ความประทับใจที่ศิษย์มีต่อครู
ความประทับใจที่ศิษย์มีต่อครู
คุณครูคำหนึ่งที่ซ่อนความหมายยิ่งใหญ่ไว้ ชีวิตทุกคนต่างก็ล้วนรู้จักและคุ้นเคยกับบุคคลนี้เหลือเกิน ครูเป็นเหมือนนักปราชญ์ ผู้สอนสั่งเราเสมอ ครูเป็นเหมือนพ่อแม่คนที่สองที่ห่วงใยพวกเราเหมือนเป็นลูกแท้ๆ ครูที่เป็นผู้นำพาไปในทางที่ดี เป็นผู้ผลักดันเราให้ก้าวไปสู่ความสำเร็จที่เราไฝ่ฝันแม้จนวันสุดท้ายก็ตาม
สำหรับตัวฉันคุณครูเป็นคนที่คุ้นเคยมาตลอด ตั้งแต่เริ่มก้าวเข้ามาในพื้นที่ที่เรียกว่า “โรงเรียน” ฉันพบเจอครูมากมายไม่ว่าจะเป็นใคร ท่านก็คอยห่วงใยฉันตลอดมาจนถึงวันนี้ ทำให้ฉันอ่านออกเขียนได้พร้อมกับปลูกจิตสำนึกที่ดีต่อการนำไปใช้ชีวิตในสังคมได้อย่างมีคุณภาพ และมีความสุข แต่มากไปกว่านั้นผู้ที่เป็นครูต้องมีความอดทนอดกลั้นต่อนักเรียนที่บางครั้งเราก็ทำให้ครูต้องร้องไห้ โดยที่เราไม่รู้เลยด้วยซ้ำ บางคนอาจจะคิดว่าผู้เป็นครูนั้นใจร้าย ด้วยการลงโทษ การต่อว่าแต่เราจะรู้บ้างหรือไม่ว่าลึกๆ แล้วครูต้องทำไปเพราะอะไร ดังนั้นความเป็นครูนั้นเป็นหน้าที่ที่แสนยิ่งใหญ่ ฉันต้อง “ขอโทษ” คุณครูที่ในบางครั้งฉันก็ทำผิดต่อคุณครูต่างๆนานา “ขอโทษ” ที่เคยทำให้คุณครูต้องเสียใจและต้องเสียน้ำตา “ขอโทษ” คุณครูที่ทำตัวไม่ดีต่อคุณครูในวันนั้น รวมทั้งที่สำคัญ “ขอขอบคุณ” คุณครูทุกคนที่คอยให้ความช่วยเหลือ พร้อมทั้งคอยสั่งสอนพวกเรามาโดยตลอดและทำให้พวกเรายิ้มได้เมื่อเจอปัญหา “ขอบคุณ” คุณครูที่คอยอยู่เคียงข้างและพร้อมฝ่าฟันอุปสรรคนั้นไปกับฉันเอง ถ้าไม่มีคุณครู พวกเราคงไม่มีวันนี้ ทำให้ในวันนี้ฉันกล้าที่จะลงมือทำและมั่นใจในตัวเอง อีกทั้งยังช่วยตอบปัญหา เป็นที่ปรึกษาให้กับทุกคำถามข้อสงสัย ฉันดีใจที่ได้เป็นศิษย์ของคุณครูทุกคนในโรงเรียนเพลินพัฒนาตลอดทั้ง ๑๐ ปีที่ผ่านมา ต่อจากนี้พวกเราจะทำตัวให้เป็นคนดีในสังคมต่อไปให้ครูภูมิใจ ในฐานะเด็กผู้หญิงคนนี้จะไม่มีวันลืมคุณครูของเรา ไม่ว่าระยะเวลาจะผ่านไปนานสักเพียงใด คุณครูจะอยู่ในใจของเราตราบนานเท่านาน สุดท้ายนี้อยากจะบอกให้คุณครูได้รู้ว่าศิษย์คนนี้จะรักคุณครูตลอดไป
ด.ญ. ชนมน รุ้งกำธรธรรม (แป้งจี่) ชั้น๗“ท่านอุทิศไม่คิดถึงความยากเย็น สอนให้รู้จัดเจน เฝ้าเน้นเฝ้าแนะมิได้อำพราง” วันเวลาหมุนเวียนไปเรื่อยๆ เราเติบโตขึ้นทุกวัน แต่ครูยังอยู่กับเราเหมือนเดิม ช่วงชีวิตหนึ่ง เราผ่านการอบรมขัดเกลาจากครูหลายท่าน ครูคนแรกของเราคือพ่อแม่ และครูคนสำคัญคือครูในโรงเรียนที่ให้ทั้งความรู้และประสบการณ์หล่อหลอมสร้างสรรค์จนมีเราวันนี้ การเรียนในแต่ละช่วงวัยของชีวิตนั้นแตกต่างไป ในวัยอนุบาลเราเหมือนต้นกล้าเล็กๆที่งอกขึ้นและกำลังเจริญเติบโต ในวัยประถมเราคือต้นไม้ที่เริ่มแตกกิ่งก้านเป็นต้นไม้เล็กๆที่มีส่วนประกอบครบถ้วน ในวัยมัธยมเราคือต้นไม้ที่เจริญเติบโตงดงามแข็งแรงพร้อมที่จะเป็นต้นไม้ที่แข็งแรง พร้อมที่จะเป็นต้นไม้ที่สมบูรณ์สร้างประโยชน์ให้โลกต่อไป ผู้ที่เพาะต้นกล้า รดน้ำพรวนดิน ให้ปุ๋ย ดูแลเอาใจใส่ต้นไม้ให้เจริญงอกงามคือ “ครู” คนปลูกและดูแลต้นไม้ทุ่มเทแรงใจมากมายฟูมฟักทะนุถนอมจนต้นไม้สมบูรณ์แข็งแรง เมื่อไปโรงเรียนครั้งแรกเราเจอครูอนุบาลแสนใจดีเอาใจใส่ให้ความอบอุ่นไม่ต่างจากพ่อแม่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ครูก็ทุ่มเทสอนทั้งความรู้และทักษะชีวิตทำให้วัยอนุบาลของฉันช่างน่าจดจำ พอขึ้นประถมหากเราเจ็บป่วยมาโรงเรียนไม่ได้ ครูก็เป็นห่วง ดูแล ให้เราผ่านพ้นไปได้ด้วยดี จนในชั้นมัธยมครูให้ความรู้ที่ลึกซึ้งกว้างไกลมากขึ้น สอนให้เราเป็นตัวของตัวเอง ในทุกช่วงของการเจริญเติบโตครูทุกท่านต่างเป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้เราค้นพบตัวเองและรู้ว่าต้องการอะไรในอนาคต
สุดท้ายขอกราบขอบพระคุณครูทุกท่านที่สร้างให้เราเป็นคนที่เติบโตอย่างมีคุณภาพ สามารถพัฒนาสังคมให้ดีขึ้นโดยที่ครูเป็นแบบอย่างและปลูกฝังให้เราตลอดมา
ด้วยรักและเคารพ กตัญญูต่อครูตลอดไป
จินต์ภาณี สุขวัฒโน (จีนนี่)
ชั้น๑๑
โดย : ส่วนสื่อสารองค์กร
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าสำหรับอาจารย์บางท่านก็ไม่ได้มีโอกาสเรียนด้วย ก็ต้องขอบคุณมา ณ โอกาสนี้สำหรับอาจารย์ในสาขาวิชานี้ ซึ่งได้ช่วยสั่งสอน และรวมถึงการให้ความรู้ในการเรียนและคอย อบรมสั่งสอน ลูกศิษย์คนนี้โดยในความรู้สึกก็เข้าใจ อาจารย์ทุกท่านก็อยากให้นักศึกษาได้ดิบ ได้ดีทุกคน ที่คอยดุคอยว่า นั่งก็เป็นความหวังดีของอาจารย์ทุกท่าน หลังจากที่ได้สำเร็จการศึกษาไปแล้วทั้งนี้ต้องขอกราบขอบพระคุณอาจารย์ทุกๆท่านอีกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นคำดุ คำว่า คำสั่งสอน และความหวังดีความเป็นห่วงที่อยากจะให้ลูกศิษย์จบออกไปเป็นคนดีและได้งานดีดีทำ และร่วมถึงการปลูกฝังสิ่งต่างๆ ก็ต้องขอบคุณด้วยค้ะ