของเรื่อง เมื่อคืนพุํงพรวดเข๎าสูํสมอง รํางบางดีดตัวลุกขึ้นนั่ง แตํไมํลืมที่จะดึงผ๎าหํมมาปกปิดสํวนเว๎าสํวนโค๎ง ของตนเองไว๎ กวาดตามองหาเสื้อผ๎าที่กระจัดกระจายอยูํข๎างเตียงแล๎วเบ๎หน๎า ด๎วยความรู๎สึกอับอาย นึกอยากจะกรี๊ดก็กรี๊ดไมํออก หลํอนไมํนําปากกล๎าไปท๎าให๎ญาณากรทําอะไรแบบนั้นเลย เมื่อคืน หลํอนแทบไมํรู๎สึกตัวด๎วยซ้ําวําเขาพาหลํอนมาถึงเตียงตอนไหน กวําจะรู๎สึกตัวก็ ตอนที่กระดุมชุดนอนสีหวานถูกปลดออกทีละเม็ด... สาบานได๎วําตอนนั้นหลํอน พยายามที่จะยับยั้งแล๎ว แตํเพราะคําท๎าบ๎าๆ นั่นแหละ ญาณากรก็เลยไมํยอม หยุดงํายๆ บอกวําจะพิสูจน๑ความเป็นชายตลอดคืน แล๎วหลํอนก็เผลอไผลชนิดกูํ ไมํกลับด๎วย แก๎มทั้งสองข๎างของเกวลินแดงแจ๐ กํอนที่มือบางจะเอื้อมไปหยิบชุดนอนที่ หลํนอยูํบนพื้นมาสวม แตํเพราะวํามันอยูํไกลจากเตียงมากจนเกินไป หลํอนก็ เลยกลิ้งตกลงมาก๎นกระแทกพื้นเสียงดังโครม! ‚อุ!๏ ‛ อุทานเบาๆ สีหน๎าเหยเกด๎วยความเจ็บปวด แตํในทันทีที่ฉุกคิดได๎วํา เสียงทั้งหมดนั้นอาจทําให๎ญาณากรตื่น ดวงตาคูํสวยก็เบิกโพลง รีบหันไปสํารวจ รํางชายหนุํมทันที เขาเพียงแคํขยับตัวเล็กน๎อย แตํยังไมํมีทีทําวําจะลืมตาขึ้น หญิงสาวถอนหายใจโลํงอก กํอนเหลือบไปเห็นรอยแดงเปื้อนอยูํบนผ๎าปูที่ นอน

‚เลือด!‛ เกวลินอุทานแบบไมํมีเสียง มือทั้งสองข๎างยกขึ้นมาจับแก๎มที่ร๎อน ผําวของตัวเองทันที ตายแล๎ว! ตายๆๆ หลักฐานชัดเจนขนาดนี้ หากญาณากรตื่นมาเห็นเข๎า หลํอนคงอับอายไปทั้งชีวิต เกวลินรีบคว๎าเสื้อผ๎าที่หลํนอยูํตามพื้นหายเข๎าไปในห๎องน้ํา สวมใสํให๎ มิดชิด กํอนจะมองหาผ๎าขนหนูผืนเล็กๆ ชุบน้ําอุํนหมาดๆ โดยพยายามใช๎เสียง ให๎เบาที่สุด ไมํถึงหนึ่งนาทีตํอมา รํางบางก็คํอยๆ ยํองมานั่งลงข๎างเตียงสีขาวสะอาด ใช๎ผ๎าชุบน้ําอุํนนั้นเช็ดรอยเลือดออกอยํางขะมักเขม๎น แตํนานเข๎าก็เริ่มจะ หงุดหงิด เมื่อเช็ดเทําไรก็เช็ดไมํออกเสียที ทั้งยังเหมือนจะทําให๎เห็นชัดกวําตอน แรกด๎วย ‚ทําไงดี‛ บํนกับตัวเองแบบไมํใช๎เสียง สีหน๎าเริ่มมีเค๎าความกังวล กํอนจะ ออกแรงเช็ดให๎มากขึ้น ‚ทําอะไร‛ เสียงแหบห๎าวของคนที่หลับอยูํบนเตียงทําให๎เกวลินตกใจ รีบ หันไปมองโดยอัตโนมัติ นึกไมํถึงเลยวําจะเห็นญาณากรลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง ยิ้มแกมหัวเราะ มองมาทางหลํอนซึ่งกําลังทําลายหลักฐาน เกวลินหันกลับมามองรอยเลือดที่ติดแนํนบนผ๎าปูอีกครั้งก็รีบเอามือปิดไว๎ ทันที ‚ไมํได๎ทําอะไร‛

‚ถ๎าไมํได๎ทําแล๎วนี่อะไร‛ ญาณากรหยิบผ๎าขนหนูที่ยังเปียกน้ําอุํนๆ ไป สํารวจคราบเลือดที่ติดไปกับผ๎านิดหนํอย แม๎จะเห็นไมํชัดนักก็พอใช๎เป็น หลักฐานได๎ เกวลินเกรงความลับแตกจึงรีบเอามือข๎างหนึ่งไปคว๎าผ๎ามาซํอนไว๎ข๎างหลัง ทันที ‚มันก็เรื่องของฉันนํา แกจะมายุํงทําไม ฮึ !‛ ‚ฉันก็แคํอยากจะบอกวําผ๎าที่เลอะเลือด ถ๎าใช๎น้ําอุํนเช็ดมันจะทําให๎คราบ ติดแนํนขึ้น ต๎องใช๎น้ําเย็นถึงจะลบออก‛ ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว๎าง เม๎มริมฝีปากเข๎าหากันแนํนกํอนจะแก๎ตัว ออกไปแบบข๎างๆ คูๆ ‚ใครบอกแกวําเลือด ฉันพยายามจะลบรอยลิปสติกที่มันหกอยูํตํางหาก‛ ‚เหรอ‛ ชายหนุํมก๎มลงมาคุยใกล๎ๆ จนเกวลินต๎องถอยหน๎าหนีมาหนึ่งคืบ ‚ฉันจําได๎วําเมื่อคืนแกล๎างเครื่องสําอางค๑ออกไปหมดแล๎วนี่ ลิปสติกที่แกใช๎ ประจําก็ยังวางอยูํบนโต๏ะนูํนเลย‛ หัวใจของเกวลินเต๎นระทึก แก๎มใสแปรเป็นสีชมพูระเรื่อ เมื่อไมํสามารถ ปกปิดความลับได๎อีกตํอไป ‚ฉันเป็นคนแรกของแกใชํไหม‛ เกวลินหน๎าแดงมากขึ้น เมื่อถูกถามแบบซึ่งๆ หน๎า กํอนหน๎านี้หลํอนเคยได๎รับสมญานามวํากูรูเรื่องผู๎ชาย ใครคุยเรื่องบนเตียง หลํอนจะแปลงรํางเป็นอับดุล ถามได๎ตอบได๎ ดังนั้น พอมีคนรู๎วําอันที่จริงแล๎ว หลํอนลึกซึ้งแคํทฤษฎี... ก็เลยรู๎สึกเสียศักดิ์ศรีอยํางรุนแรง รํางบางรีบมุดเข๎าไปหลบอยูํใต๎เตียง หลีกหนีสายตาของญาณากรคูํนั้น

‚ก๎อย!‛ ชายหนุํมตกใจ รีบตามลงมาก๎มดูใต๎เตียง สีหน๎างุนงง ‚เข๎าไป ทําไมนํะ‛ ‚ฉันไมํอยากคุยกับแกแล๎ว คนบ๎า ! ฉวยโอกาสที่สุด‛ ‚แกโกรธฉัน...เรื่องที่ฉันเป็นคนแรกของแกเหรอ‛ ‚กรี๊ด! อยําพูดเรื่องคนแรกนะ‛ เกวลินยกมืออุดหูทั้งสองข๎างทันที ญาณา กรเห็นทําทางนั้นแล๎วก็ยิ้มแกมหัวเราะ กํอนจะปีนกลับขึ้นไปบนเตียง ‚ไมํพูดก็ได๎‛ เกวลินมองตามอยํางติดจะงงๆ กํอนจะได๎ยินเสียงญาณากรระเบิดหัวเราะ ดังลั่น ‚แกหัวเราะทําไม‛ นอกจากที่ญาณากรจะไมํยอมตอบคําถามของหลํอน แล๎ว ยังหัวเราะดังขึ้นจนเกวลินยิ่งอาย มุดออกจากใต๎เตียง ปีนขึ้นไปหยิบหมอน มาฟาดใสํชายหนุํมไมํยั้ง ‚คนบ๎า! กล๎าดียังไงมาหัวเราะเยาะฉัน รู๎แบบนี้ไมํหาย โกรธดีกวํา บ๎า! บ๎า! บ๎าที่สุดเลย!‛ มีเสียงหวีดร๎องดังขึ้น เมื่อหมอนในมือถูกกระชากไปโยนทิ้ง รํางของหลํอน เลยเสียหลักล๎มไปทับอกแข็งแกรํงของชายหนุํมพอดี เขาถือโอกาสที่หลํอนยังทํา อะไรไมํถูกนั้น กอดเอวของหลํอนเอาไว๎ ‚ไมํเอานํา แกอยําโกรธฉันอีกเลย แกก็รู๎แล๎วไมํใชํเหรอวําฉันเป็นผู๎ชาย ‛ แกล๎งดึงแก๎มหลํอนเบาๆ ด๎วยทําทางตุ๎งติ้งเหมือนน้ําเสียง ‚บ๎า!‛ เกวลินฟาดมือไปที่ต๎นแขนชายหนุํมเต็มแรงจนเขาถึงกับสะดุ๎ง ‚อยําทําแบบนี้อีกนะ ฉันสยอง‛ ญาณากรหัวเราะ พลิกรํางหญิงสาวไปนอนอยูํด๎านลําง กํอนจะเห็นสีหน๎า ตระหนกตกใจของหลํอน

‚แกจะทําอะไร‛ เกวลินยกกําปั้นน๎อยๆ ขึ้นยันแขนชายหนุํมเป็นการ ตํอต๎าน หัวใจหวิวไหวเมื่อเห็นรอยยิ้มมีเลศนัยของเขา ‚ปลอบขวัญไง เมื่อกี้แกบอกวําสยองกลัวฉันจะเป็นเกย๑ไมํใชํเหรอ ฉันยินดี พิสูจน๑ความเป็นชายใหมํ เพื่อให๎แกมั่นใจยิ่งขึ้น ‛ ‚ได๎ทีแล๎วเอาใหญํเลยนะ‛ เกวลินทําหน๎าขึงใสํ เพิ่งรู๎ตอนนี้เองวําที่เขา หัวเราะเสียดังลั่นก็เพราะจะหลอกให๎หลํอนยอมโผลํออกมาจากใต๎เตียง ‚ไมํเอาก็ได๎ แตํแกต๎องบอกฉันมากํอนวําทําไมถึงต๎องอายด๎วยที่ฉันรู๎วําแก ยังไมํเคย‛ ‚ก็...‛ เกวลินไมํรู๎จะตอบคําถามชายหนุํมยังไง หลํอนก็แคํรู๎สึกเสียหน๎าที่ เคยโชว๑พาวมาตลอดวําตัวเองเจ๐งเรื่องพรรค๑นี้ที่สุด อีกอยํางหนึ่งก็รู๎สึกเหมือนถูก เอาเปรียบ แตํจะโยนความผิดไปให๎ญาณากรรับไว๎ก็ทําได๎ไมํเต็มปากนัก เพราะ หลํอนดันอุตริไปท๎าเขาเอง ‚แล๎วไงลํะ‛ เชิดหน๎าขึ้นขํม เมื่อไมํอยากบอกเหตุผลนําอายเหลํานั้น ‚แก ผิดหวังเหรอที่มันไมํดีอยํางที่แกเข๎าใจมาตลอด‛ ‚ฉันดีใจมากๆ ตํางหาก แกไมํรู๎เหรอก๎อย ที่ผํานมาฉันเสียใจขนาดไหน เวลาเห็นแกไปกับใครตํอใคร‛ เกวลินเม๎มริมฝีปากเข๎าหากัน เมื่อไมํรู๎จะพูดอะไรตํอจากนี้ได๎ ‚แกไมํต๎องกลัววําจะเป็นคนโงํในสายตาใครหรอกนะ‛ ญาณากรเอํยขึ้น ราวกับรู๎วําเหตุผลที่ผลักดันให๎หลํอนชอบเฟลิตคนนั้นคนนี้ไปทั่วจนต๎องทําตัวให๎ นําเชื่อถือด๎วยการโชว๑พาวเรื่องสะสมแต๎มนั้น มันเริ่มต๎นมาจากรักครั้งแรกที่ถูก เหยียบย่ํา รู๎ไมํเทําทันผู๎ชาย

‚ฉันอยากให๎แกจําไว๎อยํางเดียว ไมํวําใครก็ตามบนโลกใบนี้ที่ทําให๎แก เสียใจ ฉันจะไมํมีวันทําแบบนั้น ‛ อาจจะเป็นเพียงคําพูดงํายๆ ไมํได๎สวยหรูอะไร แตํกลับทําให๎หญิงสาวชื่น ใจอยํางเหลือจะเอํย เกวลินยิ้ม กํอนที่ชายหนุํมจะก๎มลงจูบหน๎าผากของหลํอนแผํวเบาราวกับ ปุยนุํน หัวใจดวงน๎อยเริ่มมีอาการหวิวโหวงแปลกๆ ชอบกล เมื่อจินตนาการถึง ตอนที่เขาพิสูจน๑เสนํหากับหลํอนเมื่อคืน ตอนนี้เขากําลังเริ่มต๎นพิสูจน๑อีกครั้ง... โดยที่หลํอนเองก็ยินดีให๎ความรู๎สึก ของเขาชักนําไปยังเส๎นทางที่เต็มไปด๎วยสายรุ๎งโปรยปราย เพราะเขาทําให๎หลํอน รับรู๎แล๎ววําความสุขที่โหยหามาตลอดสิบกวําปีนั้นไมํได๎อยูํไกลเกินเอื้อม ขอเพียงเปิดตาและเปิดใจ หลํอนก็จะมองเห็นความรัก ความหํวงใย ที่เขา มีให๎กับหลํอนเพียงผู๎เดียว

[1]เพลง จากนี้ไปจนนิรันดร๑, ศิลปิน เอ๏ะ จิรากร

บทที่ ๒๔ มือที่สาม ‚โยมทั้งสองมีดวงสมพงศ๑กันมาก แตํถ๎าจะแตํงงานกันปีนี้ อาตมาวํายังไมํ ดีเทําไร อุปสรรคชิ้นใหญํกําลังจะเข๎ามา ชีวิตคูํจะราบรื่น ต๎องผํานอุปสรรคนี้ไป ให๎ได๎เสียกํอน ไมํอยํางนั้นก็ต๎องหยํากันแนํนอน‛ อรุณรดากับปาฏิหาริย๑ตํางหันไปมองหน๎ากันและกัน เมื่อหลวงตาที่ฝ่าย หญิงนับถือมาตั้งแตํยังเล็กๆ นั้นทํานายทายทักเรื่องในอนาคต หลังจากที่มา ขอให๎ชํวยดูฤกษ๑สําหรับแตํงงาน ‚แตํอาตมาวําอยํางเพิ่งกังวลไปเลยนะ คนเราคิดดี ทําดี ก็ยํอมได๎รับสิ่งดีๆ ตอบแทน ใครที่คิดร๎ายอีกไมํนานเขาก็จะแพ๎ภัยตัวเอง อาตมาแคํอยากแนะนํา ให๎โยมทั้งสองใช๎สติเป็นที่ตั้ง เมื่อต๎องเผชิญกับปัญหาที่กําลังจะเข๎ามาดีกวํา ‛ เมื่อกราบลาหลวงตาและพากันเดินออกมาจากโบสถ๑แล๎ว ปาฏิหาริย๑ก็ สังเกตเห็นวําอรุณรดายังมีสีหน๎าไมํสบายใจอยูํมาก ‚คิดเรื่องที่หลวงตาทักเหรอ‛ อรุณรดาหยุดเดิน หันไปมองหน๎าชายหนุํมอยํางไมํปิดบัง ‚หลวงตาทํานแมํนมากเลยนะคะ สมัยเด็กๆ แมํของฉันพามากราบหลวง ตาบํอยๆ เวลาหลวงตาทักอะไรก็มักจะเป็นอยํางนั้นทุกที อยํางตอนที่รตีจะ แตํงงานกับเดช หลวงตาก็ทักวําการแตํงงานมีแตํจะทําให๎อะไรๆ ยุํงยากมากขึ้น เพราะยังไงรตีกับเดชก็ต๎องเลิกกัน แล๎วเรื่องของเรา... ‛ พูดได๎เพียงเทํานั้นก็ต๎อง เงียบเสียงลงเมื่อปาฏิหาริย๑ยกนิ้วขึ้นแตะปากของหลํอน

‚อยําพูดอะไรที่มันไมํดีสิ อันที่จริงผมวําคุณอยําคิดมากเรื่องนี้ด๎วย เมื่อกี้ หลวงตาก็บอกแล๎ววําให๎คิดดี ทําดี แล๎วเราก็จะผํานพ๎นมันไปได๎ ‛ ‚หลวงตาจะหมายถึงเรื่องน๎องมิคหรือเปลําคะ‛ อรุณรดายังคงไมํสบายใจ ตั้งแตํกลับมาจากเกาะเสม็ดเมื่อสองวันกํอน ทั้งหลํอน ทั้งปาฏิหาริย๑ ทั้ง น๎องมิค ตํางมีความสุขมากจนหลํอนอดคิดไมํได๎วําถ๎าน๎องมิครู๎ความจริงเรื่องที่ หลํอนไมํใชํพิมพ๑รดา น๎องมิคอาจจะเสียใจ ‚คุณคิดจะเก็บเรื่องนี้ไว๎เป็นความลับอีกนานแคํไหน‛ ‚สักวันหนึ่งแกก็ต๎องรู๎อยูํแล๎ว แตํผมไมํอยากบอกแกไปโครมเดียว เรื่องนี้ มันละเอียดอํอนนะ รอให๎แกโตกวํานี้อีกสักหนํอย แล๎วเราคํอยๆ บอกแกทีละนิด ดีกวํา‛ ปาฏิหาริย๑จับมือหญิงสาวมากุมไว๎ อรุณรดาแม๎ยังไมํสบายใจแตํก็เห็น ด๎วยกับเขา ถ๎าหากอยูํๆ ไปบอกน๎องมิคโดยไมํให๎เวลาในการเตรียมใจ น๎องมิค อาจจะมีปฏิกิริยาบางอยํางที่หลํอนกับปาฏิหาริย๑ตํางคาดไมํถึงก็ได๎ ‚สํวนเรื่องแตํงงาน ถ๎าคุณยังไมํสบายใจ เราไมํต๎องรีบก็ได๎ ดูๆ ไปอีกสัก ระยะคํอยวํากันใหมํ แตํไมํวําอะไรจะเกิดขึ้น ผมก็รักคุณนะรดา‛ ‚รดาก็เหมือนกันคํะ‛ อรุณรดายิ้มตอบ กํอนที่ชายหนุํมจะจูงมือหลํอนเดิน ไปที่รถด๎วยกัน ความที่ใกล๎จะถึงเวลาเลิกเรียนของน๎องมิคแล๎ว สองคนจึงตกลงใจวําจะ แวะไปรับลูกที่โรงเรียน แล๎วพาไปกินสุกี้ในห๎างสรรพสินค๎าใกล๎บ๎าน เพราะเช๎า วันที่กลับมาจากเกาะเสม็ดนั้น น๎องมิคบังเอิญพูดวําอยากกิน เมื่อถึงร๎านสุกี้ อรุณรดากับน๎องมิคก็รวมหัวกันแกล๎งปาฏิหาริย๑ด๎วยการคีบ ผักไปใสํไว๎ในถ๎วยของเขา แตํนอกจากที่ชายหนุํมจะไมํยอมกินแล๎ว ยังคีบ

ออกมาไว๎ข๎างจานจนกองพะเนิน สุดท๎ายแล๎วอรุณรดาก็ต๎องเป็นฝ่ายเอากลับมา กินด๎วยความเสียดาย กวําที่เมอร๑เซเดสเบนซ๑สีขาวจะเลี้ยวเข๎ามาในซอยหมูํบ๎านอีกครั้งก็ตอน หัวค่ํา ‚พํอปานิสัยไมํดีเลยนะคับ โตขนาดนี้แล๎วไมํยอมกินผัก ‛ มีเสียงกระแอมจากคนที่กําลังขับรถ อรุณรดาจึงหันไปหัวเราะคิกคักกับ น๎องมิคซึ่งนั่งอยูํเบาะหลังด๎วยกัน ‚พํอปาไมํเกํง สู๎น๎องมิคไมํได๎เลยเนอะ แมํรดาเสียดายจัง สามสิบห๎าปีของ พํอปาไมํเคยลิ้มรสชาติหวานๆ ของผัก ‛ ‚ใครบอกวําผมไมํเคย ผมก็แคํไมํถูกกับมันเทํานั้นเอง แตํถ๎าคุณอยากให๎ ผมกินนัก คืนนี้ก็ทําน้ําผักเพื่อสุขภาพมาให๎กินกํอนนอนสิ ผมสัญญาเลยวําจะ กินให๎หมดแก๎ว‛ ‚จริงเหรอคับ พํอปาจะกินน้ําผักเหรอคับ ‛ น๎องมิคดูจะกระตือรืนร๎นเป็น พิเศษ ทวําอรุณรดากลับรู๎สึกประหลาดที่คนไมํชอบผักอยํางปาฏิหาริย๑เฮี้ยน ขอให๎ทําน้ําผักเพื่อสุขภาพขึ้นมาดื้อๆ สายตาวิบวับของเขาที่มองผํานกระจกมอง หลังยิ่งชวนให๎รู๎สึกวํามีพิรุธ ‚จริงคับ แตํน๎องมิคต๎องเสียสละไมํกอดแมํรดาหนึ่งคืนนะ เพราะพํอปาวํา จะทํางานตํอ แล๎วก็จะกินน้ําผักตอนดึกๆ แมํรดาเลยต๎องมานอนห๎องพํอปา มา ให๎พํอปากิน...‛ การที่เขาเว๎นจังหวะไปเล็กน๎อยทําเอาหญิงสาวที่นั่งอยูํเบาะหลัง ถึงกับหน๎าร๎อน ‚น้ําผัก‛ หมอบ๎า! คิดวําหลํอนรู๎ไมํเทําทันเจตนาลามกของเขางั้นหรือ ‚ได๎คับ น๎องมิคจะเสียสละ‛

‚ไมํเอา แมํรดางํวง กลับถึงบ๎านก็จะอาบน้ํานอนเลย ใครอยากกินน้ําผักก็ ไว๎คํอยกินตอนเช๎าแล๎วกัน ‛ เป็นจังหวะเดียวกับที่รถแลํนมาถึงหน๎าบ๎าน อรุณรดาจึงลงไปเปิดประตูไม๎ โอ๏กให๎ชายหนุํมขับเข๎ามาจอดใต๎หลังคาโรงรถ พอปาฏิหาริย๑ดับเครื่องยนต๑ก็หัน มายิ้มให๎หลํอนที่เพิ่งปิดประตูเสร็จ สายตาพราวระยับคูํนั้นทําให๎หญิงสาวรู๎สึก หมั่นไส๎ เดินตรงไปไขกุญแจเร็วรี่ ‚ผมพูดจริงๆ นะเรื่องน้ําผัก ‛ ชายหนุํมกระเซ๎าไมํทันไรก็ถูกแมํของลูกบิด หน๎าท๎องแรงจนถึงกับสะดุ๎ง ‚โอ๏ย!‛ สีหน๎าเหยเกของเขาทําให๎หญิงสาวหัวเราะขํา ตรงข๎ามกับน๎องมิคที่ หันไปมองบิดาตาแป๋ว ‚พํอปาเป็นไรคับ มดกัดเหรอคับ‛ ‚ครับ ดูเหมือนจะเป็นแมํมดด๎วย‛ อรุณรดาถลึงตา ทําทําจะเข๎าไปบิดหน๎าท๎องชายหนุํมอีกครั้ง แตํเขาก็จับ มือหลํอนเอาไว๎ได๎ทัน น๎องมิคเห็นพํอกับแมํกําลังกุ๏กกิ๊กกันจึงไมํอยากเป็น ก.ข.ค. รีบหมุนลูกบิดประตูเข๎าไปในบ๎าน ตอนนั้นเองที่ปาฏิหาริย๑ฉกหอมแก๎มหญิงสาว แล๎วรีบตามเข๎าไป อรุณรดาจึงยิ่งหมั่นไส๎ ตามไปดึงเสื้อชายหนุํมไว๎ หมายจะ หยิกให๎เนื้อเขียวจะได๎หายลามก แตํแล๎วรอยยิ้มของคนที่กําลังหยอกล๎อกันตามประสาคูํรักก็เป็นอันต๎อง จางลง เมื่อหันไปเห็นผู๎หญิงคนหนึ่งยืนอยูํหน๎าประตูห๎องรับแขก เธออยูํในชุดกระโปรงลูกไม๎สีขาวสะอาดสะอ๎าน หน๎าตาสวยหวานเข๎ากับ เสื้อผ๎าที่สวม อรุณรดาไมํรู๎มากํอนวําผู๎หญิงคนนั้นคือใคร และเข๎ามาอยูํในบ๎าน

ได๎ยังไง แตํหลํอนแนํใจวําตัวเองไมํได๎ตาฝาด ในเมื่อน๎องมิคที่เข๎าบ๎านมากํอนก็ ยืนนิ่งอยูํเบื้องหน๎า เชํนเดียวกับปาฏิหาริย๑ที่หยุดเลํนกับหลํอน ‚รดา‛ อรุณรดาหันไปหาชายหนุํม แตํสายตาของเขาที่มองตรงไปยังผู๎หญิงคนนั้น ก็ทําให๎รู๎สึกได๎วําเขาไมํได๎กําลังเรียกชื่อของหลํอน ทวําเรียกใครอีกคน พิมพ๑รดา... **************************************************** เบื้องหน๎าของอรุณรดาคือเด็กชายมหัศจรรย๑ที่กําลังนั่งอยูํบนเตียง ดวงตาใสแจ๐วซึ่งมองตรงมายังหลํอนดูไมํรําเริงเหมือนปกติ หลังจากที่ปาฏิหาริย๑ บอกให๎หลํอนพาลูกขึ้นมาบนห๎อง ‚แมํรดาบอกน๎องมิคได๎หรือยัง ผู๎หญิงคนนั้นเป็นใคร ทําไมถึงหน๎า เหมือนแมํรดาตอนกอดน๎องมิคเมื่อห๎าปีกํอนลํะคับ ‛ คําถามซื่อๆ นั้นทําให๎หญิงสาวลําบากใจเหลือเกิน หากหลํอนโกหก วําผู๎หญิงคนนั้นเป็นน๎องสาวของหลํอน...หน๎าตาก็เลยเหมือนผู๎หญิงในรูป น๎อง มิคก็คงพร๎อมที่จะเชื่อ แตํสักวันหนึ่งเขาก็ต๎องรู๎อยูํดี และเขาคงเสียใจมากถ๎า หลํอนยังดึงดันโกหกวันนี้ ‚แมํรดา...ไมํใชํคนที่กอดน๎องมิคในรูปเมื่อห๎าปีกํอน‛ ในที่สุดอรุณรดาก็ตัดสินใจสารภาพ กระบอกตาร๎อนผําว เมื่อเห็นสี หน๎าเศร๎าๆ ของเด็กชายตัวน๎อย

‚ตอนที่น๎องมิคประสบอุบัติเหตุ ลุงหมอบอกวําน๎องมิคจะไมํรอดแล๎ว พํอปารู๎วําน๎องมิคอยากเจอแมํรดามาตลอด ก็เลยอยากให๎น๎องมิคสมหวังสักครั้ง พํอปาจ๎างแมํรดาให๎ไปเยี่ยมน๎องมิค และให๎บอกวําเป็นแมํของน๎องมิค พอน๎อง มิคฟื้นขึ้น พํอปาก็เลยไมํอยากให๎น๎องมิคต๎องเสียใจอีก เลยจ๎างแมํรดามาอยูํที่ บ๎านหลังนี้ น๎องมิคอยําโกรธพํอปานะคะ ที่พํอปาทําลงไปก็เพราะรักน๎องมิคมาก ไมํอยากให๎น๎องมิคเสียใจ‛ น้ําใสๆ ที่รินไหลจากดวงตาของน๎องมิคทําให๎หญิงสาวยิ่งรู๎สึกผิดที่ โกหก แตํหลํอนกลับไมํมีความกล๎ามากพอที่จะเข๎าไปกอดเพื่อปลอบโยน ในเมื่อ หลํอนเป็นคนทําให๎น๎องมิคต๎องเสียใจ หญิงสาวพยายามกลั้นน้ําตาไมํร๎องไห๎ ในฐานะที่หลํอนเลี้ยงดูน๎องมิค มาหลายเดือน หลํอนจึงยกมือขึ้นเช็ดน้ําตาของเขา ‚แมํรดารู๎นะวําน๎องมิคเสียใจ แตํน๎องมิคเชื่อแมํรดานะวําพํอปารัก น๎องมิคมากจริงๆ น๎องมิคต๎องไมํโกรธพํอปานะคับ ‛ อรุณรดาพยายามคุมเสียง ให๎มั่นคง แตํการที่น๎องมิคบํายหน๎าหลบมือที่กําลังจะเช็ดน้ําตาก็ทําให๎หญิงสาว สะเทือนใจนัก ‚น๎องมิคอยากอยูํคนเดียว‛ เด็กชายตัวน๎อยลุกจากเตียงแล๎วเดินอ๎อมไปนั่งอีกด๎านหนึ่ง หันหลังให๎ อรุณรดา หลํอนยอมรับวําเสียใจที่ทุกอยํางเปิดเผยกํอนถึงเวลาที่เหมาะสม แตํถ๎า น๎องมิคจะโกรธใครสักคน...ก็ขอให๎ใครคนนั้นเป็นหลํอนเพียงคนเดียว อยํางไร เสียหลํอนคงไมํมีความสําคัญสําหรับครอบครัวพิชญ๑วรกานต๑อีก

คุณแมํตัวจริงของน๎องมิคกลับมาแล๎ว ตํอจากนี้ไปน๎องมิคก็จะไมํขาดแมํ และที่สําคัญคนเป็นแมํแท๎ๆ คงรักและดูแลน๎องมิคได๎ดีกวําแมํกํามะลออยําง หลํอน อรุณรดาไมํกล๎าจะพูดอะไรอีกตํอไป เมื่อรู๎ตัวดีวําตอนนี้เป็นเพียงคนนอก หลํอนตัดสินใจเดินกลับออกมาจากห๎องน๎องมิค ปิดประตูอยํางแผํวเบา กํอนที่ น้ําตาจะไหลรินเป็นสาย รํางกายเหมือนหมดสิ้นเรี่ยวแรงจนทรุดนั่งลงร๎องไห๎กับ พื้นริมผนังกระจกใสในฝั่งตรงข๎าม **************************************************** ปาฏิหาริย๑นั่งอยูํในห๎องโถงของบ๎าน ตรงหน๎าเขาคือพิมพ๑รดา ภรรยา ที่หายสาบสูญไปนานถึงห๎าปีเต็ม จนชํวงสองสามเดือนหลังมานี้ เขาเริ่มทําใจ ยอมรับความจริงได๎แล๎ววําเธออาจประสบชะตากรรมร๎ายที่ทําให๎เสียชีวิต ระหวํางทางกลับกรุงเทพฯ ‚รดาขอโทษนะคะพี่หมอ รดาเป็นแมํและภรรยาที่ไมํมีความ รับผิดชอบจริงๆ ถึงได๎ไมํเคยกลับมาหาพี่หมอกับลูกที่นี่เลย‛ หญิงสาวสารภาพ ด๎วยน้ําเสียงสั่นเครือ ดวงตาคูํสวยแวววาวด๎วยหยาดน้ําใส ‚แตํรดาสาบานได๎วํารดาไมํเคยคิดวําทุกอยํางมันจะเป็นแบบนี้ รดาหลับ ไปนานมาก...มากจนแทบไมํรู๎วําเวลามันผํานมาถึงห๎าปีด๎วยซ้ํา ‛ กํอนหน๎านี้พิมพ๑รดาเพิ่งเลําให๎เขาฟังวําระหวํางทางกลับกรุงเทพฯ เมื่อห๎า ปีกํอน เธอถูกพวกแก๏งมอเตอร๑ไซค๑วัยรุํนดักปล๎น พวกมันทุบกระจกรถและเอา

ทรัพย๑สินมีคําทุกอยํางไป ซึ่งเธอก็ไมํได๎ขัดขืน แตํพวกมันกลัววําเธอจะไปแจ๎ง ความจึงพยายามจะฆําเธอเพื่อปิดปาก ตอนนั้นเธอวิ่งหนีเลียบริมถนนไปเรื่อยๆ ตั้งใจวํายังไงก็ต๎องมีรถคันอื่นเห็น หรือหากโชคดีก็อาจเจอกับตํารวจทางหลวง แตํพวกโจรก็ตามมาทันแล๎วเอาไม๎ หน๎าสามฟาดหัวเธอจนสลบ นับจากนั้นเธอก็ไมํรู๎สึกตัวอีก จนเมื่อสามเดือนกํอนเธอก็พบวําตัวเองนอน อยูํในโรงพยาบาล แพทย๑เจ๎าของไข๎เลําให๎เธอฟังวํามีพลเมืองดีพาเธอมาสํงไว๎ ตั้งแตํห๎าปีที่แล๎ว แตํสมองของเธอได๎รับการกระทบกระเทือนอยํางรุนแรงจนทํา ให๎กลายเป็นเจ๎าหญิงนิทรา อีกทั้งภายในตัวไมํมีอะไรสักอยํางที่สามารถบอกได๎ วําเธอคือใคร แพทย๑จึงให๎หลับอยูํโรงพยาบาลรอญาติมาติดตํอเป็นเจ๎าของไข๎ ‚จนเมื่อสามเดือนกํอนที่รดาฟื้น คุณหมอที่ดูแลรดาบอกวํารดาเรียกหาแตํ พี่หมอ แตํสมองของรดาในตอนนั้นยังจําอะไรไมํคํอยได๎ รํางกายก็ยังต๎องทํา กายภาพบําบัด รดาไมํรู๎จะติดตํอพี่หมอยังไง รดาจําไมํได๎แม๎แตํชื่อของตัวเอง หรือพี่หมอด๎วยซ้ํา จนเมื่ออาทิตย๑ที่แล๎วนี้เอง พอรดาจําทุกอยํางได๎ รดาก็รีบ ติดตํอให๎น๎องพัดไปทําเรื่องรับรดาออกมาจากโรงพยาบาล‛ หญิงสาวกําลังเลําถึงพิมพ๑ลภัส น๎องสาวของเธอที่แตํงงานอยูํกินกับ สามีในกระบี่ และเป็นคนที่บอกกับเขาเมื่อห๎าปีกํอนวําพิมพ๑รดาเดินทางกลับ กรุงเทพฯ นานแล๎ว แตํหลังจากนั้นเธอก็ไมํได๎ติดตํอมาอีก ทั้งๆ ที่เธอควรจะเป็น หํวงพี่สาว แม๎วําจะไมํคํอยลงรอยกับพี่สาวมาตลอดก็ตาม ‚แล๎วน๎องพัดดีกับรดาหรือเปลํา ‛ ปาฏิหาริย๑อดหํวงไมํได๎ ‚ดีคํะ ถึงรดากับน๎องจะไมํคํอยเข๎าใจกัน แตํพอน๎องรู๎วํารดาประสบ อุบัติเหตุ น๎องก็เป็นหํวงรดามากเลยนะคะ น๎องเป็นคนขับรถมาสํงรดาที่นี่ แตํ

เพราะวําต๎องตามสามีไปทํางานที่อังกฤษวันนี้ น๎องพัดก็เลยไมํได๎อยูํรอพบพี่ หมอคํะ‛ ‚ผมขอโทษด๎วยนะ...หลายปีมานี้ไมํได๎ดูแลคุณเลย‛ ปาฏิหาริย๑รู๎สึก ผิดจากใจ อันที่จริงเขาพยายามตามหาเธอแล๎ว ทางเจ๎าหน๎าที่ตํารวจเองก็บอก เขาวําได๎พยายามอยํางสุดความสามารถ แตํสืบหารํองรอยของพิมพ๑รดาไมํพบ ‚รดาไมํโกรธพี่หมอหรอกนะคะ รดาเข๎าใจ รดาตํางหากที่กลัววําพี่ หมอจะโกรธ‛ พิมพ๑รดาลุกจากโซฟาย๎ายมานั่งตัวเดียวกับชายหนุํม เธอกอดเขา ไว๎และร๎องไห๎เบาๆ ขณะที่เขาไมํรู๎วําควรจะทํายังไงดี ถ๎าเป็นกํอนหน๎านี้ เขาคงดีใจมากที่รู๎วําเธอยังมีชีวิตและกลับมาอยูํ เคียงข๎างเขากับลูกอีกครั้ง แตํเพราะวําตอนนี.้ .. พื้นที่ในหัวใจเขาไมํมีที่วํางให๎เธอเหมือนอยําง เกํา เขาจึงไมํสามารถที่จะกอดเธอหรือทําอะไรได๎มากกวําการนั่งอยูํเฉยๆ แม๎วําเธอจะไมํมีความผิดอะไรเลยก็ตาม ‚พี่หมอยังรักรดาอยูํหรือเปลําคะ ห๎าปีมานี้พี่หมอมีคนอื่นนอกจากร ดาหรือเปลํา เมื่อกี้...‛ พิมพ๑รดาพยายามบังคับเสียงให๎มั่นคง กํอนเงยหน๎าขึ้น มองเขา และหันไปมองทางบันไดครูํหนึ่งด๎วยแววตาเศร๎าหมอง ‚รดาเห็นพี่หมอ มากับผู๎หญิงอีกคน เขาเป็นภรรยาใหมํของพี่หมอหรือเปลําคะ แล๎ว...เด็กคนนั้น คือน๎องแม็ก ลูกของเราใชํไหมคะ ผู๎หญิงคนนั้นเป็นพี่เลี้ยงเด็กหรือเปลํา ‛ ‚รดา‛ ปาฏิหาริย๑ยํนคิ้วเข๎าหากันระหวํางมองหน๎าภรรยานิ่ง ‚ลูกชาย ของเรา... ชื่อมิค‛ ดวงตาของพิมพ๑รดาฉายแววตระหนก กํอนจะอึกอักบอกเขา

‚รดาขอโทษคํะ... รดานี่แยํจริงๆ แม๎แตํชื่อลูกตัวเองยังจําผิด สงสัยจะ เป็นเพราะรดาหลับไปนาน สมองของรดาก็เลยสับสน รดา...รดา...ผิดไปแล๎ว พี่ หมออยําโกรธรดานะคะ‛ ‚ผมไมํโกรธคุณหรอก‛ ปาฏิหาริย๑ถอนหายใจ ยังคงกลัดกลุ๎มวําจะ บอกเธอเรื่องอรุณรดายังไงดี ‚แล๎วตกลงวําผู๎หญิงคนนั้นเป็นภรรยาใหมํของพี่หมอหรือเปลําคะ‛ เมื่ออีกฝ่ายคาดคั้น ปาฏิหาริย๑จึงหันไปมองสบตาเธอครูํหนึ่ง หลายปี กํอนเขาเคยรักพิมพ๑รดามาก แตํการที่เธอหายสาบสูญไปนานถึงห๎าปีก็ทําให๎ ความรู๎สึกเหลํานั้นกลายเป็นความชินชา ว๎าเหวํ จนเขาไมํรู๎ด๎วยซ้ําวําหมดรักเธอ ไปตั้งแตํตอนไหน มารู๎จักกับคําวํารักอีกครั้ง...ก็ตอนที่มีอรุณรดาเข๎ามาอยูํในบ๎านหลังนี้ ยิ่งได๎สบตาเธอตอนนี้ เขาก็ยิ่งแนํใจวําความรู๎สึกที่มีตํอเธอมันไมํใชํ ความรักเหมือนอยํางเมื่อกํอน หากแตํเป็นความรู๎สึกผิดระคนสงสาร ‚เปลํา‛ ปาฏิหาริย๑ตัดสินใจตอบตรงๆ กํอนจะได๎เห็นอีกฝ่ายคลี่ยิ้มตื้น ตัน ‚แตํผมกําลังจะแตํงงานกับเธอ‛ รอยยิ้มนั้นคํอยๆ หายไปอยํางที่เขาเองก็รู๎สึกได๎วําเธอคํอนข๎างช็อก ‚ผมเสียใจ...ที่ไมํซื่อสัตย๑กับคุณ แตํผมไมํอยากโกหกคุณ...รวมทั้ง โกหกตัวเองเพื่อที่จะทําให๎ใครต๎องเสียใจมากไปกวํานี้ ‛ พิมพ๑รดาผละออกจากเขา สายน้ําตารื้นรินอาบแก๎มขาวนวล ‚พี่หมอไมํอยากให๎ใครต๎องเสียใจ แล๎วรดาลํะ พี่หมอเอารดาไปไว๎ที่ ไหน พี่หมอกับเขาไมํอยากที่จะเสียใจ รดาก็เลยต๎องเป็นฝ่ายเสียใจคนเดียวใชํ ไหม!‛

‚ไมํใชํวําผมไมํเสียใจนะรดา แตํ...‛ ‚พี่หมอไมํต๎องมาแก๎ตัวเลยนะ!‛ เสียงกระด๎างที่สวนขึ้นมาแบบทัน ควันนั้นทําให๎ปาฏิหาริย๑ถึงกับพูดไมํออกไปชั่วขณะ ปกติแล๎วพิมพ๑รดาเป็นคนมี เหตุผลมากกวํานี้ เขาถึงได๎กล๎าที่จะพูดกับเธอตรงๆ เพราะเชื่อวําเธอจะพอใจ มากกวําการโกหกแนํ นึกไมํถึงเลยวําทุกอยํางจะกลับกลายเป็นตรงข๎าม ‚พี่หมอนอกใจรดาแล๎วจะพูดอะไรก็พูดได๎ทั้งนั้น รดามันเป็นคนผิดนี่ที่ขับ รถโงํๆ ให๎โจรมันดักปล๎นจนต๎องกลายเป็นเจ๎าหญิงนิทรา รดามันผิดเองที่หลับไป เลยไมํสามารถให๎ความสุขพี่หมอกับลูกได๎ พี่หมอก็เลยไมํรักรดา ไมํรอรดา แล๎ว ทิ้งรดาไปหาเมียใหมํ‛ พิมพ๑รดาตํอวําเขาทั้งน้ําตา กํอนจะลุกขึ้นทุบตีเขารุนแรง เสียจนเขาต๎องลุกขึ้นจับมือทั้งสองข๎างของเธอเอาไว๎ ‚พี่หมอปลํอยนะ! ปลํอย!‛ ‚รดาใจเย็นๆ กํอนดีกวํา ผมวําเรื่องนี้...‛ ‚ไมํยงไมํเย็นมันแล๎ว! พี่หมอทํากับรดาขนาดนี้คิดวํารดาจะเย็นอยูํได๎อีก เหรอ คนทรยศ! รดาเกลียดๆๆ เกลียดพี่หมอ ไอ๎คนเฮงซวย! กรี๊ดดด! ‛ พิมพ๑รดา แผดเสียงใสํหน๎าเขาดังลั่นจนหูแทบแตก ปาฏิหาริย๑ไมํทันได๎คิดอะไรมากกวํานั้น รํางบางที่ออกฤทธิ์ออกเดชอยูํตอน แรกก็ทรุดฮวบลงในอ๎อมแขนแข็งแกรํง ‚รดา!‛ ชายหนุํมตกใจที่อยูํๆ ภรรยาของเขาก็หมดสติไปดื้อๆ อรุณรดาซึ่งยืนอยูํแถวบันไดมาได๎สักระยะ เมื่อเห็นเหตการณ๑ไมํคาดฝันจึง เผลอแสดงตัวโดยอัตโนมัติ รํางบางสาวเท๎ามาถามอาการของพิมพ๑รดาทันที ‚คุณหมอ คุณรดาเป็นอะไรมากหรือเปลําคะ‛

‚คุณชํวยไปเอายาดมมาให๎หนํอย แล๎วตามผมไปที่ห๎องรับรองแขกข๎างบน ‛ ชายหนุํมช๎อนรํางพิมพ๑รดาขึ้น กํอนจะอุ๎มไปยังห๎องวํางบนชั้นสอง โดยที่อรุณร ดารีบเอาของที่ชายหนุํมต๎องการตามไปสํงให๎ เมื่อผํานประตูห๎องรับรองแขกเข๎าไป หลํอนก็ได๎เห็นปาฏิหาริย๑นั่งปฐม พยาบาลเบื้องต๎นให๎หญิงสาวที่นอนหมดสติอยูํบนเตียง อรุณรดาสํงยาดมให๎เขา ไป กํอนภาพเปลือกตาที่ปิดสนิทบนใบหน๎าซึ่งเปรอะด๎วยรอยน้ําตานั้นทําให๎ อรุณรดานึกถึงตอนที่อีกฝ่ายตัดพ๎อตํอวําสามีไมํกี่นาทีกํอน ‘พี่หมอนอกใจรดาแล๎วจะพูดอะไรก็พูดได๎ทั้งนั้น รดามันเป็นคนผิดนี่ที่ขับ รถโงํๆ ให๎โจรมันดักปล๎นจนต๎องกลายเป็นเจ๎าหญิงนิทรา รดาไมํมันผิดเองที่หลับ ไป เลยไมํสามารถให๎ความสุขพี่หมอกับลูกได๎ พี่หมอก็เลยไมํรักรดา ไมํรอรดา แล๎วทิ้งรดาไปหาเมียใหมํ ’ ตอนแรกที่หลํอนนั่งร๎องไห๎อยูํทางเดินข๎างบน พอได๎ยินเสียงเอะอะโวยวาย ของพิมพ๑รดาก็รีบเดินลงมาดูด๎วยความตกใจ สิ่งที่เห็นคือพิมพ๑รดากําลังตํอวํา ทุบตีปาฏิหาริย.๑ .. เพราะโกรธที่ปาฏิหาริย๑บอกวํากําลังจะแตํงงานกับหลํอน ไมํรู๎วําควรจะดีใจหรือเสียใจมากกวํากัน แตํหลํอนก็ตัดสินใจจะถอยกลับ ออกมาจากห๎องช๎าๆ

บทที่ ๒๕ ส่วนเกิน ‚พี่หมอ...‛ เสียงแผํวๆ ของพิมพ๑รดาพึมพํา กํอนที่เปลือกตางามจะ คํอยๆ ปรือขึ้น เมื่อเขาให๎เธอดมยามาได๎สักพัก นายแพทย๑หนุํมสันนิษฐานวําพิมพ๑รดาคงตกใจและเสียใจมากเกินไป ถึง ได๎เป็นลมไปเลยดื้อๆ แล๎วพอฟื้นมาอีกครั้ง เธอก็เริ่มร๎องไห๎ ลุกขึ้นมาสวมกอด เขาไว๎ ‚รดาขอโทษนะคะที่วําพี่หมอแบบนั้น รดาก็แคํตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น แตํร ดาคิดได๎แล๎วนะคะ พี่หมอเป็นผู๎ชาย พี่หมอก็ต๎องมีหวั่นไหวบ๎าง พี่หมอ...รดารู๎ วําพี่หมอรักรดา เรารักกันมากไมํใชํเหรอคะ เราถึงได๎แตํงงานกัน และเราก็มีลูก ด๎วยกัน การที่ห๎าปีที่ผํานมานี้รดาไมํเคยได๎อยูํดูแลพี่หมอกับลูกมันก็ทําให๎รดา รู๎สึกผิดมากแล๎วนะคะ พี่หมออยําผลักไสรดาไปไหนเลยได๎ไหม รดาอยากจะมี โอกาสเป็นแมํและภรรยาที่ดีของพี่หมอกับลูกบ๎าง‛ ‚ผมวําเราอยําเพิ่งพูดเรื่องนี้กันเลยนะ คุณเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ นําจะ พักผํอนสักสองสามวันกํอน‛ ‚ไมํ‛ พิมพ๑รดาสั่นศีรษะปฏิเสธทั้งน้ําตา ‚รดามาถึงที่นี่ตั้งแตํบําย ตอนที่รอ พี่หมอรดาก็พักมามากพอแล๎ว แตํถ๎าพี่หมอไมํคุยเรื่องผู๎หญิงคนนั้นกับรดา ตอนนี้ รดาคงไมํสบายใจ พี่หมอบอกรดามาสิวําเราจะกลับมาเป็นครอบครัวที่ อบอุํนเหมือนเดิม‛

‚รดา‛ ปาฏิหาริย๑พยายามจับแขนหญิงสาวให๎หํางออกไป ‚ถ๎าเราคุยกัน ตอนนี้ผมจะยืนยันคําเดิม แตํถ๎ารดาพักผํอนให๎ใจเย็นลงกวํานี้ เราจะคุยเรื่องนี้ กันใหมํแตํต๎น‛ พิมพ๑รดาเม๎มริมฝีปากเข๎าหากัน เขารู๎วํากําลังทําให๎เธอเสียใจมาก แตํจะ ให๎เขาสัญญาวําจะกลับไปเป็นครอบครัวที่อบอุํนเหมือนเดิม เขาทําไมํได๎ เพราะ เขารู๎ดีวําใจดวงนี้รักใคร ไมํวําจะวันนี้หรือวันไหน เขาก็รักอรุณรดาอยูํดี หากการ พูดตรงๆ ตอนนี้คงไมํทําให๎อะไรดีขึ้น ดังนั้น เพื่อไมํให๎พิมพ๑รดาต๎องเสียใจ มากกวําที่เห็น เขาจําเป็นต๎องถนอมน้ําใจเธอ ในฐานะที่เธอเป็นแมํน๎องมิค และเป็นผู๎หญิงที่ไมํมีความผิดอะไร... ‚ก็ได๎คํะ รดารู๎วําพี่หมอลําบากใจ รดาจะรอนะคะ...รดาให๎เวลาพี่หมอได๎ ในเมื่อรดาไมํดีเองที่ทิ้งพี่หมอกับลูกไป ถึงแม๎วํา... ‛ พิมพ๑รดาตัดสินใจที่จะไมํพูด ออกมา กํอนยกมือเช็ดน้ําตา ‚พี่หมอไปพักผํอนเถอะคํะ รดาก็จะได๎พักผํอน เหมือนกัน‛ หญิงสาวทิ้งตัวลงนอนโดยไมํได๎เหนี่ยวรั้งเขาอยํางตอนแรก ปาฏิหาริย๑จึง ยิ่งไมํสบายใจที่จะทิ้งเธอไว๎คนเดียว ทั้งๆ ที่เห็นเธอยังร๎องไห๎อยูํอยํางนี้ ‚ผมจะอยูํเป็นเพื่อน...จนกวําคุณจะหลับก็แล๎วกัน ‛ ปาฏิหาริย๑เห็นวําอีกฝ่ายยิ้มน๎อยๆ กํอนจะหลับตาลงโดยไมํพูดอะไรตํอ เขาจึงขยับตัวไปดึงผ๎ามาหํมให๎เธอแล๎วนั่งลงข๎างๆ เพื่อใช๎เวลาคิดทบทวน เขาใจร๎ายกับเธอเกินไปหรือเปลํา... ห๎าปีที่ผํานมานี้แม๎เธอจะไมํรู๎สึกตัว แตํ เธอก็คงว๎าเหวํมากที่ต๎องนอนอยูํทํามกลางคนแปลกหน๎าในโรงพยาบาล นอกจากที่เขาจะเป็นสามีแยํๆ ไมํดูแลเธอให๎ดีแล๎ว ยังปันใจไปให๎ผู๎หญิงคนอื่น นึกถึงอรุณรดา ปาฏิหาริย๑ก็คิดวําตอนนี้เธอคงไมํสบายใจเหมือนกัน

หลังจากที่เขาให๎เธอพาน๎องมิคไปพักผํอนบนห๎อง เขาก็แทบลืมไปแล๎วด๎วย ซ้ําวําน๎องมิคเองก็คงสงสัยวําทําไมอยูํๆ ถึงมีคนหน๎าเหมือนแมํในรูปถํายเมื่อห๎า ปีกํอนมาปรากฏตัวให๎เห็น ความเป็นหํวงลูกและหํวงอรุณรดาไมํน๎อยไปกวํากัน ทําให๎เขาคํอยๆ ลุก ออกไปจากห๎องอยํางเงียบเชียบ กํอนจะตรงไปที่ห๎องของตนเป็นอันดับแรก ชายหนุํมไมํแนํใจวําตอนนี้อรุณรดาอยูํไหนจึงยังไมํอยากบุํมบํามเข๎าไปใน ห๎องน๎องมิค แตํภาพที่เห็นคือประตูบานเลื่อนของตู๎เสื้อผ๎าถูกเปิดเอาไว๎ เมื่อสาวเท๎าตรงไปดูใกล๎ๆ ก็พบวําเสื้อผ๎าของอรุณรดาไมํได๎จัดเรียงไว๎ที่ เดิมอีก ‚รดา!‛ ปาฏิหาริย๑รีบสาวเท๎ากลับลงมาที่ห๎องโถง คว๎ากุญแจรถที่วางเอาไว๎บนโต๏ะ ในชุดโซฟารับแขกเพื่อรีบตามไปหาเธอ เขาจะให๎เธอจากไปทั้งๆ ที่ยังไมํได๎คุย อะไรกันแบบนี้ไมํได๎! แม๎จะรู๎ดีวําอะไรคือสาเหตุที่ทําให๎เธอตัดสินใจแบบนี้ก็ตาม... **************************************************** อรุณรดานั่งซึมอยูํที่ป้ายรถเมล๑หน๎าปากซอยบ๎านปาฏิหาริย๑ ติดกัน นั้นคือกระเป๋าเดินทางที่เพิ่งเก็บเสื้อผ๎ากลับออกมาไมํนานนัก หญิงสาวตัดสินใจ แล๎ววําจะไมํอยูํเป็นสํวนเกินของครอบครัวพิชญ๑วรกานต๑อีก แม๎วําปาฏิหาริย๑จะบอกพิมพ๑รดาวํากําลังจะแตํงงานใหมํ หลํอนก็ไมํ สามารถทําใจแตํงงานกับคนมีเจ๎าของอยํางเขาได๎ ยิ่งพอเห็นพิมพ๑รดาเสียใจจน

เป็นลมไปตํอหน๎าตํอตา อรุณรดาก็ยิ่งรู๎สึกวําตัวเองเป็นนางมารร๎ายที่กําลังจะ แยํงของของคนอื่น หยาดน้ําใสรินหลํนออกมาอีกครั้ง แม๎วําหญิงสาวจะพยายามหักห๎าม มันแล๎วก็ตาม ทันใดนั้น หลํอนได๎ยินเสียงฝีเท๎าใครคนหนึ่งกําลังเดินตรงมาหา ‚รดา‛ เสียงของปาฏิหาริย๑ อรุณรดาจําได๎แมํน เมื่อเงยหน๎าขึ้น และเห็นวําเขากําลังเดินลงมาจากรถที่จอดชิดริมบาท วิถี หญิงสาวก็รีบคว๎ากระเป๋าลุกขึ้นเดินหนี หากแตํชายหนุํมก็คว๎าแขนหลํอน เอาไว๎ทัน ‚คุณจะทิ้งผมไปแบบนี้ไมํได๎นะรดา ผมรู๎วําคุณกําลังคิดอะไร แตํผม อยากให๎คุณหันหน๎ามาคุยกันกํอน‛ ‚มันไมํมีอะไรต๎องคุยกันอีกแล๎ว !‛ อรุณรดาพูดแซงขึ้นมา ‚หรือถ๎า หากจะมี ก็คงเป็นการแสดงความยินดีที่ภรรยาของคุณกลับมาอยูํด๎วย‛ เสียงของหญิงสาวคํอนข๎างสั่นเครือในประโยคหลัง ตอนนี้หลํอนไมํ ต๎องการให๎ปาฏิหาริย๑พูดอะไรทั้งนั้น ถึงได๎สรุปทุกอยํางให๎จบลงแตํเนิ่นๆ เพราะไมํวําเขาจะพูดอะไร บาดแผลในใจของหลํอนก็คงไมํลดน๎อยลงไป กวํานี้ ถ๎าเขาพูดวํารักหลํอน แตํไมํสามารถแตํงงานกับหลํอนได๎เหมือนเดิมแล๎ว เขาก็คงไมํตํางอะไรจากการเอามีดมากรีดหัวใจหลํอนซ้ําอีกครั้ง แตํถ๎าเขารัก ยืนยันจะแตํงงานกับหลํอนเหมือนเดิม หัวใจของหลํอนก็คงตํอต๎านการเยียวยา นั้นจนทําให๎บาดแผลลุกลามมากขึ้น เพราะหลํอนทําใจยอมรับการเป็นมือที่สาม แยํงสามีใครไมํได๎

หญิงสาวตัดสินใจวางกระเป๋าเสื้อผ๎าลงบนที่นั่งรอรถเมล๑อีกครั้ง ถอด แหวนคืนให๎ปาฏิหาริย๑ แตํนอกจากปาฏิหาริย๑จะไมํยื่นมือมารับแหวนแล๎ว ยังเงย หน๎ามองหลํอนอยํางวิงวอน ‚รดา คุณก็รู๎วําผมไมํได๎อยากจะให๎ทุกอยํางกลายเป็นแบบนี้ ‛ ‚ฉันรู๎‛ อรุณรดาพยายามสะกดกลั้นน้ําตา ‚แตํในเมื่อมันเป็นแบบนี้แล๎ว เราก็ต๎องยอมรับ‛ หญิงสาวจับมือชายหนุํมขึ้นมา วางแหวนลงในมือนั้นราวกับจะคืนความ รักให๎กับเขา ดวงตาฉ่ําชื้นนิ่งมองแหวนอยูํครูํหนึ่ง กํอนจะตัดใจหิ้วกระเป๋าเดินไป อีกทาง ทวําชายหนุํมก็จับแขนทั้งสองข๎างของหลํอนให๎หันมาใหมํ ‚รดา เรื่องนี้คุณไมํผิดนะ คุณไมํจําเป็นต๎องทําแบบนี้เลย ผมให๎ทนายยื่น เรื่องขอหยํากับเขาไปตั้งแตํกํอนที่ผมจะขอคุณแตํงงานด๎วยซ้ํา ‛ อรุณรดาถึงกับนิ่งอึ้งไปครูํหนึ่ง แตํเพียงแคํครูํเดียวเทํานั้น หยาดน้ําใสก็ แวววาวขึ้นจับที่หนํวยตาอีก ‚ผมกับเขาไมํได๎มีพันธะทางกฎหมายตํอกันเหมือนอยํางที่คุณคิด และผม จะคุยเรื่องนี้กับเขาเอง ถ๎าคุณจะกลับบ๎านก็ได๎ แตํอยําทําเหมือนวําคุณจะไมํ แตํงงานกับผม...‛ น้ําเสียงของเขาเจ็บปวด วิงวอน ‚ได๎ไหม‛ ‚มันไมํมีประโยชน๑หรอก‛ อรุณรดายังคงยืนยันการตัดสินใจเดิม ‚ถึงคุณ จะไมํได๎มีพันธะทางกฎหมายกับเขา แตํคุณมีพันธะอื่น... ซึ่งก็คือน๎องมิค ‛ นึกถึงตอนที่น๎องมิคบํายหน๎าหนีหลํอนเมื่อตอนรู๎ความจริง อรุณรดาก็แทบ จะทนไมํได๎ด๎วยซ้ํา ‚หัวอกคนเป็นแมํคงไมํต๎องการให๎ใครมาพรากลูกไป... น๎องมิคเองก็รอแมํ ของแกมาตลอด ตอนนี้เมื่อแมํกลับมาแล๎ว ของปลอมมันจะไปดีเทําของจริงได๎

ยังไง‛ อรุณรดาไมํได๎มีเจตนาประชด เพียงแตํคิดวํามันเป็นความจริงที่ทุกๆ คน ต๎องยอมรับ ‚คุณกลับไปเถอะ...ลูกต๎องการพํอ ภรรยาต๎องการสามี คนป่วยก็ต๎องการ กําลังใจ‛ หลํอนพยายามที่จะยิ้มให๎กับการตัดสินใจที่คิดวําถูกต๎องของตัวเอง ‚ห๎าปีมานี้คุณไมํได๎ดูแลเธอเทําที่ควรเลยนะ ถึงคุณจะไมํตั้งใจ แตํตอนนี้คุณมี โอกาสได๎ชดเชยสิ่งดีๆ ให๎กับเธอ คุณอยํามาเสียเวลา...กับผู๎หญิงสิบแปดมงกุฏที่ ได๎เลื่อนขั้นมาเป็นลูกจ๎างชั่วคราวของคุณดีกวํา ‛ ‚ทั้งๆ ที่ผมรักผู๎หญิงสิบแปดมงกุฏคนนั้นนํะเหรอ‛ ‚เมื่อกํอน...ฉันเคยถูกผู๎หญิงคนอื่นมาแยํงคนรักไป ฉันเสียใจ...ฉันเฝ้าถาม ตัวเองวําฉันผิดอะไร ทําไมฉันจะต๎องเป็นคนเดียวที่เสียใจด๎วย มาถึงตอนนี้ฉัน กลายเป็นคนที่กําลังจะแยํงคนรักของคนอื่น ทั้งๆ ที่คนๆ นั้นเขาไมํได๎มีความผิด อะไร‛ อรุณรดาอาจจะเข๎าใจและให๎อภัยเอมอรแล๎ว แตํหลํอนไมํหวังความเข๎าใจ หรือการให๎อภัยจากพิมพ๑รดาด๎วยซ้ํา ‚ฉันทําไมํได๎‛ ยืนยันกํอนกลืนก๎อนสะอื้นลงไปในลําคอ เป็นจังหวะเดียวกับรถเมล๑ สายที่รอเคลื่อนมาจอด อรุณรดาจึงหิ้วกระเป๋าขึ้นรถเมล๑ไป ปาฏิหาริย๑ไมํได๎วิ่งตามหรือหันไปมองด๎วยซ้ํา เขายืนอยูํที่เดิมนิ่งๆ กํอนจะทุบกําปั้นไปยังแผํนโฆษณาหลังที่นั่งรอรถประจําทาง ราวกับวํามันจะ สามารถระบายความเจ็บปวดใจออกไปได๎ เขาไมํได๎ผิดหวังกับการที่อยูํๆ พิมพ๑รดาก็กลับมา แตํเขากลับผิดหวัง ...ที่อรุณรดารักเขาไมํมากพอจะก๎าวผํานอุปสรรคนี้ไปด๎วยกัน

**************************************************** พิมพ๑รดาเดินไปเดินมาอยูํภายในห๎องนอน ตั้งแตํได๎ยินเสียง ปาฏิหาริย๑ขับรถออกไปเมื่อประมาณยี่สิบนาทีกํอน หลํอนก็แทบจะนั่งไมํติดที่ เมื่อตามออกไปดู แล๎วเห็นห๎องของเขาที่อยูํฝั่งตรงข๎ามบันไดเปิดประตูทิ้งไว๎ หญิงสาวก็ไมํรอช๎าที่จะตรงไปที่นั่นกํอน ตู๎เสื้อผ๎าวํางเปลําทําให๎พอคาดเดาได๎วําการกลับมาของหลํอนคงทําให๎ ผู๎หญิงที่ปาฏิหาริย๑กําลังจะแตํงงานด๎วยเก็บเสื้อผ๎าย๎ายออกจากบ๎าน และการที่ เขารีบร๎อนเอารถออกไปตามก็ทําให๎หลํอนกระวนกระวายเหลือเกินวําผู๎หญิงคน นั้นจะกลับมาทําให๎ทุกอยํางวุํนวายอีก ได๎ยินเสียงรถแลํนเข๎ามาจอดอีกครั้ง พิมพ๑รดาก็รีบไปแหวกมํานหน๎าตํางดู ทางด๎านลําง ครั้นเห็นวําปาฏิหาริย๑กลับมาคนเดียวก็ยิ้มเบาใจ ครุํนคิดอะไรบางอยํางครูํ หนึ่ง กํอนจะแกล๎งกลับไปนอนหลับบนเตียง นึกไมํถึงเลยวําจะได๎ยินเสียงฝีเท๎า ของเขาเดินไปในทางตรงข๎าม พิมพ๑รดาลืมตาขึ้นอีกครั้ง คํอยๆ เปิดประตูแง๎มออกดูช๎าๆ เมื่อพบวําชายหนุํมกําลังตรงไปห๎องน๎องมิค หลํอนก็เริ่มขมวดคิ้วเข๎าหากัน แล๎วตามไปแอบฟังอยูํหลังประตูบานหนา ‚น๎องมิค ยังไมํนอนเหรอครับ ‛ ปาฏิหาริย๑เดินไปนั่งลงข๎างลูกชายที่ยังคง นั่งห๎อยขาลงมาจากเตียง มือหนาลูบศีรษะน๎องมิคเบาๆ เมื่อเห็นน๎องมิคเอาแตํ ทําหน๎าเศร๎า

‚พํอปา...‛ น๎องมิคหันหน๎ามาหา ดวงตาที่เคยสดใสรําเริงนั้นแดงก่ําและมี หยาดน้ําตาคลอเคล๎า ‚แมํรดาไมํใชํแมํของน๎องมิคจริงๆ เหรอคับ ‛ ‚แมํรดาบอกน๎องมิคเหรอ‛ หนูน๎อยพนักหน๎าพร๎อมกับที่หยาดน้ําใสรินอาบรํองแก๎ม ชายหนุํมยก นิ้วโป้งซับน้ําตาให๎ลูกชาย ‚ถึงแมํรดาจะไมํใชํแมํแท๎ๆ ของน๎องมิค แตํแมํรดารักน๎องมิคมากเลยนะ ครับ น๎องมิคอยําโกรธแมํรดาเป็นอันขาดรู๎ไหม ถ๎าจะโกรธ...ก็มาโกรธพํอปา เพราะพํอปาเป็นคนบอกให๎แมํรดาโกหกน๎องมิคเอง‛ ‚น๎องมิคไมํโกรธพํอปา ไมํโกรธแมํรดาด๎วยคับ ‛ เด็กน๎อยถอนสะอื้นเบาๆ แตํน้ําตาก็ยังรื้นรินไมํยอมหยุด ‚น๎องมิครู๎วําพํอปารักน๎องมิค แตํแมํรดาจะรัก น๎องมิคจริงๆ ใชํมั้ยคับ แมํรดาไมํใชํแมํน๎องมิค น๎องมิคกลัวแมํรดาไมํรักน๎องมิค ไมํอยูํกับน๎องมิคอีก‛ ปาฏิหาริย๑กอดตอบลูกชาย ไมํรู๎จะบอกกับเขายังไงวําอรุณรดาไปแล๎ว ‚แมํรดารักน๎องมิคมาก แตํ...ตอนนี้มีแมํรดาอีกคน คนที่เป็นแมํแท๎ๆ ของ น๎องมิคไง คนนี้ก็รักน๎องมิคเหมือนกัน แล๎วแมํรดาคนนี้ก็จะอยูํกับน๎องมิคแทนนะ ครับ‛ ‚ไมํเอา‛ น๎องมิคปฏิเสธงอแง ‚น๎องมิคไมํเอาแมํรดาคนนี้แล๎ว น๎องมิคจะ เอาแมํรดาคนเดิมของน๎องมิค ‛ ‚ไมํเอา อยําพูดแบบนี้สิครับ ‛ ปาฏิหาริย๑ไมํเชิงเอ็ด แตํบอกน๎องมิคอยํางใจ เย็น ‚ถ๎าแมํรดาที่อยูํกับเรามาได๎ยิน แมํรดาจะเสียใจมากเลยนะครับ เพราะวํา แมํรดารักน๎องมิคมาก‛ ‚แปลวําน๎องมิคจะไมํได๎เจอแมํรดาแล๎วเหรอคับ ‛

ปาฏิหาริย๑รู๎วําน๎องมิคกําลังหมายถึงอรุณรดา เขายิ้มและปลอบน๎องมิค อยํางอํอนโยน ‚ได๎เจอสิ ถ๎าน๎องมิคคิดถึงก็ไปหาได๎ เอาไว๎พํอปาจะพาไปเองนะครับ ‛ ‚จริงๆ นะคับ ‛ น๎องมิคเริ่มหยุดร๎องไห๎ กํอนที่ชายหนุํมจะยกนิ้วก๎อยมา เกี่ยวไว๎เป็นการทําสัญญาแล๎วแตะกําปั้นกันแบบลูกผู๎ชาย ปาฏิหาริย๑ตัดสินใจแล๎ววําน๎องมิคควรจะได๎อยูํกับแมํแท๎ๆ ของแกบ๎าง ถึง เขาไมํได๎รักพิมพ๑รดาเหมือนอยํางเมื่อกํอน น๎องมิคก็ควรจะมีสิทธิ์ได๎รับความรัก จากพิมพ๑รดาในฐานะลูก สํวนเรื่องอรุณรดานั้น... หากเธอตัดสินใจดีแล๎ว เขาจะ ไปบังคับฝืนใจเธอให๎ทําในสิ่งที่เธอไมํอยากทําได๎อยํางไรกัน ปาฏิหาริย๑ก็แคํหวังวําการแยกกันอยูํในชํวงนี้คงทําให๎แตํละฝ่ายได๎มีเวลา คิดทบทวนวํา ‘อะไร’ คือสิ่งที่ถูกต๎องและสมควรทํามากกวํา **************************************************** เช๎าวันนี้เมื่อปาฏิหาริย๑ลงมาในห๎องโถง เขาก็วางกระเป๋าทํางานเอาไว๎ บนโซฟา กํอนจะเดินตรงไปเข๎าครัวเตรียมมื้อเช๎าแบบงํายๆ ให๎ตัวเอง ลูกชาย รวมถึงอดีตภรรยาที่คงยังทําอะไรไมํถนัดนัก เพราะเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมา ได๎ไมํกี่วัน แตํเขาก็ต๎องผิดคาด เมื่อเห็นน๎องมิคในชุดนักเรียนนั่งกินข๎าวเช๎าอยูํบนโต๏ะ สํวนพิมพ๑รดากําลังเก็บล๎างกระทะอยูํในครัว กํอนจะถอดผ๎ากันเปื้อนแขวนเก็บ เข๎าที่ แล๎วหันมาเห็นเขายืนอยูํ

‚อรุณสวัสดิ์คํะพี่หมอ รดาทํากับข๎าวเสร็จแล๎ว กําลังวําจะขึ้นไปตาม พี่หมออยูํพอดีเลยคํะ พี่หมอมากินข๎าวเช๎าด๎วยกันสิคะ รดาตั้งใจทําสุดฝีมือเลย นะ‛ หญิงสาวเดินออกมาถึงก็มองไปที่กับข๎าวสองสามอยํางบนโต๏ะ ‚อาจจะไมํคํอยนํากินเทําไร เพราะวํารดาเอาของที่มีในตู๎เย็นมาทํา แตํ รับประกันได๎วําอรํอยคํะ พี่หมอนั่งสิคะ เดี๋ยวรดาไปตักข๎าวให๎ ต๎มจับฉํายยัง ร๎อนๆ อยูํเลย‛ แม๎พิมพ๑รดาจะออกตัววําอาหารที่เธอทําไมํนํากินเทําไร ชายหนุํมก็ รู๎สึกได๎วําเธอบรรจงทําทุกอยํางออกมาด๎วยความตั้งใจ ต๎มจับฉํายหอมฉุยนํากิน ผัดผักรวมมิตรก็สีสันสดใส ไขํเจียวหมูสับใสํหอมใหญํกับต๎นหอมเพื่อเพิ่มให๎ดูนํา รับประทานมากขึ้น แตํเธอคงลืมไปวําเขาไมํกินผัก อันที่จริงเขาก็ไมํเชิงวําไมํกินผักไปเสียทุกประเภท อยํางพวกคะน๎า อํอนๆ ในราดหน๎าเขาก็กินได๎ แตํถ๎าแข็งๆ แบบมีใยจากเปลือกด๎วยเขาไมํกิน สํวนพวกข๎าวโพด แครอท ผักกาดขาว รวมถึงต๎นหอมเขาไมํชอบกินเลยสักอยําง และเธอก็ใสํมันลงไปในมื้อเช๎า ‚ผมไมํคํอยหิวเทําไร อีกอยํางวันนี้มีประชุมด๎วย คุณกินกับน๎องมิค เถอะ แล๎วก็...รถโรงเรียนจะมารับแกตอนเจ็ดโมงครึ่งตรงหน๎าบ๎านนะ‛ ปาฏิหาริย๑ยิ้มให๎เล็กน๎อย กํอนเดินออกไปเปิดประตูรั้ว ขณะหญิงสาวมองตาม ด๎วยแววตาขุํนๆ แตํก็นั่งลงยิ้มให๎ลูกชาย ‚น๎องมิคกินเยอะๆ นะคะ เป็นไงบ๎าง กับข๎าวแมํรดาอรํอยไหม‛

‚อรํอยคับ‛ หนูน๎อยยิ้มให๎ ทั้งยังกินข๎าวพร๎อมกับมารดาจนหมด เกลี้ยง แตํถึงกระนั้นเขาก็ไมํได๎คิดถึงอรุณรดาน๎อยลง เมื่อกินข๎าวจนอิ่ม น๎องมิคก็เริ่มชวนคุย ‚แมํรดาไปอยูํไหนมาตั้งหลายปีเหรอคับ ‛ เสียงใสๆ ถามด๎วยแววตา ใสซื่อ พํอปาบอกวําแมํรดาจะกลับมาอยูํด๎วยแล๎ว เพราะแมํรดารักเขามากๆ ดังนั้น เขาจึงคิดวําแมํรดาคงมีเรื่องสนุกๆ มาเลําให๎ฟังเยอะแยะ ‚อยูํโรงพยาบาลที่ตํางจังหวัดจ๎ะ แมํรดาประสบอุบัติเหตุ เลย กลายเป็นเจ๎าหญิงนิทรา เพิ่งจะตื่นขึ้นมาเมื่อสามเดือนที่แล๎วนี้เอง‛ ‚เจ๎าหญิงนิทรา?‛ หนูน๎อยเอียงคอ เมื่อนึกถึงนิทานเรื่องหนึ่ง ‚เจ๎า หญิงนิทราถูกนางแมํมดสาปให๎นอนหลับไมํใชํเหรอคับ แมํรดาเจอแมํมดสาป เหรอคับ‛ ‚เพ๎อเจ๎อนํะ แมํมดจะมีจริงได๎ยังไง‛ ‚แล๎วแมํรดาเป็นเจ๎าหญิงนิทราได๎ยังไงเหรอคับ ‛ ‚ก็ประสบอุบัติเหตุ ถูกโจรเอาไม๎หน๎าสามตีหัวเลยสลบไป แล๎วก็ไมํ ตื่นขึ้นมาอีก‛ ‚แล๎วทําไมอยูํๆ ถึงตื่นขึ้นมาลํะคับ ‛ ‚เอ๏ะ!‛ พิมพ๑รดาชักเริ่มโมโหที่น๎องมิคถามเซ๎าซี้ไมํรู๎จักจบสิ้น แตํไมํทัน คิดวําเด็กอายุแคํเจ็ดขวบคงไมํรู๎จักอาการเจ๎าหญิงนิทรา ถึงได๎สงสัย ‚ถ๎าฉันไมํ ตื่นขึ้นมาจะให๎ฉันหลับไปตลอดชีวิตเลยเหรอ! หรือวําแกไมํอยากให๎ฉันกลับมา อยูํที่นี่ อยากจะได๎แมํใหมํเป็นนังนั่นนักใชํไหม ถึงได๎มาพูดแชํงชักหักกระดูกฉัน

แบบนี้! ถ๎าอยากจะได๎นังนั่นเป็นแมํก็ไปหามันเลย! ไมํต๎องมาคุยกับฉันอีก รําคาญ!‛ พิมพ๑รดากระแทกเสียง กํอนลุกออกไปจากห๎องรับประทานอาหาร เพื่อขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง โดยไมํได๎สนใจเลยวําน๎องมิคกําลังนั่งหน๎าจ๐อง น้ําตา ปริบ แตํไมํได๎ร๎องไห๎ออกมา กระทั่งได๎ยินเสียงรถโรงเรียนแลํนมาจอดหน๎าประตู รั้ว หนูน๎อยก็คว๎ากระเป๋าออกไปจากบ๎านโดยไมํพูดอะไร

บทที่ ๒๖ รักบนน้าตา ‚ฮือ...‛ อรุณรดาร๎องไห๎เสียงดังลั่นคอนโด ตาแดงจมูกแดงอีกทั้งยัง หัวฟูจนแทบดูไมํได๎ ‚ทําไมชีวิตของนางสาวอรุณรดามันถึงได๎อาภัพรักอยํางนี้ ‛ เสียงสะอื้นของคนอักหักนั้นทําเอาสองคนที่นั่งอยูํข๎างๆ ถึงกับวางตัว ไมํถูก เมื่อเกวลินพยักหน๎าให๎แฟนหนุํมของเธอเป็นคนปลอบ ญาณากรก็พยัก หน๎ากลับราวกับจะบอกเป็นนัยๆ วําเกวลินเริ่มคงดีกวํา ‚เอานํา...‛ เกวลินวางมือลงบนไหลํนักเขียนสาว ‚ในเมื่อแกตัดสินใจ แล๎ววําจะถอยออกมา แกก็ต๎องเข๎มแข็งให๎มากๆ ต๎องไมํเสียน้ําตาให๎กับเรื่องนี้ เข๎าใจมั้ย‛ ‚ฉันก็กําลังพยายามอยูํ แตํไมํรู๎วําทําไมมันไหลออกมาเอง ฮือ...‛ อรุณรดาเบะปากร๎องไห๎ ญาณากรจึงหันไปหยิบกลํองกระดาษทิชชูมาสํงให๎ ‚ขอผ๎าเช็ดหน๎าได๎ไหม‛ อรุณรดาเอํยเสียงแผํวเครือ ‚ไมํอยากให๎ อาการอกหักของฉันสํงผลกระทบจนโลกร๎อนขึ้นเหมือนคราวกํอน‛ ญาณากรถึงกับอ๎าปากค๎าง กํอนหันไปทางเกวลินอยํางติดจะงงๆ วํา ถึงขั้นนี้แล๎วยังหํวงสวัสดิภาพของโลกอีก แตํเกวลินก็พยักหน๎าเป็นความนัยวํา ตามใจมันหนํอยเถอะ ญาณากรจึงวางกลํองกระดาษทิชชูลงบนโต๏ะ แล๎วสํง ผ๎าเช็ดหน๎าของตัวเองให๎ ทําทางการสั่งน้ํามูกแบบเอาเป็นเอาตายของอรุณรดาทําให๎เจ๎าของ ผ๎าเช็ดหน๎าคิดวําคงไมํเอากลับไปซักอีก

‚ฉันไมํนําเผลอใจไปรักพี่หมอเลย ทั้งๆ ที่รู๎วําพี่หมอมีเมียอยูํแล๎ว ถึง แม๎วํา...‛ อรุณรดาถอนสะอื้น เกิดพูดไมํออกขึ้นมาชั่วขณะ เกวลินจึงตบบําเบาๆ เป็นการปลอบใจ ‚แกไมํผิดหรอก รดา เรื่องนี้ไมํมีใครผิดทั้งนั้นนะ พี่หมอเองก็คงไมํคิด วําเมียจะกลับมา ขนาดฉันเองยังคิดวําคุณพิมพ๑รดาตายไปแล๎วเลย‛ ‚แตํถ๎าหมอปาบอกวํารักแก ทําไมแกไมํลองให๎เวลาหมอปาดูหนํอย ลํะ‛ ญาณากรเริ่มแสดงความคิดเห็นอยํางเป็นกลาง ‚เขาอาจจะเคลียร๑กับคุณ พิมพ๑รดาได๎ในเร็วๆ นี้ก็ได๎นะ เพราะฉันคิดวําคนเราถ๎ามันไมํรักกันแล๎ว ถึงทูํซี้อยูํ กันไปก็มีแตํปัญหาเปลําๆ‛ ‚ถ๎าเขาสองคนจะไมํรักกัน มันต๎องไมํใชํเพราะฉันเป็นต๎นเหตุ แก เข๎าใจมั้ย...‛ อรุณรดาร๎องไห๎กระอืดๆ เมื่อนึกถึงตอนที่นภดลบอกหลํอนวํากําลัง จะแตํงงานกับเอมอร ‚ฉันทําใจไมํได๎ที่จะรักบนน้ําตาของคนอื่น ‛ ‚แล๎วแกคิดเหรอวําแกถอยออกมาแล๎ว คนอื่นจะไมํเสียน้ําตา‛ ญาณากรไมํเห็นด๎วยที่เพื่อนตัดสินใจแบบนี้ ‚อยํางน๎อยพี่หมอก็คงเสียใจ คุณ พิมพ๑รดาเองสักวันก็ต๎องเสียใจ ถ๎าพี่หมออยูํกับเธอ แตํหัวใจอยูํกับแก‛ ‚จริง‛ เกวลินยกนิ้วเห็นด๎วย ‚เหมือนอยํางคุณเอมอรไง ตอนแรกๆ มี ความสุขที่ไหน วันๆ ดลก็เอาแตํวนเวียนมาขอคืนดีกับแก ตอนนี้ที่เหมือนจะ เข๎าใจกันได๎ ก็เพราะลูกทั้งนั้น‛ ‚แตํกรณีของฉัน คนที่มีลูกกับพี่หมอคือคุณพิมพ๑รดา‛ อรุณรดาแย๎ง และยังอดคิดถึงตอนที่น๎องมิคบํายหน๎าหนีหลํอนไมํได๎ ‚น๎องมิคเองก็คงเกลียด ฉันแล๎ว‛

จมูกแดงๆ นั้นสั่งน้ํามูกใสํผ๎าเช็ดหน๎าอีกครั้ง ร๎องไห๎กระซิกจนเนื้อตัว ไหวสั่น ปาฏิหาริย๑เคยรักพิมพ๑รดามากํอน ตอนนี้เขาอาจจะบอกวํารักหลํอน แตํอรุณรดากลับเชื่อวําสักวันหนึ่งเขาคงกลับไปรักพิมพ๑รดาเหมือนเดิมได๎ น๎อง มิคคงเป็นกาวประสานใจพํอกับแมํ และทั้งสามคนก็จะมีครอบครัวที่อบอุํน รํวมกัน ‚แกรู๎ได๎ไงวําน๎องมิคเกลียดแก ตอนที่ไปเกาะเสม็ดด๎วยกัน น๎องมิคติด แกจะตายนะ ถึงตอนนี้จะรู๎วําแกไมํใชํแมํแท๎ๆ แตํก็คงไมํถึงกับเกลียดหรอก‛ เก วลินไมํอยากให๎เพื่อนรักคิดมาก ทวําอรุณรดากลับสั่นศีรษะ ‚ถึงไมํเกลียดก็คงไมํเหมือนเดิมแล๎ว ฉันทําใจแล๎วลํะ...ฉันตัดใจแล๎ว ‛ ทันใดนั้นเอง เสียงโทรศัพท๑มือถือของอรุณรดาก็ดังขึ้น ‘ฉันไม่เคยรัก ไม่เคยรู้ ว่าชีวิตมันดีเช่นไร เมื่อได้มีบางคนข้างกาย เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆ กัน...’ เสียงริงโทนเพลงที่อรุณรดาเพิ่งโหลดมาตั้งไว๎หลังกลับมาจากเกาะ เสม็ดดังขึ้น นั่นทําให๎หลํอนหวนนึกถึงความรู๎สึกตอนปาฏิหาริย๑เลํนเปียโนขอ แตํงงาน แล๎วร๎องไห๎ออกมายกใหญํ ‚ฮือ... ทําไมอกหักทีไรต๎องมีใครโทรมาซ้ําเติมทุกที ‛ อรุณรดาบํนปอด แปด หยิบโทรศัพท๑เตรียมจะกดสายทิ้ง แตํนิ้วเรียวกลับชะงักไปเมื่อเห็นวําเป็น บรรณาธิการของหลํอน ‚พี่ทามาก็อต!‛ อรุณรดาอุทาน ตกใจจนหยุดร๎องไห๎ไปชั่วขณะ

‚ไหน‛ เกวลินชะโงกหน๎ามาดูเบอร๑ด๎วยทําทางกระดี๊กระด๏า ‚รับเลยๆ ฉันวําคราวนี้พี่ทามาก็อตต๎องโทรมาบอกขําวดี ต๎นฉบับเรื่องพญามารขยํมรัก ของแกผํานการพิจารณาแนํๆ เลยลํะ ‛ ‚จะผํานได๎ไง ฉันยังแตํงไมํถึงสองบทเลย‛ อรุณรดาหันไปบอกตรงๆ อีกฝ่ายก็ถึงกับหน๎าเหลอไป ‚เอํอ...ก็พี่ทามาก็อตอาจมีเซนส๑ประหลาด มีใครไปเข๎าฝันเอา ต๎นฉบับสองบทของแกให๎อําน แล๎วมันเริ่ด มันเจิดมากๆ จนต๎องโทรมาเรํงขอ ต๎นฉบับไงลํะ‛ ‚ฉันวําถ๎าเป็นงั้นจริงคงโทรมาบอกให๎ฉันเลิกแตํงนิยายไปเลย มากกวํา‛ อรุณรดาพูดจริง หลํอนรู๎สึกวํานิยายแนวซาตานนั้นไมํใชํหนทางของ หลํอนเลย สาบานได๎วําหลํอนพยายามแตํงแล๎ว แตํมันก็ไมํได๎ดั่งใจจนต๎องลบทิ้ง แล๎วแตํงใหมํอยูํร่ําไป ‚สวัสดีคํะ พี่ก็อต รดาพูดคํะ ‛ รับสายเมื่อกลืนก๎อนสะอื้นลงไป ตอนนี้ ถึงไมํได๎ทํางานสํงต๎นฉบับให๎ พี่ทามาก็อตก็ยังเป็นผู๎ใหญํที่หลํอนเคารพนับถือ เสมอ ‚ทําอะไรอยูํจ๏ะ รดาคนสวยของพี่ ‛ ‚กําลังคิดวําจะเลิกแตํงนิยายแล๎วคํะ ทําทางรดาคงไมํได๎เกิดมาเพื่อ สิ่งนี้‛ ‚อุ๏ย! อะไรทําให๎หนูมีความคิดอยํางนั้นกันลํะ พี่ก็อตวําหนูนํะ...เกิด มาเพื่อสิ่งนี้โดยแท๎จริงเลยนะจ๏ะ เพราะวําที่พี่โทรหาหนูวันนี้ พี่อยากจะบอกวํา นิยายเรื่องซาตานปีกดอกไม๎ของหนู ได๎รับรางวัลรองชนะเลิศโครงการซิกบุ๏กส๑อ วอร๑ด สาขานวนิยายจ๎ะ ‛

‚ห๏า!‛ ถึงกับอุทานออกมาอยํางไมํคาดฝัน โครงการซิกบุ๏กส๑อวอร๑ดเป็นการประกวดหนังสือดีเดํนเพื่อเชิดชูนักเขียน สํงเสริมให๎เยาวชนพัฒนาตนเองด๎านการอําน การเขียน และการสร๎างสรรค๑ ผลงานคุณภาพ รวมทั้งสนับสนุนผลงานที่มีเนื้อหาจรรโลงสังคม และมีความคิด สร๎างสรรค๑ แบํงการประกวดออกเป็นหกสาขา คือ วรรณกรรมสําหรับเยาวชน นวนิยาย กวีนิพนธ๑ รวมเรื่องสั้น สารคดี และการ๑ตูน ทุกผลงานที่ได๎รับรางวัลนั้น ล๎วนต๎องผํานการกลั่นกรองและคัดสรรจากผู๎ทรงคุณวุฒิ ตลอดจนผู๎เชี่ยวชาญที่ เป็นคณะกรรมการตัดสินจากหลากหลายวงการ ทําให๎เวทีนี้กลายเป็นที่ได๎รับ ความสนใจจากนักเขียนทั้งรุํนใหมํและรุํนเกําอยํางแท๎จริง ‚เป็นไปได๎ยังไงคะ พี่ก็อต ในเมื่อ...‛ ‚ก็พี่บอกแล๎วไงลํะวํานิยายเรื่องนี้ของหนูมันเจิด มันเริ่ดสะแมนแตน แบบสุดๆ ถึงมันจะไมํใชํแนวที่ตลาดต๎องการ แตํมันก็มีอะไรๆ หลายอยํางที่ทําให๎ พี่ไมํอยากเก็บไว๎อํานคนเดียว พี่เลยตัดสินใจสํงต๎นฉบับเรื่องนี้เข๎าประกวดด๎วย ความมั่นใจวํามันจะต๎องได๎รางวัล และมันก็ได๎จริงๆ ยินดีด๎วยนะจ๏ะ ‛ เสียงระรื่นของพี่ทามาก็อตทําให๎อรุณรดารู๎สึกได๎เลยวํา บก. ของหลํอน กําลังยิ้ม ‚อ๎อ! ขําวดีอีกอยํางคือสํานักพิมพ๑อนุมัติให๎พิมพ๑เรื่องนี้แล๎ว ต๎นฉบับเข๎า โรงพิมพ๑เรียบร๎อย วางขายอาทิตย๑หน๎า เตรียมตัวรอรับสัญญาด๎วยจ๎ะ ‛ ‚นี่พี่ก็อตพูดจริงเหรอคะ ไมํได๎ล๎อรดาเลํนใชํมั้ยคะ‛ ‚วันที่หนึ่งเดือนหน๎า ตัดชุดสวยๆ ไปรับรางวัลด๎วยนะ ขอแบบเด๎งๆ อยําให๎ บก. หน๎าตาดีมากอยํางพี่ต๎องขายหน๎าลํะ ‛ พี่ทามาก็อตพูดจบก็วางสาย

ไปอยํางอารมณ๑ดี ขณะอรุณรดายังคงนั่งนิ่ง กะพริบตาปริบอยํางไมํนึกฝัน กํอน จะระเบิดเสียงแหํงความสุขออกมาดังลั่น ‚กรี๊ดดด!‛ เกวลินชําเลืองมองคนอกหักที่กําลังกระโดดหมุนตัวไปมาบนเตียง กํอนจะ ยื่นหน๎ามากระซิบกระซาบญาณากร ‚หรือมันจะอกหักจนเพี้ยน?‛ **************************************************** ‚เชียร๑ส!‛ เสียงแก๎วกระทบกันดังขึ้น กํอนที่อรุณรดา เกวลิน และญาณากรจะ ดึงแก๎วของตัวเองไปดื่มนมปั่นรสโปรดด๎วยสีหน๎าเบิกบาน หลังจากได๎รับขําวดี จากบรรณาธิการเลื่องชื่อ ทั้งสามก็ตกลงใจชักชวนกันมาดื่มฉลองที่ร๎านนมเจ๎า ประจํายํานรัชโยธิน ซึ่งนอกจากที่รสชาติของนมจะกลมกลํอมแล๎วนั้น ภายใน ร๎านยังตกแตํงเป็นสไตล๑วินเทจ นํารักถูกใจสาวๆ อีกด๎วย สํวนญาณากรแม๎วําตอนนี้จะไมํใชํสาว แตํมีแฟนสาวก็ต๎องตามใจ แฟน ‚ถึงแกจะอกหักรักคุด แตํก็ยังดีที่ตุ๏ดไมํเมิน ‛ เกวลินสัพยอกขําๆ ประโยคสุดท๎ายนั้นแอบพาดพิงถึงพี่ทามาก็อตในเชิงชื่นชม สํวนอรุณรดาแม๎ยัง ตาแดงก่ํา แตํก็เริ่มมีรอยยิ้มประดับบนใบหน๎า ‚ฉันจะสู๎ตํอไปนะ ถึงจะไมํได๎แตํงงานกับพี่หมอปาเหมือนอยํางที่หวัง แตํอยํางน๎อย...ฉันก็รู๎วําฉันทําอะไรลงไป และฉันจะไมํเสียใจในภายหลังแนํ ‛

‚แกคิดได๎อยํางนั้นพวกฉันก็คํอยสบายใจ‛ ญาณากรยิ้ม กํอนเสียง โทรศัพท๑มือถือของอรุณรดาดังขึ้น เมื่อหญิงสาวเปิดกระเป๋าสะพายข๎างใบเกํง หยิบมาดูเบอร๑หน๎าจอ คิ้ว เรียวสวยก็ขมวดเข๎าหากันมุํนกับเบอร๑สาธารณะที่เรียกเข๎ามา ‚สวัสดีคํะ‛ ‚แมํรดา...‛ เสียงหงอยๆ ของเด็กชายตัวน๎อย เพียงแคํได๎ยินครั้งแรก อรุณรดาก็จําได๎ทันทีวําเป็นเสียงใคร ‚น๎องมิค‛ หญิงสาวนึกไมํถึงวําหนูน๎อยจะโทรหา แตํพอมองไปยัง นาฬิกาแบบติดผนังของร๎านนม หลํอนก็พบวําน๎องมิคคงเลิกเรียนได๎ประมาณ สิบนาทีแล๎ว ‚แมํรดามารับน๎องมิคที่โรงเรียนได๎มั้ยคับ น๎องมิคไมํอยากกลับบ๎าน ไมํอยากเจอแมํมดอีก...‛ **************************************************** พิมพ๑รดานั่งเลํนเกมโทรศัพท๑อยูํที่โซฟาในห๎องโถงของบ๎าน แตํพอนาน เข๎าก็เริ่มเบื่อจนไมํรู๎จะทําอะไร ปาฏิหาริย๑ก็ไมํอยูํ ไมํรู๎จะกลับเมื่อไร หวังวําเขาคงไมํได๎ไปหาผู๎หญิงคนนั้นที่เขาบอกวํากําลังจะแตํงงานด๎วย หรอกนะ ยิ่งคิดพิมพ๑รดาก็ยิ่งหงุดหงิด ตําหนิตัวเองในใจที่ไมํขอเบอร๑โทรศัพท๑ ของปาฏิหาริย๑เอาไว๎ เลยไมํรู๎จะโทรไปตามเขาได๎ที่ไหน ตอนนี้ก็นําจะถึงเวลาเลิก

เรียนของลูกชายแล๎วด๎วย ไมํรู๎วํารถโรงเรียนจะมาสํงตอนกี่โมงยาม ทางที่ดี หลํอนอยากให๎มาสํงช๎าๆ เพราะมีเด็กอยูํในบ๎านก็คงเสียงดัง วุํนวาย หลํอนเกลียดเด็ก! โดยเฉพาะเด็กเวรที่กล๎าบอกวําผู๎หญิงคนอื่นดีกวํา แมํตัวเองอยํางนั้น ตอนที่ได๎ยินมันพูดกับปาฏิหาริย๑เมื่อคืน หลํอนก็รู๎แล๎ววําผู๎หญิงคนนั้น คงมีความสําคัญตํอทุกคนในบ๎านหลังนี้ หลํอนถึงได๎ตื่นมาทําอาหารแตํเช๎า หมายจะเอาใจทั้งพํอทั้งลูก แตํนอกจากที่พํอจะไมํยอมกินแล๎ว ลูกก็ยังเข๎าใจ อะไรยากจนนํารําคาญอีกด๎วย หญิงสาวลุกจากโซฟาด๎วยความหงุดหงิด กํอนจะเดินขึ้นบันไดไปยัง ชั้นสอง แตํพอหมุนลูกบิดประตูห๎องของปาฏิหาริย๑แล๎วพบวําล็อก พิมพ๑รดาก็ยิ่ง หงุดหงิดมากขึ้นกวําเดิมเป็นสองเทํา ‚เห็นเมียตัวเองเป็นคนอื่นไปแล๎วหรือไงถึงได๎ต๎องล็อกประตู !‛ คิ้วโกํงดังคันศรนั้นขยับยํนเข๎าหากันด๎วยความเครํงเครียด ใบหน๎า สวยหวานบึ้งตึง เมื่อไมํสามารถค๎นห๎องของปาฏิหาริย๑ได๎อยํางใจหมาย ความที่เมื่อวานหลํอนสํารวจบ๎านดูครําวๆ แล๎วรอบหนึ่ง จําได๎วําห๎องของ ลูกชายมีโน๎ตบุ๏กวางไว๎ ‚เลํนเน็ตแก๎เซ็งก็แล๎วกัน‛ ตัดสินใจดังนั้นก็ตรงไปยังห๎องนอนของน๎องมิค แล๎วเปิดโน๎ตบุ๏กเข๎าเว็บโน๎นเว็บนี้ไปเรื่อยเปื่อย ระหวํางนั้นก็รู๎สึกเหงาๆ เลยเปิด หาเพลงในเครื่องมาฟัง แตํยังไมํทันเจอโฟลเดอร๑เก็บเพลงด๎วยซ้ําก็ไปเจอ โฟลเดอร๑รูปถํายเข๎ากํอน

พิมพ๑รดาอยากรู๎วําตลอดหลายปีมานี้ผู๎เป็นสามีไปทําอะไรที่ไหนมาบ๎าง เลยกดเข๎าไปดูรูปเลํนๆ แตํแล๎วก็ต๎องผิดหวังเมื่อเจอแตํรูปของอรุณรดากับเพื่อน ของเธอ ‚สงสัยจะเป็นคอมพ๑นังนั่น‛ วิเคราะห๑ได๎ดังนั้นก็หมดความสนใจจะดูรูปตํอ หากทวําตอนที่กําลังไลํปิดโฟล๑เดอร๑ออกมานั้น กลับบังเอิญเห็นรูปงานแตํงงาน จึงเอะใจ หลํอนรู๎มาวําปาฏิหาริย๑แคํกําลังจะแตํงงานใหมํ แตํยังไมํได๎แตํง หรือเมื่อคืนเขาจะโกหกหลํอนกันหนอ... ความสงสัยทําให๎หญิงสาวกดคลิกเข๎าไปในโฟลเดอร๑นั้น กํอนจะขยายรูป ให๎ใหญํขึ้น แล๎วถึงกับตะลึงไปชั่วขณะ ‚นี่มัน... นังรตี!‛ แม๎เจ๎าสาวในภาพจะดูเด็กกวําที่เห็นในปัจจุบัน พิมพ๑รดาก็จําดาราสุดฮอต คนนี้ได๎แมํน ‚ที่แท๎ก็เคยมีผัวมากํอนเหรอเนี่ย ‛ หลํอนยิ้มมุมปาก เมื่อแผนการบางอยําง พุํงทะยานเข๎าสูํสมอง **************************************************** ปาฏิหาริย๑ขับรถมาจอดในบ๎านตอนชํวงหัวค่ํา หญิงสาวที่ยังเลํน อินเตอร๑เน็ตอยูํในห๎องน๎องมิคจึงรีบปิดคอมพิวเตอร๑โน๎ตบุ๏กให๎เรียบร๎อย แล๎วเดิน ลงมาชํวยเปิดประตูบ๎านให๎ชายหนุํมพร๎อมยิ้มทักทาย ‚พี่หมอ กลับมาแล๎วเหรอคะ‛

แก๎วน้ําเย็นๆ ที่หญิงสาวยื่นให๎ถือเป็นเรื่องแปลกใหมํสําหรับปาฏิหาริย๑ เมื่อกํอนตอนพิมพ๑รดายังไมํประสบอุบัติเหตุ เธอก็ไมํได๎เอาใจเขา หรือทําอะไร เล็กๆ น๎อยๆ ให๎ขนาดนี้ ‚ขอบคุณครับ‛ รับมาถือไว๎ กํอนที่เธอจะอาสาเอากระเป๋าของเขาไป วางไว๎บนโซฟา ‚พี่หมอกลับมาเหนื่อยๆ จะอาบน้ําเลยมั้ยคะ รดาจะได๎ไปเตรียม น้ําอุํนให๎ หรือวําจะกินข๎าวกํอนดี รดาจะได๎ไปเตรียมมื้อเย็น ที่ไมํเตรียมไว๎ก็ เพราะไมํแนํใจวําพี่หมอจะกลับถึงบ๎านกี่โมงนํะคํะ รดากลัวอาหารชืดแล๎วไมํ อรํอย‛ ‚แล๎วน๎องมิคลํะ‛ ปาฏิหาริย๑อดแปลกใจไมํได๎ ปกติวันที่เขาเลิกงาน ค่ําๆ น๎องมิคจะกินมื้อเย็นกํอน ‚เอํอ...‛ อ้ําอึ้งไปครูํหนึ่งก็สารภาพออกมาด๎วยสีหน๎ากังวลใจ ‚น๎อง มิคยังไมํกลับบ๎านเลยคํะ ไมํรู๎ไปเถลไถลกับเพื่อนที่ไหน‛ ‚เป็นไปได๎ยังไง‛ ปาฏิหาริย๑เป็นหํวงลูก วางแก๎วน้ําลงบนโต๏ะทันที ‚ปกติน๎องมิคไมํเคยเถลไถล แล๎วก็จะกลับรถโรงเรียนตรงเวลาตลอด‛ ‚หรือวํา...‛ หญิงสาวมีสีหน๎าตกใจ เมื่อฉุกคิดบางอยํางขึ้นได๎ ‚ผู๎หญิง คนนั้นจะเป็นคนพาแกไปคะ เธอคงจะโกรธที่อยูํๆ รดาก็กลับมา เลยมาเอาน๎อง มิคไป เพราะอยากให๎พี่หมอไปหาแนํๆ ‛ ยิ่งพิมพ๑รดาพูดมากเทําไร ปาฏิหาริย๑ก็ยิ่งรู๎สึกวําเธอมองโลกในแงํร๎าย ไมํเหมือนพิมพ๑รดาคนเดิม ครั้นจะให๎คิดวําเป็นอาการแทรกซ๎อนทางสมอง หลังจากที่นอนหลับมานานหลายปีก็ไมํนําจะเป็นไปได๎ แตํเพราะหํวงความ

ปลอดภัยของน๎องมิคมากกวํา ชายหนุํมจึงไมํอยากเสียเวลาคุยอะไรกับพิมพ๑รดา ตอนนี้ ‚เขาไมํใชํคนแบบนั้น‛ ปาฏิหาริย๑พูดจบก็เดินกลับออกมาที่รถอีกครั้ง ‚พี่หมอ! พี่หมอจะไปไหนนํะคะ อยําบอกนะวําพี่หมอจะไปหามัน ‛ พิมพ๑รดาสาวเท๎าตามมาดึงแขนชายหนุํมเอาไว๎ ‚ไมํเอานะคะ รดาไมํให๎ไป พี่ หมอไมํรักรดา ไมํสงสารรดาเหรอคะ รดาเพิ่งออกจากโรงพยาบาลไมํกี่วัน พี่หมอ ควรจะดูแลรดามากกวํา ‛ ‚คุณไมํเป็นหํวงลูกเหรอ รดา‛ ปาฏิหาริย๑ดุ คิ้วหนายํนเข๎าหากันอยําง อดโมโหไมํได๎ พิมพ๑รดามองหน๎าชายหนุํมนิ่ง ทําทางเหมือนอยากจะโต๎แย๎ง แตํก็ ไมํได๎พูดอะไรออกมาอีก ปาฏิหาริย๑เปิดประตูรถ หากทวํายังไมํทันเข๎าไปนั่ง ยาริสสีแดงเงาวับก็ แลํนมาจอดหน๎าประตูรั้วบ๎านของเขาเสียกํอน ชายหนุํมจําได๎วําเป็นรถเกวลิน เมื่อเดินออกไปก็เห็นหญิงสาวเปิดประตู พาน๎องมิคลงมาสํงพอดี ‚น๎องก๎อย‛ ปาฏิหาริย๑แปลกใจที่เห็นวําลูกอยูํกับน๎องสาวเพื่อน พร๎อมกัน นั้นญาณากรเปิดประตูด๎านคนขับตามลงมาหา ‚วันนี้น๎องมิคโทรให๎รดาไปรับที่โรงเรียนนํะคํะ รดาก็เลยพาไปกินข๎าว แล๎ว ฝากให๎ก๎อยกับกรชํวยพามาสํง ‛ คําอธิบายของสาวรุํนน๎องทําให๎ปาฏิหาริย๑มองเข๎าไปในรถ แตํเมื่อไมํเห็น อรุณรดานั่งอยูํสํวนไหนก็รู๎สึกเสียใจที่เธอไมํยอมแม๎จะให๎เขาเห็นหน๎า ‚ขอบคุณน๎องก๎อยกับคุณกรมากนะครับที่ชํวยเป็นธุระให๎ ‛

‚ไมํเป็นไรคํะพี่หมอ ไมํต๎องเกรงใจ ถ๎ายังไงก๎อยกับกรขอตัวเลยแล๎วกันนะ คะ‛ เมื่อปาฏิหาริย๑พยักหน๎ายิ้มๆ ญาณากรจึงถือโอกาสลาแทนการทักทาย แล๎วขับรถพาเกวลินกลับไปด๎วยกัน ปาฏิหาริย๑ก๎มลงมองลูกชายที่กําลังยืนทําหน๎าจ๐อง แตํไมํได๎ถามอะไรแล๎ว ชวนกันเข๎าบ๎าน พิมพ๑รดาซึ่งยืนรออยูํที่ข๎างรถจึงเข๎ามานั่งลงตรงหน๎าน๎องมิค ทันที ‚น๎องมิค น๎องมิคไปเถลไถลที่ไหนมาคะ‛ ชายหนุํมเห็นวําน๎องมิคมีทําทางตกใจเล็กน๎อย แตํพอพิมพ๑รดาจับมือก็ ไมํได๎ตํอต๎านหรือปฏิเสธ ‚แมํรดาเป็นหํวงมากเลยรู๎ไหม คราวหลังจะไปไหนมาไหนโทรบอกแมํรดา กํอนสิ แล๎วสองคนนั้นเป็นใคร ไว๎ใจได๎หรือเปลํา เกิดเขาหลอกพาน๎องมิคไปทํามิ ดีมิร๎ายจะทํายังไง‛ ‚เป็นเพื่อนผมเอง‛ ปาฏิหาริย๑เฉลย กํอนชวน ‚เข๎าไปคุยกันในบ๎านเถอะ ยืนคุยตรงนี้ยุงกัดเปลําๆ‛ ‚คํะ‛ พิมพ๑รดารับคําแบบจ๐อยๆ แล๎วตามสองพํอลูกเข๎าไปในบ๎าน แอบ ขมวดคิ้วเข๎าหากันอยํางฉุนๆ ที่ปาฏิหาริย๑ทําเหมือนไมํพอใจหลํอน ทั้งที่คนผิด คือลูกตํางหาก ไปไหนมาไหนไมํรู๎จักบอกกลําว ‚พี่หมอ รดาขอโทษนะคะที่ไมํดูลูกให๎ดี ‛ พิมพ๑รดาเอํยบอกกับเขาเสียง เครือ แล๎วพอชายหนุํมหันมาอีกครั้ง หยาดน้ําใสๆ ก็เริ่มรื้นคลอหนํวยตา ‚มันไมํใชํความผิดของคุณ น๎องมิคไปไหนไมํบอก ผมควรจะเอ็ดแก มากกวํา‛

‚อยําไปวําน๎องมิคเลยนะคะ แกคงไมํได๎ตั้งใจทําแบบนี้หรอก พี่หมอบอก เองนี่คะวําปกติน๎องมิคก็ไมํเคยเถลไถล รดาคงจะเผลอไปทําอะไรไมํถูกใจลูกเข๎า ลูกก็เลยน๎อยใจ‛ วําแล๎วหญิงสาวก็ก๎มหน๎าลงคุยกับเด็กชายตัวน๎อย ‚เมื่อเช๎าที่ แมํรดาเผลอดุน๎องมิคเรื่องกินข๎าวไมํหมดจาน แมํรดาขอโทษนะจ๏ะ ‛ น๎องมิคถึงกับหน๎าเหลอ เมื่อมารดาพูดออกมาแบบนั้น แตํสายตาดุๆ เหมือนนางยักษ๑ที่กําลังจ๎องเขม็งก็ทําให๎น๎องมิคกลัวจนไมํกล๎าแย๎งออกไปวํา ตัวเองกินข๎าวหมดเกลี้ยงทุกเม็ด ซึ่งปาฏิหาริย๑เอง แม๎ไมํเห็นสายตาที่พิมพ๑รดาแอบดุลูกตอนก๎มหน๎าลงไป ก็ยังอดตงิดๆ ใจไมํได๎ ชํวงสองสามเดือนมานี้น๎องมิคไมํเคยกินข๎าวเหลือสักครั้ง เพราะถ๎ากินเหลือจะถูกอรุณรดาเทศน๑เรื่องน้ําตาชาวนาจนแม๎แตํเขาเองยังแอบ ซึ้งตามไปด๎วย ‚น๎องมิคไปอาบน้ํานะคับ‛ หนูน๎อยขอตัว กํอนวิ่งขึ้นบันไดไปอยํางรวดเร็ว ‚พี่หมอทานอะไรดีคะ รดาจะทําให๎ ‛ ‚รดาเพิ่งออกจากโรงพยาบาลไมํกี่วัน พักผํอนเถอะ ผมทําเองได๎ ‛ ‚แตํรดาอยากทําให๎พี่หมอนี่คะ ห๎าปีมานี้รดาไมํเคยดูแลพี่หมอกับลูกเลย อีกอยําง...รดาก็แข็งแรงขึ้นมากแล๎ว มีปวดหัวบ๎างนิดหนํอย จําเรื่องบางเรื่องไมํ คํอยได๎บ๎าง แตํรดาสัญญานะคะวําตํอไปนี้จะไมํละทิ้งหน๎าที่ตัวเองอีก ‛ ‚อันที่จริง...ผมวําจะถามคุณอยูํเหมือนกัน ‛ ปาฏิหาริย๑สบโอกาสพูดเรื่อง อาการป่วยของหลํอน ‚ผมอยากพบหมอเจ๎าของไข๎คุณสักครั้ง จะได๎ถามอาการ คุณ แล๎วก็ถือโอกาสขอบคุณทํานด๎วยที่ชํวยรักษาคุณมาตลอดห๎าปีทั้งๆ ที่ไมํมี ญาติไปติดตํอขอรับเป็นเจ๎าของไข๎‛

‚ทําไมคะ‛ พิมพ๑รดาขมวดคิ้วเข๎าหากันมุํน กํอนตั้งคําถามเสียงขุํน ‚พี่หมอ คิดวํารดาโกหกเหรอถึงได๎ไมํไว๎ใจกันแบบนี้ ‛ ‚รดา...‛ ปาฏิหาริย๑ถึงกับอึ้ง เมื่ออดีตภรรยาของเขามองโลกในแงํร๎ายอยูํ ตลอดเวลา ‚ผมไมํได๎พูดสักคําวําผมไมํเชื่อคุณ ‛ ‚พี่หมอไมํได๎พูดตรงๆ แตํถ๎าพี่หมอไมํได๎สงสัยอะไรทําไมจะต๎องไปถาม อาการรดาจากคุณหมอที่รักษารดาด๎วย‛ ‚ก็หมอที่รักษารดานําจะตอบเรื่องอาการของรดาได๎ดีที่สุด ผมเลยอยากไป คุยจะได๎รู๎วําควรดูแลรดายังไง‛ ‚รดาหายแล๎ว แคํจําอะไรไมํได๎นิดๆ หนํอยๆ พี่หมอไมํต๎องหํวงวํารดาจะ มาตายในบ๎านหรือเป็นอัมพาตให๎พี่หมอต๎องดูแลไปทั้งชีวิตหรอก แล๎วก็ไมํต๎อง อ๎างด๎วยวําอยากจะไปขอบคุณหมอของรดา เพราะวําน๎องพัดจัดการเรื่องนี้ให๎ร ดาหมดแล๎ว รดากับหมอคนนั้นไมํมีอะไรติดค๎างกันอีก ‛ ปาฏิหาริย๑ชักเริ่มสงสัยวําเรื่องที่พิมพ๑รดาเลําให๎ฟังเมื่อวานเป็นความจริง หรือเปลํา ยอมรับวําตอนแรกเขาคํอนข๎างตกใจที่อยูํๆ เธอก็กลับมา และเขาก็ เชื่อที่เธอพูด เพราะรู๎วําเธอไมํมีนิสัยขี้โกหก แตํทําทางร๎อนรนของเธอในตอนนี้ก็ ทําให๎เขาชักไมํมั่นใจ ไหนจะอารมณ๑ร๎ายๆ กับความคิดในแงํร๎ายของเธอที่ไมํ เหมือนพิมพ๑รดาคนเดิมอีก ห๎าปีที่เธอไมํติดตํอกลับมา เธอหายไปทําอะไรมากันแนํ พิมพ๑รดาเห็นชายหนุํมจ๎องตนเหมือนสงสัยก็มีอาการอึกอักอยูํครูํสั้นๆ กํอนจะตวาดพ๎อชายหนุํมเสียงดัง ‚ใชํสิ! พี่หมอมีคนรักใหมํ มีคนที่อยากจะแตํงงานใหมํด๎วยแล๎วนี่ รดาทํา อะไรมันก็เลยไมํนําไว๎ใจในสายตาพี่หมอไปหมด! แม๎แตํเรื่องที่รดาป่วย พี่หมอ

ยังไมํเชื่อ คิดวํารดาแตํงเรื่องมาโกหก ทั้งที่พี่หมอก็รู๎วํารดาเป็นคนแบบไหน หรือ วําพี่หมอรักนังนั่นจนไมํลืมหูลืมตา รดาก็เลยไมํมีคํา! ไมํมีความหมายอะไรใน สายตาพี่หมออีก!‛ พิมพ๑รดาวิ่งร๎องไห๎ขึ้นบันไดไปยังห๎องของตัวเอง ขณะชายหนุํมถึงกับถอน หายใจเฮือก คิดไมํตกวําอะไรทําให๎ภรรยาที่เคยเรียบร๎อย อํอนหวาน มองโลกใน แงํดีของเขาเปลี่ยนไปได๎มากถึงเพียงนี้ **************************************************** ยาริสคันสวยแลํนมาจอดชิดริมบาทวิถีของป้ายรถเมล๑หน๎าปากซอย บ๎านปาฏิหาริย๑ อรุณรดาเปิดประตูเข๎าไปนั่งเบาะหลัง กํอนที่ญาณากรจะขับรถ พาหลํอนไปสํงบ๎าน ‚รดา แกนําจะเข๎าไปด๎วยกันนะ‛ เกวลินหันหน๎ามาคุยด๎วย ‚เมื่อกี้ ตอนที่ฉันบอกพี่หมอวําน๎องมิคโทรให๎แกไปรับที่โรงเรียน พี่หมอก็มองหาแกใหญํ เลย ฉันวํา...พี่หมอต๎องอยากเจอแกแนํๆ ‛ ‚แตํฉันไมํรู๎จะเจอไปทําไม และฉันก็ตัดสินใจดีแล๎วด๎วย‛ เสียงซึมๆ นั้นตอบตามตรง เกวลินจึงไมํคิดโน๎มน๎าวใจอีก หันกลับไปมองทางข๎างหน๎า ขณะอรุณณดานั่งนิ่ง นึกถึงเหตุผลที่น๎องมิคโทรศัพท๑ให๎หลํอนไปรับที่โรงเรียน วันนี้ ‘น๎องมิคไมํอยากเจอแมํรดาที่บ๎านคับ วันนี้พํอปากลับมืด แมํรดาดุ น๎องมิคกลัวแมํรดา น๎องมิคไมํเอาแมํรดาคนนั้นแล๎วได๎มั้ยคับ น๎องมิคอยากให๎ แมํรดาคนเดิมกลับไปอยูํด๎วย แมํรดาไปอยูํกับน๎องมิคนะคับ ’

ตอนนั้นหลํอนเองก็ไมํรู๎จะบอกกับน๎องมิคยังไง น๎องมิคบอกหลํอนหมดแล๎ววําไมํได๎โกรธเรื่องที่หลํอนโกหก สํวนที่ร๎องไห๎ วันนั้นก็เพราะตกใจ กลัววําหลํอนไมํใชํแมํแท๎ๆ แล๎วจะไมํรัก ไมํยอมอยูํด๎วย ซึ่ง พอรู๎แบบนี้อรุณรดาก็ดีใจเหลือเกิน แตํหลํอนอยากให๎น๎องมิคอยูํกับแมํแท๎ๆ อยํางมีความสุขมากกวํา ‘แมํรดาของน๎องมิคเพิ่งออกจากโรงพยาบาล บางครั้งก็อาจจะหงุดหงิด งําย น๎องมิคอยําโกรธแมํรดาของน๎องมิคเลยนะ เพราะแมํรดารักน๎องมิคมาก ไมํ งั้นคงไมํกลับมาหาน๎องมิคกับพํอปาหรอก แล๎วยิ่งแมํรดาไมํสบายอยูํอยํางนี้ น๎องมิคควรดูแลเอาใจใสํแมํรดาให๎เยอะๆ รู๎ไหม’ ‘ก็ได๎คับ น๎องมิคไมํโกรธแล๎วก็ได๎ แตํแมํรดามาหาน๎องมิคบ๎างได๎มั้ยคับ น๎องมิคคิดถึง’ อรุณรดาลําบากใจที่จะไปหาน๎องมิคบํอยๆ เพราะนั่นหมายถึงวําหลํอน อาจต๎องเผชิญหน๎ากับปาฏิหาริย๑หรือภรรยาของเขา ซึ่งมันอาจกลายเป็นชนวน ให๎เกิดการเข๎าใจผิดขึ้นได๎ แตํเพราะไมํอยากให๎น๎องมิคเสียใจ สุดท๎ายก็เลยยิ้มรับบางๆ ‘ได๎สิจ๏ะ ถ๎าแมํรดาวํางๆ วันไหนจะมารับไปกินข๎าวด๎วยนะ’ หญิงสาวตั้งใจเอาไว๎วําถึงตอนนั้นคํอยขอร๎องให๎เกวลินกับญาณากรชํวย เข๎าไปรับ สํวนหลํอนก็รออยูํที่ป้ายรถเมล๑เหมือนอยํางวันนี้ เพียงเทํานี้ก็ไมํต๎องมี ใครเข๎าใจผิดอีก... และหลํอนก็ไมํอยากเห็นหน๎าหมอเทวดาให๎ต๎องโหยหามากไปกวํานี้ด๎วย ****************************************************

ใจร๎าย... ปาฏิหาริย๑ตัดพ๎อ เมื่อเปิดประตูห๎องนอนออกมาแล๎วเห็นแปลงผัก ไฮโดรโปนิกส๑ของอรุณรดาที่ริมสระวํายน้ําด๎านลําง เย็นวันนี้อรุณรดามารับลูก ของเขาไปกินข๎าวด๎วยกัน แตํกลับให๎เกวลินกับญาณากรมาสํง ใจคอเธอจะไมํ ยอมให๎เขาเห็นหน๎าสักนิด แล๎วปลํอยให๎เขาโหยหาเธออยูํอยํางนี้ไปนานแคํไหน กัน ชายหนุํมละสายตาจากแปลงผักของหญิงสาว เดินตรงไปยังห๎องนอน น๎องมิค เพื่อถามหาสาเหตุที่ต๎องโทรศัพท๑ให๎อรุณรดามารับไปกินข๎าว แตํกลับได๎ ยินเสียงฝักบัวในห๎องน้ําดังอยูํ เขาจึงตั้งใจจะเดินไปนั่งรอที่เตียงลูกชาย ระหวํางนั้นก็อดมองไปยังโต๏ะที่อรุณรดาเคยนั่งทํางานไมํได๎ ดู เหมือนวําเธอจะรีบจนลืมคอมพิวเตอร๑โน๎ตบุ๏กทิ้งไว๎ แตํอยําหวังเลยวําเขาจะเอา ไปคืนงํายๆ ในเมื่อเขาไมํได๎อยากให๎เธอไปจากบ๎านหลังนี้เสียหนํอย หากเธอ อยากได๎ก็ต๎องกลับมาเอาเอง และเขาจะไมํยอมให๎เกวลินหรือญาณากรเป็น ตัวแทนมาเอาไปเด็ดขาด ติดกับคอมพิวเตอร๑โน๎ตบุ๏กของอรุณรดาคือชํอดอกคาเนชั่นกับดอก กุหลาบสีหวานที่เขาเคยซื้อมาฝากเธอเมื่อไมํกี่วันกํอน แตํตอนนี้กลีบดอกไม๎ได๎ แห๎งเหี่ยวกลายเป็นสีน้ําตาลไปหมดแล๎ว ไมํตํางอะไรจากความสัมพันธ๑อันแห๎ง เฉาของเขากับเธอในวันนี้เลย หากเป็นไปได๎เขาปรารถนาให๎มันเบํงบาน เหมือนเดิมเสียมากกวํา

พลันสายตาเหลือบไปเห็นโทรศัพท๑มือถือเครื่องหนึ่งวางไว๎ข๎าง คอมพิวเตอร๑โน๎ตบุ๏กนั้น ปาฏิหาริย๑แนํใจวําไมํใชํโทรศัพท๑ของอรุณรดา สํวนน๎อง มิคเองก็ยังไมํมีโทรศัพท๑ คิ้วหนาขมวดเข๎าหากัน กํอนที่เขาจะยื่นมือไปหยิบอุปกรณ๑สื่อสาร เครื่องนั้นมากดดู ภาพหน๎าจอเป็นคําตอบได๎ชัดวําโทรศัพท๑เครื่องนี้เป็นของใคร พิมพ๑รดา... ความสงสัยโรยตัวลงมาเกาะกุมหัวใจชายหนุํมยิ่งขึ้น พิมพ๑รดานอน อยูํโรงพยาบาลมาห๎าปีจะมีโทรศัพท๑ได๎ยังไง หรือพิมพ๑ลภัสน๎องสาวของเธอเป็น คนซื้อให๎ เหมือนมีบางอยํางดลใจให๎เขากดดูข๎อมูลบางอยํางภายในเครื่อง แกลเลอรี่ภาพถํายของพิมพ๑รดาในนั้นมีรูปอยูํเยอะมาก สํวนใหญํแล๎วเป็นรูปที่ เธอถํายเลํนกับเพื่อนตามสถานที่ตํางๆ แตํหากเธอเพิ่งออกจากโรงพยาบาลไมํ นานก็ไมํนําจะไปเที่ยวได๎มากขนาดนี้ ครั้นเคลื่อนมาเจอรูปที่พิมพ๑รดาหอมแก๎มชายวัยกลางคนในงาน ปาร๑ตี้อยํางสนิทสนม ปาฏิหาริย๑ก็ถึงกับนิ่งขึงไป ‚นายหัวจรัญ‛

บทที่ ๒๗ ความลับไม่มีในโลก ‚เฮ๎ย!‛ เสียงอุทานของเกวลินที่เพิ่งจะหยิบหนังสือพิมพ๑ฉบับเช๎าวันนี้ไปอํานได๎ ไมํกี่วินาทีนั้นทําเอาญาณากรซึ่งนั่งอยูํฝั่งตรงข๎ามเงยหน๎าขึ้นมองแฟนสาวอยําง นึกไมํถึง ทั้งสองนั่งอยูํที่ร๎านกาแฟเล็กๆ ใกล๎กับออฟฟิศที่เกวลินทํางานอยูํ ประจํา ‚ตกใจอะไรครับที่รัก ลีอาของที่รักคลอดลูกเป็นมนุษย๑ตํางดาวเหรอ ‛ สัพยอกขําๆ กํอนยกกาแฟขึ้นจิบอยํางไมํได๎คิดวําจะมีเรื่องร๎ายแรงอะไรนัก เพราะปกติเกวลินก็โอเวอร๑แอกติ้งเสมอต๎นเสมอปลาย ‚แยํแล๎วที่รัก ขําวน๎องรตีแตํงงาน‛ ญาณากรแทบสําลักกาแฟ แตํยังดีที่หักห๎ามตัวเองเอาไว๎ได๎ทัน เขารีบวาง แก๎วลงบนโต๏ะ เงยหน๎ามองแฟนสาว มุํนคิ้วเข๎าหากันอยํางเหลือเชื่อ ‚มือดีปลํอยภาพหลุด นางเอกดาวรุํง อรุณรตี แตํงงานแล๎ว จากที่เมื่อเร็วๆ นี้เพิ่งมีขําวกับนักธุรกิจใหญํเจ๎าของเกาะรังนก ที่มาติดบํวงเสนํหาหลงละเมอหัว ปักหัวปา กับใบหน๎าแสนซื่อของน๎องรตี -อรุณรตีคนนี้ถึงขั้นจัดงานหมั้นใหญํโต ประกาศให๎โลกทั้งโลกรู๎วําอายุเป็นเพียงตัวเลข แตํงานนี้น๎องรตีคนงามทํางาม หน๎าแล๎วมั้ยลํะ เมื่อมีมือดีแตํประสงค๑ร๎าย ปลํอยภาพสมัยยังละอํอนใสํชุด แตํงงานเป็นเจ๎าสาวยืนเคียงคูํหนุํมหลํอในมาดเจ๎าบําว ทั้งยังมีอักษรระบุเป็น ฉากหลังวําสมรสสมรัก อรุณรตี-วรเดช 14/04/51 ซึ่งใครเห็นเข๎าก็ต๎องร๎องอ๐อ ทันทีวํานี่มันรูปปาร๑ตี้ในงานแตํงชัดๆ‛

เกวลินกะพริบตาปริบๆ แทบไมํอยากเชื่อเลยวําจะเห็นขําวนี้ได๎ ในเมื่องาน แตํงของอรุณรตีเมื่อสี่ปีกํอนเป็นเพียงงานเลี้ยงเล็กๆ ที่มีคนในครอบครัวของทั้ง สองฝ่ายและญาติสนิทอีกไมํกี่คนเทํานั้น ญาณากรดึงหนังสือพิมพ๑ในมือสาวคนรักไปดูขําวให๎เห็นกับตา และ ปฏิเสธไมํได๎วําผู๎หญิงในภาพคืออรุณรตี นางเอกสาวคนสวย น๎องของอรุณรดา จริงๆ ‚ใครกันที่ปลํอยภาพ ไอ๎เดชเหรอ ?‛ ญาณากรเงยหน๎าปรึกษาสตรีที่นั่งอยูํ ตรงหน๎า ‚ไมํนําจะเป็นไปได๎หรอก ตอนวันหมั้นของน๎องรตีกับนายหัวจรัญ รดามัน ยังบอกเราสองคนอยูํเลยวําที่จริงเดชมันไมํได๎รู๎เรื่องแบล็กเมล๑อะไรนั่น แตํน๎องรตี ปั้นเรื่องมาโกหกมันเพื่อจะเอาเงินห๎าแสนไปวางคําคอนโด‛ ‚นั่นสิ‛ ญาณากรครุํนคิดถึงเหตุผลที่มีภาพหลุดเหลํานี้ เวลาเดียวกันนั้นเก วลินก็ไมํสามารถใจเย็นได๎อีกตํอไป รีบเปิดกระเป๋าก็อปปี้ใบโปรดตํอสายหา อรุณรดา ‚ฮัลโหล...‛ เสียงเนือยๆ ติดจะงัวเงียของปลายสายทําให๎คาดเดาได๎ไมํ ยากวําอรุณรดาเพิ่งจะตื่น ‚เอํอ...แกยังนอนอยูํเหรอ‛ ‚อือ...มีอะไร‛ ‚ไมํมีอะไร คือฉันกับกรวําจะเข๎าไปหาแกตอนเที่ยงๆ นํะ วันนี้แกไมํต๎อง ออกไปไหนเลยนะ เดี๋ยวฉันจะซื้อข๎าวเที่ยงไปให๎เอง นอนตํอเถอะที่รัก บ๏ายบาย ‛ เกวลินตัดบทวางสาย เบาใจที่อรุณรดายังไมํรู๎ขําว

‚รดาเหมือนจะยังไมํรู๎เรื่อง แตํก๎อยวําอีกไมํนานต๎องรู๎แนํ ทําไงดีที่รัก...ก๎อย ไมํอยากให๎รดาต๎องมากังวลเรื่องนี้เลย แคํเรื่องพี่หมอปากับเมียเกําก็นําปวดหัว จะแยํอยูํแล๎ว‛ ‚รดามันไมํคํอยดูทีวี ไมํคํอยอํานหนังสือพิมพ๑ คงไมํรู๎ขําวไวนักหรอก ถ๎ารู๎ อะไรก็มักรู๎จากอินเตอร๑เน็ตทั้งนั้น แตํเมื่อวานมันเพิ่งบอกเราสองคนวําลืม โน๎ตบุ๏กไว๎บ๎านหมอปา กรวํามันคงยังไมํรู๎เรื่องอีกพักใหญํ ‛ ญาณากรวิเคราะห๑ กํอนเลิกคิ้วถาม ‚แตํที่รักแนํใจเหรอวํารดาไมํควรจะรู๎ ‛ ‚รดารักน๎องมาก ถ๎ารู๎คงกินไมํได๎นอนไมํหลับแนํ แล๎วถ๎าเกิดมันเครียดจน ไมํสบาย ไปงานรับรางวัลซิกบุ๏กส๑อวอร๑ดไมํไหวขึ้นมาจะทํายังไง นั่นนํะ...ความ ภาคภูมิใจในชีวิตนักเขียนธรรมดาๆ อยํางมันเชียวนะที่รัก ‛ ‚แตํถึงไมํรู๎จากเราสองคน รดาก็นําจะรู๎จากน๎องรตีอยูํดี ‛ ‚น๎องรตีจะรู๎เรื่องหรือยังเถอะ ป่านนี้คงยังเที่ยวเพลินอยูํกับนายหัวที่กระบี่ ลํะมั้ง‛ เกวลินอดที่จะเหน็บไมํได๎ เพราะไมํปลื้มน๎องสาวของอรุณรดาอยูํแล๎วเป็น ทุน แตํไหนแตํไรอรุณรตีชอบกํอเรื่องให๎พี่สาวต๎องปวดหัวเสมอ หลังเลิกกับวร เดชเหมือนจะมีพฤติกรรมดีขึ้น ทวําสุดท๎ายก็ดีแคํเปลือกนอก หลอกเงินอรุณรดา ไปวางคําคอนโดเพื่อจับผู๎ชาย นี่หลํอนยังอดคิดไมํได๎วําอรุณรตีโชคดีเกินไปหรือเปลํา ผู๎ชายถึงได๎จริงจัง ด๎วยถึงขั้นขอแตํงงาน ตอนนี้รู๎แล๎วลํะวําคนคิดร๎าย กระทําเรื่องร๎ายๆ ไมํมีทางจะ ได๎รับผลดีไปได๎ โกหกพี่สาวเรื่องถูกแฉ... สุดท๎ายก็ถูกแฉจริงๆ ****************************************************

หน๎าประตูรั้วบ๎านหลังโตของนายหัวคนดังจังหวัดกระบี่บัดนี้เต็มไป ด๎วยนักขําวจากหลายสํานักมายืนออขอสัมภาษณ๑นางเอกสาวกันอยํางคับคั่ง อรุณรตีเพิ่งทราบขําวจากผู๎จัดการได๎สักพักก็ถึงกับหน๎าเสีย นึกไมํถึงวําจะมีมือดี ปลํอยภาพงานแตํงของตนกับวรเดชสมัยยังรักกันหวานชื่นลงอินเตอร๑เน็ต กํอน จะกลายเป็นขําวใหญํขึ้นหน๎าหนึ่งหนังสือพิมพ๑แทบทุกฉบับในเช๎าวันนี้ ‚รตีขอโทษนะคะนายหัว...‛ เสียงแผํวเครือสารภาพผิดจากใจ สาย น้ําตารินไหลอยํางสุดจะหักห๎าม เมื่อคูํหมั้นหนุํมใหญํของหลํอนรู๎ขําวจาก หนังสือพิมพ๑แล๎วโกรธมาก ถึงขนาดยืนหันหลังให๎หลํอนโดยไมํพูดอะไรสักคํามา เป็นเวลานาน ภายในห๎องทํางานของบ๎านทรงไทยประยุกต๑หลังนี้ ตั้งแตํที่เขาพาหลํอนมาเที่ยวกระบี่หลังงานหมั้น นายหัวจรัญก็รักและ เอาใจหลํอนทุกอยําง เขาให๎หลํอนเข๎ามาพักในบ๎าน แนะนําให๎ญาติสนิทมิตร สหายทุกคนรู๎จักวําอีกไมํนานหลํอนจะกลายเป็นเจ๎าสาวของเขา ถึงแม๎จะสร๎าง ความไมํพอใจให๎กับผู๎หญิงอีกคนที่อยูํกินกับเขามานานห๎าปีเต็ม เขาก็ไมํได๎ แยแสสักนิด เพราะทั้งสองฝ่ายตํางตกลงใจที่จะเป็นเพียงคูํนอนกันมาตั้งแตํต๎น เมื่อผู๎หญิงคนนั้นแสดงกิริยาไมํพอใจ และมีอารมณ๑ร๎ายๆ กับหลํอน นายหัวจรัญจึงตัดปัญหาด๎วยการไลํออกจากบ๎านอยํางไร๎เยื่อใย จากที่ตอนแรก คิดจะให๎เงินก๎อนโตไปลงทุนทําธุรกิจก็เกิดเปลี่ยนใจไมํให๎เลยสักสตางค๑เดียว อรุณรตียอมรับวําแท๎จริงนั้นก็คํอนข๎างสงสาร แตํเพราะผู๎หญิงคนนั้นไมํดี กับหลํอนเอามากๆ และนายหัวเองก็ไมํเคยรับปากผู๎หญิงคนนั้นวําจะแตํงงาน ด๎วยมากํอน หลํอนจึงไมํคิดวําการหมั้นของตัวเองกับนายหัวเป็นเรื่องผิดทํานอง คลองธรรม และไมํคิดจะชํวยพูดให๎นายหัวปราณีผู๎หญิงคนนั้นด๎วย

‚รตีไมํได๎อยากจะโกหกปิดบังนายหัวเลย แตํรตีทําใจไมํได๎นี่คะ ถ๎าหากจะ บอกให๎นายหัวรู๎อดีตที่ผิดพลาดของรตี... รตีรักนายหัวมากถึงได๎กลัววํานายหัว จะไมํรัก‛ อรุณรตีร๎องไห๎สารภาพ ถึงหลํอนจะประทับใจเขาที่รูปสมบัติและทรัพย๑ สมบัติ แตํหลังจากได๎ทําความรู๎จักกันจริงๆ แล๎ว หลํอนสาบานได๎วําตกหลุมรัก เขาที่ภายในมากกวํา ‚นายหัวจะไมํแตํงงานกับรตีแล๎วก็ได๎ แตํอยําเกลียดรตี หรือทําเย็นชากับร ตีแบบนี้อีกเลยได๎ไหม รตีทนไมํได๎ที่นายหัวจะหันหลังให๎รตีอยูํแบบนี้ ‛ หญิงสาว เริ่มสะอื้น แตํนอกจากที่นายหัวหนุํมใหญํจะไมํสนใจแล๎วยังเดินสวนกลับออกไป จากห๎องทํางานราวกับไมํเห็นหลํอนในสายตา อรุณรตีร๎องไห๎จนตัวโยน กํอนจะคํอยๆ เดินไปนั่งลงที่โซฟาตัวหนึ่งภายใน ห๎องนั้น แล๎วยกมือขึ้นปิดหน๎าสะอื้นปิ่มจะขาดใจ **************************************************** อรุณรดานอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยูํบนเตียงกว๎าง นึกอยากจะหลับก็หลับไมํ สนิทนักเพราะแสงแดดตอนใกล๎เที่ยงนั้นคํอนข๎างร๎อนจนชวนให๎ตื่นอยูํ ตลอดเวลา อันที่จริงหลํอนเป็นคนตื่นยากมาก แตํหากตื่นแล๎วก็จะหลับยาก เชํนกัน ต๎องโทษเกวลินนั่นแหละที่โทรศัพท๑มาปลุกหลํอนเมื่อสักพัก เลยพาน นอนไมํหลับมาจนป่านนี้ ‚ตื่นก็ได๎‛ อรุณรดาสปริงตัวขึ้นมานั่งพร๎อมถอนหายใจเฮือก อันที่จริงหลํอนมักตื่นเช๎าเป็นปกติ แตํสองสามวันมานี้นอนดึกมาก บางคืนแทบไมํหลับเลยด๎วยซ้ําเพราะคิดถึงเรื่องเกําๆ ระหวํางหลํอนกับหมอ

เทวดา แม๎จะไมํเสียใจที่ต๎องแยกทางกันแบบนี้ อรุณรดาก็เป็นผู๎หญิงธรรมดาๆ ที่ อดเสียดายไมํได๎ ก็หมอหลํอและรวยครบสูตร ชนิดเทพบุตรจุติมาเกิดเสียขนาดนั้น ถึง จะปากร๎ายไปบ๎างแตํเขาก็รักและยอมรับในสิ่งที่หลํอนเป็น หลํอนรู๎วําตัวเอง ประทับใจเขาตั้งแตํแรกพบ กํอนจะมาตกหลุมรักเขาอยํางจริงจังตอนที่ได๎ดูแล น๎องมิคด๎วยกัน ทํากิจกรรมตํางๆ รวมกันในบ๎านหลังนั้น ‚ไมํคิด... ไมํคิด... ไมํคิด...‛ เตือนสติตัวเองพร๎อมทั้งยกมือทั้งสอง ข๎างขึ้นตีขมับสามทีราวกับวํานั่นจะสามารถยับยั้งความคิดถึงที่มีตํอหมอเทวดา ได๎ รํางบางขยับกายลงจากเตียง ตรงไปทําธุระสํวนตัวในห๎องน้ํา ไมํนาน นักก็เดินออกมามองนาฬิกา เมื่อเห็นวําใกล๎จะเที่ยงแล๎ว อรุณรดาจึงหยิบกุญแจ ห๎องกับกระเป๋าสตางค๑ติดมือลงไปหาซื้อของกินข๎างลําง โดยลืมไปเสียสนิทวํา เมื่อเช๎าเกวลินบอกจะเข๎ามาหา ครั้นถึงร๎านอาหารตามสั่งเจ๎าประจําตรงข๎ามคอนโด อรุณรดาก็สั่ง ข๎าวผัดกะเพรางํายๆ แล๎วเดินเข๎าไปนั่งรอในร๎าน เป็นจังหวะเดียวกับที่ญาณากรขับรถพาเกวลินมาถึงพอดี ‚นั่นมันรดานี่‛ หญิงสาวบังเอิญหันมาเห็นจึงบอกให๎ญาณากรเอารถ ไปจอด แล๎วตามมาเจอกันที่ร๎านอาหารตามสั่ง หลํอนอดกังวลใจไมํได๎วําอรุณร ดาจะไปหยิบหนังสือพิมพ๑มาอําน แล๎วเจอขําวช็อกสะเทือนวงการเข๎าอยํางจัง เมื่อลงจากรถมาได๎ เกวลินก็รีบสาวเท๎าไปในร๎านอาหารตามสั่งทันที พอเห็นอรุณรดาคว๎าหนังสือพิมพ๑มา ตั้งทําจะอําน มือบางก็ฉวยเอาหนังสือพิมพ๑ นั้นมาถือไว๎เสียเอง

อรุณรดาหันมาข๎างหลังอยํางงงๆ แตํพอเห็นเกวลินยิ้มให๎ก็เริ่มขมวด คิ้วเข๎าหากัน ‚มาได๎ไงเนี่ย‛ ‚ฉันโทรบอกแกเมื่อเช๎าแล๎วไมํใชํเหรอวําจะมากินข๎าวกลางวันด๎วย นี่ ฉันกับกรก็ซื้อของกินมาแล๎ว แกสั่งอะไรไป ยกเลิกได๎มั้ย ‛ เกวลินอยากรีบพา อรุณรดากลับไปที่ห๎องโดยเร็วที่สุด ระหวํางนั้นก็เนียนเอาหนังสือพิมพ๑ไปวางไว๎ โต๏ะข๎างหลัง โดยจงใจคว่ําหน๎าที่มีขําวการแตํงงานของอรุณรตี ‚ป้าคะ ที่รดาสั่งไปทําหรือยังคะ ถ๎ายัง ไมํเอาแล๎วนะคะ พอดีจะรีบไป ธุระกันนํะคํะ‛ เกวลินหันไปขออภัยคุณป้าเจ๎าของร๎านให๎เองเสร็จสรรพ พอได๎ยิน คําตอบวํายังไมํถึงคิว หลํอนก็รีบคว๎ามืออรุณรดาให๎ตามออกไปจากร๎านทันที ‚อะไรของแกเนี่ย ทําไมต๎องรีบขนาดนี้ด๎วย‛ ระหวํางกําลังจะก๎าวเท๎าออกไปนั้นเอง เสียงขําวบันเทิงในโทรทัศน๑ที่ ทางร๎านอาหารตามสั่งเปิดไว๎ก็หยุดการก๎าวเดินของอรุณรดาโดยอัตโนมัติ ‘เป็นที่ฮือฮากันมาตั้งแตํเมื่อเย็นวานนี้แล๎วนะคะ หลังจากที่มีมือดี ปลํอยภาพวิวาห๑ของนางเอกสาวอรุณรตีกับหนุํมนอกวงการในอินเตอร๑เน็ต... ’ อรุณรดาหันหน๎าไปมองขําวในโทรทัศน๑ทันควัน กํอนจะถึงกับนิ่งงัน ไปอยํางนึกไมํถึงวําทําไมถึงมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับน๎องสาวของหลํอน ญาณากร ข๎ามถนนตามมาถึงหน๎าร๎านถึงกับชะงักไปอีกหนึ่งคน เมื่อพบวําอรุณรดากําลัง ยืนดูขําวที่เขากับเกวลินตั้งใจจะปิดบัง ****************************************************

ภายในร๎านอาหารที่คํอนข๎างเงียบสงบแหํงหนึ่งในจังหวัดกระบี่ ตรง ข๎ามกับเก๎าอี้ที่นายหัวจรัญนั่งอยูํคืออายุรแพทย๑หนุํมซึ่งโทรศัพท๑มานัดพบเขา เมื่อเช๎า ตอนนั้นเขายังไมํรู๎ขําวเรื่องอรุณรตี จึงคํอนข๎างแปลกใจวําปาฏิหาริย๑มี ธุระดํวนอะไรถึงขนาดต๎องบินมาพบด๎วยตัวเอง ทวําตอนนี้เขาพอเดาได๎แล๎ววํา นําจะเป็นเรื่องขําวที่เกิดขึ้น ‚คุณหมอมาหาผมถึงนี่ มีอะไรให๎ผมรับใช๎หรือเปลําครับ ‛ นายหัว หนุํมใหญํเอํยขึ้นในฐานะเจ๎าบ๎านที่ดี ตอนไปขอหมั้นอรุณรตี เขาเป็นคนให๎นามบัตรไว๎กับปาฏิหาริย๑เอง ทั้งยัง บอกวําหากมีโอกาสมาเที่ยวกระบี่เมื่อไร บ๎านของเขายินดีต๎อนรับเสมอ ‚ผมอยากจะรบกวนถามเรื่องบางเรื่อง‛ ปาฏิหาริย๑พูดพลางหยิบ กระดาษเอสี่แผํนหนึ่งในกระเป๋าเสื้อออกมาสํงให๎จรัญ ในนั้นเป็นภาพถํายของ นายหัวกับอดีตภรรยาของเขา หลังจากที่เห็นภาพนี้ในโทรศัพท๑มือถือของพิมพ๑รดาเมื่อคืน เขาก็แอบ สํงเข๎าเครื่องตัวเองแล๎วลบข๎อมูลการสํงทิ้ง กํอนจะปริ้นท๑ออกมานัดถามนายหัว ด๎วยตัวเอง เพราะคิดวําการสอบถามพิมพ๑รดาคงไมํได๎รับคําตอบที่แท๎จริง เมื่อนายหัวเห็นภาพในกระดาษแผํนนั้นก็นิ่งเงียบไปครูํหนึ่ง ‚นายหัวรู๎จักภรรยาของผมใชํไหมครับ ‛ ปาฏิหาริย๑ไมํอ๎อมค๎อม เขาจํา ได๎วําวันที่จรัญไปคุยเรื่องหมั้นหมายกับอรุณรตีนั้น จรัญเห็นรูปพิมพ๑รดาที่เขาคั่น ไว๎ในหนังสือ และมีสีหน๎าแปลกๆ ตอนถามเขาวําผู๎หญิงในรูปเป็นใคร แตํไมํ ยอมรับวําตนเองรู๎จัก ‚ผมไมํรู๎จักภรรยาของคุณ‛ นายหัวหนุํมใหญํอธิบายตามตรง ‚อยํา เพิ่งโกรธนะครับ เชื่อเถอะ ผมไมํได๎โกหก‛

ปาฏิหาริย๑ไมํเข๎าใจวํานายหัวกําลังเลํนตลกอะไรกับเขากันแนํ ‚ผู๎หญิงที่ถํายรูปกับผม เธอชื่อพิมพ๑ลภัส ‛ **************************************************** คนที่กําลังถูกเอํยชื่อถึงนั้นกําลังนั่งอํานหนังสือพิมพ๑อยูํภายในห๎อง โถงของบ๎านปาฏิหาริย๑หญิงสาวแสยะยิ้ม สะใจที่เห็นขําวนางเอกสาวถูกโจมตี ‚คราวนี้แกดับแนํ นังอรุณรตี สมน้ําหน๎า แยํงผัวใครไมํแยํงมาแยํง ของฉัน‛ เสียงกริ่งหน๎าประตูบ๎านดังขึ้น หญิงสาวจึงขมวดคิ้วเข๎าหากันด๎วย ความหงุดหงิดที่ถูกรบกวน แรกทีเดียวนั้นหลํอนวําจะไมํสนใจด๎วยซ้ํา แตํเมื่อ เสียงกริ่งดังขึ้นอีกครั้งก็จําต๎องโยนหนังสือพิมพ๑ลงบนโต๏ะ ลุกออกไปเปิดประตู อยํางไมํสบอารมณ๑ คิ้วเรียวสวยขมวดเข๎าหากันมุํน เมื่อเห็นวําพวกที่ยืนอยูํนอกรั้วคือ เจ๎าหน๎าที่ตํารวจสามสี่คน ‚ตํารวจมาทําไม?‛ บํนกับตัวเอง กํอนได๎ยินเสียงทักทายของหัวหน๎า ตํารวจที่กําลังยกมือแตะหน๎าผาก ‚สวัสดีครับ‛ หญิงสาวลังเลครูํสั้นๆ ก็ตัดสินใจตรงไปเปิดประตูเล็กของรั้วบ๎าน คิด ในใจวําตนไมํได๎ทําอะไรผิด ไมํเห็นต๎องกลัว ‚คุณพิมพ๑ลภัสใชํไหมครับ‛

หญิงสาวตกใจ หน๎าซีด แปลกใจเมื่อเจ๎าหน๎าที่ตํารวจเรียกหลํอน อยํางนั้น ‚พวกคุณมีธุระอะไรไมํทราบ‛ ‚ทางเราอยากจะขอเชิญคุณไปให๎ปากคําที่สถานีตํารวจ เกี่ยวกับ กรณีการตายของคุณพิมพ๑รดาเมื่อห๎าปีกํอน‛ **************************************************** เมอร๑เซเดสเบนส๑สีขาวแลํนผํานทางดํวนมาจากสนามบินสุวรรณภูมิ ตอนพลบค่ํา ปาฏิหาริย๑นึกไมํถึงเลยวําภรรยาของเขาจะถูกน๎องสาวตัวเอง ฆาตกรรมไปตั้งแตํเมื่อห๎าปีกํอน ทั้งๆ ที่เธอรักและเป็นหํวงน๎องสาวมาก แม๎จะไมํ คํอยลงรอยกันมาตลอดก็ตาม สมัยที่คบหาดูใจกันในฐานะแฟน พิมพ๑รดาไมํคํอยพูดถึงน๎องสาว บํอยนัก แตํเขาก็พอรู๎วําน๎องสาวเธอเป็นคนเอาแตํใจ อารมณ๑ร๎าย และเรียน หนังสือไมํคํอยเกํง พํอกับแมํจึงมักชมเธอให๎น๎องสาวฟังบํอยๆ ทําให๎น๎องสาวรู๎สึก เหมือนมีปมด๎อย และหาวําพํอกับแมํรักพี่สาวมากกวํา กระนั้นเขาก็รู๎แคํวําพิมพ๑ลภัสเป็นน๎องสาว แตํไมํเคยรู๎วําที่จริงเป็นฝา แฝดกัน ปาฏิหาริย๑ไมํเคยเจอพิมพ๑ลภัสเลยสักครั้งเดียว เพราะนับจากที่บิดา มารดาของภรรยาสิ้นบุญไป สองพี่น๎องก็ไมํได๎อยูํบ๎านเดียวกันนานแล๎ว เขารู๎จัก พิมพ๑รดาก็เพราะวําเธอมาทํางานในกรุงเทพฯ สํวนพิมพ๑ลภัสทํางานอยูํกระบี่

วันที่เขาแตํงงานกับพิมพ๑รดา พิมพ๑ลภัสไมํได๎มารํวมงานด๎วยซ้ํา ซึ่งเขาก็ไมํได๎ ถามเหตุผลจากภรรยาเพราะเกรงวําเธอจะไมํสบายใจ ‘ตอนนั้นผมมีภรรยาอยูํคน เป็นภรรยาที่ถูกต๎องตามกฎหมาย แตํก็ด๎วย นิสัยผู๎ชายนํะครับ พอได๎รู๎จักกับพัด ผมกับภรรยาก็เริ่มมีปัญหากัน จนเธอขอ หยํากับผม ผมกับพัดก็เลยคบกันอยํางเปิดเผยมากขึ้น แตํมีอยูํวันหนึ่งผมไปหา พัดที่บ๎าน เห็นเธอกับคุณพิมพ๑รดากําลังมีปากเสียงกันอยูํ ตอนนั้นผมก็เพิ่งจะรู๎ วําทั้งสองคนเป็นคูํแฝดกัน ผมเองก็งงๆ ทําอะไรไมํถูก เพราะไมํรู๎คนไหนเป็นใคร ยังไง ไมํทันจับความได๎วําคุยอะไรกันด๎วยซ้ํา พวกเธอก็หันมาเห็นผมเสียกํอน พัดเป็นคนบอกให๎ผมกลับไปกํอนเพราะเธอมีเรื่องต๎องเคลียร๑กับพี่สาว รุํงขึ้นผมก็ เลยไปหาเธอใหมํ แตํก็ไมํเห็นพี่สาวเธอแล๎ว ตอนนั้นผมรู๎สึกวําพัดแปลกๆ’ ‘แปลกยังไงเหรอครับ’ ‘เธอนั่งกอดตัวเองอยูํข๎างเตียงนอนในห๎องชั้นสอง ทําทางเหมือนกลัวอะไร สักอยําง ผมถามอะไรก็ไมํยอมบอก แล๎วก็ลุกขึ้นมาอาละวาดบอกไมํให๎ผมยุํง ผมหงุดหงิดเลยเดินกลับออกมา แล๎วผมก็เห็นคราบเลือดติดอยูํที่พื้นด๎านลําง บันได มันเป็นคราบที่...รู๎สึกได๎วํามีการเช็ดออกแล๎วแตํมันไมํเกลี้ยง ’ นายหัวจรัญ เลําตามที่เห็นโดยไมํคิดปิดบัง ‘ตอนนั้นผมก็ไมํได๎คิดอะไรนะ ไมํได๎ติดใจอะไรเลย จนมาเห็นรูปภรรยา ของคุณวันนั้น ผมก็เลยคิดย๎อนกลับไป พอคุณบอกวําภรรยาหายสาบสูญไปห๎า ปี ผมก็คํอนข๎างแนํใจวําคราบเลือดที่ผมเห็น เป็นคราบเลือดของเธอ’ ‘แล๎วทําไมคุณพัดต๎องทําร๎ายรดาด๎วย’ ปาฏิหาริย๑ไมํอยากเชื่อวําจะมีใคร จิตใจโหดเหี้ยมถึงขนาดฆําพี่สาวฝาแฝดของตัวเองได๎ลง

‘เรื่องนี้ผมไมํรู๎จริงๆ ครับคุณหมอ ผมรู๎ก็แคํพวกเธอมีปากเสียงกัน แตํไมํ ทันได๎ตั้งใจฟังวําเรื่องเกี่ยวกับอะไร แตํทั้งนี้ทั้งนั้นมันก็เป็นแคํการสันนิษฐานของ ผมนะครับ บอกตามตรงตอนแรกผมไมํอยากยุํง เวลาของผมเป็นเงินเป็นทอง แตํเห็นแกํที่คุณหมอเคยให๎การต๎อนรับผมอยํางดีเมื่อคราวกํอน ผมจะให๎เพื่อนที่ เป็นตํารวจชํวยติดตามเรื่องนี้ให๎ ถ๎าคุณหมอต๎องการ’ นายหัวจรัญอาสา ‘เพราะถ๎าให๎ผมเดา... ดูเหมือนพัดจะกําลังสวมรอยเป็นพี่สาวตัวเองไป โกหกคุณหมอ คงเพราะเห็นวําคุณหมอรวยนํะครับ ตอนนี้ไมํรู๎จะไปพึ่งใครก็เลย ต๎องใช๎วิธีนี้ และขืนปลํอยเอาไว๎คงกํอความวุํนวายไมํรู๎จักจบสิ้น ’ ปาฏิหาริย๑ไมํได๎สนใจเรื่องพี่พิมพ๑ลภัสสวมรอยเป็นภรรยาของเขาอีก แตํ อยากรู๎ข๎อเท็จจริงเรื่องการหายตัวไปอยํางไร๎รํองรอยของพิมพ๑รดามากกวํา ถึงได๎ ตกลงใจให๎นายหัวจรัญชํวยพาคนไปค๎นบ๎านเกําของพิมพ๑ลภัสเพื่อหาเบาะแส จนในที่ก็ขุดพบซากกระดูกคนในสวนหลังบ๎าน ซึ่งสันนิษฐานวํานําจะเป็นซาก กระดูกของพิมพ๑รดา นายหัวจรัญจึงรีบประสานงานกับทางตํารวจที่รู๎จักให๎ชํวย ทําคดีตํอไป ปาฏิหาริย๑ใจหายที่รู๎วําภรรยาจบชีวิตลง ทั้งยังไมํได๎ประกอบพิธีกรรมทาง ศาสนามายาวนานถึงห๎าปี แม๎จะยังไมํได๎พิสูจน๑ซากกระดูกให๎แนํชัด เขาก็ไมํ อยากโกหกตัวเองวํานั่นคือคนอื่นไปได๎ ตอนนี้ถึงไมํรู๎วําพิมพ๑รดากับพิมพ๑ลภัสมีปากเสียงกันเรื่องอะไร แตํการที่ พิมพ๑ลภัสคิดฆําพี่สาวตัวเองได๎ลงก็นับวําเป็นคนใจดําอํามหิตเหลือเกิน ชายหนุํมเลี้ยวรถเข๎ามาในหมูํบ๎าน กํอนจะเห็นรถตํารวจจอดอยูํหน๎าประตู รั้วของเขา พิมพ๑ลภัสกําลังขัดขืนการเชิญตัวไปที่รถ เมื่อเขาขับรถมาถึงจึงเปิด ประตูลงไป

‚พี่หมอ! พี่หมอกลับมาแล๎วเหรอคะ พี่หมอชํวยรดาด๎วย รดาถูกใครก็ไมํรู๎ ใสํร๎าย‛ หญิงสาวหันมาวิงวอนจนเขาอดที่จะโมโหลึกๆ ไมํได๎ ‚สวัสดีครับ ไมํทราบวําคุณคือ... ‛ เจ๎าหน๎าที่ตํารวจทัก ปาฏิหาริย๑จึงหันไป ตอบตามตรง ‚ปาฏิหาริย๑ พิชญ๑วรกานต๑ เจ๎าของบ๎านหลังนี้ครับ ‛ ‚อ๎อ ทางเรากําลังจะเชิญตัวผู๎หญิงคนนี้ไปสอบปากคํา เกี่ยวกับการตาย ของคุณพิมพ๑รดา พิชญ๑วรกานต๑ ‛ ตํารวจไมํทันได๎พูดอะไรตํอจากนั้น หญิงสาวที่ ถูกจับตัวไว๎ก็ชิงพูดออกมาเสียกํอน ‚รดาอยูํนี่คํะพี่หมอ พวกเขาบ๎าไปแล๎ว อยูํๆ ก็มาหาวํารดาตาย พี่หมอไลํ พวกเขาไปทีสิคะ‛ ‚เห็นทีจะไมํได๎หรอกครับ คุณพิมพ๑ลภัส ‛ เมื่อได๎ยินเขาเรียกชื่อที่ถูกต๎องของเธอตรงๆ พิมพ๑ลภัสก็ถึงกับหน๎าซีด ตัว สั่น ‚พี่หมอเอาอะไรมาพูด ไมํจริงนะคะ ต๎องมีใครใสํร๎ายรดาให๎พี่หมอฟังแนํๆ ‛ ‚เชิญครับ คุณตํารวจ ‛ ปาฏิหาริย๑ไมํสนใจคําแก๎ตัวของน๎องสาวฝาแฝด อดีตภรรยาสักนิด ทางเจ๎าหน๎าที่ตํารวจจึงเชิญตัวผู๎ต๎องสงสัยไปขึ้นรถ ตอน นั้นเองที่ปาฏิหาริย๑ได๎ยินเสียงเธอหันมาวิงวอนเขาทั้งน้ําตา ‚พี่หมอ... พี่หมอต๎องชํวยพัดนะ พัดไมํได๎ตั้งใจ ที่เรื่องมันเกิดขึ้นก็เพราะพี่ร ดาพยายามห๎ามพัดไมํให๎คบนายหัว ทั้งๆ ที่มันไมํเกี่ยวกับพี่รดาเลย พัดไมํได๎ ตั้งใจผลักพี่รดาตกบันไดจริงๆ นะ แตํมันเป็นอุบัติเหตุ พี่หมอ‛

เสียงของพิมพ๑ลภัสเงียบหาย เมื่อเจ๎าหน๎าที่ตํารวจคุมตัวเธอเข๎าไปในรถได๎ สําเร็จ ตํารวจคนหนึ่งหันมาลาเขาอีกครั้ง กํอนจะเปิดประตูตามเข๎าไปนั่งในรถ แล๎วพาตัวผู๎กระทําผิดไปสอบสวนตามกระบวนการทางกฎหมาย ปาฏิหาริย๑ถอนหายใจเฮือก พิมพ๑ลภัสคงหวาดกลัวความผิดจนควบคุมสติ ไมํอยูํแล๎วกระมังถึงได๎หลุดปากพูดอะไรที่มัดตัวเองออกมาอยํางเมื่อครูํ และถึง เธอจะบอกวํามันเป็นอุบัติเหตุ เขาก็ไมํคิดวําตัวเองควรยื่นมือเข๎าไปยุํงเกี่ยวกับ เรื่องนี้ และปลํอยให๎เป็นหน๎าที่ของศาลตํอไป

บทที่ ๒๘ คุณหน้ากากทักซิโด ‚ผู๎หญิงในภาพ คือรตีเองจริงๆ คํะ ‛ มีเสียงฮือฮาจากบรรดาผู๎สื่อขําวดังขึ้นทันที ตอนนี้อรุณรตีอยูํในห๎องของ อาคารต๎นสังกัดซึ่งจัดให๎สัมภาษณ๑เปิดใจเรื่องภาพแตํงงานที่ทําให๎เกิดเป็นขําว ครึกโครมเมื่อสามวันกํอน หลังจากที่ดาราสาวได๎ปรึกษากับทางผู๎ใหญํ หลํอนก็ ได๎ออกมายอมรับเรื่องที่เกิดขึ้น รวมถึงให๎เหตุผลของการแตํงงานวํามันเป็นความ ผิดพลาดครั้งหนึ่งในชีวิตของหลํอน สํวนเรื่องคูํหมั้นคนปัจจุบัน อรุณรตีตอบเพียงวํายังไมํได๎คุยกัน ทั้งที่หลํอน รู๎ดีแกํใจวํานายหัวจรัญคงไมํคุยอะไรกับหลํอนอีกแล๎ว เพราะตั้งแตํที่เกิดเรื่องวัน นั้น เขาก็เย็นชาเสียจนไมํกล๎าทูํซี้ขอการให๎อภัยจากเขาอีก และเดินทางกลับมา เคลียร๑ขําวของตัวเองพร๎อมกับผู๎จัดการสํวนตัว เกือบครึ่งชั่วโมงที่หญิงสาวใช๎เวลาในการตอบคําถาม กํอนจะกลับออกมา เจอกับอรุณรดาที่รอให๎กําลังใจอยูํบริเวณทางเดินด๎านใน ซึ่งไมํอนุญาตให๎ บุคคลภายนอกเข๎ามารบกวน ‚ทุกอยํางเรียบร๎อยดีใชํไหม‛ อรุณรตียิ้มตอบ กํอนเข๎าไปสวมกอดพี่สาวของหลํอนเอาไว๎ ‚ขอบคุณนะคะพี่รดา พี่รดาคือคนเดียว...ที่อยูํเคียงข๎างรตีในวันที่รตีมี ความสุข มีความทุกข๑ พี่รดาไมํเคยโกรธรตีสักครั้ง ไมํวํารตีจะทําในสิ่งที่พี่รดาไมํ ชอบ และมันทําให๎รตียิ่งรู๎สึกผิดจริงๆ ที่ทําให๎พี่รดาต๎องเสียใจผิดหวังซ้ําๆ ซากๆ ‛

ท๎ายประโยคนั้น เสียงของอรุณรตีสั่นเครือ ดวงตาแวววาวด๎วยหยาดน้ําแหํง ความเสียใจ ‚ไมํหรอกรตี อยําคิดมากเลยนะ ‛ อรุณรดาลูบหลังน๎องสาวในเชิง ปลอบโยน ‚รตีสัญญานะคะวําตํอจากนี้ไปรตีจะไมํทําอะไรเหลวไหลอีก และไมํทําให๎ พี่รดาต๎องผิดหวังด๎วย เรื่องที่เกิดขึ้น มันเป็นเหมือนบทเรียนราคาแพงสําหรับรตี เพราะวํารตีโกหกพี่รดา เอาตัวเองเข๎าไปพัวพันกับนายหัว ทุกอยํางถึงต๎อง กลายเป็นแบบนี้‛ ‚พี่ดีใจนะ ที่รตีคิดได๎ ‛ อรุณรดาจับมือน๎องสาวมาถือไว๎ ‚และพี่ก็อยากให๎ร ตีจําไว๎วําเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ไมํวําอะไรจะเกิดขึ้น พี่ก็จะอยูํเคียงข๎างรตี เสมอนั่นแหละ‛ ‚รตีรู๎คํะ‛ หญิงสาวยิ้มตื้นตัน ตั้งแตํวันที่อรุณรดาทราบวําเกิดเรื่อง อรุณรดาเป็นคนแรกที่โทรศัพท๑หา หลํอนโดยไมํถามถึงต๎นสายปลายเหตุของภาพเหลํานั้น แตํกลับถามวําหลํอน เป็นยังไงบ๎าง และคอยให๎กําลังใจหลํอนมาจนถึงวันนี้ สํวนทางต๎นสังกัดก็ไมํได๎ถือสาหาความเรื่องในอดีตของหลํอน หลายๆ ฝ่ายยังพร๎อมที่จะให๎โอกาส มีงานบางชิ้นถูกยกเลิกไป แตํนั่นก็ไมํได๎โหดร๎าย สําหรับหลํอนจนเกินไปนัก ‚งั้นเราก็กลับกันเถอะจ๎ะ วันนี้รตีคงเหนื่อยแล๎ว กลับไปพักผํอนที่บ๎าน ดีกวํา แล๎วพี่จะทําแกงเขียวหวานไกํไขํเจียวของโปรดรตีให๎กินเป็นมื้อเย็นนะ‛ อรุณรตีพยักหน๎าอยํางกระตือรือร๎น กํอนจะเดินไปยังลานจอดรถของ อาคารต๎นสังกัดพร๎อมกับพี่สาว

ตอนนั้นเองที่มีชายหนุํมคนหนึ่งนําตุ๏กตาหมีตัวโตมาสํงให๎อรุณรตี ‚มีคนให๎เอามาให๎คุณครับ ‛ ‚ใครคะ‛ อรุณรตีแปลกใจ นึกวําแฟนคลับ แตํพอก๎มลงอํานการ๑ดใบเล็กที่ แขวนอยูํกับมือของตุ๏กตาหมีแสนนํารักนั้น หลํอนก็ถึงกับนิ่งงันไปชั่วอึดใจหนึ่ง ‘ยังรักหนูอยูํเสมอนะ’ ลายมือหวัดๆ ในการ๑ดไมํได๎ทําให๎หญิงสาวรู๎วําใครเป็นเจ๎าของตุ๏กตาได๎ เทํากับสรรพนามที่เรียกหลํอนวํา ‘หนู’ ครั้นเงยหน๎าขึ้นก็เห็นนายหัวจรัญยืนยิ้มมาให๎อยูํจากรถอีกคันหนึ่งเบื้อง หน๎า อรุณรตีคลี่ยิ้ม เพิ่งรู๎ซึ้งนิยาม ‘รักคือการให๎อภัย’ ก็วันนี้เอง **************************************************** เสียงลิฟต๑ร๎องบอกวํามาถึงชั้นที่ต๎องการ อรุณรดาก๎าวออกมาตามทางเดิน ในชั้นสิบหกตอนตะวันตกดินด๎วยความสบายใจ แรกทีเดียวนั้นหลํอนวําจะไป นอนกับอรุณรตี และทํามื้อเย็นให๎กิน แตํพอเห็นนายหัวจรัญมารับ หลํอนจึงคิด วําให๎น๎องปรับความเข๎าใจกับคูํหมั้นดีกวํา เมื่อกํอนหลํอนอาจเคยไมํมั่นใจวํานายหัวจะรักและดูแลน๎องสาวของ หลํอนได๎จริง เพราะอายุที่แตกตํางคํอนข๎างมาก แตํตอนนี้หลํอนมั่นใจแล๎ววําเขา คือคนที่เหมาะสมกับน๎องสาวหลํอนมากที่สุด เขาไมํสนใจเรื่องในอดีตของ น๎องสาวหลํอน ทั้งยังจําได๎วําตุ๏กตาหมีคือสิ่งที่อรุณรตีหลงรัก

หญิงสาวยังเดินมาไมํถึงห๎อง ก็ต๎องหยุดเท๎าตัวเองชั่วคราว เมื่อเห็น กุหลาบแดงชํอสวยวางอยูํบนพื้นหน๎าประตูห๎อง เป็นแบบนี้มาสามวันแล๎ว... มีใครคนหนึ่งสํงชํอดอกไม๎มาให๎หลํอน และแนบการ๑ดกับข๎อความสั้นๆ วํา ‘สู๎ๆ ’ หลํอนตัดสินใจเดินไปหยิบชํอดอกไม๎ขึ้นมา เปิดอํานการ๑ดใบเล็กๆ ประจําวันนี้ ‘ดีใจด๎วยนะครับ ที่วันนี้ของคุณผํานไปด๎วยดี ’ คิ้วเรียวสวยขมวดเข๎าหากันมุํน อรุณรดามองซ๎ายมองขวาไมํเห็นใคร ก็ ตัดสินใจไขกุญแจประตูเข๎าไปในห๎องพักของตัวเอง แล๎ววางดอกไม๎ไว๎บนโต๏ะเล็ก เข๎าชุดกับโซฟา กํอนไปรินน้ําจากตู๎เย็นมาดื่ม นั่งลงมองดอกกุหลาบสีแดงชํอนั้น อีกครั้ง ‚หรือก๎อยจะไปแนะนําเราให๎หนุํมที่ไหนอีก ‛ อรุณรดายิ่งคิดก็ยิ่งสับสน แตํ ยอมรับวําดอกไม๎สวยๆ ทําให๎หลํอนอารมณ๑ดีขึ้นได๎ ริมฝีปากเรียวงามขยับยิ้ม วางแก๎วน้ําลงเพื่อหยิบชํอดอกไม๎ขึ้นมา ‚ให๎ดอกกุหลาบสีแดงทุกวัน แตํไมํยอมบอกสักทีวําเป็นใครกันแนํ งั้นฉัน จะเรียกคุณวํา หน๎ากากทักซิโดแล๎วกัน ‛ หลํอนหัวเราะเบาๆ เอนกายพิงพนัก โซฟาพลางยกชํอกุหลาบแตะปลายจมูก สัมผัสกลิ่นหอมกรุํนของดอกไม๎ที่ได๎ จากคุณหน๎ากากทักซิโด แตํก็ยังอดไมํได๎ที่จะนึกถึงหมอเทวดา ‘ป่านนี้คุณจะเป็นยังไงบ๎างนะ ปรับความเข๎าใจกับคุณพิมพ๑รดาได๎หรือยัง ...’

**************************************************** อรุณรดายืนอยูํหน๎าฉากขนาดใหญํที่มีโลโก๎โครงการซิกบุ๏กส๑อวอร๑ด กํากับเอาไว๎ ในมือของหลํอนถือโลํรางวัลทําจากกระจกอะคริลิกใส ซึ่งมีอักษร สลักทางด๎านลํางวํารองชนะเลิศอันดับหนึ่งโครงการซิกบุ๏กส๑อวอร๑ด สาขานว นิยาย นางสาวอรุณรดา รุตนิรันดร๑ เบื้องหน๎าของหญิงสาวคือตากล๎องจากนิตยสารตํางๆ ที่มาทําขําวใน งานวันนี้ อรุณรดายิ้ม ทั้งมีความสุขและภาคภูมิใจ กํอนจะถูกนักขําวจาก นิตยสารสองสามฉบับเชิญไปนั่งสัมภาษณ๑เกี่ยวกับผลงาน และความรู๎สึกที่ ได๎รับรางวัลนี้ ‚ดีใจด๎วยนะแก ที่ได๎ก๎าวไปข๎างหน๎าอีกหนึ่งก๎าว‛ เกวลินโอบเอวเพื่อน สาวระหวํางพากันเดินออกมาจากห๎องประชุมของโรงแรมแหํงหนึ่งซึ่งใช๎เป็น สถานที่จัดงาน ‚เมื่อกี้ได๎ยินพี่ทามาก็อตของแกคุยวํามีสํานักพิมพ๑ที่ญี่ปุ่นสนใจเรื่องที่ แกได๎รางวัลด๎วยเหรอ‛ ญาณากรเตรียมจะแสดงความยินดีด๎วย หากก็ยังรอฟัง ให๎แนํใจ ‚อืม‛ อรุณรดายิ้มรับอยํางภาคภูมิ ‚พี่ก็อตบอกวําที่ญี่ปุ่นกําลัง ปลูกฝังกระแสรักษ๑สิ่งแวดล๎อม พอดีเขามีโอกาสได๎อํานนิยายของฉัน แล๎วเขาก็ ชอบ เลยขอซื้อลิขสิทธิ์ไปแปลเป็นภาษาญี่ปุ่น แตํก็ยังไมํได๎ทําสัญญาอะไรกัน แบบเป็นเรื่องเป็นราวนะ แคํคุยกันไว๎เฉยๆ‛ ‚แบบนี้มันต๎องฉลอง‛ เกวลินเปิดประเด็นใหมํอยํางกระตือรือร๎น อรุณรดาจึงถามความคิดเห็นทันที

‚ที่ไหนดี‛ ตอนนั้นเองที่ชายหนุํมเอามืออ๎อมไปหยิกเกวลินเบาๆ ทางด๎านหลัง คนเป็นแกนนําถึงได๎กะพริบตาปริบ ยืนนิ่ง เพิ่งนึกอะไรบางอยํางขึ้นได๎ ‚เอํอ...ฉันเพิ่งนึกได๎วําวันนี้มีประชุมตอนบํายสามนํะแก คงไปฉลอง ให๎แกไมํได๎หรอก‛ ‚อ๎าว‛ อรุณรดาถึงกับร๎องออกมาอยํางงุนงง กํอนหันไปทางญาณากร ที่กําลังเอามือถูท๎ายทอยไปมาพร๎อมยิ้มน๎อยๆ ‚ฉันก็ต๎องทํางานเหมือนกัน วันนี้เพื่อนติดธุระเลยรับแลกเวรไว๎ เอาไว๎ วันหลังคํอยไปฉลองให๎แกแล๎วกันนะ‛ ‚งั้นเราก็รีบไปกันเลยดีกวํา ที่รัก ‛ คําชวนของเกวลินทําให๎ญาณากรพยักหน๎าเร็วรี่ กํอนจะรีบจูงมือกัน วิ่งลงบันไดหรูของโรงแรมไป ขณะที่อรุณรดาถึงกับนิ่งอึ้งไปหลายอึดใจ กํอนตั้ง สติ สาวเท๎าตามไปร๎องถาม ‚เฮ๎ย! แล๎วฉันจะกลับบ๎านยังไง‛ การใสํรองเท๎าส๎นสูงทําให๎เดินเร็วไมํถนัดนัก เมื่อตามไมํทันจึงได๎แตํ ก๎มมองสภาพตัวเองในชุดกระโปรงสีหวาน กํอนจะยกมือขึ้นจับผมที่ม๎วนเกลียว เกล๎าขึ้นไปเป็นทรงสําหรับออกงาน ไหนจะการที่ถูกจับแตํงหน๎าติดขนตาปลอม แบบจัดเต็มอีก แม๎ไมํได๎แตํงหน๎าจัดนัก ทวําสําหรับคนไมํแตํงหน๎าอยํางหลํอนมันก็ ถือวํา ‘เยอะ’

‚แล๎วจะกล๎าขึ้นรถเมล๑ไหมเนี่ย ‛ บํนกับตัวเองเบาๆ และแอบอาฆาต เพื่อนทั้งสองในใจที่ติดงานก็ไมํยอมบอกกันลํวงหน๎า หลํอนจะได๎เตรียมเสื้อผ๎าที่ มันธรรมดากวํานี้มาเปลี่ยน ‚ผมไปสํงไหมครับ‛ เมื่ออรุณรดาเงยหน๎าขึ้นจากการสํารวจตัวเองก็ต๎องตกตะลึงที่เห็น ปาฏิหาริย๑ยืนอยูํ เขาสํงยิ้มให๎ ทํามกลางแสงสีโอลด๑โรสของไฟในโรงแรมหรูที่ อาบไล๎ใบหน๎าหลํอคมนั้นทําให๎เขาดูดีราวกับเจ๎าชายในเทพนิยายปรัมปรา แรกทีเดียวนั้นอรุณรดานึกวําตัวเองเห็นภาพมายา แตํพอแอบหยิก ก๎นตัวเองเบาๆ แล๎วกะพริบตาสองสามครั้ง หลํอนก็ยังเห็นเขายืนอยูํตรงหน๎า จริงๆ ‚คุณหมอ...‛ อุทานแผํวเบาอยํางเหลือเชื่อ กํอนที่เขาจะหลุบตาลงยัง ชํอกุหลาบสีแดงในมือนั้น คุณหน๎ากากทักซิโด... เมื่อชายหนุํมยื่นดอกกุหลาบมาให๎ หลํอนจึงยื่นมือไปรับเอาไว๎แล๎วเงยหน๎า ขึ้นมองเขาอีกครั้ง ‚สําหรับก๎าวแรกของคุณนะ‛ ‚คุณหมอรู๎ได๎ยังไงคะ‛ ‚มีสปายสํวนตัว‛ ‚ก๎อยลํะสิ‛ การที่เขาไมํตอบ แตํยิ้มแล๎วมองไปอีกทางครูํสั้นๆ ทําให๎หญิงสาว มั่นใจวําตนเองเดาถูก

‚แล๎ว...คุณหมอเป็นยังไงบ๎างคะ ปรับความเข๎าใจกับคุณพิมพ๑รดาได๎ แล๎วหรือยัง แล๎วน๎องมิคสบายดีหรือเปลําคะ‛ ‚ผมจะตอบทุกคําถามเลย แตํอยากให๎คุณไปที่ที่หนึ่งกับผมกํอน‛ **************************************************** เบื้องหน๎าของอรุณรดาคือสถูปบรรจุเถ๎ากระดูกของพิมพ๑รดา พิชญ๑ วรกานต๑ แรกทีเดียวนั้นหญิงสาวคํอนข๎างแปลกใจกับสิ่งที่เห็น แตํเมื่อปาฏิหาริย๑ เลําทุกอยํางให๎ฟัง ความรู๎สึกใจหายก็คืบคลานเข๎ามาแทนที่ ‚แล๎วทําไมคุณเพิ่งจะมาบอกฉันลํะคะ ฉันเลยไมํได๎ไปชํวยเรื่องงาน ศพคุณพิมพ๑รดาเลย‛ อรุณรดาไมํสบายใจ เมื่อนึกถึงชํวงหลายวันที่ผํานมา ปาฏิหาริย๑คงรู๎สึกแยํมาก อยูํๆ ก็ต๎องมาพบกับความจริงวําผู๎หญิงซึ่งอ๎าง ตัวเป็นภรรยาของเขาคือน๎องสาวฝาแฝด สํวนพิมพ๑รดาตัวจริงตกบันไดจนสิ้น อายุขัยไปตั้งแตํห๎าปีกํอน ‚ผมรู๎ขําวน๎องรตี เลยไมํอยากเอาเรื่องของผมไปทําให๎คุณไมํสบายใจ มากขึ้น‛ แม๎เขาจะให๎เหตุผลอยํางนั้น หญิงสาวก็ยังไมํสบายใจอยูํวันยังค่ํา ‚แตํในขณะที่คุณแอบสํงดอกไม๎มาให๎กําลังใจฉันทุกวัน ฉันกลับไมํได๎ ทําอะไรเพื่อคุณบ๎าง‛ ‚แคํคุณยิ้มได๎... ก็เป็นการทําเพื่อผมแล๎วลํะ ‛ อรุณรดายิ้ม นึกขอบคุณชายหนุํมที่รักและหํวงใยหลํอนถึงเพียงนี้ ตอน นั้นเองที่หลํอนเห็นรอยยิ้มของเขา กํอนที่เขาจะก๎มลงวางดอกไม๎อีกชํอหนึ่งไว๎

หน๎าสถูปบรรจุเถ๎ากระดูกของอดีตภรรยา สํวนหลํอนนั้นเพียงแคํยกมือไหว๎ขอ อโหสิกรรมหากเคยบังเอิญทําอะไรให๎ขุํนข๎องหมองใจกัน กํอนจะได๎เห็น ปาฏิหาริย๑ยืนนิ่ง มองรูปที่ติดอยูํหน๎าสถูปนานหลายนาที สีหน๎าที่ระบายไว๎ด๎วยรอยยิ้มของเขาทําให๎หญิงสาวอดสะกิดถามไมํได๎ ‚คิดอะไรอยูํเหรอคะ‛ กระซิบกระซาบเพราะเกรงจะเป็นการเสียมารยาท ตํอดวงวิญญาณ ‚ผมกําลังคุยกับรดา‛ ชายหนุํมหมายถึงอดีตภรรยาที่ลํวงลับไปแล๎วของ เขา อรุณรดาขมวดคิ้วเข๎าหากันเล็กน๎อยอยํางนึกสงสัย ‚ถามวําคนนี้พอจะมา เป็นแมํน๎องมิคได๎ไหม‛ คนฟังเริ่มรู๎สึกร๎อนที่แก๎มทั้งสองข๎าง กํอนจะตั้งคําถามกลับไปใหมํ ‚แล๎วคุณรดาตอบวําไง‛ ลมพัดผํานมาวูบหนึ่งพร๎อมกับที่เสียงใบไม๎ปลิดปลิวระพื้นใกล๎ๆ ทําเอา อรุณรดาตกใจ ขยับเข๎าไปเกาะแขนชายหนุํมโดยอัตโนมัติ ‚แคํลมเอง‛ ปาฏิหาริย๑หัวเราะรํวน แตํอรุณรดากลับยังหวั่นๆ เขาจึงโอบ เอวหลํอนเดินออกมาจากสุสาน ผํานทางเดินภายในวัดมาจนถึงสวนอันรํมรื่น ทางด๎านหน๎า ซึ่งมีสะพานข๎ามบึงขนาดเล็กไปยังลานจอดรถ อากาศสดชื่นและ บรรยากาศในบริเวณสวนนี้ทําให๎อรุณรดาคลายความกลัวสิ่งที่มองไมํเห็นลงไป ได๎มากโข ‚รดา‛ ปาฏิหาริย๑หยุดเดิน เมื่อถึงกลางสะพาน เขาหันหน๎าไปคุยกับหญิง สาวที่มาด๎วยกัน ‚กลับไปอยูํบ๎านของผมนะ‛ ‚ทําไมต๎องกลับไปด๎วยลํะ สัญญาจ๎างยกเลิกไปวันนั้นแล๎ว ‛ ‚แตํน๎องมิคต๎องการแมํ ‛

‚แคํนั้นเองเหรอ‛ ปาฏิหาริย๑อมยิ้ม แกล๎งทําทีเป็นพยักหน๎ายอมรับ ‚งั้นก็ต๎องจํายคําจ๎างเป็นแมํด๎วยนะ คราวนี้คิดแพงนะจะบอกให๎ เพราะถือ วํามีประสบการณ๑เลยต๎องอัพคําตัวไปตามขั้น ‛ ‚ไหนลองบอกมาซิ ที่วําแพงนํะแพงสักแคํไหน‛ ‚ก็...แพงขนาดเชํารีสอร๑ทริมทะเลได๎เก๎าวันเก๎าคืน แล๎วก็ต๎องซื้อดอก กุหลาบเก๎าพันเก๎าร๎อยเก๎าสิบเก๎าดอกมาตกแตํงบรรยากาศริมสระวํายน้ําให๎ กลายเป็นทุํง จุดดอกไม๎ไฟเก๎าร๎อยเก๎าสิบเก๎านัด อาหารคาวอาหารหวาน เครื่องดื่มต๎องรวมกันได๎เก๎าสิบเก๎าอยําง และที่สําคัญต๎องซื้อเค๎กเก๎าชั้นให๎ด๎วย‛ ‚อืม...‛ ปาฏิหาริย๑มีสีหน๎าครุํนคิด กํอนจะตกลงงํายดาย ‚แถมของ สมนาคุณให๎อีกอยํางด๎วยเอาไหม‛ ‚อะไรเหรอ‛ อรุณรดายื่นหน๎าเข๎ามาถามอยํางกระตือรือร๎น ปาฏิหาริย๑จึง จับมือหลํอนไปวางทาบไว๎กับหน๎าอกข๎างซ๎ายของเขา ‚เก๎าหมื่นเก๎าพันเก๎าร๎อยเก๎าสิบเก๎าวันนับจากนี้ ที่วํางในหัวใจของผมมีไว๎ ให๎คุณ‛ จังหวะการเต๎นของหัวใจที่สํงผํานมาถึงนั้นทําเอาหญิงสาวยิ้มเขิน อดคิด คํานวณในหัวสมองอํอนคณิตศาสตร๑ของตัวเองไมํได๎วําเก๎าหมื่นเก๎าพันเก๎าร๎อย เก๎าสิบเก๎าวันนี่มันกี่ปีกันนะ... แตํไมํวําจะกี่ปีก็ชําง การได๎เห็นเงาสะท๎อนของ ตัวเองในแววตาคูํนั้นของปาฏิหาริย๑ก็ทําให๎หลํอนเชื่อมั่นวําเขาจะรักหลํอนไปจน วินาทีสุดท๎ายของลมหายใจ ****************************************************

ปัง! พลุสายรุ๎งระเบิดโปรยปรายลงมาเบื้องหน๎าอรุณรดากับปาฏิหาริย๑ หลังจากที่ทั้งสองไขกุญแจประตูบ๎านเข๎ามาด๎วยกัน ก็ต๎องตกใจกับไฟที่สวํางวาบ ขึ้นกะทันหันพร๎อมเสียงพลุที่เพื่อนรักสองคนของหลํอนกับน๎องมิคถือรออยูํ ลํวงหน๎า อรุณรดายิ้มกว๎าง นึกไมํถึงเลยวําจะกลับมาเจอเซอร๑ไพรส๑เข๎าชุดใหญํ ‚มากันตั้งแตํตอนไหนเนี่ย ‛ อรุณรดาหันไปเห็นสายรุ๎งที่ติดอยูํเต็มบ๎านกับ เค๎กปอนด๑ใหญํและของกินอีกมากมายบนโต๏ะในห๎องโถงก็เดาได๎ทันทีวําเพื่อน ทั้งสองคนของหลํอนอําเรื่องติดงาน แตํแอบมาจัดปาร๑ตี้รออยูํที่บ๎านปาฏิหาริย๑ โดยที่เขาเองก็ต๎องรู๎เห็นเป็นใจด๎วย ‚ก็ตั้งแตํที่สํงมอบแกให๎พี่หมอที่งานรับรางวัลนั่นแหละ ไหน... ‛ เกวลินยิ้ม พลางยื่นมือมารับโลํอะคริลิกของอรุณรดาไปชื่นชม กํอนวางไว๎ข๎างเค๎กสีขาวปัก ดอกกุหลาบชมพูหวานบนโต๏ะ ‚ที่รักๆ ถํายรูป รดาไปนั่งเร็ว พี่หมอด๎วย น๎องมิค มามะ‛ เกวลินทําตัวเป็นแมํยก ชวนทุกคนไปนั่งที่โซฟา สํวนญาณากรสวม วิญญาณชํางภาพตั้งเวลาอัตโนมัติที่กล๎องเรียบร๎อยก็วิ่งมานั่งรวมกลุํมเป็นคน สุดท๎าย ‚หกภาพรวดนะบอกไว๎กํอน‛ แสงไฟหน๎ากล๎องกะพริบถี่เป็นสัญญาณบอกวํากําลังจะเริ่มชัตเตอร๑แรก ทุกคนก็พร๎อมใจกันยิ้มอยํางมีความสุข แตํพอเริ่มชัตเตอร๑ที่สอง สาม สี่ ทําทางก็ เริ่มประหลาดขึ้นเรื่อยๆ เพราะเกวลินนั่นแหละที่บอกให๎ชูสองนิ้วบ๎าง ทําซาราง

แฮโยบ๎างในระยะเวลาที่จํากัด จนมาถึงรูปสุดท๎าย ญาณากรก็ตะโกนออกมา เสียงดัง ‚รูปจูบแฟน!‛ ทั้งเกวลินและอรุณรดาตํางไมํทันได๎ตั้งหลัก แตํเรื่องแบบนี้ต๎องยอมรับวํา พวกผู๎ชายนั้นไวทายาด เพราะทั้งญาณากรและปาฏิหาริย๑ตํางหันมาหอมแก๎ม สาวคนรัก ในขณะที่น๎องมิคซึ่งนั่งอยูํตรงกลางกําลังทําหน๎างงวําใครจูบใคร แล๎ว มิคจะจูบใคร แชะ! ภาพแหํงความสุขถูกบันทึกเอาไว๎ในความทรงจําของทุกๆ คน และจะ ประทับแนํนอยูํในหัวใจทุกดวงตราบนานเทํานาน

บทส่งท้าย แสงสีทองเริ่มจับที่ขอบฟ้าไกลอีกครั้ง ปาฏิหาริย๑จับไหลํอรุณรดาซึ่งถูกผ๎า ผูกตาเอาไว๎เดินฝ่าอากาศเย็นๆ ในตอนใกล๎รุํงออกมายังลานกว๎างชั้นใดชั้นหนึ่ง ของอาคารโรงพยาบาลวรกานต๑ ขณะที่หญิงสาวยื่นมือไปข๎างหน๎าแทบตลอด ทางเพราะเกรงจะชนอะไรเข๎า ‚คุณหมอจะพารดาไปไหนนํะคะ‛ อรุณรดารู๎วําชายหนุํมต๎องมีเซอร๑ไพรส๑ แตํการเอาผ๎ามาผูกตานานเข๎าก็ทําให๎หลํอนตื่นเต๎นจนแทบอยากรีบเอาผ๎าออก ให๎รู๎แล๎วรู๎รอด ครั้งนี้เขาผูกตาหลํอนนานกวําครั้งที่ขอแตํงงานริมทะเล ทั้งยังพา มาที่โรงพยาบาลซึ่งไมํนําจะทําเซอร๑ไพรส๑อะไรได๎ด๎วยซ้ํา ‚เอาลํะ ถึงแล๎ว ‛ ชายหนุํมยิ้ม กํอนคํอยๆ แกะผ๎าผูกตาของหลํอนออก อยํางไมํเรํงรีบ แตํในทันทีที่อรุณรดาลืมตาขึ้น ภาพแรกที่เห็นก็คือแปลงผักไฮโดร โปนิกส๑นับร๎อยพันต๎นเรียงรายกันอยํางเป็นระเบียบในลานกว๎างนอกอาคาร ซึ่งมี ทั้งผักกาดหอม กรีนโอ๏ค เรดโอ๏ค คะน๎า กว๎างตุ๎ง ชูชํอสวยๆ อวดโฉมแขํงกันรับ แสงตะวัน ริมฝีปากเรียวงามคลี่ยิ้มชอบใจ กํอนหันไปถามปาฏิหาริย๑อยํางติดจะงงๆ ‚ทําไมที่โรงพยาบาลปลูกผักไฮโดรฯ ลํะคะ‛ ‚มันเป็นโครงการที่เกิดขึ้นภายใต๎แนวความคิดที่วําอาหารเป็นปัจจัย สําคัญในการบําบัดรักษา สุขภาพที่ดีต๎องเริ่มต๎นจากการกินอาหารที่ดี มี

ประโยชน๑ และปลอดภัยจากสารพิษ หลายเดือนกํอนผมเสนอโครงการทดลอง ปลูกผักไฮโดรโปนิกส๑ปรุงอาหารให๎ผู๎ป่วย ซึ่งก็ได๎รับการตอบรับอยํางดี และที่ผม พาคุณมาดูแปลงผักของโรงพยาบาลก็เพราะอยากให๎คุณรู๎วํา... คุณคือแรง บันดาลใจของผม‛ อรุณรดามองสบตาชายคนรักของหลํอนอยํางไมํนึกฝัน ‚ตอนที่คุณชวนน๎องมิคปลูกผักไฮโดรฯ ที่บ๎าน ผมเห็นแกํสดใสรําเริง แล๎วก็ หายวันหายคืน ก็เลยปิ๊งไอเดีย ปิ๊งต๎นกําเนิดไอเดียด๎วย‛ ‚บ๎า‛ อรุณรดายิ้มเขิน ก๎มหน๎าลงพร๎อมชกอกชายหนุํมเบาๆ ‚เดี๋ยวคุณก็จะไปญี่ปุ่นแล๎ว ผมมีของขวัญให๎ด๎วยนะ ‛ ปาฏิหาริย๑พูดพลาง ล๎วงมือเข๎าไปในกระเป๋ากางเกงสํงกลํองสีเหลี่ยมผืนผ๎าขนาดเล็กเหมาะมือให๎ หญิงสาว อรุณรดายิ้มพลางรับกลํองนั้นมาถือไว๎ แปดโมงเช๎าวันนี้หลํอนต๎องเดินทาง ไปรํวมงานโปรโมทหนังสือเรื่องซาตานปีกดอกไม๎ที่สํานักพิมพ๑ในญี่ปุ่นซื้อลิขสิทธิ์ ไปตีพิมพ๑เมื่อสามเดือนกํอน และได๎รับการตอบรับคํอนข๎างดีจนทางสํานักพิมพ๑ ขอเชิญไปแจกลายเซ็นที่นั่น เมื่อเปิดกลํองนั้นออกแล๎ว ภาพที่เห็นคือปากกาหรูสีดําคาดทอง สลัก ตัวอักษรภาษาอังกฤษวํา ‘ARUNRADA’ ซึ่งเป็นทั้งชื่อจริงและนามปากกาของ หลํอน ‚เอาไว๎ไปแจกลายเซ็นที่ญี่ปุ่น‛

อรุณรดายิ้ม เงยหน๎าขึ้นมองชายหนุํมอยํางซึ้งใจแตํก็อดเขินไมํได๎ ‚แล๎วเกิดไมํมีคนขอทําไง‛ ‚มีสิ‛ ปาฏิหาริย๑หัวเราะรํวน ‚จนป่านนี้แล๎วยังไมํมั่นใจอยูํอีก ถ๎าไมํมีคน ขอ ทางนู๎นคงไมํสํงตั๋วเครื่องบินมาเชิญคุณไปรํวมงานหรอก‛ ‚จริงด๎วย‛ อรุณรดายิ้มแกมหัวเราะ กลบเกลื่อนอาการเก๎อเขิน กํอนจะปิด ฝากลํองปากกาด๎ามเดียวในโลกกําไว๎แนบอกอยํางตื้นตัน ‚ขอบคุณนะคะ สําหรับของขวัญชิ้นนี้ ฉันจะดูแลรักษาอยํางดีเลยคํะ ‛ ‚แตํมีข๎อแม๎นะวํากลับถึงเมืองไทยเมื่อไรต๎องมาแจกลายเซ็นให๎ผมคนแรก‛ ‚คุณหมอจะอุดหนุนหนังสือรดาเหรอคะ‛ ‚อืม...‛ ก๎าวหน๎า‛

ปาฏิหาริย๑ครุํนคิดด๎วยสีหน๎ายิ้มๆ

‚ซื้อสักเก๎าเลํมดีไหมจะได๎

‚เย๎! ขายออกแล๎ว‛ อรุณรดาปรบมือให๎ตัวเอง ปาฏิหาริย๑จึงถึงกับหัวเราะ ออกมาขําๆ ‚แตํรดาต๎องเซ็นให๎ผมสิบนะ‛ ‚ซื้อเก๎าแล๎วทําไมเซ็นสิบลํะคะ‛ ‚ก็อีกหนึ่ง...‛ ปาฏิหาริย๑ยิ้มเขิน กํอนสบตาคนที่กําลังรอฟังอยํางตั้งใจ ‚เซ็นในทะเบียนสมรส‛

มีเสียงกรีดร๎องดังขึ้นในหัวใจดวงน๎อย อรุณรดายิ้มจนแก๎มปริ หลุบตาลงม องพื้นเบื้องลํางด๎วยความเขินอาย กํอนที่ชายหนุํมจะรวบเอวของหลํอนไปกอด ไว๎ แล๎วชี้ให๎ดูพระอาทิตย๑ขึ้นทางทิศตะวันออกของดาดฟ้าโรงพยาบาลด๎วยกัน ‚เหมือนคุณเลยนะ‛ อรุณรดาหันไปมองหน๎าชายหนุํมยิ้มๆ กํอนกระเซ๎าถาม ‚ยังไงเหรอ‛ ‚ห๎าปีที่ผํานมา กํอนหน๎าที่ผมจะได๎รู๎จักกับคุณ ผมไมํรู๎เลยวําความอบอุํน มันเป็นยังไง จนเราได๎พบกันคืนนั้น คุณก็ทําให๎ผมหัวเราะ เพราะวอดก๎าชอต เดียว แล๎วก็ยังทําให๎น๎องมิคลืมตามามองผมอีกครั้ง ทําให๎บ๎านที่เคยเป็นสีเทา หมํนๆ สวํางสดใสขึ้นมา ถ๎าเปรียบความรักเป็นดาวฤกษ๑ทุกดวง คุณก็คือดาว ฤกษ๑ดวงนั้นของผม‛ ชายหนุํมหันไปที่ดวงตะวันซึ่งกําลังเคลื่อนสูงขึ้นจากเส๎น ขอบฟ้าหลังตึกรามบ๎านชํองของมหานครใหญํ อรุณรดายิ้มชื่นใจ อดคิดไมํได๎วําปาฏิหาริย๑ไปแอบอํานนิยายมาตอนไหน ถึงได๎หยิบประโยคที่หลํอนเคยบรรยายเปรียบเทียบความรักกับดาวฤกษ๑เอาไว๎ มาใช๎บอกรักกันซึ่งๆ หน๎า หลํอนเขยํงปลายเท๎าขึ้น หอมแก๎มชายหนุํมคนรักพร๎อมยิ้มละไม ‚รดารักคุณคํะ‛

‚ผมก็รักคุณ... รดาที่รัก ‛ ปาฏิหาริย๑ก๎มลงจรดริมฝีปากจูบวําที่ภรรยาของ เขาแผํวเบา ทํามกลางแสงอรุณที่สาดสํองนําทางให๎กับความรักของทั้งคูํ ภายใน หัวใจสองดวงกําลังรู๎สึกอบอุํนเหลือเกิน