ทรรศนะ หรือ ทัศนะ หมายถึง ความคิดเห็นที่ประกอบด้วยเหตุผล
ซึ่งแม้จะแตกต่างหรือขัดแย้งกันก็นับว่ามีประโยชน์ เพราะจะเป็นแนวทางให้ผู้อื่นได้มีโอกาสใช้ดุลพินิจตัดสินใจเลือกวิถีทางแก้ปัญหาได้หลายทางด้วยความสุขุมรอบคอบขึ้น
โครงสร้างของการแสดงทรรศนะ
1. ที่มา หมายถึงเหตุที่ทำให้เกิดการแสดงทรรศนะ
2. ข้อสนับสนุน หมายถึงเหตุผล ซึ่งอาจจะเป็นข้อเท็จจริง หลักการ ทรรศนะหรือมติของผู้อื่นที่นำมาสนับสนุน
3. ข้อสรุป อาจจะเป็นข้อเสนอแนะ ข้อวินิจฉัย ข้อสันนิษฐาน การประเมินค่า
ประเภทของทรรศนะ
1. ทรรศนะเกี่ยวกับข้อเท็จจริง เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วแต่ยังไม่ทราบข้อเท็จจริง การแสดงทรรศนะประเภทนี้มักเป็นเพียงการสันนิษฐาน จะน่าเชื่อถือเพียงใดขึ้นอยู่กับข้อสนับสนุน
2. ทรรศนะเกี่ยวกับคุณค่าหรือค่านิยม ประเมินว่าสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นอย่างไร
3. ทรรศนะเกี่ยวกับนโยบาย บ่งชี้ว่าควรจะทำอย่างไร ทำอะไรต่อไปหรือควรแก้ไขปรับปรุงสิ่งใดไปในทางใด อย่างไร
วิธีใช้ภาษาในการแสดงทรรศนะ
ต้องใช้ถ้อยคำกะทัดรัด มีความหมายแจ่มชัด ไม่วกวน ภาษาที่ใช้แสดงทรรศนะที่ควรสังเกตคือ
1. การใช้คำสรรพนามบุรุษที่ 1 ประกอบคำกริยาหรือกลุ่มคำกริยาที่ชี้ชัดว่าเป็นการแสดงทรรศนะ เช่น "ดิฉันขอสรุปว่า...." "ข้าพเจ้าขอเสนอแนะว่า...." เป็นต้น
2. การใช้คำหรือกลุ่มคำที่ชี้ชัดว่าเป็นการแสดงทรรศนะ เช่น คง ควร พึง คงจะ ควรจะ น่าจะ เป็นต้น
การใช้ภาษานับว่าเป็นเครื่องมือสำคัญที่สุดในการแสดงทรรศนะ หากใช้ผิดจะทำให้ผู้รับสารเข้าใจว่าสารที่ส่งนั้นไม่ใช่ทรรศนะ เป็นการเสนอข้อเท็จจริง หรือเป็นการบอกกล่าวเท่านั้น การใช้ภาษาจึงควรมีความแจ่มแจ้งชัดเจน ตรงตามจุดประสงค์ที่ต้องการและเหมาะสมกับระดับการสื่อสาร
//www.jd.in.th/jdinth/e_learning/th41102/pan05/htm/tad_sana.htm