คำอธิบายรายวิชา
ทักษะการใช้ภาษาไทยเพื่อการทำงาน การเขียนใบสมัครงาน การเขียนประวัติส่วนตัว การเขียนหนังสือราชการ การเขียนบันทึก การเขียนรายงานการประชุม การแนะนำตนเอง และการใช้ภาษาไทยในสื่อสังคมออนไลน์ การนำเสนอ ผลงานในที่สาธารณะและ/หรือการสื่อสารในกลุ่มใหญ่
>>> ดาวน์โหลดเอกสาร มคอ.3
Start to lesson
ตารางเรียน รายวิชา GEN0203 ภาษาไทยเพื่อการประกอบอาชีพ
ภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2565
ดูรายละเอียดเพิ่ม...เกณฑ์ประเมิน รายวิชา GEN0203 ภาษาไทยเพื่อการประกอบอาชีพ
ภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2565
ดูรายละเอียดเพิ่ม...
View all News
ความสำคัญของภาษาเพื่อสื่อสาร
นอกจากคนไทยจะใช้ภาษาเป็นเครื่องมือสื่อความรู้ และความรู้สึกนึกคิดแล้ว ภาษายังแสดงวัฒนธรรม เป็นเอกลักษณ์ประจำชาติ เป็นเครื่องหมายแสดงความเป็นชาติ เราโชคดีที่มีภาษาของเราเอง มีตัวหนังสือไทยเป็นตัวหนังสือประจำชาติ เป็นสื่อแสดงว่าชาติไทยมีวัฒนธรรมสูงส่งมาแต่โบราณกาลเรามีทั้งภาษาพูดและภาษาเขียน ภาษาไทยจึงมีความสำคัญพอสรุปได้ดังนี้
๑.ภาษาเป็นเครื่องมือในการถ่ายทอดวัฒนธรรมและปลูกฝังคุณธรรม
วรรณคดีไทยสะท้อนให้เห็นลักษณะสังคม ประเพณี ความเชื่อ ทัศนคติ ค่านิยม การประกอบพิธีกรรม การละเล่น
๒.ภาษาเป็นเครื่องมือในการสื่อสารให้คนในสังคมเดียวกันเข้าใจกัน
จุดมุ่งหมายที่สำคัญที่สุดของภาษาก็คือใช้ในการติดต่อสื่อสารสังคมยางมีขนาดใหญ่มากขึ้นเพียงใด ภาษาก็ยังจำเป็นสำหรับการสื่อสารมากขึ้นเพียงนั้น วิทยุ โทรทัศน์ และหนังสือพิมพ์นับเป็นเครื่องมือในการสื่อสารที่มีอิทธิพลต่อสังคมไทยในปัจจุบัน
๓.ภาษาเป็นเครื่องมือในการประกอบอาชีพ
ไม่ว่าจะประกอบอาชีพใดที่ต้องมีการติดต่อกับผู้อื่นล้วนแต่ต้องใช้ภาษาในการสื่อความหมายตลอดเวลา เช่น ครูต้องใช้ในการสอนหนังสือ นักธุรกิจ พ่อค้าแม่ค้า ต้องใช้ภาษาในการซื้อขายต่อรองกัน
๔.ภาษาเป็นเครื่องมือในการปกครอง
ภาษาไทยเป็นสื่อสำคัญในการปกครองและบริหารราชการ ไม่ว่าจะแถลงนโยบาย การประชุมสภา การออกกฎหมาย
๕.ภาษาเป็นเครื่องมือในการศึกษาเล่าเรียน
ความสามารถในการใช้ทักษะการฟัง การพูด การอ่านและการเขียนจะช่วยให้รู้วิชาการต่างๆ ได้ดียิ่งขึ้น
ประเภทของภาษาเพื่อสื่อสาร
๑.วัจนภาษา(Verbal Language) อ่านว่าวัด-จะ-นะ-พา-สาหมายถึง ภาษาที่ใช้ตัวอักษรสัญลักษณ์ หรือภาษาพูดที่ออกเสียงเป็นถ้อยคำหรือประโยคที่มีความสามารถเข้าใจได้ เช่น คำพูดคำสนทนาที่เราใช้ทั่วไป
๒.อวัจนภาษา (Non-verbal Language) อ่านว่า อะ-วัด-จะ-นะ-พา-สา หมายถึง ภาษาที่ใช้ท่าทาง หรือ ภาษาที่ไม่ออกเสียงเป็นถ้อยคำ แต่มีลักษณะในภาษาที่แฝงอยู่ในถ้อยคำนั้น เช่น น้ำเสียง การเน้นเสียง จังหวะของการพูดและการหยุดพูด และกิริยาท่าทาง การเคลื่อนไหว การใช้สีหน้าหรือสายตา และยังรวมไปถึงสื่ออื่นๆ
สรุปรวมถึงความหมายของภาษาต่างๆดังนี้
๒.๑ ภาษาสัญลักษณ์หรือภาษาสัญญาณ (Sing Language )
๒.๒ ภาษาการกระทำ (Action Language)
๒.๓ ภาษาวัตถุ (Object Language)
๒.๔ ภาษากลาเทศะ (Time and space Language)
๒.๕ ภาษาน้ำเสียง (Tone Language)
๒.๖ ภาษาสัมผัส (Body Language)
ระดับของภาษา แบ่งได้ ๓ ระดับดังนี้
๑.ภาษาระดับทางการ เป็นภาษาที่มีลักษณะเป็นแบบแผนและมีมาตรฐานในการใช้ ดังนี้
· คำที่ใช้ในวงราชการ เช่น เนื่องด้วย เนื่องจาก ตามที่ เสนอ พิจารณา อนุมัติ
· คำที่ใช้ในวงการศึกษา เช่น แนวคิด นิเทศ ความคิด รวบยอด มโนทัศน์ สังกัป
· คำราชาศัพท์ เช่น เสวย บรรทม ประสูติ ประชวร หมายกำหนดการ พระราชทาน
· คำสุภาพ เช่น รับประทาน ทราบ ศีรษะ ข้าพเจ้า บิดา มารดา
๒.ภาษาระดับกึ่งทางการ เป็นภาษาที่ใช้อย่างไม่เป็นแบบแผนหรือไม่เป็นพิธีรีตอง ดังนี้
· คำที่ใช้ในโฆษณา เช่น ชีวิตดีไซน์ได้ อาณาจักรใหญ่ใจกลางเมือง
· คำที่ใช้ในภาษาสื่อมวลชน เช่น นักหวดลูกขนไก่ เทกระจาด ไขก๊อก
· คำเฉพาพกลุ่ม เช่น วงการกีฬา กลุ่มวัยรุ่น ทหาร แพทย์ ช่าง
๓.ภาษาระดับไม่เป็นทางการ เป็นภาษาที่ไม่ได้มาตรฐาน ไม่คำนึงถึงความถูกต้องเหมาะสม
· คำตลาดหรือภาษาปาก เช่น ผัว เมีย รถมอไซค์ กินข้าว ในหลวง
· คำภาษาถิ่น เช่น ม่วนซื่น แซบอีหลี หัน(หมุน) กระแป๋ง
· คำสแลงหรือคำคะนอง เช่น เริ่ด กิ๊ก ฟิน ลั้ลลา วืด มโน เงิบ มว๊าก
· คำหยาบหรือคำต่ำ ได้แก่ คำด่า คำสบถ คำหยาบคาย
· คำโบราณที่ปัจจุบันเลิกใช้แล้ว เช่น เผือ เขือ ศีรษะแหวน
ข้อควรระวังในการใช้ภาษาเพื่อการสื่อสาร
๑.ใช้คำให้ถูกต้องตามความหมาย
๒.การใช้ศัพท์สำนวนให้เหมาะสมกับกาลเทศะหรือโอกาส
๓.การใช้ศัพท์สำนวนให้เหมาะสมกับระดับฐานะบุคคล
๔.การใช้สำนวนภาษาต่างประเทศโดยไม่จำเป็น
๕.การใช้คำศัพท์สแลง
๖.การใช้คำต่างระดับ
๗.การใช้คำฟุ่มเฟือยหรือซ้ำซาก
๘.การเว้นวรรคตอนที่ถูกต้อง
๙.การวางคำขยายให้ถูกที่
๑๐.การใช้ประโยคที่กะทัดรัดชัดเจน
๑๑.การใช้ประโยคที่สละสลวย
๑๒.การใช้คำกำกวม
สรุปสาระสำคัญ
การใช้ภาษาไทยเพื่อสื่อสารในงานอาชีพอย่างมีประสิทธิภาพ ผู้ใช้ภาษาจำเป็นต้องเลือกใช้ประเภทของภาษา ระดับภาษา การใช้คำและสำนวนภาษาให้ถูกต้อง/เหมาะสมกับสถานการณ์และโอกาสที่ใช้