ข้อใดไม่ใช่ความพิเศษของอวัจนภาษา

วัจนภาษา-อวัจนภาษา อย่าสับสน

วัจนภาษา (Verbal language)

คือการสื่อสารด้วยถ้อยคำ อาจเป้นคำพูดหรือตัวอักษรก็ได้ เป็นการสื่อสารผ่านการฟัง การพูด การอ่าน การขียน ซึ่งจะต้องใช้ให้ถูกต้องและเหมาะสม

อวัจนภาษา(Averbal language)

คือการสื่อสารที่ไม่ใช้ถ้อยคำ อาจสื่อสารกันด้วย สีหน้า ท่าทาง แววตา น้ำเสียง สัญลักษณ์ หรือปริภาษา(การใช้เสียงที่ไม่ใช่คำพูด เช่น ไซเรน เสียงนกหวีด แตรรถ เป็นต้น) อวัจนภาษาอาจใช้เพื่อเสริม เน้น หรือแทนคำพูด

ลองทำข้อสอบเพื่อทดสอบความเข้าใจดูนะคะ

๑. ข้อใดมีคำที่แสดงวัจนภาษา

ก. แม้มากผิกิ่งไม้ ผิวใครจะใคร่ลอง

มัดกำกระนั้นปอง พลหักก็เต็มทน

ข. นิ่งเงียบสงบงำ บ่มิทำประการใด

ปรากฏประหนึ่งใน บุรว่างและร้างคน

ค. ปรึกษาหารือกัน ไฉนนั้นก็ทำเนา

จะเรียกประชุมเรา บแลเห็นประโยชน์เลย

ง. ลูกข่างประดาทา รกกาลขว้างไป

หมุนเล่นสนุกไฉน ดุจกันฉะนันหนอ

เฉลย คำตอบที่ถูกคือข้อ ค นักเรียนจะเห็นว่ามีคำว่า ปรึกษาหารือ ซึ่งการปรึกษาหารือกันนั้นจำเป็นต้องใช้คำพูด หากใช้สีหน้า ท่าทาง กริยาอาการคงไม่สามารถหารือกันได้แน่

๒. ข้อใดไม่มีวัจนภาษา

ก. บ้างม้วนเสื่อมัดกระสอบหอบเสบียง

บ้างถุ้งเถียงชิงสัปคับกัน

ข. บ้างกะเกณฑ์ผู้คนอลหม่าน

นายบ้านเที่ยวเร่งเรียกหา

ค. บ้างบ่าวเข้าคนละบ่าพานายวิ่ง

ประเจียดเครื่องเปลื้องทิ้งไว้เกลื่อนกล่น

ง. บ้างชวนชักพรรคพวกพี่น้อง

ยักย้ายเงินทองไปเที่ยวฝัง

เฉลย คำตอบที่ถูกคือข้อ ค

ข้อ ก. มีคำว่า ถุ้งเถียง แสดงว่าใช้วัจนภาษา

ข้อ ข. มีคำว่า เรียกหาแสดงว่าใช้วัจนภาษา

ข้อ ง. มีคำว่า ชวนชัก แสดงว่าใช้วัจนภาษา

ส่วนข้อ ค. ไม่มีการพูดจาใด ๆ ทั้งสิ้น พากันวิ่งหนีอลหม่าน จึงนับว่าข้อนี้ไม่มีวัจนภาษา

อวัจนภาษา 

หมายถึง  เป็นการสื่อสารโดยไม่ใช้ถ้อยคำ  ทั้งที่เป็นภาษาพูดและภาษาเขียน  เป็นภาษาที่มนุษย์ใช้สื่อสารกัน โดยใช้อากัปกิริยา  ท่าทาง  น้ำ                       เสียง   สายตาหรือ ใช้วัตถุ การใช้สัญญาณ และ สิ่งแวดล้อมต่าง ๆ  หรือแสดงออกทางด้านอื่นที่สามารถรับรู้กันได้  สามารถแปลความ                       หมายได้และทำความเข้าใจต่อกันได้

ตัวอย่างเช่น

1.สายตา  (เนตรภาษา)  

      การแสดงออกทางสายตา เช่น  การสบตากันระหว่างผู้ส่งสารและผู้รับสารก็มีส่วนช่วยในการตีความหมาย  เช่น การสบตาแสดงออกถึงความจริงใจ  การหรี่ตาแสดงออกถึงความสงสัย  ความไม่แน่ใจ  ฯลฯ     การแสดงออกทางสายตาจะต้องสอดคล้องกับการแสดงออกทางสีหน้า   การแสดงออกทางสีหน้าและสายตาจะช่วยเสริมวัจนภาษาให้มีน้ำหนักยิ่งขึ้น  และใช้แทนวัจนภาษาได้อย่างดี

 2.กิริยาท่าทาง (อาการภาษา)  

      การแสดงกิริยาท่าทางของบุคคล  สามารถสื่อความหมายได้โดยไม่ต้องใช้คำพูด  หรือใช้เสริมคำพูดให้มีน้ำหนักมากขึ้นได้    ได้แก่  กิริยาท่าทาง   การเคลื่อนไหวร่างกายและอากัปกิริยาท่าทางต่าง ๆ   สามารถสื่อความหมายได้มากมาย  เช่น  การเคลื่อนไหวมือ  การโบกมือ   การส่ายหน้า   การพยักหน้า   การยกไหล่   การยิ้มประกอบ การพูด  การยักไหล่  การยักคิ้ว  อาการนิ่ง   ฯลฯ

3.น้ำเสียง (ปริภาษา)

      เป็นอวัจนภาษาที่แฝงอยู่ในภาษาพูด  ได้แก่   สำเนียงของผู้พูด ระดับเสียงสูงต่ำ  การเปล่งเสียง  จังหวะการพูด  ความดังความค่อยของเสียงพูด  การตะโกน  การกระซิบ  น้ำเสียงช่วยบอกอารมณ์และความรู้สึก  นอกจากนี้ยังช่วยแปลความหมายของคำพูด  เช่น  การใช้เสียงเน้นหนักเบา การเว้นจังหวะ  การทอดเสียง  สิ่งเหล่านี้ทำให้คำพูดเด่นชัดขึ้น  การพูดเร็ว ๆ  รัว ๆ  การพูดที่หยุดเป็นช่วง ๆ  แสดงให้เห็นถึงอารมณ์กลัว  หรือตื่นเต้นของผู้พูด  เป็นต้น

4.สิ่งของหรือวัตถุ (วัตถุภาษา)

      สิ่งของหรือวัตถุต่าง ๆ  ที่บุคคลเลือกใช้  เช่น   ของใช้เครื่องประดับ  เสื้อผ้า  กระเป๋า  รองเท้า  นาฬิกา   ปากกา  แว่นตา  เป็นต้น  สิ่งเหล่านี้เป็นอวัจนภาษาที่สื่อความหมายได้ทั้งสิ้น

5.เนื้อที่หรือช่องว่าง  (เทศภาษา)

      ช่องว่างของสถานที่หรือระยะใกล้ไกลที่บุคคลสื่อสารกัน   เป็นอวัจนภาษาที่สื่อสารให้เข้าใจได้  เช่น   ระยะห่างของหญิงชาย   พระกับสตรี   คนกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์    คนสองคนนั่งชิดกันบนม้านั่งตัวเดียวกัน  ย่อมสื่อสารให้เข้าใจได้ว่า  ทั้งสองคนมีความสนิทสนมเป็นพิเศษ  เป็นต้น

6.กาลเวลา  (กาลภาษา)  

      หมายถึง  การสื่อความหมายโดยให้เวลามีบทบาทสำคัญ  เวลาแต่ละช่วงมีความหมายในตัว  คนแต่ละคน  และคนต่างวัฒนธรรมจะมีความคิดและความหมายเกี่ยวกับเวลาแตกต่างกัน  เช่น  การตรงต่อเวลาวัฒนธรรมตะวันตกถือว่ามีความสำคัญมาก  การไม่ตรงต่อเวลานัดหมายเป็นการแสดงความดูถูก  เป็นต้น

7.การสัมผัส (สัมผัสภาษา)

      หมายถึง  อวัจนภาษาที่แสดงออกโดยการสัมผัสเพื่อสื่อความรู้สึก  อารมณ์  ความปรารถนาในใจของผู้ส่งสารไปยังผู้รับสาร  เช่น  การจับมือ การ แลบลิ้น  การลูบศีรษะ การโอบกอด  การตบไหล่  ซึ่งสัมพันธ์กับวัฒนธรรมของแต่ละสังคม  เช่นคนไทยถือมิให้เด็กสัมผัสส่วนหัวของผู้ใหญ่ เป็นต้น